Τοποθέτηση για το ζήτημα των Τοπικών Συντονιστικών                                με βάση τις προτάσεις που προέκυψαν από την Ομάδα Σύνθεσης για την ΔΟΜΗ στις 21/9

Αρχικά, αντιλαμβανόμαστε την τρέχουσα διαδικασία κοινής έγκρισης μιας συνθετικής πρότασης, στην οποία συναινέσαμε χωρίς να συμφωνούμε, ως ψηφοφορία, όπως το διαπίστωσαν αρκετές συλλογικότητες. Μάλιστα, πρόκειται για μια ιδιάζουσα μορφή εκλογών, διότι έχει διάρκεια. Η συγκεκριμένη συνθήκη, επιπλέον του ότι ποσοτικοποιεί τις πολιτικές διαφωνίες, με αποτέλεσμα να μεταθέτει τα πολιτικά-οργανωτικά άλματα και τις ρήξεις σε ζύγι μικροπολιτικών συσχετισμών, ανοίγει χώρο για παρασκηνιακές διεργασίες. Υπερασπιστήκαμε την αναγκαιότητα να εξεταστούν οι προτάσεις από τις ολομέλειες των συλλογικοτήτων. Ωστόσο, οι ενδεχόμενες συνέπειες αναγνωρίστηκαν. Οπότε, αφού το προσωρινό εργαλείο που θεσπίσαμε εμπεριέχει αυτόν τον κίνδυνο χωρίς κανένα αντίμετρο, η διατήρηση της πολιτικής ζύμωσης στο επίπεδο που αναλογεί σε μια ελευθεριακή επαναστατική οργάνωση έγγυται στην προσήλωση της κάθε συλλογικότητας στην ευθύτητα και ανοιχτότητα της κοινής πολιτικής προοπτικής.
Στην συνολική πρόταση της συλλογικότητάς μας για την ΔΟΜΗ δεν είχαμε δόσει ιδιαίτερη έμφαση στο θέμα των τοπικών οργάνων. Προβλέπαμε μόνιμα Συμβούλια και Ομάδες Εργασίας σε διάφορους Τομείς και μεταξύ άλλων ορισμένες κατά τόπους δομές με αρμοδιότητες συντονισμού. Προτείναμε την δημιουργία μόνιμων εκτελεστικών δομών, που πρέπει να εδαφικοποιούνται και γεωγραφικά για να δημιουργούν πραγματικές δυνατότητες παρέμβασης στο ταξικό-κοινωνικό πεδίο. Η δεσμευτική συμμετοχή σε σταθερές δομές σπάει τον κατεστημένο αφορμαλισμό, που τρέφει τον σεχταρισμό. Το σύστημα των κλιμακωτών Συμβουλίων που θα παίρνουν αποφάσεις στα καθορισμένα πλαίσια των εκτελεστικών αρμοδιοτήτων τους γράφαμε ότι προσφέρει ευελιξία ανταπόκρισης στις άμεσες συνθήκες του αγώνα κι εξασφαλίζει συγχρόνως τον οριζόντιο έλεγχο των μόνιμων Τομέων και Δομών, των Ομάδων Εργασίας και των Θεματικών οργάνων, αποτρέποντας την φεουδαλοποίησή τους. Η συνθετική πρόταση που διαμορφώσαμε (ΑΣΜΠΑ) στην Ομάδα Σύνθεσης για την ΔΟΜΗ απηχεί τις παραπάνω θέσεις, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί να εκφράσει και την προταιρεότητα που δίνουν αρκετές συλλογικότητες στην δημιουργία μόνιμων Τοπικών Συντονιστικών, διασφαλίζοντας όμως, την συνοχή των πολιτικών θέσεων και της δράσης της ΑΠΟ όπως αυτή διαμορφώνεται κατά σειρά από το Συνέδριο, την Συνδιάσκεψη και το διαρκές αποφασιστικό όργανο του συνόλου των συλλογικοτήτων (Γενικό Πολιτικό Συμβούλιο).
Βρισκόμαστε στο κρίσιμο σημείο όπου θα επιλέξουμε αν θα ενώσουμε τις προσπάθειές μας για να γίνουμε πιο δυνατοί και πιο καίριοι όπου βρίσκεται έστω κι ένας από εμάς ή αν θα παραμείνουμε κατακερματισμένοι και αδύναμοι παντού. Διόλου τυχαία, σχεδόν όλες οι συλλογικότητες της επαρχίας θεωρούν αναγκαία την σταθερή τοπική συγκρότηση στα πλαίσια της ΑΠΟ. Και διαπίστωσαν ρητώς ότι οι αντιρρήσεις στην θέσπιση όρων που θα δόσουν χώρο στην τοπική πρωτοβουλία προέχονται από τις προβληματικές εμπειρίες των συλλογικοτήτων της Αθήνας κυρίως. Μέσα σ’ένα περιβάλλον πολιτικών παθογενειών η μακρόχρονη τριβή δεν φέρνει λύσεις. Αντιθέτως, η δομική αλλαγή των κοινών συνθηκών θ’αναβαθμίσει σχέσεις, θ’αλλάξει τα συστατικά υποκείμενα, θα δείξει αν απαιτούνται ρήξεις και τότε θα τις κάνει αναπόφευκτες. Σ’αυτό το σημείο λοιπόν, εμείς συντασόμαστε στην δοκιμή νέων δομών που θα αποκεντρώσουν την ενότητα στην δράση.
Οφείλουμε ν’απαντήσουμε σαφώς τα σοβαρά ζητήματα της αυτονομίας των τοπικών οργάνων της ΑΠΟ, της παραγωγής θέσεων και της διάσπασης της πολιτικής ευθύνης. Έτσι:
– Όποιος συμμετέχει σε μια συλλογικότητα έχει εγκαταλείψει την ιδέα της ολοκληρωτικής ατομικής αυτονομίας. Όποιος συμμετέχει στην ΑΠΟ εγκαταλείπει την ιδέα μιας αυτονομίας ανεξάρτητης από το εξελισόμενο πολιτικό και κοινωνικό κίνημα χειραφέτησης. Η αυτονομία μέσα στην ΑΠΟ, ακόμα και για τις συλλογικότητες σύμφωνα με τις ήδη καταγεγραμμένες συμφωνίες, οφείλει να μην ανταγωνίζεται την ΑΠΟ. Μια προϋπόθεση για να υπάρχει δρώσα οργάνωση είναι, τα εκτελεστικά όργανα να έχουν μια σχετική αυτονομία. Πχ, το Συνέδριο δεν μπορεί να βγάλει ένα ετήσιο πρόγραμμα κινητοποιήσεων, ούτε μπορούν όλες οι συλλογικότητες να έχουν μια εικόνα της Ξάνθης πχ για να εγκρίνει το Γενικό Συμβούλιο που και πότε θα γίνει μια παρέμβαση εκεί. Μια προϋπόθεση για να υπάρχει ενιαία οργάνωση είναι η αυτονομία των εκτελεστικών οργάνων της να ορίζεται από τα συλλογικότερα όργανα και να ελέγχεται διαρκώς. Η φράση «… τα Τοπικά Συντονιστικά … μπορούν να παίρνουν πρωτοβουλίες μέσα στα πλαίσια και με τους όρους που θέτουν το Συνέδριο …» θεσπίζει μια διαδικασία κοινού ελέγχου πάνω στην αναγκαία αμεσότητα της δράσης, που μπορεί να είναι κι ο μέγιστος ή ο ελάχιστος κατά πως κρίνουν όλες οι συλλογικότητες αρχικώς ομόφωνα στο Συνέδριο και στις Συνδιασκέψεις και κατά πλειοψηφία μέχρι και στο διαρκές συμβούλιο.
– Σχετικά με την παραγωγή λόγου είχαμε γράψει σε προηγούμενη τοποθέτησή μας εντός της ΑΠΟ τα εξής: «… οι Θέσεις υπεισέρχονται στην διαρκή δραστηριότητα της ΑΠΟ. Το περιεχόμενο ενός πολιτικού κειμένου δεν μπορεί να θεωρηθεί ζήτημα Τακτικής, διότι τότε θα θεσπίζαμε τον τακτικισμό. Οπότε, δεν μπορεί να κριθεί δίχως ομοφωνία …
Προτείνουμε την επεξεργασία των επίκαιρων κειμένων (προκηρύξεις κλπ) από το Γενικό ή τα Τοπικά Συμβούλια (ενδεχομένως από μια από τις Ομάδες Εργασίας τους ή από μια αρμόδια Ομάδα Εργασίας αν δεν προβλέψουμε επιμέρους Συμβούλια) και ομόφωνη επικύρωση ή επιστροφή με επισημάνσεις από το Γενικό Συμβούλιο (κρίση απ’όλες τις συλλογικότητες πχ μέσω φόρουμ).»
Κρίνουμε ότι η αποσπασματική διαμόρφωση λόγου μπορεί να παράξει θέσεις που δεν θα προκύπτουν από τις κοινά συμφωνημένες ΘΕΣΕΙΣ ή και που θα αλληλοαντικρούονται. Γι’αυτό στην συνθετική πρότασή μας ορίζεται ευκρινώς ότι τα Τοπικά Συντονιστικά δεν θα παράγουν θέσεις, αλλά θα αρθρώνουν λόγο σύμφωνο με τις κατοχυρωμένες ΘΕΣΕΙΣ της ΑΠΟ και ο οποίος θα περνάει εξαρχής από τον έλεγχο του κοινού διαρκούς οργάνου. Στην εξαιρετική περίπτωση όπου το Τοπικό πρέπει να εκφράσει την ΑΠΟ σε άμεσο χρόνο, αν και όπως το προβλέπουν κάποιες αποφάσεις του Συνεδρίου, της Συνδιάσκεψης και του Γενικού Συμβουλίου («…στα πλαίσια και με τους όρους… ») και το τελευταίο δεν έχει ικανό χρόνο για να διαμορφώσει μια ειδική απόφαση, τότε το Τοπικό πάλι οφείλει να δημοσιοποιήσει λόγο, απόλυτα περιορισμένο στις κοινές ΘΕΣΕΙΣ της ΑΠΟ και οι επιλογές του θα κριθούν με την ολοκλήρωση του τρέχοντος κύκλου διαβούλευσης του διαρκούς οργάνου. Αν δεν μπορεί να υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη των συλλογικοτήτων ως προς την εφαρμογή των συμφωνιών μας, όπως οι συγκεκριμένοι όροι που προτείνουμε, θα φτιάξουμε μια δύσκαμπτη συγκεντρωτική (στο Γενικό Συμβούλιο) οργάνωση, αναντίστοιχη των ραγδαίων εξελίξεων στις οποίες οφείλουμε να ανταποκριθούμε.
– Αντιλαμβανόμαστε την πολιτική ευθύνη σε συνάρτηση με το συλλογικό πλαίσιο της ΑΠΟ. Το κάθε μέλος έχει προσωπική ευθύνη, η κάθε συλλογικότητα έχει πολιτικές ευθύνες, κάθε όργανο της ΑΠΟ έχει πολιτικές, οργανωτικές και πρακτικές ευθύνες, όχι μόνο για ότι κάνει ή δεν κάνει το ίδιο, αλλά και για τ’άλλα όργανα, συλλογικότητες, μέλη. Δεν θέλουμε να γίνουμε άλλος ένας συνασπισμός ιδιωτών. Συγκροτούμε μια νέα οριζόντια κοινότητα αγώνα που θέλουμε ν’αντικατοπτρίζει την συλλογική υποκειμενικότητα στην μέγιστη ανάπτυξή της. Δεν αρκεί ούτε η ατομική ευθύνη του καθενός μέσα σ’ένα ατομικιστικό και συμβασιοκρατικό πλαίσιο, ούτε η γενική ευθύνη των ολομελειακών οργάνων. Είμαστε όλοι υπέυθυνοι μέσα απ’όλες τις βαθμίδες συμμετοχής μας στην ΑΠΟ για την απόδοση και την εξέλιξη όλης της οργάνωσης. Έτσι κατανοούμε την έννοια της συλλογικής ευθύνης, την οποία υπερασπίστηκε ο Μαχνό.
Το Συνέδριο αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για τους δεσμευτικούς προσανατολισμούς και τα όρια που θέτει. Το Γενικό Συμβούλιο αναλαμβάνει την ευθύνη για την προαγωγή των παραπάνω και για το σύνολο των παρεπόμενων οργανωτικών ενεργειών και των παρεμβάσεων της ΑΠΟ (ακόμα και για τις επιμέρους παρατυπίες). Τα επιμέρους όργανα αναλαμβάνουν την ευθύνη των ειδικών καθηκόντων τους. Οι πολιτικές συλλογικότητες αναλαμβάνουν την ευθύνη για τα πάντα και για τα μέλη τους σε σχέση με την οργάνωση. Η ΑΠΟ ως σύνολο αναλαμβάνει μια ευθύνη αναβάθμισης του αντικρατικού-αντικαπιταλιστικού αγώνα.

Η 1η πρόταση δεν διασφαλίζει την συγκρότηση δομών έγκαιρης παρέμβασης, χωρίς τις οποίες η ΑΠΟ θα είναι ανάπηρη. Επίσης, εστιάζει στις ευρύτερες αρμοδιότητες του διαρκούς οργάνου (πέρα από εκείνες που συνδέονται με τις Συνδιασκέψεις και τα Τοπικά Συντονιστικά), οι οποίες σύμφωνα με το πρόγραμμα της Ομάδας Σύνθεσης θα συζητηθούν στην επόμενη προσυνεδριακή.
Η 3η πρόταση που κατατέθηκε στην Ομάδα Σύνθεσης με την προσθήκη μιας επιπλέον συνθήκης στην 2η πρόταση, μεταθέτει την παρούσα κρίση στο διαρκές αποφασιστικό όργανο, χωρίς να διαμορφώνει ένα συνθετικότερο πλαίσιο (που είναι αμφίβολο αν είναι εφικτό).
Κατόπιν των παραπάνω, προκρίνουμε την 2η συνθετική πρόταση, ως μόνη επαρκή.