Category Archives: ΑΡΧΕΣ

Ποιοί είμαστε κι ενάντια σε τι αγωνιζόμαστε. Η αναρχική πολιτική οργάνωση, καθρέφτης της κοινωνίας που οικοδομούμε με το αξιακό πλαίσιο το οποίο δοκιμάζεται σήμερα στους αγώνες μας.

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ

                                για την ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
«ΑΡΧΕΣ»

Ποιοί είμαστε κι ενάντια σε τι αγωνιζόμαστε

– Εμείς, οι άνθρωποι που απαρτίζουν την Αναρχική Συλλογικότητα για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση ως οργανωμένοι αναρχικοί ανήκουμε στον κόσμο των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων, είμαστε μέρος του μεγάλου πλήθους εκείνων που βιώνουν την εξουσία του κράτους και του κεφάλαιου πάνω στη ζωή τους και τις απάνθρωπες συνέπειές της. Τα βιώματά μας, που είναι αδιαχώριστα από το επιβαλλόμενο καθεστώς σκλαβιάς, εμπεριέχουν τη συνείδηση των αντικειμενικών συνθηκών οι οποίες διαμορφώνονται μέσα στον διαρκή ανταγωνισμό για κυριαρχία και στην πάλη της ταξικής βάσης απέναντι στην εξουσία.
– Οι συνθήκες τις οποίες βιώνουμε αντανακλούν το πλέγμα των εξουσιαστικών δομών που επιβάλονται πάνω στις κοινωνίες κι ενάντια σ’αυτές τις δομές αγωνιζόμαστε. Η κυριαρχία (στρατιωτική-πολιτική-οικονομική) του κεφάλαιου και των κρατικών και διακρατικών θεσμών και μηχανισμών πάνω στον ζωντανό πλούτο του πλανήτη συντηρεί ποικίλες αντιθέσεις και παράγει νέες. Οι κοινωνικές αντιστάσεις δημιουργούν τη συλλογική συνείδηση ότι έχουμε τη δυνατότητα να απελευθερωθούμε από τις εξουσιαστικές δομές. Μέσα στην ταξική πάλη συνδιαμορφώνεται διάχυτα μια σφαιρική και πολύμορφη αντίληψη πανανθρώπινης κοινότητας απέναντι στην ενότητα, τις αντιθέσεις και τον ολοκληρωτισμό της εξουσίας.
– Η οικονομική κυριαρχία θεμελιώνεται στην κρατική τρομοκρατία και στη θεσμική αφομοίωση. Το κράτος και το κεφάλαιο είναι συγχρόνως μηχανισμοί και σχέσεις. Στο κεφαλαιοκρατικό καθεστώς κυρίαρχες σχέσεις είναι ο έλεγχος και η λεηλασία πάνω στη δημιουργική ανθρώπινη δραστηριότητα, πάνω στη γνωστική εξέλιξη των κοινωνιών, πάνω στο φυσικό περιβάλλον. Η τρομοκρατία, η αφομοίωση και η καταστροφή συναποτελούν τον πυρήνα των σχέσεων κυριαρχίας.
Μέσα στους αιώνες η εξουσία έχει αλλάξει μορφές, η βία της και η ισχύς της όμως, διατηρούνται. Η ταξική τοποθέτηση και η μαχητικότητα συνδέονται άρρηκτα ως ριζικά χαρακτηριστικά του κοινού αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Υπό τις παρούσες συνθήκες σε κάθε εκδηλούμενη αντίσταση ενυπάρχει μια εξέγερση της εξουσιαζόμενης βάσης. Η μαζική εξέγερση είναι η συνάντηση των αντιστάσεων με το καταπιεσμένο κοινωνικό δυναμικό.
– Η οργάνωση της εκμεταλλευόμενης βάσης στην πάλη της απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο εκφράζει την κοινή ανάγκη να ανατραπούν οι τυραννικές συνθήκες. Η οργάνωση της ταξικής πάλης πραγματώνει εδώ και τώρα τον κόσμο που οραματίζονται οι αντιστεκόμενοι και αποτυπώνει τις κατακτήσεις τους. Η πολιτική οργάνωση των εκμεταλλευόμενων στις ιστορικές διαδρομές της έδωσε ισχύ στους καταπιεσμένους, αλλά ανέδειξε επίσης νέες διευθυντικές κάστες, γέννησε καινούριες κοινωνικές εμπειρίες, αλλά και τρόπους αφομοίωσης στους κρατικούς θεσμούς, έσπασε τον έλεγχο των κυρίαρχων πάνω στην πορεία της ανθρωπότητας και άλλαξε τους όρους του ταξικού ανταγωνισμού, αλλά κι αφέθηκε σε νέες τυραννίες.
– Η αναρχία ως αξιακό φορτίο, δεν είναι μια υπόθεση αφηρημένων αρχών, αλλά προέρχεται από την ιστορική εξέλιξη του απελευθερωτικού αγώνα των εκμεταλλευόμενων. Η αναρχία είναι μια τοποθέτηση μέσα στην ταξική πάλη, εκείνη η τοποθέτηση που εμπιστεύεται και στηρίζει την ακηδεμόνευτη μαχητική συγκρότηση της βάσης. Η ταξική ανάλυση δεν είναι ένα δογματικό ερμηνευτικό εργαλείο, αλλά η συλλογική αυτοσυνείδηση του αντιεξουσιαστικού αγώνα και των αντικειμενικών όρων που η ίδια η εκμεταλλευόμενη βάση μπορεί να επιβάλει στην εξουσία. Η αναρχία είναι ο σπόρος για τον κοινωνικό κόσμο της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης, που αυτοοργανώνεται πολύτροπα στο σήμερα σε εγχειρήματα αντίστασης. Η αναρχία είναι το πολιτικό πρόταγμα που συμπυκνώνει τους αγώνες της βάσης στην προοπτική της συνολικής ανατροπής κράτους και κεφάλαιου.
– Η κοινωνική επανάσταση είναι αναγκαία και εφικτή. Η ίδια η φυσική εξελικτικότητα της ανθρωπότητας αναπόδραστα κάποια στιγμή θα αφήσει την εκμετάλλευση, την ιδιοκτησία, την εξουσία και όλους τους θεσμούς της στο ιστορικό παρελθόν. Κάθε αυτοοργανωμένη αντίσταση επιταχύνει την ριζική αλλαγή. Κάθε εξέγερση εκδηλώνει άμεσα την κοινή δύναμη των εξουσιαζόμενων. Η πολιτική αυτοοργάνωση της ταξικής και κοινωνικής πάλης έχει ένα έργο: να πολλαπλασιάσει τους αγώνες, να ορθώσει και να στηρίξει μέτωπα σύγκρουσης, να προετοιμαστεί και να προετοιμάσει για το προσδοκόμενο από τους εκμεταλλευόμενους κι αναπάντεχο για τους αφέντες. Η ομοσπονδιακή συνοργάνωση των αναρχικών οφείλει να είναι από σήμερα μια συλλογική δύναμη για την επερχόμενη επανάσταση.
– Η πάλη μέσα και ενάντια στις πραγματικές συνθήκες κυριαρχίας βρίσκει απέναντί της την κρατική τρομοκρατία, την ίδια την εκμετάλλευση, τον κατακερματισμό και τον κανιβαλισμό. Επιπλέον, βρίσκει απέναντί της το σύνολο των μηχανισμών που παθητικοποιούν κι ενσωματώνουν στους θεσμούς εκείνους που αντιστέκονται. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία στηρίζεται και στηρίζει το σύστημα εκμετάλλευσης. Το κεφάλαιο παράγει και συντηρεί εναλλακτικές διεξόδους που μεταρυθμίζουν τις σχέσεις κυριαρχίας προστατεύοντας τα συμφέροντά του. Ενάντια στα κρατικά αναχώματα είναι έργο των αναρχικών ν’ανοίγουν δρόμους για μια κοινωνία χωρίς εξουσία.

Η αναρχική πολιτική οργάνωση, καθρέφτης της κοινωνίας που οικοδομούμε με το αξιακό πλαίσιο το οποίο δοκιμάζεται σήμερα στους αγώνες μας

– Η κοινωνία της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης οικοδομείται ήδη σήμερα μέσα στα ζωντανά κύτταρα της αυτοοργανωμένης αντίστασης, στις προλεταριακές οργανώσεις βάσης, στις συνελεύσεις γειτονιάς, στο πλατύ οριζόντιο κίνημα. Οι μορφές που παίρνει η αγωνιζόμενη κοινότητα είναι τόσες όσα και τα υποκείμενά της. Η επαναστατημένη κοινωνία θα μπολιαστεί με τα χαρακτηριστικά των αγώνων που την κυοφορούν. Μέσα στα άλματα των επαναστατικών διεργασιών εμφανίζονται νέες αποχρώσεις και νέες συνθέσεις που υλοποιούν τις θεμελιώδεις αξίες μας με τρόπους ριζοσπαστικούς. Ο πλούτος ενός κόσμου χωρίς εξουσία είναι μη προδιαγράψιμος, αλλά είναι ευθύνη των στρατευμένων αναρχικών να σχηματοποιούν ένα όραμα με τα προτάγματα και τα παραδείματά τους που γίνονται κοινοί πόροι στον καθημερινό αγώνα.
– Αντιλαμβανόμαστε την ομοσπονδιακή οργάνωση των αναρχικών ως μια δρώσα διαδικασία αναγκαίας συλλογικοποίησης για την ανάπτυξη των αντιστάσεων, για την ενότητα των εκμεταλλευόμενων μέσα στην πάλη, για την κοινωνική επανάσταση. Σ’αυτό το εγχείρημα συναντιούνται ποικίλες εμπειρίες, διαφορετικές συγκεκριμενοποιήσεις του αντιεξουσιαστικού ανατρεπτικού αγώνα, οραματισμοί που θέλουν να ζυμωθούν στον ανταγωνισμό με το κράτος βαδίζοντας μαζί. Πατώντας γερά στις δυνατότητες αυτόνομης πάλης που έχουν δοκιμαστεί μπορούμε να συγκροτήσουμε έναν κοινό τόπο προχωρήματος του ανταγωνιστικού κινήματος. Ένας τόπος γεμάτος από τους αγώνες μας κι όχι ένα άδειο δισκοπότηρο σαν τις κομματικές σφραγίδες. Ένας τόπος που θ’αντικαθρεφτίζει το απεριόριστο δυνάμωμα της ταξικής πάλης κι όχι άλλο ένα καταφύγιο για την εξατομίκευση, τη ματαιοδοξία, το σεχταρισμό.
Οι συνεκτικές δομές είναι οι βάσεις της δυναμικής δικτύωσης. Δομές που δεν είναι πάντα ενιαίες, αλλά που οφείλουν να εργάζονται για την ενότητα της επαναστατικής προοπτικής, για την ενότητα στη δράση. Η ενιαία δομή μπορεί να ενισχύσει την πρωτοβουλία, να κινητοποιήσει τοπικό και θεματικό δυναμικό, να προάγει εντός κι εκτός τα κοινά εφόδια (υλικά, γνωστικά, ηθικά, βιωματικά) που απαιτούνται για την αρτιότερη πραγμάτωση της οριζοντιότητας, να ανοίξει συλλογικό χώρο στη μοναδικότητα του κάθε αγωνιζόμενου. Ή θα πραγματώσουμε τη συλλογική αυτοδιεύθυνση στους τωρινούς αγώνες ή θα αφεθούμε στην παλινδρόμηση μεταξύ ηττοπαθούς παρορμητισμού και αφοπλιστικού σχετικισμού.
– Στις ασύνδετες δικτυώσεις του αναρχικού «χώρου» χτίζονται τείχη και άτυπα κέντρα, τα οποία ακυρώνουν την ισότητα και την αλληλεγγύη. Η αποσπασματική δικτύωση όχι μόνο αδυνατεί να μετασχηματίσει τις παρούσες δυστοπίες, αλλά επιπλέον αναπαράγει τον κατεστημένο κατακερματισμό. Τίποτα ελευθεριακό δεν συνηγορεί στη συντήρηση προεγκατεστημένων ανισοτήτων και αποκλεισμών. Οι ομοσπονδιακές διαδικασίες αυτοοργάνωσης μπορούν και πρέπει να απαντήσουν στο πρόβλημα διασφαλίζοντας τη συμμετοχικότητα, την ισοτιμία, την προσβασιμότητα σε κάθε δραστηριότητα, σε κάθε πληροφορία, την πλατύτερη ανάπτυξη των πεδίων αγώνα και της μετωπικής αντίληψης ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, τη συνέπεια προς την επαναστατική προοπτική.
Στην κινηματική εμπειρία μας αναγνωρίζουμε τουλάχιστον τρεις αδιαχώριστους δομικούς και προστατευτικούς αρμούς της οριζοντιότητας. Πρώτον, την ισότιμη κι υπεύθυνη συμμετοχή όλων στη δράση. Οι διακρίσεις ξεκινούν από τη διαφορά ικανοτήτων. Η κοινή εμπειρία σπάει τις εκλεκτικές αναθέσεις, τις ελιτίστικες σχέσεις και την υπεραξία που παράγουν. Δεύτερον, τις αποφασιστικές διαδικασίες που στηρίζονται στον ελεύθερο διάλογο και τον προωθούν. Η συνέλευση είναι η τυπική μορφή τέτοιων διαδικασιών. Η ψυχή της συνέλευσης είναι η πολιτική ισχύς του προφορικού λόγου. Αντί να δαιμονοποιούμε τη ρητορική, εμπεδώνοντας την κρατιστική ιδεοληψία που κρίνει ανίκανη την αμύητη βάση να εκφράσει τις ανάγκες της και να οργανώσει τις δυνατότητές της, οφείλουμε να την κάνουμε κτήμα όλων, προωθώντας οργανωμένα τον συμμετοχικό διάλογο. Τρίτον, η καταγραφή των απόψεων, των αποφάσεων, των αγωνιστικών εμπειριών, των διαθέσιμων πληροφοριών σ’ένα ενιαίο πεδίο ζύμωσης. Ο γραπτός λόγος κοινοποιεί τις υποκειμενικότητες και καθιστά διαθέσιμο σε βάθος χρόνου το νοηματικό υλικό της αντίστασης. Οι γραπτές αποτυπώσεις μας δίνουν τη δυνατότητα να διαμορφώνουμε στέραιες αντιλήψεις. Με την έγγραφη οργάνωση της συλλογικής διάνοιας συγκροτείται η αντικειμενική ισχύς της ταξικής αντίστασης.
Οι μεθοδολογικοί τύποι των ομοσπονδιακών δομών, διεργασιών και παρεμβάσεων μπορούν και πρέπει να εισάγουν καινοτομίες ενάντια στον ηγεμονισμό, που διακατέχει τα αφορμαλιστικά δόγματα, ενάντια στις άτυπες ιεραρχίες, που ευδοκιμούν στον ακτιβισμό, στις περιστασιακές συνεργασίες και στα στεγανά του σεχταρισμού, ενάντια στην εγκατάσταση συντηρητικών θυλάκων μέσα στο κίνημα και μέσα στην ενιαία οργάνωση κι ενάντια σε κάθε συγκεντρωτικό έλεγχο, τυπικό ή άτυπο. Η αυτονομία της αγωνιζόμενης κοινωνικής βάσης εδράζεται στη συλλογική επανοικειοποίηση του ελεύθερου λόγου και της μαχητικότητας. Οι αναρχικές ομάδες είναι σχολεία αυτής της αυτονομίας και ετούτη τη στιγμή ορισμένοι σύντροφοι έχουν δημιουργήσει για όλους τη δυνατότητα να αναβαθμίσουμε από κοινού την αυτονομία μας τόσο στις συνθετικές όσο και στις συστατικές βαθμίδες της αυτοοργάνωσής μας.
– Οι αναρχικές πολιτικές συλλογικότητες που συμμετέχουν στις διαδικασίες ανοιχτής συνοργάνωσης μεταφέρουν στο κοινό πεδίο την πλούσια εμπειρία τους, τις αγωνιστικές διαθέσεις τους, την αυτονομία τους και τις προοπτικές τους, στοιχεία απαραίτητα για να θωρακιστεί η οριζοντιότητα και η αυτονομία της ομοσπονδιακής δομής. Δημιουργοί των συλλογικών αντιλήψεων και φορείς όλων των πολιτικών διεργασιών όλων των βαθμίδων αυτοοργάνωσης είναι τα άτομα που συγκροτούν το κοινό όραμα και τον κοινό τόπο, τα μέλη των ομάδων. Ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τα άτομα τη συμμετοχή τους στον απελευθερωτικό αγώνα, στην ομόσπονδη οργάνωση και στις ταξικές-κοινωνικές αντιστάσεις καθορίζει την εξέλιξη των εγχειρημάτων. Η πολιτική οργάνωση έχει ανάγκη και πρέπει να μεριμνά για τη μέγιστη συμμετοχή των περισσοτέρων στις δραστηριότητές της και στο ευρύτερο κίνημα. Η αυτομόρφωση του καθενός μέσα στον αγώνα, η συλλογική πραγμάτευση και η διάχυση της γνώσης θεμελιώνουν την ολιστική αντίληψη της πάλης στην υλική βάση της, στους ζωντανούς ανθρώπους. Το μαζικό αυτοοργανωμένο κίνημα εμπεριέχοντας το πλουσιότερο σύνολο κοινωνικών εμπειριών, αναγκών, τρόπων αντίληψης και δράσης, εκφράζει τη δύναμη της πιο εξελιγμένης συλλογικής ευφυίας, σε αντιδιαστολή με την ομοιομορφία και τη στειρότητα της εξατομίκευσης και του μαζικού ελέγχου.
– Αντιλαμβανόμαστε την αναρχική πολιτική οργάνωση ως εξελισσόμενη κοινότητα, ταυτόχρονα φαντασιακή κι εδαφικοποιημένη. Ο επαναστατικός δυναμισμός της οργάνωσης απορρέει από την επεξεργασία και την εφαρμογή εξελικτικών σχεδίων για τη διαλεκτική προσαρμογή των στοχεύσεών μας στις μεταβαλλόμενες συνθήκες της πάλης. Η συνοργάνωση να γίνεται συνέγερση.
Πραγματικά, συναντιούνται εκείνοι που βλέποντας τον εαυτό τους από κοινού στην επανάσταση, αυτοεξελίσσονται μέσα στον καθημερινό αγώνα προς την κατεύθυνση της ενότητας. Όπως είχε επισημάνει ο Α.Πάνεκοκ, τα ζητήματα και οι λύσεις τους ανακύπτουν σε μια διαδικασία εν’θερμώ δράσης και η συγκέντρωση των δυνάμεων προκύπτει από την εν’θερμώ διαδικασία.
Να δώσουμε έκφραση και δομή στον αναβρασμό. Να πυροδοτήσουμε και ν’ατσαλώσουμε με την απεριόριστη κοινότητα της επαναστατικής αλληλεγγύης την ανάδυση των κοινωνικών δυνάμεων.

—-

Θέσεις στο ζήτημα της σχέσης Μέσων και Σκοπών

 Οι θέσεις της Αναρχικής Συλλογικότητας για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση, στο ζήτημα της σχέσης Μέσων και Σκοπών, που κατατέθηκαν στον εσωτερικό διάλογο του εγχειρήματος συγκρότησης Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης.

Α) Τα ηθικά και πολιτικά ζητήματα[1] του αναρχικού αγώνα αποτελούν μια αδιαίρετη ενότητα. Η αναρχία ως απότατος πολιτικός σκοπός ενέχει, συγκροτείται, εμπνέεται και ατσαλώνεται από ορισμένους θεμελιώδεις ηθικούς όρους που δοκιμάζονται κάθε στιγμή[2] στην εξέλιξη του αγώνα. Η στάση των αναρχικών οφείλει να δίνει άμεση υλική μορφή στις αδιαχώριστες ηθικές αξιώσεις του ελευθεριακού πολιτικού οράματος (πρότασης):
– Ελευθερία, ισότητα και αλληλεγγύη, που συνυφαίνουν μέσα από τους αυτοοργανωμένους αγώνες τους ιστούς μιας νέας κοινωνίας.
– Αδιάλλακτη εναντίωση στην εκμετάλλευση.
– Αντίσταση στην κρατική βία[3]
Β) Τα μέσα και οι σκοποί είναι αλληλένδετα[4] και στα πλαίσια του αναρχικού αγώνα διέπονται από μια διαλεκτική κι οργανική ενότητα[5]. Οι πολιτικοί σκοποί αποτελούν ενδιάμεσα βήματα προς την αναρχία κι οπότε προσδιορίζονται και κρίνονται[6] στην αλληλουχία τους ως προς την συνεκτικότητά τους μέσα στον αγώνα, με σημείο εκκίνησης τις παρούσες ταξικές-κοινωνικές αντιθέσεις[7] και απότερη προοπτική την αναρχία. Το μέσο για την επίτευξη των πολιτικών σκοπών μας είναι η συνολική αγωνιστική κοινωνική στάση μας. Αντιτασσόμαστε στις τεχνοκρατικές θεωρήσεις που περιορίζουν την αντίληψη των μέσων στα εργαλεία και τις μεθόδους. Τα μέσα δεν προκύπτουν ιδεαλιστικά από αφηρημένους σκοπούς, αλλά μεταδίδονται ή επινοούνται βάσει των αντιληπτών δυνατοτήτων μέσα στο υλικό πλαίσιο[8] στο οποίο τοποθετούνται οι σκοποί. Αντίστοιχα, οι σκοποί συγκεκριμενοποιούνται[9] μέσα από την τρέχουσα και την ιστορική εμπειρία.
 Τα συγκεκριμένα κριτήρια δράσης[10] εξάγονται μέσα από την αντίληψη των συνθηκών της ταξικής-κοινωνικής διαπάλης σε αμοιβαία συνέπεια μέσων και σκοπών[11]. Οι σκοποί και τα μέσα που αυτοί ορίζουν οφείλουν να κρίνονται σε σχέση με τους απότερους σκοπούς, με τις παρούσες ανάγκες και τις δυνατότητες των αγωνιζόμενων[12].
 Κανένα μέσο δεν αποτελεί αυτοσκοπό. Κανένας ενδιάμεσος σκοπός δεν αποτελεί αυτοσκοπό[13]. Ακόμα και ο απότερος πολιτικός σκοπός μας, το πρόταγμα αναρχία, γεννήθηκε σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες και διαμορφώνεται διαρκώς[14] μέσα στην εξελισσόμενη κοινωνική πραγματικότητα ενάντια στον κόσμο της εξουσίας.
 Τα μέσα και οι σκοποί δεν είναι φορτισμένα από μόνα[15] τους με ιδεολογία, ούτε όμως είναι ουδέτερα[16]. Νοηματοδοτούνται με πολιτικό περιεχόμενο από τα υποκείμενα που τα δημιουργούν ή τα χρησιμοποιούν στις εκάστοτε συνθήκες.
 Στον κόσμο της εξουσίας κυριαρχεί ο ανταγωνισμός και γι’αυτό χαρακτηρίζεται από την δολιότητα. Οι αξίες και οι σκοποί που επικαλείται κατά περίσταση η εξουσία λειτουργούν παρελκυστικά[17] σε σχέση με τις δηλωμένες ή τις άρρητες εξουσιαστικές σκοπιμότητες. Η ιδεολογία της κυριαρχίας ως μέσο αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης εμφανίζει αντεστραμένα τους υλικούς όρους της ως μεταφυσικά είδωλα κι ως υπέρτατους σκοπούς[18]. Ο καθαγιασμός[19] των σκοπών και των μέσων εκφράζει την εγγενή υποκρισία της κυριαρχίας, που επικαλύπτει την απανθρωπιά της.
 Κάθε αντίστιξη μεταξύ πολιτικής αποτελεσματικότητας[20] και ηθικής αντικατοπτρίζει υπόρρητες συντηρητικές σκοπιμότητες που θωρακίζονται πίσω από μεταφυσικές πολιτικές ή ηθικές αξίες.
 Η καιροσκοπική[21] αντίληψη των μέσων καθιστά την χρήση μεταφυσικών σκοπών κύριο μέσο κυριαρχίας.
 Οι σκοποί και τα μέσα του ταξικού-κοινωνικού αγώνα ορίζονται από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους κι όχι από την κυριαρχία[22]. Οι ενδιάμεσοι σκοποί και τα μέσα των αναρχικών αγωνιστών φέρουν το ηθικό βάρος εκείνου του απότατου πολιτικού σκοπού που ιστορικά αναγνωρίζεται ως το σημείο κοινού[23] προσανατολισμού για την πανανθρώπινη απελευθέρωση από την ετερονομία και την εκμετάλλευση. Οι ενδιάμεσοι σκοποί και τα μέσα των αναρχικών αγωνιστών οφείλουν να εκφράζουν άμεσα, να μεταδίδουν και να δίνουν ισχύ στην εμπειρία και στις δυνατότητες[24] του αντιεξουσιαστικού-αντικρατικού-ελευθεριακού αγώνα. Οι τρόποι αγώνα οφείλουν να πραγματώνουν άμεσα τον ελευθεριακό κομμουνισμό, να ενέχουν και να εκφράζουν αυτάξια την ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη[25] ενάντια σε κάθε εξουσία και ν’αναδεικνύουν άμεσα την προοπτική της συνολικής απελευθέρωσης.
 Η με παρρησία διακήρυξη της κοινωνικής επανάστασης ως αναγκαίου συλλογικού σκοπού και η δημόσια υπευθυνότητα για τις θέσεις που προτείνουμε και τα μέσα που χρησιμοποιούμε στον αγώνα αποτελούν στάσεις συνέπειας προς τα κοινωνικά θεμέλια του αναρχικού αγώνα.
 Κανένας πολιτικός συμβιβασμός[26] δεν έχει λόγο ύπαρξης μέσα στην πάλη των καταπιεσμένων. Continue reading Θέσεις στο ζήτημα της σχέσης Μέσων και Σκοπών

Θέσεις για την σχέση «πολιτικού και κοινωνικού»

Αναρχική Συλλογικότητα για τη Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση

Θέσεις για την σχέση «πολιτικού και κοινωνικού» :

Στον κόσμο της εξουσίας η πολιτική ταυτίζεται με την βίαιη και συγκεντρωτική κατοχή της αποφασιστικής ισχύος από μηχανισμούς ετερονομίας [1], που έχει ως συνέπεια την ανάθεση των κοινωνικών ζητημάτων στους κρατικούς θεσμούς. Για να αυτονομηθεί η κοινωνία απαιτείται να πολιτικοποιηθεί προοδευτικά στον μέγιστο βαθμό με οριζόντιους τρόπους, μοριακά κι ομοσπονδιακά και να απαλλοτριώσει μαζικά την αποφασιστική ισχύ, διότι αυτά έχει στερηθεί από την πολιτική κυριαρχία [2]. Continue reading Θέσεις για την σχέση «πολιτικού και κοινωνικού»

Θέσεις για την «πρωτοπορία»

Αναρχική Συλλογικότητα για τη Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση

Θέσεις για την «πρωτοπορία» (στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου):

Το θέμα «πρωτοπορία» αποτελεί μια ειδική όψη της σχέσης πολιτικού-κοινωνικού. Όπως όλα τα ζητήματα έτσι και το συγκεκριμένο υπάγεται στην αμοιβαία συνέπεια μέσων και σκοπών. Έχουμε επισημάνει παραπάνω ορισμένες επίκαιρες όψεις άμεσης ή έμμεσης κυριαρχίας του πολιτικού πάνω στο κοινωνικό, οι οποίες υπηρετούν αλλότριους σκοπούς. Οι διαφορετικές θέσεις πάνω στο θέμα «πρωτοπορία» εκφράζουν μέχρι και ριζικά αντίθετους προσανατολισμούς στο βασικό ζήτημα της κοινωνικής απελευθέρωσης. Αν η ΑΠΟ τοποθετηθεί δημόσια για το θέμα, ο λόγος μας οφείλει να είναι απόλυτα σαφής σε σχέση με τα πολιτικά επίδικα και τα ιστορικά φορτία.
Οι θέσεις της ΑΣΜΠΑ για το θέμα «πρωτοπορία» είναι απόρροια των θέσεών της για τα άλλα δυο πραγματευόμενα θέματα της ενότητας ΑΡΧΕΣ, με θεμέλιο την αδιαίρετη ενότητα των ηθικών και πολιτικών ζητημάτων. Σημειώσαμε στην πρότασή μας για την σχέση μέσων και σκοπών ότι οι σκοποί συγκεκριμενοποιούνται μέσα από την τρέχουσα και την ιστορική εμπειρία και κρίνονται στην αλληλουχία τους ως προς την συνεκτικότητά τους μέσα στον αγώνα, με σημείο εκκίνησης τις παρούσες ταξικές-κοινωνικές αντιθέσεις και απότερη προοπτική την αναρχία. Έτσι, η οπτική μας γύρω από τις προτάσεις συγκρότησης πρωτοπορίας, αλλά και γύρω από τις ετερόδοξες κριτικές, επιχειρεί να εισδύσει στην πραγματικότητα και να μην προσκολλάται στο όποιο ιδεατό. Από την ίδια θέση εξετάζουμε και τι δείχνουν οι ιδεαλιστικές προσεγγίσεις. Μπορούμε να συνοψίσουμε σ’ένα βασικό ερώτημα ως εξής: Ποιά είναι τα πραγματικά διακυβεύματα για την ταξική-κοινωνική πάλη σήμερα γύρω από την έννοια «πρωτοπορία»; Continue reading Θέσεις για την «πρωτοπορία»