Θέσεις και προτάσεις
  για ένα κίνημα ενάντια στην πολιτική καταστολή
__________________________________________________________________

 Αυτήν την στιγμή στις φυλακές του ελληνικού κράτους βρίσκεται έγκλειστο ένα πλήθος ανθρώπων που οπλίστηκαν κι επιτέθηκαν στους θεσμούς του ή κατηγορήθηκαν για κάτι τέτοιο. Αντιλαμβανόμαστε αυτούς τους φυλακισμένους ως πολιτικούς κρατούμενους, επειδή η δίωξή τους και η τιμωρία τους εκφράζει την αιχμή της προσπάθειας του κράτους να συνεχίσει να διαφεντεύει την κοινωνική ζωή και να εκμεταλλεύεται, υπερασπιζόμενο την αποκλειστικότητα στην πολιτική ισχύ. Από την αδιαμφισβήτητη ύπαρξη πολιτικών κρατούμενων αποκαλύπτεται ο εγγενής ολοκληρωτισμός του κράτους. Από την αποσιώπησή της αποκαλύπτεται η σαθρότητα των δημοκρατικών εγγυήσεων.
Οι αγωνιστές που βρίσκονται φυλακισμένοι για την αντικαπιταλιστική και αντικαθεστωτική δράση τους ξεπερνούν τον χαρακτήρα του πολιτικού κρατούμενου, εφόσον δεν αγωνίζονται για την πολιτική ενσωμάτωσή τους στο αστικό καθεστώς ή ακόμα πιο στενά για την άρση των πολιτικών διώξεων, αλλά για την καταστροφή του. Η πάλη ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο είναι πολιτική πάλη, αλλά δεν χρησιμοποιεί τον πόλεμο εργαλειακά για να διαπραγματευτεί τα μερίσματα του ελέγχου και των κερδών, όπως η εξουσιαστική πολιτική. Ο πόλεμος συγκροτεί τον πυρήνα της ταξικής-κρατικής κυριαρχίας. Οι κρατούμενοι αγωνιστές είναι αιχμάλωτοι του πιο ριζικού πολέμου. Όχι γενικά αιχμάλωτοι πολέμου, αλλά πολιτικοί αιχμάλωτοι του ταξικού-κοινωνικού πολέμου και γι’ αυτό δεν αναγνωρίζονται από το κράτος ούτε ως πολιτικοί-κοινωνικοί επαναστάτες κι ούτε ως αιχμάλωτοι πολέμου.
Η ταυτότητα των πολιτικών αιχμαλώτων του ταξικού-κοινωνικού πολέμου προτάσσει ευθέως τα ριζοσπαστικά προτάγματα του αντικρατικού αγώνα. Έτσι, η διακήρυξή αυτής της αγωνιστικής ταυτότητας συμβαδίζει με το βάθεμα της κοινωνικής πάλης ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο κι αποτελεί ζήτημα του επαναστατικού κινήματος, πέρα από τις θεσμικές συμβάσεις. Εκείνοι και μόνο οι αιχμάλωτοι αγωνιστές που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους μ’έναν τέτοιο τρόπο μπορούν να βάλουν τις βάσεις ενός μετώπου ενάντια στην πολιτική καταστολή.

 Η τρέχουσα συγκυρία της πιο οξύας κεφαλαιο-κρατικής επίθεσης των τελευταίων εβδομήντα χρόνων, έχει δημιουργήσει βαθιές κοινωνικές και πολιτικές κρίσεις παγκοσμίως. Δεν διανύουμε μια περίοδο, αφού εκλείπει οποιαδήποτε προδιαγεγραμμένη μετάβαση. Είμαστε βυθισμένοι στο σημείο καμπής του ταξικού ανταγωνισμού. Σήμερα πρέπει να ρίξουμε όλες τις κινηματικές δυνάμεις στο πεδίο της μάχης, για την προλεταριακή-κοινωνική επανάσταση.
Θα συνιστούσε αισχρή πολιτική και ηθική κατάπτωση αν μέσα στον ορυμαγδό του καπιταλιστικού κανιβαλισμού φανταζόμασταν τους αιχμάλωτους επαναστάτες να περιμένουν στωικά την λήξη της ποινής τους. Θα συνιστούσε αφοπλισμό του κινήματος αλληλεγγύης και εθελοντική παράδοσή του στις εξοντωτικές απόπειρες του κράτους, που στρέφονται ειδικά ενάντια στους επαναστάτες και γενικά ενάντια στους καταπιεζόμενους, αν σήμερα φανταζόμασταν αγώνες μέσα στις φυλακές μόνο για την βελτίωση επιμέρους συνθηκών. Η συγκυρία απαιτεί να αγωνιστούμε για την άμεση απελευθέρωση των πολιτικών αιχμαλώτων.
Η νέα κυβερνητική διαχείριση δεν αφήνει περιθώρια για εφησυχασμό. Αντιθέτως, στην προσπάθεια επιβολής ταξικής ειρήνης, την ίδια ώρα που επαναεπιβεβαιώνονται οι όροι άγριας εκμετάλλευσης και καταστολής, αναλογεί η πολιτική αναβάθμιση του κινήματος αλληλεγγύης με τους αιχμάλωτους αγωνιστές, οργανωτικά και μαχητικά.
Η προελαύνουσα εθνικιστική αντίδραση, που υποθάλπτεται άμεσα από την κυβερνητική αριστερά, με τις πολιτικές και την προπαγάνδα της εθνικής ενότητας και έμμεσα, με την συνέχιση της νεοφιλελεύθερης λεηλασίας, σημαίνει συναγερμό και στο ζήτημα των αιχμάλωτων αγωνιστών. Ένα ενδεχόμενο άλμα στην ανοιχτή σύγκρουση πρέπει να μην βρει τους πολιτικούς κρατούμενους στις φυλακές. Θα είναι ανεπαρκές να στιγματίσουμε την κυβερνητική αριστερά εκ’ των υστέρων, για μια επιλογή ταυτόσημη με την άφεση των φυλακισμένων κομμουνιστών της Ακροναυπλίας, από τον δικτάτορα Μεταξά στους γερμανούς ναζί. Εγείρεται μια επίμαχη ανάγκη. Απαιτείται να κινητοποιηθούμε άμεσα για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων.

 Η δίωξη των αντικαθεστωτικών αγωνιστών και η αντεπαναστατική προπαγάνδα αρθρώνονται πάνω σ’ένα πλαίσιο που ορίζεται από ειδικούς νόμους. Η «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία (νόμος 187, για τις «εγκληματικές οργανώσεις» και 187Α, για τις «τρομοκρατικές οργανώσεις») διαμορφώνουν το βασικό πλαίσιο από το οποίο εκπορεύονται όλα τα εντατικά κι εξοντωτικά κατασταλτικά μέτρα ενάντια στην επαναστατική δράση: Ειδικές έρευνες, ειδικές ανακριτικές μέθοδοι, ειδική μεταχείρηση, ειδική αποδεικτική επιχειρηματολογία, ειδικά δικαστήρια, ειδικές τιμωρίες, ειδικές συνθήκες κράτησης.
Το ειδικό αντεπαναστατικό θεσμικό πλαίσιο, όπως και η αντεπαναστατική προπαγάνδα, περιστρέφεται γύρω από την έννοια τρομοκρατία και γύρω από την κατασκευή του προτύπου του δαιμονοποιημένου τρομοκράτη. Το δίκαιο του κρατικού νόμου στηρίζεται στην ιδεολογική και αντικειμενική κατασκευή του εγκλήματος. Η θεσμική έννοια τρομοκρατία προεκτείνει τις ποινικές κατασκευές απέναντι στην έμπρακτη άρνηση της κρατικής τρομοκρατίας. Η υποβολή τρόμου αποτελεί προϋπόθεση της κρατικής κυριαρχίας και θεμελιώνονται στο κρατικό μονοπώλιο της βίας. Η προβολή της κατηγορίας «τρομοκρατία» στην επαναστατική δράση επιχειρεί να θωρακίζει συγκαλυμένα αυτό το μονοπώλιο.
Παρότι το καθεστώς στηρίζει τον πολιτικό ολοκληρωτισμό στην μετονυμία των εχθρών του σε εχθρούς της κοινωνίας, δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη πολιτικών κρατούμενων, διότι η θεσμική αναγνώρισή τους θα σήμαινε την αναγνώριση της κατάρρευσης της κρατικής αποκλειστικότητας πάνω στην πολιτική βία και στο δίκαιο και κατά συνέπεια θα σήμαινε επιπλέον, αναγνώριση του τυραννικού χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας, αφού θα παραδεχόταν ότι υφίστανται κοινωνικές αντιθέσεις που δεν λύνονται μέσα στα πλαίσιά του. Το κράτος δεν αναγνωρίζει τους φυλακισμένους αγωνιστές ως αιχμάλωτους πολέμου, διότι έτσι θα αναγνώριζε την ύπαρξη του ταξικού-κοινωνικού πολέμου και την αντικειμενική φθορά του κρατικού ολοκληρωτισμού.
Η «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία στοχοποιεί την οργάνωση των καταπιεσμένων ενάντια στο καθεστώς. Η θεσμική έννοια της τρομοκρατικής οργάνωσης, σύμφωνα με τη νομοθεσία και τους τρόπους με τους οποίους έχει εφαρμοστεί, αρχικά και πρωτίστως αναφερόταν στην ένοπλη επαναστατική οργάνωση, αλλά στην συνέχεια διευρύνθηκε σε κάθε μορφή σαμποτάζ στους μηχανισμούς της κρατικής και οικονομικής κυριαρχίας, για να συμπεριλάβει το εξεγερσιακό κύμα που ξύπνησε με την παρατεταμένη κι εντεινόμενη καπιταλιστική επέλαση των τελευταίων ετών.
Ωστόσο, οι ποινικές αφηγήσεις της «αντιτρομοκρατίας» επεκτείνουν την έννοια της οργανωτικής σύνδεσης στο σύνολο των πολιτικοκοινωνικών σχέσεων των διωκόμενων επαναστατών, επιδιώκοντας αφενός να πολλαπλασιάζουν τις τιμωρίες μέσω απόδοσης αντικειμενικής συλλογικής ευθύνης και αφετέρου να τους απομονώσουν από το αλληλέγγυο και κινηματικό περιβάλλον τους, αλλά και αναμεταξύ τους. Κύριο εργαλείο αυτής της στρατηγικής αποτελεί η χρήση γενετικού υλικού (dna) και ψηφιακών πληροφοριών. Η μεθοδολογική επικράτηση των τεχνομυστικιστικών εργαλείων που επιτρέπουν οποιαδήποτε τεχνητή στοιχειοθέτηση και η όλο και πιο ευρύα και βίαιη εφαρμογή τους, παρότι η επιστημονική εγγυρότητά τους είναι αποδεδειγμένα αμφισβητήσιμη, επιχειρεί να εγκαταστήσει έναν υπερβατολογικό τρόμο μέσα στον κόσμο της αντίστασης.
Στοχεύοντας ενάντια στην θεσμική βάση πάνω στην οποία χτίζεται ο σύγχρονος πολιτικός ολοκληρωτισμός των ευρωπαϊκών κρατών, διεκδικούμε την κατάργηση των «αντιτρομοκρατικών» νόμων κι επιπλέον, την παύση της ποινικής χρήσης γενετικού και ψηφιακού υλικού.

 Βασικό μέτρο καταστολής των πολιτικών αιχμαλώτων, εώς και φυσικής εξόντωσής τους, έχει αποτελέσει παγκόσμια και εξακολουθεί, η ειδική απομόνωση. Τα κράτη εφαρμόζουν τρεις βασικές μορφές ειδικής απομόνωσης, επιπρόσθετα στην βασική απομόνωση που συνιστά η φυλακή: – Απομόνωση από το εκτός φυλακής πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον, η οποία ξεκινάει ήδη από την ειδική μεταχείριση στα μπουντρούμια των «αντιτρομοκρατικών» μονάδων. – Σπάσιμο των πολιτικών κοινοτήτων και απομόνωση των συναγωνιστών. – Απομόνωση των πολιτικών αιχμαλώτων από τους υπόλοιπους κρατούμενους, όπως εφαρμόστηκε στους κατηγορούμενους και τους καταδικασθέντες για την υπόθεση της οργάνωσης 17 Νοέμβρη, για την υπόθεση του ΕΛΑ, για την υπόθεση της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας και Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές. Οι δυο μορφές απομόνωσης μέσα στην φυλακή, συχνά εναλλάσσονται, ενάντια και ανάλογα με την εξέλιξη της πολιτικής δράσης των αιχμάλωτων αγωνιστών σε σχέση με την κοινοτική οργάνωσή τους και την επιρροή τους στην κοινωνία της φυλακής. Η κάθε μια από τις δυο μορφές δικαιολογείται «ανθρωπιστικά» ως λύση για την άρση της άλλης.
Ο εκτοπισμός σε μεγάλες αποστάσεις αποτελεί μέθοδο απομόνωσης τόσο από το εξωτερικό περιβάλλον, όσο και από την κοινότητα του κρατούμενου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η διασπορά και οι συνεχείς μεταγωγές των μελών της οργάνωσης Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς κατά την προφυλάκισή τους. Η διασπορά των φυλακών του ελληνικού κράτους σε όλη την επικράτειά του, ενώ ο μισός πληθυσμός του κατοικεί στην πρωτεύουσα, διαμορφώνει μια χωροταξική δομή που επιβάλλει στο σύνολο των φυλακισμένων την απομόνωσή τους από το κοινωνικό περιβάλλον τους. Υπάρχει πλούσια ιστορική εμπειρία αγώνων μέσα κι έξω από τις φυλακές σε διάφορα μέρη του κόσμου, τόσο ενάντια στον εκτοπισμό των κρατούμενων, όσο κι ενάντια στην διάσπαση των πολιτικών κοινοτήτων.
Ο αγώνας για την υπεράσπιση των πολιτικών κοινοτήτων των αιχμάλωτων αγωνιστών και για την ελέυθερη επαφή τους με άλλους κρατούμενους αποτελεί απαραίτητο όρο αντίστασης στον κατακερματισμό και την εξόντωση που επιβάλλει καθολικά το ποινικό σύστημα. Διεκδικώντας την κατάργηση των εκτοπισμών και των εκδικητικών μεταγωγών εισάγουμε το πρόταγμα της κατάργησης κάθε μορφής απομόνωσης, στοχεύοντας τον πυρήνα της φυλάκισης.

 Οι πτέρυγες τύπου Γ’, όπως νομοθετήθηκαν την άνοιξη του ’14, ολοκληρώνουν θεσμικά όλα τα παραπάνω: Αφενός, την υπερμεγέθυνση της ειδικής τιμωρίας των αγωνιστών, με την κατάργηση της ευεργετικής καταμέτρησης της εργασίας, την κατάργηση των αδειών και της υπό όρους αποφυλάκισης. Αφετέρου, και τις τρεις μορφές απομόνωσης. Επιπλέον, εισάγουν τον άμεσο αστυνομικό έλεγχο μέσα στην καθημερινότητα της φυλακής.
Η θέσπιση ειδικού καθεστώτος φυλάκισης για τους πολιτικούς αιχμάλωτους συγκροτεί μια διαρκή τρομοκρατική απειλή για το σύνολο των κρατούμενων κι ένα εργαλείο πειθάρχησης όποιων αντιστέκονται μέσα στην φυλακή. Το κίνημα ενάντια στην φυλακή οφείλει να αναδεικνύει την διάχυση της πολιτικής καταστολής μέσα στο κοινωνικό σώμα και να δημιουργεί σημεία αγωνιστικής συνάντησης, χωρίς ελιτισμούς, που συντηρούν την συνθήκη γενικού κατακερματισμού. Οι πολιτικοί αιχμάλωτοι έχουν την ευθύνη να ξανανοίξουν και να τραβήξουν αυτόν τον αγώνα με όποιες δυνάμεις συντάσονται ανυποχώρητα και χωρίς περισπασμούς.

 Σε μια βασική ατζέντα διεκδικήσεων ενάντια στην πολιτική καταστολή έχει σημαντική θέση και ο «κουκουλονόμος», που αποτελεί από το 2009 κύριο εργαλείο δίωξης και εκφοβισμού όποιων συμμετέχουν ή στηρίζουν έστω και με την φυσική τους παρουσία τις μαχητικές κινητοποιήσεις. Ο συγκεκριμένος νόμος στοχοποιεί άμεσα τα υποκείμενα που κατεβαίνουν στον δρόμο, δίνοντας στις κατασταλτικές δυνάμεις την ευκολία να τους φορτώνουν ποινικές κατηγορίες που ακολουθούνται από προφυλακίσεις και βαριές τιμωρίες (κακουργήματα) και αφαιρεί το δικαίωμα της άμυνας απέναντι στον χημικό πόλεμο που εξαπολύει το κράτος ενάντια σε κάθε κινητοποίηση, με όπλα μαζικής καταστροφής που ακόμα και η συνθήκη της Γενεύης τα απαγορεύει σε συνθήκες πολέμου. Ο «κουκουλονόμος» αποσκοπεί κι αυτός στην υπεράσπιση του μονοπωλίου της βίας από την μεριά της εξουσίας.

 Οπότε, αγωνιζόμενοι για το άμεσο, δηλαδή, ότι αφορά στους παρόντες πολιτικούς κρατούμενους, θέτουμε ως στόχο την άμεση απελευθέρωση τους. Αγωνιζόμενοι για το γενικό, δηλαδή, ενάντια στους όρους της πολιτικής αιχμαλωσίας, που υποθηκεύουν στο διηνεκές τους αγωνιστές, θέτουμε ως στόχο την κατάργηση του θεσμικού πλαισίου της πολιτικής καταστολής.
Ειδικά με τη νέα καθεστωτική διαχείριση, ο περιορισμός των κινηματικών διεκδικήσεων στην κατάργηση του νόμου για τις πτέρυγες Γ’ θα υπονόμευε την προώθηση μιας αγωνιστικής ατζέντας στοχευμένης στο σύνολο των επίμαχων κι επίκαιρων διεκδικήσεων, αφού θα ανάλωνε το αγωνιστικό δυναμικό σε ένα σημείο που δεν αποτελεί πλέον το επιτακτικότερο διακύβευμα για τους αιχμάλωτους αγωνιστές. Οι μεταγωγές στον Δομοκό, που ήταν η αιχμή της προεκλογικής κούρσας καταστολής από την προηγούμενη κυβερνητική διαχείριση, ναι μεν δημιουργούν ένα σύνολο κρατουμένων που θα στερούνται αδειών και έστρωσαν το έδαφος για την εφαρμογή της πλήρους απομόνωσης και της παράτασης της αιχμαλωσίας, αλλά επίσης προσέφεραν στην νέα κυβέρνηση ένα κεφάλαιο φαινομενικά παραχωρήσιμο προς το επαναστατικό κίνημα, παρότι η δεξιά επένδυσε για την δική της αντιδραστική ρητορική. Αν βρει απέναντί του ένα κίνημα στον δρόμο, το κράτος σήμερα θα κάνει αυτήν την υποχώρηση, που είναι σημαντική για τους αιχμάλωτους, αλλά με μικρό κόστος για την κυβερνητική αριστερά, προκειμένου να εισπράξει μια κοινωνική ανακωχή στο μέτωπο της καταστολής. Το κίνημα πρέπει να μην χάσει πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις σε αυτήν την παγίδα. Αν δεν παλέψουμε σήμερα για την ανατροπή του κατασταλτικού πλαισίου, αύριο οι συνθήκες θα είναι δυσμενέστερες κι από χθές.

 Το θεμέλιο ενός κινήματος αλληλεγγύης με αξιώσεις ανατροπής των κατεστημένων συνθηκών πάλης με την κρατική καταστολή, βρίσκεται στην άμεση όξυνση του ταξικού-κοινωνικού αγώνα στην κατεύθυνση της συνολικής ρήξης.
  Ο αγώνας που προηγήθηκε, η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού και το αλληλέγγυο κίνημα, αποτελεί το προζύμι του επικείμενου αγώνα.
Για να δημιουργηθούν οι βάσεις ενός τέτοιου κινήματος, θεωρούμε απαραίτητα τα εξής: ⚫Την γραπτή δημόσια τοποθέτηση των ενδιαφερόμενων υποκειμένων (συλλογικών και ατομικών) και την συνεχή αμφίδρομη ενημέρωση εντός-εκτός φυλακών. ⚫Την κατάθεση συλλογικών σχεδίων ξεκινώντας από τους ίδιους τους πολιτικούς αιχμάλωτους. ⚫Την πολιτική ενότητα ενάντια στον κατακερματισμό-σεχταρισμό. ⚫Την συνδιαμόρφωση κοινής ατζέντας. ⚫Ένα κίνημα αλληλεγγύης εδραζόμενο στα αμφίδρομα σχήματα οριζοντιότητα-ανοιχτότητα-διάχυση και πρωτοβουλία-αυτονομία-συντονισμός.

Αναρχική Συλλογικότητα

για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση

Φλεβάρης 2015