Κείμενο – πρόταση του αιχμάλωτου αγωνιστή Νίκου Ρωμανού για τον αλληλέγγυο αγώνα με τους πολιτικούς κρατούμενους

Η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους-αιχμή της αναρχικής εξέγερσης

 

Το κείμενο αυτό απευθύνεται προς όλες τις συνελεύσεις και δομές στον ελλαδικό χώρο που ασχολούνται με το ζήτημα της αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους και διωκόμενους αγωνιστές, με τις φυλακές τύπου Γ’ και τις ειδικές συνθήκες κράτησης.

Τον τελευταίο καιρό έχει ξεκινήσει μια συζήτηση στο εσωτερικό ορισμένων κομματιών του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου, που ξαναβάζει στο προσκήνιο το ζήτημα της αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους σε μία διαλεκτική βάση, με σκοπό να ξεπεραστούν διάφορες παθογένειες αλλά και υπαρκτά προβλήματα του παρελθόντος. Αυτή η προσπάθεια είναι σημαντική καθώς οι προοπτικές που ανοίγονται διευρύνουν τα περιεχόμενα του αγώνα και επανατοποθετούν στο τραπέζι έννοιες και αντιλήψεις ως αυτό που πραγματικά είναι, ως αναπόσπαστα κομμάτια του συνολικού αγώνα για την αναρχική επανάσταση. Ένας τέτοιος διάλογος μεταξύ συντρόφων από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες και διαδρομές από μόνος του δεν θα είχε να προσφέρει τίποτα, αν δεν προσανατολιζόταν στην αναζήτηση σημείων συνάντησης που θα οδηγήσουν σε κινήσεις με ανατρεπτικό περιεχόμενο. Αυτό είναι που λείπει σύντροφοι, οι συζητήσεις που θα μετατραπούν σε πράξεις, σχηματίζοντας την υλική βάση της αναρχίας στο σήμερα. Πράξεις αλληλεγγύης στους φυλακισμένους συντρόφους, πράξεις εκδίκησης για τους εχθρούς της ελευθερίας, πράξεις-πράξεις-πράξεις ενάντια στη δολοφονική μηχανή της εξουσίας. Αναπόφευκτα λοιπόν, και η δική μου συνεισφορά σε αυτό τον διάλογο προσανατολίζεται εκεί.

Λίγα λόγια ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση των τελευταίων χρόνων έχει δημιουργήσει διάσπαρτες εστίες πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας, τόσο στο εσωτερικό των καπιταλιστικών μητροπόλεων όσο και στα εκμεταλλευόμενα-λεηλατημένα εδάφη του τρίτου κόσμου. Ανταγωνιστικές εξουσιαστικές δυνάμεις συγκρούονται, εξεγέρσεις πνίγονται στο αίμα, εμπόλεμες ζώνες επεκτείνονται δίπλα στα σύνορα ισχυρών κρατών όπως η Τουρκία και η Ρωσία.

Η Ελλάδα, η πρώτη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία εφαρμόστηκε ελεγχόμενη χρεοκοπία, βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στο επίκεντρο των συζητήσεων στα συμβούλια των παγκόσμιων οικονομικοπολιτικών διευθυντηρίων. Ο χρεοκοπημένος ελληνικός καπιταλισμός και η αποσταθεροποίηση που προκαλεί, είτε εξαιτίας της οικονομίας είτε λόγο των κοινωνικών εντάσεων που δημιουργούνται, αποτελεί ένα υπαρκτό πολιτικό πρόβλημα το οποίο όχι μόνο δεν έχει επιλυθεί, αλλά αντίθετα όλο και αυξάνεται.

Η σκληρή καταστολή που βιώνουμε ως αναρχικοί και εχθροί της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων, είναι συνέπεια της επιχείρησης εξόντωσης του εσωτερικού εχθρού ώστε να ελαχιστοποιηθούν τα προβλήματα που μπορεί να δημιουργήσει ένα πολύμορφο επαναστατικό μέτωπο που θα στοχεύσει στα κέντρα εξουσίας του καθεστώτος, σε μια χρονική στιγμή όπου η σταθερότητα του συστήματος είναι ευάλωτη.

Το κράτος στοχεύει πρώτα τους αγωνιστές του αντάρτικου πόλης, γιατί φοβάται την προοπτική της διάχυσης της ένοπλης δράσης στα μαχητικά κομμάτια του αναρχικού κινήματος, γιατί η ύπαρξη αναρχικών ανταρτών πόλης που μάχονται μέσα στα εδάφη της Ευρωπαϊκής Ένωσης πλήττει την εικόνα της Ευρώπης-Φρούριο και δημιουργεί ισχυρό πολιτικό κόστος στους αξιωματούχους της κυριαρχίας. Γιατί η προοπτική δημιουργίας ένοπλων αναρχικών ομάδων μέσα στα αστικά κέντρα γκρεμίζει την κοινωνική ειρήνη που επιβάλλει η δημοκρατία και χτυπάει τις φιλελεύθερες πολιτικές κοινωνικής συναίνεσης των κρατών με κυβερνητικά μοντέλα κοινωνικών παροχών.

Έτσι, τα τελευταία χρόνια δεκάδες κατασταλτικές επιχειρήσεις έχουν στοχοποιήσει συντρόφους σε κράτη όπου παραδοσιακά υπήρχε έντονη αναρχική δράση, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, με αποτέλεσμα και σε αυτές τις χώρες να υπάρχουν πολλοί αναρχικοί που βρίσκονται αιχμάλωτοι στα χέρια του κράτους.

Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή υπάρχουν δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι οι οποίοι είτε έχουν αναλάβει την ευθύνη για τη συμμετοχή τους σε επαναστατικές ομάδες, είτε διώκονται για πράξεις πολύμορφης αναρχικής δράσης όπως ληστείες σε οικονομικούς στόχους, εμπρησμούς, συγκρούσεις με την αστυνομία.

Τα σημεία κοινής σύνδεσης είναι από δυσδιάκριτα έως ανύπαρκτα, κάτι που το ξέρουμε όλοι. Αυτό που υπάρχει όμως είναι ο κοινός τρόπος αντιμετώπισης από το κράτος, το οποίο καθόλου δεν ενδιαφέρεται για τις εσωτερικές μας διαφωνίες και αντιπαραθέσεις, αλλά αντίθετα επωφελείται, αφού οι αντιστάσεις που συναντάει είναι προκαταβολικά κατακερματισμένες.

Οι τελευταίες αλλαγές στην πολιτική εξουσία και η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελούν μια νέα συνθήκη την οποία πρέπει να αναλύσουμε με προσοχή, ώστε να βγάλουμε τα κατάλληλα συμπεράσματα και να μη μείνουμε στατικοί.

Εκτίμησή μου είναι, ότι όσοι από τον αναρχικό χώρο ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ θα σταματήσουν να ασχολούνται σοβαρά με τον αγώνα, αν ποτέ το έκαναν, αφού η όποια ενασχόλησή τους αφορούσε την όξυνση των κρατικών αυθαιρεσιών και της κρατικής καταστολής.

Το ενδιαφέρον της συγκεκριμένης συγκυρίας είναι, ότι η παρούσα αριστερή κυβέρνηση, ουσιαστικά, έχει ενσωματώσει όλα τα αιτήματα των κοινωνικών κινημάτων των προηγούμενων χρόνων και τώρα έχει ξεκινήσει να τα υλοποιεί. Αν όλα αυτά γίνουν πράξη, μιλάμε για την απατηλή έφοδο των κοινωνικών κινημάτων στην κυβερνητική εξουσία. Μην παραξενευτεί κανείς αν δει όλα αυτά τα κοινωνικά κινήματα να βγαίνουν στο δρόμο και να διαδηλώνουν υπέρ της κυβέρνησης σε μια προσπάθεια να ασκηθεί πίεση στους «δανειστές» ώστε να κλειστεί μια ευνοϊκότερη οικονομική συμφωνία με τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης.

(Ξανά)παίρνοντας θέση

Όλα αυτά σίγουρα έχουν ενδιαφέρον, όμως σημασία έχει να δούμε τι θα κάνουμε εμείς από τη δική μας πλευρά, η οποία έχει ξεκάθαρους αντικρατικούς προσανατολισμούς. Είναι απαραίτητο να επαναδιατυπώσουμε τις απόψεις που είχαν εκφράσει φυλακισμένοι σύντροφοι σχετικά με τα αιτήματα που μπορεί να έχει ένας κοινός αγώνας των πολιτικών κρατουμένων. Πιο συγκεκριμένα, η δική μου πρόταση είναι να οριστεί ένα πλαίσιο αγώνα των πολιτικών κρατούμενων παρόμοιο με αυτό που είχε προταθεί, το οποίο θα θέσει τους εξής στόχους:

Την κατάργηση του αντιτρομοκρατικού νόμου (187Α)

Την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’

Την κατάργηση των ειδικών συνθηκών κράτησης

Την άμεση ανάκληση όλων των μεταγωγών όσων πολιτικών κρατούμενων κρατούνται σε τέτοιες συνθήκες

Την άμεση χορήγηση αδειών σε όσους πολιτικούς κρατούμενους τις δικαιούνται

Ένα τέτοιο πλαίσιο αγώνα με κεντρικό άξονα την κατάργηση του αντιτρομοκρατικού νόμου είναι η αρχή μια στρατηγικής που θα συγκρουστεί με την αριστερή ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ στον πυρήνα των αντιφάσεών της, καθώς ο αντιτρομοκρατικός νόμος εντάσσεται σε μια παγκόσμια λογική αναβαθμισμένης πολεμικής εναντίον του εσωτερικού εχθρού.

Θεωρώ εντελώς λανθασμένο να μπούμε σε μια λογική να συμμετέχουμε σε έναν κοινό αγώνα προσθέτοντας τις δικές μας διεκδικήσεις με άλλους κρατούμενους, οι οποίοι θα θελήσουν να διεκδικήσουν και αυτοί διάφορα αιτήματα που αφορούν επίσης τις συνθήκες κράτησης και το ευρύτερο νομικό πλαίσιο, διότι αφενός δεν υπάρχει η απαραίτητη εμπιστοσύνη ότι θα τηρηθούν οι αρχικές συμφωνίες που θα καθορίσουν τη στρατηγική του αγώνα και αφετέρου, είναι πιθανόν όλα αυτά τα αιτήματα να χρησιμοποιηθούν ώστε να εγκλωβιστούμε πολιτικά από μια κυβέρνηση που θα ικανοποιήσει κάποια από τα αιτήματα των υπόλοιπων κρατουμένων οδηγώντας σε αδιέξοδο τον αγώνα μας. Οπότε όσον αφορά αυτό το ζήτημα, θα συμφωνήσω με την πρόταση του συντρόφου Μαζιώτη που αναφέρεται σε προκαθορισμένο πλαίσιο το οποίο θα οριστεί από τους πολιτικούς κρατούμενους και τους συντρόφους έξω από τα τείχη και με βάση αυτό και μόνο ίσως προκύψουν κάποιες κοινές συμφωνίες και με άλλους κρατούμενους.

Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο με επιτυχία, θεωρώ ότι είναι απαραίτητος ένας ενιαίος συντονισμός όλων των συντρόφων που είναι διατεθειμένοι να συμμετέχουν σε έναν τέτοιο αγώνα ο οποίος ανεξάρτητα από την αφετηρία του, όλοι γνωρίζουμε ποια θα είναι η κορύφωσή του.

Γι’αυτό και θεωρώ ότι είναι απαραίτητη η πανελλαδική δικτύωση όλων των συνελεύσεων που ασχολούνται με αυτό το ζήτημα, ώστε να ετοιμαστεί από τώρα μία στρατηγική που θα κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση. Όταν μιλάω για στρατηγική δεν αναφέρομαι στο να συζητάμε για εβδομάδες επί εβδομάδων γύρω από υποθέσεις, σενάρια και άλλα τέτοια, αλλά με ελάχιστες πολιτικές συμφωνίες να συγκροτηθούν ομάδες εργασίας γύρω από νευραλγικά ζητήματα όπως η αντιπληροφόρηση, η άμεση δράση, η επικοινωνία με τους πολιτικούς κρατούμενους, οι διεθνείς επαφές με άλλους συντρόφους κλπ. Η δημιουργία ενός τέτοιου μοντέλου με πολλές ομάδες εργασίας, οι οποίες κατά τη γνώμη μου πρέπει να λειτουργούν όσο πιο ευέλικτα γίνεται έτσι ώστε η συνέλευση να έχει κυρίως τον ρόλο της χάραξης κατευθύνσεων και απολογισμού των δράσεων ώστε να υπάρχει ατομική ευθύνη, συνεχής δράση και κίνηση και ο πανελλαδικός συντονισμός όλων των συνελεύσεων και συντρόφων που ασχολούνται με αυτό το ζήτημα, είναι η αρχή ενός αγώνα που πρέπει να δοθεί συλλογικά με στόχο τη μεγιστοποίηση της αποτελεσματικότητάς μας. Αυτό που προτείνω βρίσκει τις ρίζες του σε αντιλήψεις συντρόφων που αυτοπροσδιοριζόντουσαν ως εξεγερσιακοί στις αρχές του 1980. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αγώνα ήταν η προσπάθεια να σταματήσει η κατασκευή μια αμερικάνικης στρατιωτικής βάσης στην περιοχή του Κομό στην Ιταλία. Οι άνθρωποι που βρέθηκαν μαζί σε αυτή την προσπάθεια δεν ήταν όλοι αναρχικοί, είχαν εντελώς διαφορετικά σκεπτικά και εντελώς διαφορετικά κίνητρα αλλά αποφάσισαν να δράσουν από κοινού με σκοπό το σαμποτάζ και την επίθεση ώστε να μην ανοίξει αυτή η στρατιωτική βάση, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Δηλαδή υπήρξε μια σύμπραξη συντρόφων από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες και κατευθύνσεις, με στόχο την επίτευξη ενός κοινού σκοπού ο οποίος «εξυπηρετεί» όλους τους εμπλεκόμενους σε αυτή την υπόθεση. Βέβαια οι σύντροφοι εκείνης της εποχής αναφερόντουσαν και σε ανθρώπους που θα συμπλεύσουν σε αγώνες μαζί μας χωρίς να είναι αναρχικοί, αλλά στη συνθήκη που βρισκόμαστε, όταν δε μπορούμε να βγάλουμε μια ουσιαστική άκρη μεταξύ μας, θεωρώ κάτι τέτοιο, προς το παρόν, εντελώς ανεδαφικό.

Γνωρίζοντας τις δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος, αυτό που προσπαθώ να κάνω κατανοητό, είναι η αναγκαιότητα μιας συμμαχικής οπτικής όλων πάνω σε ένα τέτοιο κομβικό ζήτημα.

Ας είμαστε ειλικρινείς, όλοι οι σύντροφοι έχουν πολιτικό και πρακτικό κέρδος από μια πιθανή κατάργηση του αντιτρομοκρατικού, την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’ και τη χορήγηση αδειών σε όσους πολιτικούς κρατούμενους τις δικαιούνται. Θα είναι μια παρακαταθήκη με τεράστια σημασία, τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον.

Όλοι οι σύντροφοι αναγνωρίζουν ότι για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο απαιτείται μία κοινή σύμπλευση σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση ώστε να αυξήσουμε τις πιθανότητες που έχουμε.

Όλοι οι σύντροφοι γνωρίζουν επίσης, ότι από τη στιγμή που όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι διατεθειμένοι να αγωνιστούν για παρόμοια ζητήματα, πολλοί και κατακερματισμένοι αγώνες με πανομοιότυπα αιτήματα θα οδηγήσουν τον κόσμο του αγώνα σε στρατηγικό αποπροσανατολισμό, μείωση της δυναμικής μας και κατά συνέπεια συνολική οπισθοχώρηση.

Θα μιλάμε για τον ορισμό της εσωστρέφειας τη στιγμή που η αφομοίωση και η αλλοτρίωση που προκαλεί μια αριστερή κυβέρνηση επιτάσσει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή ενιαίο και δυναμικό αγώνα που θα θέσει σε κίνηση τις ανατρεπτικές δυνάμεις.

Σίγουρα θα ήταν ευχάριστο μια τέτοια αναγκαιότητα να γινόταν αντιληπτή για όλα τα ζητήματα, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να κάνουμε ένα βήμα τη φορά. Επαναφέρουμε λοιπόν το βάρος της κουβέντας στο σημείο μηδέν, εκεί όπου απλές μα συνάμα κομβικές διαπιστώσεις μπορούν να δώσουν την απαραίτητη ώθηση που τόσο χρειαζόμαστε.

Μέσα σε πρωτόγνωρες και δύσκολες εποχές των οποίων η ιστορικότητα είναι δεδομένη, πρέπει να σχεδιάσουμε μια μάχη με συγκεκριμένο στόχο, οργανωμένο σχέδιο και έξυπνη στρατηγική που θα ενσωματώσει τη συλλογική φαντασία και πρακτική.

Σύντροφοι, αυτό είναι το δικό μου σκεπτικό, εύχομαι να υπάρξουν και άλλες τοποθετήσεις που θα συμβάλλουν ώστε ο αγώνας, ο οποίος δεν είναι μια ευκαιριακή ενασχόληση αλλά αναπόσπαστο και αδιαίρετο κομμάτι της ψυχής μας, να γίνει η μόνη δυνατή πραγματικότητα για όλους μας.

Για να ξαναφέρουμε τους πολιτικούς κρατούμενους στο δρόμο!

Επανάσταση πρώτα και πάντα!

Φυλακές Κορυδαλλού
Νίκος Ρωμανός
Φεβρουάριος 2015