Αναρχική Συλλογικότητα για τη Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση
προς τις συλλογικότητες που συμμετέχουν στην διαδικασία συγκρότησης Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης

Απολογισμός της τριήμερης συνάντησης 22-24 Νοέμβρη 2013

– Καταθέτουμε στον κοινό τόπο διαλόγου του εγχειρήματος συγκρότησης Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης έναν απολογισμό της τελευταίας προσυνεδριακής συνάντησης ως στοιχείο συμβολής στην πολιτική ζύμωση που έχει πάρει την μορφή της ΑΠΟ και συγκεκριμένα, προσβλέποντας στην συλλογική κατανόηση της κοινής εμπειρίας μας, στην άντληση πολιτικών συμπερασμάτων, στην κατοχύρωση θετικών αποτελεσμάτων και στην βελτιστοποίηση της οργανωτικής μεθοδολογίας.
Η κριτική ματιά της πολιτικής ομάδας μας συναρτάται με την αντίληψη που είχαμε συνολικά για την ΑΠΟ και με την ανταπόκρισή μας στην τρέχουσα φάση της. Στεκόμαστε αντίθετοι σε κάθε ουδετερότητα και σε κάθε αυθαίρετη ανάληψη έκφρασης μιας καθολικότητας. Ωστόσο, κοιτάμε σε μια κατεύθυνση που να εμπεριέχει ένα υπόστρωμα συνοχής για εκείνες τις αναρχικές συλλογικότητες που αποφασίζουν να συνταχτούν στην πάλη για την επανάσταση. Μ’ένα τέτοιο πρίσμα κάνουμε τις επισημάνσεις μας πάνω στην πλούσια εμπειρία απ’την οποία εξήχθησαν οι πρώτες αναλυτικές θέσεις της ΑΠΟ. Η ίδια η διαδικασία έθεσε καινοτομικά θεμέλια.
Όταν δημιουργήσαμε την ΑΣΜΠΑ πριν μερικούς μήνες, θεωρήσαμε εξαρχής ότι η ΑΠΟ είναι ένα ριζοσπαστικό βήμα ποιοτικής αναβάθμισης του αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Η συνάντηση του Νοέμβρη επιβεβαίωσε τις προσδοκίες μας. Κι επειδή ήταν ένα πρωτόγνωρο βίωμα, μάλλον για τους περισσότερους συμμετέχοντες, συναπαντήθηκε με τον αγωνιστικό ενθουσιασμό μας.

– Σταθμίζοντας την διαδρομή της ΑΠΟ από το ξεκίνημά της σε μια περίοδο επιβράδυνσης των αντιστάσεων, κρίνουμε ότι η συνάντηση του Νοέμβρη είχε ευάριθμη συμμετοχή συλλογικοτήτων και ατόμων. Το ενεργό πλήθος που αφουγκράστηκε την πρόταση της ΑΠΟ και μπήκε στην διαδικασία εκφράζει αποφασιστικά κι αντικειμενικά μια συλλογική συνείδηση οργανωτικής αναγκαιότητας και ικανότητας, ανατροφοδοτώντας την εξελιξιμότητα του εγχειρήματος.
Η συμμετοχή πολλών συλλογικοτήτων από την επαρχία ενισχύει την πολυμορφία των συντιθέμενων εμπειριών και την γονιμότητα της κοινής ζύμωσης. Η συνάντηση έβαλε βάσεις αμοιβαίας ενδυνάμωσης της πολιτικής δραστηριότητάς μας με τρόπο ισότιμο και σταθερό, πιο πέρα από προϋπάρχοντες συντροφικούς δεσμούς. Αντιλαμβανόμαστε αυτήν την εξέλιξη ως σημαντική, ιδιαίτερα για τους συντρόφους που βρίσκονται πιο απομονωμένοι γεωγραφικά.
Οι δεσμοί που συνάπτονται σε μια τέτοια συνθετική, ανοιχτή, αλλά και πολιτικά σαφή διαδικασία, ενέχουν μια νέα δυναμική, που υπερβαίνει τα εσωτερικά στεγανά του αναρχικού «χώρου».
Συνεχίζοντας από αυτό το σημείο οι συμμετέχοντες στην ΑΠΟ έχουμε ευθύνη να φροντίσουμε το εξελικτικό δυναμικό της με τις κατάλληλες πολιτικές διαδικασίες. Κομμάτι της ευθύνης μας είναι η οργανωτική πρόβλεψη ενδεχόμενης περαιτέρω επέκτασης της συμμετοχής.

– Αναγνωρίζουμε ότι οι διαδικασίες της συνάντησης είχαν τον σεβασμό και την στήριξη των συμμετεχώντων. Η συλλογική θέληση και συνείδηση εκφράστηκε έμπρακτα με το γεγονός ότι όλοι αντιληφθήκαμε τις προγραμματισμένες διεργασίες σαν κοινό μας τόπο και κοινό εργαλείο. Ήταν μια ισχυρή απόδειξη για το ότι οι συνεκτικές δομές προάγουν την συντροφικότητα, χωρίς να προϋποθέτουν περιοριστικά κεκτημένες σχέσεις.

– Απευθύνουμε δημόσια την εκτίμησή μας προς τις ομάδες εργασίας που προετοίμασαν κι επιμελήθηκαν τις διαδικασίες της συνάντησης και την εκτίμησή μας για την κοπιώδη αφοσίωση των συντρόφων που εργάστηκαν επί τρεις μέρες είτε συμμετέχοντας στις διαδικασίες σύνθεσης, είτε συμμετέχοντας στην επιμελητεία των πολιτικών διαδικασιών.
Επίσης, εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας προς τους συντρόφους που διαχειρίζονται και διέθεσαν στην ΑΠΟ κινηματικές υποδομές στον χώρο του ΤΕΙ.

– Αποτιμούμε την επιλογή εργασίας με ομάδες σύνθεσης ως εύστοχη και αποτελεσματική, για πολλούς λόγους:
Οι ομάδες σύνθεσης παρήγαγαν μια σοβαρή και γερή βάση συμφωνιών, που αποτελεί υλικό πολιτικού προσανατολισμού.
Η συνθετική εργασία ήταν εγγύηση μεστών και λιτών θέσεων. Αντί για ένα συγκεχυμένο προϊόν διαπραγματεύσεων, έχουμε ένα υλικό εξελίξιμο ως προς την ανάλυση, την σύνθεση και την συγκεκριμενοποίηση. Κατά τις συντακτικές εργασίες έγινε πυκνή ζύμωση. Οπότε, είχαμε και την ευκαιρία πολυεπίπεδης γνωριμίας των συλλογικοτήτων.
Μέσα στις ομάδες σύνθεσης φάνηκε να κατακτάται ευρύα κατανόηση της σημασίας των διαδικασιών και της συνέπειας προς αυτές. Επιπλέον, έγινε κατανοητή η καθοριστική σημασία του έγγραφου διαλόγου που προηγήθηκε της συνάντησης (τοποθετήσεις στα θέματα της ατζέντας).
Ένα σημείο που αξίζει παρατήρησης είναι ότι οι ομάδες σύνθεσης λειτούργησαν παραδειγματικά στο ζήτημα της λήψης αποφάσεων εντός χρονοδιαγραμμάτων. Το έργο τους έμεινε ανολοκλήρωτο λόγω φόρτου θεμάτων και όχι λόγω αδιεξόδου στην ζύμωση. Η συνθετική διαδικασία, όπως και κάθε πολιτική εργασία, απαιτεί ένα ελάχιστο επίπεδο λήψης αποφάσεων, στο οποίο ενίοτε διακυβεύονται υποθέσεις στρατηγικής. Είναι ανέφικτο, αν όχι ανεπιθύμητο να διαχωριστούν πλήρως οι διαδικαστικές ευθύνες από την διαρκή πολιτική ζύμωση. Οι ομάδες σύνθεσης της τριήμερης συνάντησης είχαν αποφασιστικό χαρακτήρα, παρότι η τελική επικύρωση των προτάσεων πέρασε από τις συνελεύσεις των συλλογικοτήτων κι εργάστηκαν με απόλυτα συναινετικό τρόπο και με αρκετά ταχείς ρυθμούς, συνυπολογίζοντας την ποικιλομορφία των αρχικών κειμένων και το πλήθος των εκπροσώπων. Ας επισημάνουμε εδώ, ότι αν οι καταστατικές θέσεις διαμορφώνονταν με ψηφοφορία θα ήταν πολύ φτωχότερες κι ίσως ασυνάρτητες, ενώ μέσα στην συνθετική διαδικασία, όσο και στην συνέχεια της ΑΠΟ πιθανότατα να είχαμε διαλυτικές αντιπαραθέσεις.
Για την αναβάθμιση των συνθετικών διαδικασιών θεωρούμε απαραίτητη την έγκαιρη κατάθεση, μελέτη (απ’όλους) και σύνοψη των θέσεων των συλλογικοτήτων. Επίσης, θεωρούμε απαραίτητη την τοποθέτηση ενός προσωρινού συντονιστή σε κάθε διαδικασία διαλόγου. Το λιγότερο που μπορεί να προσφέρει ένας συντονιστής σε μια ομάδα σύνθεσης είναι οικονομία δυνάμεων και χρόνου, αποτρέποντας επαναλήψεις, άσχετες παρεκκλίσεις και κλειστούς διαλόγους («πηγαδάκια»). Παρότι τα ελάχιστα μικροξοδέματα αυτού του είδους, που είχαμε στις διαδικασίες σύνθεσης, δεν επισκίασαν τον παραγωγικό ρυθμό, σίγουρα μπορούμε να κάνουμε τον διάλογό μας να κυλάει ακόμα πιο συντονισμένα και δημιουργικά. Γενικότερα, για την αναβάθμιση των οργανωτικών διαδικασιών αξίζει να δόσουμε προσοχή στην παραγωγή κοινής μεθοδολογίας με βάση την συλλογική εμπειρία για τις ομάδες εργασίας.
Συνοπτικά, η κοινή εργασία στις ομάδες σύνθεσης ήταν μια καινοτομική εμπειρία, αποτέλεσμα του πολιτικού έργου που προηγήθηκε, απόσταγμα πολιτικού αγώνα χρόνων και μια δοκιμασία για όλους.

– Η ολομέλεια επίσης έδειξε τα δικά της ποιοτικά χαρακτηριστικά ως πολιτική διαδικασία. Πρώτα πρώτα, αποτελεί μια συνάντηση σώματος. Το αντάμωμα του συνόλου δίνει μια αμεσότητα στην υπόσταση της πολιτικής κοινότητας. Ο χώρος γεμίζει με σημαίνουσες εκφράσεις κι επαφές γύρω από τον προγραμματισμένο διάλογο.
Η ανάγνωση των τοποθετήσεων κρίθηκε χρονοβόρα και περιττή από αρκετούς συμετέχοντες. Έχουμε όμως την πεποίθηση ότι στις επόμενες συναντήσεις θα είναι εποικοδομητικό να διατηρήσουμε μια αρχική συνάθροιση με σύντομες δηλώσεις συμμετοχής. Οι χαιρετισμοί μέσα από το σώμα προς το σώμα εκφράζουν μια παρουσία με νόημα.
Η φάση των ερωτήσεων και απαντήσεων μας προσέφερε συμπυκνωμένα πολλές πληροφορίες κι όπως φάνηκε από το πλατύ ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε, μάλλον έγινε αντιληπτή από πολλούς ως πρόσφορη διαδικασία. Η ιδιαιτερότητα αυτής της μεθόδου είναι ότι δίνονται απαντήσεις σε άμεσο χρόνο και προς όλους απέναντι σε καίριες ερωτήσεις. Ο διάλογος έχει μια ζωντάνια, παρότι είναι οριοθετημένος και αποδίδει έναν πλούτο πληροφοριών με οικονομία χρόνου κι επικοινωνιών. Και το πολιτικά σημαντικότερο είναι ότι ένα πλαίσιο στο οποίο κάθε συλλογικότητα αναλαμβάνει την ευθύνη ν’αποσαφηνίσει τις θέσεις της χωρίς κανείς να έχει το προνόμιο να αρνηθεί τον δημόσιο διάλογο, χτίζει μια βάση εμπιστοσύνη. Οι ίδιες επισημάνσεις ισχύουν και για την φάση των διορθωτικών τοποθετήσεων επί των συνθετικών κειμένων και για την τελική φάση όπου έγινε μια πρώτη επικύρωση των αποτελεσμάτων και κατατέθηκαν άμεσα και δημόσια οι εμμένουσες αντιρρήσεις.

– Αποτιμώντας την ατζέντα σύνθεσης ως προς την εξέλιξη ενός πολιτικού προσανατολισμού δράσης και της διαδικασίας συνοργάνωσής των κατάλληλων ενεργειών, ξεκινάμε καταθέτοντας την άποψή μας σχετικά με την διάρθρωση των θεμάτων διότι αυτή καθορίζει το πλαίσιο ανάπτυξης της ζύμωσης στην διάρκεια των διαδικασιών. Η Α.Σ.Μ.Π.Α. μπήκε στην ΑΠΟ σε στιγμή που η ατζέντα είχε ήδη προσδιοριστεί και σίγουρα τώρα που εφαρμόζεται το σχέδιο της Διευρυμένης Πρωτοβουλίας θα ήταν παράλογο να κριτικάρουμε. Όμως, οι αντιλήψεις που έχουν οι συλλογικότητες για τα βήματα σύνθεσης των αναγκαίων πολιτικών νοημάτων, αποτελούν εκφράσεις των αντιλήψεών για τον ίδιο τον αγώνα. Έτσι, κοινοποιούμε τις παρατηρήσεις μας για να εμπλουτίσουμε την πολιτική ζύμωση χωρίς ενστάσεις στην τρέχουσα διαδικασία σύνθεσης.
Θεωρούμε ότι η έννοια «αρχές» ως σημείο εκκίνησης μπορεί να έχει μια απλή πρακτική σημασία, δηλώνοντας τις αρχικές αναφορές ενός συνεκτικού κειμένου, αλλά κουβαλάει επίσης ένα τεράστειο μεταφυσικό φορτίο. Ο θεμελιακός αυτοπροσδιορισμός μας πάνω σ’έναν εσχατολογικό προσδιορισμό του ελευθεριακού οράματος («ποια κοινωνία οραματιζόμαστε») ενέχει τουλάχιστον μια δυναμική ασάφειας, που φάνηκε στο πρώτο κείμενο σύνθεσης για το θέμα ΑΡΧΕΣ και μια δυναμική περιφοράς μακρόθεν της ζωντανής ταξικής σύγκρουσης, που δεν εμφανίστηκε στην τριήμερη συνάντηση αφού οι συμμετέχουσες συλλογικότητες έχουν προσυμφωνήσει σ’έναν πολιτικό προσανατολισμό άμεσου κοινωνικού αγώνα, αλλά υποθάλπτεται από την αντιστροφή της σχέσης πραγματικού και δέοντος στην κοινωνική απεύθυνσή μας μέσω του καταστατικού κειμένου. Μ’ένα τέτοιο σκεπτικό απαντήσαμε, η Α.Σ.Μ.Π.Α., στο συγκεκριμένο θέμα περιγράφοντας πως μπορούν ν’ανταποκριθούν τα προτάγματά μας στις κοινές ανάγκες μας και πως μπορούν να δοκιμαστούν στον αυτοοργανωμένο αγώνα σήμερα μέσω της ΑΠΟ.
Σχετικά με την σειρά των θεμάτων, θεωρούμε ότι τόσο τα θεμελιακά προτάγματά μας, όσο και η στρατηγική μας προκύπτουν από τις συγκεκριμένες συνθήκες που βιώνουμε και από τις υπαρκτές αντιστάσεις. Οπότε, έχοντας προσδιορίσει ποιοί είμαστε μέσα στον ταξικό ανταγωνισμό και ενάντια σε τι αγωνιζόμαστε, θεωρούμε ότι η οργανωτική εξέλιξη είναι αδιαχώριστη από τον άμεσο αγώνα μας κι έτσι η ματαβατική διαδικασία προς ένα ομόσπονδο σχήμα (η επεξεργασία αναλυτικών θέσεων, η στρατηγική, ύστερα η τακτική και ύστερα η δομή, αφού το καθένα αποτελεί συγκεκριμενοποίηση κι επικαιροποίηση των προηγούμενων) πρέπει να εμπεριέχεται στις άμεσες στοχεύσεις μας ως εξελικτικό σχέδιο της συλλογικής δράσης. Γι’αυτό κοινοποιήσαμε στην τριήμερη συνάντηση την ιδέα δημιουργίας μιας συντονιστικής διαδικασίας μέσα στην ΑΠΟ, σαν πλατφόρμα συλλογικής ανταπόκρισης στις κρίσιμες εστίες ταξικού-κοινωνικού ανταγωνισμού που εκδηλώνονται διαρκώς. Θα εντάξουμε την πρόταση για μια συντονιστική διαδικασία στα θέματα που θα συζητηθούν τον Φλεβάρη, με δεδομνένο ότι έχει ήδη κατοχυρωθεί μια επαρκής συμφωνία στις βασικές θέσεις του Νοέμβρη.
Όταν στις 22/11 το μεσημέρι αναγνωρίσαμε στην ολομέλεια της ΑΠΟ ότι ο χρόνος δεν επαρκεί για την ολοκλήρωση των θεμάτων, προτείναμε να συνεχίζαμε με τις ΘΕΣΕΙΣ και τις ΣΤΟΧΕΥΣΕΙΣ αφήνοντας για το τέλος ή για επόμενη συνάντηση την ΔΟΜΗ, έχοντας το παραπάνω σκεπτικό. Ανακαλέσαμε αμέσως την πρόταση τροποποίησης του προγράμματος κατανοώντας μετά από τις εξηγήσεις συντρόφων της Διευρυμένης την προτεραιότητα που είχε δοθεί στο παράλληλο προχώρημα όλων των ενοτήτων της ατζέντας. Το απρόβλεπτο αντικειμενικό πρόβλημα προκάλεσε αναπόφευκτα μια διαδικαστική κρίση, την οποία αντιληφθήκαμε ως πολιτική κρίση, όπως και άλλοι σύντροφοι που είτε συμφωνούσαν σε μια τροποποίηση είτε επέμειναν στην τήρηση του προγράμματος έστω κι ελλειπώς. Το ταχύ ξεπέρασμα αυτής της κρίσης ήταν αποτέλεσμα της κεκτημένης συλλογικής ευφυίας. Το «βέτο» ορισμένων συντρόφων της Διευρυμένης απέναντι στη νέα πρόταση έγινε αμέσως σεβαστό, ακριβώς διότι ήταν ευλόγως αντιληπτό ότι ο απλούστερος τρόπος για να συνεχιστεί η δραστηριότητα σε πλαίσιο ενότητας ήταν η παραμονή στο προσυμφωνημένο . Πρόκειται για ένα μικρό συμβάν, που όμως δείχνει συγχρόνως το νοηματικό πλούτο και την ευελιξία της συνθετικής-συναινετικής διαδικασίας.
Σχετικά με την εξέλιξη της επεξεργασίας των θεμάτων, τα τέσσερα ζητήματα που καταγράφηκαν προς επεξεργασία στον διάλογο του θέματος ΑΡΧΕΣ («σχέση πολιτικού-κοινωνικού», «πρωτοπορεία», «σχέση μέσων και σκοπών», «ρεφορμισμός») είναι τα πιο βασικά για την διαμόρφωση κοινής πολιτικής φιλοσοφίας, στρατηγικής και μεθοδολογίας. Ο «ρεφορμισμός», όπως τα υπόλοιπα θέματα στρατηγικής («δημιουργία κινήματος» κι «επανάσταση»), θα πρέπει να αναλυθεί και να συγκεκριμενοποιηθεί στην συνάντηση του Φλεβάρη δίχως νέα αναβολή και τ’άλλα τρια εκκρεμούντα ζητήματα μέχρι και στην επόμενη προσυνεδριακή.
Σχετικά με την ΔΟΜΗ, το ζήτημα του τρόπου λήψης αποφάσεων, που έμεινε προς συζήτηση, είναι το σοβαρότερο, αφού αφορά την αποφασιστική ισχύ των συλλογικοτήτων και του συνόλου, εφαπτόμενο με κρίσιμα σημεία, όπως η αποτελεσματικότητα, η ενότητα στην δράση, η ισότητα, η συμμετοχικότητα και η πολιτική ζύμωση. Για την διαμόρφωση ενός κοινού τόπου σ’αυτό το επίμαχο ζήτημα, που αφορά όχι μόνο την ΑΠΟ, αλλά και τις προτάσεις μας για τους πολιτικούς αρμούς μιας ελευθεριακής κοινωνίας, θεωρούμε γόνιμη την οργανωτική εξειδίκευση των θεμελιακών στοχεύσεων της ΑΠΟ με πολιτικά κριτήρια, χωρίς δογματικές αγκυλώσεις. Αναγνωρίζουμε ότι στην ΑΠΟ προς το παρόν εφαρμόζουμε και δίνουμε ισχύ σε μια συνθετική-συναινετική διαδικασία, η οποία αποτελεί συλλογικό κεκτημένο. Ξεκινώντας από αυτήν την κοινή βάση παραμένουμε ανοιχτοί στον σχετικό διάλογο.

– Η απόφαση ολοκλήρωσης των εργασιών της συνάντησης τον Φλεβάρη ανταποκρινόταν στις δυνατότητες του συνόλου. Πολλές συλλογικότητες θεωρούσαμε σημαντικό να επισπεύσουμε και το εκφράσαμε στην αρμόδια ομάδα σύνθεσης, όμως, θα ήταν αντικειμενικά διχαστικό αν αφήναμε πίσω κάποιες συλλογικότητες που δεν θα μπορούσαν να κινηθούν στην ίδια ταχύτητα κι έτσι αρκετοί συμφωνήσαμε σ’ένα χρονοδιάγραμμα που σεβόταν τις δυνατότητες όλων. Η συναίνεση της πλειονότητας σ’ένα σχέδιο με βάση την υπεράσπιση της ενότητας και η αποδοχή του από το σύνολο των συλλογικοτήτων ήταν ένα παράδειγμα της πολιτικής και ηθικής αξίας που χαρακτηρίζει την συλλογικά και ριζοσπαστικά κεκτημένη και ανεπτυγμένη συνθετική μέθοδο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση τα πολιτικά και συντροφικά κριτήρια που μας οδήγησαν σε μια κατ’ανάγκη βράδυνση υπήρξαν ισχυρότερα από την πλειοψηφικότητα των αρχικών προσεγγίσεων στην επίσπευση και τελικά διαμόρφωσαν μια κοινή συμφωνία όχι βάσει της εξαγώμενης πλειοψηφίας, αλλά βάσει των αντικειμενικών δεδομένων. Οι οριακές ανάγκες τις οποίες αντιπρόταξαν οι συλλογικότητες που έκριναν το διάστημα μέχρι τον Φλεβάρη προβληματικά μεγάλο και οι οποίες καταγράφηκαν στην διαφωνία τους, αποτελούν και δικές μας αγωνίες και μάλλον αγγίζουν το σύνολο των συντρόφων. Ωστόσο, θεωρούμε ότι για να χτιστεί η ΑΠΟ δεν περισσεύει κανείς απ’όσους συμφωνούν στον πολιτικό προσανατολισμό που έχει ήδη χαραχτεί, δίχως ν’αποτρέπεται η όποια αυτόνομη και μη ανταγωνιστική πρωτοβουλία.

– Στοχαζόμαστε ένα σχέδιο συνέχειας εκκινώντας από τα επιτεύγματα και τις εκκρεμότητες της τριήμερης συνάντησης του Νοέμβρη. Το σημείο εστίασης πρέπει να είναι το επερχόμενο ιδρυτικό συνέδριο. Για να συμπαιράνουμε τι θέλουμε να παράξει η επόμενη προσυνεδριακή διαδικασία και τι οφείλει να παράξει η συμπληρωματική συνάντηση του Φλεβάρη προαπαιτείται να προσδιορίσουμε τι θέλουμε να παράξει το συνέδριο.
Θεωρούμε ότι το ιδρυτικό συνέδριο που θα πραγματοποιηθεί αφότου θα είμαστε έτοιμοι να επικυρώσουμε ένα σύνολο πολιτικών θέσεων, όπως αυτό έχει καθοριστεί στην ατζέντα διαλόγου κι ενδεχομένως να τις συμπυκνώσει και να τις δημοσιοποιήσει με την μορφή ενός καταστατικού μανιφέστου, πρέπει να παράξει στρατηγικές και τακτικές άμεσης παρέμβασης στα επίκαιρα πεδία του ταξικού-κοινωνικού ανταγωνισμού. Προς τούτο πρέπει να παράξει κι ένα σχέδιο δομής συγκεκριμενοποιώντας τα πολιτικά όργανα και τις διαδικασίες που θα χτίσουν την δομή και θ’αρχίσουν την δράση της ΑΠΟ.
Η εξαγωγή άμεσων στρατηγικών στόχων, τακτικών μεθόδων και σχεδίου δομής εξαρτάται από την αποσαφήνιση μιας πολιτικής και στρατηγικής φιλοσοφίας. Ορισμένα θέματα της ατζέντας είναι καθοριστικά γι’αυτό το βήμα. Οπότε, προτείνουμε να αλλάξει η σειρά επεξεργασίας των θεμάτων στις ομάδες σύνθεσης του Φλεβάρη, ως εξής:

-ΘΕΣΕΙΣ- Θέματα βασικής προτεραιότητας, «αλληλεπίδραση με δομές κοινωνικού και ταξικού» (Θ11), «ρεφορμισμός» (Θ12), «ΜΜΕ» (Θ10). Και στην συνέχεια αλλαγή δευτερεύουσας σημασίας, «χρηματοδότηση» (Θ13), «εξαθλίωση/κανιβαλισμός» (Θ7), «καταστολή, φυλακές, εγκλεισμός, αιχμάλωτοι αγωνιστές» (Θ9), Θ6 και Θ8.
Συνοπτικά, Θ11,12,10,(13,7,9,6,8).

-ΣΤΟΧΟΙ- Θέματα βασικής προτεραιότητας, «ενίσχυση-αναβάθμιση των διαδικασιών» (Σ1), «συντονισμός αλληλεγγύης των υποκειμένων» (Σ6), δηλαδή όπως εκκρεμούν ήδη και αμέσως μετά τα ζητήματα στρατηγικής, «δημιουργία ελευθεριακού, επαναστατικού, ταξικού κινήματος» (ΣΣ1 ή Σ12), «σχέση με τους θεσμούς και ρήξη με τον ρεφορμισμό» (ΣΣ2 ή Σ13), «κοινωνική επανάσταση» (ΣΣ3 ή Σ14). ‘Υστερα, με την υπάρχουσα σειρά (Σ8,9,10,11), ίσως με προτεραιότητα στο «ΜΜΕ» (Σ11).
Συνοπτικά, Σ1,6,12,13,14,(11,8,9,10).

 Κρίνουμε ότι τουλάχιστον οι βασικές αλλαγές σειράς που προτείνουμε (υπογραμμισμένοι αριθμοί) είναι σημαντικές για την επιτάχυνση των οργανωτικών διαδικασιών μέσα από ένα αγωνιστικό πρίσμα. Στην επόμενη προσυνεδριακή συνάντηση, που μπορεί να είναι και η τελευταία πριν το ιδρυτικό συνέδριο, μπορεί να ολοκληρωθεί η διαμόρφωση βασικής πολιτικής και στρατηγικής φιλοσοφίας με την κατάληξη των σχετικών διαφωνιών που ίσως προκύψουν το Φλεβάρη και των ζητημάτων που εκκρεμούν από τον Νοέμβρη, τα οποία παρότι προέκυψαν στην κατηγορία ΑΡΧΕΣ, αφορούν την πολιτική και στρατηγική φιλοσοφία μας («πολιτικό-κοινωνικό», «πρωτοπορεία», «σχέση σκοπών και μέσων»).
Για να αποφασίσουμε ένα σχέδιο δομής συν τα απαραίτητα όργανα εκκίνησης, προϋποτίθεται να έχουμε αποφασίσει για τις μορφές και τις σχέσεις των οργάνων, για τους τρόπους λήψης αποφάσεων και την δεσμευτικότητα. Τον Φλεβάρη στο θέμα ΔΟΜΗ πρέπει να προχωρήσουμε σχετικά με τα όργανα και τις σχέσεις τους συγκεκριμενοποιώντας πρότυπα οργανωτικά σχήματα και βασικές διαδικαστικές μεθόδους. Γι’αυτό, απευθύνουμε προς τις συλλογικότητες μια προτροπή, να κατατεθούν μέχρι τις 8 Γενάρη (απ’όσους δεν το έχουν πράξει ήδη) σαφείς και ολοκληρωμένες απόψεις πάνω στο ζήτημα. Επιπλέον, θεωρούμε αναγκαίο οι συλλογικότητες να προσέλθουν στις ομάδες σύνθεσης έχοντας μελετήσει τις τοποθετήσεις των άλλων και έχοντας εμπιστευτεί στους εκπροσώπους τους ευρύες αρμοδιότητες σύνθεσης μέσα στο πλαίσιο των αδιαπραγμάτευτων οριοθετήσεών τους, ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι διαφωνίες που θα επιστρέψουν στις ολομέλειες των συλλογικοτήτων. Στην επόμενη προσυνεδριακή συνάντηση θα πρέπει να κλείσουν οι σχετικές εκκρεμότητες, όπως και τα ζητήματα τρόπων λήψης αποφάσεων και δεσμευτικότητας. Η συγκεκριμενοποίηση πρότυπων οργανωτικών σχημάτων και βασικών διαδικαστικών μεθόδων τον Φλεβάρη θα επιτρέψει στην επόμενη προσυνεδριακή να προσδιορίσει επί του συγκεκριμένου επίπεδα αναγκαίας σύνθεσης και βαθμούς δέσμευσης.

Υποσημειώσεις:

1. Για συντομία θα γράφουμε ΑΠΟ αντί για «εγχείρημα συγκρότησης αναρχικής πολιτικής οργάνωσης» ή «διαδικασία για την αναρχική πολιτική οργάνωση» ή «αναρχική πολιτική οργάνωση».

2. Η αντίληψή μας σε σχέση με την ΑΠΟ στην τρέχουσα φάση της βρίσκεται καταγεγραμμένη στις τοποθετήσεις της ΑΣΜΠΑ για την ατζέντα της συνάντησης που πραγματοποιήθηκε.

3. Αντιλαμβανόμαστε τους ποιοτικούς μετασχηματισμούς ως εξαρτημένους από την ποσωτική δυναμική και αντίστροφα. Η εξέλιξη της ΑΠΟ από την αφηρημένη ιδέα της ομοσπονδιοποίησης μέχρι το σημείο που βρισκόμαστε τώρα συνηγορεί σε μια διαλεκτική αντίληψη του ποιοτικού και του ποσωτικού μέσα στην ταξική πάλη.

4. Η μοναδική περίπτωση προσωρινής εμπλοκής ήταν στο θέμα «συντονισμός αλληλεγγύης των υποκειμένων» το οποίο μετατέθηκε από τον πρώτο κύκλο της ομάδας σύνθεσης. Κατά την άποψή μας το μπλοκάρισμα της συζήτησης ήταν παράτυπο, αφού συνέβη πριν ξεκινήσει η επεξεργασία και χωρίς να έχουν εκφραστεί διαφωνίες. Η εξάρτηση του θέματος από ένα άλλο θέμα («αλληλεγγύη σε φυλακισμένους αγωνιστές») αποτελούσε πρόταση αλλαγής της ατζέντας, κάτι για το οποίο θα έπρεπε να μην είναι αποδεκτό ούτε το «βέτο» μιας συλλογικότητας, ούτε μια πλειοψηφική τοποθέτηση, ούτε η γενική συναίνεση των εκπροσώπων στην ομάδα εργασίας. Το μόνο αρμόδιο πολιτικό όργανο για μια τέτοια απόφαση κατά την διάρκεια της τριήμερης ήταν η γενική συνέλευση των συλλογικοτήτων και πάλι θα έπρεπε να ισχύει το «βέτο» υπέρ της συνέχισης με την προαποφασισμένη ατζέντα. Δηλαδή, μόνο με την γενική συναίνεση της ολομέλειας θα ήταν αποδεκτή μια τέτοια αλλαγή, η οποία ανέστειλε μια διεργασία ζύμωσης. Σχετικά με το «βέτο» κάνουμε μια μικρή επισήμανση και στην επόμενη υποσημείωση (5).
Άρα, η συγκεκριμένη ομάδα σύνθεσης όφειλε να επεξεργαστεί το θέμα, να καταγράψει τις συμφωνίες όποιων αναγνώριζαν την σημασία του και τις διαφωνίες αν υπήρχαν.
Το μπλοκάρισμα του διαλόγου εξέφραζε μια άρνηση απέναντι στο ίδιο το νόημα του συγκεκριμένου θέματος, απέναντι στον αλληλέγγυο συντονισμό μας. Όπως επίσης, ένα θέμα που αρχικώς ήταν ακατανόητο από ορισμένους συντρόφους ήταν η «ανταλλαγή εμπειριών-πληροφόρησης», δηλαδή, η επεξεργασία διαδικασιών αλληλοκατανόησης. Το γεγονός ότι οι μορφές των μικρών τριβών που εκδηλώθηκαν εμφάνιζαν μια αρνητική αντιστοιχία με τα επίμαχα σημεία του διαλόγου υποδηλώνει την σημαντικότητα των συγκεκριμένων θεμάτων της ατζέντας. Κοινοποιούμε αυτήν την παρατήρηση για να ισχυροποιήσουμε την συνθετική τάση που τελικώς επικράτησε στην διάρκεια της τριήμερης συνάντησης.

5. Η έννοια του «βέτο» έχει νόημα μόνο σε σχέση με την κατάσταση μέσα στην οποία ανακύπτει μια πρόταση κι όχι δογματικά. Η συνέχεια της δραστηριότητας βάσει του προσυμφωνημένου πρέπει να είναι το κριτήριο. Αποτελεσματικό είναι αφενός να ισχύει το «βέτο» απέναντι σε νέες προτάσεις, για να μην εισάγουν προσχώματα και να μην προκαλούν διασπάσεις και αφετέρου να μην ισχύει το «βέτο» για την παύση οποιασδήποτε προσυμφωνημένης δραστηριότητας. Επ’αυτού θα τοποθετηθούμε αναλυτικότερα αργότερα.

6. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μια διαδικασία ψηφοφορίας θα ήταν χρονοβόρα σε αντίθεση με τον άμεσο διάλογο.

7. Για παράδειγμα, στα σημεία του συνθετικού κειμένου που περιγράφουν τις διαδικασίες εισδοχής συλλογικοτήτων στην ΑΠΟ και αποπομπής, προκρίνονται οι συνθετικές-συναινετικές διαδικασίες και δίνονται έμμεσα πρακτικές απαντήσεις στο ζήτημα του «βέτο».

8. Ένας πολιτικός τόπος που χαρακτηρίζεται από την συλλογικότητα των συμμετεχόντων δεν έχει ανάγκη από την κατοχύρωση της πλειοψηφούσας άποψης για να παράγει τις βέλτιστες αποφάσεις. Ο λόγος, το ακριβέστερο εργαλείο για να εκφράσουμε την ευαισθησία μας και την ευφυία μας, έχει αντικειμενικά την ισχυρότερη επιρροή έναντι κάθε άλλου μέσου. Αντιθέτως, όταν οι συζητούντες υπονομεύουν την διαλεκτή της εγκυρότητας του λόγου (γραπτού και προφορικού) καμία τυπική συμφωνία δεν είναι ικανή ν’αποτρέψει τα εκκολαπτόμενα σχίσματα.
Ενίοτε, η αρχικώς πλειοψηφούσα άποψη δεν είναι η καταλληλότερη για την συνέχιση της δράσης και αυτό μπορεί να γίνεται κατανοητό απ’την πλειονότητα, όπως συνέβη στο συγκεκριμένο παράδειγμα.
Ενώ στο συλλογικό έδαφος η συναίνεση στα κοινά βέλτιστα εξάγεται αβίαστα, συνυπολογίζοντας ελεύθερα τους ποσωτικούς συσχετισμούς, στις δημοκρατικές μεθόδους ο σεχταρισμός βρίσκει το πιο ταιριαστό του περιβάλλον. Αν η κυριαρχία της πλειοψηφίας μπορεί να γίνεται χρήσιμη σε κάτι, αυτό είναι η επιβολή του απαράδεκτου κόντρα στην συλλογικότητα (όταν πλειοψηφεί το απαράδεκτο) ή η συντήρησή του δίπλα στην πλειοψηφία και πάλι κόντρα στην συλλογικότητα (όταν μειοψηφεί).

 

Αναρχική Συλλογικότητα για τη Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση

21 Δεκέμβρη 2013

Απολογισμός της Ομάδας σύνθεσης του θέματος ΑΡΧΕΣ της γ’ Προσυν. και παρατηρήσεις επί των ενστάσεων που κατατέθηκαν μετά την συνάντηση

Η Γ’ Προσυνεδριακή συνάντηση αποτέλεσε ένα ακόμη σημαντικό βήμα προς την κατέυθυνση της συγκρότησης ομοσπονδιακής αναρχικής πολιτικής οργάνωσης. Καταλήξαμε σε σημεία τα οποία θέτουν σιγά σιγά τις βάσεις για το συνέδριο μιας και απαντήσαμε για τον προσυνεδριακό διάλογο στο ζήτημα της διαχείρισης των διαφωνιών και το δομικό πλαίσιο σχηματοποιείται. Παρόλα αυτά μια σειρά προβληματικών επανεμφανίστηκαν καταδεικνύοντας συλλογικές αδυναμίες και αντιφάσεις.
Οι εντάσεις ανάμεσα σε συλλογικότητες, με τον τρόπο που εκδηλώθηκαν την πρώτη μέρα της γ΄προσυνεδριακής, αν και είσωνος σημασίας, χρειάζεται να σημειωθούν˙ μεταφέρουν το πεδίο της αντιπαράθεσης έξω από το πολιτικά δημιουργικό και διαρηγνύουν τον κοινό μας τόπο.
Οι προβληματικές που παρουσιάστηκαν κατά την συζήτηση για το Πολιτικό-Κοινωνικό εμφάνισαν στο τραπέζι τις παθογένειες του αφορμαλιστικού μας παρελθόντος. Οι τοποθετήσεις πολλών δυστυχώς συλλογικοτήτων κινήθηκαν πέρα από κάθε συμφωνημένο διαδικαστικό πλαίσιο. Αναιρούσαν επί τις πράγμασι το μεγαλύτερο μέρος όσων είχαν συμφωνηθεί και πραγματωθεί σε όλο το προηγούμενο διάστημα της γ’ προσυνεδριακής.
Πιο συγκεκριμένα: Δύο συλλογικότητες παρουσίασαν γραπτές θέσεις. Η συζήτηση ξεκίνησε με την κατάθεση των κειμένων και κατάφερε να ασχοληθεί μόνο με την διαδικασία. Η θέση που εκφράσαμε, να ακολουθηθεί το τυπικό της διαδικασίας και να προχωρήσει η ζύμωση μέχρι του εφικτού σημείου προσέκρουσε στην άρνηση αρκετών συλλογικοτήτων που αντιπαρέβαλαν επιχειρήματα επί του διαδικαστικού, περί της πολιτικής ουσίας της διαδικασίας, “αστερίσκων” και συμπεριφορικών αναλύσεων. Η άρνηση του διαλόγου συνοδεύτηκε από προσπάθειες επιβολής μέσω λεκτικών αντιπαραθέσεων, από αποχωρήσεις κι από τον ιδιότυπο και ανυπόστατο εκβιασμό να μην επιμείνει η συλλογικότητά μας για την συζήτηση του θέματος διότι αν ξεκινούσε οι προτάσεις της ΑΣΜΠΑ θα απορρίπτονταν χωρίς την επίτευξη καμίας σύνθεσης.

Κρίνοντας αναλυτικά:
Οι διαδικασίες μας δεν έχουν ύψιστη σημασία απλά καθεαυτές (η λατρεία του κανόνα για το κανόνα), αλλά επιπρόσθετα γιατί φέρουν πλείστα όσα χαρακτηριστικά και σημεία συγκροτούν το συλλογικό μας σώμα την κάθε στιγμή. Η τήρηση των διαδικασιών μας είναι μέγιστης πολιτικής ουσίας στόχευση γιατί επιβεβαιώνει και εξελίσσει την σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ μας, κάνει απτά και καθαρά σε όλους τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε για να συνοργανωνόμαστε, είναι ο αρτιότερος τρόπος να κινούμασται αφού αυτόν καθορίσαμε συνειδητά και συλλογικά στις στιγμές αυτοθέσμισης ως τον βέλτιστο.
Η επίκληση της «τυπολατρείας» αποτελεί έναν κενό αφορισμό. Το πολιτικό νόημα των αποφάσεων, η «ουσία» τους, καταγράφεται στις κοινές συμφωνίες. Η κοινή λογική επί των οργανωτικών διαδικασιών βρίσκεται αντικειμενικά αποκλειστικά στις κοινές οργανωτικές συμφωνίες και σίγουρα όχι στους συσχετισμούς ισχύος και σε μεταφυσικές επικλήσεις της κοινότητας και της λογικής. Κάθε άλλη ερμηνεία πέρα από το κοινώς συμφωνηθέν και καταγεγραμμένο είναι αδιάφορη εώς διαλυτικά υπονομευτική όταν επιχειρεί να επιβληθεί. Εφόσον η άρση των διαδικαστικών συμφωνιών δεν προβλέπεται μέσα στις ίδιες, αν επικυρωθεί εξωδιαδικαστικά θα μπορεί αυθαίρετα να προτάσεται ή και να επιβάλεται οποιαδήποτε στιγμή ανάλογα με συσχετισμούς συμφωνιών μέσα στην ΑΠΟ. Αν η κατά γράμμα εφαρμογή των αποφάσεών μας θεωρείται τυπολατρεία, τότε οι συμφωνημένες διαδικασίες καταλήγουν να λειτουργούν ως εργαλεία μικροπολιτικού καιροσκοπισμού, χάνοντας την οργανωτική πολιτική σημασία τους. Ένα τυπικό που διατηρείται απαξιωμένο διαμορφώνει ένα πεδίο σεχταριστικών ανταγωνισμών πιο ζοφερό κι από τον αφορμαλισμό. Αν αυτό που αποφασίσαμε το πρωί μας δυσκολεύει το ίδιο απόγευμα, τότε μάλλον πρέπει αυτό να μας απασχολήσει σοβαρά.
Σύμφωνα με όσα έχουμε αυτοθεσμίσει συλλογικά, ακόμα κι αν μόνο μια συλλογικότητα υπερασπίζεται ένα κοινά επικυρωμένο διαδικαστικό πλαίσιο, ενώ οι υπόλοιπες συλλογικότητες αναγνωρίζουν την παρατυπία, το πλαίσιο έχει ισχύ. Άλλωστε, η πρόταση του ν-1 που υπήρχε εξαρχής στις οργανωτικές θέσεις της ΑΣΜΠΑ (όχι για ζητήματα Καταστατικού, όπως οι ΑΡΧΕΣ) κι επαναλαμβανόταν σε κάθε σχετικό διάλογο ως απάντηση στην προβληματική του «Βέτο», ενσωματώθηκε μόνο στις διαδικασίες διαχείρισης των συνθετικών προτάσεων στην τελευταία προσυνεδριακή. Ποτέ δεν συμφωνήσαμε κι ούτε αποτελεί κοινή λογική (της ΑΠΟ ή όλης της ανθρωπότητας) ότι οποιαδήποτε πλειοψηφία μπορεί να ανατρέψει βασικές οργανωτικές συμφωνίες έξω από τις κοινά συμφωνημένες διαδικασίες. Μια τέτοια λογική θεμελιώνεται μόνο στον Λεβιάθαν του Χομπς.
Έχουμε επισημάνει ήδη τους κινδύνους που εγκυμονούν οι αντιλήψεις οι οποίες θεωρούν ότι η πλειοψηφία πρέπει ή εκ’των πραγμάτων κυριαρχεί κι ακόμα χειρότερα, ότι έχει πάντα δίκιο. Ένα παρεπόμενο αποτελεί ο παραμερισμός της ζύμωσης για χάρη της «αποφασιστικότητας» και της ταχύτητας. Στον διαδικαστικό διάλογο πάνω στις διαφωνίες για τις ΑΡΧΕΣ και στις δυο προσυνεδριακές, η ισχύς της πλειοψηφίας και η πεποίθηση του δικαίου της παρεμπόδισαν την πολιτική ζύμωση πάνω σε σημαντικά ζητήματα. Ειδικά για το θέμα Πολιτικό-Κοινωνικό αρκεί να αναφέρουμε τι είχαμε συμφωνήσει πριν μερικούς μήνες: «Δεν δίνεται η δυνατότητα στις συλλογικότητες να μπλοκάρουν με οποιοδήποτε τρόπο εκ των προτέρων την διαδικασία σύνθεσης».
Τέλος, ιδιαιτέρως προβληματικό ήταν το επιχείρημα περί της μη έναρξης της συζήτησης η οποία προσδιοριζόταν και αναιρούταν κατά το δοκούν σε διάφορα χρονικά σημεία της διαδικασίας. Για εμάς είναι ξεξάθαρο ότι μια διαδικασία ξεκινά με την έναρξή της. Ο διάλογος επί της «ουσίας» ξεκινά από την στιγμή που κατατίθεται ό,τι κατατίθεται στο κοινό τραπέζι του διαλόγου. Κάθε συνέχιση της διαδικασίας σε άλλο χρόνο δεν μπορεί παρά να ξεκινά από το σημείο ακριβώς από το οποίο είχε λήξει.

Ο αστερίσκος: Κατατέθηκε το επιχείρημα από συλλογικότητες ότι η θεματική Πολιτικό-Κοινωνικό δεν ήταν σημείο ουσίας γιατί δήθεν εμπεριεχόταν στην κατηγορία των θεματικών σε αστερίσκο. Το συγκεκριμένο επιχείρημα αντιστρέφει την σημαντικότητα που αναγνωρίστηκε απ’όλο το σώμα της ΑΠΟ ήδη από την α’ Δεσμευτική συνάντηση στις διαφωνίες και εντονότερα στην θεματική ΑΡΧΕΣ. Η διαχείρηση των διαφωνιών εισερχόταν διαρκώς ως ανυπέρβλητο ζήτημα προς επίλυση, ακριβώς διότι οι διαφωνίες θεωρήθηκαν και συνεχίζουν να θεωρούνται, ειδικά για τις ΑΡΧΕΣ, καθοριστικής σημασίας. Η συμφωνία πάνω στα θέματα των αστερίσκων αναγνωρίστηκε από κοινού ως όρος προχωρήματος της οργάνωσης.
Το επιχείρημα είναι επίσης έωλο στη βάση των όσων κατατέθηκαν και όσων αποφασίστηκαν τόσο στην β’ Προσυνεδριακή όσο και στην γ’. Στη θεματική Μέσα-Σκοποί, η οποία επίσης εμπεριεχόταν στον ίδιο αστερίσκο, οι θέσεις που υποστήριζαν ότι δεν ήταν τόσο σημαντική ή ότι έπρεπε να μπεί σε άλλη ενότητα αντικρούστηκαν κατά την β’ Προσυνεδριακή με τα ακριβώς αντίθετα επιχειρήματα από αυτά με τα οποία επιχειρήθηκε να στηριχθεί στην γ’ προσυνεδριακή η υποτίμηση της εξαγωγής μιας θέσης αρχών για το Πολιτικό-Κοινωνικό.
Εδώ να επισημάνουμε ότι για το «ζήτημα πολιτικού-κοινωνικού: διαχωρισμός» ποτέ δεν αποφασίστηκε ομόφωνα η συνάρτησή του ή η μεταφορά του σε οποιαδήποτε άλλη θεματική εκτός από τον αστερίσκο στις ΑΡΧΕΣ, στον οποίο καταγράφηκε στην α’ Δεσμευτική και παραμένει ακόμα και θα παραμένει μέχρι να αποσαφηνιστεί επί της ουσίας. Και βέβαια ούτε υπάρχει άλλη καταγραφή, ούτε τα ομοφώνως επικυρωμένα πρακτικά είναι λανθασμένα. Οι διαφορετικές εξιστορήσεις του ζητήματος αυτοαναιρούνται από τις ίδιες τις αναφορές τους, αλλά ως παραπλανητική παραφιλολογία εισάγουν και πάλι την ιδέα της αμφισβήτησης των καταγεγραμμένων συμφωνιών και της παράκαμψης των συλλογικών διαδικασιών.

3. Το επιχείρημα της “πολιτικής ουσίας” σε σχέση μ’έναν ικανό αριθμό κατατεθιμένων τοποθετήσεων: Κατά την διάρκεια της συζήτησης προτασόταν το επιχείρημα ότι με μόνο δύο κατατεθιμένες προτάσεις δεν μπορούσε να γίνει εποικοδομητικός διάλογος και αυτό αποτελούσε έναν λόγο ουσίας για τον οποίο η συγκεκριμένη θεματική είτε έπρεπε να αναβληθεί είτε να ακυρωθεί. Το γεγονός και μόνο ότι ελάχιστες συλλογικότητες τοποθετήθηκαν στην θεματική αναιρεί το πρόταγμα του επιχειρήματος. Αποτελεί δηλαδή αντίφαση να υποστηρίζει κάποιος την αναγκαιότητα της συζήτησης σε βάθος, ενώ ως τότε δεν είχε δόσει καμιά σημασία. Ξαφνικά ένα ζήτημα το οποίο δεν είχε απασχολήσει σχεδόν κανέναν έγινε ιδιαίτερα σημαντικό, για να μην συζητηθεί τελικά. Απλά, αυτές οι αλλεπάλληλες αντιφάσεις δεν μπορούν να έχουν κανένα κύρος.
Ούτε βέβαια μια αντίληψη που έλεγε ότι η έλλειψη θέσης θα επέτρεπε σε μια ανταγωνιστική θέση να υπερισχύσει έχει βάση, μιας και κάθε θέση που δεν πλειοψηφεί μπορεί να απορριφθεί, σύμφωνα με τον τρόπο λήψης απόφασης στον οποίο συναινέσαμε ομόφωνα για τις διαφωνίες του προσυνεδριακού διαλόγου και το μίνιμουμ των καταγεγραμμένων συμφωνιών σε ορισμένα σημεία δεν αποτελεί πρόβλημα όπως φανέρωσε το αποτέλεσμα της διαδικασίας για την σχέση Μέσων και Σκοπών. Όπως και σε άλλες θεματικές έχουμε αρκεστεί στην ικανή σύνθεση (μέχρι εκεί καταφέραμε – μέχρι εκεί μπορούσαμε) χωρίς μια προϋπόθεση εξαντλητικής εμβάθυνσης, ακόμα περισσότερο στο θέμα Μέσα-Σκοποί που ενώ τιθόταν ως αξιακό και καίριο ούτε σε βάθος συζήτηση επιτεύχθηκε, ούτε καταγράφηκε τίποτε περισότερο από το μίνιμουμ, όχι μόνο αυτό δεν θεωρήθηκε προβληματικό, αλλά και απορρίφθηκαν συνοπτικά όλες οι θέσεις που πρότειναν την εμβάθυνση του διαλόγου ως αναγκαίου για να μην πραραχθεί μια θέση που δεν θα ήταν κενή νοήματος.

4. Το «γινάτι»: Δεν αναλύουμε τη δράση των υποκειμένων στο πολιτικό πεδίο με όρους συμπεριφορισμού ή ψυχολογισμού. Ακόμα και αν δεχτούμε την περίπτωση υποκειμένων που παρεμβαίνουν πάνω στο πεδίο αυτό με αυτό τον τρόπο, από την στιγμή που η δράση τους έχει άμεσα πολιτικά χαρακτηριστικά και συνέπειες, η ανάλυση και ερμηνεία με αυτά τα εργαλεία το μόνο που μπορεί να επιτύχει είναι είτε να οδηγήσει σε παρέλκυση από τα πραγματικά επίδικα είτε και από τα παραγόμενα αποτελέσματα. Επίσης εισάγει στην συζήτηση την πολεμική και ρίχνει το επίπεδο της διαδικασίας. Η επιμονή σε μια θέση, πρόταση ή διαδικασία είναι σημαντικό να γίνεται κατανοητή σε σχέση με το τι προσφέρει ή αφαιρεί, γενικά με το τι παράγει στο δυναμικό πεδίο.

Περι του “αξιακού”: Συνειδητά ως ΑΣΜΠΑ δεν χρησιμοποιούμε τον όρο «αξιακό» όταν επιθυμούμε να υπερτονίσουμε την σημασία που έχει για εμάς μια πρόταση, μια θέση κτλ. Η επιλογή μας απορρέει από την θέση ότι ως αναρχικοί δεν αποδεχόμαστε υπερβατολογικές αρχές, ούτε άκαμπτα δόγματα, καθώς οι αξίες μας προσδιορίζονται, κρίνονται κι επαναπροσδιορίζονται μέσα στην επαναστατική ταξική διαλεκτική με μια άμεση και συνολική ελευθεριακή-κομμουνιστική ηθικοπολιτική οπτική. Όπως έχουν επισημάνει και άλλες συλλογικότητες της ΑΠΟ, η πρόταξη του «αξιακού» υποσκάπτει τις συνθετικές διεργασίες. Εμείς επισημαίνουμε ότι πρόκειται για μια μέθοδο που επιδιώκει την διακοπή του διαλόγου ή και την επιβολή θέσεων μη επεξεργασμένων από κοινού. Τα «αξιακά» γίνονται αφηρημένα, αποσπασματικά και καιροσκοπικά προσχώματα στον κοινό λόγο της ΑΠΟ. Η πρόταξη των θέσεων οποιασδήποτε συλλογικότητας ως αδιαπραγμάτευτων με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή μέσα σε ένα οριζόντιο πολιτικό σχήμα.
Με τα πολιτικά κριτήριά μας βλέπουμε την σημαντικότητα κάποιων θεμάτων. Μάλιστα, η συναίνεση ή και η ομοφωνία πάνω σε ορισμένα (όπως το Πολιτικό-Κοινωνικό) είναι αναπόφευκτη, για να μην τα βρούμε μπροστά μας μέσα στους αγώνες ως επιτακτικά προβλήματα.

6. Η πρακτική των αποχωρήσεων: Στην β’ Προσυνεδριακή παρουσιάστηκε το ζήτημα των αποχωρήσεων από τις διαδικασίες, το οποίο τέθηκε κεντρικά ως ζήτημα πολιτικής και διαδικαστικής ουσίας. Ως ΑΣΜΠΑ δεχθήκαμε σφοδρότατη επίθεση πάνω στην αποχώρησή μας, ακόμη και επί του τυπικού. Το ίδιο σκηνικό με τους «πρωταγωνιστές» σε αντίθετες θέσεις εκτιλήχθηκε και στην γ’ Προσυνεδριακή με πολύ σοβαρότερο τρόπο και μάλιστα από συλλογικότητες που είχαν θέσει το ζήτημα των αποχωρήσεων ως σημαντική προβληματική. Όταν ως ΑΣΜΠΑ αποχωρήσαμε από μια διαδικασία σύνθεσης κατά την β’ Προσυνεδριακή δηλώσαμε την αποδοχή εκ’μέρους μας του αποτελέσματος της συζήτησης που θα συνεχιζόταν, αλλά όχι απαραίτητα και την συμφωνία μας ή την συναίνεσή μας. Η στάση μας δεν έγινε επαρκώς κατανοητή, όμως, η συλλογικότητά μας ήταν συνεπής σ’αυτήν την δήλωση. Απ’την άλλη, η αποχώρηση συντρόφων από τον Ομάδα σύνθεσης για τις ΑΡΧΕΣ στην γ’ Προσυνεδριακή επιζητούσε την λήξη του διαλόγου και σήμαινε την προκαταβολική μη επικύρωσή του. Αυτό μας κάνει να αναρωτηθούμε αν οι διαδικασίες μας έχουν κύρος όταν παράγουν τα πολιτικά αποτελέσματα που θέλει η συλλογικότητά μας και αν γυρνάμε στον πρόταιρο αφορμαλισμό όταν συμβαίνει το αντίθετο. Το δεδικασμένο της γ’ Προσυνεδριακής το μόνο που μας αφήνει είναι ότι η διαδικασία των αποχωρήσεων εν’μέσω των διαδικασιών μας με σκοπό την ακύρωσή τους αποτελεί μια αποδεκτή πρακτική.
Ακόμα, η επιλεκτική χρήση ή καταδίκη της αποχώρησης ως πολιτικής πρακτικής τροφοδοτείται κι ανατροφοδοτεί την συστηματοποιημένη πλέον πρακτική της προσωρινής αποχώρησης κι επανάκαμψης στην ίδια διαδικασία διαλόγου, που προσβάλει την σοβαρότητα των διαδικασιών μας.

Πέρα από τον απολογισμό του διαλόγου για το Πολιτικό-Κοινωνικό καλούμαστε να απαντήσουμε (όλες οι συλλογικότητες και σίγουρα κι η ΑΣΜΠΑ αφού έχει προταθεί μέσα στην ΑΠΟ να κριθούν συγκεκριμένες καταθέσεις της συλλογικότητάς μας) σε δυο ζητήματα που θέτει η συλλογικότητα ΚΑΘΟΔΟΝ εν’όψει της δ’ Προσυνεδριακής. Το ένα ζήτημα επιφανιακώς αφορά την συναίνεσή της ΑΣΜΠΑ στο τελικό κείμενο για το θέμα Μέσα-Σκοποί. Το δεύτερο ζήτημα αφορά την απαίτηση να λογοκριθεί ο προσυνεδριακός διάλογος με μια αυθαίρετη κατηγορία περί συκοφαντίας. Και τα δυο ζητήματα κατά βάθος αφορούν τα ηθικοπολιτικά θεμέλια της ΑΠΟ και την επαναστατική κοινωνική θέση της, αποκαλύπτοντας συγχρόνως μια συντηρητική εμπάθεια μέσα στο κοινό σώμα.

Σχετικά με την συναίνεσή μας στο τελικό κείμενο για το θέμα Μέσα-Σκοποί:

Σύμφωνα με τον τρόπο λήψης απόφασης για τις ΑΡΧΕΣ στον προσυνεδριακό, στον οποίον συναινέσαμε ομόφωνα, μετά από την κατοχύρωση της πλειοψηφικότερης πρότασης οι μειοψηφούσες συλλογικότητες καλούνται να δηλώσουν αν συναινούν σ’αυτήν. Προφανώς, θα ήταν παράλογη η απαίτηση να συμφωνήσουν με κάτι προς το οποίο διαφωνούσαν μόλις πριν. Το ενδεχόμενο έλλειμα συμφωνίας σε βάθος αποτελεί άμεση συνέπεια της κοινής επιλογής μας να εγκαταλήψουμε την ομοφωνία για χάρη της ταχύτερης ολοκλήρωσης των θεματικών ζητημάτων.
Η αναγόρευση ενός ζητήματος ως αξιακού κι ακόμα περισσότερο μιας άποψης, δεν είναι ικανή να δεσμεύσει τις συλλογικότητες που δεν την συμμερίζονται στην ίδια αξιολόγηση. Η συλλογικότητα που προτάσει την αξιακότητα ή την ανάγκη μέγιστης συμφωνίας δεν μπορεί να επιβάλει όρους, αλλά αντιθέτως, τοποθετείται η ίδια σε σχέση με το κεκτημένο δυναμικό σύνθεσης, όπως καταγράφηκε στην απόφαση για την διαδικασία λήψης αποφάσεων για τις ΑΡΧΕΣ στον προσυνεδριακό.
Εξετάζοντας λίγο βαθύτερα την συγκεκριμένη ένσταση, ανακύπτει μια πολιτική και διαδικαστική αντίφαση η οποία εγείρει τουλάχιστον σοβαρά ερωτηματικά ως προς το σκοπούμενό της. Με μια επιδερμική αναφορά στις προφορικές τοποθετήσεις μας κατηγορούμαστε για πλασματική συναίνεση και έμμεσα για τακτικισμό-καιροσκοπισμό. Παρότι η κατηγορία είναι βαριά και θέτει έμμεσα ζήτημα συνύπαρξης μέσα στην ΑΠΟ, θα απαντήσουμε νηφάλια επί του συγκεκριμένου. Για να κριθεί η ποιότητα της συναίνεσής μιας συλλογικότητας απαιτείται να μελετηθούν και να κριθούν οι θέσεις και οι πράξεις της πάνω στο επίμαχο ζήτημα. Οι θέσεις της ΑΣΜΠΑ για την σχέση Μέσων και Σκοπών βρίσκονταν καταγεγραμμένες και κοινοποιημένες ένα μήνα πριν την γ’ Προσυνεδριακή. Μάλιστα, δηλώσαμε ότι θεωρούμε ότι η πρότασή μας αποσαφηνίζει κι εμπλουτίζει την πρόταση που τελικά επικυρώθηκε. Για να κριθεί λοιπόν η συναίνεσή μας πρέπει να κριθούν αυτές οι θέσεις, εφόσον αυτές εξέφραζαν κι εκφράζουν ενδελεχώς την αντίληψή μας πάνω στο ζήτημα. Αλλά πως θα κριθούν εκ’των υστέρων ορισμένες θέσεις που εξοβελίστηκαν με διαδικαστικούς όρους («τυπολατρεία») από τον πολιτικό διάλογο όταν συζητιόταν το επίμαχο θέμα επί της ουσίας; Αλλά ας δούμε τι συνέβη, αναλυτικά.
Δεν αληθεύει ότι για το ζήτημα της σχέσης Μέσων και Σκοπών έγινε ουσιαστικός διάλογος κατά την β’ Προσυνεδριακή. Οι κατατεθειμένες τοποθετήσεις ήταν λίγες και υποτυπώδεις. Κατά την διάρκεια του διαλόγου οι προφορικές παρεμβάσεις της ΑΣΜΠΑ παρερμηνεύονταν. Επιμείναμε στην σε βάθος συζήτηση διότι αντιλαμβανόμασταν ότι τις διαφωνίες που σήμερα συμβιβάζουμε τεχνικά και μεταθέτουμε για το μέλλον θα αναγκαστούμε να τις αντιμετωπίσουμε επί της ουσίας κάτω από πολύ πιεστικότερες συνθήκες. Αποχωρήσαμε από την συζήτηση ακριβώς επειδή αντί του ουσιαστικού διαλόγου επικράτησε η προσπάθεια βιαστικού κλεισίματος του ζητήματος. Παρότι τυπικά οι θέσεις μας καταγράφηκαν εκπρόθεσμα, αποφασίσαμε να επιμείνουμε σ’έναν ουσιαστικό διάλογο επειδή κρίναμε το θέμα ως σοβαρό και κατανοούσαμε ότι για αρκετές συλλογικότητες ήταν αποφασιστικά κρίσιμο. Οι θέσεις που καταθέσαμε εγγράφως το λιγότερο που προσφέρουν είναι μια διαύγεια ως προς τις απόψεις της συλλογικότητάς μας πάνω στο επίμαχο ζήτημα, αλλά και σημεία διαλόγου για την αποσαφήνιση των θέσεων όλων των συλλογικοτήτων, ακριβώς επειδή οι πολιτικές συμφωνίες μας για να είναι γερές απαιτούν ξεκάθαρες θέσεις απ’όλους. Όποιες συλλογικότητες ήθελαν πραγματικά να γνωρίζουν τις θέσεις μας, να είναι προετοιμασμένες γι’αυτές, να έχουν τον χρόνο να τις επεξεργαστούν, να ξέρουν εκ’των προτέρων με ποιές απόψεις συμφωνούν και με ποιές διαφωνούν, μέχρι σε ποιό σημείο μπορούν να συναινέσουν και σε ποιά σημεία δεν μπορούν να κάνουν πίσω, όφειλαν να μελετήσουν τις θέσεις της ΑΣΜΠΑ που κατατέθηκαν γραπτώς μετά την β’ Προσυνεδριακή και να τοποθετηθούν συγκεκριμένα πάνω σ’αυτές στην γ’ Προσυνεδριακή με βάση τις συνθετικές διατυπώσεις, ενδεχομένως για να τις απορρίψουν, αλλά επί του πολιτικού νοήματός τους. Αντ’αυτού, πάλι μπλοκαρήστηκε ο διάλογος επί της ουσίας με το τυπικό πρόσχημα ότι δεν μπορούσε να ξαναρχίσει η συζήτηση από την αρχή. Έτσι, οι διαφορετικές θέσεις, αντιλήψεις και κατευθύνσεις που ενυπάρχουν στην διαδικασία για την συγκρότητηση της ΑΠΟ δεν συζητήθηκαν εκεί που έπρεπε να συζητηθούν από κοινού. Το διαδικαστικό κριτήριο εξοβέλισε την πολιτική ζύμωση απόλυτα. Η αποφυγή του ουσιαστικού διαλόγου σχετικοποιεί τις βασικές πολιτικές συμφωνίες.
Η έλλειψη διάθεσης για ζύμωση όπως εκφράστηκε κατά την β’ και την γ’ Προσυνεδριακή απέναντι στα ζητήματα Μέσα-Σκοποί και Πολιτικό-Κοινωνικό, βρήκε στήριγμα στους διαδικαστικούς τύπους που είχαμε θέσει σε εφαρμογή μόλις πριν. Οι διαφορές στα δυο επίδικα θέματα προσπεράστηκαν με τεχνικό τρόπο επειδή θεσπίσαμε την εντός χρονικών ορίων παραγωγή αποφάσεων επί των εκκρεμούντων ζητημάτων και την πλειοψηφική ισχύ. Τώρα οι διαφορές αναφέρονται ως σημεία ρήξεων χωρίς να θίγονται καθαυτές. Η ΑΣΜΠΑ είχε επισημάνει έντονα και με κάθε ευκαιρία τον συγκεκριμένο κίνδυνο. Ότι δηλαδή, ο επείγον χαρακτήρας της ψηφοφορίας ως τρόπου λήψης απόφασης και η ταύτιση της ελάχιστης τυπικά ικανής πλειοψηφίας με την επάρκεια συμφωνίας υπονομεύουν τον συνθετικό διάλογο. Ωστόσο, συναινέσαμε στην δοκιμή του συγκεκριμένου εργαλείου. Πολύ σύντομα εμφανίστηκαν τα εγγενή προβλήματα αυτής της κοινής επιλογής και μαζί ορισμένες νοοτροπίες αναντίστοιχες της πολιτικής σοβαρότητας και συντροφικότητας που απαιτείται για την συγκρότηση μιας ομοσπονδιακής οργάνωσης.
Ορισμένες από τις συλλογικότητες που ήταν υπέρμαχες της ψηφοφορίας και συλλογικότητες που ήθελαν οριστικές αποφάσεις για ένα σύνολο θεμάτων πριν το συνέδριο υπερασπίστηκαν αυστηρά τις τυπικές συμφωνίες αποκλείοντας μια σε βάθος συζήτηση στο ζήτημα της σχέσης Μέσων και Σκοπών. Αποτελεί τουλάχιστον κραυγαλαίο αντιφατικό συμπέρασμα και αντιφατικό μίγμα επιχειρημάτων να ασκούν κριτική για τυπολατρεία, να δηλώνουν προβληματισμένες για το έλλειμα πολιτικών συμφωνιών, δείχνοντας άλλες συλλογικότητες ή και να εγκαλούν εκ’των υστέρων για ελλειπείς συναινέσεις.
Η ένσταση πάνω στην συναίνεση της συλλογικότητάς μας σημαίναι ότι επιπλέον του εξοβελισμού μιας τοποθέτησης εκτός διαλόγου λόγω εκπρόθεσμης κατάθεσής της, καλούνται ενδεχομένως όλοι να αποδείξουν την νομιμοφροσύνη τους σε σχέση με την κατοχυρωμένη πρόταση. Μια συλλογικότητα κατηγορείται, ενώ η εμπεριστατομένη άποψή της έχει ήδη καταδικαστεί στην σιωπή. Αφενός, η κατάσταση που σκιαγραφείται θυμίζει κάτι από κεκαλυμένες κομματικές εκκαθαρίσεις. Αφετέρου, διαφένεται ότι αρκετοί συναίνεσαν στον εξοβελισμό ορισμένων θέσεων ακριβώς επειδή αυτές έθιγαν το υπόβαθρο των πολιτικών επιφάσεών τους.
Έτσι, η ΑΣΜΠΑ έχει κάθε λόγο να εξηγήσει επί της ουσίας πια είναι η θέση της για την σχέση Μέσων και Σκοπών, όπως το έχει κάνει εγγράφως και να καταδείξει πολύ συγκεκριμένα γιατί με τις θέσεις της υπερασπίζεται την ηθικοπολιτική και οργανωτική ακεραιότητα της ΑΠΟ, ενώ η πρόταση στην οποία συναινέσαμε όλες οι συλλογικότητες αφήνει τεράστια κενά, εώς και την δυνατότητα αντιστροφής του αφορισμού των αγιασμένων μέσων σε καθαγιασμένο μέσο σεχταριστικών σκοπιμοτήτων. Αντί δηλαδή, να κρίνονται όλες οι πολιτικές θέσεις και στάσεις από μια ηθικοπολιτική και αντικειμενική σκοπιά, φτάνουμε στην κατασκευή διαχωρισμών με αμοραλιστκές μεθόδους. Απλούστατα, οι μίνιμουμ θέσεις της ΑΠΟ για το θέμα Μέσα-Σκοποί αξιοποιούνται από μια συλλογικότητα, η οποία έθεσε εξαρχής το ζήτημα ως «αξιακό», αλλά στην συνέχεια αρνήθηκε τον διάλογο επί της ουσίας, προσβλέποντας στην στοχοποίηση μιας άλλης συλλογικότητας με τυπικούς όρους. Η ΑΣΜΠΑ στοχοποιείται ακριβώς επειδή άσκησε κριτική στον τεχνητό μινιμαλισμό και ο τρόπος της στοχοποίησής της είναι ακριβώς η αυθαίρετη πολεμική εργαλειοποίηση των μινιμαλιστικών θέσεων της ΑΠΟ για την εργαλειοποίηση. Τα επιφαινόμενα του διαλόγου περί Μέσων και Σκοπών επιστρατεύονται έξω από κάθε πολιτικό νόημα, αφού ο πολιτικός διάλογος έχει ήδη απαξιωθεί, αποκαλύπτοντας την καιροσκοπική αντίληψη των κατηγόρων. Αναπόφευκτα καλούμαστε όλοι να κρίνουμε ποιοί αγιάζουν τα μέσα και για ποιους σκοπούς.

Σχετικά με τις «συκοφαντικές» αναφορές:

Καταρχάς, είναι αδιανόητο να σβηστεί από τα αρχεία οποιαδήποτε τοποθέτηση συμμετέχουσας συλλογικότητας στην διαδικασία της ΑΠΟ, ακόμα κι αν είχαμε να κάνουμε μ’ ένα αισχρό ή κι εχθρικό προς την ΑΠΟ κείμενο. Η καταγραφή κάθε τοποθέτησης δεν είναι ζήτημα ισότητας, αλλά ελάχιστη προϋποθεση της συλλογικής μνήμης. Ειδικά μια θεμελιακά προβληματική τοποθέτηση θα έπρεπε να καταγραφεί για να στιγματιστεί και ν’αποτελέσει αρνητικό παράδειγμα.
Η «εκβιαστική» απαίτηση εξαφάνισης ορισμένων θέσεων, που σίγουρα δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στην ΑΠΟ, επιζητά την αποφυγή του διαλόγου μέσα στην ΑΠΟ πάνω στα επίμαχα ζητήματα. Οι θέσεις της ΑΣΜΠΑ για το θέμα Μέσα-Σκοποί προσπεράστηκαν, οι θέσεις της για το θέμα Πολιτικό-Κοινωνικό επίσης, με εντελώς αυθαίρετο τρόπο και τώρα επιζητάται η διαγραφή τους από την συλλογική μνήμη. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται για θέσεις που ορισμένοι δεν μπορούν να ανεχτούν, αλλά για θέσεις που θέλουν να μην συζητηθούν. Εδώ, αρκεί να υπερασπιστούμε το αυτονόητο για αναρχικούς, ότι καμία λογοκρισία δεν είναι ανεκτή.
Υποθέτουμε δια της ατόπου απαγωγής ότι η ΚΑΘΟΔΟΝ προτάσει την σύγκλιση της ολομέλειας ως μπαμπούλα, μάλλον διότι καταλαβαίνει ότι η λογοκρισία δεν μπορεί να θεμελιωθεί πουθενά. Αλλά γιατί να μην τεθεί το ζήτημα στην ολομέλεια αν είναι τόσο σοβαρό; Και βέβαια, γιατί η σύγκλιση της ολομέλειας μπορεί να γίνεται ανάθεμα; Το συλλογικό σώμα δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται την συλλογικότερη διαδικασία του. Εκεί παίρνονται οι σοβαρότερες αποφάσεις κι εκεί αποκλειστικά κρίνονται οι πολιτικές συλλογικότητες από κοινού. Ποιό όργανο θα μπορούσε ν’αποφασίσει την διαγραφή ορισμένων θέσεων, αν προβλεπόταν κάτι τέτοιο; Η ολομέλεια γίνεται μπαμπούλας διότι η ΚΑΘΟΔΟΝ θεωρεί ως πιο ανόδυνη λύση την εξαφάνιση του προβλήματος ενάντια σε κάθε πολιτική λογική. Έτσι, «απειλεί» ότι μπορεί να γίνει αυτό που πολιτικά, ηθικά, διαδικαστικά και λογικά πρέπει να γίνει αν έστω ένας θέλει να υπερασπιστεί στάσεις και θέσεις τις οποίες μια συλλογικότητα (η ΑΣΜΠΑ στην συγκεκριμένη περίπτωση) θεωρεί ότι δεν χωράνε στην ΑΠΟ. Η ολομέλεια εμφανίζεται σαν συννεφιασμένος ορίζοντας εφόσον αποφύγαμε να μπούμε στον πυρήνα των διαφωνιών όσο είχαμε τα επίμαχα θέματα στο τραπέζι του διαλόγου. Παρεπόμενα, καθίσταται ολοφάνερη η σωρευτική απαξίωση των συλλογικών διαδικασιών.
Επί των επιχειρημάτων τώρα, είναι εντελώς αστήρικτη μια αξιολογική κρίση πάνω σε μια θέση βάσει του ότι η θέση περιλαμβάνει αποσπάσματα ατομικού κειμένου, πόσο μάλλον αν ο συγγραφέας είναι και μέλος της συλλογικότητας που συντάσει την θέση. Τι θα έπρεπε να πούμε για μια αναφορά στον Μαλατέστα πχ, που δεν ζει και δεν συμμετέχει και στην ΑΠΟ; Μάλιστα, το κείμενο από το οποίο έχουν παρθεί οι επιμέρους διατυπώσεις αφορούσε ένα πεδίο αγώνα στο οποίο συμμετέχουν όλα τα μέλη της ΑΣΜΠΑ. Άλλωστε, όταν αποφασίσαμε να οργανωθούμε πολιτικά με την μορφή της ΑΣΜΠΑ δεν γίναμε ξαφνικά άλλοι άνθρωποι, διαγράφοντας τις κοινές αγωνιστικές εμπειρίες μας και ειδικά τις πιο πρόσφατες. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ορισμένες θέσεις που είχαμε κατακτήσει μέσα στην ταξική-κοινωνική πάλη πριν την συγκρότηση της συλλογικότητάς μας και τις οποίες εξελίξαμε στην συνέχεια συλλογικά εκφράζουν την αντίληψή μας πάνω σε κρίσιμα ζητήματα της ΑΠΟ με έναν τρόπο γειωμένο στην πραγματικότητα που έχουμε βιώσει, όντας σε απόλυτη συνάφεια με τις θέσεις και τους στόχους που έχουμε ήδη συμφωνήσει στην ΑΠΟ και μ’ένα βλέμμα στα επερχόμενα διακυβεύματα της πάλης. Μ’ένα τέτοιο πολιτικό σκεπτικό φροντίσαμε να μην κάνουμε αναφορές σε πρόσωπα, σε πολιτικά σχήματα και σε συμβάντα, αλλά μόνο σε πολιτικές θέσεις και στάσεις.
Αρκεί να επικαλεστεί κάποιος ότι συκοφαντείται για να στιγματίσει μια θέση; Αρκεί το γεγονός ότι ορισμένες δικές του θέσεις απαντόνται σε μια αντίδικη θέση; Οχι. Η κατηγορία της συκοφαντίας κρίνεται επί των συγκεκριμένων λόγων. Για να κρίνουμε αν υπάρχει συκοφαντία πρέπει να μελετήσουμε τις καταγεγραμμένες τοποθετήσεις ή τις μαρτυρίες σε μια άλλη περίπτωση, σε σχέση με το πλαίσιο των αναφερόμενων παραδειγμάτων και το σύνολο των πραγματικών γεγονότων. Αν είμαστε συκοφάντες είμαστε υπόλογοι στην ΑΠΟ. Αλλά όποιος απαιτεί μια διαυγή κρίση επί του προκειμένου, οφείλει πρώτα να ανοίξει πραγματικά τον διάλογο γύρω από τα επίδικα ζητήματα και συγκεκριμένα εδώ, το θέμα της ηθικοπολιτικής ενότητας του αγώνα στο πλαίσιο της ΑΠΟ και το θέμα της σχέσης μας με το κοινωνικό κίνημα. Χωρίς κοινό προσανατολισμό δεν μπορεί να υπάρχει κοινή κρίση σε σχέση με το παρελθόν.
Με δεδομένο ότι υπάρχουν πολιτικές αντιθέσεις ανάμεσα σε συλλογικότητες της ΑΠΟ μπορεί να είναι γόνιμη η κριτική αναφορά σε θέσεις άλλων συλλογικοτήτων του κοινού εγχειρήματος; Συμβαίνει διαρκώς σε όλα τα θέματα του διαλόγου της ΑΠΟ και αποτελεί ζωτικό στοιχείο της πολιτικής σύνθεσης. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η αναφορά μας ήταν σε θέσεις που δεν έχουν κατατεθεί ευθέως μέσα στην ΑΠΟ. Ωστόσο, δεν έχουν πάψει να αποτελούν πολιτικές θέσεις μιας συλλογικότητας (της ΚΑΘΟΔΟΝ), αφού έχουν εκφραστεί δημόσια και δεν έχουν ανακληθεί από την συγκεκριμένη συλλογικότητα. Δεν αντιλαμβανόμαστε την ΑΠΟ ως ιδεολογικό ενιδρύο, αλλά στην πραγματική σχέση της με τους ταξικούς-κοινωνικούς αγώνες. Κάθε πολιτική θέση και στάση των συμμετεχόντων συλλογικοτήτων αφορά το σύνολο. Άρα, δεν θα μπορούσαμε να κρύψουμε κάτω από το χαλάκι τις σοβαρές αντιφάσεις που εκδηλώνονται σιγά σιγά και μέσα στην ΑΠΟ καθώς θέλουμε να βαδίζουμε σε μια κατεύθυνση εμβάθυνσης των συμφωνιών μας. Αντιθέτως, θέτουμε προς συλλογική κρίση τις εκάστοτε αντιφάσεις και αντιθέσεις που αντιλαμβανόμαστε, με όρους πολιτικών θέσεων μέσα στο εξελικτικό πλαίσιο της κοινής ατζέντας.
Η αλήθεια είναι ότι σύντροφοι της ΑΣΜΠΑ έχουν συκοφαντηθεί με τον πλέον αισχρό και προβοκατόρικο τρόπο κι έχουν γίνει και στόχος της βίας των συκοφαντών στο πρόσφατο παρελθόν. Η συλλογικότητα που μας κατηγορεί για συκοφαντία στήριξε εμπράκτως και εγγράφως αυτές τις πρακτικές. Παρόλαυτά, ήταν μια από τις τέσσερις ιδρυτικές συλλογικότητες του εγχειρήματος της ΑΠΟ. Ως ΑΣΜΠΑ κατανοήσαμε την πρόταση για την ΑΠΟ ως μια ανοιχτή, αλλά με συγκεκριμένους πολιτικούς όρους, οριζόντια διεργασία πολιτικής συνοργάνωσης. Στην πρόταση για την ΑΠΟ δεν αναγνωρίσαμε ούτε σεχταριστικά στεγανά, ούτε ιεραρχίες. Όχι γιατί δεν μεταφέρει ο καθένας τις παθογένειές του, αλλά γιατί αντιληφθήκαμε ότι η πρόταση ενέχει μια ισχυρή δυναμική στην κατεύθυνση του συλλογικού ξεπεράσματός τους. Αναγνωρίζοντας τον εαυτό μας, την συλλογικότητά μας μέσα στο συγκεκριμένο συλλογικό όραμα και δίνοντας αξία στο πρόταγμα της ΑΠΟ δεν θα μπορούσαμε να το χαρίσουμε στην συντηρητική ανάδραση, απ’όπου κι αν προέρχεται (ενδεχομένως κι από εμάς τους ίδιους). Θα μπορούσαμε να αποστασιοποιηθούμε και να διεξάγουμε μια σκληρή πολεμική ενάντια σε μια πολιτική ομάδα που σε μια συγκεκριμένη συνθήκη τάχθηκε εχθρικά απέναντι σ’ένα πεδίο αγώνα ή και σε όποιους της προσφέρουν πολιτικά άλλοθι. Αλλά τότε θα προδικάζαμε μοιρολατρικά το άδοξο τέλος του πολιτικού προσανατολισμού μας. Επιλέξαμε το αντιθέτο: Αταλάντευτη αποφασιστικότητα για την συγκρότηση ενός οργανωμένου κινηματικού αναρχικού πόλου, για την κοινωνική επανάσταση, για την αναγκαία ενότητα στην δράση. Πολιτική σοβαρότητα και συντροφικότητα. Εμπιστοσύνη και συνέπεια προς τις κοινές συμφωνίες. Ευθύτητα και συνθετική εργασία στον πολιτικό διάλογο. Κριτική εξέταση και ανοιχτή συζήτηση των ζητημάτων που εγείρονται από τους πραγματκούς αγώνες, στα πλαίσια του εξελισσόμενου κοινού πολιτικού διαλόγου.
Στην δική μας αντίληψη το πρόταγμα δεν περικλύεται στην φράση «να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω» ώστε να βρούμε κοινές συναινέσεις σε αυτά που ενίοτε μας χωρίζουν, αλλά «να κάνουμε όλοι ένα βήμα μπροστά» σε ένα νέο κοινό τόπο με αυτά που μας ενώνουν, δηλαδή, αυτά που χτίζουμε σήμερα μαζί, που θα καθορίζεται περισσότερο από τις ανοιχτές δυνατότητες του αύριο παρά από τις αδυναμίες του χτες.

Σχετικά με τα Τοπικά Συντονιστικά και τους πολιτικούς σκοπούς της ΑΠΟ

Ως ΑΣΜΠΑ συμφωνούμε απόλυτα ότι η ΑΠΟ πρέπει να συγκροτηθεί ως αναγκαίο βήμα -με βάση το αναγνωρισμένο όριο κάθε συλλογικότητας στη στρατηγική- για τη συνέχιση του αναρχικού αγώνα, την ουσιαστική κεντρική παρέμβασή των αναρχικών, τη δημιουργία ενός διακριτού αντιθετικού πόλου απέναντι στην κυριαρχία, την ριζοσπαστικοποίηση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων που διεξάγονται, την προώθηση των αρχών και προταγμάτων μας μέσα σε αυτούς. Και σίγουρα συμφωνούμε με το σημείο γ’ του καλέσματος που λέει τα εξής: «Η αναρχική πολιτική οργάνωση θα πρέπει να δομηθεί πάνω σε κοινές πολιτικές αντιλήψεις και όσο το δυνατόν πιο συνεκτικές συμφωνίες ώστε να μπορεί να χαράξει μακροπρόθεσμες στρατηγικές αγώνα. Η δημιουργία μιας οργάνωσης επιστέγασμα του αναρχικού “χώρου” δεν είναι κάτι που επιθυμούμε. Η αναρχική πολιτική οργάνωση που επιδιώκουμε είναι μέρος τους ευρύτερου αναρχικού/αντιεξουσιαστικού κινήματος, λειτουργεί στο εσωτερικό του και αλληλεπιδρά με αυτό». Αν δεν συμφωνούσαμε δεν θα βρισκόμασταν μέσα στην διαδικασία της ΑΠΟ.
Ακριβώς επειδή αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη για συγκροτημένη και σχεδιασμένη αναρχική παρέμβαση στους κινηματικούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και θεωρούμε ότι το ζητούμενο είναι το άνοιγμα περισσότερων μετώπων αγώνα, η μαζικοποίηση και η ριζοσπαστικοποίησή τους, προωθώντας τις αναρχικές θέσεις που αναφέρονται στην κοινωνική επανάσταση και τον ελευθεριακό κομμουνισμό, κρίνουμε απαραίτητη την δημιουργία συλλογικών δομών μέσα στα πλαίσια των πολιτικών συμφωνιών της ΑΠΟ, που θα είναι ικανές να εκφράσουν τις κεντρικές θέσεις της ΑΠΟ άμεσα και δραστικά σε κάθε σημείο του κοινωνικού πεδίου στο οποίο υπάρχει η οργανωμένη παρουσία των συλλογικοτήτων της ΑΠΟ ή και σε σημεία που μέχρι σήμερα αδυνατούσαμε να παρέμβουμε και στα οποία απαιτείται να παρέμβουμε κεντρικά. Τα Τοπικά Συντονιστικά ως εκτελεστικά όργανα απαντούν σε μια πλευρά του παραπάνω πολιτικού προσανατολισμού, εδαφικοποιώντας δυναμικά τα κεντρικά προτάγματα της ΑΠΟ με την αμεσότητά τους στον χώρο και στον χρόνο και κυρίως με την συλλογική ισχύ της οργανωμένης κοινής παρουσίας των πολιτικών συλλογικοτήτων.
Η γεωγραφική αντίληψη της κεντρικότητας αντίκειται στην οριζοντιότητα των αναρχικών συλλογικών διαδικασιών και στον ομοσπονδιακό χαρακτήρα των κοινωνικών προταγμάτων μας. Σε επίπεδο τακτικής, σε άλλες περιστάσεις χρειάζεται συγκέντρωση των δυνάμεών μας, σε άλλες χρειάζεται ταυτόχρονη συντονισμένη παρέμβαση και σε άλλες άμεση ανταπόκριση στις εξελισσόμενες καταστάσεις. Σε κάθε περίπτωση η παρέμβαση της ΑΠΟ είναι κεντρική εφόσον μεταφέρει τα πολιτικά προτάγματα της στον εκάστοτε τόπο αγώνα. Επιπλέον και κυρίως, ο δομημένος τοπικός συντονισμός είναι απαραίτητος και ικανός για την κεντρικοποίηση των επιμέρους σημείων αντίστασης.
Όπως έχουμε ήδη επισημάνει, η απάντηση στην αντικειμενικά ανισομερή διάταξη των πολιτικών δυνάμεών μας δεν μπορεί να είναι το μπλοκάρισμα της συνοργάνωσης, η απομόνωση και ο αφορμαλισμός. Όπου βρίσκεται έστω κι ένας από εμάς, βρίσκεται η ΑΠΟ κι όπου παρεμβαίνει η ΑΠΟ έχει κάθε λόγο να το κάνει με την μέγιστη συγκρότηση. Η τακτική συγκρότηση της ΑΠΟ όχι μόνο δεν θα την απομονώσει από το αναρχικό και το ευρύτερο κίνημα, αλλά αντιθέτως, θα δημιουργήσει μια ποιοτικά και ποσοτικά νέα δυνατότητα κινηματικής επαφής μέσα από το παράδειγμα της συνοργάνωσης. Όπως είχαμε γράψει το Νοέμβρη του ’13: «Η ενιαία δομή μπορεί να ενισχύσει την πρωτοβουλία, να κινητοποιήσει τοπικό και θεματικό δυναμικό, να προάγει εντός κι εκτός τα κοινά εφόδια (υλικά, γνωστικά, ηθικά, βιωματικά) που απαιτούνται για την αρτιότερη πραγμάτωση της οριζοντιότητας, να ανοίξει συλλογικό χώρο στη μοναδικότητα του κάθε αγωνιζόμενου. Ή θα πραγματώσουμε τη συλλογική αυτοδιεύθυνση στους τωρινούς αγώνες ή θα αφεθούμε στην παλινδρόμηση μεταξύ ηττοπαθούς παρορμητισμού και αφοπλιστικού σχετικισμού.»
Η οργάνωση δομών για την προώθηση των κοινών πολιτικών θέσεων μας μέσα και σε συνάφεια με τους ταξικούς-κοινωνικούς αγώνες φαίνεται από την εμπειρία μας και από τις συνθήκες της εποχής ως απαραίτητη για την ενίσχυση μιας αντίληψης κινηματικής συγκρότησης που θα ξεπεράσει τις αντιλήψεις που προωθούν τον πρακτικισμό και την εντυπωσιοθηρία. Χωρίς την οργανωμένη αμεσότητα της πολιτικής παρέμβασής της η ΑΠΟ θα γίνει εξωτερικός παρατηρητής/αναλυτής, παρότι σε διαφορετικό βάθμο οι συλλογικότητες μπορεί να βρίσκονται μέσα στους αγώνες. Και χωρίς την οργανωμένη ενότητα σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής παρέμβασης της ΑΠΟ οι συλλογικότητες θ’αποκτήσουν σχέση πρωτοβουλιακών «ομάδων κρούσης», κρίνοντας κατά μόνας ή με αφορμαλιστικούς δεσμούς συγγένειας πότε, που και ποιές θέσεις της ΑΠΟ θα πρέπει να εκφράσουν. Μια αντίληψη που ταυτίζει την κατάκτηση κοινών κεντρικών πολιτικών προταγμάτων με μια αποκλειστική αποφασιστική αρμοδιότητα του διαρκούς συλλογικού οργάνου πάνω στο σύνολο των δραστηριοτήτων της ΑΠΟ, αν εφαρμοστεί θα στραγγαλίσει τις δυνατότητές της και κατά συνέπεια θα ενισχύσει τον προεγκατεστημένο αφορμαλισμό, την αποσπασματική πρωτοβουλία και τις σεχταριστικές τάσεις.
Οι αναλύσεις που βλέπουν ότι η πρόταση συγκρότησης τοπικών δομών έρχεται να λύσει επιμέρους ελλείψεις ή ανάγκες των πολιτικών συλλογικοτήτων, ερμηνεύει τα νέα εργαλεία μέσα στα όρια του ήδη δοκιμασμένου επιπέδου οργάνωσης. Η μη κατανόηση της κεντρικής πολιτικής ανάγκης για δυναμική εδαφικοποίηση των κοινών πολιτικών προταγμάτων της ΑΠΟ έγγυται στην δυσκολία μετάβασης σε μια συνθετικότερη βαθμίδα αυτοοργάνωσης, από την κεκτημένη αντίληψη των επιπέδων οργάνωσης στο οποίο είμαστε ριζωμένοι. Τα άλματα φαίνονται μεγάλα, αλλά είναι αναγκαία.
Το αρχικό πλαίσιο που είχε κατατεθεί ως βάση εμβάθυνσης και ανάπτυξης πολιτικών συμφωνιών μπορεί να ερμηνεύεται από κάθε συλλογικότητα ποικιλοτρόπως στο σύνολο των σημείων που δεν τέθηκαν εξαρχής μέσα σε μια εντελεχή-ολοκληρωτική πρόταση. Κατά την διάρκεια του προσυνεδριακού διαλόγου διερευνούμε και διαμορφώνουμε τις συμφωνίες και τις διαφωνίες μας με βάση συμφωνίας το αρχικό κάλεσμα. Από την αρχή αυτής της διαδρομής ως ΑΣΜΠΑ αναγνωρίσαμε το ενδεχόμενο πολιτικών ρήξεων μέσα στην οργανωτική διαδικασία. Δεν προδικάζουμε σχίσματα, διότι θέλουμε να είμαστε ενωτικοί. Δεν μας ανησυχούν οι πολιτικές αντιπαραθέσεις και οι ρήξεις, διότι θέλουμε μια ριζοσπαστική πολιτική διεργασία. «Πραγματικά, συναντιούνται εκείνοι που βλέποντας τον εαυτό τους από κοινού στην επανάσταση, αυτοεξελίσσονται μέσα στον καθημερινό αγώνα προς την κατεύθυνση της ενότητας».

Τέλος, μερικές σημειώσεις-απαντήσεις στα ερωτήματα και τις ενστάσεις που μπαίνουν σχετικά με την συνθετική πρόταση για τα Τοπικά Συντονιστικά η οποία συγκέντρωσε την μεγαλύτερη και επαρκή συναίνεση (2η):
Στον συνθετικό διάλογο της Ομάδας σύνθεσης για την ΔΟΜΗ στην γ’ Προσυνεδριακή ακολουθήσαμε την συμφωνημένη ατζέντα επακριβώς και την επαναβεβαιώσαμε ομόφωνα, προσδιορίζοντας ειδικότερα τα βήματα της διαδικασίας, με μεγαλύτερη σαφήνεια απ’ότι σε κάθε προηγούμενη συζήτηση για τα όργανα. Αφού είχαμε ήδη λήξει τις βασικές συμφωνίες για το συνέδριο, συνδιαμορφώσαμε ορισμένες βασικές συμφωνίες για την σύγκληση και τους σκοπούς των συνδιασκέψεων και για την συγκρότηση ενός διαρκούς γενικού οργάνου. Στην συνέχεια περάσαμε στο ζήτημα της απόφασης συγκρότησης τοπικών οργάνων, έχοντας συναποφασίσει ότι αμέσως μετά θα προσδιορίσουμε τις αρμοδιότητες του διαρκούς γενικού οργάνου και ύστερα των υπόλογων οργάνων. Δεν κάναμε άλματα, αλλά κινηθήκαμε σταδιακά από το γενικό στο ειδικό. Για τα τοπικά συντονιστικά εκκρεμούν ακόμα πολλά ζητήματα, όπως και για το διαρκές γενικό όργανο κι όπως και για το συνέδριο.
Αν αποφασίζαμε να προσδιορίσουμε πρώτα όλες τις αρμοδιότητες του γενικού οργάνου θα προσκρούαμε στην έλλειψη αποφάσεων για την ύπαρξη υπόλογων οργάνων. Θα βρίσκαμε μπροστά μας το πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε πριν κάποιο καιρό με την άρρηκτη σχέση μεταξύ τρόπων λήψης απόφασης και οργάνων. Η απάντηση που δώσαμε τότε ήταν ο προσδιορισμός των τρόπων λήψης απόφασης ανάλογα σε μια γενική διάκριση των θεματικών (τακτική και λοιπά). Η απάντηση που δώσαμε τώρα ήταν ο βαθμιδόν καθορισμός των δομών της ΑΠΟ από το συλλογικότερο προς το ειδικότερο και ύστερα ο λεπτομερής προσδιορισμός των χαρακτηριστικών τους. Και σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να τα συζητήσουμε όλα ταυτόχρονα και γι’αυτό τα βάλαμε ομόφωνα σε μια σειρά.
Αναφορικά με την σχέση ανάμεσα στην στρατηγική και την τακτική αφενός και στο διαρκές γενικό όργανο και τα τοπικά συντονιστικά αφετέρου, σαφώς το συνέδριο κι ίσως και μια ειδική συνδιάσκεψη έχουν την αποκλειστική αρμοδιότητα για την χάραξη της στρατηγικής, όπως έχουμε ομοφωνήσει και σίγουρα ούτε το διαρκές γενικό όργανο, ούτε οποιοδήποτε άλλο υπόλογο όργανο. Το διαρκές γενικό όργανο και υπό τον έλεγχό του τα τοπικά συντονιστικά έχουν την εκτελεστική ευθύνη για την εφαρμογή όχι μόνο της στρατηγικής που χαράσσει το συνέδριο, αλλά και των τακτικών προσανατολισμών, οδηγιών και όρων που διαμορφώνονται από το συνέδριο και τις συνδιασκέψεις. Τα ολομελειακά όργανα έχουν αρμοδιότητα σε ότι κρίνουν απαραίτητο. Οι διαδικασίες που έχουμε ήδη σχηματοποιήσει από κοινού, εγγυώνται αυτήν την συλλογική δυνατότητα. Οι πρωτοβουλίες που προβλέπονται για τα τοπικά συντονιστικά οριοθετούνται ρητώς και υπόκεινται διαρκώς στις κοινές αποφάσεις των οργάνων στα οποία συμμετέχουν όλες οι συλλογικότητες: «… και αναλαμβάνουν σχετικές πρωτοβουλίες μέσα στα πλαίσια και με τους όρους που θέτουν το συνέδριο, οι συνδιασκέψεις και το διαρκές όργανο ».
Σχετικά με τον τρόπο λήψης απόφασης, το διαρκές γενικό όργανο, τα τοπικά συντονιστικά και όποια άλλα όργανα συγκροτηθούν, όπως οι ομάδες εργασίας, ως εκτελεστικά όργανα θα πρέπει ν’αποφασίζουν στα πλαίσια των ευθυνών τους με τον τρόπο που αποφασίσαμε για την τακτική. Θεωρούμε, ως ΑΣΜΠΑ, ότι δεν προκύπτει ζήτημα αλλαγής των τρόπων λήψης απόφασης. Και βέβαια, δεν πρέπει να αναβαθμιστούν οι αρμοδιότητες του διαρκούς γενικού οργάνου, αποδίδοντάς του ζητήματα στρατηγικής, για τα οποία απαιτούνται ομόφωνες αποφάσεις. Επισημάναμε σε προηγούμενες έγγραφες τοποθετήσεις μας, αλλά και κατά την διάρκεια της γ’ Προσυνεδριακής ότι ειδικά για την διαμόρφωση λόγου (πχ προκηρύξεις) θα πρέπει ν’απαιτείται ομόφωνη έγκριση των συλλογικοτήτων, εκτός ειδικών περιστάσεων (έλλειψη απαιτούμενου χρόνου) όπως θα έχει προσδιοριστεί προηγουμένως από το συνέδριο, μια συνδιάσκεψη ή και το διαρκές γενικό όργανο («…μέσα στα πλαίσια και με τους όρους…»).

Αναρχική Συλλογικότητα για τη Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση

Νοέμβρης 2014

Επισήμανση: Η ΑΣΜΠΑ αποχώρηση από την ΑΠΟ στην έναρξη της δεύτερης μέρας της συνάντησης του Νοέμβρη του ’14. Το κείμενο κοινοποιήθηκε τον Γενάρη του ’15.

Προς τις πολιτικές συλλογικότητες που συμμετέχουν στις διαδικασίες συγκρότησης αναρχικής πολιτικής οργάνωσης:
Κοινοποίηση αποχώρησης της Αναρχικής Συλλογικότητας για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση από τις διαδικασίες της Α.Π.Ο.

– Από το ξεκίνημα της συλλογικότητάς μας το καλοκαίρι του ’13 αντιλαμβανόμασταν την αντικειμενική αναγκαιότητα πολιτικής συγκρότησης του αναρχικού κινήματος με ομοσπονδιακούς όρους και κρίναμε το εγχείρημα της ΑΠΟ ως ένα καινοτομικό ποιοτικό άλμα. Η αρχική πολιτική πρόταση των τεσσάρων συλλογικοτήτων για την ΑΠΟ ήταν μια σοβαρή και ικανή βάση εκκίνησης στην σωστή κατεύθυνση. Ο οργανωμένος διάλογος που ακολούθησε κι εξελίχθηκε είχε ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά τόσο στις διαδικασίες του, όσο και στα πολιτικά προτάγματα και τις συμφωνίες που παρήγαγε. Ποτέ στο παρελθόν δεν έχει επιτευχθεί ένας τέτοιος πλούτος δεσμευτικών συμφωνιών από ένα τόσο ευρύ συλλογικό σώμα. Σ’ αυτήν την δομημένα ανοιχτή πολιτική διεργασία συμμετείχαμε με όλο το κατάλληλο δυναμικό μας. Το καταγεγραμμένο προϊόν της συλλογικής πολιτικής ζύμωσης στα πλαίσια της ΑΠΟ, το θεωρούμε κοινό κτήμα στην διάθεση του αναρχικού κινήματος και παρακαταθήκη για την συνέχεια των οργανωτικών προσπαθειών μας, με όποιες μορφές εκδηλωθούν από εδώ και πέρα.

– Στην εκκίνηση της πολιτικής ζύμωσης είχαν θέση όλα τα συλλογικά υποκείμενα που συμφωνούσαν με τις αρχικές θέσεις, όπως αρμόζει σε μια ελευθεριακή πολιτική συγκρότηση που θέλει να ενώσει τις κοινωνικές δυνάμεις σε μια επαναστατική κατεύθυνση. Ωστόσο, μεταξύ των πολιτικών συλλογικοτήτων της ΑΠΟ υπήρχαν χάσματα αντίληψης της ποιοτικής αλλαγής που επιχειρήσαμε από κοινού. Θα τα παραθέσουμε επιγραμματικά αφού τα έχουμε θίξει εκτενώς στις γραπτές τοποθετήσεις μας κατά την διάρκεια της συμμετοχής μας στον διάλογο της ΑΠΟ. Ένας απολογισμός με συνολικό πρίσμα είναι απαραίτητος για να γίνει κατανοητό μέσα σε ποιές συνθήκες ήρθε η καθοριστική συνεδρίαση του Νοέμβρη του ’14 μέσα στην οποία κρίναμε εκτάκτως ότι η πολιτική διεργασία της ΑΠΟ έγινε πλεόν αδιέξοδη για έναν αγωνιστικό προσανατολισμό και αποφασίσαμε την αποχώρησή μας. Επιπλέον, θεωρούμε την σφαιρική-εξελικτική αποτίμηση της εμπειρίας της ΑΠΟ από τις συμμετέχουσες συλλογικότητες ως αναπόφευκτη βάση για κάθε μέλλουσα οργανωτική προσπάθεια, ακόμα και για την συνέχεια της ΑΠΟ, αντικειμενικά και ανεξάρτητα από την απουσία της ΑΣΜΠΑ.

– Εντοπίζουμε το ριζικότερο χάσμα στις αντίθετες αντιλήψεις γύρω από την ενότητα και την δεσμευτικότητα. Μετά από αρκετό καιρό δόθηκε μια συνθετική απάντηση μέσα από την εν’ μέρει τυπική κι εν’ μέρει αφηρημένη διάκριση στρατηγικής και τακτικής. Θα μπορούσαμε να πορευτούμε με αυτήν την μέθοδο επί μακρόν, αλλά στην σχέση της ΑΠΟ με τους πραγματικούς αγώνες τα χάσματα θα ήταν αποδομητικά, ακριβώς όπως συνέβη στις λίγες απόπειρες κοινής δράσης κατά την διάρκεια του προσυνεδριακού διαλόγου (πρόταση συντονιστικής διαδικασίας από ΑΣΜΠΑ, πρόταση κινητοποίησης για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης από ΝoΜansLand, πορεία Ν.Φιλαδέλφειας, κινητοποιήσεις για Παύλο Φύσσα). Παρόλαυτα, τοποθετηθήκαμε σταθερά και παραμένουμε σε μια θέση προώθησης της κινηματικής ισχύος με όρους ισοτιμίας, ανοιχτότητας, συντροφικότητας.

– Πίσω από τις αντιθέσεις στο θέμα της σχέσης ενότητας και δεσμευτικότητας βρίσκονται οι ασύμπτωτες προοπτικές μιας στάσης που θέλει να οικοδομήσει ένα κίνημα άμεσα ικανό να ανταποκριθεί στις επαναστατικές ευθύνες του αφενός και μιας στάσης που θέλει να κατοχυρώσει για τους φορείς της ότι θα αγωνίζονται μόνο για τις δικές τους θέσεις. Η πρώτη αντίληψη βάζει σε προτεραιότητα την ενίσχυση των αγώνων, ενώ η δεύτερη δεν αναγνωρίζει ότι οι αγώνες μπορεί να αναπτύσσονται και με διαφορετικές θέσεις από τις δικές της. Η δεύτερη στάση λειτουργεί κομματικά-σεχταριστικά κι έτσι εκδηλωνόταν στην πολιτική ζύμωση της ΑΠΟ με τους ιδιαίτερους τρόπους της μικροπολιτικής του «χώρου» είτε σε επιμέρους σημεία είτε και συνολικά.
Ο εγγενής αμοραλισμός αυτής της στάσης έφτασε στην έσχατη οπισθοδρόμηση όταν κορυφώθηκε με την απαξίωση των συμφωνημένων διαδικασιών. Οι κατηγορίες περί «γραφειοκρατίας» θα ήταν μια κωμική αναπαραγωγή των δογματικών κι επιδερμικών επιχειρημάτων του αφορμαλισμού, αν δεν ήταν ενταγμένες σε μια προσπάθεια να γίνουν οι διαδικασίες της ΑΠΟ εργαλεία καιροσκοπικής μικροπολιτικής. Οι φράσεις «εμείς ορίζουμε τους κανόνες ανάλογα με τις ανάγκες μας» και «οι διεργασίες πρέπει να συμβαδίζουν με την πραγματικότητα» εξέφρασαν όλη την υποκρισία του σεχταριστικού καιροσκοπισμού, διότι ευθαρσώς προέταξαν ένα «εμείς» διάφορο του κοινού σώματος της ΑΠΟ, το οποίο εκφράζεται μέσα από τις συλλογικές συμφωνίες και με τις συμφωνημένες διαδικασίες, ένα «εμείς» που ορίζει την «πραγματικότητα» πάνω σε συσχετισμούς μικροπολιτικής ισχύος. Η ανακάλυψη του «λάθους του πρακτικογράφου» αποτελεί μια γκροτέσκο νεκρανάσταση των κομματικών μεθόδων του προηγούμενου αιώνα.
Ένα παρεπόμενο της εστίασης στην μικροπολιτική πολεμική ήταν ο ταχύς μαρασμός των αναγκαίων πρακτικών οργανωτικών διαδικασιών. Το Forum, το βασικό εργαλείο του έγγραφου διασυλλογικού διαλόγου εγκαταλήφθηκε στο χάος του. Η δημιουργία ταμείου, τουλάχιστον για τα ταξιδιωτικά έξοδα, μετατέθηκε στην μετά το συνέδριο δευτέρα παρουσία και υποκαταστάθηκε από την πρωτοβουλία της κάθε συλλογικότητας. Η τεχνική υποδομή και η ίδια η προετοιμασία των πανελλαδικών συναντήσεων επίσης έφτασαν στο ναδίρ και αφέθηκαν στις υποκείμενες διαθέσεις. Για όλα αυτά έγιναν αρκετές συναντήσεις και καλέστηκαν ακόμα περισσότερες, αλλά η συμμετοχή ήταν πλειστάκις πενιχρή. Ο ανταγωνισμός για τα πολιτικά σημεία, υποτιμώντας την υλική βάση της οργάνωσης και αποφεύγοντας την ισότιμη ευθύνη τρέφει τον αφορμαλισμό στην οργανωτική πρακτική.

– Κατά τον διάλογο για τον τρόπο λήψης αποφάσεων είχαμε επισημάνει αναλυτικά πως η εισαγωγή της ψηφοφορίας με καταγεγραμμένη την απαξίωση των συναινετικών δαδικασιών εκ’ μέρους ορισμένων συλλογικοτήτων, θα μπορούσε να οδηγήσει στην υπονόμευση της πολιτικής ζύμωσης και στην επικράτηση λογιστικών τακτικών σύνθεσης. Ο τρόπος λήψης αποφάσεων που θεσπίστηκε για την τακτική εισήγαγε την μικροπολιτική στην «ημερήσια διάταξη» της ΑΠΟ. Ωστόσο, αποδεχτήκαμε την δοκιμή αυτής της παμπάλαιας μεθόδου εξαγωγής αποφάσεων που χρησιμοποιεί η εξουσία. Στην εφαρμογή της ψηφοφορίας για τα ζητήματα της θεματικής ΑΡΧΕΣ επιβεβαιώθηκαν οι κίνδυνοι που είχαμε επισημάνει, όπως το εξηγήσαμε στο τελευταίο κείμενο μεταβατικού απολογισμού που κοινοποιήσαμε στο Forum πριν την συνάντηση του Νοέμβρη. Η πλειάδα των αντικειμενικών ζητημάτων γύρω από την σχέση Μέσων και Σκοπών και από την σχέση Πολιτικού και Κοινωνικού δεν συζητήθηκαν ποτέ, ακριβώς επειδή θεσπίστηκε η ψηφοφορία ως μέτρο εκτάκτου ανάγκης για την κατάληξη των βασικών εκκρεμοτήτων του προσυνεδριακού διαλόγου. Στην θέση της συλλογικής ζύμωσης έμεινε ο ασύνδετος και γι’ αυτό φτωχός και αμφίσημος υποκειμενισμός της πλειοψηφίας. Το πείραμα απέτυχε παράγοντας τα χειρότερα αποτελέσματα. Εκ’ των υστέρων συμπεραίνουμε ότι στις δεδομένες παθογενείς συνθήκες, μάλλον ήταν θνησιγενές.

– Κατόπιν των παραπάνω, η αναγκαία κρίση ήρθε επειδή είχαμε θίξει ευθέως ορισμένες αμοραλιστικές-αντικοινωνικές, καιροσκοπικές-αντικινηματικές και βαθυά αντεπαναστατικές θέσεις όπως είχαν εκφραστεί στο παρελθόν από την συλλογικότητα ΚΑΘΟΔΟΝ. Καταθέσαμε τα συγκεκριμένα παραδείγματα μέσα στα πλαίσια της ατζέντας του προσυνεδριακού διαλόγου και ειδικά στα θέματα Σκοποί-Μέσα και Πολιτικό-Κοινωνικό ακριβώς διότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει πολιτική συμφωνία σ’ αυτά τα θεμελιακά ζητήματα αν δεν ήταν διαυγέστατες οι θέσεις της κάθε συλλογικότητας. Η στιγμή για να αποσαφηνιστούν οι θέσεις του κάθε συμμετέχοντος πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα ήταν ακριβώς τότε που άνοιξαν μέσα στην διαδικασία της ΑΠΟ.
Η αναφορά στις θέσεις που είχε εκφράσει η ΚΑΘΟΔΟΝ θα ήταν άκαιρη αν γινόταν σε οποιαδήποτε άλλη φάση του πολιτικού διαλόγου. Η κατάθεση ερωτήματος προς τις συλλογικότητες της ΑΠΟ σχετικά με τις θέσεις της ΚΑΘΟΔΟΝ και η ενδεχόμενη ένσταση για την συμμετοχή της ΚΑΘΟΔΟΝ στην ΑΠΟ, πριν την δική μας συμμετοχή ήταν μια επιλογή που είχαμε εξετάσει, αλλά κρίναμε ότι με δεδομένη την απουσία πολιτικών συμφωνιών πάνω στα επίδικα ζητήματα, μια τέτοια κίνηση ή θα λειτουργούσε ανταγωνιστικά και υπονομευτικά για την ΑΠΟ στο ξεκίνημά της ή θα εκλαμβανόταν ως σεχταριστική εμμονή και θα προσέφερε προσχηματικά επιχειρήματα σε όποιους πιθανώς μετέφραζαν τα θιγόμενα καίρια πολιτικά ζητήματα σαν αντιδικία μεταξύ ομάδων. Όπως φάνηκε στην συνάντηση του Νοέμβρη υπήρχαν αρκετές συλλογικότητες που επιχείρησαν να προσπεράσουν το βαθύ πολιτικό πρόβλημα με αυτό το πρόσχημα.
Το σαφές πλαίσιο της ατζέντας μέσα στο οποίο έγιναν οι τοποθετήσεις μας προσδιορίζει την αμεσότητα ή το άκαιρο της κάθε κριτικής. Δεν θέσαμε ζήτημα ΚΑΘΟΔΟΝ, αλλά ζήτημα πολιτικών θέσεων και συνέπειας προς αυτές. Αυτό σημαίνει ευθύτητα πάνω σε μια εξελικτική προοπτική συγκρότησης ομοσπονδιακής οργάνωσης. Και αντιμετωπίσαμε την θρασύτητα μιας απόπειρας κουκουλώματος του ριζικών αντιθέσεων μέσα στην ΑΠΟ. Τα όσα καταγράφηκαν στην συνάντηση του Νοέμβρη αποδεικνύουν ότι η επιλογή μας να θίξουμε θέσεις μέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα που αφορούσαν μια συλλογικότητα της ΑΠΟ και που καθορίζουν τις πολιτικές συμφωνίες μας με βάση την ατζέντα, ήταν πολιτικά και ηθικά ορθή, αναγκαία και επίκαιρη.
Οι αναρχικοί οφείλουν να μην διστάζουν να απαντούν στην κριτική, ακόμα και στην κακεντρεχή. Όποτε κληθούμε έχουμε ευθύνη να εξηγήσουμε και να υπερασπιστούμε ή να αποχωριστούμε το παρελθόν μας με σαφήνεια. Ακόμα περισσότερο αν από την αποσαφήνιση της σχέσης μας με τα πεπραγμένα εξαρτάται το προχώρημα του κοινού αγώνα. Ως ΑΣΜΠΑ είμαστε διαρκώς έτοιμοι να το πράξουμε όχι μόνο για ότι αφορά την συλλογικότητά μας, αλλά και για τις πράξεις του κάθε μέλους της. Το ίδιο απαιτούμε από τους συντρόφους μας, γιατί θέλουμε να σταθούμε μαζί στον δρόμο.
Η ΚΑΘΟΔΟΝ απαίτησε την λήθη χωρίς να αναιρεί τις θέσεις που είχε εκφράσει στο παρελθόν, επικαλέστηκε υποκριτικά την ολομέλεια ως μπαμπούλα ενώ επιδίωκε την αποφυγή κάθε σχετικού διαλόγου και τελικά πυροδότησε ένα πλήθος συντηρητικών αντανακλαστικών, που ξεπέρασαν σε παραλογισμό και υποκρισία το αίτημά της.

– Τα τρια ζητήματα της θεματικής ΑΡΧΕΣ που εκκρεμούσαν από την πρώτη Δεσμευτική συνάντηση και που δεν συζητήθηκαν ποτέ σε βάθος, θεωρούμε ότι αποτελούν βασικότατα και αναπόσπαστα σημεία μιας πολιτικής συμφωνίας ικανής να θεμελιώσει ένα κοινό οργανωτικό εγχείρημα για το προχώρημα του επαναστατικού αναρχικού κινήματος. Σχέση Μέσων και Σκοπών, διάκριση Πολιτικού-Κοινωνικού και η έννοια Πρωτοπορία. Το πρώτο μπήκε στην θεματική ΑΡΧΕΣ από την ΚΑΘΟΔΟΝ. Το δεύτερο προτάθηκε κι από άλλες συλλογικότητες, όμως είχε την σαφή υποστήριξη της ΚΑΘΟΔΟΝ ως αναγκαιότητα. Η θεματική στην οποία τελικά θα συζητιόντουσαν τα συγκεκριμένα ζητήματα είχε δευτερεύουσα σημασία σε σχέση με την εργαλειακή χρήση τους και την παράλληλη μεθοδική υποτίμησή τους. Η σχέση Σκοπών-Μέσων έμεινε στις ΑΡΧΕΣ, αλλά κατέληξε σε μια υποτυπώδη διατύπωση που αφήνει ανοιχτή μια γκάμα ανταγωνιστικών ερμηνειών. Όπως φάνηκε το Νοέμβρη, αυτή η κατάληξη ικανοποιούσε την ΚΑΘΟΔΟΝ που προσδοκούσε την συγκάλυψη των πεπραγμένων της πίσω από μια τυχοδιωκτική ηθικολογία. Ειδικότερα, έχουμε ήδη γράψει αρκετά σε προηγούμενες τοποθετήσεις μας. Αντιθέτως, οι συλλογικότητες που αντιλαμβάνονταν ότι από την πολιτική συμφωνία στο ζήτημα της σχέσης Σκοπών-Μέσων θα κρινόταν η στρατηγική της ΑΠΟ και εκείνες που αντιλαμβάνονταν ότι από αυτές τις συμφωνίες θα κρινόταν η επιβίωση της ΑΠΟ, έχουμε την πεποίθηση ότι κρίνουν το αποτέλεσμα ως ανεπαρκές, όπως κι εμείς.
Η διάκριση Πολιτικού-Κοινωνικού, που σίγουρα δεν αποτελεί φιλολογικό επίδικο, αλλά την βάση προσδιορισμού της σχέσης τους με βάση την αυτονομία τους και την αλληλοσυμπλήρωσή τους, ξέπεσε στα θέματα Τακτικής ώστε να προσπεραστούν οι κρίσιμες αντιθέσεις που καταδείχτηκαν από την ΑΣΜΠΑ. Το «λάθος» της καταγραφής του ζητήματος Πολιτικό-Κοινωνικό στις ΑΡΧΕΣ προτάχθηκε ξαφνικά από την ΚΑΘΟΔΟΝ όταν κοινοποιήθηκαν οι θέσεις της συλλογικότητάς μας. Το δεύτερο σημείο στο οποίο είχε επενδύσει η ΚΑΘΟΔΟΝ για να κατοχυρώσει τις απαράδεκτες θέσεις της, μετά τον αγιασμό των σκοπών της, έγινε κι αυτό πεδίο αποκάλυψης των ριζικών αντιθέσεων που έπρεπε να λυθούν για να προχωρήσει η ΑΠΟ.
Οι συμφωνημένες θέσεις της ΑΠΟ για τα τρια συγκεκριμένα ζητήματα παρήγαγαν ένα έδαφος απόλυτα ρευστό, μεταθέτοντας τις αναπόδραστες ρήξεις στους κρισιμότερους χωροχρόνους, στους ταξικούς-κοινωνικούς αγώνες.

– Όλα τα παραπάνω δεν ήταν αρκετά για να αποφασίσουμε ότι η ΑΠΟ δεν αποτελεί πλέον μια οργανωτική διαδικασία μέσα στην οποία να μπορούμε να δούμε τον αγώνα μας. Η αποχώρησή μας ήταν μια πολιτική συνέπεια ορισμένων στάσεων που εκφράστηκαν από ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών συλλογικοτήτων από την πρώτη μέρα της συνάντησης του Νοέμβρη. Η καιροσκοπική συγκάλυψη των θέσεων της ΚΑΘΟΔΟΝ τις οποίες είχαμε θίξει με τον πιο πολιτικά άμεσο τρόπο, αποτέλεσε την κατακλείδα.
Το διήμερο του Νοέμβρη άφησε μελανότατα στίγματα στην κοινή εμπειρία της ΑΠΟ.
Αφενός, με την υποκριτική αποπολιτικοποίηση των επίδικων ζητημάτων με διάφορους τρόπους:
~Χείριστος συμπεριφορισμός, όπως η μετάφραση του αντικειμενικού ερωτήματος του ποιός καλύπτει χασισεμπόρους, ποιός κάνει εμπόριο (!) και ποιός συκοφαντεί πάνω σε μια τέτοια πραγματικότητα ή η μετάφραση της πολιτικής κριτικής πάνω σε καταγεγραμμένες θέσεις, ως υποθέσεις χαρακτηρισμών.
~Αντισυντροφική, αντικινηματική και κατά βάθος αυτιστική αδιαφορία για τις ριζικές αντιθέσεις που εκφράστηκαν μέσα στην ΑΠΟ. Η επίφαση μιας έριδας μεταξύ συλλογικοτήτων, όχι μόνο δεν μπορούσε να προστατεύσει την διαδικασία, αλλά επιβεβαίωσε εντελώς αμοραλιστικά ότι ο βαθμός πολιτικής ωριμότητας πολλών συναγωνιστών φτάνει μέχρι την αντίληψη ότι οι πολιτικές αντιπαραθέσεις ξεκαθαρίζονται στην από πίσω γωνία. Αφού λοιπόν οι συλλογικές διαδικασίες δεν μπορούν να αποφανθούν, ας επιστρέψουμε εκεί που επιβιώνει ο πιο αποφασιστικός.
~Παρελκυστικός, αυθαίρετος και άστοχος φορμαλισμός που θέτοντας ζήτημα διακανονισμού σχετικά με το τι μπορεί να γράφεται στο Forum, παραδεχόταν έμμεσα ότι οι πολιτικές θέσεις που εκφράστηκαν με πραγματικά παραδείγματα ακριβώς στα σημεία της ατζέντας στα οποία είχαν νόημα, δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να έχουν βρεθεί εκεί.
Αφετέρου, με τον κυνισμό της καιροσκοπικής μεθόδευσης:
~Υποστήριξη ενός αιτήματος λογοκρισίας πολιτικών θέσεων εκεί που κάνουν κριτική σε θέσεις άλλης συλλογικότητας, επειδή σύμφωνα με την κριτική οι τελευταίες αντιβαίνουν στις συμφωνημένες πολιτικές θέσεις της ΑΠΟ.
~Υπερθεματισμός ενός αιτήματος ακρισίας και αμνησίας.
~Επιμονή της συλλογικότητας με το απαράδεκτο ιστορικό, στον αμοραλισμό με ηθικολογική προβιά.
~Επίθεση στην συμμετοχή της ΑΣΜΠΑ στην ΑΠΟ την ίδια στιγμή που η ΑΣΜΠΑ υπερασπιζόταν τις ξεκάθαρες πολιτικές συμφωνίες, την αποσαφήνιση της ηθικοπολιτικής βάσης της οργάνωσης και της στρατηγικής της και την ισχύ της αυτοοργανωμένης αντίστασης απέναντι στον κανιβαλισμό της μικροπολιτικής. Η συλλογικότητα Κύκλος της Φωτιάς είχε δηλώσει και το επιβεβαίωσε κατόπιν ερωτήματός μας ότι η ΑΣΜΠΑ θα «έπρεπε να μην είναι στην ΑΠΟ» διότι η συμμετοχή της «δεν είναι εποικοδομητική», ακριβώς για την στάση που κράτησε στα ζητήματα των Σκοπών-Μέσων και του Πολιτικού-Κοινωνικού. Πέρα από το πραγματικό διακύβευμα της συγκεκριμένης επίθεσης, πρόκειται για έναν υποκειμενικό αφορισμό έξω από κάθε συμφωνημένο πολιτικό και διαδικαστικό πλαίσιο, ο οποίος επισφραγίζει την διάχυτη επιστροφή στα γνώριμα «συντροφικά» μαχαιρώματα μεταξύ φατριών.
Οι θέσεις που εκφράστηκαν από πολλές συλλογικότητες την πρώτη μέρα της συνάντησης του Νοέμβρη και τις οποίες αναλύουμε παραπάνω, αφήνουν έκθετη την ΑΠΟ απέναντι στο ταξικό-κοινωνικό κίνημα, αφού υποθάλπτουν όχι μόνο την ΚΑΘΟΔΟΝ που προσπαθεί να κρυφτεί αντί να εξηγήσει τις θέσεις της, αλλά υποθάλπτουν και τις ίδιες τις θέσεις που έχουν ήδη στραφεί ενάντια στον ταξικό-κοινωνικό αγώνα. Το κουκούλωμα μιας ριζικής πολιτικής σύγκρουσης πάνω στα επίμαχα σημεία του πολιτικού αμοραλισμού και της σχέσης των αναρχικών με το κοινωνικό μέτωπο, με ή χωρίς ψαλίδισμα, καταγράφεται ως σημείο θεμελιακής πολιτικής κρίσης για όποιους θέλουν να στέκονται στην μεθοριακή γραμμή της αντικρατικής-αντικαπιταλιστικής πάλης από την προλεταριακή-κοινωνική πλευρά.

– Αποτιμούμε την εμπειρία της ΑΠΟ ως ένα μεγάλο άλμα μπροστά, το οποίο όμως κατέληξε σε έναν ραγδαίο βηματισμό προς τα πίσω. Τα στοιχήματα βρίσκονται πλέον διατυπωμένα και διαθέσιμα για όλο το κίνημα.
Η ΑΣΜΠΑ θα συνεχίσει να δίνει τις δυνάμεις της για την ομοσπονδιακή πολιτική συγκρότητηση των αναρχικών στον δρόμο της ταξικής πάλης και των επαναστατικών κοινωνικών διεργασιών. Δεν ξέρουμε πότε θα συναντηθούμε οι τόσοι πολλοί που έχουν ανάγκη την επανάσταση ήδη σήμερα, αλλά ξέρουμε ότι πάντα θα είμαστε μαζί με όποιους αγωνίζονται.

Αναρχική Συλλογικότητα για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση

Γενάρης 2015

Υποσημείωση:
Το κείμενο είχε ολοκληρωθεί λίγο πριν την συνάντηση του Γενάρη και αποφύγαμε να συμπεριλάβουμε στην αποτίμησή μας ό,τι αναρτήθηκε στο Forum μετά την συνάντηση του Νοέμβρη (’14).
Κατόπιν αιτήματός μας θα λάβετε και τα σχετικά ντοκουμέντα από την Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών.