Εκδήλωση και συνέλευση ενάντια στην αστυνομική κατοχή στα Εξάρχεια
ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ
« Τα Εξάρχεια αποτελούσαν ανέκαθεν εστία αντί-καθεστωτικής κουλτούρας και εξέγερσης. Οι πιο πάνω δυναμικές ώθησαν στην εδαφικοποίηση των προταγμάτων του ανταγωνιστικού κινήματος στη συγκεκριμένη γειτονιά. Συλλογικά εγχειρήματα, πολιτιστικές/πολιτικές εκδηλώσεις, λαϊκές συνελεύσεις, καταλήψεις στέγασης μεταναστών, αντί-εξουσιαστικές/αναρχικές καταλήψεις, στέκια και κοινωνικοί χώροι σε συνδυασμό με τη διαρκή σύγκρουση ενάντια στις μονάδες καταστολής και τις ευρύτερες επιθετικές ενέργειες, συνθέτουν ένα μωσαϊκό αγωνιστικής κοινοτικής ζωής.
Αυτή η ζωτική κίνηση εξαναγκάζει το κράτος να φανερώνει τις πραγματικές προθέσεις και δυνατότητες του, υπενθυμίζει και κάνει ορατούς τους όρους κυριαρχίας του, τον έλεγχο και τη βίαιη επιβολή. » (Από το κείμενο που καλούσε τη γειτονιά των Εξαρχείων στην οργανωμένη περιφρούρησή της στις 6 Δεκέμβρη 2016, απέναντι στην επικείμενη πολεμική επέμβαση του κράτους)
Η πολιορκία των Εξαρχείων από στρατιωτικού τύπου ειδικές αστυνομικές μονάδες (ΜΑΤ-ΕΑΔ, ΔΕΛΤΑ, ΟΠΚΕ) και οι συχνές μαζικές επιχειρήσεις μέσα στη γειτονιά, καταδρομικές (για άσκηση τρομοκρατίας και συλλήψεις), αποκλεισμού σημείων (όπως οι σχολές ή ερευνούμενα σπίτια), συμπίεσης-σαρωτικές (για τη διάλυση συγκεντρώσεων) και προληπτικής διαπότισης (συντονισμένη διάσχιση και εγκατάσταση σημείων ελέγχου, για εμπέδωση της στρατοκρατικής κυριαρχίας και για εξοικείωση των μισθοφόρων με τον χώρο της γειτονιάς), συνεχίζονται σταθερά κι εξελίσσονται επί δεκαετίες. Από τις επιχειρήσεις «Αρετή» στην πρώτη οκταετία της διαχείρισης ΠΑΣΟΚ και τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά στις 17 Νοέμβρη 1985, μέχρι την πρόσφατη δήλωση του Τόσκα ότι τα Εξάρχεια «θα γίνουν όπως και οι άλλες γειτονιές» και το πολεμικό ανακοινωθέν εκκένωσης όλων των καταλήψεων μέχρι το καλοκαίρι, η συστηματοποιημένη ωμή κρατική βία σκιάζει τον κοινωνικό χώρο.
Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το 2008 επανέφερε στο προσκήνιο τον εγγενή ολοκληρωτισμό της κρατικής εξουσίας και το απεριόριστο της καταστολής. Δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, αλλά η απάντηση του κράτους στην έμπρακτη αμφισβήτηση των σχεδιασμών του για τη στρατιωτικοποίηση αυτής της γειτονιάς. Η δολοφονία του Αλέξη πυροδότησε μια πανελλαδική εξέγερση με παγκόσμια απήχηση, φέρνοντας το αντίθετο αποτέλεσμα για την εξουσία: Τα Εξάρχεια δυνάμωσαν ως εστία μαζικού μαχητικού αγώνα. Από το φθινόπωρο του ’09 και τα επόμενα χρόνια το κράτος προσπάθησε να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, εφαρμόζοντας εντατικότερα και πιο εξειδικευμένα πολεμικές μεθόδους. Σ’ αυτό το πλαίσιο παγιώθηκε η μαζική χρήση χημικών όπλων, πλαστικών σφαιρών και βασανιστηρίων.
Η 6η Δεκέμβρη του ’16, μέρα μνήμης και συνέγερσης, αποτέλεσε σημείο ανοδικής καμπής για την εδαφική αντίσταση, δείχνοντας τον δρόμο για τη συλλογική υπεράσπιση του κοινωνικού χώρου.
« Την ίδια ώρα που ξεκινούσε η πορεία στο κέντρο της Αθήνας, η γειτονιά των Εξαρχείων οχυρώθηκε με ισχυρά οδοφράγματα για την αποτροπή καταδρομικών επιθέσεων από τους λακέδες του νόμου και της τάξης. Στο διάστημα των ωρών που τα οδοφράγματα φρουρούνταν από ένα πλήθος οργανωμένων και άλλων συντρόφων, το κράτος για πρώτη φορά και παρά τις επίμονες προσπάθειές του δεν κατάφερε να μας αποσπάσει ούτε μέτρο εδάφους. Όταν πλέον η οργανωμένη περιφρούρηση είχε αποχωρήσει και ο κόσμος στους δρόμους είχε αραιώσει, οι ένστολοι βασανιστές πραγματοποίησαν εκδικητικές εισβολές, τραυματίζοντας και συλλαμβάνοντας ανθρώπους στον σωρό…
Η απάντηση τους κράτους ήταν άμεση. Από την επόμενη κιόλας μέρα εντάθηκε η παρουσία ειδικών μονάδων σε δρόμους των Εξαρχείων, με σκοπό να τρομοκρατηθούν κάτοικοι και θαμώνες, αλλά κυριώς όσοι δρουν πολιτικά στην περιοχή. Η επίθεση αυτή δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη. Ήδη σύντροφοι μη δεχόμενοι στρατοκρατούμενα στενά και δρόμους έχουν προβεί σε κινήσεις άμεσης δράσης ενάντια στο καθεστώς φόβου που επιχειρείται να δημιουργηθεί. » (Από κείμενο απάντησης της GARE σε καταδοτική ανακοίνωση, Γενάρης ’17)
Η στοχοποίηση των Εξαρχείων εξυπηρετεί τα ειδικά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που λυμαίνονται την περιοχή (καταναλωτική αγορά φαγητού-ποτού και real estate, αγορά προστασίας και παράνομων ουσιών, κρατικοί θεσμοί και νομενκλατούρα που κατοικεί εδώ, κυρίως αριστερή, κλπ). Το επανεμφανιζόμενο σχέδιο κατασκευής σταθμού ΜETRO πάνω στην πλατεία Εξαρχείων, το οποίο έχει την υποστήριξη όλων των προαναφερόμενων παραγόντων εκμετάλλευσης, αποτελεί προμετωπίδα της καπιταλιστικής αποικειοποίησης μιας γειτονιάς. Αν επιτρέπαμε να υλοποιηθεί αυτό το σχέδιο, ένα εργοστασιακό βάραθρο θα κατάπινε τη δημόσια εστία της γειτονιάς για μια δεκαετία, περνώντας τη κοινωνική ιστορία από το χειρουργείο του αστικού προγραμματισμού.
Ωστόσο, ο κύριος σκοπός της πολύτροπης πολιορκίας των Εξαρχείων είναι η εξάλειψη των βάσεων αντίστασης και αυτοοργάνωσης. Το κράτος οξύνει κάθε μέρα τα ανοιχτά μέτωπα ταξικού και περιβαλλοντικού ελέγχου και αφαίμαξης. Συνεχίζει τον αιματηρό πόλεμο για τη στεγανοποίηση των συνόρων απέναντι στους πληγέντες του διακρατικού πολέμου, με τις εξοντωτικές συνθήκες μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα ρατσιστικά ποργκρόμ και την εκκένωση προσφυγικών καταλήψεων. Επιβάλει νέους ληστρικούς νόμους, νέες συνθήκες μισθωτής-άμισθης σκλαβιάς και μόνιμης ημιανεργίας, διώξεις και απαγορεύσεις στη συνδικαλιστική δράση, με νέα μνημόνια και ποινικούς μηχανισμούς. Επιχειρεί, με τα νέα συστήματα στα μέσα μαζικής μεταφοράς, τον πλήρη έλεγχο στις μετακινήσεις των επιβατών και τον αποκλεισμό από αυτές των κοινωνικά και ταξικά υποβαθμισμένων, εξαναγκάζοντας σε καθεστώς περιορισμού το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού, που είναι ήδη φτωχοποιημένο και αποκλεισμένο, (φτωχοδιάβολους που επιβιώνουν ζητιανεύοντας, μετανάστες χωρίς χαρτιά και ανέργους). Μεγιστοποιεί το πλήθος των εγκλείστων στις φυλακές με αθρόες καταδίκες βάσει ταξικών κριτηρίων και επιμήκυνση της κράτησης (επιφόρτωση ποινών και περιορισμός αδειών και αναστολών), διατηρώντας συγχρόνως τις έσχατες συνθήκες επιβίωσης, προσωπικής και κοινωνικής αποδόμησης κι εξάρτησης. Παρατείνει την αιχμαλωσία των κρατούμενων αγωνιστών κι αποχαλινώνει την ασφαλίτικη δράση σε όλο το κοινωνικό πεδίο. Για όλους αυτούς τους λόγους το κράτος επιδιώκει την αποεδαφικοποίηση των επαναστατικών προταγμάτων, ώστε να σβήσει την σπίθα της γενικής εξέγερσης κι όταν αναπόφευκτα ξεσπάσει το συμπιεσμένο κοινωνικό δυναμικό, να μην έχει που να σταθεί, να οργανωθεί κι από που να εξορμήσει, να μην έχει παράδειγμα προοπτικής, συλλογικά βιώματα, ιστορική μνήμη.
Η εποπτεία κάθε γωνιάς της πόλης, η ικανότητα άμεσης ένοπλης επέμβασης οπουδήποτε μέσα στον αστικό χώρο, η ικανότητα απομόνωσης κι εξόντωσης όποιου δεν υπακούσει, η διάχυτη καθημερινή τρομοκρατία με την παρουσία αστυνομικών δυνάμεων, η αφομοίωση των δημόσιων τόπων στους κανόνες και την κουλτούρα της εξουσίας, αποτελούν εγγενείς και αλληλένδετες ανάγκες του κράτους. Σκοπός της ακατάπαυστης αστυνομοκρατίας είναι η απομόνωση, η απώθηση και τελικά η αυτοκαταστροφή κάθε άρνησης στο καθεστώς. Οι γειτονιές πολιορκούνται για να κατακερματιστεί η επερχόμενη εξέγερση πριν ακόμα εκδηλωθεί˙ να κατακερματιστεί ο κάθε δυνάμει εξεγερμένος, αφομοιώνοντας την κρατική βία. Οι εστίες μαχητικού αγώνα βάλλονται για να απογυμνωθεί η επερχόμενη εξέγερση από τις επαναστατικές βάσεις της.
« Το πρόταγμα της κοινωνικής αυτοοργάνωσης, του αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο παίρνει σάρκα και οστά όταν εδαφικοποιείται εδώ και τώρα στο κάθε σημείο όπου βρισκόμαστε, ζούμε και κινούμαστε ως αγωνιζόμενοι… Για να επιχειρήσουμε το πρόταγμα της απαλλοτρίωσης από την εξουσία ολόκληρου του εδάφους το οποίο κατέχει, πρέπει να μπορούμε να κρατήσουμε και να οχυρώσουμε το δικό μας ζωτικό έδαφος. Η διάδραση της ακατάπαυστης κινητικότητας και της διαρκούς έμπρακτης αμφισβήτησης του κρατικού ελέγχου και της αστυνομοκρατικής πολιορκίας μέσα στην γειτονιά συγκροτεί μέχρι σήμερα την άμυνά της απέναντι στα σχέδια των κεφαλαιοκρατών για την βαθύτερη εκμετάλλευση και τον “εξευγενισμό” της, σχέδια που προϋποθέτουν και αποσκοπούν στην πραγματική ερήμωση της γειτονιάς, δηλαδή στην εξόντωση του κοινωνικού κινήματος…
Ο καθένας παίρνει θέση μέσα στον ταξικό πόλεμο: ή στην καβάντζα του ή στον αγώνα. Το κοινωνικό καθήκον κάθε κάτοικου κάθε γειτονιάς είναι η αυτοοργάνωση ενάντια στην εκμετάλλευση και τους θεσμούς, η κοινωνικοποίηση όλου του χώρου, δημόσιου και ιδιωτικού, και η υπεράσπισή του απέναντι στην καταστολή. Για να χτίσουμε κοινότητες αντίστασης σε κάθε γειτονιά. » (Από κείμενο συντρόφισσας που αιχμαλωτίστηκε και διώκεται για την υπεράσπιση των Εξαρχείων στις 6/12/’16)
« Η οργάνωση μιας επιθετικής περιφρούρησης γειτονιάς για το σπάσιμο της κρατικής πολιορκίας δεν είναι έργο κάποιων ειδικών, ούτε προνόμιο των ανδρών, των νέων κλπ . Είναι υπόθεση και δυνατότητα όλων των κατοίκων και των επισκεπτών της γειτονιάς, που βάλλονται από την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Η συμμετοχή τους βάζει επί τάπητος την προοπτική της συνολικής αυτοοργάνωσης του κοινωνικού χώρου. » (Κάλεσμα περιφρούρησης για τις 6/12/’16)
Συνοργανώνοντας τη διαρκή αντίσταση στο πολιορκούμενο έδαφός μας, θα υπερασπιστούμε το κάθε εγχείρημα κοινωνικής αυτοοργάνωσης κι αλληλεγγύης και τον ελεύθερο δημόσιο χώρο, τα κύτταρα ενός κόσμου χωρίς τυραννία, σε κάθε γειτονιά. Χτίζοντας το συλλογικό οδόφραγμα ανοίγουν οι πύλες για την κοινωνική επανάσταση παγκόσμια.
Οι κρατικοί στρατοί είναι εύθραυστοι.
Κανένας μπάτσος, ποτέ και πουθενά
Καλούμε σε Ανοιχτή Συνέλευση ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ
Δευτέρα 29 Μάη 6μμ Πολυτεχνείο (Γκίνη), Εξάρχεια
Κατάληψη GARE (Καλλιδρομίου 74 – gare74@espiv.net)
_____________________________________________________________
IIRSA: Οι υποδομές της καταστροφής
Εκδήλωση με συντρόφους από την Χιλή,
για το σχέδιο περιφερειακής ανάπτυξης Νότιας Αμερικής
_____________________________________________________________
Εκδήλωση για την G20 στο Αμβούργο
Την Δευτέρα 8 Μάη θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση με συντρόφους από το Αμβούργο που θα μιλήσουν για την σύνοδο G20 στο Αμβούργο και για τις δράσεις που πρόκειται να γίνουν ενάντια σε αυτήν από αυτόνομες και αντικαπιταλιστικές ομάδες.
Κατάληψη GARE
_____________________________________________________________
Ανοιχτή συζήτηση για το αναρχικό κίνημα στη Λουμπλιάνα-Σλοβενία.
Σύντροφοι από την Αναρχική Πρωτοβουλία Λουμπλιάνας (APL), μέλος της Ομοσπονδίας για την Αναρχική Οργάνωση(FAO), θα παρουσιάσουν το τοπικό κίνημα, τους αγώνες και την ιστορία της Σλοβενίας, καθώς και με αναλυτική ματιά, τις πρακτικές που έχουν αναπτυχθεί μέσα από τις εμπειρίες του αναρχικού κινήματος. Μετά την παρουσίαση θα ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση.
(η παρουσίαση θα πραγματοποιηθεί στα Αγγλικά)
Open talk about the anarchist movement in Ljubljiana-Slovenia
Comrades from the Anarchist Initiative Ljubljiana (APL), part of the Federation for Anarchist Organising (FAO), will introduce the local movement, struggles and history of Slovenia and give an analytical account of the practices that have been developed through the expreriences of the anarchist movement. The presentation will be followed by open discussion.
(the talk will be in English)
Πέμπτη 4/5 στις 21:00
Thursday 4/5 at 21:00
Κατάληψη GARE (Καλλιδρομίου 74, Εξάρχεια)
______________________________________________________________________
Κείμενο απάντησης στη «λαϊκή συνέλευση Εξαρχείων»
Το άνοιγμα της κατάληψης μας στην περιοχή των Εξαρχείων αποσκοπεί στην ενδυνάμωση της αντικρατικής πάλης και την δημιουργία συντροφικών και αγωνιστικών σχέσεων με τους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται στην περιοχή και αλληλέγγυους. Τα αγωνιστικά μας προτάγματα δεν θα μπορούσαν να μην θέτουν άμεσα την απελευθέρωση του εδάφους, εντός της γειτονιάς που δραστηριοποιούμαστε, απο το κράτος και το κεφάλαιο. Η θέση αυτή ήταν δεδομένη απο την πρώτη μέρα που καταλήφθηκε το κτίριο μέχρι σήμερα. Ο συλλογικός χώρος που δημιουργήσαμε με την κατάληψη του κτιρίου αποτελεί ήδη κέντρο αγώνα που στεγάζει δραστηριότητες στη βάση της αυτοοργάνωση εντός της περιοχής που παρεμβαίνουμε, με σαφή θέση ενάντια στους κρατικούς θεσμούς και την εκμετάλλευση. Με αυτά τα προτάγματα καλέσαμε άλλα εγχειρήματα σε δημόσια διαδικασία, για την υπεράσπιση μιας γειτονιάς αγώνων από τους μισθοφόρους της εξουσίας την περασμένη 6η Δεκέμβρη, ημέρα δολοφονίας του αναρχικού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από μπάτσους και διάχυσης της εξεγερτικής ανάγκης.
Στο κείμενο που γράψαμε και μοιράσαμε σε όλη την γειτονιά κατά την προετοιμασία της κινητοποίησης, από κοινού με άλλη μια αναρχική συλλογικότητα που στεγάζεται σε κατάληψη στην περιοχή, προτάξαμε την οργανωμένη υπεράσπιση του κοινού μας χώρου από την κρατική καταστολή:
«Η οργάνωση μιάς επιθετικής περιφρούρησης γειτονιάς για το σπάσιμο της κρατικής πολιορκίας δέν είναι έργο κάποιας μίας και μόνο κοινωνικής ομάδας. Είναι υπόθεση και δυνατότητα όλων των κατοίκων και των επισκεπτών της γειτονιάς που βάλλονται από την καταπίεση και την εκμετάλλευση.»
Η συστράτευση με συλλογικότητες, αυτοοργανωμένες δομές και ευρύτερα, ανθρώπους που κινούνται στην γειτονιά και την αντιλαμβάνονται ως τόπο σύγκρουσης με την εξουσία, επιχειρήθηκε με μια ανοιχτή διαδικασία-απεύθυνση αποσκοπώντας στην συνέχιση του αγώνα ενάντια στην καταστολή. Από θέση συνέπειας επισημάναμε ως απαραίτητη την οικειοποίηση από τους εξεγερμένους όλων των μέσων που συμβάλουν στην προοπτική της αναρχίας και της ελευθερίας.
Την 6η Δεκέμβρη, μέρα μνήμης και συνέγερσης, ο καθένας έδειξε από ποια μεριά του κοινωνικού ανταγωνισμού στέκεται. Την ίδια ώρα που ξεκινούσε η πορεία στο κέντρο της Αθήνας, η γειτονιά των Εξαρχείων οχυρώθηκε με ισχυρά οδοφράγματα για την αποτροπή καταδρομικών επιθέσεων από τους λακέδες του νόμου και της τάξης. Στο διάστημα των ωρών που τα οδοφράγματα φρουρούνταν από ένα πλήθος οργανωμένων και άλλων συντρόφων, το κράτος για πρώτη φορά και παρά τις επίμονες προσπάθειές του δεν κατάφερε να μας αποσπάσει ούτε μέτρο εδάφους. Όταν πλέον η οργανωμένη περιφρούρηση είχε αποχωρήσει και ο κόσμος στους δρόμους είχε αραιώσει, οι ένστολοι βασανιστές πραγματοποίησαν εκδικητικές εισβολές, τραυματίζοντας και συλλαμβάνοντας ανθρώπους στον σωρό, όπως έκαναν και στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον διαδηλωτή που συνελλήφθη στο Πεδίο του Άρεως και υπέστη σοβαρό κάταγμα γονάτου.
Λίγες μέρες μετά την 6η Δεκέμβρη, η «λαϊκή συνέλευση Εξαρχείων» εξέδωσε ανακοίνωση σχετικά με τα γεγόνοτα της βραδιάς εκείνης. Το κείμενο αυτό προσκαλεί την καταστολή, χρησιμοποιώντας ποινικούς όρους («…εμπνευστές, ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί…») και στοχοποιώντας συλλογικότητες που τοποθετήθηκαν ανοιχτά μέσα στην γειτονιά σχετικά με την καταστολή την μέρα εκείνη και ευρύτερα όσους συνέβαλαν στην προετοιμασία της περιφρούρησης.
Θα πρέπει να καταστεί σαφές το τι υποστηρίζει η μάζωξη αυτή. Μοναδικό μέλημά τους είναι τα επιχειρηματικά και γενικότερα τα ιδιωτικά συμφέροντα στην περιοχή. Τι σημαίνει η φράση «κόστος των καταστροφών, κόστος που πληρώνουν πάντα οι ίδιοι, οι κάτοικοι, οι εργαζόμενοι και γενικώς όλοι οι φορολογούμενοι»; Σημαίνει ότι οι εν λόγω ιδιώτες κόπτωνται για τις περιουσίες και τα λεφτά των προνομιούχων μικροαστών. Επίσης, σημαίνει ότι αποδέχονται το ληστρικό καθεστώς της φορολογίας. Επιπλέον, δίνουν άλλοθι στην εκμετάλλευση των εργαζόμενων από τα αφεντικά των μαγαζιών με πρόσχημα κάποιες καταστροφές. Η αναφορά «στα σπασμένα τζάμια και μάρμαρα» παραπέμπει στην δήλωση του κκε που τα έδωσε όλα για την αντιεξέγερση το 2008: «Όταν κάνουμε εμείς επανάσταση δεν θα σπάσει ούτε τζάμι».
Το κείμενο αναπαράγει την πλέον συντηρητική αφήγηση γύρω από την έννοια κάτοικος, περιγράφοντας μια φανταστική ομοιόμορφη κατηγορία ιδιωτικών συμφερόντων, απέναντι στην οποία ότι είναι ξένο είναι εχθρικό. Ποιά λοιπόν η διαφορά αυτών των πολιτικάντηδων που αντιλαμβάνονται εκείνους που αγωνίζονται ως ξένους για τη γειτονιά, που έρχονται για να «κανιβαλίσουν» και να «εκτονωθούν», των μικροαστών που σαν κατοχικοί δοσίλογοι δείχνουν τους εξεγερμένους στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς, από τα πιο ρατσιστικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας και την προσπάθεια των φασιστών να μετατρέψουν τις γειτονιές σε εστίες στράτευσης πίσω από την καταστολή; Απαντάμε: απολύτως καμία.
Στην πραγματικότητα που συνδιαμορφώνουμε -κάτοικοι και μη-απελευθερώνοντας εδάφη από τον κανιβαλισμό της κυριαρχίας, οι γειτονιές ζωντανεύουν ακριβώς επειδή αυτοί που μέχρι χθες ήταν αποκλεισμένοι σε εθνικά, τοπικά, πολιτισμικά και ατομικά σύνορα, συναντιούνται στον κοινό αγώνα και επιχειρούν να συνοργανωθούν με όρους αυτοοργάνωσης, ισότητας και ελευθερίας. Ειδικά τα Εξάρχεια αποτελούν μέσα από την ιστορική δυναμική τους έναν σταθμό αντίστασης και πολιτικής ζύμωσης για την αθηναϊκή μητρόπολη, τον ελλαδικό χώρο και για όλο τον πλανήτη. Η ανοιχτότητα και η πολυμορφία αυτής της κινητικότητας τρέφει την έμπρακτη απόπειρα ρήξης με την εξουσία. Κομμάτι της παραπάνω διάδρασης είναι και ένα σύνολο κατοίκων της γειτονιάς που συμμετείχαν στην επιθετική περιφρούρησή της στις 6 Δεκέμβρη.
Σε ότι αφορά τη θέση της αντι-λαϊκής συνέλευσης για τον αντικατασταλτικό αγώνα, η εισηγητική δήλωση στο λόγο που εκφράζουν παρουσιάζει την επέτειο της δολοφονίας ως αφορμή για κανιβαλισμό. Νέοι αγωνιστές, όπως ο Γρηγορόπουλος και ο Καλτεζάς, (οι οποίοι δεν ήταν κάτοικοι Εξαρχείων) απαξιώνονται ως «φαντασμένοι εξεγερτικοί» και «εξουσιαστές που εκτονώνονται στην περιοχή». Σε αυτό το σημείο ταυτίζονται με την προσπάθεια συστηματικής στοχοποίησης των εξεγερμένων ως αντικοινωνικά στοιχεία με ιδιοτελή συμφέροντα, από το καθεστώτος και τους δημοσιογράφους του, όπως είχαμε καταγράψει και στο κείμενο πριν τις 6 Δεκέμβρη. Αυτή η αφήγηση για την επέτειο και η συνδεόμενη δεικτική ερμηνεία του λόγου μας διαμορφώνουν το υπόβαθρο για την πρόσκληση της καταστολής.
Η αντίληψη τους σχετικά με την πάλη ενάντια στους ένοπλους μηχανισμούς του κράτους, τις δολοφονίες αγωνιστών, την καθημερινή βία που ασκείται στους καταπιεσμένους και συγκεκριμένα εκείνη που χρησιμοποιήθηκε στις 6 του Δεκέμβρη (συλλήψεις, προφυλακίσεις, τραυματισμοί, ευθείες βολές δακρυγόνων και πλαστικές σφαίρες) συνοψίζονται με την λέξη «παιχνίδι». Δηλώνοντας υποκριτικά ότι οι καταστροφές περιουσιών πυροδοτούν την καταστολή στη γειτονιά, της δίνουν επιπλέον άλλοθι. Πουθενά βέβαια δεν αναφέρουν την πραγματική καταστροφή πάνω στα κορμιά όσων αντιστέκονται. «Εσείς μιλάτε για ζημιές, εμείς μιλάμε για ζωές».
Η ιδιοτέλεια, η αναισθησία και η δουλικότητά τους αποκαλύπτοναι σε όλο το κανιβαλικό βάθος τους, όταν δηλώνουν ευθαρσώς ότι η μοναδική έγνοια τους σε σχέση με τον χημικό πόλεμο είναι να μην στρέφεται παραπλεύρως και εξαιτίας των ξενόφερτων πάνω στους κλειδαμπαρωμένους ιδιώτες. Εδώ θέλουν ησυχία, τάξη και ασφάλεια, οπότε, λένε στους εξεγειρόμενους, «να πάτε να σας βομβαρδίσουν αλλού (και καλά σας κάνουν)». Ακριβώς όπως τονίσαμε στο κάλεσμα για τις 6 Δεκέμβρη: «Τον Κορκονέα τον όπλισαν οι κλειστές πόρτες».
Τελικά, η αναφορά τους στις έννοιες «αγώνας», «ιστορία», «επανάσταση» και «αντεξουσία» είναι κενή, ώστε να λεηλατηθεί και να αμαυρωθεί η σύγκρουση που έχει δοθεί επί δεκαετίες κόντρα σε κράτος, θεσμούς και εξουσιαστικές δομές.
Η απάθεια τους σε σχέση με την καταστολή, τη μνήμη και την αυτοοργάνωση της γειτονιάς και όχι μόνο, είχε φανεί ήδη από την άρνηση τους να παρεβρεθούν στην ανοιχτή εκδήλωση-συζήτηση στις 3 Δεκεμβρίου στην πλατεία Εξαρχείων και να θέσουν κατά πρόσωπο τους προβληματισμούς τους όσον αφορά τον αντικατασταλτικό αγώνα. Είναι σαφές ότι ήδη είχαν μοιράσει ρόλους με όρους κρατιστικούς και ταξικούς (πρόσκληση για καταστολή και υπεράσπιση ιδιοκτησιακών συμφερόντων), κρατώντας για τον εαυτό τους τον ρόλο του παρατρεχάμενου της αστυνομίας.
Βέβαια, τα προηγούμενα χρόνια (όταν ο σύριζα δεν ήταν στην κυβέρνηση) η συγκεκριμένη συνέλευση διατηρούσε μια κάποια επαφή με το δρόμο. Τι άλλαξε; Σίγουρα δεν αυξήθηκαν οι άστοχες ενέργειες, καθώς η οργανωμένη περιφρούρηση ενέπνευσε με τη δράση της και τις προτροπές της, έτσι ώστε η οργή να κατευθυνθεί στις διμοιρίες των ματ. Επίσης, είναι σαφές πως ούτε μειώθηκε η επιθετικότητα και η προκλητικότητα της καταστολής. Αυτό που άλλαξε ήταν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της αντίστασης μέσα στη γειτονιά και της δύναμης των εξεγερμένων. Αυτό είναι και το γεγονός που ενοχλεί περισσότερο το καθεστώς και τα τσιράκια του: η αναβάθμιση των πολιτικών ζυμώσεων, της μαχητικής οργάνωσης και πρακτικής και του βιώματος-εμπειρίας όσων κράτησαν τα οδοφράγματα.
Η απάντηση τους κράτους ήταν άμεση. Από την επόμενη κιόλας μέρα εντάθηκε η παρουσία ειδικών μονάδων σε δρόμους των Εξαρχείων, με σκοπό να τρομοκρατηθούν κάτοικοι και θαμώνες, αλλά κυριώς όσοι δρουν πολιτικά στην περιοχή. Η επίθεση αυτή δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη. Ήδη σύντροφοι μη δεχόμενοι στρατοκρατούμενα στενά και δρόμους έχουν προβεί σε κινήσεις άμεσης δράσης ενάντια στο καθεστώς φόβου που επιχειρείται να δημιουργηθεί.
Η καταδοτική ανακοίνωση της «λαϊκής συνέλευσης Εξαρχείων» στοχοποιεί ξεκάθαρα τον αναρχικό αγώνα, τις συλλογικότητες που πήραν ανοιχτή θέση ενάντια στην καταστολή και γενικότερα κάθε εξεγερμένο υποκείμενο. Η ρουφιάνικη αυτή πράξη πρέπει να απαντηθεί από όλους όσοι βρίσκονταν στο δρόμο στις 6 του Δεκέμβρη και μάχονταν τις κατασταλτικές δυνάμεις, αλλά και όσους αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως μέρος του κοινού αγώνα ενάντια σε κάθε εξουσία.
Συμπερασματικά, το επιχειρησιακό σχέδιο των κρατικών επιτελείων κατέρρευσε στις 6 Δεκέμβρη και κατ’ αυτό τον τρόπο θα παρασύρει στον πάτο και την πολιτικάντικη σαβούρα. Όπως δεν αφήσαμε σπιθαμή γης στους ένστολους φασίστες, έτσι δεν θα αφήσουμε χώρο και στους κλακαδόρους τους.
Ως πρώτο βήμα καλούμε σε ανοιχτή συζήτηση την Κυριακή 22 Γενάρη 6μμ στο Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη) σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης των ρουφιάνων της «λαϊκής συνέλευσης Εξαρχείων» και του κατάπτυστου κειμένου τους. Άλλωστε και το ίδιο το φιλοθεσμικό αυτό γκρουπούσκουλο ζήτησε από όλες τις συλλογικότητες, τις ομαδοποιήσεις και τις καταλήψεις της γειτονιάς να πάρουν θέση σχετικά με την οργανωμένη περιφρούρηση της 6ης Δεκέμβρη. Είναι πράγματι ευκαιρία ο α/α χώρος να δείξει τα αντανακλαστικά του ενάντια σε καταδοτικά σκουπίδια.
ΣΤΑ ΦΛΕΓΟΜΕΝΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ GARE
Καλλιδρομίου 74, Εξάρχεια
Γενάρης 2017
______________________________________________________________________
_________________________________________________
ΠΕΤΑ ΜΙΑ ΓΛΑΣΤΡΑ ΑΠ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ … ΜΠΑΤΣΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
Στις 6 Δεκέμβρη του 2008, οι ειδικοί φρουροί, Κορκονέας και Σαραλιώτης, πυροβολούν και δολοφονούν τον 15χρονό αντι-εξουσιαστή Αλέξη Γρηγορόπουλο στην οδό Μεσολογγίου. Η διέλευση των μπάτσων από το σημείο δεν ήταν τυχαίο γεγονός αλλά εφαρμογή των κρατικών σχεδιασμών για την στρατιωτικοποίηση μιας περιοχής. Η δολοφονία ήταν η απάντηση του κράτους στην έμπρακτη αμφισβήτηση των σχεδίων του από τους νεαρούς.
Τα Εξάρχεια αποτελούσαν ανέκαθεν εστία αντί-καθεστωτικής κουλτούρας και εξέγερσης. Οι πιο πάνω δυναμικές ώθησαν στην εδαφικοποίηση των προταγμάτων του ανταγωνιστικού κινήματος στην συγκεκριμένη γειτονιά. Συλλογικά εγχειρήματα, πολιτιστικές/πολιτικές εκδηλώσεις, λαϊκές συνελεύσεις, καταλήψεις στέγασης μεταναστών, αντί-εξουσιαστικές/αναρχικές καταλήψεις , στέκια και κοινωνικοί χώροι σε συνδυασμό με την διαρκή σύγκρουση ενάντια στις μονάδες καταστολής και τις ευρύτερες επιθετικές ενέργειες, συνθέτουν ένα μωσαϊκό αγωνιστικής κοινοτικής ζωής.
Αυτή η ζωτική κίνηση εξαναγκάζει το κράτος να φανερώνει τις πραγματικές προθέσεις και δυνατότητες του, υπενθυμίζει και κάνει ορατούς τους όρους κυριαρχίας του, τον έλεγχο και την βίαιη επιβολή.
Η δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά, οι ξυλοδαρμοί, οι συλλήψεις και οι προληπτικές προσαγωγές, οι μαζικές κυκλωτικές εισβολές της πλατείας, οι σχεδιασμένες τοποθετήσεις διμοιριών για τον γεωγραφικό έλεγχο όλης της περιοχής και πιο πρόσφατο γεγονός, η χρήση πλαστικών σφαιρών την επέτειο της 17 Νοέμβριου έξω από το πολυτεχνείο.
Η προσπάθεια του καθεστώτος και των δημοσιογράφων ήταν και είναι η συστηματική στοχοποίηση των εξεγερμένων ως αντικοινωνικά στοιχεία με ιδιοτελή συμφέροντα. Σκοπός τους είναι να αποκόψουν την σύγκρουση από την κοινωνική βάση. Η επίλυση των όποιων προβλημάτων κατά την διάρκεια των εξεγερτικών γεγονότων δε μπορεί να προκύψει παρά μόνο μέσω της συν-οργάνωσης και επικοινωνίας. Η οργάνωση μιας επιθετικής περιφρούρησης γειτονιάς για το σπάσιμο της κρατικής πολιορκίας δεν είναι έργο κάποιων ειδικών, ούτε προνόμιο των ανδρών, των νέων κλπ . Είναι υπόθεση και δυνατότητα όλων των κατοίκων και των επισκεπτών της γειτονιάς, που βάλλονται από την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Η συμμετοχή τους βάζει επί τάπητος την προοπτική της συνολικής αυτοοργάνωσης του κοινωνικού χώρου . Ο δημόσιος χώρος είναι ο τόπος της συλλογικοποίησής μας. Η απελευθέρωση της γειτονιάς από τον κρατικό έλεγχο αποτελεί την προϋπόθεση για την συνολική αυτοοργάνωσή της. Η συμμετοχή στην επιθετική περιφρούρηση διευρύνει το απελευθερωμένο έδαφος και καθιστά εφικτό για αυτούς και αυτές που οικειοποιούνται μια γειτονιά, να καθορίσουν τους όρους αγώνα και συμβίωσης.
Τον Κορκονέα τον όπλισαν οι κλειστές πόρτες
Στις 6 Δεκέμβρη όλοι και όλες στο δρόμο
Καλούμε σε συνάντηση στην πλατεία Εξαρχείων, Σάββατο 3/12, 19:00, ώστε να συζητήσουμε για το πώς μπορεί να επιτευχθεί η περιφρούρηση της γειτονιάς. Κατά την διάρκεια της συνάντησης θα υπάρξει μικρή προβολή και στο τέλος της θα γίνει πορεία στην γειτονιά.
Επιθυμούμε να σταθούμε μαζί με τον αγωνιζόμενο κόσμο, που θα βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή, για να επιτύχουμε με όποιο μέσο και τρόπο διαθέτει ο καθένας μας και η κάθε μία μας τη μόνιμη εκδίωξη των μπάτσων από τα Εξάρχεια.
Aναρχική συλλογικότητα Μαύρο-Πολύχρωμο, εγχείρημα του χώρου πολύμορφης δράσης αναρχικών, Ζαΐμη 11
Κατάληψη GARE, Καλλιδρομίου 74
______________________________________________________________________
______________________________________________________________________
______________________________________________________________________
Αντιφασιστικές εκδόσεις της Α.Σ.Μ.Π.Α. (Σεπτέμβρης 2016):
Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις – Οι προκηρύξεις της οργάνωσης
_______________________________________________________________________
Κείμενο του BÖG για τη συντρόφισσα:
ΟΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΡΙΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΕΣ
ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΟΥ ISIS
ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΕΣ
Εϋλέμ Ατάς… Κατατάχθηκε στις «Ενωτικές Απελευθερωτικές Δυνάμεις» (BOG), ένοπλη επαναστατική δύναμη της Τουρκίας, όπου συμμετέχουν αγωνιστές από όλον τον κόσμο, για να πολεμήσουν το τουρκικό κράτος και τον ISIS.
Είχε πάει στη Ροζάβα θεωρώντας ότι εκεί χτυπάει η καρδιά του διεθνιστικού ταξικού αγώνα. Είχε σκοπό να γυρίσει στην Τουρκία για να συνεχίσει τον αγώνα ενάντια στον δίδυμο φασισμό του AKP και του ISIS.
Τα Άδανα η πόλη της. Και Τουρκμένισσα, δηλαδή από μια τουρκική φυλή… Ήταν φοιτήτρια. Εικοσιτριών χρονών.
Σκοτώθηκε στη μάχη για την απελευθέρωση του Μίνμπιτς, ανάμεσα στο Κομπάνι και στο Άφριν.
Ναι, υπάρχουν ακόμα κορίτσια στον κόσμο που πολεμούν και σκοτώνονται στα πεδία των τίμιων μαχών, επειδή έχουν καταλάβει ότι ο κόσμος δεν αλλάζει χωρίς επαναστατικό αγώνα για τα δίκαια των εργαζομένων και των καταπιεσμένων όπου γης .
Το επαναστατικό όνομα της Εϋλέμ, αυτό που πήρε στις BOG, ήταν «Τζεμρέ Χεβάλ». Το «Χεβάλ» σημαίνει: συντρόφισσα. Το «Τζεμρέ» σημαίνει κάτι σαν: «αλλάζει το κλίμα, μπαίνει η άνοιξη».
Κοιτάξτε το χαμόγελό της, για να δείτε ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα για την ανθρωπότητα.
ΕΫΛΕΜ ΑΤΑΣ (ΤΖΕΜΡΕ ΧΕΒΑΛ): ΑΘΑΝΑΤΗ
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΛΠΙΔΑ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ
Ενωτικές Απελευθερωτικές Δυνάμεις (BÖG)
Ιούλης 2016
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=_qYXODRFGKw[/youtube]
Η τελετή της πεσούσης μαχήτριας του BÖG, Eylem Ataş (Εϋλέμ Ατάς)
[youtube width=”500″ height=”250″]http://www.youtube.com/watch?v=yQp_qJMp-js[/youtube]
Καμπάνια για την επιστροφή της σωρού της μαχήτριας των BÖG Eylem Ataş στην Τουρκία
Ελληνόφωνο μήνυμα από το Διεθνές Τάγμα Ελευθερίας (Rojava Kurdistan)
(Το τουρκικό κράτος τελικά υποχώρησε κι επέτρεψε την επιστροφή)
________________________________________________________________
Μήνυμα του έλληνα αναρχικού συντρόφου Heval Odyssev, που πολέμησε για την επανάσταση στην Ροζάβα, στην εκδήλωση μνήμης που πραγματοποιήθηκε στο Πολυτεχνείο στις 7/10, για τον τον τούρκο κομμουνιστή επαναστάτη του BOG, Αζίζ Γκιουλέρ (Ρασίχ Κουρτουλούς):
Ο κομμουνιστής σύντροφος Αζίζ Γκιουλέρ μέλος των Ενωτικών Απελευθερωτικών Δυνάμεων (BOG) έδωσε την ζωή του στη μάχη ενάντια στις φασιστικές συμορίες του ISIS και υπέρ της επανάστασης στη Ροζάβα και την Μ. Ανατολή. Για όσους τον γνωρίσαμε συστρατευμένοι στους κόλπους του Διεθνούς Τάγματος Ελευθερίας ως Ρασίχ Κουρτουλούς έμεινε αποτυπωμένος στη μνήμη μας ως ένας ασίγαστος μαχητής διεθνιστής επαναστάτης, στρατευμένος στον αγώνα, όπου αυτός τον καλούσε να παρουσιαστεί. Βρεθήκαμε από κοινού σε ίδια μέτωπα του αγώνα για την επανάσταση στη Ροζάβα. Χάσαμε κοινούς συντρόφους και κινδυνέψαμε από κοινές επιχειρήσεις του εχθρού. Η παρουσία και ο αγώνας του καταδεικνύουν σε όλο τους το μέγεθος το επαναστατικό πρόταγμα και την αυταπάρνηση που χαρακτήριζαν τον σύντροφο Ρασίχ Κουρτουλους. Η μνήμη του θα μείνει χαραγμένη μέσα στις καρδίες μας φωτίζοντας τον δρόμο του αγώνα, του διεθνισμού και της επανάστασης.
Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε στα απελευθερωμένα εδάφη της Ροζάβα ο ενθουσιασμός του είχε αποκτήσει διπλή όψη. Μια στη Ροζάβα και την άλλη στην Τουρκία όπου φουντώνει ξανά ο επαναστατικός αγώνας και πέφτουν από στοχευμένα πυρά επαναστατών οι μισθοφόροι του ταξικού εχθρού. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, μέσα από τους αγώνες που δίνουν από κοινού Τούρκοι και Κούρδοι επαναστάτες ενάντια στο ισλαμοφασιστικό κράτος του Ερντογάν, ο αγώνας του συντρόφου Ρασίχ Κουρτουλούς είναι ακόμη πιο επίκαιρος. Η διεθνιστική αλληλεγγύη και η σύνδεση των αγώνων και των επαναστατών ακόμη πιο σημαντική.
ΡΑΣΙΧ ΚΟΥΡΤΟΥΛΟΥΣ: ΠΑΡΩΝ!
Ζήτω η επανάσταση της Ροζάβα
Ζήτω το Διεθνές Τάγμα Ελευθερίας – Ζήτω το YPG/YPJ
Ζητω η διεθνιστική αλληλεγγύη.
Heval Odyssev
Αθήνα
7/10/2015
Η τελετή του πεσόντα διοικητή του BÖG, Aziz Güler (Αζίζ Γκουλέρ)
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=sJRDoduddKc[/youtube]
________________________________________________________________
Εισήγηση της Αναρχικής Συλλογικότητας για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση στην εκδήλωση πολιτικής ενημέρωσης κι επαναστατικής αλληλεγγύης για τον αγώνα στην Rojava:
Η πολιτική συλλογικότητά μας, η Α.Σ.Μ.Π.Α. πήρε την πρωτοβουλία να διοργανώσει ετούτη την εκδήλωση πολιτικής ενημέρωσης κι επαναστατικής αλληλεγγύης, διότι υπάρχουν σύντροφοι που πήραν την απόφαση να συστρατευτούν αλληλέγγυα στον επαναστατικό αγώνα που εξελίσεται αυτήν την ώρα στην Rojava. Σας καλέσαμε εδώ για να στηρίξουμε άμεσα την διεθνιστική πάλη και να ενισχύσουμε την συνέχεια της αντίστασης εκεί, μέχρι τη νίκη της επανάστασης.
Στην Rojava διασταυρώθηκαν δυο νήματα κοινωνικοαπελευθερωτικών αγώνων, που ξεκινούν δεκαετίες πίσω. Το ένα νήμα ξεκινάει από την ζούγκλα Λακαντόνα της επαρχίας Τσιάπας του Μεξικό. Μια αρχικώς ολιγάριθμη οργάνωση επαναστατών με αριστερές καταβολές, επιχειρώντας να ανασυγκροτήσει μια αντάρτικη παράδοση που ποτέ δεν έσβησε σ’ εκείνη την χώρα, προετοιμάζει επί μια δεκαετία την εξόρμησή της στο προσκήνιο, σε μια άμεση διαλεκτική σύνδεση με την καταπιεζόμενη κοινωνική βάση. Μέσα σε αυτήν την ζύμωση ο EZLN άφησε στο παρελθόν τον κρατισμό και τον κομματικό συγκεντρωτισμό. Καταλαμβάνοντας και απελευθερώνοντας έδαφος για το σύνολο των καταπιεζόμενων, έβαλε έναν σπόρο κοινωνικής αυτονομίας, ο οποίος μέχρι σήμερα εξελίσσεται και αναπτύσσεται.
Τα επόμενα χρόνια ο αγώνας στην Τσιάπας συνέβαλε καταλυτικά στην ανάπτυξη ενός διεθνιστικού αντικαπιταλιστικού κινήματος που εστίαζε τις προσπάθειές του στις διεθνείς διαδηλώσεις ενάντια στις συνόδους των διακρατικών διευθυντηρίων. Η μαζική συσπείρωση της αντισυστημικής οργής στις διεθνείς διαδηλώσεις, πέρα από σύνορα και σταθερές, έσπειρε για άλλη μια φορά στην ιστορία το πνεύμα της εξέγερσης μέσα στις μητροπόλεις του παγκόσμιου καπιταλισμού, με αποκορύφωμα την Γένοβα το 2002 και σημείο καμπής την Θεσσαλονίκη το 2003. Ωστόσο, σ’ αυτά τα γεγονότα η εξέγερση εδαφικοποιούταν συγκυριακά.
Το εξεγερσιακό κύμα πυροδοτείται πάλι το 2008 από τον ελλαδικό χώρο, με την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Τα χαρακτηριστικά αυτής της έκρηξης την καθιστούν μεταβατικό σημείο προς την διάχυση σε διάφορα μέρη του πλανήτη εξεγερσιακών κινημάτων που επιχειρούν πλέον την ανατροπή καθεστώτων, την κατοχύρωση κοινωνικού εδάφους, το ρίζωμα της επαναστατικής οργάνωσης. Αλλά συγχρόνως, οι ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις και νέες τοπικές εξουσίες εκμεταλλεύονται την αποσταθεροποίηση καθεστώτων που αποτελεί συνέπεια των εξεγέρσεων, για να προωθήσουν τον έλεγχό τους. Στη Μεσόγειο, τον αραβικό κόσμο, τη λατινική αμερική, αλλά και στον ευρω-αμερικάνικο Βορρά, τα αντικαπιταλιστικά κινήματα δημιουργούν κοινωνικό έδαφος όλο και πιο δυναμικά.
Έτσι, φτάνουμε και στην Συρία. Η κρατική δολοφονία κάποιων παιδιών που τόλμησαν να καλέσουν σε εξέγερση διαδικτυακά, παρότι το κάλεσμά τους δεν βρήκε άμεση ανταπόκριση, προκάλεσε την μαζική κινητοποίηση σε ορισμένες περιοχές της συριακής επικράτειας. Όταν οι ειρηνικές διαδηλώσεις χτυπήθηκαν από τον στρατό, ξέσπασε η ένοπλη εξέγερση. Οι αδυναμίες του μπααθικού καθεστώτως, εσωτερικές και εξωτερικές, σε συνάρτηση με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις διακρατικές αντιθέσεις, έδωσε χώρο ταυτόχρονα σε απελευθερωτικές κοινωνικές απόπειρες, αλλά και στον πιο απάνθρωπο κανιβαλισμό, στην θεοκρατία που δουλεύει για το κεφάλαιο. Σ’ αυτές τις συνθήκες εκδηλώθηκε η ένοπλη αντίσταση και το επαναστατικό εγχείρημα της Rojava.
Το δεύτερο νήμα ξεκινάει από εκεί߭ είναι η ιστορική συνέχεια της κουρδικής αντίστασης. Ο ένοπλος αγώνας των Κούρδων απέναντι στον εθνικισμό των κρατών που κατείχαν το Κουρδιστάν κρατάει πάνω από τρεις δεκαετίες. Η Τουρκία, το Ιράκ και το Ιράν διεξήγαγαν εναντίον των κούρδικων κοινοτήτων τις πιο εκτεταμένες γενοκτονίες που έχουν συμβεί μετά το ναζιστικό ολοκαύτωμα. Μέσα στα σύνορα της Τουρκίας, η κουρδική αντίσταση άντεξε στην πιο σκληρή κρατική τρομοκρατία και στους μαζικούς εκτοπισμούς από ένα ισχυρό στρατοκρατικό καθεστώς.
Η κατάρρευση του σοσιαλιστικού μπλοκ αποδυνάμωσε τα αριστερά κινήματα παγκοσμίως. Ωστόσο, το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) και οι πολιτοφυλακές του, ούτε στράφηκαν προς τον αναδυόμενο εθνικισμό , ούτε παραιτήθηκαν από την αντίσταση, ούτε εγκατέλειψαν την προλεταριακή βάση τους για να αφομοιωθούν από την κεφαλαιοκρατική επέλαση. Αντίρροπα, η κουρδική αντίσταση ριζοσπαστικοποιήθηκε περισσότερο, εμπιστεύτηκε την κοινωνική χειραφέτηση και τον διεθνισμό, κι έτσι δυνάμωσε. Μετά την σύλληψη του ηγέτη του PKK, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, που να θυμίσουμε ότι τον παρέδωσε το ελληνικό κράτος -με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- στις αμερικάνικες και τούρκικες μυστικές υπηρεσίες, και παρά την προσωπολατρία που ενυπύρχε στο κουρδικό κίνημα, η αντιστασιακή οργάνωση όχι μόνο δεν διαλύθηκε, αλλά αντιθέτως ανέπτυξε την συλλογική δομή της.
Ως προς την στόχευση, ο αγώνας εγκατέλειψε την παγίδα μιας δήθεν ανεξάρτητης κρατικής οντότητας, που σήμερα μπορεί να στεριώσει μόνο σε πλήρη εξάρτηση από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και που τρέφει νέα αφεντικά, όπως δείχνει το παράδειγμα του βόρειου Ιράκ. Η διεκδίκηση της εθνικής αυτοδιάθεσης άφησε την θέση της στην άμεση εφαρμογή της διαφυλετικής και διαθρησκευτικής κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης πέρα από κρατικά σύνορα. Η κουρδική αντίσταση εγκατέλειψε τον κρατισμό, αλλά δεν κατέθεσε τα όπλα της κι έτσι συνδέθηκε πιο βαθυά με τα κοινωνικά κινήματα στην Τουρκία και διεθνώς. Ας σημειώσουμε εδώ την ανικανότητα των εθνικιστικών κουρδικών οργανώσεων του Ιράκ να σταματήσουν την προέλαση του Ισλαμικού Χαλιφάτου. Ενώ έχουν στήριξη από ισχυρά κράτη, δεν έχουν ισχυρή κοινωνική βάση. Οι ισλαμιστές ανακόπηκαν στην Μοσούλη με την παρέμβαση των πολιτοφυλακών του PKK και του PYD.
Το επαναστατικό εγχείρημα στην Rojava γεννήθηκε με τα όπλα της πολύχρονης κουρδικής αντίστασης. Στην κατάσταση της κατάρρευσης του ελέγχου που ασκούσε το συριακό κράτος, οι οργανωμένοι επαναστάτες του Κουρδιστάν πήραν την πρωτοβουλία και κάλεσαν τους καταπιεζόμενους κατοίκους της Rojava να αυτοοργανωθούν με συνελεύσεις, σχηματισμούς αυτοάμυνας και οριζόντιες δομές αυτοδιοίκησης. Οι οργανωμένοι επαναστάτες δυναμώνουν τον αγώνα της αυτοδιεύθυνσης ανοίγοντας δρόμους με την συμμετοχή τους στα κοινωνικά ζητήματα. Η συμβολή του PKK και του PYD στην κοινωνική επανάσταση της Rojava είναι ένα μάθημα επαναστατικής διαλεκτικής.
Είναι παράλογο να περιμένουμε να αποκτήσουν πρώτα όλοι επαναστατική συνείδηση για να επαναστατήσουμε μετά, γιατί μια τέτοια στάση αναπαράγει την γενική απομόνωση, απομακρύνει τις επαναστατικές ιδέες από τον ζωτικό χώρο τους, από την καθημερινή ταξική σύγκρουση, και συγχέει την εξεγερσιακή κι επαναστατική δράση με την εξουσιαστική λογική. Είναι καταστροφικό να περιμένουμε να οργανωθεί το σύνολο δίχως μαχητική πρωτοβουλία, γιατί για την επανασυγκρότηση των εκμεταλλευόμενων σε αυτόνομο κοινωνικό σώμα απαιτείται ελεύθερο έδαφος. Εκείνοι που τοποθετούν την συνείδηση πριν την εξέγερση και πάνω από τον αγώνα ασπάζονται την αστική μεταφυσική, τον ιδεαλισμό, ίσως επειδή δεν νοιώθουν την άμεση ανάγκη μιας επανάστασης. Παρεμβαίνοντας μαχητικά στα κρίσιμα σημεία της ταξικής διαπάλης κι απελευθερώντας έδαφος με την πηγμή της αντίστασης, απελευθερώνονται δυνατότητες κοινωνικής χειραφέτησης.
Η επανάσταση της Rojava αναδύθηκε στο επίκεντρο του πολέμου των εξουσιών, στο καμίνι της λεηλασίας και της καταστροφής κοινωνιών. Το διεθνιστικό επαναστατικό κίνημα ριζώνει αντιμέτωπο με μια δικτατορία, με τον ιμπεριαλιστικό έλεγχο και με την θεοκρατική τρομοκρατία. Στις πιο απάνθρωπες συνθήκες, στο επέκεινα της απόγνωσης, η κοινή ανάγκη θεριεύει κι αρματώνεται. Το ξεπέρασμα του καπιταλισμού δεν έρχεται μέσα από την ωρίμανση του τεχνολογικού πολιτισμού, ούτε με ενδελεχείς προσχεδιασμούς, αλλά μέσα από την ισοπέδωση που προκαλεί η συσσώρευση εξουσίας και ο αναπόδραστος ανταγωνισμός.
Οι επαναστάσεις ξεσπούν απρόβλεπτα μέσα στην δίνη του διακρατικού πολέμου. Παρισινή Κομμούνα 1871, Ρωσία 1905 και 1917, Γερμανία 1918, Βαλκάνια β’ παγκόσμιος πόλεμος. Γίνονται η συνέχεια της ένοπλης μαζικής εξέγερσης ενάντια στην δικτατορία. Αποτυχημένο πραξικόπημα Κορνίλοφ στην Ρωσία, αποτυχημένο πραξικόπημα του Καπ στην Γερμανία 1920, Ισπανία 1936.
Κι ενώ στην ευρώπη τα επαναστατικά κινήματα αφανίστηκαν ή ενσωματώθηκαν πριν τα μέσα του 20ού αιώνα, αφού χτυπήθηκαν, αφοπλίστηκαν ή μεταλλάχθηκαν, στην περιφέρεια της κεφαλαιοκρατικής διεύθυνσης η αντίσταση στην αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό συνεχίστηκε με επαναστατικούς όρους ακατάπαυστα. Σε όποιους υποτιμούν τις επαναστατικές διεργασίες εκεί όπου ακόμα δεν έχουν ωριμάσει οι παραγωγικές δυνάμεις, σύμφωνα με το δόγμα, την απάντηση την δίνουν οι μαχητικοί απελευθερωτικοί αγώνες των πιο καταπιεσμένων μέσα στην παγκόσμια καπιταλιστική αρένα. Μπορούν να έρθουν σε ρήξη οι εκμεταλλευόμενοι της καπιταλιστικής μητρόπολης, ενάντια στην εξάρτησή τους από τα προνόμια της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας κι ενάντια στον εθνικισμό, χωρίς την αποτελεσματική αντίσταση και το επαναστατικό παράδειγμα του τριτοκοσμικού προλεταριάτου; Το ένοπλο κίνημα στην Δυτική Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική από το 1960 κι έπειτα είχε δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα και στην αλληλεγγύη με τα κινήματα της περιφέρειας. Ήταν κάτι παραπάνω από έκφραση ανθρωπιστικής ευαισθησίας και συνέπειας προς την θεωρία του ιμπεριαλισμού: Ήταν ταξική στρατηγική.
Η κοινωνική επανάσταση στην Rojava και η διαρκής εξέγερση στην Τουρκία ανοίγουν δρόμους για τον επαναστατικό αγώνα σε όλη την υδρόγειο.
Η κοινωνική αυτοδιεύθυνση, όπως δοκιμάζεται στην πράξη στην Rojava, αλλάζει όλες τις σχέσεις, κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές, μέσα στις κοινότητες, ανάμεσα στις κοινότητες, απέναντι στις εξουσίες, αλλά και το παγκόσμιο πεδίο του ταξικού και του διακρατικού ανταγωνισμού. Αφενός, πρόκειται για ένα άμεσο εγχείρημα προς τον κομμουνισμό, μέσα από την αυτοοργανωμένη ανασυγκρότηση της κοινωνικής βάσης κι όχι μ’ έναν κεντρικό κομματικό-κρατικό επικαθορισμό. Η ανάληψη της πολιτικής ισχύος από τις τοπικές συνελεύσεις (κομμούνες, όπως έχουν ονομαστεί στην επανάσταση της Rojava) δημιουργεί την αντικειμενική βάση για την κατάργηση των εκμεταλλευτικών σχέσεων, την αναθεώρηση των αναγκών, την αναδόμηση της παραγωγής, την συλλογική αναδιοργάνωση της εργασίας. Να αναφέρουμε ως παράδειγμα, ότι η Rojava είναι το μοναδικό μέρος της υδρογείου όπου το πετρέλαιο βρίσκεται στην συλλογική διάθεση των κατοίκων. Η καθολική πολιτικοποίηση της ταξικής βάσης μέσα από διεργασίες μαχητικής αυτοθέσμισης και μόνο αυτή μπορεί και ανατρέπει την ταξική κυριαρχία, επαναπροσδιορίζοντας την κοινωνικότητα και την ανθρωπινότητα.
Αφετέρου, η πλέρια κοινωνική συναδέρφωση, ανεξάρτητα από φυλετική καταγωγή, θρησκείες κι εθνικά σύνορα, που γειώνεται στις ανοιχτές δομές αυτοδιεύθυνσης και αυτοάμυνας της Rojava αφαιρεί από τις εξουσίες ,στο σύνολο της κλιμάκωσής τους, κάθε πρόσχημα συντήρησης, έξωθεν επέμβασης και καταστολής. Ο διεθνισμός, ο αντικρατισμός και ο αντιμιλιταρισμός παρεμβαίνουν στον παγκόσμιο πόλεμο των αφεντικών με κύρος και ισχύ, εκεί που πραγματώνονται μαζικά από την κοινωνική βάση. Η επανάσταση στην Rojava αποτελεί μια πηγή για την συνολική επαναστατική παραγωγή πολιτισμού.
Η καταλυτική συμμετοχή των γυναικών στον προλεταριακό πόλεμο και η ολόπλευρη συμβολή τους στις επαναστατικές πολιτικο-κοινωνικές διαδικασίες, με βάση την αυτόνομη οργάνωσή τους και την καθοριστική ιχύ της, ριζοσπαστικοποιούν τον αγώνα και την συλλογική εξέλιξη. Η μαχητική αντιστασιακή οργάνωση των γυναικών σ’ έναν τόπο που βιάζεται, λεηλατείται και αλυσοδένεται από την θεοκρατία, γίνεται η προμετωπίδα της επανάστασης. Η καθολική συστράτευση της καταπιεζόμενης κι εκμεταλλευόμενης βάσης μέσα από νέες μορφές συνοργάνωσης, προσφέρει ασύγκριτη δύναμη. Η επανάσταση των γυναικών είναι η μήτρα μιας νέας ζωής και είναι αήττητη.
Ας σταθούμε λίγο στο πρόβλημα της θεοκρατικής τρομοκρατίας. Αν στηρίζουμε με όλους τους τρόπους την αντίσταση στην επέλαση του ισλαμιστικού μιλιταρισμού, δεν το κάνουμε λόγω της θεμελιακής πολεμικής μας απέναντι στην θρησκεία. Ούτε για να συμπαραταχθούμε με τον ιμπεριαλιστικό φιλελευθερισμό. Αντιθέτως, στην Rojava η θρησκευτική πίστη δεν διώκεται. Ενώ στην δημοκρατική Ευρώπη η ισλαμική κουλτούρα δαιμονοποιείται και διώκεται, στα πλαίσια μιας στρατηγικής υποδαύλισης της διαθρησκευτικής σύγκρουσης, ταξικής καταπίεσης, έντασης του στρατοκρατικού ελέγχου κι εκφασισμού.
Ο ισλαμιστικός μιλιταρισμός ανατράφηκε κυρίως από τις ΗΠΑ, ήδη από το ’60 για να μεταστρέψει την προλεταριακή οργή της περιφέρειας, να χτυπήσει τα κομμουνιστικά κινήματα, να αλλοιώσει την αντιιμπεριαλιστική αντίσταση και να ρίξει τις κοινωνίες στα δεσμά του ολοκληρωτισμού. Στην μετασοβιετική εποχή, οι ακατάπαυστες πολεμικές εκστρατείες του ΝΑΤΟ θέριεψαν τον ισλαμιστικό μιλιταρισμό. Το ίδιο εργαλείο επιστράτευσαν και οι ντόπιοι κρατιστές, όπως οι πρώην καθεστωτικοί του Σαντάμ και ο Άσαντ. Η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής κι ελευθερίας, η αχαλίνωτη καταστροφή και η αποθέωση του αυταρχισμού, όπως εκφράζονται από τον ισλαμιστικό μιλιταρισμό, διαμορφώνουν τον σύγχρονο καθρέφτη του κεφαλαιοκρατικού ανταγωνισμού.
Στην Συρία εξίσου οι δυτικοί ιμπεριαλιστές και οι Μπααθικοί έχουν επενδύσει στις ισλαμικές μιλίτσιες, για να ελέγξουν την κοινωνική εξέγερση και να διαχειριστούν τις αντιθέσεις τους, με την αλληλοσφαγή των καταπιεσμένων. Το επαναστατικό κίνημα της Rojava αποτελεί το μόνο αξιόπιστο ανάχωμα στην γενική αντικοινωνική ισοπέδωση, αλλά και στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, γιατί στηρίζεται στην παλλαϊκή αυτοάμυνα και στην αυτονομία του από κάθε εξουσία, αντιτασσόμενο στον θεοκρατικό ολοκληρωτισμό, όχι λόγω τακτικής, αλλά από θέση αρχής. Ωστόσο, το θεμελιωδέστερο κριτήριο για την στρατηγική του επαναστατικού πολέμου είναι η προώθηση και η υπεράσπιση των απελευθερωτικών κοινωνικών κατακτήσεων. Όσοι ζητάνε τον πόλεμο με όλες τις εξουσίες την ίδια στιγμή, μάλλον από το σημείο που βρίσκονται δεν μπορούν να αντιληφθούν τις ανάγκες που εγείρονται σ’ ένα επαναστατικό εγχείρημα. Για να μην συμπιεστούμε μέσα στις αντιθέσεις των εξουσιών, είναι απαραίτητη η επιλογή της καθοριστικής αντίθεσης την εκάστοτε στιγμή. Στην Συρία σήμερα, η νίκη της κοινωνικής επανάστασης απέναντι στον θεοκρατικό μιλιταρισμό έχει παγκόσμια και ιστορική σημασία. Και γι’ αυτό, σύντροφοι επαναστάτες προσέτρεξαν από τόπους μακρινούς και δίνουν το αίμα τους στην Rojava.
Οι αλληλέγγυοι διεθνιστές που πολεμούν στην Rojava έσπασαν τα εθνικά σύνορα. Τα κρατικά σύνορα που φρουρούνται από τους στρατούς των αφεντικών και τα εσωτερικευμένα σύνορα πρώτα-πρώτα. Τούρκοι και Κούρδοι συναγωνιστές ζουν και πεθαίνουν δίπλα δίπλα. Βαλκάνιοι και Ευρωπαίοι προλετάριοι άφησαν πίσω τους τις ρατσιστικές περιχαρακώσεις και τα προνόμια του δυτικού πολίτη, ανοίγοντας δρόμους για την παγκόσμια επανάσταση.
Το λέμε ευθέως: Καλούμε σε συστράτευση στον αγώνα εκεί που δίνονται οι μάχες. Η αποστασιοποιημένη συμπαράσταση είναι ανεπαρκής, εως υποκριτική. Η διανοουμενίστικη κριτική καθίσταται εχθρική, αντιπρολεταριακή και αντεπαναστατική. Όπως γράφει σε σχετικό κείμενο η Αναρχική Λαϊκή Ένωση από την Βραζιλία: “Για τους επαναστάτες αναρχικούς, οι οποίοι υπερασπίζονται τον υλισμό και την διαλεκτική ως μέθοδο ανάλυσης, αυτό που έχει σημασία είναι ο ακριβής χαρακτήρας του αγώνα που διεξάγεται, αν είναι δίκαιος ή άδικος από την σκοπιά της κοινωνικής επανάστασης. Μια αναρχική οργάνωση πρέπει να μην εγκαταλείπει ποτέ τις ιδεολογικές, στρατηγικές και θεωρητικές αρχές της. Αυτό, σε αντίθεση με την πουριτανική αποστασιοποίηση, υποδηλώνει την συμμετοχή και τον εσωτερικό διάλογο μέσα στο μαζικό κίνημα, κατανοώντας τις ιδιαιτερότητες κάθε τάσης και κάθε παράταξης, την ιστορία τους και το παρόν τους.”
Εδώ, θα προσθέσουμε ένα σχόλιο. Οι σύντροφοι που πολεμούν στην Rojava απαντούν έμπρακτα στις κρυφορατσιστικές τοποθετήσεις που λένε ότι οι μετανάστες έπρεπε να μείνουν στους τόπους τους για να αγωνιστούν. Είναι ευθύνη κάθε ανθρώπου πάνω στην γη, και πρέπει να είναι συνειδητή αυτή η ευθύνη για κάθε επαναστάτη, να μοιραστεί με τους κατατρεγμένους ότι κατέχει, και πρώτα απ’ όλα να μοιραστεί τον αγώνα εκεί που βρίσκεται ο πιο καταπιεσμένος. Οι διεθνιστές της Rojava παλεύουν πραγματικά ενάντια στις αιτίες του ξεριζωμού, σπάζοντας τον συντηρητισμό της καπιταλιστικής μητρόπολης.
Δεν θα κλείσουμε την εισήγηση με χαρούμενα λόγια. Στο Κουρδιστάν, στην Τουρκία, στα γκέτο των ΗΠΑ, στο Μεξικό, στην Αίγυπτο, στην Ουκρανία και σε άλλα μέρη της υδρογείου, το προλεταριάτο σφάζεται και πολεμά. Δεν θέλουμε να βγάλουμε μια ωραία μπροσούρα μετά την εκδήλωση, αλλά να δυναμώσουμε τον ταξικό πόλεμο.
Εδώ, στον ελλαδικό χώρο, οι συνθήκες είναι οι χειρότερες. Απέναντι στην πιο άγρια λεηλασία και τρομοκρατία από ένα καθεστώς που καταρρέει, δεν υπάρχει οργανωμένο και μαχητικό κίνημα για να αντισταθεί. Την ίδια ώρα που στην Τουρκία και το Κουρδιστάν η ένοπλη επαναστατική αριστερά προχωρούσε πέρα από τον κρατισμό, εδώ αρκετοί αναρχικοί και αριστεροί στοιχίστηκαν πίσω από την αθλιότερη μορφή του, την σοσιαλδημοκρατία. Την ίδια ώρα που ο κόσμος φλέγεται από εξεγέρσεις, εδώ ορισμένοι “ανακάλυψαν” το τέλος της εξέγερσης. Και το κράτος επελαύνει ακάθεκτο.
Ή θα επιχειρήσουμε την επανάσταση σήμερα που είναι αναγκαία ή θα θαφτούμε στον πάτο της ιστορίας. Εκεί, στην Rojava είναι η δοκιμασία. Εδώ, στην έρημο της απόγνωσης, πρέπει να οργανώσουμε και να χτίσουμε όσα οι ζωντανές επαναστάσεις μας διδάσκουν.
Όσοι το χάλκαιον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται
Ζυγόν δουλείας ας έχοσι.
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.
Αθήνα 24/7/2015
Η εκδήλωση ηχογραφημένη, στο αρχείο του 93.8 fm Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης
http://radio98fm.org/audio/enimerwsi-allileggyi-rojava/
______________________________________________________________________
Εισήγηση στην εκδήλωση για την ΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ
31 Γενάρη 2015 στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο «Επί τα πρόσω» (Πάτρα)
από την Αναρχική Συλλογικότητα
για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση
Ποιός ο ρόλος του στρατού σε σχέση με τη συγκυρία
και η διάχυσή του στην καθημερινότητα.
Το γραπτό μέρος της εισήγησης της συλλογικότητάς μας θα είναι ιδιαιτέρως τετριμμένο. Διότι αναλάβαμε να μιλήσουμε για εκείνον τον μηχανισμό/ θεσμό εξουσίας που αποτελεί διαχρονικά το αρχετυπικότερο υπόβαθρο της κυριαρχίας. Οι διακλαδώσεις της διαρκούς εισβολής της στρατοκρατίας μέσα στον κοινωνικό βίο έχουν περιγραφεί και αναλυθεί πλειστάκις από διαφορετικά σημεία ανταγωνιστικής θεώρησης. Ίσως να μην υπάρχει κάποια αδιόρατη πτυχή της συστημικής πραγματικότητας του στρατού για να προσθέσουμε σε όσα η αναρχική αντίληψη έχει ανά καιρούς καταδείξει. Ωστόσο, αν θέλουμε να συμβάλλουμε δραστικά στην κατάρρευση ενός συγκεκριμένου τυραννικού θεσμού, απαιτείται να μην χάνουμε από το βλέμμα μας το σύνολο των συνθηκών που τον στηρίζουν. Το ζητούμενο δεν είναι η καταγγελία, ούτε μια διακήρυξη ελευθεριακών αρχών απέναντι στο απαράδεκτο της στρατοκρατίας, αλλά η κατανόηση των ταξικών κινήτρων και των κοινωνικών αδυναμιών που την συντηρούν και την ανανεώνουν. Οπότε, ας ξαναπιάσουμε το θέμα στρατός συνοψίζοντας την δομική συμμετοχή του στην διακρατική κυριαρχία για την τρέχουσα συγκυρία.
Ακολουθούμε μια συνθετική προσέγγιση που συνδέει τον ειδικό ρόλο του στρατού στην θωράκιση του κράτους, με την πολύτροπη συμμετοχή του στην αναπαραγωγή της ταξικής κυριαρχίας. Όπως θα φανεί από τα σημεία που θα θίξουμε, ο στρατός έχει μια πολύμορφη λειτουργικότητα μέσα στο σύνολο των δομών συσσώρευσης εξουσίας. Η αποτροπή και η καταστολή της απώλειας του ταξικού ελέγχου αποτελούν θεμελιακές προϋποθέσεις της κρατικής κυριαρχίας. Η ασφάλεια του κράτους συνιστά την κύρια αποστολή του στρατού, ιστορικά και συγχρονικά. Οι τρόποι με τους οποίους συγκροτείται και δρα ο στρατός καθημερινά γι’ αυτόν τον σκοπό, συμπυκνώνουν στον μέγιστο βαθμό τον σημερινό πολιτισμικό πυρήνα της κυριαρχίας. Η κυβερνητική μεθοδολογία, η τεχνολογία, η οικονομία και η ιδεολογία του παρόντος καθεστώτος διατρέχουν τους αρμούς της στρατοκρατίας. Γενικότερα, οι εξελικτικές αιχμές της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής σχέσεων, βρίσκουν στον στρατό, στην πιο συγκεντρωτική και καταστροφική δομή εξουσίας, το καταλληλότερο πεδίο εφαρμογής τους.
Ξεκινώντας με τα βασικά: Η ύπαρξη του στρατού σημαίνει την δυνατότητα άμεσης και απεριόριστης ένοπλης βίας. Οι πολεμικές αποφάσεις των στρατοκρατών υπάγονται σε όρους σκοπιμότητας, μα ποτέ σε ηθικούς όρους. Η δυνατότητα έχει διττή λειτουργία˙ ανά πάσα στιγμή μπορεί να εφαρμοστεί κι εφαρμόζεται, αφενός. Αφετέρου, προβάλλεται κι εγγράφεται στην κοινή συνείδηση την κάθε στιγμή. Αρκεί η έστω συμβολική παρουσία του στρατού μέσα στην κοινωνική καθημερινότητα για να θεμελιώνεται η έσχατη κρατική τρομοκρατία και το δέος μπροστά στην απροσπέλαστη μηχανή ισχύος. Ο στρατός προσωποποιεί ταυτόχρονα την απαγορευμένη αγριότητα που το κράτος επιτρέπει αποκλειστικά στον εαυτό του, το ριζικότερο ταμπού των καταπιεσμένων και ταυτόχρονα, τον υπερφυσικό αντικατοπτρισμό της κοινής αδυναμίας, το κυρίαρχο τοτέμ. Γι’ αυτό και οι φασίστες τον υμνούν ως ύψιστο ιερό.
Έτσι, η στρατοκρατία οριοθετεί και διαποτίζει την σχέση κράτους και κοινωνίας κι επιπλέον, διαμορφώνει το φοβικό υπόστρωμα και τον πατερναλισμό που δρώντας αλληλεπάλληλα αναμεταξύ τους φυλακίζουν το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Αφού αναφερθήκαμε στην καταγωγική συνάφεια κράτους και στρατοκρατίας, ας επισημάνουμε ότι ο στρατός εκφράζει διαχρονικά την απόρροια της καταναγκαστικής εργασίας από την ένοπλη εξουσία. Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα δούλοι γινόντουσαν οι αιχμάλωτοι του πολέμου. Σήμερα, η καταναγκαστική εργασία επιβάλεται στους στρατεύσιμους, στους κληρωτούς και στους μισθοφόρους μέσω τιμωρητικών κανόνων. Και βέβαια, ο ελληνικός στρατός δεν έχει πάψει να επεμβαίνει για την καταστολή απεργιών. Οι φαντάροι που κουβαλάνε τα σκουπίδια των πόλεων, αλλά και οι επιστρατευμένοι ναυτεργάτες, σιδηροδρομικοί και καθηγητές μας υπενθυμίζουν ότι τα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς τα φρουρούν οι σιδηροί νόμοι της στρατοκρατίας.
Εστιάζοντας τώρα στην συναρμογή του στρατού με την κεφαλαιοκρατική κυριαρχία, ας αναφερθούμε πρώτα στην συμμετοχή του συγκεκριμένου θεσμού στην σπείρα της παραγωγής αναγκών και εμπορευμάτων και συσσώρευσης εξουσίας. Ο στρατός και μόνο που υπάρχει παράγει τεχνητές ανάγκες, σπρώχνει τον ανταγωνισμό των εξοπλισμών, κάνει μαζική κατανάλωση προϊόντων και μεταφέρει κρατικά κεφάλαια στα τραστ της βαριάς βιομηχανίας και των επιχειρήσεων τεχνολογίας αιχμής. Η στρατοκρατία πρωτίστως παράγει ανασφάλεια και αναλαμβάνει ως φορέας της εγγενούς κρατικής αυθαιρεσίας να παρέχει ασφάλεια. Η ετοιμοπόλεμη κατάσταση των ένοπλων δυνάμεων του κράτους εκφράζει την μεταποίηση πρωτογενών υλικών, το κυριότερο απ’ τα οποία αποτελεί η ανθρώπινη εργασία, σε σχέση βαθύμενης κυριαρχίας και εντεινόμενης εκμετάλλευσης. Τα όπλα μεσολαβούν σ’ αυτήν την διεργασία και αντικειμενικοποιούν την ισχύ της.
Ο διακρατικός ανταγωνισμός, οι συνοριακές επικράτειες και οι στρατοί που τις περιχαρακώνουν, τρέφοντας μια διάλληλη ανασφάλεια συντηρούν τον σοβινισμό και προσφέρουν διαρκώς παρελκύσεις για την εκτόνωση της ταξικής οργής και προσχήματα για την καταστολή των «εσωτερικών εχθρών».
Ο πόλεμος των εξουσιών αναλώνει εργατικό πλεόνασμα και καταστρέφει κοινωνικό υλικό και παγιωμένη υπεραξία, δίνοντας έδαφος στην επανεκκίνηση διαδικασιών εκμετάλλευσης.
Το ΝΑΤΟ και οι ευρωπαϊκοί σχηματισμοί ασφάλειας διεξάγουν έναν ακατάπαυστο ταξικό πόλεμο για την διατήρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας. Αντιανταρτοπόλεμος και φονικές επιχειρήσεις πειθάρχησης, ψυχολογικός πόλεμος και στρατιωτική προπαγάνδα, αποσταθεροποίηση καθεστώτων και υποδαύλιση θρησκευτικών κι εθνοτικών συγκρούσεων, μάχη σε αστικό πεδίο και καταστολή πλήθους, πρόκληση ανθρωπιστικών καταστροφών και βιοπολιτικός έλεγχος, είναι όψεις της στρατοκρατικής πολιτικής οικονομίας που εφαρμόζει το κεφάλαιο πάνω στις κοινωνίες. Τα πιο στυγνά μαζικά εγκλήματα κρύβονται πίσω από τις ιδρυτικές αξίες της αστικής τάξης (ελεύθερη αγορά και δημοκρατία), την πολυπολιτισμικότητα που επικαλύπτει τον παραδοσιακό λευκό ρατσισμό και την «αντιτρομοκρατία», που αντιστρέφει την εννοιολόγηση της κρατικής τυραννίας,
Η στρατοκρατική οργάνωση και πρακτική μεθοδολογία απλώνεται από τα κέντρα της πολεμικής βιομηχανίας μέχρι τις γειτονιές και τις υπαίθρους της καπιταλιστικής περιφέρειας. Από μια τέτοια οπτική η αστυνομία και η μαζική ποινικοποίηση και φυλάκιση των καταπιεζόμενων αποτελούν κλασματοποιήσεις της στρατοκρατικής εξουσίας πάνω και ενάντια στο κοινωνικό έδαφος. Η περικύκλωση των συγκεντρώσεων από ειδικές αστυνομικές δυνάμεις και η μαζική χρήση χημικών όπλων και μηχανοκίνητων μονάδων, όπως η «δέλτα» και οι αύρες, για την διάλυση κινητοποιήσεων και την τρομοκράτηση όλων των καταπιεζόμενων έχουν μονιμοποιήσει ένα καθεστώς άγριας στρατιωτικής βίας πάνω στους αγωνιζόμενους. Το σάρωμα των πόλεων από ένοπλες περιπολίες και μπλόκα απλώνει την στρατιωτική κατοχή μέσα στην καθημερινότητα. Οι καθημερινές αστυνομικές δολοφονίες στις ΗΠΑ είναι η αιχμή ενός διαρκούς ολοκληρωτικού πολέμου. Παραθέτουμε ένα σχετικό απόσπασμα από ένα κείμενο που είχε δημοσιεύσει ο σύντροφος Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης το 2011, μετά την αποφυλάκισή του:
« Ο αστικός κόσμος έχει χτιστεί ως ο τόπος της καθολικής εξαίρεσης από οποιαδήποτε αυτονομία, αφού ιστορικά η βιομηχανία και η αστυνομία παρήχθησαν αλληλένδετα. Πόλη-μηχανή και πόλη-φρούριο ταυτίζονται και από δομική και από εξελικτική σκοπιά. Η επικράτηση του στρατού πάνω στις κοινωνίες θεμελιώνει την κρατική κυριαρχία. Η αποικειοποίηση συνοδεύεται από μια ειδική στρατιωτική οργάνωση και πρακτική, την χωροφυλακή. Η καθολικοποίηση της φυλακής ξεκινάει από την εγκατάσταση των κρατικών όπλων στον γενικό χώρο. Η παραγωγή του αστικού κόσμου συνοδεύεται από μια νέα ειδική στρατιωτική οργάνωση και πρακτική, την αστυνομία. Εδώ πλέον ο χώρος ελέγχου δομείται πάνω στους άξονες που επιδεικνύουν διά των όπλων οι συναρμογές εντολών. Η ανάπτυξη της μηχανής στηρίζεται στην υπερπαραγωγή νόμων, διαταγμάτων, κανόνων και οδηγιών. Στην πολιτισμική φάση όπου ο τεχνητός κόσμος γίνεται καθολική φυλακή, εξαπλώνεται και το ειδικό καθεστώς απόλυτης εξαίρεσης από την ελευθερία, ο θεσμός της φυλακής. »
Στον ελλαδικό χώρο, η χωροφυλακή ιδρύθηκε από τον Όθωνα και σε όλα τα χρόνια μέχρι το 1984, οπότε συγχωνεύθηκε με την αστυνομία, είχε την πρώτη θέση στην καταπίεση και την καταστολή. Στις δικτατορίες, στη ναζιστική κατοχή και στην εθνικιστική αντεπανάσταση που ονομάστηκε «εμφύλιος», η χωροφυλακή ήταν φασιστική κοιτίδα. Ωστόσο, ο στρατός όχι μόνο δεν υπήρξε αμέτοχος στην ταξική τρομοκρατία του ελληνικού κράτους, αλλά αντιθέτως, επενέβαινε πάνοπλος οποτεδήποτε το απαιτούσαν οι περιστάσεις.
Η δομική μετάβαση του στρατοκρατικού ελέγχου από τον στρατό στην αστυνομία δεν είναι μονόδρομη. Ο στρατός εισβάλει σε πόλεις και χωριά όποτε κινδυνεύει να αμφισβητηθεί το αποκλειστικό δικαίωμα του κράτους στην ένοπλη άμυνα. Τα πρόσφατα παραδείγματα πολλά: Στο Μεξικό, στην Τσιάπας από το 1994, στην εξέγερση της Οαχάκα το 2006 και πρόσφατα στην Γκερέρο. Στην Αίγυπτο σήμερα, σε όλο τον κόσμο ενάντια στις εξεγέρσεις και σε όλη την Μέση Ανατολή διαρκώς. Η εθνοφυλακή των ΗΠΑ, όχι μόνο ενάντια σε εξεγέρσεις, αλλά και σε κάθε κρίσιμη κατάσταση (πχ φυσικές καταστροφές), για να διατηρήσει τον θανατηφόρο κρατικό έλεγχο. Στην δυτική Ευρώπη, με την επίφαση της «αντιτρομοκρατίας». Σήμερα στην Γαλλία και πριν μερικά χρόνια στην Ιταλία. Οι εκκρηκτικές αντιθέσεις της καπιταλιστικής επέλασης αποκαλύπτουν το καθαρά πολεμικό υπέδαφος του κοινωνικού ανταγωνισμού, παρότι ο ταξικός χαρακτήρας του κατά κύριο λόγο επικαλύπτεται από εξουσιαστικά πολιτισμικά προσωπεία που φυγοκεντρίζουν και κατακερματίζουν την προλεταριακή πάλη.
Αρκετά κράτη αστυνομεύουν την ενδοχώρα τους σε μόνιμη βάση με χωροφυλακές, όπως οι carabinieri στην Ιταλία, η guardia civil («πολιτοφυλακή», μεταφράζοντας αυτολεξεί) στην Ισπανία και την χώρα των Βάσκων, που έχει και την ευθύνη των ισπανικών φυλακών, η gendarmerie nationale στην Γαλλία, που αναλαμβάνει την μαζική καταστολή και δολοφόνησε πριν λίγους μήνες έναν διαδηλωτή, τον Remi Fraisse και η türk jandarması, που βρίσκεται επί δεκαετίες στην πρώτη γραμμή των αντεπαναστατικών και αντιαντάρτικων επιχειρήσεων μέσα στην Τουρκία και το Κουρδιστάν. Πρόκειται για αμιγώς στρατιωτικές οργανώσεις, με πρότυπο την στρατονομία. Άλλωστε, ορισμένες έχουν και την ευθύνη της στρατονόμησης. Ας θυμίσουμε εδώ, ότι τα ες/ες ήταν η στρατονομία του γερμανικού στρατού και το εάτ-εσά ήταν το ειδικό ανακριτικό τμήμα της ελληνικής στρατιωτικής αστυνομίας στην δικτατορία.
Αφού αναφερθήκαμε σε στρατιωτικούς μηχανισμούς καταστολής που στελεχώνονται από μόνιμους επαγγελματίες, ας σταθούμε λίγο στους μετασχηματισμούς που έχουν γίνει από τότε που ξεκίνησε η πρόσληψη χαμηλόβαθμων μισθοφόρων (πενταετείς, μονιμοποιήσιμοι) στον ελληνικό στρατό. Η εργασιακή πρόσδεση ενός μεγάλου μέρους της μαζικής βάσης του στρατού στον ίδιο τον θεσμό είχε αποτελέσματα που ξεπερνούν τα συρματοπλέγματα των στρατοπέδων. Η κατάρτηση των ειδικών μονάδων σε καθήκοντα επιβολής τάξης, μαζικής καταστολής, αντιαντάρτικου και αντιεξέγερσης, αναπτύχθηκε εντατικά, αλλά αυτή είναι μόνο μια επιμέρους τεχνική συνέπεια του νέου οργανωτικού πλαισίου. Η βαθιά αλλαγή βρίσκεται στην ταξική συναρμογή ενός κομματιού του πληθυσμού με την στρατοκρατία. Υπάρχουν περιοχές της χώρας όπου σχεδόν κάθε σόι έχει έναν μισθοφόρο. Μια νέα ταξική διαστρωμάτωση έχει προστεθεί στον κρατικό μηχανισμό. Μάλιστα, οι όροι εξάρτησής της από την κρατική κυριαρχία την καθιστούν ακραία συντηρητική.
Η εμπορευματοποίηση της θητείας, αντί να αποδυναμώσει τις εθνικιστικές παραδόσεις στον στρατό και στην κοινωνία, όπως ίσως πίστευαν ορισμένοι σύντροφοι πριν δυο δεκαετίες, μάλλον συνέδραμε τις πολιτικές εκφασισμού. Ο εθνικισμός δεν έχει υποχωρήσει στον στρατό, αλλά αντιθέτως, αποκτά νέες ταξικές αγκυρώσεις. Η αγορά μεσολαβεί στην εξαντικειμενίκευση της αστικής ιδεολογίας και του εθνικισμού ως πολεμικής έκφανσης της αστικής ιδεολογίας.
Το ζητούμενο από μια επαναστατική προλεταριακή σκοπιά δεν είναι να κάνει ο στρατός την δουλειά του χωρίς εμάς. Διότι η δουλειά του είναι να ξεκάνει εμάς. Το ζητούμενο είναι η αντικειμενική αποδόμηση των ένοπλων κρατικών μηχανισμών. Κι εφόσον ο πόλεμος είναι ταξικός, απαιτείται η υλική αποδυνάμωση, ο αφοπλισμός και η διάλυση των ταξικών φορέων της στρατοκρατίας.
Η παρουσία των στρατιωτικών θεσμών και η προπαγάνδα της φονικής δράσης τους μέσα στον καθημερινό βίο διαχέουν εθνικισμό κι αναισθησία. Η στρατιωτική ιστορία συγκροτεί τον κεντρικό πυρήνα της εθνικής μνήμης. Η πηγμή των εθνικών όπλων που ακόμα στέκονται κραταιά απέναντί μας, συνθλίβει την προλεταριακή μνήμη κι αποδομεί την αντιστασιακή κοινότητα. Ο εθνικός στρατός συνεχίζει να υπάρχει, εφόσον οι κοινωνικές μάχες που δόθηκαν μέχρι σήμερα έμειναν ανολοκλήρωτες.
Πολλοί στρατοί έχουν αφοπλιστεί κατά την ιστορία, αλλά και πρόσφατα. Τους έχουν αφοπλίσει όμως άλλοι στρατοί. Κι επειδή από την δική μας την σκοπιά, ο αφοπλισμός της στρατοκρατίας και της αστυνομίας είναι καθήκον της κοινωνίας, συλλαμβάνουμε τον αντιμιλιταρισμό όπως εκείνοι που μέσα από την δίνη του διακρατικού πολέμου επαναστάτησαν, το ’17 στην Ρωσία και το ’18 στην Γερμανία, στρέφοντας τις κάννες του προλεταριακού σφαγείου ενάντια στις φρουρές των αφεντικών κι όπως εκείνοι που μπροστά στο ξέσπασμα της δικτατορίας, το ’36 στην Ισπανία, πήραν τα όπλα κι επαναστάτησαν. Όχι διότι είχαν πληρωθεί οποιεσδήποτε προϋποθέσεις. Απλά, τότε που συμπαρασύρθηκαν αρκετοί ενάντια στο αδιανόητο, στην κυριαρχία της στρατοκρατίας.
________________________________________________________________
Error: Contact form not found.