Η περίοδος, που διανύουμε, χαρακτηρίζεται από μεγάλες οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Η σύγκλιση μεταξύ κράτους και κεφαλαίου δεν αποδίδεται μόνο στην τρέχουσα οικονομική κρίση και στις ανάγκες αλληλοϋποστήριξης, που αυτή γέννησε. Η κρίση στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, εκδηλώθηκε με την χρηματοπιστωτική κατάρρευση του 2008 και μετεξελίχθηκε σε κρίση χρέους. Η κρίση αυτή είναι η μεγαλύτερη και βαθύτερη στην ιστορία του καπιταλισμού.
Το κεφάλαιο συνεχίζει να αναδιαμορφώνει και να αναπαράγει τον εαυτό του με όρους κέρδους και υπεραξίας από εκείνους που παράγουν τον πλούτο (υλικό και άυλο). Πολύ δε περισσότερο σε περιόδους κρίσεων, που η επίθεση εκ μέρους του κεφαλαίου οξύνεται, διαμορφώνεται κάθε φορά μια νέα πραγματικότητα μέσα στην οποία βρίσκεται ο σπόρος της επόμενης ισχυρής δομικής κρίσης του καπιταλισμού. Αυτό το γεγονός τον κάνει ακόμα πιο επιθετικό, σε μια προσπάθεια οικονομικής και ιδεολογικής παγίωσης του ως μονόδρομο. Η εκμετάλλευση ανθρώπινων και φυσικών πόρων, η απόλυτη εξάρτηση από τις κεφαλαιοκρατικές σχέσεις και η διάσπαση του κοινωνικού ιστού αποτελούν κάποια από τα χαρακτηριστικά της διαχείρισης αυτής.
Η Ελλάδα από το 2010 μπαίνει σε ένα καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας, υποθηκεύοντας το χρέος κάτω από το μνημονιακό ζυγό. Ένας νέος κύκλος οικονομικής αφαίμαξης ανοίγει και κατά την περίοδο του 2010-12 προκαλούνται δυναμικές και ποικιλόμορφες αντιδράσεις . Ο αναρχικός χώρος βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των μαχητικών κινητοποιήσεων λειτουργώντας ως πυροκροτητής των συγκρούσεων και ακολουθούμενος από χιλιάδες αγωνιζόμενους. Αυτό το γεγονός αναδείκνυε, με τον πιο ηχηρό τρόπο, ότι θα μπορούσαμε να βρεθούμε μπροστά σε απρόβλεπτες πολιτικές εξελίξεις, τις οποίες θα έπρεπε να διαχειριστούμε. Εκεί φάνηκαν και οι πολιτικές ανεπάρκειες του αναρχικού χώρου, εφόσον δε μπόρεσε να διαχειριστεί την κατάσταση, εξαιτίας της παντελούς έλλειψης στρατηγικής και επαναστατικού προγράμματος. Το αποτέλεσμα ήταν να μην αξιοποιηθούν οι ευκαιρίες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην ανατροπή και την επανάσταση, κυρίως λόγω της έλλειψης πολιτικών στοχεύσεων.
Από την άλλη, κάποια κόμματα κατάφεραν με τη συμμετοχή τους να κεφαλαιοποιήσουν και να καρπωθούν την πολιτική υπεραξία των αγώνων που διεξάγονταν.
Ο σύριζα ήταν ένα από αυτά, ο οποίος με την αντιμνημονιακή του ρητορική, το λαϊκισμό και το εμπόριο ελπίδας, που έσπειρε προεκλογικά, κέρδισε την εξουσία.
Με την ανάληψη της εξουσίας από το σύριζα, κάποιοι είχαν τις αυταπάτες, ότι μια αριστερή κυβέρνηση θα κατάφερνε να αλλάξει τη ροή των γεγονότων. Πάντα για μια πιο δίκαιη κατανομή του βάρους των απωλειών, για έναν πιο «ανθρώπινο» καπιταλισμό.
Όπως όλες οι κυβερνήσεις, έτσι και αυτή του σύριζα συγκροτήθηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Οι όποιες αυταπάτες υπήρχαν για τον πολιτικό του ρόλο ξεκαθάρισαν άμεσα με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου και μια σειράς άλλων μέτρων, τα οποία δυσχέραιναν και συνεχίζουν να δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο τις συνθήκες διαβίωσης του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας. Ο σοσιαλδημοκρατικός χαρακτήρας του σύριζα σε συνδυασμό με την εσωτερίκευση της «ήττας» των αγώνων του 2010-12 είναι ο κύριος λόγος της ραγδαίας άμβλυνσης των κοινωνικών αντιστάσεων.
Πριν όμως ακόμα έρθει στην εξουσία ο σύριζα, ένα κομμάτι του α/α χώρου εκτιμούσε, ότι με την προοπτική μιας αριστερής κυβέρνησης, μια σειρά από ζητήματα, όπως για παράδειγμα αυτά των «δημοκρατικών» δικαιωμάτων και της στάσης απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους, θα προχωρούσαν με καλύτερους και ευνοϊκότερους όρους. Βέβαια, η προσγείωση στην πραγματικότητα ήρθε πολύ γρήγορα, με την μεγάλη απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων. Οι όποιες προσδοκίες είχε μερίδα του αναρχικού χώρου εξαϋλώθηκαν.
Το ψευτοδίλημμα του δημοψηφίσματος ήταν ένα ακόμη πλήγμα για την κοινωνική βάση αλλά και για τμήμα του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, το οποίο είχε επενδύσει σε αυτό . Η παράμετρος κοινωνία, μέσα από τις οικονομικές πιέσεις τις οποίες είχε δεχτεί, είχε την ψευδαίσθηση, που ως έναν βαθμό εντέχνως της καλλιεργήθηκε από την κυβέρνηση, ότι ένα όχι στις κάλπες θα σήμαινε την αποφυγή νέων σκληρότερων μέτρων.
Υπάρχει και μια άλλη πλευρά του δημοψηφίσματος που αφορά μερίδα του α/α χώρου, η οποία είχε την αυταπάτη, ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση θα ερχόταν σε ρήξη με την ΕΕ και κατ’ επέκταση με τους δανειστές. Εμείς από την άλλη, θεωρούμε ότι, η μόνη ρήξη, που θα μπορούσε να γίνει από τη μεριά των εταίρων και αποφεύχθηκε, ήταν να θέσουν την Ελλάδα εκτός ΕΕ. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Όχι μόνο λόγω του, ότι η ΕΕ δεν ήταν έτοιμη να διαχειριστεί μια νομισματική αποσταθεροποίηση από ένα επερχόμενο grexit και τις αλυσιδωτές αντιδράσεις, που αυτό θα προκαλούσε, με κίνδυνο παράλληλα να σκάσουν οι φούσκες των κεφαλαιακών κολοσσών στο εσωτερικό της, αλλά και λόγω των γεωστρατηγικών αναγκών της ΕΕ, όπως αυτές έχουν προκύψει το τελευταίο διάστημα .
Μία έξοδος από την ΕΕ, με πρωτοβουλία τμημάτων της οικονομικής ελίτ, δεν δημιουργεί από μόνη της το πρόσφορο έδαφος για την οργάνωση ενός επαναστατικού κινήματος.
Αρκετοί ήταν, που υποστήριζαν, ότι το δημοψήφισμα ήταν μια ευκαιρία για όξυνση των ταξικών αντιθέσεων, αναθέτοντας και εξαρτώντας την όποια επαναστατική στρατηγική στο αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος.
Η επανάσταση και η ανατροπή δε μπορούν να έρθουν με τα μέσα, που θέτει κάθε κυβέρνηση (π.χ. δημοψήφισμα), αλλά μόνο μέσα από τη βίαιη σύγκρουση με το κεφάλαιο και το κράτος. Για να ξεπεράσουμε όλα αυτά, που ως ένα βαθμό έχουν οδηγήσει σε τέλμα τον α/α χώρο, καλούμαστε να κάνουμε πολιτικά άλματα.
Οι αντικειμενικές συνθήκες στην εποχή μας είναι οι πλέον ώριμες, λόγω των συνεπειών της κρίσης. Συγχρόνως, δημιουργούνται οι ευνοϊκές συνθήκες για να προωθήσουμε τη μόνη δυνατή και ρεαλιστική λύση απέναντι στην κρίση, την Επανάσταση σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνικής βάσης, διαχέοντας παράλληλα και το επαναστατικό πρόταγμα της οριζόντιας κοινωνικής οργάνωσης.
Περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε τις προθέσεις μας. Να αποκρυσταλλώσουμε τις στρατηγικές και τους στόχους μας με ταξικό πρόσημο. Απώτερος σκοπός των αναρχικών είναι η οργάνωση για την επαναστατική ανατροπή, με όρους προεικόνισης της αντιιεραρχικής κοινωνίας, που θέλουμε, πάνω στις αρχές της ισότητας και της αλληλεγγύης. Εμείς θεωρούμε, ότι η δημιουργία μιας ανοιχτής συνέλευσης αναρχικών μπορεί να αποτελέσει ένα πεδίο πολιτικής ζύμωσης και δράσης προς αυτή την κατεύθυνση.
Μία ανοιχτή συνέλευση αναρχικών, για τη σύνθεση κοινών θέσεων και προτάσεων, που θα συμβάλουν στην επαναστατική προοπτική και θα αποτελείται τόσο από συντρόφους/ισσες, που δρουν ατομικά, όσο και από συλλογικότητες .
Η απόφαση συγκρότησης ανοιχτής διαδικασίας, εκτός από την προώθηση των ιδεών, έχει επίσης ως στόχο τη συνεχή και διακριτή παρέμβαση με μια σειρά δράσεων κοινωνικής απεύθυνσης πολύμορφου χαρακτήρα τόσο σε επιμέρους αγώνες όσο και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αυτές οι δράσεις θα αποτελούν σημεία αναφοράς και δημιουργίας γεγονότων για τη σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο.
Η μόνη διαδρομή για την ελευθερία, για τη διέξοδο από τη δουλεία, που μας έχουν επιβάλλει, είναι η Επανάσταση για την οικοδόμηση της ακρατικής-αταξικής κοινωνίας.
Ενημέρωση – συζήτηση για την συγκρότηση ανοιχτής συνέλευσης αναρχικών
Παρασκευή 4 Νοέμβρη στις 6μμ στο ΕΜΠ κτήριο Γκίνη.
(Επίσης θα συζητηθεί η συγκρότηση αναρχικού μπλοκ
ενόψει της επίσκεψης Ομπάμα στις 15/11)
Πρωτοβουλία για την συγκρότηση ανοιχτής συνέλευσης αναρχικών