Αναρχική Συλλογικότητα για τη Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση
προς τις συλλογικότητες που συμμετέχουν στην διαδικασία συγκρότησης Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης
Απολογισμός της τριήμερης συνάντησης 22-24 Νοέμβρη 2013
– Καταθέτουμε στον κοινό τόπο διαλόγου του εγχειρήματος συγκρότησης Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης έναν απολογισμό της τελευταίας προσυνεδριακής συνάντησης ως στοιχείο συμβολής στην πολιτική ζύμωση που έχει πάρει την μορφή της ΑΠΟ και συγκεκριμένα, προσβλέποντας στην συλλογική κατανόηση της κοινής εμπειρίας μας, στην άντληση πολιτικών συμπερασμάτων, στην κατοχύρωση θετικών αποτελεσμάτων και στην βελτιστοποίηση της οργανωτικής μεθοδολογίας.
Η κριτική ματιά της πολιτικής ομάδας μας συναρτάται με την αντίληψη που είχαμε συνολικά για την ΑΠΟ και με την ανταπόκρισή μας στην τρέχουσα φάση της. Στεκόμαστε αντίθετοι σε κάθε ουδετερότητα και σε κάθε αυθαίρετη ανάληψη έκφρασης μιας καθολικότητας. Ωστόσο, κοιτάμε σε μια κατεύθυνση που να εμπεριέχει ένα υπόστρωμα συνοχής για εκείνες τις αναρχικές συλλογικότητες που αποφασίζουν να συνταχτούν στην πάλη για την επανάσταση. Μ’ένα τέτοιο πρίσμα κάνουμε τις επισημάνσεις μας πάνω στην πλούσια εμπειρία απ’την οποία εξήχθησαν οι πρώτες αναλυτικές θέσεις της ΑΠΟ. Η ίδια η διαδικασία έθεσε καινοτομικά θεμέλια.
Όταν δημιουργήσαμε την ΑΣΜΠΑ πριν μερικούς μήνες, θεωρήσαμε εξαρχής ότι η ΑΠΟ είναι ένα ριζοσπαστικό βήμα ποιοτικής αναβάθμισης του αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Η συνάντηση του Νοέμβρη επιβεβαίωσε τις προσδοκίες μας. Κι επειδή ήταν ένα πρωτόγνωρο βίωμα, μάλλον για τους περισσότερους συμμετέχοντες, συναπαντήθηκε με τον αγωνιστικό ενθουσιασμό μας.
– Σταθμίζοντας την διαδρομή της ΑΠΟ από το ξεκίνημά της σε μια περίοδο επιβράδυνσης των αντιστάσεων, κρίνουμε ότι η συνάντηση του Νοέμβρη είχε ευάριθμη συμμετοχή συλλογικοτήτων και ατόμων. Το ενεργό πλήθος που αφουγκράστηκε την πρόταση της ΑΠΟ και μπήκε στην διαδικασία εκφράζει αποφασιστικά κι αντικειμενικά μια συλλογική συνείδηση οργανωτικής αναγκαιότητας και ικανότητας, ανατροφοδοτώντας την εξελιξιμότητα του εγχειρήματος.
Η συμμετοχή πολλών συλλογικοτήτων από την επαρχία ενισχύει την πολυμορφία των συντιθέμενων εμπειριών και την γονιμότητα της κοινής ζύμωσης. Η συνάντηση έβαλε βάσεις αμοιβαίας ενδυνάμωσης της πολιτικής δραστηριότητάς μας με τρόπο ισότιμο και σταθερό, πιο πέρα από προϋπάρχοντες συντροφικούς δεσμούς. Αντιλαμβανόμαστε αυτήν την εξέλιξη ως σημαντική, ιδιαίτερα για τους συντρόφους που βρίσκονται πιο απομονωμένοι γεωγραφικά.
Οι δεσμοί που συνάπτονται σε μια τέτοια συνθετική, ανοιχτή, αλλά και πολιτικά σαφή διαδικασία, ενέχουν μια νέα δυναμική, που υπερβαίνει τα εσωτερικά στεγανά του αναρχικού «χώρου».
Συνεχίζοντας από αυτό το σημείο οι συμμετέχοντες στην ΑΠΟ έχουμε ευθύνη να φροντίσουμε το εξελικτικό δυναμικό της με τις κατάλληλες πολιτικές διαδικασίες. Κομμάτι της ευθύνης μας είναι η οργανωτική πρόβλεψη ενδεχόμενης περαιτέρω επέκτασης της συμμετοχής.
– Αναγνωρίζουμε ότι οι διαδικασίες της συνάντησης είχαν τον σεβασμό και την στήριξη των συμμετεχώντων. Η συλλογική θέληση και συνείδηση εκφράστηκε έμπρακτα με το γεγονός ότι όλοι αντιληφθήκαμε τις προγραμματισμένες διεργασίες σαν κοινό μας τόπο και κοινό εργαλείο. Ήταν μια ισχυρή απόδειξη για το ότι οι συνεκτικές δομές προάγουν την συντροφικότητα, χωρίς να προϋποθέτουν περιοριστικά κεκτημένες σχέσεις.
– Απευθύνουμε δημόσια την εκτίμησή μας προς τις ομάδες εργασίας που προετοίμασαν κι επιμελήθηκαν τις διαδικασίες της συνάντησης και την εκτίμησή μας για την κοπιώδη αφοσίωση των συντρόφων που εργάστηκαν επί τρεις μέρες είτε συμμετέχοντας στις διαδικασίες σύνθεσης, είτε συμμετέχοντας στην επιμελητεία των πολιτικών διαδικασιών.
Επίσης, εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας προς τους συντρόφους που διαχειρίζονται και διέθεσαν στην ΑΠΟ κινηματικές υποδομές στον χώρο του ΤΕΙ.
– Αποτιμούμε την επιλογή εργασίας με ομάδες σύνθεσης ως εύστοχη και αποτελεσματική, για πολλούς λόγους:
Οι ομάδες σύνθεσης παρήγαγαν μια σοβαρή και γερή βάση συμφωνιών, που αποτελεί υλικό πολιτικού προσανατολισμού.
Η συνθετική εργασία ήταν εγγύηση μεστών και λιτών θέσεων. Αντί για ένα συγκεχυμένο προϊόν διαπραγματεύσεων, έχουμε ένα υλικό εξελίξιμο ως προς την ανάλυση, την σύνθεση και την συγκεκριμενοποίηση. Κατά τις συντακτικές εργασίες έγινε πυκνή ζύμωση. Οπότε, είχαμε και την ευκαιρία πολυεπίπεδης γνωριμίας των συλλογικοτήτων.
Μέσα στις ομάδες σύνθεσης φάνηκε να κατακτάται ευρύα κατανόηση της σημασίας των διαδικασιών και της συνέπειας προς αυτές. Επιπλέον, έγινε κατανοητή η καθοριστική σημασία του έγγραφου διαλόγου που προηγήθηκε της συνάντησης (τοποθετήσεις στα θέματα της ατζέντας).
Ένα σημείο που αξίζει παρατήρησης είναι ότι οι ομάδες σύνθεσης λειτούργησαν παραδειγματικά στο ζήτημα της λήψης αποφάσεων εντός χρονοδιαγραμμάτων. Το έργο τους έμεινε ανολοκλήρωτο λόγω φόρτου θεμάτων και όχι λόγω αδιεξόδου στην ζύμωση. Η συνθετική διαδικασία, όπως και κάθε πολιτική εργασία, απαιτεί ένα ελάχιστο επίπεδο λήψης αποφάσεων, στο οποίο ενίοτε διακυβεύονται υποθέσεις στρατηγικής. Είναι ανέφικτο, αν όχι ανεπιθύμητο να διαχωριστούν πλήρως οι διαδικαστικές ευθύνες από την διαρκή πολιτική ζύμωση. Οι ομάδες σύνθεσης της τριήμερης συνάντησης είχαν αποφασιστικό χαρακτήρα, παρότι η τελική επικύρωση των προτάσεων πέρασε από τις συνελεύσεις των συλλογικοτήτων κι εργάστηκαν με απόλυτα συναινετικό τρόπο και με αρκετά ταχείς ρυθμούς, συνυπολογίζοντας την ποικιλομορφία των αρχικών κειμένων και το πλήθος των εκπροσώπων. Ας επισημάνουμε εδώ, ότι αν οι καταστατικές θέσεις διαμορφώνονταν με ψηφοφορία θα ήταν πολύ φτωχότερες κι ίσως ασυνάρτητες, ενώ μέσα στην συνθετική διαδικασία, όσο και στην συνέχεια της ΑΠΟ πιθανότατα να είχαμε διαλυτικές αντιπαραθέσεις.
Για την αναβάθμιση των συνθετικών διαδικασιών θεωρούμε απαραίτητη την έγκαιρη κατάθεση, μελέτη (απ’όλους) και σύνοψη των θέσεων των συλλογικοτήτων. Επίσης, θεωρούμε απαραίτητη την τοποθέτηση ενός προσωρινού συντονιστή σε κάθε διαδικασία διαλόγου. Το λιγότερο που μπορεί να προσφέρει ένας συντονιστής σε μια ομάδα σύνθεσης είναι οικονομία δυνάμεων και χρόνου, αποτρέποντας επαναλήψεις, άσχετες παρεκκλίσεις και κλειστούς διαλόγους («πηγαδάκια»). Παρότι τα ελάχιστα μικροξοδέματα αυτού του είδους, που είχαμε στις διαδικασίες σύνθεσης, δεν επισκίασαν τον παραγωγικό ρυθμό, σίγουρα μπορούμε να κάνουμε τον διάλογό μας να κυλάει ακόμα πιο συντονισμένα και δημιουργικά. Γενικότερα, για την αναβάθμιση των οργανωτικών διαδικασιών αξίζει να δόσουμε προσοχή στην παραγωγή κοινής μεθοδολογίας με βάση την συλλογική εμπειρία για τις ομάδες εργασίας.
Συνοπτικά, η κοινή εργασία στις ομάδες σύνθεσης ήταν μια καινοτομική εμπειρία, αποτέλεσμα του πολιτικού έργου που προηγήθηκε, απόσταγμα πολιτικού αγώνα χρόνων και μια δοκιμασία για όλους.
– Η ολομέλεια επίσης έδειξε τα δικά της ποιοτικά χαρακτηριστικά ως πολιτική διαδικασία. Πρώτα πρώτα, αποτελεί μια συνάντηση σώματος. Το αντάμωμα του συνόλου δίνει μια αμεσότητα στην υπόσταση της πολιτικής κοινότητας. Ο χώρος γεμίζει με σημαίνουσες εκφράσεις κι επαφές γύρω από τον προγραμματισμένο διάλογο.
Η ανάγνωση των τοποθετήσεων κρίθηκε χρονοβόρα και περιττή από αρκετούς συμετέχοντες. Έχουμε όμως την πεποίθηση ότι στις επόμενες συναντήσεις θα είναι εποικοδομητικό να διατηρήσουμε μια αρχική συνάθροιση με σύντομες δηλώσεις συμμετοχής. Οι χαιρετισμοί μέσα από το σώμα προς το σώμα εκφράζουν μια παρουσία με νόημα.
Η φάση των ερωτήσεων και απαντήσεων μας προσέφερε συμπυκνωμένα πολλές πληροφορίες κι όπως φάνηκε από το πλατύ ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε, μάλλον έγινε αντιληπτή από πολλούς ως πρόσφορη διαδικασία. Η ιδιαιτερότητα αυτής της μεθόδου είναι ότι δίνονται απαντήσεις σε άμεσο χρόνο και προς όλους απέναντι σε καίριες ερωτήσεις. Ο διάλογος έχει μια ζωντάνια, παρότι είναι οριοθετημένος και αποδίδει έναν πλούτο πληροφοριών με οικονομία χρόνου κι επικοινωνιών. Και το πολιτικά σημαντικότερο είναι ότι ένα πλαίσιο στο οποίο κάθε συλλογικότητα αναλαμβάνει την ευθύνη ν’αποσαφηνίσει τις θέσεις της χωρίς κανείς να έχει το προνόμιο να αρνηθεί τον δημόσιο διάλογο, χτίζει μια βάση εμπιστοσύνη. Οι ίδιες επισημάνσεις ισχύουν και για την φάση των διορθωτικών τοποθετήσεων επί των συνθετικών κειμένων και για την τελική φάση όπου έγινε μια πρώτη επικύρωση των αποτελεσμάτων και κατατέθηκαν άμεσα και δημόσια οι εμμένουσες αντιρρήσεις.
– Αποτιμώντας την ατζέντα σύνθεσης ως προς την εξέλιξη ενός πολιτικού προσανατολισμού δράσης και της διαδικασίας συνοργάνωσής των κατάλληλων ενεργειών, ξεκινάμε καταθέτοντας την άποψή μας σχετικά με την διάρθρωση των θεμάτων διότι αυτή καθορίζει το πλαίσιο ανάπτυξης της ζύμωσης στην διάρκεια των διαδικασιών. Η Α.Σ.Μ.Π.Α. μπήκε στην ΑΠΟ σε στιγμή που η ατζέντα είχε ήδη προσδιοριστεί και σίγουρα τώρα που εφαρμόζεται το σχέδιο της Διευρυμένης Πρωτοβουλίας θα ήταν παράλογο να κριτικάρουμε. Όμως, οι αντιλήψεις που έχουν οι συλλογικότητες για τα βήματα σύνθεσης των αναγκαίων πολιτικών νοημάτων, αποτελούν εκφράσεις των αντιλήψεών για τον ίδιο τον αγώνα. Έτσι, κοινοποιούμε τις παρατηρήσεις μας για να εμπλουτίσουμε την πολιτική ζύμωση χωρίς ενστάσεις στην τρέχουσα διαδικασία σύνθεσης.
Θεωρούμε ότι η έννοια «αρχές» ως σημείο εκκίνησης μπορεί να έχει μια απλή πρακτική σημασία, δηλώνοντας τις αρχικές αναφορές ενός συνεκτικού κειμένου, αλλά κουβαλάει επίσης ένα τεράστειο μεταφυσικό φορτίο. Ο θεμελιακός αυτοπροσδιορισμός μας πάνω σ’έναν εσχατολογικό προσδιορισμό του ελευθεριακού οράματος («ποια κοινωνία οραματιζόμαστε») ενέχει τουλάχιστον μια δυναμική ασάφειας, που φάνηκε στο πρώτο κείμενο σύνθεσης για το θέμα ΑΡΧΕΣ και μια δυναμική περιφοράς μακρόθεν της ζωντανής ταξικής σύγκρουσης, που δεν εμφανίστηκε στην τριήμερη συνάντηση αφού οι συμμετέχουσες συλλογικότητες έχουν προσυμφωνήσει σ’έναν πολιτικό προσανατολισμό άμεσου κοινωνικού αγώνα, αλλά υποθάλπτεται από την αντιστροφή της σχέσης πραγματικού και δέοντος στην κοινωνική απεύθυνσή μας μέσω του καταστατικού κειμένου. Μ’ένα τέτοιο σκεπτικό απαντήσαμε, η Α.Σ.Μ.Π.Α., στο συγκεκριμένο θέμα περιγράφοντας πως μπορούν ν’ανταποκριθούν τα προτάγματά μας στις κοινές ανάγκες μας και πως μπορούν να δοκιμαστούν στον αυτοοργανωμένο αγώνα σήμερα μέσω της ΑΠΟ.
Σχετικά με την σειρά των θεμάτων, θεωρούμε ότι τόσο τα θεμελιακά προτάγματά μας, όσο και η στρατηγική μας προκύπτουν από τις συγκεκριμένες συνθήκες που βιώνουμε και από τις υπαρκτές αντιστάσεις. Οπότε, έχοντας προσδιορίσει ποιοί είμαστε μέσα στον ταξικό ανταγωνισμό και ενάντια σε τι αγωνιζόμαστε, θεωρούμε ότι η οργανωτική εξέλιξη είναι αδιαχώριστη από τον άμεσο αγώνα μας κι έτσι η ματαβατική διαδικασία προς ένα ομόσπονδο σχήμα (η επεξεργασία αναλυτικών θέσεων, η στρατηγική, ύστερα η τακτική και ύστερα η δομή, αφού το καθένα αποτελεί συγκεκριμενοποίηση κι επικαιροποίηση των προηγούμενων) πρέπει να εμπεριέχεται στις άμεσες στοχεύσεις μας ως εξελικτικό σχέδιο της συλλογικής δράσης. Γι’αυτό κοινοποιήσαμε στην τριήμερη συνάντηση την ιδέα δημιουργίας μιας συντονιστικής διαδικασίας μέσα στην ΑΠΟ, σαν πλατφόρμα συλλογικής ανταπόκρισης στις κρίσιμες εστίες ταξικού-κοινωνικού ανταγωνισμού που εκδηλώνονται διαρκώς. Θα εντάξουμε την πρόταση για μια συντονιστική διαδικασία στα θέματα που θα συζητηθούν τον Φλεβάρη, με δεδομνένο ότι έχει ήδη κατοχυρωθεί μια επαρκής συμφωνία στις βασικές θέσεις του Νοέμβρη.
Όταν στις 22/11 το μεσημέρι αναγνωρίσαμε στην ολομέλεια της ΑΠΟ ότι ο χρόνος δεν επαρκεί για την ολοκλήρωση των θεμάτων, προτείναμε να συνεχίζαμε με τις ΘΕΣΕΙΣ και τις ΣΤΟΧΕΥΣΕΙΣ αφήνοντας για το τέλος ή για επόμενη συνάντηση την ΔΟΜΗ, έχοντας το παραπάνω σκεπτικό. Ανακαλέσαμε αμέσως την πρόταση τροποποίησης του προγράμματος κατανοώντας μετά από τις εξηγήσεις συντρόφων της Διευρυμένης την προτεραιότητα που είχε δοθεί στο παράλληλο προχώρημα όλων των ενοτήτων της ατζέντας. Το απρόβλεπτο αντικειμενικό πρόβλημα προκάλεσε αναπόφευκτα μια διαδικαστική κρίση, την οποία αντιληφθήκαμε ως πολιτική κρίση, όπως και άλλοι σύντροφοι που είτε συμφωνούσαν σε μια τροποποίηση είτε επέμειναν στην τήρηση του προγράμματος έστω κι ελλειπώς. Το ταχύ ξεπέρασμα αυτής της κρίσης ήταν αποτέλεσμα της κεκτημένης συλλογικής ευφυίας. Το «βέτο» ορισμένων συντρόφων της Διευρυμένης απέναντι στη νέα πρόταση έγινε αμέσως σεβαστό, ακριβώς διότι ήταν ευλόγως αντιληπτό ότι ο απλούστερος τρόπος για να συνεχιστεί η δραστηριότητα σε πλαίσιο ενότητας ήταν η παραμονή στο προσυμφωνημένο . Πρόκειται για ένα μικρό συμβάν, που όμως δείχνει συγχρόνως το νοηματικό πλούτο και την ευελιξία της συνθετικής-συναινετικής διαδικασίας.
Σχετικά με την εξέλιξη της επεξεργασίας των θεμάτων, τα τέσσερα ζητήματα που καταγράφηκαν προς επεξεργασία στον διάλογο του θέματος ΑΡΧΕΣ («σχέση πολιτικού-κοινωνικού», «πρωτοπορεία», «σχέση μέσων και σκοπών», «ρεφορμισμός») είναι τα πιο βασικά για την διαμόρφωση κοινής πολιτικής φιλοσοφίας, στρατηγικής και μεθοδολογίας. Ο «ρεφορμισμός», όπως τα υπόλοιπα θέματα στρατηγικής («δημιουργία κινήματος» κι «επανάσταση»), θα πρέπει να αναλυθεί και να συγκεκριμενοποιηθεί στην συνάντηση του Φλεβάρη δίχως νέα αναβολή και τ’άλλα τρια εκκρεμούντα ζητήματα μέχρι και στην επόμενη προσυνεδριακή.
Σχετικά με την ΔΟΜΗ, το ζήτημα του τρόπου λήψης αποφάσεων, που έμεινε προς συζήτηση, είναι το σοβαρότερο, αφού αφορά την αποφασιστική ισχύ των συλλογικοτήτων και του συνόλου, εφαπτόμενο με κρίσιμα σημεία, όπως η αποτελεσματικότητα, η ενότητα στην δράση, η ισότητα, η συμμετοχικότητα και η πολιτική ζύμωση. Για την διαμόρφωση ενός κοινού τόπου σ’αυτό το επίμαχο ζήτημα, που αφορά όχι μόνο την ΑΠΟ, αλλά και τις προτάσεις μας για τους πολιτικούς αρμούς μιας ελευθεριακής κοινωνίας, θεωρούμε γόνιμη την οργανωτική εξειδίκευση των θεμελιακών στοχεύσεων της ΑΠΟ με πολιτικά κριτήρια, χωρίς δογματικές αγκυλώσεις. Αναγνωρίζουμε ότι στην ΑΠΟ προς το παρόν εφαρμόζουμε και δίνουμε ισχύ σε μια συνθετική-συναινετική διαδικασία, η οποία αποτελεί συλλογικό κεκτημένο. Ξεκινώντας από αυτήν την κοινή βάση παραμένουμε ανοιχτοί στον σχετικό διάλογο.
– Η απόφαση ολοκλήρωσης των εργασιών της συνάντησης τον Φλεβάρη ανταποκρινόταν στις δυνατότητες του συνόλου. Πολλές συλλογικότητες θεωρούσαμε σημαντικό να επισπεύσουμε και το εκφράσαμε στην αρμόδια ομάδα σύνθεσης, όμως, θα ήταν αντικειμενικά διχαστικό αν αφήναμε πίσω κάποιες συλλογικότητες που δεν θα μπορούσαν να κινηθούν στην ίδια ταχύτητα κι έτσι αρκετοί συμφωνήσαμε σ’ένα χρονοδιάγραμμα που σεβόταν τις δυνατότητες όλων. Η συναίνεση της πλειονότητας σ’ένα σχέδιο με βάση την υπεράσπιση της ενότητας και η αποδοχή του από το σύνολο των συλλογικοτήτων ήταν ένα παράδειγμα της πολιτικής και ηθικής αξίας που χαρακτηρίζει την συλλογικά και ριζοσπαστικά κεκτημένη και ανεπτυγμένη συνθετική μέθοδο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση τα πολιτικά και συντροφικά κριτήρια που μας οδήγησαν σε μια κατ’ανάγκη βράδυνση υπήρξαν ισχυρότερα από την πλειοψηφικότητα των αρχικών προσεγγίσεων στην επίσπευση και τελικά διαμόρφωσαν μια κοινή συμφωνία όχι βάσει της εξαγώμενης πλειοψηφίας, αλλά βάσει των αντικειμενικών δεδομένων. Οι οριακές ανάγκες τις οποίες αντιπρόταξαν οι συλλογικότητες που έκριναν το διάστημα μέχρι τον Φλεβάρη προβληματικά μεγάλο και οι οποίες καταγράφηκαν στην διαφωνία τους, αποτελούν και δικές μας αγωνίες και μάλλον αγγίζουν το σύνολο των συντρόφων. Ωστόσο, θεωρούμε ότι για να χτιστεί η ΑΠΟ δεν περισσεύει κανείς απ’όσους συμφωνούν στον πολιτικό προσανατολισμό που έχει ήδη χαραχτεί, δίχως ν’αποτρέπεται η όποια αυτόνομη και μη ανταγωνιστική πρωτοβουλία.
– Στοχαζόμαστε ένα σχέδιο συνέχειας εκκινώντας από τα επιτεύγματα και τις εκκρεμότητες της τριήμερης συνάντησης του Νοέμβρη. Το σημείο εστίασης πρέπει να είναι το επερχόμενο ιδρυτικό συνέδριο. Για να συμπαιράνουμε τι θέλουμε να παράξει η επόμενη προσυνεδριακή διαδικασία και τι οφείλει να παράξει η συμπληρωματική συνάντηση του Φλεβάρη προαπαιτείται να προσδιορίσουμε τι θέλουμε να παράξει το συνέδριο.
Θεωρούμε ότι το ιδρυτικό συνέδριο που θα πραγματοποιηθεί αφότου θα είμαστε έτοιμοι να επικυρώσουμε ένα σύνολο πολιτικών θέσεων, όπως αυτό έχει καθοριστεί στην ατζέντα διαλόγου κι ενδεχομένως να τις συμπυκνώσει και να τις δημοσιοποιήσει με την μορφή ενός καταστατικού μανιφέστου, πρέπει να παράξει στρατηγικές και τακτικές άμεσης παρέμβασης στα επίκαιρα πεδία του ταξικού-κοινωνικού ανταγωνισμού. Προς τούτο πρέπει να παράξει κι ένα σχέδιο δομής συγκεκριμενοποιώντας τα πολιτικά όργανα και τις διαδικασίες που θα χτίσουν την δομή και θ’αρχίσουν την δράση της ΑΠΟ.
Η εξαγωγή άμεσων στρατηγικών στόχων, τακτικών μεθόδων και σχεδίου δομής εξαρτάται από την αποσαφήνιση μιας πολιτικής και στρατηγικής φιλοσοφίας. Ορισμένα θέματα της ατζέντας είναι καθοριστικά γι’αυτό το βήμα. Οπότε, προτείνουμε να αλλάξει η σειρά επεξεργασίας των θεμάτων στις ομάδες σύνθεσης του Φλεβάρη, ως εξής:
-ΘΕΣΕΙΣ- Θέματα βασικής προτεραιότητας, «αλληλεπίδραση με δομές κοινωνικού και ταξικού» (Θ11), «ρεφορμισμός» (Θ12), «ΜΜΕ» (Θ10). Και στην συνέχεια αλλαγή δευτερεύουσας σημασίας, «χρηματοδότηση» (Θ13), «εξαθλίωση/κανιβαλισμός» (Θ7), «καταστολή, φυλακές, εγκλεισμός, αιχμάλωτοι αγωνιστές» (Θ9), Θ6 και Θ8.
Συνοπτικά, Θ11,12,10,(13,7,9,6,8).
-ΣΤΟΧΟΙ- Θέματα βασικής προτεραιότητας, «ενίσχυση-αναβάθμιση των διαδικασιών» (Σ1), «συντονισμός αλληλεγγύης των υποκειμένων» (Σ6), δηλαδή όπως εκκρεμούν ήδη και αμέσως μετά τα ζητήματα στρατηγικής, «δημιουργία ελευθεριακού, επαναστατικού, ταξικού κινήματος» (ΣΣ1 ή Σ12), «σχέση με τους θεσμούς και ρήξη με τον ρεφορμισμό» (ΣΣ2 ή Σ13), «κοινωνική επανάσταση» (ΣΣ3 ή Σ14). ‘Υστερα, με την υπάρχουσα σειρά (Σ8,9,10,11), ίσως με προτεραιότητα στο «ΜΜΕ» (Σ11).
Συνοπτικά, Σ1,6,12,13,14,(11,8,9,10).
Κρίνουμε ότι τουλάχιστον οι βασικές αλλαγές σειράς που προτείνουμε (υπογραμμισμένοι αριθμοί) είναι σημαντικές για την επιτάχυνση των οργανωτικών διαδικασιών μέσα από ένα αγωνιστικό πρίσμα. Στην επόμενη προσυνεδριακή συνάντηση, που μπορεί να είναι και η τελευταία πριν το ιδρυτικό συνέδριο, μπορεί να ολοκληρωθεί η διαμόρφωση βασικής πολιτικής και στρατηγικής φιλοσοφίας με την κατάληξη των σχετικών διαφωνιών που ίσως προκύψουν το Φλεβάρη και των ζητημάτων που εκκρεμούν από τον Νοέμβρη, τα οποία παρότι προέκυψαν στην κατηγορία ΑΡΧΕΣ, αφορούν την πολιτική και στρατηγική φιλοσοφία μας («πολιτικό-κοινωνικό», «πρωτοπορεία», «σχέση σκοπών και μέσων»).
Για να αποφασίσουμε ένα σχέδιο δομής συν τα απαραίτητα όργανα εκκίνησης, προϋποτίθεται να έχουμε αποφασίσει για τις μορφές και τις σχέσεις των οργάνων, για τους τρόπους λήψης αποφάσεων και την δεσμευτικότητα. Τον Φλεβάρη στο θέμα ΔΟΜΗ πρέπει να προχωρήσουμε σχετικά με τα όργανα και τις σχέσεις τους συγκεκριμενοποιώντας πρότυπα οργανωτικά σχήματα και βασικές διαδικαστικές μεθόδους. Γι’αυτό, απευθύνουμε προς τις συλλογικότητες μια προτροπή, να κατατεθούν μέχρι τις 8 Γενάρη (απ’όσους δεν το έχουν πράξει ήδη) σαφείς και ολοκληρωμένες απόψεις πάνω στο ζήτημα. Επιπλέον, θεωρούμε αναγκαίο οι συλλογικότητες να προσέλθουν στις ομάδες σύνθεσης έχοντας μελετήσει τις τοποθετήσεις των άλλων και έχοντας εμπιστευτεί στους εκπροσώπους τους ευρύες αρμοδιότητες σύνθεσης μέσα στο πλαίσιο των αδιαπραγμάτευτων οριοθετήσεών τους, ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι διαφωνίες που θα επιστρέψουν στις ολομέλειες των συλλογικοτήτων. Στην επόμενη προσυνεδριακή συνάντηση θα πρέπει να κλείσουν οι σχετικές εκκρεμότητες, όπως και τα ζητήματα τρόπων λήψης αποφάσεων και δεσμευτικότητας. Η συγκεκριμενοποίηση πρότυπων οργανωτικών σχημάτων και βασικών διαδικαστικών μεθόδων τον Φλεβάρη θα επιτρέψει στην επόμενη προσυνεδριακή να προσδιορίσει επί του συγκεκριμένου επίπεδα αναγκαίας σύνθεσης και βαθμούς δέσμευσης.
Υποσημειώσεις:
1. Για συντομία θα γράφουμε ΑΠΟ αντί για «εγχείρημα συγκρότησης αναρχικής πολιτικής οργάνωσης» ή «διαδικασία για την αναρχική πολιτική οργάνωση» ή «αναρχική πολιτική οργάνωση».
2. Η αντίληψή μας σε σχέση με την ΑΠΟ στην τρέχουσα φάση της βρίσκεται καταγεγραμμένη στις τοποθετήσεις της ΑΣΜΠΑ για την ατζέντα της συνάντησης που πραγματοποιήθηκε.
3. Αντιλαμβανόμαστε τους ποιοτικούς μετασχηματισμούς ως εξαρτημένους από την ποσωτική δυναμική και αντίστροφα. Η εξέλιξη της ΑΠΟ από την αφηρημένη ιδέα της ομοσπονδιοποίησης μέχρι το σημείο που βρισκόμαστε τώρα συνηγορεί σε μια διαλεκτική αντίληψη του ποιοτικού και του ποσωτικού μέσα στην ταξική πάλη.
4. Η μοναδική περίπτωση προσωρινής εμπλοκής ήταν στο θέμα «συντονισμός αλληλεγγύης των υποκειμένων» το οποίο μετατέθηκε από τον πρώτο κύκλο της ομάδας σύνθεσης. Κατά την άποψή μας το μπλοκάρισμα της συζήτησης ήταν παράτυπο, αφού συνέβη πριν ξεκινήσει η επεξεργασία και χωρίς να έχουν εκφραστεί διαφωνίες. Η εξάρτηση του θέματος από ένα άλλο θέμα («αλληλεγγύη σε φυλακισμένους αγωνιστές») αποτελούσε πρόταση αλλαγής της ατζέντας, κάτι για το οποίο θα έπρεπε να μην είναι αποδεκτό ούτε το «βέτο» μιας συλλογικότητας, ούτε μια πλειοψηφική τοποθέτηση, ούτε η γενική συναίνεση των εκπροσώπων στην ομάδα εργασίας. Το μόνο αρμόδιο πολιτικό όργανο για μια τέτοια απόφαση κατά την διάρκεια της τριήμερης ήταν η γενική συνέλευση των συλλογικοτήτων και πάλι θα έπρεπε να ισχύει το «βέτο» υπέρ της συνέχισης με την προαποφασισμένη ατζέντα. Δηλαδή, μόνο με την γενική συναίνεση της ολομέλειας θα ήταν αποδεκτή μια τέτοια αλλαγή, η οποία ανέστειλε μια διεργασία ζύμωσης. Σχετικά με το «βέτο» κάνουμε μια μικρή επισήμανση και στην επόμενη υποσημείωση (5).
Άρα, η συγκεκριμένη ομάδα σύνθεσης όφειλε να επεξεργαστεί το θέμα, να καταγράψει τις συμφωνίες όποιων αναγνώριζαν την σημασία του και τις διαφωνίες αν υπήρχαν.
Το μπλοκάρισμα του διαλόγου εξέφραζε μια άρνηση απέναντι στο ίδιο το νόημα του συγκεκριμένου θέματος, απέναντι στον αλληλέγγυο συντονισμό μας. Όπως επίσης, ένα θέμα που αρχικώς ήταν ακατανόητο από ορισμένους συντρόφους ήταν η «ανταλλαγή εμπειριών-πληροφόρησης», δηλαδή, η επεξεργασία διαδικασιών αλληλοκατανόησης. Το γεγονός ότι οι μορφές των μικρών τριβών που εκδηλώθηκαν εμφάνιζαν μια αρνητική αντιστοιχία με τα επίμαχα σημεία του διαλόγου υποδηλώνει την σημαντικότητα των συγκεκριμένων θεμάτων της ατζέντας. Κοινοποιούμε αυτήν την παρατήρηση για να ισχυροποιήσουμε την συνθετική τάση που τελικώς επικράτησε στην διάρκεια της τριήμερης συνάντησης.
5. Η έννοια του «βέτο» έχει νόημα μόνο σε σχέση με την κατάσταση μέσα στην οποία ανακύπτει μια πρόταση κι όχι δογματικά. Η συνέχεια της δραστηριότητας βάσει του προσυμφωνημένου πρέπει να είναι το κριτήριο. Αποτελεσματικό είναι αφενός να ισχύει το «βέτο» απέναντι σε νέες προτάσεις, για να μην εισάγουν προσχώματα και να μην προκαλούν διασπάσεις και αφετέρου να μην ισχύει το «βέτο» για την παύση οποιασδήποτε προσυμφωνημένης δραστηριότητας. Επ’αυτού θα τοποθετηθούμε αναλυτικότερα αργότερα.
6. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μια διαδικασία ψηφοφορίας θα ήταν χρονοβόρα σε αντίθεση με τον άμεσο διάλογο.
7. Για παράδειγμα, στα σημεία του συνθετικού κειμένου που περιγράφουν τις διαδικασίες εισδοχής συλλογικοτήτων στην ΑΠΟ και αποπομπής, προκρίνονται οι συνθετικές-συναινετικές διαδικασίες και δίνονται έμμεσα πρακτικές απαντήσεις στο ζήτημα του «βέτο».
8. Ένας πολιτικός τόπος που χαρακτηρίζεται από την συλλογικότητα των συμμετεχόντων δεν έχει ανάγκη από την κατοχύρωση της πλειοψηφούσας άποψης για να παράγει τις βέλτιστες αποφάσεις. Ο λόγος, το ακριβέστερο εργαλείο για να εκφράσουμε την ευαισθησία μας και την ευφυία μας, έχει αντικειμενικά την ισχυρότερη επιρροή έναντι κάθε άλλου μέσου. Αντιθέτως, όταν οι συζητούντες υπονομεύουν την διαλεκτή της εγκυρότητας του λόγου (γραπτού και προφορικού) καμία τυπική συμφωνία δεν είναι ικανή ν’αποτρέψει τα εκκολαπτόμενα σχίσματα.
Ενίοτε, η αρχικώς πλειοψηφούσα άποψη δεν είναι η καταλληλότερη για την συνέχιση της δράσης και αυτό μπορεί να γίνεται κατανοητό απ’την πλειονότητα, όπως συνέβη στο συγκεκριμένο παράδειγμα.
Ενώ στο συλλογικό έδαφος η συναίνεση στα κοινά βέλτιστα εξάγεται αβίαστα, συνυπολογίζοντας ελεύθερα τους ποσωτικούς συσχετισμούς, στις δημοκρατικές μεθόδους ο σεχταρισμός βρίσκει το πιο ταιριαστό του περιβάλλον. Αν η κυριαρχία της πλειοψηφίας μπορεί να γίνεται χρήσιμη σε κάτι, αυτό είναι η επιβολή του απαράδεκτου κόντρα στην συλλογικότητα (όταν πλειοψηφεί το απαράδεκτο) ή η συντήρησή του δίπλα στην πλειοψηφία και πάλι κόντρα στην συλλογικότητα (όταν μειοψηφεί).
Αναρχική Συλλογικότητα για τη Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση
21 Δεκέμβρη 2013
