ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ

                                για την ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
«ΑΡΧΕΣ»

Ποιοί είμαστε κι ενάντια σε τι αγωνιζόμαστε

– Εμείς, οι άνθρωποι που απαρτίζουν την Αναρχική Συλλογικότητα για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση ως οργανωμένοι αναρχικοί ανήκουμε στον κόσμο των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων, είμαστε μέρος του μεγάλου πλήθους εκείνων που βιώνουν την εξουσία του κράτους και του κεφάλαιου πάνω στη ζωή τους και τις απάνθρωπες συνέπειές της. Τα βιώματά μας, που είναι αδιαχώριστα από το επιβαλλόμενο καθεστώς σκλαβιάς, εμπεριέχουν τη συνείδηση των αντικειμενικών συνθηκών οι οποίες διαμορφώνονται μέσα στον διαρκή ανταγωνισμό για κυριαρχία και στην πάλη της ταξικής βάσης απέναντι στην εξουσία.
– Οι συνθήκες τις οποίες βιώνουμε αντανακλούν το πλέγμα των εξουσιαστικών δομών που επιβάλονται πάνω στις κοινωνίες κι ενάντια σ’αυτές τις δομές αγωνιζόμαστε. Η κυριαρχία (στρατιωτική-πολιτική-οικονομική) του κεφάλαιου και των κρατικών και διακρατικών θεσμών και μηχανισμών πάνω στον ζωντανό πλούτο του πλανήτη συντηρεί ποικίλες αντιθέσεις και παράγει νέες. Οι κοινωνικές αντιστάσεις δημιουργούν τη συλλογική συνείδηση ότι έχουμε τη δυνατότητα να απελευθερωθούμε από τις εξουσιαστικές δομές. Μέσα στην ταξική πάλη συνδιαμορφώνεται διάχυτα μια σφαιρική και πολύμορφη αντίληψη πανανθρώπινης κοινότητας απέναντι στην ενότητα, τις αντιθέσεις και τον ολοκληρωτισμό της εξουσίας.
– Η οικονομική κυριαρχία θεμελιώνεται στην κρατική τρομοκρατία και στη θεσμική αφομοίωση. Το κράτος και το κεφάλαιο είναι συγχρόνως μηχανισμοί και σχέσεις. Στο κεφαλαιοκρατικό καθεστώς κυρίαρχες σχέσεις είναι ο έλεγχος και η λεηλασία πάνω στη δημιουργική ανθρώπινη δραστηριότητα, πάνω στη γνωστική εξέλιξη των κοινωνιών, πάνω στο φυσικό περιβάλλον. Η τρομοκρατία, η αφομοίωση και η καταστροφή συναποτελούν τον πυρήνα των σχέσεων κυριαρχίας.
Μέσα στους αιώνες η εξουσία έχει αλλάξει μορφές, η βία της και η ισχύς της όμως, διατηρούνται. Η ταξική τοποθέτηση και η μαχητικότητα συνδέονται άρρηκτα ως ριζικά χαρακτηριστικά του κοινού αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Υπό τις παρούσες συνθήκες σε κάθε εκδηλούμενη αντίσταση ενυπάρχει μια εξέγερση της εξουσιαζόμενης βάσης. Η μαζική εξέγερση είναι η συνάντηση των αντιστάσεων με το καταπιεσμένο κοινωνικό δυναμικό.
– Η οργάνωση της εκμεταλλευόμενης βάσης στην πάλη της απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο εκφράζει την κοινή ανάγκη να ανατραπούν οι τυραννικές συνθήκες. Η οργάνωση της ταξικής πάλης πραγματώνει εδώ και τώρα τον κόσμο που οραματίζονται οι αντιστεκόμενοι και αποτυπώνει τις κατακτήσεις τους. Η πολιτική οργάνωση των εκμεταλλευόμενων στις ιστορικές διαδρομές της έδωσε ισχύ στους καταπιεσμένους, αλλά ανέδειξε επίσης νέες διευθυντικές κάστες, γέννησε καινούριες κοινωνικές εμπειρίες, αλλά και τρόπους αφομοίωσης στους κρατικούς θεσμούς, έσπασε τον έλεγχο των κυρίαρχων πάνω στην πορεία της ανθρωπότητας και άλλαξε τους όρους του ταξικού ανταγωνισμού, αλλά κι αφέθηκε σε νέες τυραννίες.
– Η αναρχία ως αξιακό φορτίο, δεν είναι μια υπόθεση αφηρημένων αρχών, αλλά προέρχεται από την ιστορική εξέλιξη του απελευθερωτικού αγώνα των εκμεταλλευόμενων. Η αναρχία είναι μια τοποθέτηση μέσα στην ταξική πάλη, εκείνη η τοποθέτηση που εμπιστεύεται και στηρίζει την ακηδεμόνευτη μαχητική συγκρότηση της βάσης. Η ταξική ανάλυση δεν είναι ένα δογματικό ερμηνευτικό εργαλείο, αλλά η συλλογική αυτοσυνείδηση του αντιεξουσιαστικού αγώνα και των αντικειμενικών όρων που η ίδια η εκμεταλλευόμενη βάση μπορεί να επιβάλει στην εξουσία. Η αναρχία είναι ο σπόρος για τον κοινωνικό κόσμο της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης, που αυτοοργανώνεται πολύτροπα στο σήμερα σε εγχειρήματα αντίστασης. Η αναρχία είναι το πολιτικό πρόταγμα που συμπυκνώνει τους αγώνες της βάσης στην προοπτική της συνολικής ανατροπής κράτους και κεφάλαιου.
– Η κοινωνική επανάσταση είναι αναγκαία και εφικτή. Η ίδια η φυσική εξελικτικότητα της ανθρωπότητας αναπόδραστα κάποια στιγμή θα αφήσει την εκμετάλλευση, την ιδιοκτησία, την εξουσία και όλους τους θεσμούς της στο ιστορικό παρελθόν. Κάθε αυτοοργανωμένη αντίσταση επιταχύνει την ριζική αλλαγή. Κάθε εξέγερση εκδηλώνει άμεσα την κοινή δύναμη των εξουσιαζόμενων. Η πολιτική αυτοοργάνωση της ταξικής και κοινωνικής πάλης έχει ένα έργο: να πολλαπλασιάσει τους αγώνες, να ορθώσει και να στηρίξει μέτωπα σύγκρουσης, να προετοιμαστεί και να προετοιμάσει για το προσδοκόμενο από τους εκμεταλλευόμενους κι αναπάντεχο για τους αφέντες. Η ομοσπονδιακή συνοργάνωση των αναρχικών οφείλει να είναι από σήμερα μια συλλογική δύναμη για την επερχόμενη επανάσταση.
– Η πάλη μέσα και ενάντια στις πραγματικές συνθήκες κυριαρχίας βρίσκει απέναντί της την κρατική τρομοκρατία, την ίδια την εκμετάλλευση, τον κατακερματισμό και τον κανιβαλισμό. Επιπλέον, βρίσκει απέναντί της το σύνολο των μηχανισμών που παθητικοποιούν κι ενσωματώνουν στους θεσμούς εκείνους που αντιστέκονται. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία στηρίζεται και στηρίζει το σύστημα εκμετάλλευσης. Το κεφάλαιο παράγει και συντηρεί εναλλακτικές διεξόδους που μεταρυθμίζουν τις σχέσεις κυριαρχίας προστατεύοντας τα συμφέροντά του. Ενάντια στα κρατικά αναχώματα είναι έργο των αναρχικών ν’ανοίγουν δρόμους για μια κοινωνία χωρίς εξουσία.

Η αναρχική πολιτική οργάνωση, καθρέφτης της κοινωνίας που οικοδομούμε με το αξιακό πλαίσιο το οποίο δοκιμάζεται σήμερα στους αγώνες μας

– Η κοινωνία της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης οικοδομείται ήδη σήμερα μέσα στα ζωντανά κύτταρα της αυτοοργανωμένης αντίστασης, στις προλεταριακές οργανώσεις βάσης, στις συνελεύσεις γειτονιάς, στο πλατύ οριζόντιο κίνημα. Οι μορφές που παίρνει η αγωνιζόμενη κοινότητα είναι τόσες όσα και τα υποκείμενά της. Η επαναστατημένη κοινωνία θα μπολιαστεί με τα χαρακτηριστικά των αγώνων που την κυοφορούν. Μέσα στα άλματα των επαναστατικών διεργασιών εμφανίζονται νέες αποχρώσεις και νέες συνθέσεις που υλοποιούν τις θεμελιώδεις αξίες μας με τρόπους ριζοσπαστικούς. Ο πλούτος ενός κόσμου χωρίς εξουσία είναι μη προδιαγράψιμος, αλλά είναι ευθύνη των στρατευμένων αναρχικών να σχηματοποιούν ένα όραμα με τα προτάγματα και τα παραδείματά τους που γίνονται κοινοί πόροι στον καθημερινό αγώνα.
– Αντιλαμβανόμαστε την ομοσπονδιακή οργάνωση των αναρχικών ως μια δρώσα διαδικασία αναγκαίας συλλογικοποίησης για την ανάπτυξη των αντιστάσεων, για την ενότητα των εκμεταλλευόμενων μέσα στην πάλη, για την κοινωνική επανάσταση. Σ’αυτό το εγχείρημα συναντιούνται ποικίλες εμπειρίες, διαφορετικές συγκεκριμενοποιήσεις του αντιεξουσιαστικού ανατρεπτικού αγώνα, οραματισμοί που θέλουν να ζυμωθούν στον ανταγωνισμό με το κράτος βαδίζοντας μαζί. Πατώντας γερά στις δυνατότητες αυτόνομης πάλης που έχουν δοκιμαστεί μπορούμε να συγκροτήσουμε έναν κοινό τόπο προχωρήματος του ανταγωνιστικού κινήματος. Ένας τόπος γεμάτος από τους αγώνες μας κι όχι ένα άδειο δισκοπότηρο σαν τις κομματικές σφραγίδες. Ένας τόπος που θ’αντικαθρεφτίζει το απεριόριστο δυνάμωμα της ταξικής πάλης κι όχι άλλο ένα καταφύγιο για την εξατομίκευση, τη ματαιοδοξία, το σεχταρισμό.
Οι συνεκτικές δομές είναι οι βάσεις της δυναμικής δικτύωσης. Δομές που δεν είναι πάντα ενιαίες, αλλά που οφείλουν να εργάζονται για την ενότητα της επαναστατικής προοπτικής, για την ενότητα στη δράση. Η ενιαία δομή μπορεί να ενισχύσει την πρωτοβουλία, να κινητοποιήσει τοπικό και θεματικό δυναμικό, να προάγει εντός κι εκτός τα κοινά εφόδια (υλικά, γνωστικά, ηθικά, βιωματικά) που απαιτούνται για την αρτιότερη πραγμάτωση της οριζοντιότητας, να ανοίξει συλλογικό χώρο στη μοναδικότητα του κάθε αγωνιζόμενου. Ή θα πραγματώσουμε τη συλλογική αυτοδιεύθυνση στους τωρινούς αγώνες ή θα αφεθούμε στην παλινδρόμηση μεταξύ ηττοπαθούς παρορμητισμού και αφοπλιστικού σχετικισμού.
– Στις ασύνδετες δικτυώσεις του αναρχικού «χώρου» χτίζονται τείχη και άτυπα κέντρα, τα οποία ακυρώνουν την ισότητα και την αλληλεγγύη. Η αποσπασματική δικτύωση όχι μόνο αδυνατεί να μετασχηματίσει τις παρούσες δυστοπίες, αλλά επιπλέον αναπαράγει τον κατεστημένο κατακερματισμό. Τίποτα ελευθεριακό δεν συνηγορεί στη συντήρηση προεγκατεστημένων ανισοτήτων και αποκλεισμών. Οι ομοσπονδιακές διαδικασίες αυτοοργάνωσης μπορούν και πρέπει να απαντήσουν στο πρόβλημα διασφαλίζοντας τη συμμετοχικότητα, την ισοτιμία, την προσβασιμότητα σε κάθε δραστηριότητα, σε κάθε πληροφορία, την πλατύτερη ανάπτυξη των πεδίων αγώνα και της μετωπικής αντίληψης ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, τη συνέπεια προς την επαναστατική προοπτική.
Στην κινηματική εμπειρία μας αναγνωρίζουμε τουλάχιστον τρεις αδιαχώριστους δομικούς και προστατευτικούς αρμούς της οριζοντιότητας. Πρώτον, την ισότιμη κι υπεύθυνη συμμετοχή όλων στη δράση. Οι διακρίσεις ξεκινούν από τη διαφορά ικανοτήτων. Η κοινή εμπειρία σπάει τις εκλεκτικές αναθέσεις, τις ελιτίστικες σχέσεις και την υπεραξία που παράγουν. Δεύτερον, τις αποφασιστικές διαδικασίες που στηρίζονται στον ελεύθερο διάλογο και τον προωθούν. Η συνέλευση είναι η τυπική μορφή τέτοιων διαδικασιών. Η ψυχή της συνέλευσης είναι η πολιτική ισχύς του προφορικού λόγου. Αντί να δαιμονοποιούμε τη ρητορική, εμπεδώνοντας την κρατιστική ιδεοληψία που κρίνει ανίκανη την αμύητη βάση να εκφράσει τις ανάγκες της και να οργανώσει τις δυνατότητές της, οφείλουμε να την κάνουμε κτήμα όλων, προωθώντας οργανωμένα τον συμμετοχικό διάλογο. Τρίτον, η καταγραφή των απόψεων, των αποφάσεων, των αγωνιστικών εμπειριών, των διαθέσιμων πληροφοριών σ’ένα ενιαίο πεδίο ζύμωσης. Ο γραπτός λόγος κοινοποιεί τις υποκειμενικότητες και καθιστά διαθέσιμο σε βάθος χρόνου το νοηματικό υλικό της αντίστασης. Οι γραπτές αποτυπώσεις μας δίνουν τη δυνατότητα να διαμορφώνουμε στέραιες αντιλήψεις. Με την έγγραφη οργάνωση της συλλογικής διάνοιας συγκροτείται η αντικειμενική ισχύς της ταξικής αντίστασης.
Οι μεθοδολογικοί τύποι των ομοσπονδιακών δομών, διεργασιών και παρεμβάσεων μπορούν και πρέπει να εισάγουν καινοτομίες ενάντια στον ηγεμονισμό, που διακατέχει τα αφορμαλιστικά δόγματα, ενάντια στις άτυπες ιεραρχίες, που ευδοκιμούν στον ακτιβισμό, στις περιστασιακές συνεργασίες και στα στεγανά του σεχταρισμού, ενάντια στην εγκατάσταση συντηρητικών θυλάκων μέσα στο κίνημα και μέσα στην ενιαία οργάνωση κι ενάντια σε κάθε συγκεντρωτικό έλεγχο, τυπικό ή άτυπο. Η αυτονομία της αγωνιζόμενης κοινωνικής βάσης εδράζεται στη συλλογική επανοικειοποίηση του ελεύθερου λόγου και της μαχητικότητας. Οι αναρχικές ομάδες είναι σχολεία αυτής της αυτονομίας και ετούτη τη στιγμή ορισμένοι σύντροφοι έχουν δημιουργήσει για όλους τη δυνατότητα να αναβαθμίσουμε από κοινού την αυτονομία μας τόσο στις συνθετικές όσο και στις συστατικές βαθμίδες της αυτοοργάνωσής μας.
– Οι αναρχικές πολιτικές συλλογικότητες που συμμετέχουν στις διαδικασίες ανοιχτής συνοργάνωσης μεταφέρουν στο κοινό πεδίο την πλούσια εμπειρία τους, τις αγωνιστικές διαθέσεις τους, την αυτονομία τους και τις προοπτικές τους, στοιχεία απαραίτητα για να θωρακιστεί η οριζοντιότητα και η αυτονομία της ομοσπονδιακής δομής. Δημιουργοί των συλλογικών αντιλήψεων και φορείς όλων των πολιτικών διεργασιών όλων των βαθμίδων αυτοοργάνωσης είναι τα άτομα που συγκροτούν το κοινό όραμα και τον κοινό τόπο, τα μέλη των ομάδων. Ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τα άτομα τη συμμετοχή τους στον απελευθερωτικό αγώνα, στην ομόσπονδη οργάνωση και στις ταξικές-κοινωνικές αντιστάσεις καθορίζει την εξέλιξη των εγχειρημάτων. Η πολιτική οργάνωση έχει ανάγκη και πρέπει να μεριμνά για τη μέγιστη συμμετοχή των περισσοτέρων στις δραστηριότητές της και στο ευρύτερο κίνημα. Η αυτομόρφωση του καθενός μέσα στον αγώνα, η συλλογική πραγμάτευση και η διάχυση της γνώσης θεμελιώνουν την ολιστική αντίληψη της πάλης στην υλική βάση της, στους ζωντανούς ανθρώπους. Το μαζικό αυτοοργανωμένο κίνημα εμπεριέχοντας το πλουσιότερο σύνολο κοινωνικών εμπειριών, αναγκών, τρόπων αντίληψης και δράσης, εκφράζει τη δύναμη της πιο εξελιγμένης συλλογικής ευφυίας, σε αντιδιαστολή με την ομοιομορφία και τη στειρότητα της εξατομίκευσης και του μαζικού ελέγχου.
– Αντιλαμβανόμαστε την αναρχική πολιτική οργάνωση ως εξελισσόμενη κοινότητα, ταυτόχρονα φαντασιακή κι εδαφικοποιημένη. Ο επαναστατικός δυναμισμός της οργάνωσης απορρέει από την επεξεργασία και την εφαρμογή εξελικτικών σχεδίων για τη διαλεκτική προσαρμογή των στοχεύσεών μας στις μεταβαλλόμενες συνθήκες της πάλης. Η συνοργάνωση να γίνεται συνέγερση.
Πραγματικά, συναντιούνται εκείνοι που βλέποντας τον εαυτό τους από κοινού στην επανάσταση, αυτοεξελίσσονται μέσα στον καθημερινό αγώνα προς την κατεύθυνση της ενότητας. Όπως είχε επισημάνει ο Α.Πάνεκοκ, τα ζητήματα και οι λύσεις τους ανακύπτουν σε μια διαδικασία εν’θερμώ δράσης και η συγκέντρωση των δυνάμεων προκύπτει από την εν’θερμώ διαδικασία.
Να δώσουμε έκφραση και δομή στον αναβρασμό. Να πυροδοτήσουμε και ν’ατσαλώσουμε με την απεριόριστη κοινότητα της επαναστατικής αλληλεγγύης την ανάδυση των κοινωνικών δυνάμεων.

—-