ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ

                                για τη ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ

«ΘΕΣΕΙΣ»

_________________________

Εκμετάλλευση της εργασίας, ταξικοί αγώνες
(απεργίες, αιτηματικοί αγώνες -αγώνες για ασφάλιση, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, ενάντια σε απολύσεις κλπ.)

– Αγωνιζόμαστε για την κατάργηση κάθε μορφής δουλείας, κάθε καταναγκαστικής εργασίας. Αγωνιζόμαστε για την κατάργηση της ιδιοκτησίας, της τεχνοκρατικής διεύθυνσης και των χρηματικής οικονομίας. Έτσι, αγωνιζόμαστε για την κατάργηση της μισθωτής εργασίας.
– Ο εργατικός αγώνας εδράζει το καίριο νόημα του στη σχέση του με τις άμεσες ανάγκες των εκμεταλλευόμενων μέσα στις βιωμένες συνθήκες καταπίεσης, εκμετάλλευσης και αλλοτρίωσης κι αντλεί το δυναμισμό του απ’τη μαχητικότητα και τ’αλληλέγγυα χαρακτηριστικά των διεκδικήσεών του. Κάθε αγώνας έχει επίσης την αυταξία του σε σχέση με την επαναστατική προοπτική. Στις παρούσες αντιστάσεις οι άνθρωποι μαθαίνουν συλλογικά ν’αγωνίζονται και δημιουργούν αυτοοργανωμένες κοινότητες, οι οποίες αποτελούν το έδαφος της γενικής εξέλιξης προς τη συνολική ανατροπή.
– Οι αναρχικοί έχουν συμβάλει σημαντικά στην ανάπτυξη των εργατικών αγώνων και της εργατικής αυτοοργάνωσης τους δυο προηγούμενους αιώνες. Το ελληνικό κράτος κατάφερε τις προηγούμενες δεκαετείες (ειδικά από το ’81) ν’απαξιωθεί η ταξική πάλη από μεγάλο μέρος των εκμεταλλευόμενων. Σήμερα, οι αναρχικοί έχουμε πολιτική ευθύνη να δυναμώσουμε το αυτοοργανωμένο εργατικό κίνημα, με πρωτοβουλίες, με συμμετοχή, με ένα μετωπικό πνεύμα , αφενός και αφετέρου, να ορθώσουμε την προλεταριακή αυτοσυνείδηση και την ταξική οπτική σε όλο το φάσμα του ανταγωνισμού με την εξουσία.

Κοινωνικοί αγώνες
(συνελεύσεις γειτονιάς, αγώνες υπεράσπισης του φυσικού κόσμου, των δημόσιων χώρων κλπ)

– Οι αυτοοργανωμένοι κοινωνικοί αγώνες, όπως οι εργατικοί, αναδύονται μέσα από τις ανάγκες της καταπιεσμένης βάσης που συμπιέζεται και βάλεται από την κυριαρχία κράτους και κεφάλαιου πάνω στο κοινωνικό πεδίο. Οι συλλογικές διεργασίες κι εμπειρίες που εξελίσσονται μέσα στους ποικίλους αυτοοργανωμένους κοινωνικούς αγώνες είναι η ζύμη του πλατιού ανατρεπτικού κινήματος. Με τις αποφασιστικές και πρακτικές δομές τους γίνονται προπλάσματα μιας ελεύθερης κοινωνίας.
– Το υπόβαθρο της κοινωνικής αυτονομίας που χτίζεται από τ’αντιστασιακά εγχειρήματα, είναι αναπόδραστα ταξικό και αντικαθεστωτικό. Όπου λείπει η εναντίωση στον καπιταλισμό και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία (όπως βέβαια και στις φασιστικές παρεκλήσεις της) εγκαθίσταται ο παραθεσμικός εναλλακτισμός και η θεσμική ενσωμάτωση. Οι αυτοοργανωμένοι κοινωνικοί αγώνες δεν έρχονται για να διαχειριστούν το τοπικό μέσα στα πλαίσια που επιβάλει το εξουσιαστικό σύστημα, αλλά για ν’ανακαταλάβουν τον κοινωνικό χώρο, ν’απαλλοτριώσουν το κοινωνικό υλικό και πρωτίστως να ανακτήσουν την πολιτική ισχύ που αφαιρούν οι κρατικοί θεσμοί από την κοινωνία.
Υπάρχουν σύγχρονα και ιστορικά παραδείγματα ανάδυσης συνδικαλιστικών εγχειρημάτων μέσα από κοινωνικά εγχειρήματα, παραδείγματα περάσματος από τη διεκδίκηση στον κοινωνικό έλεγχο και παραδείγματα μετασχηματισμού του τοπικά αναγκαίου αγώνα στη μετωπική σύγκρουση με το κράτος, το ντόπιο και το πολυεθνικό κεφάλαιο. Η διάκριση και ακόμα βαθύτερα η αποπολιτικοποίηση των πεδίων κοινωνικού αγώνα στέκονται ως αναχώματα στη ριζοσπαστικοποίηση και στην αλληλέγγυα συνάντηση των αντιστάσεων, που είναι απαραίτητοι όροι για τη συνολικοποίηση της πάλης ενάντια στην εξουσία. Η διαλεκτική αντίληψη που βλέπει την ολότητα μέσα από το συνθετικό γίγνεσθαι είναι ήδη κτήμα των πιο ανθεκτικών και δραστήριων αυτοοργανωμένων κοινωνικών εγχειρημάτων.

Μεταναστευτικό-ρατσισμός

– Η σύγχρονη μετανάστευση είναι συνέπεια του κεφαλαιοκρατικού επεκτατισμού, που εξοντώνει λαούς και διαλύει κοινωνίες, όπως και των τοπικών πολέμων ή των καταπιεστικών καθεστώτων τα οποία συντηρούνται από το καπιταλιστικό κέντρο και το τρέφουν. Το μεγάλο πλήθος των προσφύγων αποτελεί την κατότερη εργατική μάζα στο ευρωπαϊκό και στο βορειοαμερικάνικο κάτεργο και αντιμετωπίζει την πιο βάρβαρη καταστολή στα σύνορα, στις δουλοπαροικείες της υπαίθρου και των πόλεων, στους δρόμους και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η οικονομική και πολιτική εκμετάλλευση των μεταναστών αλλάζει τις κατεστημένες ταξικές σχέσεις, τις στρατηγικές ελέγχου και τους όρους της ταξικής πάλης. Ως αναρχικοί, στεκόμαστε δίπλα στους πρόσφυγες από μια θέση ταξικής αλληλεγγύης η οποία στην παρούσα συγκυρία αναδεικνύει τον επαναστατικό προλεταριακό διεθνισμό, για να συναπαντήσουμε στις τυραννικές συνθήκες και στις ρηξιακές ευκαιρίες της εποχής.
Παράλληλα αναγνωρίζουμε στο μεταναστευτικό φαινόμενο και στη συνεπακόλουθη διαχρονική ανθρώπινη κινητικότητα μια ριζική δυναμική κοινωνικής εξέλιξης. Αναγνωρίζουμε τη μεταφορά και διάχυση κουλτούρας και γνώσης, το φυλετικό μπαστάρδεμα, το μπόλιασμα του ταξικού ανταγωνισμού μέσω όχι μόνο των ειδικών χαρακτηριστικών που φέρουν οι απόδημοι, αλλά και από τη θέση που τους επιφυλάσουν οι νέες πραγματικότητες. Ο ξένος είναι πάντα παράγοντας ανατροπών όντας εκτός του κοινωνικού πλέγματος και πάνω του προσωποποιείται ο πιο άγριος ταξικός ανταγωνισμός.
– Ο ρατσισμός εμπεριέχει την ιστορικότητα της εξουσίας και μεταφέρει τις καταγωγές της. Η αιχμαλωσία, ο βιασμός και η καταναγκαστική εργασία, η ανέλιξη ηγητόρων, ο στρατωνισμός και η μισαλλοδοξία έχουν τις απαρχές τους στον φυλετικό πόλεμο. Η ταξική διαίρεση των κοινωνιών ξεκινάει από τον πόλεμο και η δουλεία από τη φυλετική κυριαρχία.
Ο ρατσισμός αναφέρεται πάντα στις παραδόσεις της κυριαρχίας, για να θεσπίζει τον πόλεμο ενάντια στην εκμεταλλευόμενη βάση, να σπέρνει τον πόλεμο μέσα στην καταπιεσμένη βάση. Κάθε ρατσισμός εκφράζει την απέχθεια απέναντι στους φτωχότερους, την απαξίωση όποιων δεν αφομοιώνονται στην κυρίαρχη κουλτούρα, την εχθρότητα απέναντι σε όποιους αντιστέκονται.
Ο ρατσισμός αναφύεται από τον πυρήνα του κράτους. Ο θεσμικός αντιρατσισμός είναι ένα προπέτασμα γι’αυτήν την εγγενή σχέση και για τον ριζικά ταξικό χαρακτήρα της.

Πατριαρχία-έμφυλες διακρίσεις

– Αντιλαμβανόμαστε την πατριαρχία και τις έμφυλες διακρίσεις μέσα από την ίδια ιστορική οπτική με την οποία αναλύουμε τον ρατσισμό.
Τα έμφυλα πρότυπα εκφράζουν καταναγκαστικές σχέσεις μέσα σε μια ιεραρχική κλίμακα και προβάλονται αμφότερα σε όλη την κοινωνία. Ο κάθε άνθρωπος γίνεται δέκτης εντολών και απαγορεύσεων που ορίζουν πότε η αγορά και οι θεσμοί τον θέλουν «αρσενικό», πότε «θυληκό», πότε ουδέτερο και πότε άνευ ταυτότητας. Ωστόσο το πρότυπο του κυρίαρχου εκφράζεται πάνω και ανεξάρτητα από τις βιολογικές ταυτότητες.

Κοινωνικές διακρίσεις

– Οι παραδόσεις των εξουσιαστικών θεσμών συντηρούν ένα πλήθος κοινωνικών διακρίσεων, όπως ο ρατσισμός και η πατριαρχία. Η ακατάπαυστη παραγωγή νέων σχέσεων εξουσίας κατασκευάζει νέες διακρίσεις. Στην διαρκή αναδιάρθρωση της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας επιστρατεύονται νέες και «ιστορικές» διακρίσεις για να διχάζουν το κοινωνικό σώμα και να καθαγιάζουν τα εφαρμοζόμενα σχέδια και τον κόσμο της εξουσίας ευρύτερα.
– Στον καπιταλισμό ο κύριος παράγοντας διακρίσεων είναι ο συσσωρευμένος πλούτος. Το κληρονομικό δικαίωμα αποτελεί την συνθήκη στην οποία στηρίζεται ο ταξικός ρατσισμός.
– Μέσα στο αντιεξουσιαστικό κίνημα οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε την υποτίμηση του κοινωνικού κινήματος και τον πολιτικό ελιτισμό, με όποια μορφή κι αν εμφανίζονται, ως καθαρά εξουσιαστικές διακρίσεις.

Εξαθλίωση / κοινωνικός κανιβαλισμός

– Η κεφαλαιοκρατική συσσώρευση συντηρείται από την ατέρμονη επιδείνωση της μισθωτής σκλαβιάς, με τον αποκλεισμό όλο και μεγαλύτερου κομματιού των καταπιεζόμενων από τους βιωτικούς και δημιουργικούς πόρους κι από τη λεηλασία του περιβαλλοντικού πλούτου. Η μαζική εξαθλίωση είναι παράγωγο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και εργαλείο ελέγχου.
– Η αστική τάξη είναι καταγωγικά και δομικά κανιβαλική. Ο κρατισμός είναι η ολοκληρωτική οργάνωση του κανιβαλισμού. Το κράτος σπέρνει την εξατομίκευση και τον ρατσισμό για να κρατάει τους κυριαρχούμενους κατακερματισμένους και πειθαρχημένους. Χειραγωγεί το φορτίο της καταπίεσης των πιο εξαθλιωμένων προς τον αλληλοσπαραγμό, αλλά και κυρίως, οπλίζει τα πιο τυχοδιωκτικά και τα πιο συντηρητικά μικροαστικά στρώματα ενάντια στους πιο φτωχούς.

Κουλτούρα / πολιτισμός

– Αντιλαμβανόμαστε τον αστικό πολιτισμό ως το σύνολο των σχέσεων που έχει παράξει και εξακολουθεί να παράγει η κεφαλαιοκρατία. Όχι μόνο τεχνικά επιτεύγματα, ούτε μόνο πολιτικοί θεσμοί, ούτε μόνο ιδεολογία, ούτε βέβαια μόνο πολιτιστικά προϊόντα. Αντιμετωπίζουμε κάθε θέσμιση ή προϊόν του κυρίαρχου πολιτισμού μελετώντας την ιστορική σχέση του με τον ταξικό ανταγωνισμό και την θέση του μέσα στην ταξική πάλη σήμερα.
Από τις ανάγκες και τις δυνατότητες της εξεγειρόμενης βάσης αναβλύζει ένα δημιουργικό φαντασιακό ριζικά ασύμπτωτο με τον κυρίαρχο πολιτισμό. Το αντιστασιακό κίνημα χτίζει εδώ και τώρα ένα κοινωνικό κόσμο με επαναστατικές αξίες και καινοτομικά βιώματα. Η κοινωνική πραγμάτωση της ελευθερίας και της αλληλεγγύης στην πάλη απέναντι στο οικονομικό και πολιτικό καθεστώς φέρνουν μια ανατροπή συνολικά πολιτισμική.
Το κράτος επιχειρεί διαρκώς την υφαρπαγή, την απονοηματοδότηση και την εκμετάλλευση των αυθόρμητων κοινωνικών εκφράσεων. Η αγορά και οι κάθε είδους θεσμικές μεσολαβήσεις απλώνουν τα δίχτυα τους σε όλο το κοινωνικό πεδίο. Το ριζοσπαστικό φαντασιακό κατακτά την αυτονομία του στο βαθμό που αυτοθεσπίζεται ανταγωνιστικά προς τον κυρίαρχο πολιτισμό, δοκιμάζοντας ν’αντιπαρατεθεί άμεσα με τους θεσμούς και τους μηχανισμούς του.

Ζητήματα καταστολής
(Ζητήματα καταστολής, φυλακές, εγκλεισμός, αλληλεγγύη σε φυλακισμένους αγωνιστές)

– Η καταστολή είναι εγγενής σε όλες τις πτυχές της κυριαρχίας. Το σύνολο των κρατικών θεσμών και μηχανισμών οργανώνουν τον έλεγχο της κοινωνίας μέσω της προληπτικής και τιμωρητικής καταστολής. Δεν υπάρχει αντίσταση που να μην εκδιπλώνεται μέσα σ’ένα πεδίο προεγκατεστημένης καταστολής. Δεν υπάρχει ταξική σύγκρουση που να μην βρίσκεται εξαπαρχής αντιμέτωπη με την κρατική τρομοκρατία.
– Η έντονη δραστηριοποίηση των αναρχικών στην ελλάδα επί τέσσερις δεκαετίες με θέματα καταστολής ήταν κοινωνικά και πολιτικά γόνιμη, παρότι γινόταν συχνά με τρόπο αποσπασματικό (παράδειγμα, η μαζική και δυναμική κινητοποίηση αντίστασης στην κρατική επίθεση κατά των κινηματικών καταλήψεων, που ξεκίνησε το ’12). Η άποψη που κρίνει εγκλοβιστική την ενασχόληση με την καταστολή χάνει την επαφή της με τη διαλεκτική της πάλης και σιγά σιγά και τη μαχητικότητά της. Άλλωστε, η επαναστατική κορύφωση της ταξικής σύγκρουσης είναι και η φάση κατά την οποία οι αγωνιζόμενοι καλούνται από τις συνθήκες ν’αντιμετωπίσουν την πιο συμπαγή και σκληρή καταστολή.
– Ο κινηματικός αγώνας ενάντια στην αιχμαλωσία αγωνιστών πρέπει να είναι αναπόσπαστος από τους αγώνες που βάλονται.
– Αντιλαμβανόμαστε το θέμα του εγκλεισμού ευρύτερα από τα τείχη της φυλακής. Ο αστικός πολιτισμός είναι κατεξοχήν ένας κόσμος φρουρίων, τειχών, συνόρων, ένοπλων σωμάτων, στρατώνων, κάτεργων, απομόνωσης, απαγορεύσεων, ελεγχόμενων ροών και βασανιστικών αυτοματισμών. Η φυλακή συμπυκνώνει την αστική κυριαρχία.
– Αν και το σύνολο των φυλακισμένων είναι ετερογεννές, εκεί εκτοπίζονται μαζικά οι πιο εξαθλιωμένοι και οι πιο απειθάρχητοι της καταπιεζόμενης βάσης. Η κατάσταση της φυλάκισης γίνεται αντικειμενικά παράγοντας ριζοσπαστικοποίησης. Στις ελληνικές φυλακές υπάρχει μια έντονη ιστορία αγώνων.
Ειδικά σήμερα που εξαπλώνονται τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο αγώνας ενάντια στον εγκλεισμό γίνεται αιχμιακό σημείο της ταξικής σύγκρουσης.

Σχέση με τα ΜΜΕ (ως ζήτημα τακτικής)

– Η ανεξαρτησία των κινημάτων από τα καθεστωτικά μέσα (στυλοβάτες του μαζικού ελέγχου) είναι ζήτημα συνέπειας στην ταξική πάλη και στην αυτονομία των αντιστεκόμενων κοινοτήτων.
Η ανάπτυξη κινηματικών δομών πληροφόρησης κι επικοινωνίας έχει ιδιαίτερο βάρος στον αγώνα και η ομοσπονδιακή οργάνωση πρέπει και μπορεί να εργαστεί σε μια τέτοια κατεύθυνση.
Ωστόσο, ο ανταγωνισμός με την κρατική προπαγάνδα δεν είναι μια μηχανιστική υπόθεση. Σημαντικότερος παράγοντας είναι η απεμπλοκή από τα πρόσκαιρα θεαματικά επίδικα κι από τις γλώσσες του κράτους και του κεφάλαιου (λογικές «κοινής γνώμης», καιροσκοπισμοί, τακτικισμοί, συνωμοσιολογία, παρελκυστική ηθικολογία κλπ).

Αλληλεπίδραση με δομές κοινωνικού και ταξικού αγώνα
(λαϊκές συνελεύσεις, σωματεία βάσης, φοιτητικά σχήματα αλλά και με άλλες πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις)

– Οι αναρχικές συλλογικότητες όλων των βαθμίδων και κάθε σύντροφος οφείλουν να σέβονται, να στηρίζουν και να συμμετέχουν με κινηματική υπευθυνότητα στα αυτοοργανωμένα αντιστασιακά εγχειρήματα. Η ομοσπονδία, όπως και οι συστατικές συλλογικότητες χρειάζεται και μπορούν να παίρνουν πρωτοβουλίες ανοίγματος νέων εστιών αντίστασης. Πρέπει και μπορούν επίσης, να ενισχύουν και να δημιουργούν μέτωπα αγώνα χωρίς περιορισμούς στις δυνατότητες συνάντησης, αλληλεπίδρασης και συντονισμού διαφορετικών μη εξουσιαστικών σχημάτων, προάγοντας την οριζοντιότητα σε κάθε συλλογική διεργασία.
Κοινωνική επανάσταση σημαίνει αλληλέγγυα συνάντηση, επικοινωνία των τρόπων αγώνα, ενότητα στη δράση κι εμπιστοσύνη στη συλλογική ευφυία της βάσης. Είναι καθήκον των αναρχικών η ανενδοίαστη συμβολή στην ταξική συνοργάνωση.

Ρεφορμισμός

– Οι διεκδικητικοί αγώνες αποτελούν πεδίο ριζοσπαστικοποίησης, αλλά και πεδίο αφομοίωσης. Το αίτημα ως έκφραση άμεσης κοινωνικής ανάγκης, ως σημείο αναφοράς για την ταξική κινητοποίηση και ως πρόταξη αντιστασιακής ισχύος έχει μια αυταξία. Το άμεσα αναγκαίο κινητοποιεί διαλεκτικά την αλληλεγγύη. Το αίτημα εμπεριέχει το επίδικο μιας άμεσης μερικής κατίσχυσης απέναντι στον ταξικό εχθρό, είτε είναι συντηρητικό, είτε είναι ανατρεπτικό σε σχέση με τις κατεστημένες συνθήκες.
– Η απεργία είναι η βασικότερη δυνατότητα ταξικής αντεπίθεσης που διαθέτουν οι εργαζόμενοι. Επιπλέον, η απεργία απελευθερώνει χρόνο αντιστασιακής αυτοοργάνωσης. Η παροχή δωρεάν υπηρεσιών εκφράζει σαφώς μια διάσταση ρηξιακής κοινωνικής αλληλεγγύης, αλλά δεν μπορεί να υποκαταστήσει την απεργία. Η κατάληψη υποδομών του κεφάλαιου (παραγωγής, κυκλοφορίας, αγοράς, διοίκησης) αποτελεί αντικειμενική δυνατότητα συγκρότησης και πρόταξης προλεταριακής ισχύος.
– Στην πολιτική μεσολάβηση και στην θεσμική αφομοίωση αντιτάσσουμε ρηξιακά ένα συνολικά ανταγωνιστικό ταξικό-πολιτικό πλαίσιο αναφοράς, συμβάλοντας συγχρόνως στην δημιουργία και στην ενδυνάμωση εστιών αγωνιστικής αυτοοργάνωσης. Έργο μας είναι η κινητοποιός παρουσία στα ελάχιστα και η άμεση διεύρυνση των μεγίστων.
– Η πολιτική-εξεγερσιακή παρέμβαση πρέπει να ξεκινάει από το υπάρχον επίπεδο συνείδησης στο οποίο απευθύνεται, διότι αν προαπαιτούμε μια μεταφυσική πληρότητα της συνείδησης για να εκδηλωθεί η ταξική αλληλεγγύη, τότε παραμένουμε εγκλοβισμένοι στον κόσμο της εξατομίκευσης. Αν ήταν προϋπόθεση μια συνολική αντίληψη για το πέρασμα στην δράση δεν θα ερχόταν ποτέ ούτε η διάχυση της δράσης, ούτε της συνολικής αντίληψης.
– Η ανατρεπτική εξέλιξη των αιτημάτων συνδέεται διαδραστικά με την ανάπτυξη της αλληλέγγυας κινητοποίησης. Η κινητοποίηση δημιουργεί νέα πεδία συνάντησης των αντιστάσεων και έδαφος ταξικής συνειδητοποίησης. Η αλληλεγγύη ανοίγει τις προοπτικές συνολικοποίησης. Η εξεγερσιακή συνάντηση ανατρέπει τις οριοθετήσεις που χρειάζεται να ανατραπούν.
– Στις παρούσες συνθήκες η επιβίωση και η απελευθέρωση από το κεφάλαιο είναι αδιαχώριστες.
Στην επικράτεια του κεφάλαιου εκείνοι που έχουν χρόνο δεν έχουν φαΐ, ενώ όσοι ακόμα έχουν φαϊ δεν έχουν χρόνο. Η απαλλοτρίωση και των δυο είναι αναγκαία. Για να έχουμε φαϊ, να γίνουμε κύριοι του ταξικού πολέμου και της εργασίας. Να έχουμε χρόνο σημαίνει να έχουμε φαϊ και απόλαυση και ξεκούραση και πολιτικές διεργασίες και γνωστική-ψυχαγωγική δραστηριότητα.

Χρηματοδότηση-οικονομική ανεξαρτησία

– Κοινό ταμείο και τοπικά, που ελέγχονται από ενιαίο όργανο με τη συμμετοχή εκπροσώπων όλων των πολιτικών συλλογικοτήτων. Το κοινό ταμείο χρηματοδοτείται με τακτές διαδικασίες, με κεντρικές και περιφεριακές πρωτοβουλίες και χρηματοδοτεί τα τοπικά.