Νέμεση
Μή λησμονήσεις
Ποτέ μή λησμονήσεις
Δεν πρέπει να λησμονήσεις
(Αλέξανδρος Παναγούλης, από την απομόνωση)

Στρατόπεδα συγκέντρωσης αντί νοσοκομείων

και φυλακές “υψίστης ασφαλείας”

 Η κατάργηση της δημόσιας παροχής υγείας αποτελεί έναν κεντρικό άξονα της εντεινόμενης γενικής κεφαλαιο-κρατικής επιδρομής πάνω στους όρους επιβίωσης των καταπιεσμένων. Τα εξοντωτικά αποτελέσματά της παίρνουν μαζική διάσταση. Παράλληλα, ο μαζικός εγκλεισμός των πιο αδύναμων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης επεκτείνεται. Σ’αυτήν την συγκυρία το σχέδιο μετατροπής κρατικών νοσοκομείων (Αγ.Βαρβάρα και Σκαραμαγκά) σε κέντρα κράτησης μόνο τυχαίο δεν είναι. Γιατί το κράτος θεωρεί τις κτηριακές υποδομές της δημόσιας υγείας αξιοποιήσιμες για μαζικές φυλακές; Ας δούμε που συναντιούνται και που διακρίνονται ο νοσηλευόμενος και ο κρατούμενος ως κατηγορίες μέσα στον πολιτισμό της αστικής διεύθυνσης και πως καθολικοποιείται σήμερα μέσα από τον κρατικό ολοκληρωτισμό η ταυτοπροσωπία του ασθενούντος, αλλά μη αξίζωντος περίθαλψης και του “επικίνδυνου”, αλλά μη αξίζωντος ενσωμάτωσης.
Η νοσοκομειακή περίθαλψη όπως οργανώνεται από τότε που επικράτησε ο βιομηχανικός καπιταλισμός, πριν ενάμισι αιώνα, ενσωματώνει τα κύρια χαρακτηριστικά της παραγωγικής οργάνωσης και της χωροταξίας που αναπτύσσονται υπό την αστική κυριαρχία. Πρώτα πρώτα, ο σχεδιασμός του εθνικού συστήματος υγείας και η λειτουργική δομή των νοσοκομείων αποτελούν ειδικές εκφράσεις της τεχνοκρατικής-γραφειοκρατικής διεύθυνσης και του αστικού συγκεντρωτισμού, που μετράει τους ανθρώπους ως εκμεταλλεύσιμους πόρους και τις ανάγκες μας ως παράγοντες κόστους. Οι νοσηλευόμενοι εκτοπίζονται από τον οικείο χώρο τους, για να συγκεντρωθούν, να ταξινομηθούν και ν’ακινητοποιηθούν σ’έναν τόπο που έχει σχεδιαστεί και λειτουργεί ερήμην τους, κάτι που είναι προϋπόθεση για την εξασφάλιση μιας παραγωγικότητας και για την μείωση του κόστους σε αντιστοιχία με τα σύγχρονα βιομηχανικά πρότυπα. Η εμφανής αναλογία με το κάτεργο και το καθεστώς της φυλακής αναδεικνύει την ετερονομία και την εκμεταλλευτικότητα που συνέχουν τις δομές του κατεστημένου πολιτισμού.
Η οικειοθελής αποδοχή των θεσπισμένων υγειονομικών κανόνων στηρίζεται στην κρισιμότητα της υγείας για την ανθρώπινη ζωή. Στον αστικό πολιτισμό η ιατρική γνώση αποτελεί ένα ισχυρό προνόμιο. Μεγάλο μέρος του ιατρικού λόμπι αποθησαυρίζει εκμεταλλευόμενο τα πάσχοντα σώματα. Η εκβιαστική εξάρτηση από τους αυθέντες της υγείας μέσα σ’ένα κερδοσκοπικό περιβάλλον που θρέφει την απάτη και παρεπόμενα την σύγχυση επιτείνει την άγνοια των ασθενών. Οπότε, το ιατρικό προνόμιο τροφοδοτείται από τον καταναγκασμό και τον ανατροφοδοτεί κι αλληλένδετα δημιουργεί τεχνητές ανάγκες που επιπροστίθενται στις νοσογόνους συνθήκες του βίου μέσα στο αστικό κάτεργο. Οι τεχνητές ανάγκες υγείας μπορεί να είναι πραγματικές ως συνέπεια των ίδιων των ιατρικών παρεμβάσεων ή φανταστικές. Ο εγκλεισμός στην κλινική έρχεται ως αναπόδραστη τεχνική λεπτομέρεια της εξάρτησης από τους αυθέντες της υγειονομίας. Ο καταναγκασμός που θεμελιώνεται στην ετερονομία και τις ανισότητες γεφυρώνει την βιοπολιτική της ασθένειας με την βιοπολιτική του στρατοπέδου. Το γεγονός ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ονομάστηκαν “κέντρα φιλοξενίας” εκφράζει κάτι παραπάνω από την ρατσιστική υποκρισία του κράτους. Με την ισοπέδωση των ταξικών συνθηκολογήσεων η κρατική πρόνοια παίρνει την καθαρή μορφή της: Μαζικός εγκλεισμός με στρατιωτικά μέσα.
Όσο πολλαπλασιάζονται οι πάσχοντες που δεν βρίσκουν περίθαλψη λόγω της καπιταλιστικής επέλασης συνολικά πάνω στον κοινωνικό βίο και ειδικά πάνω στις δημόσιες δομές υγείας, ο πληθυσμός τους καθίσταται μη αφομοιώσιμος στην μηχανή του κέρδους κι εξ’αυτού επικίνδυνος για την σταθερότητα του καθεστώτως ελέγχου. Η ιδεολογική και πρακτική απαξίωση του κοινωνικού χαρακτήρα της υγείας την μετατρέπει σε μεθοριακό σημείο του ταξικού ανταγωνισμού. Με την εξώθηση των καταπιεσμένων όλο και μακρύτερα από τις προνομιακές ζώνες της αστικής τάξης η διάκριση εκείνων που αγοράζουν ότι θελήσουν κι εκείνων που δεν βρίσκουν την αναγκαία περίθαλψη, μετασχηματίζεται σε ανοιχτό πόλεμο του κράτους ενάντια στους “μιαρούς”. Πρώτα στοχοποιήθηκαν οι οροθετικές, οι ναρκομανείς και οι μετανάστες, στη συνέχεια οι ανάπηροι και οι ψυχικά πάσχοντες μέσα στην συμπιεστική αναδιάρθρωση της μισθωτής σκλαβιάς, ύστερα οι απεργοί, όπως οι καθηγητές που κρίθηκαν επικίνδυνοι για την ψυχική υγεία των μαθητών με απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου. Η κατάργηση της δημόσιας περίθαλψης συνυφαίνεται με την ρατσιστική υγειονομικοποίηση του δημόσιου βίου.
Ο κρατικός ρατσισμός που εμφανίζει πλέον κυνικά την ριζική ταξική υπόστασή του, θεσπίζει τον άμεσο εξοστρακισμό σε συνθήκες πραγματικής σήψης και παρεπόμενα την συγκαλυμένη γενοκτονία των φτωχοποιημένων. Το υγειονομικό σύνορο φρουρείται κι επεκτείνεται με τα τρομοκρατικά μέσα της εξουσίας (μαζική παραπληροφόρηση και διαμόρφωση, νομικοί εκβιασμοί, κρατικές και ιδιωτικές αστυνομίες, εποπτικά δίκτυα, γραφειοκρατικές και “φιλανθρωπικές” μεσολαβήσεις). Όμως, τα πιο ισχυρά όπλα του κρατικού ολοκληρωτισμού είναι η μετάσταση του ταξικού ρατσισμού μέσα στο κοινωνικό σώμα, που ενοχοποιώντας τους πιο αδύναμους διαχέει τον κανιβαλισμό και η εσωτερίκευση της ενοχοποίησης από τους ίδιους τους βαλόμενους, η οποία προσφέρει παθητικά την πάσχουσα σάρκα ως θυσίασμα στον ευδαιμονισμό των κυρίαρχων. Πίσω από την βιτρίνα του αποστειρωμένου αστικού τοπίου της οικονομικής ανάπτυξης, των μητροπολητικών αναπλάσεων, της νομιμότητας, της κυριαρχίας της αγοράς πάνω στους δημόσιους τόπους, των επιτυχημένων κι ευτυχισμένων στελεχών της και των ιατρικών επιτευγμάτων που τελούνται στις ιδιωτικές κλινικές, συμπυκνώνεται η αποσύνθεση του πάσχοντος προλεταριάτου.
Τα διακρατικά σύνορα ορθώνουν παραπετάσματα ανάμεσα στα κέντρα της κεφαλαιο-κρατικής συσσώρευσης, όπου η υγεία έχει θέση ιερού δισκοπότηρου και στην πλανητική περιφέρεια που μαστίζεται από τον πόλεμο, την λεηλασία και τις επιδημίες. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μετατοπίζουν τα σύνορα μέσα στους εθνικούς σχηματισμούς. Η μετάβαση από την συνοριακή γραμμή στο γκέτο κι από εκεί στο στρατόπεδο είναι γραμμική από ιστορική και δομική εξελικτική οπτική, αφού εμφανίζονται στην συγκεκριμένη χρονική σειρά συγκεντρωποιώντας τον αποκλεισμό, αλλά και δυναμική από την οπτική της ταξικής-κοινωνικής διαλεκτικής, διότι η επέκταση της συνοριοποίησης μέσα σε μια επικράτεια εκφράζει τις εγγενείς αντιφάσεις του κρατισμού και τα αναπόφευκτα αδιέξοδα της αστικής οικονομίας. Τα κυρίαρχα μπλοκ εξουσίας δεν μπορούν να κρατήσουν έξω απ’τον χώρο που ελέγχουν την αρρώστια που προξενούν και δεν μπορούν επίσης να κρατήσουν τον χώρο που ελέγχουν αμόλυντο από τους ανταγωνιστικούς κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες. Ο πολλαπλασιασμός και η μεγέθυνση των δομών διαχωρισμού εξωτερικεύει την πύκνωση των εκρηκτικών ταξικών αντιθέσεων.
Το γκέτο συμπυκνώνει μια κυβερνητική, παρακρατική κι επιχειρηματική διαχείρηση της υπερσυσσώρευσης ανεξέλεγκτων σχέσεων, διαχείριση που αποσκοπεί στον χωροταξικό περιορισμό τους και στην ενσωμάτωσή τους στους ελεγκτικούς και κερδοσκοπικούς μηχανισμούς. Η γκετοποίηση περιφρουρείται με μια πολιτική κανιβαλικού κατακερματισμού και γενικευμένης ομηρίας (δαιμονοποίηση και ποινικοποίηση της μετανάστευσης, της τοξικοξάρτησης, της ένδειας, της περιπλάνησης, της νεανικής συμπεριφοράς και των συλλογικών δραστηριοτήτων). Τα εξωτερικά κι εσωτερικά τείχη του γκέτο χτίζονται με την εγχάραξη του κρατικού ρατσισμού μέσα κι ενάντια στις κοινωνικές σχέσεις. Αφενός, αυτή η ανοιχτή φυλακή αποτελεί μια μαζική απομόνωση, προθάλαμο της στενής φυλακής σε ατομικό επίπεδο. Αφετέρου, η εδαφικοποίηση του ταξικού ρατσισμού με την μορφή του γκέτο προετοιμάζει τον εκτοπισμό των ήδη στιγματισμένων στην πιο συγκεντρωτική δομή αποκλεισμού, στο στρατόπεδο.
Ενόσο το ελληνικό κράτος πολλαπλασιάζει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και δολοφονεί μαζικά, απροκάλυπτα και κατά συρροή πρόσφυγες στα θαλάσσια σύνορά του, συγχρόνως επιχειρεί να επιβάλει ένα καθεστώς απόλυτης απομόνωσης για τους αιχμάλωτους αγωνιστές κι όποιους αντιστέκονται μέσα στις φυλακές. Ο εγκλεισμός είναι έτσι κι αλλιώς μια παθολογική συνθήκη για εκείνον που τον υπόκειται, αλλά και για το κοινωνικό σώμα. Για να προστατευτεί η ιδιωτικότητα και η αναισθησία των προνομιούχων, ένα διογκούμενο πλήθος ανθρώπων καταδικάζεται σ’ένα διαρκές βασανιστήριο. Η αστική τάξη κατατάσει την υποκρισία του σωφρονισμού στα προοδευτικά επιτεύγματα του πολιτισμού της. Οι συνεχείς αυτοκτονίες κρατουμένων, η πείνα και οι αρρώστιες που κυριαρχούν σ’όλες τις φυλακές, όπως στο σύνολο των καταπιεσμένων, οι εξοντωτικές συνθήκες στις κλινικές των φυλακών, τα συστηματικά βασανιστήρια και οι δολοφονίες από μπάτσους και δεσμοφύλακες, κραυγάζουν ότι η φυλακή είναι το πιο νοσηρό τεχνητό περιβάλλον που έχει φτιάξει η εξουσία. Και βέβαια, αποτελεί μια μηχανή εντατικής εκμετάλλευσης, όπως κάθε τόπος που ελέγχεται από το κράτος συνδιάζοντας στρατιωτικά μέσα και τεχνητή σπάνη βιωτικών πόρων.
Εφόσον η νομιμοποίηση του εγκλεισμού έχει ήδη απεξαρτηθεί ιδεολογικά και θεσμικά (διοικητική φυλάκιση) από το πρόσχημα του σωφρονισμού και την θέση του έχει πάρει ο επελαύνον ταξικός ρατσισμός, ο αστικός ολοκληρωτισμός περνάει στην πλέον απάνθρωπη κι αντικοινωνική πρακτική του ενταφιασμού ζωντανών ανθρώπων, των ανυπότακτων αιχμαλώτων.
Το νοσοκομείο όπως το ξέρουμε μέχρι σήμερα, ως μια συγκεντρωτική τεχνολογία-χωροταξία κανοναρχημένη ερήμην των ενδιαφερόμενων υποκειμένων, εξέφραζε την διευθυντική διαχείριση των κοινωνικών αναγκών που επικράτησε στον ενάμισι αιώνα αστικής κυριαρχίας με την μορφή του εθνικού κράτους. Οι φυλακές τύπου Γ ολοκληρώνουν τον αστικό διαχωρισμό, την απομόνωση, την ακινητοποίηση, την σπάνη, τον έλεγχο και την ετερονομία. Η κρατική πρόνοια ήταν ένα παυσίπονο στο καπιταλιστικό κάτεργο. Σε συνθήκες βαθιάς κοινωνικής αποσύνθεσης γίνεται περιττό για το κράτος να μοιράζει παυσίπονα. Η συστημική απανθρωπιά χρειάζεται να εκτείνει τον εαυτό της ολοκληρωτικά, να μπήξει το νηστέρι της στις εσχατιές της ύπαρξης. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το ειδικό καθεστώς φυλάκισης δείχνουν το βαθύτερο υπόστρωμα του αστικού πολιτισμού. Πόλεμος αφανισμού των κοινοτήτων που καθίστανται μη εκμεταλλεύσιμες. Κι απόλυτη εξαφάνιση των ανεξέλεγκτων υποκειμένων, απόλυτη υλική αποκοινωνικοποίηση κάθε βιώματος εκατέροθεν των τειχών.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΙΣΩ ΑΠ’ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ΦΥΛΑΚΗΣ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΚΟΙΝΗ ΥΓΕΙΑ

Αναρχική Συλλογικότητα για τη Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση