Παρέμβαση στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας από τη Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών

Τη Δευτέρα 3/7 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας από τη Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών

Μοιράστηκε κείμενο, που αφορά τις εργοδοτικές δολοφονίες (εργατικά ατυχήματα τα αποκαλούν), σε εργαζόμενους της υπηρεσίας αλλά και σε περαστικούς καθώς πετάχτηκαν και τρικάκια στους 5 ορόφους του κτηρίου της οδού Αγησιλάου 10. Μια παρέμβαση που καθίσταται δυστυχώς πιο επίκαιρη λόγω της πρόσφατης δολοφονίας της  Nτανιέλα Πρελορέντζου εργάτριας στην καθαριότητα του Δήμου Ζωγράφου και μητέρα τεσσάρων παιδιών, ενώ συγχρόνως μάχη για να κρατηθεί στην ζωή δίνει ένας 45χρονος συμβασιούχος καθαριότητας στο Δήμο Θεσσαλονίκης ο οποίος τραυματίσθηκε σοβαρά στον ΧΥΤΑ Μαυροράχης.

 Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης:

   ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΕΡΓΑΤΕΣ

Από το 2010 η χώρα μπήκε κάτω από το μνημονιακό ζυγό. Τα μέτρα που ψηφίστηκαν και αφορούν κυρίως τη μισθωτή σκλαβιά ήρθαν να εξαθλιώσουν τους ήδη καταπιεσμένους (εργαζόμενους, άνεργους, συνταξιούχους) και να χειροτερέψουν ακόμη περισσότερο τις εργασιακές συνθήκες.

Στα χρόνια λοιπόν των μνημονίων έχει παρατηρηθεί μεγάλη αύξηση των εργοδοτικών εγκλημάτων (εργατικά ατυχήματα…τα ονομάζουν) απέναντι στους εργαζόμενους που θυσιάζονται στο βωμό της ανάκαμψης και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ο κατάλογος με τους νεκρούς στους χώρους δουλειάς είναι πολύ μεγάλος και έχει γραφτεί με το αίμα των εργατών. Στον κόσμο του κεφαλαίου άλλωστε τα πάντα μετριούνται σε χρήμα, δηλαδή μεγαλύτερο δυνατό κέρδος με το μικρότερο δυνατό κόστος που αυτό σημαίνει αυτόματα εντατικοποίηση της εργασίας, εξοντωτικά ωράρια, πάγωμα προσλήψεων, μη τήρηση στοιχειωδών κανόνων ασφάλειας, ειδικά στα χρόνια της κρίσης όπου οι πρώτες περικοπές στα έξοδα των επιχειρήσεων, ήταν αυτές που αφορούσαν τα μέτρα ασφαλείας, και αυτό συμβαίνει τόσο σε ιδιωτικές όσο και σε δημόσιες επιχειρήσεις.

Παρά τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας και της μαύρης εργασίας και παρά την προσπάθεια του κράτους να αποκρύψουν τα πραγματικά στοιχεία, τα εργοδοτικά εγκλήματα αυξήθηκαν με ραγδαίους ρυθμούς. Δεκάδες χιλιάδες εργάτες κάθε χρόνο ποτίζουν με το αίμα τους τα εργασιακά κάτεργα και πολλές δεκάδες χάνουν τη ζωή τους. Τις εργοδοτικές αυτές δολοφονίες, έρχονται οι εκάστοτε κυβερνήσεις, είτε αυτές προβάλλονται με νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις είτε με το κοινωνικό προσωπείο της αριστεράς, να τις παρουσιάσουν σαν αναγκαίες θυσίες στο βωμό της υποτιθέμενης ανάπτυξης και της εξόδου της χώρας από την κρίση, συσκοτίζοντας ότι είναι θυσίες για τη μεγαλύτερη κερδοφορία του κεφαλαίου που με περίσσια υποτέλεια υπηρετούν.

Στα πλαίσια αυτά, μετά από κάθε δολοφονία κυρίαρχο ρόλο αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ, που σε μια προσπάθεια συγκάλυψης των εργοδοτικών εγκλημάτων και κοινωνικής χειραγώγησης, κάνουν λόγο για την “κακιά ώρα” και την “τραγική μοίρα” ενώ τις περισσότερες φορές ρίχνουν την ευθύνη στα λάθη των “άτυχων” εργαζομένων. Τον ίδιο ρόλο αναλαμβάνουν και οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες, πιστοί στον ρόλο τους, αυτόν της κατάσβεσης της κοινωνικής αγανάκτησης και της διεκδίκησης καλύτερων συνθηκών εκμετάλλευσης.

Ο καπιταλισμός είναι αμείλικτος και το να διεκδικούνται καλύτερες συνθήκες εργασίας μέσα στον καπιταλισμό δεν είναι αθέμιτο. Αθέμιτο είναι να αφήνουμε να αποφασίζουν άλλοι για μας, να αφήνουμε το κάθε λογής κομματόσκυλο-εργατοπατέρα να μας αντιπροσωπεύει και να υπονομεύει τα συμφέροντα μας στα πλαίσια ενός ιεραρχικού συνδικάτου. Οι εργαζόμενοι μπορούμε και πρέπει να οργανωθούμε, να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε, ανεξάρτητοι από κάθε πολιτικό κηδεμόνα, στηριζόμενοι στις δικές μας συλλογικές δυνάμεις, εκεί όπου καλλιεργείται η συνείδηση της κοινής μας θέσης σε αυτόν τον κόσμο και δομούνται συντροφικές σχέσεις αλληλεγγύης.

Η γενικευμένη εξατομίκευση της κοινωνίας ευνοεί τη διάσπαση και τον κατακερματισμό του κόσμου της εργασίας και αυτό είναι προς όφελος των εξουσιαστών. Πρωταρχικό ζητούμενο λοιπόν είναι να οργανωθούμε εντός και εκτός χώρων δουλειάς μέσα από αυτοοργανωμένες δομές, να αναζωπυρώσουμε τις εστίες του κοινωνικού-ταξικού πολέμου ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Να απαλλοτριώσουμε τον πλούτο που έχουν καρπωθεί από το αίμα και τον ιδρώτα μας. Ο αγώνας ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά είναι αγώνας για ζωή και αξιοπρέπεια. Είναι αγώνας για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας, δικαιοσύνης.

ΝΑ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΣΤΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ-ΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών

anarxikhsyn@espiv.net

______________________________________________________________________

Απάντηση στην απαγόρευση,

από την Ανοιχτή Συνέλευση ΕΝΑΝΤΙΑ στην ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ: Συγκέντρωση τώρα στα Εξάρχεια

______________________________________________________________________

Παρέμβαση στο αστυνομικό στρατόπεδο έξω από το οίκημα του Φλαμπουράρη στα Εξάρχεια – Κάλεσμα σε συνέλευση γειτονιάς για το στρατόπεδο της Βουλγαροκτόνου

(Αφίσα & φλάϊερ για το στρατόπεδο της Βουλγαροκτόνου και τη συνέλευση γειτονιάς στις 27/6 στο Στρέφη)

 Σήμερα Δευτέρα 26 Ιούνη στις 4 μμ πραγματοποιήθηκε παρέμβαση συντρόφων της Ανοιχτής Συνέλευσης ΕΝΑΝΤΙΑ στην ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ και αλληλέγγυων, έξω από το οίκημα του Φλαμπουράρη στην οδό Βουλγαροκτόνου, που βρίσκεται υπό μόνιμη αστυνομική κατοχή και συνεχίστηκε με πορεία γύρω από το λόφο του Στρέφη στη Ζ.Πηγής και στη Καλλιδρομίου. Μοιράστηκαν κείμενα στα σπίτια της περιοχής και σε διερχόμενους και διαβάστηκαν από ντουντούκα, ρίχτηκαν τρικάκια και φωνάχτηκαν συνθήματα. Αργότερα ακολούθησε ανάρτηση πανό και αφισοκόλληση.

 Η παρέμβαση ήταν μια πρώτη επιτυχημένη απόπειρα να σπάσει το μπατσικό άβατο στη Βουλγαροκτόνου και η εγκατεστημένη τρομοκρατία των κρατικών μισθοφόρων. Με την σημερινή παρέμβαση καλούμε σε συνέλευση γειτονιάς για το στρατόπεδο της Βουλγαροκτόνου, αύριο Τρίτη 27 Ιούνη 7μμ στο θεατράκι του Στρέφη, για να διώξουμε τους πραίτορες και τους πραιτοριανούς του καθεστώτος από τη γειτονιά μας.

 Η Ανοιχτή Συνέλευση ΕΝΑΝΤΙΑ στην ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ καλεί επίσης σε μαζικό μαχητικό συναγερμό στους δρόμους των Εξαρχείων όλο το εικοσιτετράωρο της 29ης Ιούνη, συγκέντρωση στην πλατεία στις 12πμ και σε περιφρούρηση της μικροφωνικής αλληλεγγύης στον αγώνα των κρατούμενων στις 5μμ, απέναντι στις προκλήσεις των κατασταλτικών μηχανισμών.

Το κείμενο που μοιράστηκε, σε PDF

Λόφος Στρέφη

Πλατεία Εξαρχείων

Παρέμβαση της Ανοιχτής Συνέλευσης ΕΝΑΝΤΙΑ στην ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ σε συναυλία του δήμου Αθηναίων στο λόφο του Στρέφη

Το βράδυ της Δευτέρας 26 Ιούνη η Ανοιχτή Συνέλευση ΕΝΑΝΤΙΑ στην ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ έκανε παρέμβαση στη μικροφωνική της συναυλίας του δήμου Αθηναίων στο λόφο του Στρέφη. Είχε ήδη αναρτηθεί πανό στο μπάσκετ του λόφου, πίσω από τη σκηνή της συναυλίας. Διαβάστηκε το κάλεσμα για τη συνέλευση γειτονιάς ενάντια το στρατόπεδο της Βουλγαροκτόνου κι έγινε ενημέρωση για τη στήριξη του δήμου στην προγραμματισμένη μπατσο-φασιστοσύναξη της 29ης (Πέμπτη). Διαμηνύθηκε ότι η εκδήλωση του αρχισυνδικάτου των κρατικών δολοφόνων αποτελεί ανακοίνωση πολέμου. Για να πατήσουν το πόδι τους εδώ θα πρέπει να ισοπεδώσουν τη γειτονιά.

______________________________________________________________________

Ενημέρωση και απολογισμός από την πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 8 Ιούνη

Τα ξημερώματα Δευτέρας 13/03/2017 το κράτος πραγματοποίησε μια συντεταγμένη επίθεση ενάντια στον κόσμο του αγώνα. Ο Ανοιχτός Κοινωνικός Χώρος Βίλα Ζωγράφου και η κατάληψη στέγης μεταναστ.ρι.ών Αλκιβιάδου 4 εκκενώνονται και το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Αγρινίου δέχεται εισβολή από τις κατασταλτικές δυνάμεις. Κατά την εκκένωση συνελήφθησαν και διώκονται 7 σύντροφοι/ισσες που ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη της κατάληψης Βίλα Ζωγράφου, ενώ 127 μετανάστ.ρι.ες μεταφέρθηκαν στην Π.Ράλλη.

  Η Συνέλευση Αλληλεγγύης στις Καταλήψεις και τις Εστίες Αγώνα δημιουργήθηκε τον Μάρτη του 2017 ως ανοιχτή κινηματική διαδικασία για οργανωμένη και δραστική απάντηση στις πρόσφατες εκκενώσεις καταλήψεων από το κράτος. Είναι κοινή μας αντίληψη ότι αυτές οι επεμβάσεις αποτελούν αιχμιακά γεγονότα της διαρκούς πολιτικής στρατηγικής του κράτους, που στοχεύει στην εξάλειψη κάθε απόπειρας αυτοοργάνωσης και αντίστασης.

  Η καταστολή των καταλήψεων και των χώρων αγώνα είναι συνεχής και πολύμορφη: Καταστροφή υποδομών και αποκλεισμός των αυτοοργανωμένων δομών από τους πόρους τους (πχ. νερό, ρεύμα), νομικοί εκβιασμοί και διώξεις από ιδιοκτήτες (ιδιώτες, δήμαρχοι, πανεπιστήμια, υπουργεία κλπ.), καθημερινή αστυνομική τρομοκρατία στους/στις συμμετέχοντες/-ουσες (παρακολουθήσεις, προσαγωγές, συλλήψεις και φακέλωμα), παρακρατικές-φασιστικές επιθέσεις και πολεμική προπαγάνδα από την κορυφή της εξουσίας έως τον τελευταίο ρουφιάνο-δημοσιογράφο.

  Οι καταλήψεις είναι τα απελευθερωμένα από τον κρατικό έλεγχο εδάφη, όπου στεγάζονται οι επιθυμίες και οι ανάγκες μας· είναι οι δομές όπου κοινωνικοποιείται ο αγώνας. Ο νέος κύκλος εχθροπραξιών, λοιπόν, που ανοίγει το κράτος, είναι κομμάτι του μωσαϊκού της συνολικής του επίθεσης στον κόσμο του αγώνα. Η συνεχής αυτή επίθεση από κράτος και παρακράτος είναι κομμάτι του ίδιου συρματοπλέγματος που φράζει τον δρόμο σε χιλιάδες μετανάστριες/-ες, ενισχύει τον έλεγχο και την παρακολούθηση στις πόλεις μας, χτίζει φυλακές υψίστης ασφαλείας και οπλίζει το χέρι των παρακρατικών συμμοριών οδηγώντας στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

  Με βάση τα παραπάνω, απευθυνθήκαμε σε κάθε κατάληψη, στέκι, εστία αγώνα και στο σύνολο των αγωνιζόμενων συντροφισσών/-ων, καλώντας σε συνδιοργάνωση πορείας αλληλεγγύης με τις καταλήψεις, τα στέκια και τους απελευθερωμένους χώρους. Η πορεία είχε ως σκοπό την εναντίωση στην καταστολή των καταλήψεων από το κράτος και το παρακράτος στοχεύοντας στη συγκέντρωση των δυνάμεών μας στον δρόμο.

Η πορεία πραγματοποιήθηκε στις 8 Ιούνη, με συγκέντρωση στην Ομόνοια στις 7μμ. Προηγήθηκαν μια μικροφωνική στην πλατεία Εξαρχείων στις 6/6 και μια παρέμβαση στην Περιφέρεια Αττικής στις 7/6 (https://athens.indymedia.org/post/1574575/).

Στην πορεία συμμετείχαν τετρακόσιοι με πεντακόσιοι σύντροφοι. Το σώμα ακολούθησε τη διαδρομή Αθηνάς-Ερμού-Σύνταγμα-Βουλή-Πανεπιστημίου-Προπύλαια-Εξάρχεια.

Η πορεία της 8 Ιούνη αποτέλεσε ένα σημείο προετοιμασίας για την καλοκαιρινή περίοδο, την οποία θεωρούμε περίοδο αιχμής της καταστολής και ένα βήμα στην κατέυθυνση της συγκρότησης ενός οριζόντιου και ανοιχτού μετώπου υπεράσπισης των καταλήψεων και γενικότερα των χώρων αγώνα.

Συνέλευση Αλληλεγγύης στις Καταλήψεις και τις Εστίες Αγώνα

Επόμενη συνέλευση, Παρασκευή 30 Ιούνη 7μμ Πολυτεχενείο, για τη συνέχιση της συγκρότησης της αλληλεγγύης και της αυτοπεριφρούρησης των καταλήψεων

Video από την πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις

[vsw id=”PLrDGW-tnOE” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

______________________________________________________________________

Ενημέρωση από την καμπάνια ενάντια στην προετοιμασία του πολέμου

Στα πλαίσια της καμπάνιας ενάντια στην προετοιμασία του πολέμου, που πραγματοποιείται από τον Αντιμιλιταριστικό Συντονισμό, έγινε μικροφωνική στο Πάντειο πανεπιστήμιο και αναγραφή συνθημάτων σε πολλά σχολεία της ευρύτερης περιοχής της Αθήνας, τις προηγούμενες εβδομάδες.

Η συνέλευση του Aντιμιλιταριστικού Συντονισμού πραγματοποιείται κάθε Δευτέρα 5μμ στο Πολυτεχνείο (Γκίνη).

_____________________

Το κείμενο της καμπάνιας ενάντια στην προετοιμασία του πολέμου: PDF

Φωτογραφίες από τις παρεμβάσεις σε σχολεία και σχολές:

______________________________________________________________________

Ενημέρωση για τον αγώνα των κρατουμένων στις φυλακές

Οι κρατούμενοι των φυλακών Μαλανδρίνου συμμετέχουν και αυτή στην αγωνιστική κινητοποίηση των κρατουμένων στις φυλακές ενώνοντας την φωνή τους μαζί με τους συγκρατούμενους τους στις υπόλοιπες φυλακές της χώρας.

Νίκη στον Αγώνα των κρατουμένων!

Συντονιστικό Αγώνα

_______________________________________________

Την Πέμπτη 22 Ιούνη μέλη από την «Συνέλευση αλληλεγγύης στον αγώνα των κρατουμένων» πραγματοποίησαν παρέμβαση στα δικαστήρια της σχολής Ευελπίδων, μοιράζοντας κείμενα και πετώντας τρικάκια

_______________________________________________

Παρέμβαση στις φυλακές Κορυδαλλού σε ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα των κρατουμένων

_______________________________________________

Ενημέρωση για τον αγώνα στις φυλακές

18/6: Οι κρατούμενοι των φυλακών Αγίου Στεφάνου Πάτρας κλιμακώνουν και αυτοί τις κινητοποιήσεις τους κρατώντας ανοιχτά τα προαύλια από το άνοιγμα μέχρι το απογευματινό τους κλείσιμο.

Συντονιστικό Αγώνα

______________________________________________________________________

Ενημέρωση από δράσεις με αφορμή το G20 (πανευρωπαϊκά)

Two weeks till G20 Hamburg (some updates)

Πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1574952/

_________________________________________________________________________

Καταγγελία της ΣΥνέλευσης ΚΑτειλημμένων ΠΡΟσφυγικών ενάντια στην ΟΡγάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού

Η κατειλημμένη γειτονιά των Προσφυγικών Λ. Αλεξάνδρας βρίσκεται τα τελευταία χρόνια υπό διαρκή καταστολή. Κορυφαία γεγονότα αποτελούν: η μεταφορά των Προσφυγικών στο ΤΑΙΠΕΔ (2014), στην περιφέρεια Αττικής το 2016 και η πολύμηνη πολιορκία της γειτονιάς από μπάτσους με την δίκη της χ.αυγής στο εφετείο Αθηνών. Παράλληλα, το καθεστώς ελέγχου, καταστολής και τρομοκρατίας επιχειρεί να επιβληθεί με παρακολουθήσεις αγωνιστών και της γειτονιάς, στοχευμένους αστυνομικούς ελέγχους και προσαγωγές, στοχοποιητικά, ενοχοποιητικά δημοσιεύματα καθεστωτικών μέσων, εκβιασμούς σε μετανάστες και πρόσφυγες, προτάσεις οικονομικής εξαγοράς, πολιτικών πόστων κ.α..

Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας των κρατικών μηχανισμών και της αγοράς, αντιμετωπίσαμε την εσωτερική υπονόμευση και το σαμποτάζ ενάντια στην κοινότητα αγώνα των Προσφυγικών από την Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού (ΟΡ.Μ.Α). Κινήθηκαν εχθρικά προς την κοινότητά μας και την υπεράσπιση της γειτονιάς, όλο το προηγούμενο διάστημα, με όρους που καταργούν την συντροφικότητα και διαρρηγνύουν τις σχέσεις κοινού αγώνα. Τόσο σε σχέση με την αντίσταση ενάντια στην καταστολή και τους φασίστες, αναφορικά με την δίκη της χ.α. στο εφετείο Αθηνών, όσο και σε σχέση με τις εσωτερικές διαδικασίες, τις λειτουργίες και την άμυνα της κοινότητας και της Συνέλευσης Κατειλημμένων Προσφυγικών.

Συνοπτικά:

Η ΟΡ.Μ.Α., μέσω διπλού-κρυφού μέλους της, μέλους της Συ.Κα.Προ. μέχρι τον περασμένο Οκτώβρη, και ηγετικού στελέχους της, πρώην μέλους της Συ.Kα.Προ. από το 2016, οι οποίοι κατοικούσαν σε υποδομές της κοινότητας και της συνέλευσης των Προσφυγικών, έθεσαν σε εφαρμογή σχέδιο:

Υπονόμευσης, σαμποταρίσματος και παραπληροφόρησης, μέσα στην γειτονιά, των συλλογικών αποφάσεων και των θέσεων της κοινότητας και της Συ.Κα.Προ., για την ακριβή υλοποίηση, στοχεύσεις και οριογραμμές των σχεδιασμών της περιφρούρησης της γειτονιάς, από τους φασίστες και την καταστολή, καθ όλη την διάρκεια της δίκης της χ.α. στο εφετείο Αθηνών. Υπόγεια προπαγάνδιση της στρατηγικής της ΟΡ.Μ.Α. για την δίκη της χ.α., εκφοβισμός της γειτονιάς για την ισχύ της καταστολής, υπονόμευση των περιφρουρήσεων, συκοφάντηση των αγωνιστών και των αλληλέγγυων, που σήκωσαν το μεγάλο μέρος της περιφρούρησης, των συλλήψεων και συνολικά της άμυνας της γειτονιάς, καθώς και πολλών αγώνων της χρονιάς που πέρασε.

Πραξικοπηματικών και παραπολιτικών “διαδικασιών” εντός της γειτονιάς, που αναιρούσαν συμφωνημένους σχεδιασμούς, υπευθυνότητες και σκεπτικά που κινήθηκε η Συ.Κα.Προ., όλο αυτό το διάστημα, σε σχέση με την περιφρούρηση από την καταστολή, τους φασίστες και το ξεπούλημα στην περιφέρεια Αττικής. Διασπορά ψευδών φημών και συκοφαντική αποδόμηση συντρόφων, πρακτικές πρακτορισμού και ανορθόδοξου πολέμου εναντίον συντρόφων και αγώνων, έκθεση και στοχοποίηση συντρόφων στην καταστολή και τους διωκτικούς μηχανισμούς,

Το σχέδιο αυτό (από το 2016, τουλάχιστον) έθετε σε προτεραιότητα την κεντρική στρατηγική της ΟΡ.Μ.Α σε σχέση με τα Προσφυγικά ως παραμάγαζο για την επέκταση της στις γειτονιές Γκύζη, Αμπελοκήπων, Πανόρμου, Ερυθρό και το κέντρο της Αθήνας, παράλληλα με τον ηγεμονικό ρόλο που φιλοδοξούσε να αποκτήσει στους κινηματικούς αγώνες για τις δίκες της χ.α. στο εφετείο Αθηνών, σε ανταγωνιστική σχέση με την υπεράσπιση της κατειλημμένης γειτονιάς των Προσφυγικών. Ως εκ τούτου, επιχείρησε το σπάσιμο της κοινότητας αγώνα, εισοδισμό και χειραγώγηση μελών της κοινότητας και απόκτηση πολιτικών πόστων μέσα στη γειτονιά, ταυτόχρονα με τους σχεδιασμούς μηχανισμών της καθεστωτικής αριστεράς και σε συνάρτηση με το κύμα καταστολής όλου του τελευταίου διαστήματος.

Ο ρόλος των δύο αυτών ατόμων εκτέθηκε μέσα στις διαδικασίες και την Συ.Κα.Προ. και φανερώθηκαν οι πρακτικές και οι σκοπιμότητές τους. Δεν αρνήθηκαν την χρήση εσωτερικών πρακτόρων εντός του κινήματος μέσα στις καταστατικές λειτουργίες της ΟΡ.Μ.Α., υπερασπίστηκαν το δικαίωμα παρεμβατικής παρουσίας θεσμικών φορέων στα αυτοοργανωμένα εδάφη και καταλήψεις και εκβίασαν την αλληλεγγύη απέναντι στην καταστολή των Προσφυγικών με όρους αποικιοκρατικούς. Χωρίς να εκδιωχτούν από τα Προσφυγικά ή να τους τεθεί καν, άμεσα, τέτοιο ζήτημα, αποχώρησαν «νύχτα», αφαιρώντας σημαντικό αρχειακό υλικό της Συ.Κα.Προ. που είχαν στην κατοχή τους.

Η κοινότητα των Προσφυγικών Λ. Αλεξάνδρας παραμένει ζωντανή στην μάχη ενάντια στην καταστολή, τους φασίστες και την συστημική αφομοίωση. Ανασυγκροτεί τις δυνάμεις της, καταθέτει την εμπειρία της στον κοινό τόπο και συνεχίζει να προχωρά στους αγώνες. Έτσι…

Καταγγέλλουμε την ΟΡ.Μ.Α.:

• Για συνδιαλλαγή με σειρά συστημικών θεσμών, για την δίκη της χ.α., παράλληλα με την εξυπηρέτηση της πολιτικής μεταφοράς των Προσφυγικών στην Περιφέρεια Αττικής και ενάντια στην υπεράσπιση της γειτονιάς από την καταστολή, την αγορά και τους φασίστες.

• Για στρατηγικό σχεδιασμό διάλυσης και λεηλασίας της κοινωνικής και εδαφικής βάσης της κοινότητας αγώνα των προσφυγικών Λ. Αλεξάνδρας, εκμεταλλευόμενη το ανοιχτό κοινοτικό οργανωτικό πλαίσιο, εκφοβισμού κομματιών της γειτονιάς απέναντι στην καταστολή, τους φασίστες και την εξαγορά από την περιφέρεια Αττικής.

• Για ονομαστική έκθεση και στοχοποίηση συντρόφων και εγχειρημάτων στην καταστολή και τους διωκτικούς μηχανισμούς, σε σχέση με την υπεράσπιση των Προσφυγικών από τους φασίστες και ευρύτερα για την συμμετοχή τους στους κοινωνικούς αγώνες, στον ελλαδικό χώρο και διεθνώς.

• Για σκόπιμη προσπάθεια ένταξης στην γειτονιά των Προσφυγικών, ατόμων εκτός κινήματος σήμερα και με αδιευκρίνιστο ρόλο και συνδιαλλαγές.

• Για κλοπή αρχειακού υλικού από την Συ.Κα.Προ., με άγνωστες σκοπιμότητες και αποδέκτες.

Ενημερώνουμε, με βάση την εμπειρία μας, το αυτοοργανωμένο, οριζόντιο κοινωνικό κίνημα, τους επαναστάτες, τους αντιφασίστες (αναρχικούς και κομμουνιστές), τους κοινωνικούς χώρους και τις καταλήψεις, ότι η ΟΡ.Μ.Α. αποτελεί μια:

Ιεραρχική, υπερσυγκεντρωτική δομή της συστημικής και κομματικής αριστεράς, η οποία διατηρεί σχέσεις με καθεστωτικούς-κυβερνητικούς σχηματισμούς και χρησιμοποιεί διπλή ταυτότητα αναφορικά με την εξωτερική εικόνα της και την εσωτερική της πολιτική, ενάντια στο οριζόντιο κοινωνικό κίνημα και περισσότερο στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο.

Χρησιμοποιεί πρακτικές διείσδυσης, κρυφών-διπλών μελών, υπονόμευσης και αποδόμησης συλλογικοποιήσεων, οριζόντιων εγχειρημάτων και καταλήψεων, με στόχο την ηγεμόνευση ή τον εισοδισμό μέσα στους χώρους του αυτοοργανωμένου αγώνα και της αγωνιζόμενης προλεταριακής και νεολαιίστικης βάσης.

Για όλους αυτούς τους λόγους:

Διακόπτουμε κάθε κινηματική σχέση με την ΟΡ.Μ.Α., ως μια ηγεμονική συστημική πολιτική φράξια. Την συμβουλεύουμε άμεσα να παύσει την υπονομευτική και επεκτατική της πολιτική ενάντια στα κατειλημμένα προσφυγικά Λ. Αλεξάνδρας και να επιστρέψει άμεσα το αρχειακό υλικό που μας έχει κλαπεί από μέλη της. Για το αρχειακό υλικό, πιο συγκεκριμένα, το αναζητούμε ειδικά στους υπεύθυνους κλοπής και κατοχής του. Ακριβώς επειδή πρόκειται για υπόθεση εσωτερικής ασφάλειας, αναλαμβάνουμε οι ίδιοι την ευθύνη της αναζήτησής του.

Μέχρι τότε, καταλαβαίνοντας ότι η πολιτική στρατηγική της ΟΡ.Μ.Α. για τα Προσφυγικά, τον αντιφασισμό στην ευρύτερη περιοχή των Αμπελοκήπων και το ριζοσπαστικό-επαναστατικό κίνημα συνολικότερα, υλοποιείται μέσα από την υπόσκαψη και την λεηλασία των αγώνων μας, λαμβάνουμε όλα τα φρόνημα μέτρα αυτοπροστασίας μας.

Μπροστά στο σκιάχτρο της καταστολής και του κινδύνου, κάτω από το βάρος του αγώνα και του κόστους, άλλοι απομακρύνονται, άλλοι ξεπουλούν και παζαρεύουν την ήττα, άλλους τους συμπαρασύρει η σπασμένη συνείδηση, ο τρόμος και η ενοχή. ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ

ΓΙΑΤΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΧΑΜΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΟΘΗΚΕ

ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ – ΚΑΝΕΝΑ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ – ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΗ

ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ ΑΥΤΟΝΟΜΑ & ΕΛΕΥΘΕΡΑ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Αθήνα, 5/6/2017

Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών

_________________________________________________________________________

Συμμετοχή των φυλακών Χανίων και Αυλώνα στις κινητοποιήσεις

Απο σημερα 12/6/2017 αρνουμαστε το μεσημεριανο κλεισιμο και καταμετρηση 12:00-15:00 συμμετεχοντας στη κινητοποιηση των κρατουμενων που εχει ξεκινησει.

Απαιτούμε:

1. Η μονιμοποίηση των διατάξεων του νόμου 4322/2015 που αφορούν τις αποφυλακίσεις κρατουμένων αποτελεί μια μικρή αλλά σημαντική ρωγμή στην εντεινόμενη ασυδοσία των δικαστών απέναντι στους κρατούμενους. Ανύπαρκτες εγκληματικές οργανώσεις, δίκες χωρίς στοιχεία, εξοντωτικές ποινές και διαβιβαστικά των αστυνομικών υπηρεσιών, ρατσιστική αντιμετώπιση των μεταναστών κρατουμένων, ένα πλέγμα ταξικών διακρίσεων απλώς συμπληρώνει την εύστοχη ρήση που λέει ότι «η δικαιοσύνη είναι σαν τα φίδια, δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτος». Μέσα από τον αγώνα για την μονιμοποίηση των διατάξεων του νόμου 4322/2105 χωρίς περιορισμούς και εξαιρέσεις προσπαθούμε να αγωνιστούμε ενάντια στις αυθαίρετες και καταχρηστικές δικαστικές κρίσεις ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ στο ζήτημα των αναστολών οι οποίες χορηγούνταν με το σταγονόμετρο εγκαθιδρύοντας ουσιαστικά ένα ιδιότυπο καθεστώς παρατεταμένης ομηρίας μετά την έκτιση της ποινής του κάθε κρατούμενου.

2. Η κατάργηση του εισαγγελικού βέτο στον θεσμό των αδειών αποτελεί ουσιαστικά την κατάργηση ενός παράλογου νόμου του πρώην υπουργού της ΝΔ Νίκου Δένδια ο οποίος έδινε «γη και ύδωρ» στην εξουσία των εισαγγελικών αρχών μέσα στα καταστήματα κράτησης. Για να γίνουμε σαφής είναι προφανές ότι οι αρμόδιοι για να κρίνουν την συμπεριφορά του κάθε κρατούμενου δεν είναι άλλοι από όσους από θεσμική ιδιότητα (διευθυντές, κοινωνικοί λειτουργοί) παρακολουθούν και έρχονται σε επαφή με τους κρατούμενους. Οι εισαγγελείς στις φυλακές η μοναδική επαφή που έχουν με τους κρατούμενους είναι όταν τους βλέπουν στα πειθαρχικά συμβούλια που αποφασίζουν για την τιμωρία τους ή στα συμβούλια που αφορούν την χορήγηση αδειών. Πως είναι δυνατόν η άποψη ενός εισαγγελέα που δεν έχει καμία καθημερινή τριβή με τους κρατούμενους να λειτουργεί σε τέτοιο καθοριστικό βαθμό στην χορήγηση των αδειών. Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν κρατούμενοι που ενώ η πλειοψηφία των μελών του συμβουλίου της φυλακής να ψηφίζει υπέρ της χορήγησης άδειας αυτή να απορρίπτεται εξαιτίας του βέτο που αποφασίζει να ασκήσει ο εισαγγελέας. Εμείς διεκδικούμε την κατάργηση του εισαγγελικού βέτο στις άδειες ώστε να έχει ένα πραγματικό νόημα η ύπαρξη του συμβουλίου της φυλακής σε διαφορετική περίπτωση ας καταργηθεί και αυτό και ας είναι μόνος αρμόδιος ο εκάστοτε εισαγγελέας ώστε να πέσουν οι μάσκες και να μην εφευρίσκονται προσχήματα «ευαισθησίας» εκεί που δεν υπάρχουν.

3. Η κατάργηση του νόμου έκτρωμα, που αφορά στην αθροιστική έκτιση της ποινής για συγκεκριμένα αδικήματα εντός των σωφρονιστικών καταστημάτων, κατά την διάρκεια της άδειας ή μετά την παραβίαση της, είναι μια πραγματική αναγκαιότητα για να βάλουμε ένα φρένο στην δημιουργία ενός νομικού τερατουργήματος που σκοπό έχει να επαναφέρει από την πίσω πόρτα ανθρώπους που θα κάθονται όλη τους την ζωή στην φυλακή μέχρι να πεθάνουν χωρίς καμία διάθεση υπερβολής σε αυτό που λέμε. Μέσω αυτού του νόμου τιμωρούνται με εξοντωτικό τρόπο χωρίς ντροπή οι εξεγέρσεις και οι αντιστάσεις που μπορεί υπό συνθήκες να διεξαχθούν μέσα στις φυλακές αφού όλες οι ποινές για συγκεκριμένα αδικήματα που θα λάβουν χώρα εντός ενός σωφρονιστικού καταστήματος (πχ μια στάση διαμαρτυρίας) θα αρχίσουν να εκτίονται μετά την ολοκλήρωση της αρχικής ποινής χωρίς την δυνατότητα συγχώνευσης των ποινών. Το ίδιο ισχύει και για τα αδικήματα που γίνονται κατά την διάρκεια ή μετά τις παραβιάσεις αδειών τα οποία δεν μπορούν να συγχωνευτούν αναγκάζοντας τον κρατούμενο να εκτίσει δυο διαφορετικές ποινές αθροιστικά. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την εκδικητική στάση των δικαστικών και αστυνομικών αρχών σε περιπτώσεις όπως αυτές που αναφέραμε παραπάνω σε λίγο καιρό θα υπάρχουν άνθρωποι που είτε επειδή αντιστάθηκαν σε κάποιες παράλογες απαιτήσεις των σωφρονιστικών αρχών είτε επειδή παραβίασαν μια άδεια θα φορτώνονται με χρόνια φυλακής και θα πρέπει να εκτίσουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ χρόνια στα οποία μια ζωή δεν είναι αρκετή για να αποφυλακιστείς.

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Κρατουμενοι στις δικαστικες φυλακες Χανιων

________________________________________________

Από σήμερα 13/6/2017 εμείς οι κρατούμενοι των φυλακών Αυλώνα αρνούμαστε να κλειδωθούμε στα κελιά μας το μεσημέρι συμμετέχοντας στην κινητοποίηση των κρατουμένων στις φυλακές.

Τα αιτήματα που έχει θέσει το Συντονιστικό Αγώνα αφορούν την :

1) Μονιμοποίηση των διατάξεων του νόμου 4322/2015 που αφορούν τις αποφυλακίσεις κρατουμένων.

2) Κατάργηση του εισαγγελικού βέτο στον θεσμό των αδειών

3) Κατάργηση του νόμου που αφορά στην αθροιστική έκτιση της ποινής για  συγκεκριμένα αδικήματα εντός των σωφρονιστικών καταστημάτων,  κατά την διάρκεια της άδειας ή μετά την παραβίαση της.

Το «Συντονιστικό Αγώνα» των κρατούμενων ως τώρα (2/6) έχει ανακοινώσει την συμμετοχή των παρακάτω φυλακών στην κινητοποίηση τους:

1) Φυλακές Κορυδαλλού (πτέρυγες Ά – Β – Γ – Δ  & ειδική πτέρυγα υπόγειο)

2) Γυναικείες Κορυδαλλού

3) Αγίου Στεφάνου – Πάτρα

4) Δομοκού

5) Νιγρίτας Σερρών

6) Χανίων

7) Αυλώνας

_________________________________________________________________________

Άλιμος: Αντιφασιστική πορεία / Antifascist demonstration

Την Παρασκευή 9 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε αντιφασιστική πορεία στόμα με στόμα στην περιοχή του Αλίμου. Στις 17:00 συγκεντρωθήκαμε περίπου 60 άτομα απο συλλογικότητες και ατομικότητες από τον Α/Α χώρο στο μετρό της Ηλιούπολης. Το δρομολόγιο που ακολουθήσαμε συμπεριλάμβανε γνωστά στέκια φασιστών της περιοχής ,όπως είναι τα Coffee Island στην Δωδεκανήσου και το ΕΠΑΛ Αλίμου.Στη διάρκεια της πορείας πετάχτηκαν τρικάκια με και γράφτηκαν συνθήματα.

 Αυτή η αντιφασιστική δράση έγινε με σκοπό να καταστήσουμε αισθητή την παρουσία μας σε μια περιοχή, όπου φασίστες κυκλοφορούν και δραστηριοποιούνται με άνεση το τελευταίο χρονικό διάστημα.

ΟΥΤΕ ΣΤΟΝ ΑΛΙΜΟ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

On friday 9th june there was a closed circle antifascist demonstration in Alimos.At 5pm individuals and collectives from the anarchist movement,totalling around 60 people,folloved a route passing known fascist meeting points,including coffe island on dodekanisou street and the vocational college of Alimos.During the demonstration the group sprayed antifascist graffiti and threw flyers.

The purpose of this action was to increase the visibility and presence of the antifascist movement in an area where lately fascists have been acting without intervention .

NOT IN ALIMOS,NOT ANYWHERE BEAT FASCISTS IN EVERY NEIGHBOURHOOD

Ανακοίνωση του Συντονιστικού Αγώνα

Στις 14 Μαΐου του 2017 ο συγκρατούμενός μας Μιχάλης Μακρυγιάννης συμπλήρωσε 25 χρόνια πραγματικής φυλάκισης (31 χρόνια συμπεριλαμβανόμενου του ευεργετικού υπολογισμού). Μέχρι σήμερα όμως βρίσκεται ακόμη φυλακισμένος καθώς απ ότι φαίνεται, μιας και είναι η πρώτη τέτοια περίπτωση, το ανώτατο όριο πραγματικού χρόνου φυλάκισης δηλαδή τα 25 χρόνια που ορίζει ο νόμος, παραβιάστηκε πανηγυρικά.

Στις 29 Μαΐου ο Μιχάλης αναγκάζεται να ξανακάνει για πολλοστή φορά αίτηση  αποφυλάκισης, ενώ όλοι ξέρουμε ότι στα 25 έτη αποφυλακίζεσαι χωρίς αιτήσεις στο συμβούλιο και χωρίς όρους. Να σημειώσουμε εδώ ότι προφορικά ο εισαγγελέας επόπτης ύστερα από ανάλογη ερώτηση είχε πει ότι όντως το ανώτατο όριο κράτησης έχει συμπληρωθεί επομένως η αίτηση αποφυλάκισης θα γίνει δεκτή. Όμως, εννιά μέρες αργότερα, για μια ακόμη φορά, ο εισαγγελέας Πατεράκης εισηγήθηκε αρνητικά! Στην αιτιολόγησή του αναφέρει μεταξύ άλλων ότι ο Μιχάλης επειδή μπορεί (δηλαδή επειδή στέκεται ακόμη όρθιος) είναι πιθανόν να διαπράξει πάλι αδικήματα και ότι ‘’δεν αντιλαμβάνεται ότι η ελευθερία του δεν εξαρτάται από τυπικές προϋποθέσεις αλλά από τη μεταμέλειά του’’. Δηλαδή ο εισαγγελέας παραβλέπει ότι έχει επέλθει το ανώτατο όριο κράτησης που μέχρι τώρα κανείς δεν έχει ξεπεράσει, αφού όλοι λάμβαναν αναστολή πιο πριν (ακόμη και άτομα καταδικασμένα για αισχρά αδικήματα όπως βιασμούς κτλ) και αυτό που ζητάει είναι παρακάλια και συγνώμες. Λες και η συγνώμη εξασφαλίζει κάτι για την εκτός φυλακής πορεία, λες και υπάρχει ‘’αληθινή έκφραση μετάνοιας’’ από κρατούμενο προς τον εισαγγελέα.Το μόνο που ζητά ο συγκεκριμένος κρατικός υπαλληλάκος είναι την ταπείνωση του συγκρατούμενου, όπως την ζητούν όλοι του σιναφιού του σε κάθε ευκαιρία.

Ο εισαγγελέας αναφέρεται στη συνέχεια και σε διάφορα πειθαρχικά αδικήματα που είχε στο παρελθόν (σε 25 χρόνια φυλακής και η μητέρα Τερέζα θα έκανε πειθαρχικό) αλλά που κανένα δεν είναι ενεργό σήμερα. Παράλληλα προβλέπει το μέλλον λέγοντας ότι αν βγει θα κάνει πάλι αδικήματα. Όπως τους είχε γράψει και σε παλιότερο υπόμνημα προς το συμβούλιο αποφυλάκισης το 2016 που έλεγε το ίδιο επιχείρημα […] Σας τα λένε οι επιστήμονες εγκληματολόγοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι αλλά εσείς έχετε μέθοδο και θεωρία δικιά σας , γιατί έτσι βολεύει το σύστημα  και οι περισσότεροι δικαστές εκτελούν εντολές άνωθεν που πρέπει να εκπληρωθούν. Εδώ αποφασίζετε με μελλοντολογία και προβλέψεις όπως η Λίτσα Πατέρα και ο Πιτ Παπαδάκος και εφόσον έχετε τέτοιο ταλέντο και ικανότητες προβλέψεων του μέλλοντος μου έξω στην κοινωνία ότι θα παρανομήσω ας κάνετε και την πρόβλεψη του μέσα στη φυλακή, αν θα κάνω αδίκημα, πότε θα βγω, αν θα βγω νεκρός ή ζωντανός.[…] και πιο κάτω: […]Για εσάς όμως αυτοπειθαρχία και συμμόρφωση προς τους βασικούς κανόνες του σωφρονιστικού συστήματος και της έννομης τάξης είναι να είσαι συνεργάσιμος, συμβιβασμένος, να χω πουλήσει την ψυχή μου, δηλαδή ένας κοινός χαφιές, να δέχομαι και να ανέχομαι τα πάντα, να μη διαμαρτύρομαι, να μην αγωνίζομαι για τα δικαιώματά μας και γενικώς να μη διεκδικώ τίποτα. Να είμαι μόνο έρμαιο του σάπιου συστήματός σας. Έτσι λειτουργεί το σωφρονιστικό σύστημα, μόνο αυτό είναι σωφρονισμός για όλους εσάς, να εξευτελίζετε και να ταπεινώνετε ανθρώπους. Έτσι ικανοποιείστε, όταν το πετυχαίνετε τότε ήμαστε σωφρονισμένοι. Όποιος δεν υποκύπτει και κρατά την αξιοπρέπειά του και την ηθική του τότε τον εκδικείστε και του καταστρέφετε τα πάντα στη ζωή του και ότι του χει απομείνει. Όταν το στοχοποιημένο θήραμα δεν υπακούσει και δεν υποκύψει το βασανίζετε και το κατασπαράζετε μέχρι τελικής πτώσεως επειδή διεκδικεί αυτό που του ανήκει και δικαιούται από το νόμο, κοινώς είστε παραβάτες και εκδικητές παραβιάζοντας και καταπατώντας τα πάντα πιστεύοντας πως θα πετύχετε να καταστρέψετε την αξιοπρέπεια και τις ηθικές αρχές μας.[…].

Το ζήτημα μας αφορά όλους τους κρατούμενους γιατί έτσι ανοίγει ο δρόμος να κρατήσουν χωρίς κανένα χρονικό όριο στην φυλακή όσους ισοβίτες για τον α ή β λόγο δεν θέλουν να αφήσουν ελεύθερους. Με την ίδια λογική μπορούν να αρνούνται τον ανασταλτικό χαρακτήρα τoυ υπολοίπου μεγάλων ποινών, με αποτέλεσμα την επιβολή της ποινής του θανάτου πίσω από τα σίδερα.

Οι υπεύθυνοι στο υπουργείο Δικαιοσύνης, που κωφεύουν προς το παρόν στα αιτήματα που έχει θέσει η κινητοποίηση στις φυλακές, οφείλουν να πάρουν θέση για τον φασισμό που υπόκειται ο Μιχάλης Μακρυγιάννης στου οποίου τη θέση θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας.

Ο αγώνας συνεχίζεται. Απαιτούμε:

Τη μη κατάργηση του νόμου 4322/2015 που αφορά τις αποφυλακίσεις
κρατουμένων.

Την κατάργηση του εισαγγελικού βέτο για τη χορήγηση αδειών

Την κατάργηση του νόμου που αφορά την αθροιστική έκτιση της ποινής για συγκεκριμένα αδικήματα εντός των φυλακών, κατά τη διάρκεια της άδειας ή μετά την παραβίαση της,αναγκάζοντας τον κάθε κρατούμενο να εκτίσει δυο διαφορετικές ποινές αθροιστικά.

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

Κάλεσμα για τη συγκρότηση

ανοιχτής συνέλευσης

αλληλεγγύης στον αγώνα των κρατουμένων

Από τις 18 Μαΐου οι κρατούμενοι στις ελληνικές φυλακές ξεκίνησαν κινητοποιήσεις, αρχικά αρνούμενοι το μεσημεριανό κλείδωμα της φυλακής, με αιτήματα: 1) Τη μη κατάργηση του «νόμου Παρασκευόπουλου» που αφορά τις αποφυλακίσεις κρατουμένων. 2) Την κατάργηση του εισαγγελικού βέτο για τη χορήγηση αδειών 3) Την κατάργηση του νόμου που αφορά την αθροιστική έκτιση της ποινής για συγκεκριμένα αδικήματα εντός των φυλακών, κατά τη διάρκεια της άδειας ή μετά την παραβίαση της, αναγκάζοντας τον κάθε κρατούμενο να εκτίσει δύο διαφορετικές ποινές αθροιστικά Καλούμε συλλογικότητες, ομάδες, άτομα για τη συγκρότηση ανοιχτής συνέλευσης  αλληλεγγύης στον αγώνα των κρατουμένων.

Τετάρτη 31 Μαΐου στις 7μ.μ. στο ΕΜΠ κτήριο Γκίνη

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους

τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές

 _____________

Ακολουθεί το κείμενο έναρξης κινητοποίησης στις φυλακές

που υπογράφει το Συντονιστικό Αγώνα

“Μέσα από τον αγώνα που ξεκινάμε επιζητάμε αρχικά την κινητοποίηση αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας που αντιλαμβάνονται τις αδικίες και τους παραλογισμούς που γίνονται σε βάρος μας. Καθώς και την μαζικοποίηση του αγώνα σε όλες τις φυλακές τις χώρας.” Εμείς οι κρατούμενοι που βρισκόμαστε  έγκλειστοι στις φυλακές του ελληνικού κράτους αποφασίζουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας ξεπερνώντας τους τεχνητούς διαχωρισμούς που θέλουν να μας επιβάλλουν με βάση την εθνικότητα και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις που έχουμε ή δεν έχουμε για να διεκδικήσουμε μια σειρά αιτημάτων που μας αφορούν όλους και που αποτελούν μέτωπα πάλης που έρχονται σε ρήξη με την αυστηροποίηση της σωφρονιστικής πολιτικής. Τα τρία αιτήματα που διεκδικούμε αφορούν την μονιμοποίηση των διατάξεων του νόμου 4322/2015, την κατάργηση του εισαγγελικού βέτο στον θεσμό των αδειών και την κατάργηση του νόμου έκτρωμα που αφορά την αθροιστική έκτιση της ποινής  στην τέλεση συγκεκριμένων αδικημάτων εντός της φυλακής,  κατά την διάρκεια ή μετά την παραβίαση τακτικών αδειών. Ας εξετάσουμε όμως αναλυτικά τα αιτήματα που διεκδικούμε και για ποιον λόγο αποτελούν κομβικά σημεία αντιπαράθεσης με την προσπάθεια  που γίνεται να υπάρχει μια αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου με τρόπο που λειτουργεί εις βάρος του συνόλου των κρατουμένων.

1. Η μονιμοποίηση των διατάξεων του νόμου 4322/2015 που αφορούν τις αποφυλακίσεις κρατουμένων αποτελεί μια μικρή αλλά σημαντική ρωγμή στην εντεινόμενη ασυδοσία των δικαστών απέναντι στους κρατούμενους. Ανύπαρκτες εγκληματικές οργανώσεις, δίκες χωρίς στοιχεία, εξοντωτικές ποινές και διαβιβαστικά των αστυνομικών υπηρεσιών, ρατσιστική αντιμετώπιση των μεταναστών κρατουμένων,  ένα πλέγμα ταξικών διακρίσεων απλώς συμπληρώνει την εύστοχη ρήση που λέει ότι «η δικαιοσύνη είναι σαν τα φίδια, δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτος». Μέσα από τον αγώνα για την μονιμοποίηση των διατάξεων του νόμου 4322/2105 χωρίς περιορισμούς και εξαιρέσεις  προσπαθούμε να αγωνιστούμε ενάντια στις αυθαίρετες και καταχρηστικές δικαστικές κρίσεις ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ στο ζήτημα των αναστολών οι οποίες χορηγούνταν με το σταγονόμετρο εγκαθιδρύοντας ουσιαστικά ένα ιδιότυπο καθεστώς παρατεταμένης ομηρίας μετά την έκτιση της ποινής του κάθε κρατούμενου.
2. Η κατάργηση του εισαγγελικού βέτο στον θεσμό των αδειών αποτελεί ουσιαστικά την κατάργηση ενός παράλογου νόμου  του πρώην υπουργού της ΝΔ Νίκου Δένδια ο οποίος έδινε «γη και ύδωρ» στην εξουσία των εισαγγελικών αρχών μέσα στα καταστήματα κράτησης. Για να γίνουμε σαφής είναι προφανές ότι οι αρμόδιοι για να κρίνουν την συμπεριφορά του κάθε κρατούμενου δεν είναι άλλοι από όσους από θεσμική ιδιότητα (διευθυντές, κοινωνικοί λειτουργοί) παρακολουθούν και έρχονται σε επαφή με τους κρατούμενους. Οι εισαγγελείς στις φυλακές η μοναδική επαφή που έχουν με τους κρατούμενους είναι όταν τους βλέπουν στα πειθαρχικά συμβούλια που αποφασίζουν για την τιμωρία τους ή στα συμβούλια που αφορούν την χορήγηση αδειών. Πως είναι δυνατόν η άποψη ενός εισαγγελέα που δεν έχει καμία καθημερινή τριβή με τους κρατούμενους να λειτουργεί σε τέτοιο καθοριστικό βαθμό στην χορήγηση των αδειών. Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν κρατούμενοι που ενώ η πλειοψηφία των μελών του συμβουλίου της φυλακής να ψηφίζει υπέρ της χορήγησης άδειας αυτή να απορρίπτεται εξαιτίας του βέτο που αποφασίζει να ασκήσει ο εισαγγελέας. Εμείς διεκδικούμε την κατάργηση του εισαγγελικού βέτο στις άδειες ώστε να έχει ένα πραγματικό νόημα η ύπαρξη του συμβουλίου της φυλακής σε διαφορετική περίπτωση ας καταργηθεί και αυτό και ας είναι μόνος αρμόδιος ο εκάστοτε εισαγγελέας ώστε να πέσουν οι μάσκες και να μην εφευρίσκονται προσχήματα «ευαισθησίας» εκεί που δεν υπάρχουν.
3. Η κατάργηση του νόμου έκτρωμα,  που αφορά στην αθροιστική έκτιση της ποινής για  συγκεκριμένα αδικήματα εντός των σωφρονιστικών καταστημάτων,  κατά την διάρκεια της άδειας ή μετά την παραβίαση της, είναι  μια πραγματική αναγκαιότητα για να βάλουμε ένα φρένο στην δημιουργία ενός νομικού τερατουργήματος που σκοπό έχει να επαναφέρει από την πίσω πόρτα ανθρώπους που θα κάθονται όλη τους την ζωή στην φυλακή μέχρι να πεθάνουν χωρίς καμία διάθεση υπερβολής σε αυτό που λέμε. Μέσω αυτού του νόμου τιμωρούνται  με εξοντωτικό τρόπο χωρίς ντροπή οι εξεγέρσεις και οι αντιστάσεις που μπορεί υπό συνθήκες να διεξαχθούν μέσα στις φυλακές αφού όλες οι ποινές για συγκεκριμένα αδικήματα που θα λάβουν χώρα εντός ενός σωφρονιστικού καταστήματος (πχ μια στάση διαμαρτυρίας) θα αρχίσουν να εκτίονται μετά την ολοκλήρωση της αρχικής ποινής χωρίς την δυνατότητα συγχώνευσης των ποινών. Το ίδιο ισχύει και για τα αδικήματα που γίνονται κατά την διάρκεια ή μετά τις παραβιάσεις αδειών τα οποία δεν μπορούν να συγχωνευτούν αναγκάζοντας τον κρατούμενο να εκτίσει δυο διαφορετικές ποινές αθροιστικά. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν  την εκδικητική στάση των δικαστικών και αστυνομικών αρχών σε περιπτώσεις όπως αυτές που αναφέραμε παραπάνω  σε λίγο καιρό θα υπάρχουν άνθρωποι που είτε επειδή αντιστάθηκαν σε κάποιες παράλογες απαιτήσεις των σωφρονιστικών αρχών είτε επειδή παραβίασαν μια άδεια θα φορτώνονται με χρόνια φυλακής  και θα πρέπει να εκτίσουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ χρόνια στα οποία μια ζωή δεν είναι αρκετή για να αποφυλακιστείς.

Μέσα από τον αγώνα που ξεκινάμε επιζητάμε αρχικά την κινητοποίηση αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας που αντιλαμβάνονται τις αδικίες και τους παραλογισμούς που γίνονται σε βάρος μας. Καθώς και την μαζικοποίηση του αγώνα σε όλες τις φυλακές τις χώρας. Για αυτό το λόγο αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε ένα Συντονιστικό Αγώνα που θα εκφράζει τις απόψεις των κρατουμένων από όποιες φυλακές αποφασίσουν να συμμετέχουν στον αγώνα μας. Το Συντονιστικό Αγώνα των κρατουμένων θα εκδίδει ανακοινώσεις σχετικά με την εξέλιξη του αγώνα και θα επιζητεί την μέγιστη δυνατή επικοινωνία και αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους που θα επιλέξουν να σταθούν αλληλέγγυοι στον αγώνα μας εκτός των τειχών. Θέλοντας σε πρώτο χρόνο να μαζικοποιήσουμε τον αγώνα μας θα αρνηθούμε το μεσημεριανό κλείδωμα (12.00 – 15.00) αναμένοντας και τους κρατούμενους από άλλες φυλακές να κάνουν το ίδιο ώστε να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας και αντίστοιχα να κλιμακώσουμε τις δράσεις μας.

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

  Συντονιστικό Αγώνα (Φυλακές Κορυδαλλού, πτέρυγες  Α, Β, Γ, Δ,)

______

Κείμενο από το Συντονιστικό αγώνα φυλακές Πατρών (πτέρυγες Α,Β,Γ)

Πάτρα, 20/5/2017                                     Οι κρατούμενοι της κλειστής φυλακής Πατρών ενώνουμε τη φωνή μας με τη φωνή των συγκρατουμένων μας στον Κορυδαλλό και κινητοποιούμαστε ειρηνικά από τις 20/5/2017 ενάντια στις επικείμενες αλλαγές του νόμου 4322/2015 που αφορά εξαιρέσεις εφαρμογής του για συγκεκριμένα αδικήματα. Θεωρούμε αναχρονιστικές  τις προθέσεις της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου καθώς επίσης ότι η μέχρι τώρα ομαλή σωφρονιστική προσέγγιση, τουλάχιστον στο κομμάτι που αφορά το νόμο 4322/2015, ως άλλη Ιφιγένεια θυσιάζεται στο βωμό των μικροπολιτικών συμφερόντων της συγκεκριμένης «αριστερής» κυβέρνησης. Η προβολή μεμονωμένων περιστατικών από τα γνωστά σε όλους πια διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης ως φερέφωνα γνωστών αντιπολιτευτικών κέντρων, δεν μπορεί να αποτελεί οδηγό αρνητικής σωφρονιστικής πολιτικής, σε βάρος πάντοτε των κρατούμενων και  των ήδη πετσοκομμένων δικαιωμάτων τους. Καλούμε την ηγεσία του Υπουργείου Δικαιοσύνης να αγνοήσει τις Κασσάνδρες που με τον τρόπο τους επιβάλλουν πολιτικές καθώς επίσης να αναγνωρίσει την ωφέλεια του συγκεκριμένου νόμου, αντλώντας πληροφορίες από τα στατιστικά στοιχεία που έχει στη διάθεσή της. Ζητάμε λοιπόν η διάταξη να παραμείνει ως έχει προς όφελος όλων και να αρθεί η προσωρινότητά του με την ψήφισή του ως νόμου του κράτους. Επίσης ζητάμε  την κατάργηση του εισαγγελικού βέτο στο θεσμό των αδειών, για καθαρά δημοκρατικούς λόγους, μιας και γνωρίζουμε, νιώθοντας καθημερινά στο πετσί μας, το μέγεθος της αυθαιρεσίας των εν λόγω λειτουργών της δικαιοσύνης. Το τρίτο κατά σειρά αίτημά μας αφορά την κατάργηση του νόμου της αθροιστικής έκτισης της ποινής για συγκεκριμένα αδικήματα εντός των σωφρονιστικών καταστημάτων κράτησης, αλλά και κατά τη διάρκεια της άδειας ή την παραβίασή της. Είναι προφανής η αντισυνταγματικότητα του εκτρωματικού αυτού νόμου, μιας και ίδια αδικήματα τετελεσμένα σε διαφορετικό καθεστώς συνθηκών εκτίονται χωρίς το δικαίωμα της συγχώνευσης, που ίσχυε μέχρι πρότινος και με την απουσία κλασματικής αναγωγής, όπως άλλα πανομοιότυπα αδικήματα. Είναι επιβεβλημένη η κατάργησή του αλλά και η αναγνώριση της αντισυνταγματικότητάς του.   Από  τις 20/5/2017 λοιπόν αρνούμαστε τη μεσημεριανή κατάκλιση και καταμέτρηση από τις 12:00 μέχρι 15:00 αρχικά, και καλούμε σε συμμετοχή όλους του συγκρατούμενούς μας από όλα τα καταστήματα κράτησης για να κερδίσουμε ειρηνικά ό,τι μας ανήκει.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ   ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΑΤΡΩΝ (πτέρυγες Α,Β,Γ)  

_________

Συμμετοχή των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού στο συντονιστικό αγώνα.

Το «Συντονιστικό Αγώνα» των κρατούμενων ως τώρα (2/6) έχει ανακοινώσει την συμμετοχή των παρακάτω φυλακών στην κινητοποίηση τους: 1) Φυλακές Κορυδαλλού (πτέρυγες Ά – Β – Γ – Δ  & ειδική πτέρυγα υπόγειο) 2) Γυναικείες Κορυδαλλού 3) Αγίου Στεφάνου – Πάτρα 4) Δομοκού 5) Νιγρίτας Έξω από τις φυλακές Αγίου Στεφάνου στην Πάτρα πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης από συντρόφους –ισσες όταν ανακοινώθηκε η συμμετοχή της συγκεκριμένης φυλακής στην κινητοποίηση. Κινήσεις αλληλεγγύης όπως αυτή των συντρόφων-ισσων από την Πάτρα δίνουν δύναμη στους κρατούμενους που συμμετέχουν στην κινητοποίηση ότι δεν είναι μόνοι τους σε αυτό τον αγώνα. Ας οργανώσουμε συγκεντρώσεις αλληλεγγύης σε όσες φυλακές συμμετέχουν ήδη στην κινητοποίηση και αντίστοιχα ας είμαστε σε ετοιμότητα για όποια φυλακή αργότερα δηλώσει συμμετοχή στον αγώνα.

Κατάληψη στο ραδιοφωνικό σταθμό “Στο Κόκκινο 105,5”

από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές

 Την Πέμπτη 18/5, στις 9πμ η Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές πραγματοποίησε κατάληψη στον κυβερνητικό ραδιοσταθμό “Στο Κόκκινο 105,5”. Η παρέμβαση αφορούσε το ζήτημα της χορήγησης αδειών στους πολιτικούς κρατούμενους χωρίς προϋποθέσεις και περιοριστικούς όρους, διαβάστηκαν κείμενα της συνέλευσης καθώς και κείμενα πολιτικών κρατουμένων. Επίσης διαβάστηκε κείμενο της Συνέλευσης αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας Παλαιστίνιους κρατούμενους, που καλεί σε πορεία αλληλεγγύης στους 1500 παλαιστίνιους απεργούς πείνας το Σάββατο 20/5 στις 12μμ από το Μοναστηράκι. Κατά την διάρκεια της παρέμβασης υπήρχε αστυνομική παρουσία έξω από το σταθμό, η οποία μετά από απαίτηση των συντρόφων απομακρύνθηκε διατηρώντας όμως οπτική επαφή με το χώρο. Οι σύντροφοι/ισσες μετά το τέλος της παρέμβασης αποχώρησαν συντεταγμένα από το ραδιοφωνικό σταθμό.

 Επιλέξαμε τον συγκεκριμένο σταθμό γιατί αποτελεί την αιχμή της κυβερνητικής προπαγάνδας, λειτουργώντας επί της ουσίας ως γραφείο τύπου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όπου έχει αποδειχθεί άξιος υπερασπιστής των συμφερόντων του κεφαλαίου, υπογράφοντας το ένα μνημόνιο μετά το άλλο, όπως θα συμβεί σε λίγες ώρες με την ψήφιση των νέων μέτρων δημιουργώντας επιπλέον συνθήκες εξαθλίωσης για μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας. Οι πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται στη φυλακή ακριβώς επειδή επέλεξαν στρατόπεδο αυτό του αγώνα των καταπιεσμένων ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος ανεξάρτητα με το ποιος διαχειρίζεται την εξουσία.

Τα κείμενα που διαβάστηκαν

_________________________________________________________________________

ΟΠΟΥ ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ Ο ΒΟΥΡΔΟΥΛΑΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΞΑΜΩΛΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΛΑΚΕΔΕΣ ΤΗΣ

(Σχετικά με δημοσίευμα της «καθημερινής»)

Στις 28/4 η καθεστωτική φυλλάδα «καθημερινή» δημοσίευσε άρθρο που αναφέρεται στο σχηματισμό δικογραφιών για συμμετοχή στην περιφρούρηση της κατειλημμένης γειτονιάς των Προσφυγικών Λεωφόρου Αλεξάνδρας από φασίστες στις 31/10 και 1/11 2016. Συγκεκριμένα κάνει λόγο για δίωξη ατόμου που «διέμενε» σε κατάληψη στην οδό Καλλιδρομίου 74.

Από τη στιγμή που οι δίκες της «χ. αυγής» μεταφέρθηκαν στο εφετείο, τα Προσφυγικά βρέθηκαν σε διαρκή πολιορκία και απειλή από τους φασίστες και τους ένστολους προστάτες τους. Στις 31/10 πραγματοποιήθηκε εισβολή, καθώς και συλλήψεις και βασανισμοί συντρόφου και συντρόφισσας της περιφρούρησης. Στη συνέχεια η μαχητική υπεράσπιση της κατειλημμένης γειτονιάς από την κοινότητά της και αλληλέγγυους εκδίωξε τις αστυνομικές δυνάμεις και τους φασίστες. Η αποτυχημένη απόπειρα κατασταλτικής επίθεσης δείχνει την ετοιμότητα και την παραδειγματική υπεράσπιση της κοινότητας αγώνα, η οποία απέδειξε την αδυναμία του κράτους απέναντι στην οργανωμένη περιφρούρηση και τη δύναμη των εξεγερμένων.

Μετά την αποτυχημένη απόπειρα του κράτους, στη σειρά επίθεσης πέρασαν τα μίντια. Οι πιστοί υπηρέτες της εξουσίας ξεκίνησαν έναν πόλεμο προπαγάνδας με σκοπό τη διαστρέβλωση της εικόνας μιας αυτοπεριφρουρούμενης γειτονιάς και την απονοηματοδότηση του αγώνα ενάντια στους φασίστες, ενώ παράλληλα έσπειραν τρομοϋστερία ώστε να στρωθεί το έδαφος για τις επερχόμενες κατασταλτικές επιχειρήσεις και συλλήψεις. Σ’ αυτή την προσπάθεια εντάσεται και το πρόσφατο άρθρο της «καθημερινής».

Η κατάληψη Gare από τις πρώτες μέρες λειτουργίας της βρέθηκε στο στόχαστρο των media. Πάλι η «καθημερινή» είχε δημοσιεύσει άρθρο που ανάμεσα σ’ ένα λίβελο λάσπης καλούσε του τύποις κληρονόμους και την αστυνομία να προχωρήσουν σε καταγγελίες και επεμβάσεις, αντίστοιχα.

Η θεμελιακή τοποθέτηση της καταληψης Gare στην κατεύθυνση επαναστατικών διεργασιών, οι πρωτοβουλίες της και η μαχητική συμμετοχή της σε κινητοποιήσεις και στην αυτοοργάνωση της γειτονιάς των Εξαρχείων, η διεθνιστική της στάση, η πολύμορφη συμμετοχή της στην υπεράσπιση των εστιών αγώνα, η ξεκάθαρη θέση της ενάντια σε αριστερά και δεξιά αφεντικά, χωρίς παλινδρομήσεις, απορρίπτοντας εμπράκτως τα δολώματα και τους διαχωρισμούς που βάζει το κράτος, είναι οι λόγοι που βρίσκεται στο στόχαστρο της καταστολής. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η συμμετοχή της στην οργανωμένη περιφρούρηση της 6ης Δεκέμβρη, στο εξεγερσιακό κάλεσμα για την ακύρωση των νέων μέτρων ελέγχου στα μέσα μαζικής μεταφοράς, η αντιφασιστική και αντικατασταλτική δραστηριοποίηση της, η συμμετοχή της στη Συνέλευση Αλληλεγγύης στις Καταλήψεις και τις Εστίες Αγώνα και στη Δομή Αυτοάμυνας Καταλήψεων και Εγχειρημάτων Στέγης Μεταναστών, καθώς και οι ανοιχτές πολιτικές-πολιτιστικές εκδηλώσεις και τα εγχειρήματα αυτομόφωσης.

Το διάστημα που διανύουμε έχει ξεκινήσει ένας νέος κύκλος καταστολής. Η εισβολή στον Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο Βίλα Ζωγράφου, στην κατάληψη στέγης μεταναστών στην Αλκιβιάδου 9, στο στέκι Αγρινίου στις 13/3 και οι εκκενώσεις της κατάληψης στέγης μεταναστών στη Λέσβο και της κατάληψης στέγης Άλμπατρος στη Θεσσαλονίκη στις 3/4 και 5/4 αντίστοιχα, είναι η συνέχεια του κρατικού σχεδιασμού που στόχο έχει το χτύπημα της αντίστασης και της αυτοοργάνωσης. Η κατειλημμένη γειτονιά των Προσφυγικών βρίσκεται απέναντι σε ολομέτωπη επίθεση με το ξεπούλημα της στο ΤΑΙΠΕΔ κι έπειτα στην περιφέρεια, τη δίκη της «χ. αυγής» και τη διαρκή πολιορκία της από τους μηχανισμούς καταστολής και την προσπάθεια δυάλυσης της αυτοοργανωμένης κοινότητας μέσω της εξαγοράς και της αφομοίωσης, που είναι η δόλια τακτική της αριστερής διαχείρισης.

Οι καταλήψεις είναι εστίες εδαφικοποιημένης αντίστασης και γείωσης στην κοινωνία. Σ’ αυτές στεγάζονται αυτοοργανωμένες δομές και εγχειρήματα. Είναι τα απελευθερωμένα εδάφη του αγώνα απ’ όπου οι αγωνιζόμενοι επιτίθενται στους θεσμούς. Θα τις υπερασπιστούμε με κάθε μέσο.

Στίς 31 Οκτωβρίου η κατάληψη Gare συμμετείχε στη μάχη των Προσφυγικών ενάντια στους μπάτσους και τους φασίστες. Οι διωκτικοί σχεδιασμοί δε μας μετακινούν ούτε βήμα πίσω. Η καθεστωτική μπίχλα δε μας αγγίζει. Όποιοι εξεγείρονται ξέρουν ότι θα μας έχουν δίπλα τους στο οδόφραγμα μέχρι την καταστροφή κάθε εξουσίας.

Κατάληψη GARE, Καλλιδρομίου 74

Το κείμενο μοιράστηκε στη λαϊκή των Εξαρχείων σε παρέμβαση με τραπεζάκι-μικροφωνική στις 6 Μάη

_________________________________________________________________________

Κατάληψη και εκκένωση γραφείων ΣΥΡΙΖΑ-Παρέμβαση στη λαϊκή Εξαρχείων

Σήμερα, Σάββατο 22 Απριλίου μια ομάδα συντρόφων και συντροφισσών καταλάβαμε για 1,5 ώρα τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στα Εξάρχεια και κάναμε παρέμβαση στη λαϊκή με κείμενα, τρικάκια και συνθήματα.

Ζητήσαμε την αποχώρηση των ατόμων που βρίσκονταν μέσα και δεν επιτρέψαμε την είσοδο σε άλλους κομματικούς. Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης βάφτηκαν συνθήματα στην είσοδο και μέσα στα γραφεία. Η ανταπόκριση του κόσμου της λαϊκής ήταν υποστηρικτική. Πριν από την αποχώρησή μας μεταφέραμε έξω έπιπλα και συσκευές για να απαλλοτριωθούν από τον κόσμο. Ένα ψυγείο δόθηκε σε κάποιον που το έχει ανάγκη. Πάρθηκε ένα μεγάφωνο για κινηματική χρήση. Τέλος, αφαιρέσαμε ένα κάδρο του Τσε Γκεβάρα.

Έξω τα κομματικά παράσιτα από τις γειτονιές μας (το κείμενο που μοιράστηκε στη λαϊκή, σε pdf)

_________________________________________________________________________

Όταν οι φασίστες βαφτίζονται ‘επισκέπτες’

και οι αγωνιστές ‘σερίφηδες’

Η κατάληψη GARE τοποθετείται ύστερα από ενημέρωση σχετικά με τα γεγονότα που συνέβησαν την παρασκευή 30/3 και τη δημόσια αναφορά της σε κείμενο του ε.κ.χ.NOSOTROS (https://athens.indymedia.org/post/1571575/). Θεωρούμε προβληματικό τρόπο επικοινωνίας τη δημόσια αναφορά στην κατάληψη εφόσον δεν προηγείθηκε ενημέρωση στη συνέλευση μας, η οποία γίνετε κάθε τετάρτη στίς 18:00. Πόσο μάλλον όταν υπάρχει αναφορά σε γεγονότα που δε μετείχε η συλλογικότητα μας.

Μετά από ενημέρωση συντρόφων στη συνέλευση της κατάληψης την τετάρτη 4/4, διαπιστώσαμε ότι ο (λινκ ονομα) έχει επαφές με το συγκεκριμένο φασίστα(λινκ ονομα). (φωτο)

Η βεβιασμένη ανακοίνωση που αναφέρεται σε ¨καταστάσεις κοινωνικού κανιβαλισμού¨, ¨προσωπικές έριδες¨ κ.τ.λ., είναι συκοφαντική για τους αντιφασίστες συντρόφους και παρουσιάζει τα γεγονότα διαστρεβλωμένα ( https://athens.indymedia.org/post/1571475/).

Η ανάκληση χαρακτηρισμών που δε συνάδουν με την πραγματικότητα και η δημόσια αυτοκριτική είναι αναγκαία όταν το ζητούμενο των ανακοινώσεων δεν είναι η ¨δημιουργία εντυπώσεων¨

Κατάληψη GARE

15/4/2017

Οι φωτογραφίες από το facebook (ανάρτηση στο athens.indymedia)

_______________________________________________________________________

Παρέμβαση έγινε την Πέμπτη 6/4 το απόγευμα έξω από το σπίτι της Ν. Μπακογιάννη από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές για το ζήτημα των αδειών στους πολιτικούς κρατούμενους. Ανοίχτηκε πανό, πετάχτηκαν τρικάκια, φωνάχτηκαν συνθήματα και μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο:

Στις 4 μμ μια ομάδα συντρόφων έκανε σαμποτάζ σε νέα μηχανήματα ελέγχου (ηλεκτρονικό εισιτήριο-μπάρες) στο σταθμό της Ομόνοιας.

______________________________________________________________________

Αναρχικοί στη Ροζάβα ανακοινώνουν την δημιουργία των Διεθνών Επαναστατικών Λαϊκών Αντάρτικων Δυνάμεων – IRPGF

(Απρίλιος 2017)

Οι αναρχικοί που μάχονται το ISIS στο Δυτικό Κουρδιστάν ανακοινώνουν νέο Σχηματισμό

Σήμερα, ανακοινώνουμε την δημιουργία των Διεθνών Επαναστατικών Λαϊκών Αντάρτικων Δυνάμεων (IRPGF) μια σαφώς αναρχική, μαχητική ομάδα στο Δυτικό Κουρδιστάν που επιδιώκει να υπερασπιστεί την επανάσταση και να προωθήσει την αιτία του αναρχισμού.

Ο ρόλος του IRPGF

Οι Διεθνείς Επαναστατικές Λαϊκές Αντάρτικες Δυνάμεις (IRPGF) είναι μια μαχητική ένοπλη αυτο-οργανωμένη και οριζόντια συλλογική εργασία για την υπεράσπιση των κοινωνικών επαναστάσεων σε όλο τον κόσμο, την άμεση αντιμετώπιση του  κεφαλαίου και του κράτους, και την προωθήσει  του αναρχισμού.

.Αναγνωρίζουμε και επιβεβαιώνουμε ότι η ηθική δράση απαιτεί ηθική πολιτική. Δεν είμαστε ένα πολιτικό κόμμα ή πλατφόρμα, αλλά μάλλον μια ένοπλη συλλογικότητα που αποτελείται από συντρόφους με διαφορετικές θέσεις του αναρχισμού. Η συλλογική ενότητα του IRPGF εκδηλώνεται στην πράξη της μαχητικής δράσης που θεωρούμε απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη της απελευθέρωσης. Ο ρόλος μας είναι διττός, να είναι μια ένοπλη δύναμη ικανή να δρα για την υπεράσπιση των απελευθερωτικών κοινωνικών επαναστάσεων σε όλο τον κόσμο, ενώ ταυτόχρονα είναι μια δύναμη ικανή να εξεγείρετε και να μάχεται ενάντια σε όλες τις κυρίαρχες μορφές εξουσίας, όπου και αν υπάρχουν.

Εμείς δεν εισερχόμαστε στις ζώνες των συγκρούσεων με σκοπό να διοικήσουμε, αλλά μάλλον, διατηρώντας την αυτονομία μας ως μια συλλογικότητα, για να πολεμήσουν στο πλευρό άλλων ένοπλων ομάδων σε αλληλεγγύη με εκείνους που καταπιέζονται, είναι εκμεταλλευόμενοι και αντιμετωπίζουν τον αφανισμό. Η IRPGF θεωρεί ότι η συλλογική δράση, η αλληλεγγύη και η ενότητα είναι απαραίτητη για τον αγώνα. Η διεθνής αλληλεγγύη είναι το πιο ισχυρό όπλο των καταπιεσμένων. Την ίδια στιγμή διατηρούμε την ανάγκη για κριτική, όταν και όπου χρειάζεται. Η (Αυτο) κριτική δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβόμαστε. Πρέπει να αγκαλιαστεί ως σταθερή πηγή ενέργειας που οδηγεί τα άτομα, τις κοινότητες και τα επαναστατικά κινήματα προς την υλοποίηση της απελευθέρωσης.

Η ανάγκη για ένοπλο αγώνα

Μέσα στα κινήματα για την απελευθέρωση υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ εκείνων που αναπτύσσουν τα ειρηνικά μέσα για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό και όσων υπερασπίζονται  τις κοινότητές τους και τον εαυτό τους μέσα από τον ένοπλο αγώνα. Αυτές οι διχοτομικές θέσεις περιέχουν μέσα τους ένα δίκτυο μεταξύ τομών των κοινωνικών θέσεων και ταυτοτήτων που αποκαλύπτουν την τοποθεσία, το πλαίσιο και το περιεχόμενό τους. Για την IRPGF, η ειρηνική μέθοδος είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει και να καταστρέψει το κράτος, τον καπιταλισμό και όλες τις μορφές της κυρίαρχης εξουσίας. Στην πραγματικότητα, κάνει το αντίθετο. Προστατεύει, ενθαρρύνει και να ενισχύει τον εχθρό, ενισχύοντας τις μορφές καταπίεσης εναντίον ολοένα και πιο απομονωμένων ατόμων και διαιρεμένων κοινωνιών. Πιστεύουμε ότι η απελευθέρωσή μας πηγάζει από την κάννη ενός όπλου.

Ένοπλες εξεγέρσεις και επαναστάσεις σε όλο τον κόσμο θα πρέπει να πραγματοποιηθούν μέχρι το τέλος. Παλεύουμε για την υπεράσπιση της ζωής και αγωνιζόμαστε για την συνολική απελευθέρωση. Το έθνος-κράτος, η εξουσία, το κεφάλαιο και η κοινωνική ιεραρχία είναι οι εχθροί του απελευθερωμένου κόσμου και ως εκ τούτου οι εχθροί όλων μας. Ενώ εμείς αγωνιζόμαστε μέσα από την αυτοκριτική και την συλλογική κριτική της προσωπικής και συλλογικής μας διεθνοποίησης από αυτές τις καταπιεστικές συμπεριφορές, νοοτροπίες και πρακτικές, τους εξωτερικούς εχθρούς. Τα αφεντικά, μαζί με το στρατό και την αστυνομία τους, πρέπει να αντιμετωπιστούν με σφαίρες, βόμβες και δυναμίτη. Οι πυρκαγιές της δικαιοσύνης και της ελευθερίας καθαρίζουν. Για εμάς, δεν υπάρχουν βήματα πίσω και δεν υπάρχει τρόπος για να επιτευχθεί η απελευθέρωση εκτός από μέσα από τον αγώνα. Οι κοινότητές μας θα είναι απελευθερωμένες μόνο όταν θα καταστρέψουν εκείνους  των οποίων ο πλούτος και η δύναμη εξαρτώνται από την ταλαιπωρία και την εκμετάλλευση των πολλών.

Ο πλοίαρχος δεν δίνει το σκλάβο ελευθερία απλώς από μια ηθική πράξη, ανιδιοτέλειας και αγάπης. Οι σκλάβοι πρέπει να επιτύχουν την απελευθέρωσή τους μέσω της εξέγερσης, αντίστασης και επανάστασης, χρησιμοποιώντας κάθε εργαλείο του πλοιάρχου για να καταστρέψουν τόσο τον πλοίαρχο και τους μηχανισμούς του, τους μηχανισμούς της κυριαρχίας και της καταπίεσης τους. Η ζυγός της τυραννίας και οι αλυσίδες της καταπίεσης δεν μπορούν να αντέξουν την εξέγερση των καταπιεσμένων. Έχουμε καιρό για την ημέρα, όπου τα ξίφη θα μετατραπούν σε αλέτρια, αλλά μέχρι να φτάσει εκείνη η ημέρα, αν έρθει ποτέ, θα κρατήσουμε τα όπλα μας. Η ύπαρξη των IRPGF στηρίζεται στην αναγκαιότητα της ένοπλης πάλης. Τη στιγμή αυτή που δεν θα είναι πλέον απαραίτητη, η IRPGF θα πάψει να υπάρχει. Η θέση μας είναι κατά της έννοιας του «σταθερού στρατού» ή των αποστεωμένων επαναστατικών ομάδων που γίνονται νησίδες για τον εαυτό τους.

Διεθνής θέση του IRPGF

Πιστεύουμε ότι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έχει ήδη αρχίσει και ότι οι συγκρούσεις στη Συρία, την Ουκρανία και σε άλλα μέρη του κόσμου είναι μόνο η αρχή. Το καπιταλιστικό σύστημα, πλησιάζει στο τέλος του και έχοντας λεηλατήσει τον κόσμο και αφαιρέσει  μέρος των πόρων του, αντιμετωπίζει την πιο οξεία κρίση του. Χωρίς πληθυσμούς υπερεργασίας να θέσει σε μπουντρούμια και γραμμές συναρμολόγησης, οι ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις του συστήματος σε κρίση, εκτυλίσσονται. Με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που αγωνίζονται για τα τελευταία υπολείμματα και τη διασφάλιση της επιβίωσης τους και με το φασισμό σε άνοδο, ένας κοινός αγώνας αναπτύσσεται εις βάρος τόσο της κυριαρχίας του κεφαλαίου και του κράτους. Η IRPGF θα σταθεί με όλους τους λαούς που επιθυμούν να εξασφαλίσουν το μέλλον τους ελεύθερα από κάθε μορφή καταπίεσης,  κυριαρχίας και εκμετάλλευσης. Είμαστε εν γνώσει και αναγνωρίζουμε τη διασταύρωση των μοναδικών στοιχείων ταυτότητας και των ιδιαιτεροτήτων που υπάρχουν στο εσωτερικό των ατόμων, στις κοινότητες και μεταξύ των ατόμων και των κοινοτήτων. Υποστηρίζουμε και επιδιώκουμε να αξιοποιηθεί πλήρως ο πολυμορφικός χαρακτήρας της ανθρώπινης ταυτότητας και του αγώνα. Για το σκοπό αυτό θα ενταχθούμε με τους λαούς σε όλο τον κόσμο στη μοναδικότητά τους, και στη δική μας, ώστε να συνειδητοποιήσουμε τη συλλογική απελευθέρωσή μας.

Μαχητικές οριζόντιες αυτο-οργανωμένες συλλογικότητες και κοινότητες για την επανάσταση και τον Αναρχισμό.

-IRPGF

Video Announcement IRPGF and IFB Membership

IRPGF Positions – German

Video Announcement IRPGF and IFB Membership (German)

IRPGF-Positions – Swedish

IRPGF Positions – Kurdish

IRPGF Positions – Turkish

VideoAnnouncement (Espanol)

Το αρχείο των IRPGF

______________________________________________________________________

Εργαστήρι σπαθασκίας στην Κατάληψη GARE

(Αλλαγή μέρας)

______________________________________________________________________

ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΣΤΙΣ 27/3/2017

Η Βαρβάρα Κινεβυζίδου, κρατούμενη αυτή την περίοδο των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, έχει καρκίνο στο λάρυγγα σε προχωρημένο στάδιο. Ήταν κρατούμενη στον Ελαιώνα Θήβας και στις 27/2/17 έκανε χειρουργείο όπου υποβλήθηκε σε τραχειοτομή στο λάρυγγα. Έχει όγκους στο λαιμό και οι γιατροί της έδωσαν 3 μήνες ζωής. Πρέπει να κάνει χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες ενώ έχει συχνές αιμοπτύσεις .Είναι η πιο επικίνδυνη περίπτωση ασθενούς σε μια σειρά αρρώστων κρατουμένων στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Η Βαρβάρα Κινεβυζίδου πρέπει να αποφυλακιστεί άμεσα. Με τόσο σοβαρό πρόβλημα υγείας και ενώ οι γιατροί της δίνουν 3 μήνες ζωής , γιατί είναι κρατούμενη; Δεν έχει χρονικά περιθώρια ούτε για αίτηση στο Κ.Ε.Π.Α να κάνει, το οποίο μπορεί να συγκαλεστεί αργότερα από το χρονικό όριο ζωής που της έχουν δώσει οι γιατροί ούτε φυσικά μπορούμε να δεχτούμε ως βοήθεια το γεγονός ότι μία μέρα φυλακής πιάνεται για δύο για τους καρκινοπαθείς. Ένας άνθρωπος με τέτοιο πρόβλημα υγείας από τη στιγμή που κρατείται φυλακισμένος απλώς καταδικάζεται να πεθάνει μέσα στη φυλακή. Είναι χρέος μας να μην αφήσουμε να συμβεί αυτό. Η Βαρβάρα Κινεβυζίδου πρέπει να αποφυλακιστεί…χθές. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για την συγκρατούμενή μας, να σταθούμε πλάι της και να διεκδικήσουμε την εδώ και τώρα αποφυλάκισή της. Δεν θα δεχτούμε ούτε για τη Β.Κινεβυζίδου ούτε και για καμία άλλη κρατούμενη να πεθάνει στη φυλακή. Άρρωστες/οι κρατούμενες/οι στο βαθμό που κινδυνεύει η ζωή τους από την παράταση της φυλάκισής τους, θα πρέπει να αποφυλακίζονται πριν φθάσουν στο σημείο που έφθασε η Κινεβυζίδου. Όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται στη φυλακή για τη ζωή και τον θάνατό του είναι υπεύθυνοι η φυλακή, το Υπουργείο Δικαιοσύνης και φυσικά οι εισαγγελείς και οι δικαστές που αποφασίζουν να φυλακίσουν ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας και ενώ η φυλάκισή τους συνιστά θανατική καταδίκη ή που δεν τους αποφυλακίζουν όταν βρίσκονται σε κρίσιμο στάδιο , κινδυνεύουν άμεσα να πεθάνουν! Στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού κρατούνται πολλές γυναίκες για μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα για σοβαρούς λόγους υγείας. Άλλες έρχονται για χειρουργεία, άλλες για να νοσηλευτούν σε κάποιο νοσοκομείο, άλλες γιατί  πρέπει να βρίσκονται υπό καθημερινή ιατρική επίβλεψη. Συνεπώς η θνησιμότητα στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού είναι μεγάλη. Εμείς οι συγκρατούμενες αυτών των γυναικών είμαστε υποχρεωμένες να κινητοποιηθούμε ώστε να μην ζήσουμε κανέναν θάνατο συγκρατούμενής μας. Είμαστε υποχρεωμένες να εκφράσουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας και να απαιτήσουμε αυτά που δικαιούται κάθε άνθρωπος. Να υπάρχει σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή και στην υγεία όλων μας. Οι κρατούμενες δεν πρέπει να ζουν την εκδίκηση για ό,τι έκαναν μέσα από πρακτικές και στάσεις που απειλούν τις ίδιες με θάνατο. Γιατί τότε δεν μιλάμε για χώρους κράτησης, αλλά για χώρους κρεματόρια. Στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού έχουμε τις ακόλουθες περιπτώσεις βαριά άρρωστων γυναικών για τις οποίες ζητάμε να αντιμετωπιστούν ιατρικά και να ληφθούν άμεσα μέτρα για την αποφυλάκισή τους, αφού η συνέχιση της κράτησής τους βάζει ανά πάσα στιγμή τη ζωή τους σε κίνδυνο. Σε αυτό το κείμενο δημοσιοποιούμε τα πιο σοβαρά περιστατικά: – Παπανικολάου Χαρίκλεια, με καρκίνο άνω-κάτω χείλους, οξεία εκκολπωματίτιδα , μητροραγίες , σε αναμονή για βιοψίες, υψηλή πίεση. – Ιβάνκα Πάντεβα με θρομβώσεις. Είναι χειρουργημένη, χρειάζεται νέο χειρουργείο και εξετάσεις αίματος ανά εβδομάδα. – Βασιλικά Ράμος με όζους, εκκρεμεί επέμβαση, υψηλή πίεση, αναπνευστικά προβλήματα, παχυσαρκία, ζάχαρο – Νικολάκου Θεανώ με ραγίζουσα κύστη καρκινοειδούς μορφής, μετατόπιση σπονδύλου μα προοπτική αναπηρίας στην περίπτωση που δεν γίνει χειρουργική επέμβαση, επιληψία, σοβαρό πρόβλημα στους πνεύμονες που δεν κοινοποιείται. Κατά το παρελθόν είχε πολλαπλά πνευμονικά οιδήματα και βρογχοπνευμονία ενώ είχε νοσηλευτεί στην εντατική. Ο πνευμονολόγος της φυλακής δήλωσε «δεν θα την έχουμε για πολύ κοντά μας». – Γερακίτου Γεωργία (από Θήβα) με καρκίνο μαστού. Κάνει χημειοθεραπείες, έχει ταχυκαρδίες, ανεπαρκής δίαιτα, σε αναμονή ρύθμισης για ΚΕΠΑ. – Τοντόρεβα Ράτκα: χειρουργείο για καρκίνο στην ουρήθρα, έχει όγκο στο παχύ έντερο. – Στασινού Αναστασία με διπολική διαταραχή και επικίνδυνο θυρεοειδή. Επικίνδυνη για τον εαυτό της και για τις συγκρατούμενές της. Στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις ως προς την άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας των κρατουμένων. Εκτός από τους τακτικούς ιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων και τους εφημερεύοντες που έρχονται για κάποιες ώρες και όχι σε καθημερινή βάση, δεν υπάρχει κανένας γιατρός ούτε νοσηλεύτρια για πολλές ώρες της ημέρας. Έχουν υπάρξει επείγοντα περιστατικά όπου πρέπει να αντιμετωπίζονται από τις ίδιες τις συγκρατούμενες των γυναικών που τα υφίστανται. Χαρακτηριστικά παραδείγματα  είναι τα περιστατικά επιληψίας όπου έγκαιρες επεμβάσεις κρατουμένων έχουν σώσει ζωές. Επειδή δεν δείχνουμε αδιαφορία για τη διπλανή μας, αντιθέτως και επειδή δεν θέλουμε να χαθούν ζωές στη φυλακή, απαιτούμε :

• Να υπάρχει σε καθημερινή βάση εφημερεύων γιατρός για όλες τις ώρες που δεν υπάρχει τακτικός γιατρός στη φυλακή.
• Να μπορεί ο γιατρός σε επείγουσες περιπτώσεις να μπαίνει ο ίδιος στη φυλακή και αφού το περιστατικό δεν επιτρέπει άμεση μεταφορά της κρατούμενης στο ιατρείο.
• Να εξοπλιστεί το ιατρείο της φυλακής με όλα τα φάρμακα και τον απαραίτητο εξοπλισμό για να αντιμετωπίζει τα περιστατικά.
• Να μπουν σε λειτουργία τα κουδούνια εκτάκτου ανάγκης για ειδοποίηση της υπηρεσίας.
• Ν  υπάρχει εκπαιδευμένο νοσηλευτικό προσωπικό.
• Να εκπαιδευτούμε και εμείς οι κρατούμενες ώστε να μπορούμε να προσφέρουμε άμεσα τις πρώτες βοήθειες.

Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε η μία για την άλλη, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε καμία συγκρατούμενή μας να πεθάνει στη φυλακή .Η αλληλεγγύη είναι ο μόνος δρόμος για να το αποτρέψουμε. Προκειμένου να εκπληρωθούν τα αιτήματά μας ξεκινάμε από σήμερα Δευτέρα 27-3-17, κινητοποίηση με άρνηση κλεισίματος τις μεσημεριανές ώρες και το βράδυ ως τις 10(μ,μ). 26-3-2017   γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού ΥΓ. Το κείμενο αυτό απεστάλη υπηρεσιακώς στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και έχει αριθμό πρωτοκόλλου 16684/27-3-2017.

______________________________________________________________________

Παρέμβαση σε ΜΜΜ στα Δυτικά προάστια της Αθήνας

Το μεσημέρι της Παρασκεύης 24 Μαρτίου, η Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών πραγματοποίησε παρεμβάσεις σε ΜΜΜ στην περιοχή της δυτικής Αθήνας ανάμεσα σε αυτά επιλέχθηκε και η γραμμή 12 του τρόλεϊ που δολοφονήθηκε από ελεγκτές στις 13/08/2013 ο Θανάσης Καναούτης. Η παρέμβαση περιλάμβανε σαμποτάζ και καταστροφή ακυρωτικών μηχανημάτων, μοίρασμα κειμένων στους επιβάτες, καθώς κολλήθηκαν και αυτοκόλλητες αφίσες σε λεωφορεία, τρόλεϊ και στάσεις. Ακολουθεί το κείμενο που μοιράζονταν και τα αυτοκόλλητα που κολλήθηκαν στα ΜΜΜ.

ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Τα τελευταία επτά χρόνια μια σειρά μέτρων έχουν επιβληθεί από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και την τρόικα, με αποτέλεσμα την ραγδαία φτωχοποίηση μεγάλων κομματιών της κοινωνίας. Όλο αυτό το διάστημα, όλο και περισσότεροι δυσκολεύονται ή και αδυνατούν  να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές ανάγκες τους. Σ’ αυτές τις συνθήκες, τα ΜΜΜ, παρόλο που το κράτος τα διαχειρίζεται κερδοσκοπικά, έχουν αναβαθμίσει τον ρόλο τους στην καθημερινότητα όλο και μεγαλύτερων κομματιών της κοινωνίας, καθώς οι μετακινήσεις με ιδιωτικά μέσα περιορίζονται όντας ασύμφορες.

Παραμονές του 4ου μνημονίου, η παρέμβαση στις μετακινήσεις βρίσκεται στις προτεραιότητες της κυβέρνησης με μέτρα που αποσκοπούν στην μεγαλύτερη κερδοσκοπία, στον κατασταλτικό έλεγχο και στην εκμετάλλευση των ΜΜΜ στα πλαίσια των προγραμμάτων στήριξης του τραπεζικού κεφάλαιου. Το πακέτο της αναδιάρθρωσης περιλαμβάνει το ηλεκτρονικό εισιτήριο, μπάρες στους σταθμούς του ΜΕΤΡΟ και του ΗΣΑΠ, χιλιομετρική χρέωση και την ονομαστική κάρτα. Η ψηφιοποίηση, αρχειοποίηση και άμεση χαρτογράφηση των μετακινήσεων κι  επιπλέον το φακέλωμα των μετακινούμενων μέσω της ηλεκτρονικής κάρτας σε συνδυασμό με το υπάρχον πανεποπτικό σύστημα (κάμερες, σεκιούριτι, μπάτσοι), καθιστά τις μετακινήσεις απόλυτα ελεγχόμενες από τους κρατικούς μηχανισμούς. Η άλλη πλευρά της θέσπισης ονομαστικής ηλεκτρονικής κάρτας είναι η προσπάθεια επιβολής του πλαστικού χρήματος σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας, που εκτός από την επίβλεψη όλων των συναλλαγών, επιδιώκει και την συγκράτηση του πραγματικού χρήματος μέσα στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών.

Η διάσωση των τραπεζών και η κερδοφορία του κεφάλαιου περνάνε πάνω από τις ανάγκες μας. Οι δημόσιες μετακινήσεις δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα, όπως και η εκπαίδευση, η υγεία, η διαβίωση γενικότερα.

Δεν υπάρχουν τζαμπατζήδες, αλλά ελεύθερα μετακινούμενα άτομα. Τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί ραγδαία ο αριθμός των επιβατών που είτε λόγω οικονομικής ανέχειας είτε λόγω συνειδητής επιλογής δεν πληρώνουν εισιτήριο. Αυτή η καθημερινή κοινωνική άρνηση έχει ένα νεκρό, τον Θανάση Καναούτη, που δολοφονήθηκε από ελεγκτές στις 13/08/2013 στο Περιστέρι. Τα νέα μέτρα επιχειρούν να καταστείλουν ολοκληρωτικά τις κοινωνικές πρακτικές αντίστασης και αλληλεγγύης.

Ειδικά, μέσα στο αστικό περιβάλλον, όχι μόνο η δουλειά ή οι σπουδές, αλλά το σύνολο των κοινωνικών δραστηριοτήτων είναι εξαρτημένο από τις μετακινήσεις. Αν μπει σε εφαρμογή το σύστημα με τις μπάρες, ένα κοινωνικό κομμάτι θα καταναγκαστεί να πληρώνει κι εκείνο το κομμάτι που αδυνατεί, θα αποκλειστεί εντελώς από τη δυνατότητα στην μετακίνηση, με αποτέλεσμα τη συνολική περιθωριοποίησή του. Ένα πλήθος καταπιεζόμενων που θα βρεθούν αυτόματα σε κατάσταση αποκλεισμού από τα ΜΜΜ, είναι η πλειοψηφία των ανέργων, που σύμφωνα με τις νέες εργασιακές μεταρρυθμίσεις θα βρεθεί σύντομα έξω από τα μητρώα του ΟΑΕΔ.

Σήμερα είναι επιτακτικό όσο ποτέ πριν, να αντισταθούμε στα νέα μέτρα, όχι για να διατηρήσουμε την ήδη υπάρχουσα ληστρική συνθήκη, αλλά για να διεκδικήσουμε ελεύθερες μετακινήσεις για όλους.

Μαζική άρνηση πληρωμών, σαμποτάζ σε μπάρες, ακυρωτικά και συστήματα ελέγχου, κοινωνική «απόλυση» των ελεγκτών. Αλληλεγγύη μεταξύ των επιβατών.

Ο αγώνας αυτός είναι κομμάτι του πολέμου ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο που καταδυναστεύουν τις ζωές μας, μέχρι την επανάσταση και την αναρχία.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΜΜΜ

ΣΑΒΒΑΤΟ 1 ΑΠΡΙΛΗ 2017  ΣΤΙΣ 12:00 – ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ

Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών  

______________________________________________________________________

Πραγματοποιήθηκε η συγκέντρωση στην είσοδο του Υπουργείου Δικαιοσύνης σχετικά με την «χορήγηση αδειών στους πολιτικούς κρατούμενους χωρίς προϋποθέσεις και περιοριστικούς όρους». Η είσοδος ήταν κλειστή από κλούβες των ΜΑΤ. Μοιράστηκαν κείμενα, πετάχτηκαν τρικάκια, και αναρτήθηκαν πανό. Ακολουθεί το κείμενο που μοιράζονταν και φωτογραφίες:

ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΩΝ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ

Οι άδειες είναι μια κατάκτηση των κρατουμένων, ως αποτέλεσμα πολύχρονων αγώνων, δεν είναι ούτε προνόμιο ούτε κάποια ανθρωπιστική παραχώρηση από την πλευρά του κράτους.

Για κάθε κρατούμενο η άδεια αντιπροσωπεύει ανάσες «ελευθερίας».

Το κράτος όμως, αποβλέπει στο να εκμεταλλευτεί αυτή τη συνθήκη. Αφενός, χρησιμοποιώντας την σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης της οργής που συσσωρεύεται στις φυλακές και αφετέρου μετατρέποντας αυτήν την κατάκτηση σε εκβιασμό για πειθαρχημένες συμπεριφορές, κρατώντας συγχρόνως σε μια διαρκή ομηρία το σύνολο των κρατουμένων.

Σε ότι αφορά τους πολιτικούς κρατούμενους και το ζήτημα των αδειών, σαφέστατα είναι συνέχεια του ειδικού καθεστώτος εξαίρεσης, το οποίο τίθεται σε ισχύ γι’ αυτούς από την πρώτη μέρα της σύλληψής τους. Τρομονόμοι, ειδικές συνθήκες διεξαγωγής των δικών, ειδικές συνθήκες κράτησης κλπ. ενώ μέσω των αδειών το κράτος εκβιάζει δηλώσεις μετανοίας, όπως καθαρά φάνηκε στο σκεπτικό απόρριψης των αιτήσεων για τη χορήγηση άδειας των συντρόφων Δ. Κουφοντίνα και Κ. Γουρνά, όπου οι εισαγγελείς της φυλακής του Κορυδαλλού πιστοί στις άνωθεν εντολές που λαμβάνουν από το υπουργείο δικαιοσύνης και την αντιτρομοκρατική, λειτουργώντας ως νέοι στρατοδίκες της μετεμφυλιακής περιόδου, ζητάνε αποκήρυξη του ένοπλου αγώνα, αυτολογοκρισία των πολιτικών κρατουμένων, απαιτούν να σκύψουν το κεφάλι και να παροπλιστούν πολιτικά.

Συγχρόνως,οι αρχές όπου τους δίνεται η δυνατότητα, παρακωλύουν ή απορρίπτουν τις αιτήσεις αδειών των πολιτικών κρατουμένων κάνοντας νομικίστικους ακροβατισμούς ή επικαλούμενοι γραφειοκρατικές διαδικασίες. Π.χ ο σύντροφος Γ. Καραγιαννίδης, ενώ έχει συμπληρώσει τον απαιτούμενο χρόνο για την χορήγηση άδειας, το συμβούλιο της φυλακής του Κορυδαλλού δηλώνει αναρμόδιο καθώς είναι “χρεωμένος” στη φυλακή της Λάρισας. Οι σύντροφοι Φ. Χαρίσης και Γρ. Σαραφούδης μετά την αίτηση για άδεια ενημερώθηκαν ότι βρέθηκε άλλη μια δικογραφία που τους αφορά, «ξεχασμένη» σε κάποιο συρτάρι γραφείου του εισαγγελέα Μακρόπουλου.

Ζητούμενο για το κράτος είναι η αντιμετώπιση κάθε μορφής αντίστασης, ο εκφοβισμός όσων έχουν επιλέξει να βρίσκονται σε συνεχή ρήξη με την εξουσία. Ο εσωτερικός εχθρός καθώς και οι αιχμάλωτοι αυτού του πολέμου πρέπει να χτυπηθούν με κάθε τρόπο. Οι πολιτικοί κρατούμενοι, είτε συμμετείχαν είτε κατηγορήθηκαν για συμμετοχή σε  ένοπλες οργανώσεις ή απαλλοτριώσεις τραπεζών, αποτελούν μέρος του κοινού μας αγώνα, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του επαναστατικού κινήματος. Γι΄αυτό και η αντιμετώπιση τους από το κράτος είναι «ειδική».

Η δική μας απάντηση βρίσκεται στο δρόμο της αλληλεγγύης, της οργάνωσης και της όξυνσης του συνολικότερου αγώνα για την Επανάσταση, τη μόνη λύση για να αποδεσμευτούμε από το βάρβαρο κόσμο του κράτους και του κεφαλαίου, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Για να χτίσουμε ένα κόσμο ισότητας και ελευθερίας.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους,

τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές

______________________________________________________________________

Έναρξη δραστηριοτήτων συλλογικής αυτομόρφωσης στην Κατάληψη GARE

« Η Κατάληψη GARE πραγματοποιήθηκε με μια αντίληψη συλλογικής ανάκτησης,     κοινωνικής, οικειοποίησης και οργάνωσης εδάφους ενάντια στον κόσμο της εξουσίας του κράτους και του καπιταλισμού. Το έδαφος της αντίστασης χτίζεται με υλικούς όρους και αποτελεί ανάχωμα και εφαλτήριο για τον αγώνα με σκοπό το σπάσιμο κάθε τυραννικού θεσμού. » (Από το ιδρυτικό κείμενο) ΕΡΕΥΝΑ, ΑΣΚΗΣΗ, ΣΠΟΥΔΗ για την ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ, την ΙΣΟΤΗΤΑ και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ _________________________________ Μάρτης – Απρίλης 2017 Παρουσίαση προγράμματος: Κυριακή 26 Μάρτη  5:30 μμ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Μεθοδολογία και άσκηση του αισθητού, μία Κυριακή ανά μήνα. 1η συνάντηση εργασίας: Κυριακή 2 Απρίλη 9πμ – 6μμ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Διαλέξεις-συζητήσεις επιστημονικών θεμάτων, μια Κυριακή ανά μήνα. 1η συνάντηση εργασίας: Κυριακή 9 Απρίλη 5μμ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Σπαθασκία: Κάθε Σάββατο 8-10μμ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Συλλογική μελέτη ιστορίας των καταπιεσμένων. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Θεωρία του πολέμου. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Πληροφορίες (εκτός ωρών προγράμματος): Κάθε Τετάρτη 5-11 μμ,   Κατάληψη GARE, Καλλιδρομίου 74

______________________________________________________________________

Αποτυχημένη εμπρηστική απόπειρα στην Κατάληψη GARE

Σήμερα Σάββατο προς Κυριακή της αποκριάς στις 2:30 τη νύχτα ένας αγέρωχος έλληνας, απόγονος του Σπύρου Λούη και άξιος μαθητής του Φον Κανάρη, κατάφερε να διεισδύσει στο άβατο των Εξαρχείων, επιχειρώντας μια ακόμα κεραυνοβόλα επίθεση στον εσωτερικό εχθρό.

Το αυτοσχέδιο όλπο του ήταν μια θερμοβαρική βόμβα δέκα τόνων βλακείας, αποτελούμενη από ένα γκαζάκι κι ένα πλαστικό μπουκάλι με μείγμα βενζίνης. Αν παρατηρήσετε τις φωτογραφίες μπορείται να διακρίνετε μέσα στο μπουκάλι την πράσινη παχύρευστη μάζα και τα κομματάκια από καλαμάκια του φραπέ, που μόνο ένας νέος Αρχιμήδης, μέγας τεχνολόγος της υδρομηχανικής, θα μπορούσε να τα συνδιάσει ώστε να ξαναζωντανέψει τον μυστικό χημικό τύπο των Έψιλων για το «υγρό πυρ». Ο Λούης εκτόξευσε την κατασκευή κι αυτή, με Πυθαγόρεια ακρίβεια, έκανε γκέλα στον τοίχο και έπεσε στο οδόσρτωμα, όπου τερμάτισε την σταδιοδρομία της μ’ έναν τζούφιο κρότο. Η έκρηξη του φυαλίδιου είχε το ευχάριστο αποτέλεσμα να θορυβήσει μερικούς γείτονες. Το μπουκάλι έμεινε ανέπαφο κι αφού μελετήθηκε με δέος η φυσικοχημική σύστασή του στα εγκληματολογικά εργαστήρια της Κατάληψης, αφαιρέθηκε το εύφλεκτο υγρό και απομακρύνθηκε από την Κατάληψη, για να πάει σε καλή μεριά. Στην τακτική πολιτική/διαχειριστική συνέλευση της GARE θα αποφασιστεί αν το τενεκαεδάκι θα γίνει δωρεά στο πολεμικό μουσείο, για να το κοσμήσει με ένα ακόμα παράδειγμα της ελληνόψυχης ανδραγαθείας ή αν θα το θάψουμε στη ζαρντινιέρα, για να βλαστήσει ένα ωραίο σκουριασμένο κονσερβοκούτι.

Η Κατάληψη GARE βρίσκεται στη θέση της (Καλλιδρομίου 74)

και οι φασίστες στις τρύπες τους

______________________________________________________________________

Παρέμβαση στη «λαϊκή συνέλευση Εξαρχείων»

Τη Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στην τακτική συνάντηση της «Λαϊκής Συνέλευσης Εξαρχείων» στο κτήριο Τσαμαδού 15. Η παρέμβαση αυτή έγινε από συλλογικότητες και άτομα που συγκρότησαν την ανοιχτή συνέλευση, που καλέστηκε την Κυριακή 22 Γενάρη (https://athens.indymedia.org/post/1568185/), με αφορμή το δημόσιο κείμενο της «Λ.Σ.Ε.» (https://athens.indymedia.org/post/1567212/) με το οποίο δήλωσε  την εχθρική της θέση απέναντι σε όσους αντιπαρατίθενται έμπρακτα με το κράτος και τους μισθοφόρους του.

Στην παρέμβαση συμμετείχαν τριάντα σύντροφοι και συντρόφισσες εκφράζοντας την κοινή αντίληψη και στάση για την αναγκαιότητα και τα χαρακτηριστικά της περιφρούρησης της γειτονιάς στις 6 Δεκέμβρη και κάθε μέρα.

Αφού είχαν προηγηθεί ήδη μία ανοιχτή συζήτηση-εκδήλωση στην πλατεία Εξαρχείων στις 3 Δεκέμβρη (https://athens.indymedia.org/event/67023/), και τρείς ανοιχτές συνελεύσεις στο Πολυτεχνείο μετά το κείμενο της «Λ.Σ.Ε.», στις οποίες δεν εμφανίστηκαν, τα περιθώρια διαλόγου είχαν εξαντληθεί. Με την παρέμβαση στη συνάντηση της «Λ.Σ.Ε.» σκοπός ήταν να γίνει σαφές ότι μαζώξεις που κάνουν πλάτες στην κρατική καταστολή και προασπίζονται επιχειρηματικά συμφέροντα δεν μπορούν να γίνουν ανεκτές. Η παρέμβαση ξεκίνησε με ελεύθερες τοποθετήσεις συντρόφων απέναντι στα μέλη της «Λ.Σ.Ε.», ώστε να καταδειχθεί η αμεσότητα και ο πλούτος των διαθέσεων και απόψεων που συναντιούνται στα πύρινα οδοφράγματα του αντικατασταλτικού-αντικρατικού αγώνα. Κατόπιν επίμονων παρεμβολών από άτομο-μέλος της «Λ.Σ.Ε.» οι τοποθετήσεις διακόπηκαν. Επικαλούμενη αφορμή γι’ αυτό ήταν ότι ένας μικρός αριθμός συντρόφων φόραγαν κουκούλες. Ήταν απόφασή μας να παρέμβουμε ανοιχτά και με τα πρόσωπά μας χωρίς να φοβόμαστε την άμεση ή έμμεση κατάδειξη. Παρόλα αυτά κάποιοι σύντροφοι αντιλαμβανόμενοι ζήτημα ασφάλειας με την κατά πρόσωπο συνάντηση με την εν λόγω συνέλευση, επέλεξαν να προστατεύσουν τις ταυτότητές τους. Ως απάντηση στην προβοκατόρικη συμπεριφορά, σύσσωμοι φωνάξαμε συνθήματα πριν αποχωρήσουμε. Η παρέμβαση ολοκληρώθηκε στην Πλ. Εξαρχείων όπου κρεμάστηκε πανό, πεταχτήκαν τρικάκια και μοιράστηκαν κείμενα.

Ο αγώνας για την αντιμετώπιση τέτοιων αντιδραστικών πρακτικών δεν μπορεί παρά να είναι διαρκής και να είναι κομμάτι του συνολικότερου αγώνα ενάντια στην κρατική κατοχή. Ως μαρτυρία της σοβαρότητας του ζητήματος, κοινοποιούμε τρία χαρακτηριστικά περιστατικά. Πρώτον, στις 6 Δεκέμβρη, μέλη της «Λ.Σ.Ε.» επιχείρησαν να εμποδίσουν το στήσιμο οδοφραγμάτων στους δρόμους πάνω από την πλατεία. Δεύτερον, σε προηγούμενη ανοιχτή συνέλευση σχετικά με το κείμενο της «Λ.Σ.Ε.» την Κυριακή 29/1 στο Πολυτεχνείο, εμφανίστηκε έξω από το κτίριο Γκίνη μέλος της «Λ.Σ.Ε.» και προσπαθούσε στη ζούλα να φωτογραφίσει συντρόφους. Και τρίτον, άτομο σε δημόσια ανάρτηση χρησιμοποιώντας την ιδιότητά του ως μέλος της «Λ.Σ.Ε.» συνδέει όσους κατήγγειλαν το κείμενο της «Λ.Σ.Ε.» με τρανσοφοβικούς τραμπούκους, σε μια μάταιη απόπειρα να ξεπλύνει την βρωμιά αυτού του κειμένου

  Επόμενη συνέλευση την Κυριακή 12 Φλεβάρη στις 18.00, Πολυτεχνείο (Γκίνη)

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

ΜΠΑΤΣΟΙ Κ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΧΩΡΟ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ

Ανοιχτή συνέλευση με αφορμή το δημόσιο κείμενο της «Λαϊκής Συνέλευσης Εξαρχείων»

______________________________________________________________________

 _____________________________________________________________________

το τίμημα του οράματος     Χρίστος Δαγκλής

Κατάληψη GARE

2 Νοέμβρη 2016

Δυο εβδομάδες πίσω και χίλιοι ορίζοντες μπροστά

Γκάρε. Όνομα ενός βουνού στο Κουρδιστάν, στην οροσειρά Καντίλ. Το σημείο συνάντησης των τουρκικών, ιρακινών και συριακών συνόρων. Έδαφος απρόσιτο για τους κατοχικούς στρατούς των κρατών της περιοχής, αλλά ασφαλές πέρασμα και τόπος συνάντησης των επαναστατημένων. Στο Γκάρε συγκεντρώνονται τα αυτόνομα ταμπούρια των νέων αγωνιστών.

Η κατάληψη GARE γεννήθηκε την Πέμπτη 20 Οκτώβρη 2016. Στις πρώτες δυο εβδομάδες πραγματοποιήθηκε ένας κύκλος ανοιχτών ενημερώσεων και συζητήσεων συναρτημένων στους πολιτικούς στόχους του εγχειρήματος και σε τρέχοντες αγώνες: Συζητήσεις για την συνομοσπονδιακή αντίληψη των καταλήψεων, για την αντιστασιακή/εξεγερσιακή ιστορία των Εξαρχείων και για τα καθήκοντα της κατάληψης μέσα στον αγώνα της γειτονιάς. Προβολές κι ενημερωτικές συζητήσεις για τον αγώνα ενάντια στη σκλαβιά στις φυλακές των ΗΠΑ και για την διεθνιστική επαναστατική πάλη σε Τουρκία και Β.Συρία. Επίσης, η κατάληψη συνεκάλεσε στην συγκέντρωση για την απελευθέρωση του Λιβανέζου αγωνιστή Ζωρζ Ιμπραχίμ Αμπνταλλά, που βρίσκεται αιχμάλωτος στις γαλλικές φυλακές επί τρεις δεκαετίες.

Όλες αυτές τις μέρες ο χώρος ήταν ανοιχτός για τους συντρόφους και τους γείτονες, που ήρθαν με ενθουσιασμό να συνδράμουν τη νέα εστία αντίστασης κι αυτοοργάνωσης. Εξίσου ανοιχτά υποδεχτήκαμε και τους ελάχιστους αρνητικά προκατειλημμένους περίοικους. Οι συλλογικότες αγώνα οφείλουν να λογοδοτούν χωρίς διακρίσεις δημόσια, παρότι το κοινωνικό σώμα υπάρχει προς το παρόν μόνο σπερματικά μέσα στην αντίσταση. Η στάση των αναρχικών είναι επαναστατική εφόσον αναγνωρίζει τον καθένα ως δυνάμενο συμμετοχής στην εξισωτική αυτοθέσμιση που θεμελιώνεται με την προλεταριακή αυτοοργάνωση.

Το απόσταγμα των πρώτων ημερών είναι η ευρεία ανταπόκριση στα ιδιαίτερα πολιτικά χαρακτηριστικά του νέου εγχειρήματος: Στην ανοιχτότητα, που αποτελεί θεμέλιο για ένα ισχυρό επαναστατικό κίνημα και στην οριζοντιότητα, που αποτελεί θεμέλιο της κοινωνικής απελευθέρωσης.

«Το τίμημα του οράματος»

«Τον Χρίστο Δαγκλή τον πρωτογνώρισα στην εξορία, … Πριν από λίγες μέρες είχα τη χαρά να δω στο σπίτι του, το σύνολο εκείνης της εργασίας του …»

Γιάννης Ρίτσος, Οκτώβρης 1988

Στον αριθμό 74 της Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια ζούσε μέχρι τον Μάη του 2016 η ηθοποιός Φρατζέσκα Ιακωβίδου. Με τον θάνατό της τελευταίας κατοίκου, το κτίριο έμεινε άδειο και αφρόντιστο μέχρι τη στιγμή της κατάληψής του από ένα συλλογικό σώμα. Απότιστο χώμα έξω, σκόνη μέσα.

Στο ίδιο κτίριο ζούσε και εργαζόταν μέχρι τον θάνατό του το 1991 ο αγωνιστής ζωγράφος και χαράκτης Χρίστος Δαγκλής. Στο έργο του αποτύπωσε κομμάτια της αντιστασιακής ιστορίας του ελλαδικού χώρου, όπως την είχε βιώσει κι ο ίδιος ως μαχητής και καλλιτέχνης του αντιφασιστικού αγώνα, ως μελλοθάνατος στο Γουδή το ’44 και από το ’46 μέχρι το ’56 ως εκτοπισμένος σε Ικαρία, Λήμνο, Μακρόνησο και Άη Στράτη. Ο Δαγκλής δεν πούλησε ποτέ τους πίνακές του. Από τον θάνατό του μέχρι τη μέρα που ξαναμπήκε ζωή στο κτίριο, εκατοντάδες έργα, ένας πλούτος της ιστορίας του αγώνα, έμενε παραμελημένος και αφύλακτος κάτω από την σκόνη.

Η κατάληψη ανέλαβε από το πρώτο λεπτό και περιφρούρησε με ευθύνη την εγκαταλελλημένη αγωνιστική κληρονομιά, μέχρι την μεταφορά της σ’ ένα ανοιχτό μουσείο (του Δήμου Ιωαννιτών, απ’ όπου καταγόταν ο Δαγκλής), που κατέχει κεφάλαια για την προστασία και την συντήρηση των έργων. Η κατάληψη του κτιρίου οδήγησε στην άμεση απόδοση του έργου του αγωνιστή Δαγκλή στο κοινό, με την ευθύνη ορισμένων συγγενικών του προσώπων τα οποία έδειξαν μια έγνοια. Από την στιγμή που ξεκίνησε η κατάληψη GARE, ότι κι αν αντιμετώπιζε, θα διασφάλιζε ότι αυτός ο κοινός πλούτος δεν θα έπεφτε σε χέρια επιτήδειων, νόμιμων ή παράνομων, που θα αμαύρωναν την παρακαταθήκη του αγωνιστή, μετατρέποντάς την σε εμπόρευμα.

Το καλλιτεχνικό έργο του αγωνιστή τέθηκε ως πρώτο σοβαρό ζήτημα διαχείρισης για την κατάληψη. Και ολοκληρώθηκε αποτελεσματικά. Πέραν τούτου, η οργάνωση της διαχείρισης του κτιρίου για την κάλυψη ριζοσπαστικών κοινωνικών αναγκών βρήκε εξαρχής μπροστά της κι άλλα διλλήματα τα οποία κληθήκαμε να απαντήσουμε.

Μόλις έγινε γνωστή η ύπαρξη της κατάληψης, εμφανίστηκε ένα σύνολο συγγενών διάφορων βαθμών της τελευταίας κατοίκου και ιδιοκτήτριας, δηλώνοντας δικαιούχοι. Η GARE τους υποδέχτηκε, τους εξήγησε τα πολιτικά-κοινωνικά χαρακτηριστικά και τις προτάσεις του εγχειρήματος και άνοιξε διάλογο μαζί τους. Μάλιστα, με πρωτοβουλία της συνέλευσης διερευνήθηκε η πιθανότητα να υπήρχαν άνθρωποι συνδεδεμένοι με την οικογένεια της τελευταίας ιδιοκτήτριας, οι οποίοι να είχαν ανάγκη στέγασης. Το ενδεχόμενο διάθεσης ενός μέρους του κτιρίου ή και μετεγκατάστασης της GARE σε νέα κατάληψη, ούτως ώστε να ολοκληρωθεί μια ήδη δρομολογημένη στέγαση, ήταν στοιχείο του αρχικού σχεδίου και συζητήθηκε με τους εμφανιζόμενους ως κληρονόμοι. Θα αποδεχόμασταν ακόμα και να αφήσουμε το κτίριο προς εκμετάλλευση, αν αυτό το εισόδημα ήταν ο μοναδικός πόρος διαβίωσης για κάποιον υπερήλικα.

Διαπιστώσαμε, αφού συνομιλήσαμε ελεύθερα, ότι δεν υπήρχε άνθρωπος που να είχε εξαρτήσει την στέγασή του απ’ αυτό το σπίτι, ούτε κάποιος μη δυνάμενος να εργαστεί ο οποίος να είχε βασική ανάγκη ένα εισόδημα από αυτό. Συναντήσαμε ένα πλήθος επίδοξων ιδιοκτητών και νέων οικιστών-παραθεριστών που απευθύνονταν στο σώμα της κατάληψης εξατομικευμένα, με υπερχειλίζουσα αλαζονία. Οι φράσεις «Εγώ είμαι ο ιδιοκτήτης!» και «Θα κάνω ότι θέλω με το σπίτι μου!» εκτοξεύονταν με περισσή ευκολία, από διαφορετικά πρόσωπα. Ξαφνικά, μόλις άνοιξε το κτίριο εγέρθηκε η πρόθεση να αναπαλαιωθεί. Υποδεχτήκαμε μηχανικούς που πατούσαν το πόδι τους για πρώτη φορά και συγγενείς που δεν είχαν ζήσει ποτέ εκεί, αλλά ξαφνικά θυμήθηκαν την ιστορία του Δαγκλή και την οικογενειακή θαλπωρή. Με πλεόνασμα φιλανθρωπικών αισθημάτων, τους έβρισκε σύμφωνους η στέγαση προσφύγων σε άδεια κρατικά κτίρια, αλλά η παρέμβαση στην ιδιοκτησία και μάλιστα, για την κάλυψη πιο σύνθετων κοινωνικών αναγκών, τους φαινόταν παραλογισμός. Η τελευταία λέξη σ’ αυτούς τους θεατρικούς διαλόγους ήταν η δαμόκλειος σπάθη της αστυνομικής εισβολής.

Το συλλογικό σώμα της κατάληψης διαχειρίστηκε τις απαιτήσεις και τα αιτήματα που της τέθηκαν με την πλέον σφαιρική κοινωνική οπτική. Γι’ αυτό ακριβώς, εξέτασε όλα τα ζητήματα έχοντας ως σημείο προσανατολισμού της την συμβολή στην ενδυνάμωση του ανοιχτού οριζόντιου κινήματος για την κοινωνικοποίηση των πάντων και ως βασικό κριτήριο το συμμετοχικό κι εξισωτικό δίκαιο.

Το κληρονομικό δικαίωμα αποτελεί βασικό ιστορικό παράγοντα για την συσσώρευση κεφαλαίου και την συγκρότηση της κορυφής της αστικής τάξης με την μορφή προσωποπαγών ολιγαρχειών. Τα αστικά τζάκια διαπραγματεύονται την συγκυριαρχία με τον κρατικό μηχανισμό, με τους πιο ωμούς όρους. Τα αριστερά εξαυτών, συχνά υπερέχουν σε ελιτισμό και αυταρχισμό, καλυπτόμενα πίσω από την βιτρίνα του προοδευτισμού.

Από τις απαρχές του σοσιαλιστικού κινήματος, το κληρονομικό δικαίωμα έχει χάσει τις αξιώσεις δικαίου. Το εργατικό κίνημα του 19ου αιώνα και οι αναρχικοί στοχαστές προέτασσαν την κατάργησή του ως απαραίτητη συνθήκη ισότητας. Το Μανιφέστο των Μαρξ-Ένγκελς περιλάμβανε την κατάργηση του κληρονομικού δικαιώματος ως το τρίτο από ένα σύνολο δέκα μέτρων που ήταν εφαρμόσιμα το 1848, για την «κατάκτηση της δημοκρατίας», «το πρώτο βήμα στην εργατική επανάσταση». Εμείς σήμερα παίρνουμε θέση μάχης απέναντι στην διαιώνιση της κατοχής των κοινωνικών πόρων μέσω του ενδοαριστοκρατικού κλήρου. Την ίδια στιγμή, η κατάληψη GARE ως συλλογικά ανακτημένος χώρος, τίθεται στην διάθεση του κινήματος για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση.

Τα Εξάρχεια στα Δεκεμβριανά του 1944 ήταν ένα κέντρο αντίστασης και πεδίο μάχης. Υπάρχουν ακόμα κτίρια που δείχνουν τα τραύματά τους από τα πολυβόλα των μοναρχοφασιστών. Υπάρχουν και τραυματισμένα κτίρια στα οποία τα σημάδια της μνήμης έχουν κρυφτεί κάτω από τη λάσπη της ανακαίνισης και της αξιοποίησης. Τα ιδιοτελή αστικά δικαιώματα καταστρέφουν την κοινή ιστορία, τις παρακαταθήκες των φτωχών μαχητών σαν τον Δαγκλή.

Το σπίτι του Χρίστου Δαγκλή τότε, όπως μαρτυρούν συγγενείς του, που σήμερα επικαλούνται τη νομιμότητα, ήταν αντιστασιακή βάση, ένα κούγκι φορτωμένο όπλα. Η συνέχιση της ιστορίας του σπιτιού πέφτει στις πλάτες των ζωντανών εγχειρημάτων αγώνα που από σήμερα μπορούν να στεγαστούν εδώ. Η κληρονομιά που μας αφήνει ο κάθε στρατευμένος καλλιτέχνης είναι η ανυποχώρητη πάλη.

«Ένας τοίχος άσπρος πιο πρόσφατα σφηνωμένος στη μνήμη,

αίμα νωπό, φως τραγικό»

(Από παρουσίαση του έργου του Χρίστου Δαγκλή)

Η κατάληψη GARE μπήκε πολύ σύντομα στο στόχαστρο των κρατικών μηχανισμών. Ένα δημοσίευμα της εφημερίδας Καθημερινή (28/10), της ναυαρχίδας των media της δεξιάς, είναι αποκαλυπτικό: Οι συντάκτες αναφέρονται λεπτομερώς στην πολιτική τοποθέτηση του εγχειρήματος, τονίζοντας την πρόταση «αγώνα ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό» κι αναγνωρίζοντας ένα «πλαίσιο συνολικού σχεδίου». Η σύνδεση με την αγωνιστική ιστορία των Εξαρχείων, η σταθερή και μαζική παρουσία ανθρώπων μέσα στη νέα κινηματική εστία και η πολιτική-οργανική σύνδεσή της με άλλες καταλήψεις στο συγκεκριμένο έδαφος, φαίνεται ότι ενοχλούν τα αντεπαναστατικά επιτελεία. Η κινηματική διαμόρφωση ενός πλέγματος αυτοοργανωμένων μαχητικών ριζοσπαστικών δομών μέσα στον μητροπολιτικό χώρο, τρομάζει τους κρατιστές.

Γι’ αυτό, τα κρατικά φερέφωνα αντιστρέφουν τον κοινωνικό χαρακτήρα των καταλήψεων και διαστρεβλώνουν την θεμελιακή προϋπόθεση ύπαρξής τους, την αυτοπεριφρούρησή τους. «Τα παράθυρα είναι πάντα ερμητικά κλειστά, ενώ τα κτίρια συχνά οχυρώνονται με σιδεριές. Φυσικά η είσοδος απαγορεύεται σε όσους δεν ανήκουν στο “κίνημα”». Επιδιώκοντας την απαξίωση και στη συνέχεια την απομόνωση των εστιών αγώνα, αποσκοπούν στην αποδυνάμωσή τους απέναντι στην κρατική και παρακρατική καταστολή.

Οι χώροι αγώνα οχυρώνονται για να προστατέψουν το κοινωνικό έδαφος από την κρατική ισοπέδωση. Πρακτικά, η φυσική θωράκισή τους αποτελεί μέτρο αυτοάμυνας απέναντι στις φασιστικές επιθέσεις, που εντάθηκαν τους προηγούμενους μήνες. Η στοχοποίηση της αυτοπεριφρούρησης των εστιών αγώνα, όπως εκφράστηκε από μια αστική φυλλάδα, επιχειρεί να νομιμοποιήσει την φασιστική δράση.

Η κρατική και η παρακρατική τρομοκρατία βαδίζουν χέρι-χέρι. Η καλοκαιρινή βίαιη εκκένωση τριων μεταναστευτικών καταλήψεων στην Θεσσαλονίκη (Ορφανοτροφείο, Χουρίγια και Μανδαλίδειο) αποτέλεσε το έναυσμα για την δολοφονική εμπρηστική επίθεση στην κατάληψη Νοταρά στα Εξάρχεια. Η πρόσφατη αποτυχημένη εμπρηστική απόπειρα στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη στην Κυψέλη, είχε την συνέχειά της με την σύλληψη και δίωξη ενός αλληλέγγυου αγωνιστή κατά την διάρκεια αφισοκόλλησης στην Πλ.Αμερικής. Η προχθεσινή πρόκληση των φασιστών απέναντι στην περιφρούρηση των Προσφυγικών Αλεξάνδρας, συνοδεύτηκε από την εισβολή των μπάτσων στην γειτονιά, την σύλληψη, τον βασανισμό και την δίωξη δυο αγωνιστών.

Προκειμένου να εκβιάσουν την σύσταση μιας λυκοσυμμαχίας ενάντια στις καταλήψεις, τα παπαγαλάκια προβοκάρουν το αστικό στρατόπεδο: Καταγγέλουν την αστυνομία ότι «παρατηρεί αμέτοχη», στρώνοντας έτσι το έδαφος για εκτελεστικές υπερβάσεις των θεσμικών κανόνων, που συνήθως επιχειρείται να νομιμοποιηθούν με προσχηματικές υποθέσεις. Στη συνέχεια εκτοξεύουν μια αφηρημένη απειλή προς τους ιδιοκτήτες, με «ένα χρονικό περιθώριο», μετά το οποίο υπονοείται ότι θα τους καταλογιστούν ευθύνες. Η επικρεμάμενη κατηγορία κορυφώνεται στην τελευταία φράση του άρθρου, με μια συκοφαντία εναντίον και των δυο υποκειμένων που συναντιούνται πάνω στην κατοχή και την χρήση του εδάφους: Οι «φαιρόμενοι ως ιδιοκτήτες (φαιρόμενοι, γιατί αν οι ίδιοι δεν συντάσονται με την κρατική βία, δεν αναγνωρίζονται από την τάξη τους) φαίνεται να μην αντιδρούν, καθώς εικάζεται ότι οι καταληψίες καταβάλλουν κρυφά χρηματικό αντίτιμο για τη χρήση των κτιρίων που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα ήταν δυνατό να αξιοποιηθούν από τους ιδιοκτήτες τους λόγω του μεγάλου κόστους συντήρησης». Στην καθεστωτική αφήγηση δεν υπάρχει ζωή έξω από το χρήμα. Στον καπιταλισμό η ιδιοκτησία οφείλει να παράγει κέρδος. Και για μην χάνουν οι ιδιωτεύοντες πολίτες τον προσανατολισμό τους, τους υπενθυμίζεται δημοσίως ότι δεν μπορούν να είναι τίποτα παραπάνω από σκλάβοι του χρήματος. Τρομοκρατία σε εχθρούς και «φίλους», καταναγκαστική συλλογική ευθύνη, στρατολόγηση στον πόλεμο της κυριαρχίας, να το πρόσωπο του ολοκληρωτισμού που δεν διστάζει να ελεεινολογήσει τον δικό του κόσμο των προνομίων, για να επιτεθεί στον κόσμο της ελευθερίας και της αλληλεγύης.

Η στοχοποίηση της GARE, με οποιοδήποτε τρόπο, συντάσσεται στο στρατόπεδο της αστικής και φασιστικής αντίδρασης. Το κρατικό και ιδιωτικό πλιάτσικο οχυρώνεται πίσω από πραιτοριανούς και σβάστιγκες. Το δίλλημα είναι ανυπέρβλητο: Ή με το νέο κόσμο του αγώνα. Ή με τον αστικό κανιβαλισμό.

Οργάνωση εδάφους ενάντια στον κόσμο της εξουσίας

Η ισχυρότερη οχύρωση των αντιστασιακών εγχειρημάτων είναι η μαχητική δυναμική τους και το κοινωνικό έρεισμά τους. Ανοίγοντας μια ξεχασμένη πόρτα στην Καλλιδρομίου 74, είδαμε λίγο πιο μακρυά τους ορίζοντες του αγώνα σ’ αυτό το έδαφος. Ήρθε η ώρα να στρώσουμε τις νέες διαδρομές.

Από σήμερα ξεκινάμε την οργάνωση της λειτουργίας του χώρου ως εστία πολιτικής και κοινωνικής συνάντησης, αυτοσυγκρότησης και αυτοδιεύθυνσης. Οι ανάγκες που θέλουμε να στεγάσουμε δεν περιορίζονται στο δικαίωμα της κατοικείας και της τροφής. Το παρόν και το μέλλον ανήκουν στην προλεταριακή φαντασία.

Ξεκινάμε μια καινούρια πολιτική και ακολούθως διαχειριστική συνέλευση για την κατάληψη. Προσκαλούμε συλλογικά εγχειρήματα που τοποθετούνται έξω και ενάντια στους εξουσιαστικούς θεσμούς να στεγάσουν τις δραστηριότητές τους στην GARE, μ’ένα πνεύμα συναποδοχής και συνδιαμόρφωσης. Προσκαλούμε συλλογικότητες αγώνα και συναγωνιστές να αξιοποιήσουν την διαθέσιμη εστία στην κατεύθυνση της συνοργάνωσης ενός ελευθεριακού επαναστατικού κινήματος.

Από σήμερα μπαίνει σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα εργασιών για τον καθαρισμό και την διαμόρφωση του χώρου, ώστε να υπηρετήσει τους σκοπούς του εγχειρήματος. Παράλληλα, συνεχίζουμε να περιφρουρούμε την κατάληψη απέναντι σε κάθε απειλή.

ΕΚΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

________________________________________

Αναρχική Συλλογικότητα για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση

Το κείμενο σε PDF

_________________________________________________________________

Παρέμβαση σε στρατόπεδο (Αθήνα)

Το μεσημέρι της 23/6/2016 πραγματοποιήθηκε αντιμιλιταριστική παρέμβαση στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις της Σχολής Ευελπίδων στην οδό Ευελπίδων στην Αθήνα, με πανό, τρικάκια και μπογιές στα φυλάκια.

Το κράτος

δεν εγκατέλειψε ποτέ την στρατιωτική καταστολή, την στρατιωτική διαχείριση της μετανάστευσης, την στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας και τον εθνικισμό του.

Η κατασταλτική στρατηγική εναντίον της ολικής άρνησης στράτευσης συνεχίζεται με νέες διώξεις, οικονομικά πρόστιμα (εξαχίλιαρα) και συλλήψεις ολικών αρνητών, με πρόσφατη περίπτωση αυτή του Μπάμπη Τσιλιανίδη στη Θεσσαλονίκη.

Ο αγώνας ενάντια στον στρατό συνχίζεται, όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός.

Καλούμε σην αντιμιλιταριστική εκδήλωση την Τρίτη 25 Οκτώβρη 13:30 στο ΤΕΙ Αθήνας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ, ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

NO BORDER, NO NATION, STOP DEPORTATION

NO NATION, NO BORDER, SMASH LAW AND ORDER

Σύντροφοι του Αντιμιλιταριστικού Συντονισμού

_________________________________________________________________

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

Ο σύντροφος Αμπνταλλά βρίσκεται 32 χρόνια στις Γαλλικές φυλακές, ενώ εδώ και 17 χρόνια θα έπρεπε να έχει αποφυλακιστεί. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι ο μόνος πολιτικός κρατούμενος που έχει μείνει στην φυλακή τόσα πολλά χρόνια.Ο Ζωρζ Αμπνταλλά είναι ήδη νικητής όταν μετά από σχεδόν 50 χρόνια παραμένει ανυποχώρητος και αμετανόητος αγωνιστής, πάντοτε συνεπής στον αγώνα για την ελευθερία.

Στα πλαίσια της Διεθνούς εβδομάδας δράσεων (15-22 Οκτώβρη) για την απελευθέρωση του Ζωρζ Ιμπραχίμ Αμπνταλλά  πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης την Παρασκευή 21 Οκτωβρίου στη γαλλική πρεσβεία.

Από νωρίς πλήθος αστυνομικών δυνάμεων είχαν αποκλείσει με κλούβες το χώρο γύρω από την πρεσβεία καθώς και την οδό Ακαδημίας, ενώ και στα γύρω στενά υπήρχαν διμοιρίες των ΥΜΕΤ.

Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε μπροστά από τη γαλλική πρεσβεία επί της Βασιλίσσης Σοφίας με πλήθος αλληλέγγυων.

Υπήρχαν πανό από όλες τις συλλογικότητες που καλούσαν στη συγκέντρωση, μοιράστηκαν κείμενα, πετάχτηκαν τρικάκια, ενώ ακούστηκαν συνθήματα αλληλεγγύης στον Ζωρζ Ιμπραχίμ Αμπνταλλά, στον παλαιστινιακό αγώνα, καθώς και αντικρατικά – αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα.

Ο Ζωρζ Ιμπραχίμ Αμπνταλλά γεννήθηκε στο Λίβανο. Ενώ από το 1971 στρατεύεται πολιτικά με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Το 1978 τραυματίζεται σε μάχη ενάντια στις ισραηλινές δυνάμεις που εισβάλουν στο Λίβανο.

Από το 1980 συμμετέχει στη δημιουργία της οργάνωσης Ένοπλες Επαναστατικές Λιβανέζικες Φράξιες, οργάνωσης που δραστηριοποιείται ενάντια στην κατοχή του Νότιου Λιβάνου από το Ισραήλ, με επιχειρήσεις ενάντια στους Ισραηλινούς και τους δυτικούς συμμάχους τους.

Το 1984, συλλαμβάνεται στη Λυών της Γαλλίας για κατοχή πλαστών στοιχείων ταυτότητας. Έχει προηγηθεί ένα μπαράζ επιθέσεων ενάντια σε Αμερικάνικους και Ισραηλινούς στόχους. Στις 10 Ιουλίου 1986 καταδικάζεται σε 4 χρόνια φυλακής. Πολιτική αγωγή στη δίκη είναι οι ΗΠΑ που μαζί με το Ισραήλ ασκούν έντονες πιέσεις στη Γαλλική κυβέρνηση για αυστηρότερη ποινή στον Αμπνταλλά. Το 1987 δικάζεται ξανά από Ειδικό Δικαστήριο και καταδικάζεται σε ισόβια. Έκτοτε είναι φυλακισμένος σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Ο Ζωρζ Ιμπραχίμ Αμπνταλλά δικαιούται να αποφυλακιστεί από το 1999 οπότε και συμπλήρωσε την υποχρεωτική διάρκεια της ποινής του.

 Ο σύντροφος Αμπνταλλά βρίσκεται 32 χρόνια στις Γαλλικές φυλακές,  ενώ εδώ και  17 χρόνια θα έπρεπε να έχει αποφυλακιστεί. (Σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι ο μόνος πολιτικός κρατούμενος που έχει μείνει στην φυλακή τόσα πολλά χρόνια).

Όλες οι αιτήσεις αποφυλάκισης που έχει υποβάλει μέχρι τώρα έχουν απορριφθεί από τα δικαστήρια με διάφορα προσχήματα κατόπιν συνεχών παρεμβάσεων τόσο της Αμερικάνικης κυβέρνησης όσο και της Ισραηλινής. Το Γαλλικό κράτος, σε πλήρη υποταγή στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και μην ξεχνώντας το ίδιο το αποικιακό του παρελθόν, αρνείται την αποφυλάκιση του Λιβανέζου αγωνιστή.

Ο Ζωρζ Αμπνταλλά είναι ήδη νικητής όταν μετά από σχεδόν 50 χρόνια παραμένει ανυποχώρητος και αμετανόητος αγωνιστής, πάντοτε συνεπής στον αγώνα για την ελευθερία. Συγχρόνως είναι ένας διεθνιστής που αγωνίστηκε και συνεχίζει να αγωνίζεται στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού χωρίς ταλαντεύσεις.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΖΩΡΖ ΙΜΠΡΑΧΙΜ ΑΜΠΝΤΑΛΛΑ

Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους,

 τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές

______________________________________________________________

___________________________________________________________

Κατάληψη GARE

Σήμερα, 20/10/2016, σύντροφοι-ες, αγωνιστές αναρχικοί, καταλάβαμε το εγκαταλελλημένο κτίριο στην οδό Καλλινδρομίου, αρ. 74, για να ενδυναμώσουμε τον κόσμο του αγώνα.

Πραγματοποιήσαμε αυτή την κατάληψη, με μια αντίληψη συλλογικής ανάκτησης, κοινωνικής οικειοποίησης και οργάνωσης εδάφους ενάντια στον κόσμο της εξουσίας, του κράτους και του καπιταλισμού. Το έδαφος της αντίστασης χτίζεται με υλικούς όρους και αποτελεί ανάχωμα και εφαλτήριο για τον αγώνα με σκοπό το σπάσιμο κάθε τυραννικού θεσμού.

Η κίνησή μας αυτή επιχειρεί να ανοίξει μια ακόμη εστία οργάνωσης του αναρχικού αγώνα, έδαφος κοινωνικής αντίστασης και αυτοοργάνωσης μέσα στην γειτονιά των Εξαρχείων, ένα ακόμη οχυρό στο μέτωπο των καταλήψεων, ένα κόμβο διεθνιστικής αλληλεγγύης και δικτύωσης.

Η επιλογή της περιοχής και του σημείου έγινε με κριτήριο τα ειδικά χαρακτηριστικά τους, ως ενός τόπου έντονων κοινωνικών, ταξικών και πολιτικών αγώνων όλων των εκφάνσεων, μεταπολεμικά. Έδαφος κρίσιμων πολιτικών στιγμών όπως η εξέγερση του Πολυτεχνείου του ’73, πολιτικής έκφρασης και εξεγερτικής οργής του νεολαιίστικου κινήματος, ριζοσπαστικής εδαφικοποίησης των αναρχικών αλλά και άλλων ριζοσπαστικών επαναστατικών κινημάτων.

Η ΑΣΜΠΑ, η οποία πήρε την πρωτοβουλία για το άνοιγμα αυτής της εστίας, αναλαμβάνει και την πολιτική ευθύνη της κατάληψης, χωρίς ιδιοκτησιακή αξίωση. Αντιλαμβανόμενοι με γνώση και εμπειρία τις ιδιαιτερότητες και την δύναμη της εξελιξιμότητας των πεδίων αγώνα, αναγνωρίζουμε ως προοπτική αυτής της ευθύνης που αναλαμβάνουμε, την διαθεσιμότητα του κατειλημμένου χώρου για το κίνημα. Η δυναμική της συλλογικοποίησης πάνω σε ένα κατειλημμένο έδαφος δύναται να φτάσει μέχρι την μεταβίβαση της πολιτικής ευθύνης σε πιο διευρυμένα σώματα αυτοοργάνωσης.

Η κύρια κατεύθυνση της λειτουργίας της κατάληψης θα είναι το ευρύτερο δυνάμωμα του κοινωνικού-απελευθερωτικού αγώνα και των μετώπων αντίστασης μέσα από πρωτοβουλίες μαζικοποίησης, ζύμωσης και συνοργάνωσης με αποδέκτη τον κόσμο του αγώνα. Η κάλυψη λειτουργικών αναγκών της συλλογικότητάς μας, ενυπάρχει αντικειμενικά ως δευτερεύον στόχος στο πλαίσιο των παραπάνω.

Με βάση τους πολιτικούς στόχους της η συγκεκριμένη κατάληψη δεν θα μπορούσε να είναι στεγαστική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι εκτός πλαισίου η φιλοξενία. Εξάλλου, η ίδια η ανάγκη της αυτοπεριφρούρησης ενός κατειλημμένου χώρου αντίστασης επιτάσει την σταθερή και την μαζική παρουσία αγωνιζόμενων ανθρώπων.

Για όλους τους προαναφερόμενους λόγους η κατάληψη θα είναι ανοιχτή σε εγχειρήματα αγώνα, σε συλλογικότητες και άτομα του κινήματος, για την πολιτική δραστηριότητά τους και για την ενίσχυση του χώρου και συνολικά του αγώνα. Οι εστίες αντίστασης αποτελούν τόπους πρωτοβουλίας στο κοινό πεδίο της αυτοοργάνωσης.

Με την ίδια αντίληψη σκεκόμαστε και στο ζήτημα των ήδη κεκτημένων καταλήψεων-χώρων και κοινοτήτων αγώνα, σε σχέση με την αναγκαιότητα της συνθετικής, οργανικής και λειτουργικής σχέσης μεταξύ τους, σε ανοιχτή και συνομοσπονδιακή βάση.

Γνωρίζουμε ότι κάθε νέο σημείο αντίστασης και αγώνα ενάντια στην εξουσία, το κράτος και τον καπιταλισμό, ανοίγει μια νέα συνθήκη εχθρότητας με τους μηχανισμούς τους. Πραγματοποιώντας την κατάληψη αναλαμβάνουμε την ευθύνη που αναλογεί σε αγωνιστές απέναντι σε κάθε κατασταλτική επιχείρηση κατά του εδάφους που απελευθερώνεται.

ΕΚΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΤΡΟ ΓΗΣ ΠΟΥ ΛΕΗΛΑΤΗΣΕ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΡΓΑΝΩΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

________________________________________________

Αναρχική Συλλογικότητα για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση

Το κείμενο σε PDF

ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ

ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΗΠΑ

13/9/2016 :

20/9/2016 :

Οι οργανωτές εκτιμούν, ότι έγκλειστοι 40 φυλακών σε τουλάχιστον 24 πολιτείες συμμετέχουν στην παναμερικάνικη απεργία των κρατουμένων ενάντια στην σκλαβιά. Ωστόσο, είναι πολύ δύσκολο να υπάρχει ακριβής εικόνα της έκτασης της απεργίας, γιατί η συνήθης πρακτική της διοίκησης των φυλακών σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να “κλειδώνουν” τις φυλακές, δηλαδή να κλείνονται οι κρατούμενοι στα κελιά και να διακόπτονται οι επικοινωνίες με έξω. Επιπλέον, τα καθεστωτικά μέσα αποσιωπούν το γεγονός, με το να αποκρύπτουν τις φυλακές στις οποίες διεξάγεται ο αγώνας και το πόσο επιτυχής είναι. Παρόλα αυτά, υπάρχει συνεχής ενημέρωση μέσα από δίκτυα οργανωτών και αλληλέγγυων, αναφορές από τα μίντια και επικοινωνία με κρατούμενους.

Μία από τις πρώτες φυλακές, που συμμετέχει στην απεργία ήταν η Holman State Prison στο Atmore της  Alabama. Στην Αλαμπάμα έχει προηγηθεί έντονη οργανωτική δραστηριότητα στις φυλακές τουλάχιστον από το 2014, όταν  μορφοποιήθηκε το Free Alabama Movement (FAM). Ανακοίνωση του  FAM κατά την έναρξη της απεργίας αναφέρει μεταξύ άλλων: “Σήμερα 9 Σεπτέμβρη του ’16 στις 12:00 τα μεσάνυχτα το Free Alabama Movement ξεκίνησε την παναμερικάνικη απεργία στις φυλακές με αποχή από τη δουλειά, μποϋκοτάζ και διεθνείς διαμαρτυρίες από τις φυλακές Holman στο Atmore της Alabama, σε αλληλεγγύη με τις επιβεβαιωμένες απεργίες που ξεκινούν στην Φλόριντα, Νότια Καρολίνα και στο Τέξας […] Το F.A.M. έχει επανειλημμένα δηλώσει, ότι η απάντηση στον μαζικό εγκλεισμό και την δουλεία στις φυλακές πρέπει να δοθεί από τους άντρες, τις γυναίκες και τα παιδιά που είναι έγκλειστα και που συμβάλουν στη δουλεία και στην ίδια τους την καταπίεση παράγοντας προϊόντα και υπηρεσίες και καταναλώνοντας προϊόντα, τα οποία δημιουργούν υπέρογκα κέρδη και συντηρούν την σκλαβιά στις φυλακές.”

Οι κρατούμενοι στις φυλακές  Holman μεταξύ άλλων ανέφεραν ότι στις 9 Σεπτέμβρη “…όλοι οι κρατούμενοι αρνήθηκαν να παραστούν στις εργασίες τους…οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι αναλαμβάνουν όλες τις δουλειές.” Μέχρι και την ώρα που δημοσιεύονται αυτά τα νέα δεν έχει αλλάξει κάτι.

Αμέσως πριν την εκκίνηση της απεργίας, οι κρατούμενοι στο  Holmes Correctional Institution στην Florida ξεκίνησαν εξέγερση, που ανάγκασε την διοίκηση να κλειδώσει την φυλακή. Πάνω από 400 κρατούμενοι συμμετείχαν και η διοίκηση συνδέει το γεγονός με την απεργία.

Κρατούμενοι σε διάφορες φυλακές της Αλαμπάμα, σε τουλάχιστον δύο ακόμη φυλακές της Φλόριντα, στις γυναικείες φυλακές Fluvanna της Βιρτζίνια και στην Βόρεια και Νότια Καρολίνα, συμμετείχαν όλοι σε κάποια μορφή αντίστασης. Στην πολιτεία της Φλόριντα σημειώθηκαν επεισόδια στις φυλακές Gulf, Mayo και σε άλλες της πολιτείας.

Οι κρατούμενοι στις φυλακές της Ν. Καρολίνα δημοσιοποιούν τα αιτήματά τους, τα οποία συμπεριλαμβάνουν την κατάργηση της απλήρωτης εργασίας με την θέσπιση του βασικού μισθού, καθώς και την καλύτερη μεταχείριση ψυχικά ασθενών, την πραγματοποίηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων, προγραμμάτων αποκατάστασης κ.α. Οι περισσότεροι κρατούμενοι στις φυλακές της πολιτείας Τζόρτζια δεν δουλεύουν τις Παρασκευές, αλλά αναφορές από μέσα δείχνουν, ότι σκοπεύουν να συμμετέχουν στην κινητοποίηση από την επόμενη εργάσιμη (Δευτέρα 12/9).

Το ΙWOC-IWW  σε απευθείας επικοινωνία με κρατούμενους μεταφέρει τα εξής: “Πολλοί κρατούμενοι από Ν. Καρολίνα μας λένε ότι δεν πήγαν στις δουλειές, αλλά όπως και στις περισσότερες φυλακές υπερισχύει ο φόβος …. Δεν έχει αναφερθεί κανένα κλείσιμο φυλακής στην πολιτεία, μόνο οι συνηθισμένες απομονώσεις των “ηγετών” ή το “κλείσιμο στα κελιά μέχρι νεοτέρας”. Επίσης, αναφέρεται, ότι σε φυλακή σε νότια πολιτεία, ο διευθυντής απειλεί όσους κρατούμενους δεν παρουσιαστούν στις δουλειές τους με κατηγορίες  για υποκίνηση εξέγερσης. Από φυλακή στην Ν. Καρολίνα κρατούμενος μεταφέρει, ότι   όσοι θεωρούνται οργανωτές κλειδώνονται στα κελιά τους καθώς και ότι έχουν γίνει μεταγωγές.

Πάνω από 400 κρατούμενοι στο Kinross Correctional Facility του Michigan έκαναν πορεία στο προαύλιο και προκάλεσαν ζημιές στη φυλακή. Αναφορές λένε, πως  κάποιοι θάλαμοι κάηκαν ολοσχερώς. Η πορεία πραγματοποιήθηκε την μέρα της 45ης επετείου από την εξέγερση στις φυλακές Άττικα της Νέας Υόρκης. Η καταστολή είχε ως αποτέλεσμα την μεταγωγή 150 κρατουμένων σε άλλες φυλακές.

Κλείδωμα της φυλακής αναφέρθηκε και στο  Clallam Bay Correctional Center στην πολιτεία της Washington μετά από κινητοποίηση εκεί. Στη Νέα Υόρκη, στις φυλακές  MDC Brooklyn η διοίκηση απορρίπτει τα τηλεφωνήματα από αλληλέγγυους που θέλουν να δώσουν την στήριξή τους.

Πολλές γυναίκες κρατούμενες συμμετέχουν: στις Κεντρικές Γυναικείες Φυλακές της Καλιφόρνια, σε φυλακή στην πολιτεία της Νεμπράσκα, στο  Lincoln (Nebraska) Correctional Center, σε φυλακή στη πολιτεία του Κάνσας και στην  Merced Jail της California. Οι κρατούμενες αρνούνται είτε να δουλέψουν είτε έχουν ξεκινήσει απεργίες πείνας είτε έχουν ξεκινήσει εξεγέρσεις.

Πολλοί κρατούμενοι στο 6ο στρατόπεδο στις φυλακές του Γκουαντάναμο συνεχίζουν την απεργία πείνας.

Στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, οι φυλακές Φράνκλιν έχουν κλειδωθεί. Δεν δέχονται τηλεφωνήματα. Στην Φλόριντα επίσης κλειδωμένες είναι οι φυλακές Gulf CI και Holmes CI, ενώ οι φυλακές Apalachee East & West και Tomoka CI βρίσκονται σε κατάσταση  επιφυλακής. Στην Minnesota η φυλακή St. Cloud και στην Indiana το Miami Correctional Facility Unit P. είναι κλειδωμένες. Στις γυναικείες φυλακές Merced County Jail, όπου οι κρατούμενες συνεχίζουν την απεργία πείνας, έχουν κλειδωθεί στα κελιά τους ενώ οι φύλακες όχι μόνο έχουν εντολή να πυροβολήσουν, αλλά απείλησαν ότι θα αμολήσουν τα σκυλιά πάνω στις κρατούμενες.

Τέλος, υπάρχει μία αναφορά για έναν κρατούμενο, ο οποίος έχει υποστεί βασανιστήρια, βρίσκεται σε απομόνωση και η διοίκηση δεν δίνει πληροφορίες στην οικογένειά του σχετικά με την υγεία του. Πρόκειται για τον James “Dhati Khalid” Plesant, ο οποίος μετήχθη από τις φυλακές St Clair στην απομόνωση του Donaldson Correctional Facility.

Οι κρατούμενοι απεργοί έχουν εκφράσει μια ευρεία γκάμα αιτημάτων και στόχων, κάποιοι βραχυπρόθεσμοι, κάποιοι μακροπρόθεσμοι. Αυτό όμως, που  συνδέει όλες τις κινητοποιήσεις είναι ο αγώνας για το τέλος της σκλαβιάς στις φυλακές. Αυτές οι απεργίες είναι το αποτέλεσμα πολύχρονου σχεδιασμού και οργάνωσης από κρατούμενους και αλληλέγγυους και έρχονται ως συνέχεια πολλών μικρότερων απεργιών και εξεγέρσεων που έχουν ταρακουνήσει το σύστημα τα τελευταία 6 χρόνια.

Η κινητοποίηση στηρίζεται από μια ευρεία συμμαχία διαφόρων οργανώσεων, όπως το Free Alabama Movement, το Formerly Incarcerated, Convicted People, and Families Movement, την Incarcerated Workers Organizing Committee (IWOC), κομμάτι του  Industrial Workers of the World, το The Ordinary People Society, διάφορες τοπικές ομάδες του Anarchist Black Cross Federation , το National Lawyers Guild, το t’s Going Down, και πολλές άλλες ομάδες και άτομα.

Δράσεις αλληλεγγύης πραγματοποιούνται όλες τις τελευταίες μέρες τόσο σε πόλεις στις Η.Π.Α. όσο και διεθνώς. Ενδεικτικά αναφέρουμε την πορεία στο Πόρτλαντ, όπου διαδηλωτές απέκλεισαν για λίγη ώρα τα McDonalds και τα γραφεία της εταιρείας AT&T. Αυτές οι δύο εταιρείες εκμεταλλεύονται την απλήρωτη εργασία των κρατουμένων. Στη συνέχεια η πορεία συγκεντρώθηκε έξω από το δικαστικό κέντρο, στο οποίο κρατούνται κάποιοι εκατοντάδες υπόδικοι και φώναξε συνθήματα. Η πορεία δέχτηκε επίθεση από τους μπάτσους και έγιναν συλλήψεις. Στο Όκλαντ πορεία στο κέντρο της πόλης στοχοποίησε εταιρείες όπως το AT&T, το UPS και την Bank of America, γράφοντας συνθήματα και σπάζοντας τζάμια. Οι μπάτσοι απάντησαν με αρπαγές και συλλήψεις διαδηλωτών. Στο Τούσον της Αριζόνας έγινε πορεία 70 αναρχικών ,όπου μοιράστηκε το κάλεσμα της απεργίας. Στην Ατλάντα η πορεία «επισκέφτηκε» πολλές εταιρείες και εμπορικά καταστήματα, τα οποία κερδοφορούν από την σκλαβιά στις φυλακές, όπως τα Wendy’s, τα McDonalds, το Aramark και τα Starbucks. Οι μπάτσοι επιτέθηκαν βίαια με ξυλοδαρμούς και χημικά και έγιναν συλλήψεις. Τρεις συλληφθέντες αντιμετωπίζουν σοβαρά κακουργήματα και βρίσκονται προφυλακισμένοι. Πολλές άλλες δράσεις αλληλεγγύης έχουν πραγματοποιηθεί τις τελευταίες μέρες σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ αλλά και διεθνώς.

πηγές: IWOC-IWW facebook itsgoingdown.org http://www.maskmagazine.com

 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ «ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ»

ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ Η.Π.Α

Συνέλευση αλληλεγγύης στον αγώνα των κρατουμένων ενάντια στη σκλαβιά

________________________________________________

________________________________________________

Παρέμβαση στη Bayer και προσαγωγές

Η Bayer ενοχλείται από οτιδήποτε θυμίζει το ναζιστικό παρελθόν της καθώς και τη συμμετοχή της στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα.

Σαν «Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές» πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στην έδρα της Bayer στο Μαρούσι στα πλαίσια κινήσεων αλληλεγγύης στον αγώνα ενάντια στη σκλαβιά που βρίσκεται σε εξέλιξη στις αμερικάνικες φυλακές. Η παρέμβαση περιελάμβανε μοίρασμα κειμένων, τρικάκια και ανάρτηση πανό στο κτήριο της εν λόγω εταιρίας. Σε σύντομο χρονικό διάστημα πολυπληθής ομάδα ΔΙΑΣ και περιπολικών ακινητοποίησαν τους έντεκα συντρόφους που συμμετείχαν στην παρέμβαση και τους προσήγαγαν στη ΓΑΔΑ. Η κινητοποίηση της αστυνομίας έγινε κατόπιν ειδοποίησης από τους υπεύθυνους της εταιρίας. Οι σύντροφοι/ισσες μετά από τετράωρη παραμονή στη ΓΑΔΑ αφέθηκαν ελεύθεροι. Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε κατά την διάρκεια της παρέμβασης :

BAYER: Τα κέρδη της βουτηγμένα στο αίμα

( η αγαπημένη εταιρεία του ναζί Μένγκελε )

Η 13η τροπολογία του συντάγματος της Αμερικής αναφέρει: «Ούτε δουλεία, ούτε ακούσια υποδούλωση, μπορεί να υπάρχει, εντός των Η.Π.Α., ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΗΣ της περίπτωσης τιμωρίας για εγκλήματα που οι εναγόμενοι έχουν καταδικαστεί.»

Η δουλεία στις ΗΠΑ δεν καταργήθηκε ποτέ, οι κρατούμενοι είναι οι σύγχρονοι σκλάβοι.

Σήμερα στις Η.Π.Α βρίσκονται 2,5 εκατομμύρια φυλακισμένοι/ες, το κράτος – κεφάλαιο τροφοδοτεί τις φυλακές του με πληθώρα φτωχών και αποκλεισμένων, ιδανικών υποψηφίων για καταναγκαστικά έργα. Αρκετές από τις φυλακές έχουν ιδιωτικοποιηθεί αλλά και αυτές, που δεν έχουν ιδιωτικοποιηθεί στηρίζουν τη λειτουργία τους οικονομικά στον εξαναγκασμό των φυλακισμένων να δουλεύουν, χωρίς καθόλου απολαβές, σε πολυεθνικούς κολοσσούς, σε φυτείες, στην στρατιωτική βιομηχανία κ.λπ

Από τις 9 Σεπτέμβρη δεκάδες χιλιάδες κρατούμενοι στις φυλακές των ΗΠΑ έχουν ξεκινήσει, όπως οι ίδιοι αναφέρουν, τον «αγώνα ενάντια στη σκλαβιά» συμμετέχοντας σε δράσεις αντίστασης: απεργία από την εργασία – σκλαβιά, εξεγέρσεις, απεργίες πείνας, καταστροφές. Οι φυλακές της Αμερικής βρίσκονται σε αναβρασμό. Η εξουσία απάντησε με το μόνο τρόπο που γνωρίζει, με βασανισμούς κρατουμένων, μαζικές μεταγωγές, απομονώσεις, απειλές κλπ.

Η Bayer είναι μια από τις εταιρείες, που εκμεταλλεύεται κρατούμενους από τις φυλακές των ΗΠΑ χρησιμοποιώντας τους σαν σκλάβους. Άλλωστε, για τη Bayer αυτή δεν είναι μια πρωτόγνωρη διαδικασία. Και στο παρελθόν, μπροστά στο θεό του κέρδους δε δίστασε να βουτήξει στο αίμα, αφού είναι μια από τις εταιρίες, που ωφελήθηκαν τα μέγιστα από την άνοδο των ναζί στην εξουσία. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτέλεσαν για τη Bayer δεξαμενές εργατικού δυναμικού.

Στο βωμό των κερδών της η Bayer έχει θυσιάσει χιλιάδες Εβραίους, κομμουνιστές, αντιφρονούντες, ρομά και ομοφυλόφιλους, όχι μόνο λόγω της καταναγκαστικής εργασίας μέχρι θανάτου, αλλά και επειδή τους χρησιμοποιούσε ως πειραματόζωα στα εργαστήρια της, υπό την εποπτεία μάλιστα του περιβόητου Δρ Μένγκελε. Μέγα τεχνολογικό επίτευγμα της Bayer εκείνη την περίοδο ήταν και η παραγωγή του αέριου Zyklon B με το οποίο θανατώνονταν στους θαλάμους αερίων οι κρατούμενοι του Γ’ Ράιχ μέχρι το 1945.

Όταν το αέριο ZyklonB ενώθηκε με τον «Πορτοκαλί Παράγοντα».

Μιλώντας σήμερα για την Bayer δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε έστω επιγραμματικά στην «εξαγορά του αιώνα», έναντι 66 δις δολαρίων. Η εν λόγω εταιρία εξαγόρασε την Monsanto, μια εταιρία της οποίας το όνομα έχει συνδεθεί με τους γενετικά τροποποιημένους σπόρους και τα μεταλλαγμένα τρόφιμα «σερβίροντας» στην καθημερινή διατροφή εκατομμυρίων ανθρώπων «σκουπίδια» με καρκινογόνες ουσίες. Παράλληλα, δημιουργείται ένας κολοσσός, ο οποίος σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ειδικών θα ελέγχει το 29% των σπόρων παγκοσμίως και το 24% των φυτοφαρμάκων, καθορίζοντας έτσι επί της ουσίας τις τιμές στα είδη διατροφής σε παγκόσμια κλίμακα.

Αυτή η εξαγορά δεν είναι η μόνη που «συνδέει» τις δύο εταιρίες. Όπως η Bayer έτσι και η Monsanto ευθύνεται για μαζικής κλίμακας δολοφονίες. Στο πρόσφατο παρελθόν κατά τον πόλεμο του Βιετνάμ ήταν η εταιρία, που προμήθευε τον αμερικάνικο στρατό με τον «Πορτοκαλί Παράγοντα», με τον οποίο η αεροπορία βομβάρδιζε τα εδάφη της χώρας με στόχο την απογύμνωση των δασών. Η χημική αυτή ουσία σκότωσε ή ακρωτηρίασε 500.000 ανθρώπους και είναι υπεύθυνη για εκατοντάδες  χιλιάδες παιδιά γεννημένα με δυσμορφίες.

Ο αγώνας ενάντια στη σκλαβιά μας αφορά όλους, γιατί εναντιώνεται στην καταπίεση, στον εγκλεισμό, στην εξουσία γενικότερα. Είναι ένας αγώνας των φτωχών και αποκλεισμένων, οι οποίοι στοιβάζονται στις αμερικάνικες φυλακές και απέναντί τους έχουν να αντιμετωπίσουν το πιο ισχυρό κράτος στον κόσμο, τις ΗΠΑ, καθώς και πολυεθνικούς κολοσσούς.

ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΥΗ ΣΤΟΝ «ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ»

ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΗΠΑ

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές

____________________________________________

Παρέμβαση αντιπληροφόρησης στην Ακρόπολη (9/10)

____________________________________________

Ενημέρωση από τη συγκέντρωση στην πρεσβεία των ΗΠΑ

_________________________________

Κατάληψη στην ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

Μετά από μισή ώρα κατάληψης οι μπάτσοι εισχώρησαν στο κτήριο της ελληνοαμερικάνικης ένωσης και προσήγαγαν 22 συντρόφους/ισσες.

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στην ΓΑΔΑ – Άμεση απελευθέρωση των προσαχθέντων από την Ελληνοαμερικάνικη

Κάτω τα ξερά σας από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες μας

Ενημέρωση από τη δίκη για την κατάληψη της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης

Οι σύντροφοι/ισσες επεδίωξαν να δικαστούν σήμερα κάτι που τελικά πραγματοποιήθηκε. Κρατώντας ενιαία στάση όπως και κατά τη σύλληψη  στο στάδιο των απολογιών διάβασαν την παρακάτω πολιτική δήλωση. Ως προς το αποτέλεσμα της δίκης η κατηγορία για τη «διατάραξη οικιακής ειρήνης» έπεσε λόγω δικονομικών προβλημάτων που υπήρχαν, ως προς την κατηγορία της «παράνομης κατακράτησης» οι σύντροφοι/ισσες καταδικάστηκαν σε τρεις μήνες φυλάκισης και ως προς την «απείθεια» η κατηγορία αναβαθμίστηκε σε «ψευδή ανώμοτη κατάθεση» καταδικάστηκαν σε ένα χρόνο φυλάκισης. Μετά τη συγχώνευση των ποινών η τελική απόφαση ήταν φυλάκιση ενός χρόνου και ενός μήνα. Ακολουθεί η πολιτική δήλωση που διαβάστηκε στο δικαστήριο :

Πολιτική δήλωση στο δικαστήριο των 22 συλληφθέντων από την κατάληψη στην Ελληνοαμερικανική Ένωση

Σήμερα στις Η.Π.Α. βρίσκονται 2,5 εκατομμύρια έγκλειστοι σε κρατικές και ιδιωτικές φυλακές, οι οποίες στηρίζουν την λειτουργία τους στην εκμετάλλευση της απλήρωτης ή της ισχνά αμειβόμενης εργασίας των κρατουμένων. Η αστική δημοκρατία φυλακίζει πρώτα απ’ όλα τους ταξικά καταπιεσμένους. Στην Αμερική η δουλεία των καταπιεσμένων δεν καταργήθηκε ποτέ. Το αμερικάνικο σύνταγμα αναφέρει : «Ούτε δουλεία, ούτε ακούσια υποδούλωση, μπορεί να υπάρχει, εντός των Η.Π.Α., ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΗΣ της περίπτωσης τιμωρίας για εγκλήματα, που οι εναγόμενοι έχουν καταδικαστεί.» Με αυτή τη τακτική, οι κεφαλαιοκράτες έχουν διασφαλίσει την συνέχιση της σκλαβιάς εντός των τειχών για όφελος πολυεθνικών , της στρατιωτικής βιομηχανίας κ.α. Στις 9 Σεπτέμβρη, οι κρατούμενοι/ες στις αμερικάνικες φυλακές ξεκίνησαν μαζική απεργία από την εργασία,  αποφασισμένοι να δώσουν ένα τέλος στο καθεστώς σκλαβιάς. Στις 3 εβδομάδες που μετράει η κινητοποίηση εντεινόμενης αντίστασης μέσα και έξω απ’ τις φυλακές, χιλιάδες κρατούμενοι σε 40 φυλακές σε όλη τη χώρα συμμετέχουν σε αποχή από τα μεροκάματα, απεργίες πείνας, αποχές από τα συσσίτια, εξεγέρσεις, καταστροφές κ.α. Το κράτος σε αυτό το διάστημα έχει απαντήσει με όξυνση της καταστολής, με  τιμωρητικές μεταγωγές και απομονώσεις κρατουμένων,  βασανιστήρια αλλά και με απειλές εναντίον των οικογενειών τους.

Εμείς στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των κρατουμένων ενάντια στην σκλαβιά, καθώς τον αντιλαμβανόμαστε σαν κομμάτι του συνολικότερου αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Για το λόγο αυτό, το πρωί της 26ης Σεπτέμβρη, προβήκαμε σε κατάληψη της Ελληνοαμερικάνικης Ένωσης, με σκοπό να μπλοκάρουμε την ομαλή λειτουργία του ιδρύματος, το οποίο είναι φορέας αμερικανικών συμφερόντων στην Ελλάδα. Η κίνησή αυτή συντέλεσε στην σύλληψή μας από τους ένστολούς φρουρούς του κράτους.

Κατηγορούμαστε για διατάραξη οικιακής ειρήνης.  Όχι μόνο δεν αναγνωρίζουμε καμία ειρήνη, καθώς βρισκόμαστε σε συνεχή πόλεμο με κράτος, κεφάλαιο και δικαστική εξουσία, αλλά ακόμα περισσότερο επιδιώκουμε τη διάρρηξη της κοινωνικής ειρήνης, που προσπαθείτε να επιβάλλετε . Βιώνουμε τον ταξικό πόλεμο καθημερινά. Η κοινωνική σας ειρήνη είναι μια απάτη, που επικαλείστε  για να αποκρύψετε την κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η κοινωνική σας ειρήνη θέλει να επιβάλλει τη σιωπή. Με την παρέμβασή  μας στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση επιχειρήσαμε να σπάσουμε την σιωπή, αναδεικνύοντας την μαζικότερη κινητοποίηση στην ιστορία των αμερικάνικων φυλακών. Όπως δηλώσαμε και στην ΓΑΔΑ,  έτσι κι εδώ δηλώνουμε, ότι ως αναρχικοί δεν συνεργαζόμαστε με το κράτος και τους μηχανισμούς του. Πολύ δε περισσότερο, δεν συναινούμε στο φακέλωμά μας και γι’ αυτό το λόγο αρνηθήκαμε να δώσουμε αποτυπώματα κι φωτογραφίες.

Σε σχέση με την κατηγορία της παράνομης κατακράτησης, στόχος μας ήταν να παρακωλύσουμε τις διαδικασίες της ένωσης, μη επιτρέποντας την είσοδο σε κανέναν. Αντιστρέφοντας λοιπόν την κατηγορία :  «Εσείς είστε που κρατάτε σε ομηρία τους καταπιεσμένους,  με το ρόλο που έχετε αναλάβει, υπηρετώντας  τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης.»

Οι διώξεις μας δυναμώνουν ακόμα περισσότερο τον αγώνα ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και την κυριαρχία

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι επιτακτική ανάγκη η αλληλεγγύη μας να έχει στόχο την όξυνση του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

ΑΛΛΗΛΕΓΥΗ ΣΤΟΝ «ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ»

ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΗΠΑ

Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές

Σύντροφοι-Συντρόφισσες

Η καλύτερη απάντηση στην καταστολή του κράτους είναι η συνέχιση του αγώνα. Καλούμε σε Συγκέντρωση στην πρεσβεία των ΗΠΑ το Σάββατο 1η Οκτώβρη στις 6 μ.μ.

______________________________________________________

Αποκλεισμός των STARBUCKS στο Μοναστηράκι

Στα πλαίσια του (2ου) πανελλαδικού 2ημερου δράσεων αλληλεγγύης στον αγώνα ενάντια στη σκλαβιά που έχουν ξεκινήσει κρατούμενοι στις αμερικάνικες φυλακές σήμερα Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου δεκάδες αλληλέγγυοι πραγματοποίησαν αποκλεισμό των STARBUCKS στο Μοναστηράκι (Μητροπόλεως και Αιόλου) . Τα STARBUCKS είναι ακόμα μια από τις εταιρίες που εκμεταλλεύονται το καθεστώς της δουλείας που έχει επιβληθεί στους/στις κρατούμενους/ες στις ΗΠΑ εξασφαλίζοντας και άλλα κέρδη στον πολυεθνικό κολοσσό. Κατά τον 2ωρο αποκλεισμό από αρκετούς/ες αλληλέγγυους/ες μοιράστηκαν πολλά κείμενα τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά και πετάχτηκαν τρικάκια. Επίσης γράφτηκαν συνθήματα στα τζάμια και στον τοίχο του καταστήματος.

Επίσης την Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου έγινε παρέμβαση στη συναυλία του Θανάση Παπανκωσταντίνου στη Τεχνόπολη στο Γκάζι με μαζικό μοίρασμα κειμένων, τρικάκια κλπ.

Συνέλευση αλληλεγγύης στον αγώνα των κρατουμένων ενάντια στη σκλαβιά

     ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ «ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ»

ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ Η.Π.Α

Συνέλευση αλληλεγγύης στον αγώνα των κρατουμένων ενάντια στη σκλαβιά

Η αφίσα της Συνέλευσης

Η προκήρυξη της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στους Πολιτικούς Κρατούμενους, τους διωκόμενους και τους φυλακισμένους αγωνιστές

______________________________________________________________________

TEV-DEM : Η ανθρωπότητα έγινε μάρτυρας του κοινού αγώνα και της νίκης του Κουρδικού, του Αραβικού, των Ασσυριακού και του Τουρκμενικού λαού. – Η Συντακτική Συνέλευση του Δημοκρατικού Ομοσπονδιακού Συστήματος της Βόρειας Συρίας κάλεσε τον λαό της Συρίας να υποστηρίξει το SDF και να σώσει την περιοχή από την τούρκικη κατοχή και τρομοκρατία. Η Συντακτική Συνέλευση έκανε κάλεσμα προς το διεθνές κοινό να σταθεί ενάντια στην τουρκική κατοχή… 

29 Αυγούστου 2016

Η εκτελεστική επιτροπή του TEV-DEM («κίνημα για την δημοκρατική κοινωνία», η οργανωτική βάση των δομών αυτοδιεύθυνσης της Rojava) με μια γραπτή δήλωσή της θύμισε ότι το κατοχικό τουρκικό κράτος είχε σχέδια για τη Rojava και τη Συρία από την αρχή της Συριακής επανάστασης και ο Ερντογκάν ήθελε να κατακτήσει την περιοχή ακριβώς όπως ο Σουλτάνος Yavuz Selim με τον πόλεμο που διεξήγαγε το 1516 (Marj Dabiq). Γι’ αυτό η κατοχή της Jarablus ξεκίνησε τη μέρα Marj Dabiq. Ξρκινήσαμε αιώνες πριν.

Η εκτελεστική επιτροπή επισήμανε ότι ο Ερντογκάν και το AKP είχαν δείξει τις βρώμικες προθέσεις τους όταν χρησιμοποίησαν τις συμμορίες του ISIS με τις επιθέσεις τους στο Kobanê, αλλά εξοργίστηκαν όταν η ανθρωπότητα έγινε μάρτυρας του κοινού αγώνα και της νίκης του Κουρδικού, του Αραβικού, των Ασσυριακού και του Τουρκμενικού λαού που προστάτεψαν την τιμή της ανθρωπότητας με την θυσία τους. Το TEV-DEM περιέγραψε την κατοχή της Jarablus ως επίθεση στην ανθρωπότητα και τόνισε ότι οι Κούρδοι δεν θα επιτρέψουν πλέον στις διεθνείς δυνάμεις να θυσιάζουν τους Κούρδους, αλλά αντιθέτως, θα υπερασπιστούν την ελευθερία και την τιμή τους με την αποφασιστικότητά τους και την κινητοποίησή τους.

31 Αυγούστου 2016

Η Συντακτική Στνέλευση του Δημοκρατικού Ομοσπονδιακού Συστήματος της Βόρειας Συρίας ανακοίνωσε την τελική διακήρυξή της από την συνάντησή της στο Derik και προγραμμάτισε την επόμενη συνάντησή της για το Νοέμβρη.

Στην τελική διακήρυξη της συνάντησής της, η Συντακτική Συνέλευση επισήμανε ότι το ιμπεριαλιστικό σύστημα και οι συμμορίτικες ομάδες δεν ευχαριστήθηκαν από τη νίκη στην Manbij και από την αγάπη του λαού της περιοχής για τους μαχητές του SDF (Συριακό Δημοκρατικό Μέτωπο) και το Μπααθικό καθεστώς κατάφερε μια συμφωνία με την Τουρκία και το Ιράν, με σκοπό να αποτρέψει την απελευθέρωση των περιοχών Jarablus, Bab και Shehba. Η Συντακτική Συνέλευση περιέγραψε την καθεστωτική επίθεση στην Hesekê ως αποτέλεσμα αυτής της συμφωνίας και είπε ότι αυτές οι χώρες εξαπέλυσαν το ISIS πάνω στην Shehba όταν τα σχέδιά τους για την Hesekê απέτυχαν.

Η Συντακτική Συνέλευση περιέγραψε την κατοχή της Jarablus ως παράνομη επιδίωξη της Τουρκίας να γίνει η νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία και να νικήσει το Ομοσπονδιακό σχέδιο στην Rojava.

Η Συντακτική Συνέλευση του Δημοκρατικού Ομοσπονδιακού Συστήματος της Βόρειας Συρίας κάλεσε τον λαό της Συρίας να υποστηρίξει το SDF και να σώσει την περιοχή από την τούρκικη κατοχή και τρομοκρατία. Η Συντακτική Συνέλευση έκανε κάλεσμα προς το διεθνές κοινό να σταθεί ενάντια στην τουρκική κατοχή…

______________________________________________________

Νικήσαμε! Η Μάνμπιτζ είναι ελεύθερη

Ανταπόκριση από τους ρεπόρτερ

του Επαναστατικoύ Συνδέσμου Διεθνιστικής Αλληλεγγύης

Μετά από δυόμησι μήνες σκληρών μαχών, και με μεγάλο κόστος αίματος η Μάνμπιτζ απελευθερώθηκε. Οι ισλαμοφασιστικές συμμορίες ηττήθηκαν κατά κράτος, οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις -οι YPG/YPJ και οι σύμαχοί τους, ανάμεσά τους κι εμείς- επικράτησαν σε όλη την πόλη και όλη τη γύρω περιοχή.

Η επιχείρηση απελευθέρωσης της Μάνμπιτζ ήταν η πιο σκληρή και αποφασιστική μάχη του πενταετούς αυτού πολέμου, (μετά, φυσικά, από αυτήν στο Κομπάνυ) και σηματοδοτεί μία κρίσιμη καμπή των εξελίξεων στην Συρία αλλά και στη Μέση Ανατολή συνολικά. Η πόλη αυτή ήταν το ισχυρότερο κέντρο και οχυρό του Νταές σε όλη την ευρύτερη περιοχή, και δίαυλος ανατροφοδότησης και επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο, μέσω βεβαίως των τουρκικών συνόρων και του -απροκάλυπτα κατά καιρούς- συνεργαζόμενου φασιστικού καθεστώτος του AKP. Από αυτή την συνοριακή γραμμή, και ιδιαίτερα από το πέρασμα της Τζαραμπλούς, ανατροφοδοτείται κυρίως ο Νταές σε πολεμικό υλικό, κεφάλαια και μαχητές, όλα αυτά τα χρόνια στη Συρία, και ειδικά από τότε που οι δυναμεις της YPG/YPJ απελευθέρωσαν τη Σενγκάλ, διέσωσαν τους Γιεζίντι και διέκοψαν το βόρειο δίαυλο μεταξύ των ιρακινών και συριακών εδαφών που ήλεγχε ο Νταές.

Για να γίνει καλύτερα κατανοητή η σημασία της αποκοπής των ισλαμοφασιστών από την Τουρκία -που δεν έχει ωστόσο ολοκληρωθεί ακόμα-, αξίζει να αναφερθεί ότι σύμφωνα με κάποιες πρόχειρες εκτιμήσεις Τούρκων συντρόφων, (πεπειραμένων στελεχών των Ενωμένων Δυνάμεων Ελευθερίας /BOG , στο πλευρό των οποίων πολεμούν σε αυτή τη φάση οι μαχητές του ΕΣΔΑ, αλλά και με τους οποίους συνεργάζονται οι απεσταλμένοι ρεπόρτερ του ΕΣΔΑ) υπολογίζεται ότι βρίσκονται εντός της τουρκικής επικράτειας περίπου 30-50.000 μάχιμοι και 3-5 εκατομμύρια υποστηρικτές του Νταές.

Η Μάνμπιτζ ήταν η μεγαλύτερη πόλη που είχαν στην κατοχή τους οι ισλαμοφασίστες στη Συρία μετά τη Ράκα, και ως εκ τούτου είχαν συσσωρεύσει εκεί μεγάλες δυνάμεις και εφόδια. Δεδομένης και της τεράστιας στρατηγικής της σημασίας , η επιχείρηση κατάληψης της πόλης θεωρούταν εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Πράγματι, σε αντίθεση με πολλές άλλες περιπτώσεις, οι Νταεσίτες προέβαλλαν σθεναρή αντίσταση με πολύ μεγάλη δύναμη πυρός. Μολαταύτα η τακτική των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων αποδείχτηκε αποτελεσματική, και η επιμονή και η αποφασιστικότητα των μαχητών τους ανυποχώρητη.

Πριν από περίπου δυόμιση μήνες στις 31 Μαΐου, (και ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα άφηναν εσκεμμένα να εννοηθεί, με δηλώσεις στελεχών και κινήσεις δυνάμεων στο έδαφος, ότι θα κινηθούν προς τη Ράκα) οι ΣΔΔ ξεκίνησαν να κινούνται προς τη Μάνμπιτζ. Στις αρχές Ιουνίου, με μία αιφνιδιαστική αστραπιαία επιχείρηση κατέλαβαν όλα τα γύρω χωριά, περικυκλώνοντας την πόλη, αποκόπτωντάς την έτσι από τη Ράκα και τη Τζαραμπλούς, και δημιουργώντας κλοιό πολιορκίας.

Έναν κλοιό που, και εσκεμμένα αλλά και εκ των πραγμάτων, δεν ήταν ολοκληρωτικά ασφυκτικός. Η περιοχή της περιμέτρου δηλαδή, είναι τόσο μεγάλη, που αν και ελεγχόταν στρατιωτικά κι από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και δεν επέτρεπε στους ισλαμμοφασίστες να προβούν σε οργανωμένες επιχειρήσεις χωρίς να γίνουν εγκαίρως αντιληπτοί, επέτρεπε όμως σε μεμονομένες μικροομάδες λιποτακτών να δραπετεύσουν στα μουλωχτά, σε συνθήκες αφέγγαρου σκότους, κι έτσι οι δυνάμεις τους σιγά σιγά φυλοροούσαν.

Πολλές φορές ωστόσο, οι συμμορίτες προσπάθησαν με οργανωμένες επιθέσεις να διασπάσουν τις γραμμές των ΣΔΔ, προσκρούοντας ωστόσο σε σθεναρή άμυνα, και αποτυγχάνοντας επανειλημένα.

Παράλληλα, με προσεκτικές κινήσεις από ένα σημείο κι έπειτα, προκειμένου να περιοριστούν οι απώλειες από τη δική μας πλευρα, και με την (πραγματική, πλην επιφυλακτική και περιορισμένη) συνδρομή των αεροπορικών βομβαρδισμών της Διεθνούς Συμμαχίας, ο κλοιός ολοένα και έσφιγγε, συμπιέζοντας τους Νταεσίτες στο κέντρο της πόλης. Τις τελευταίες αυτές εβδομάδες, οι Ενωμένες Δυνάμεις Ελευθερίας απέστειλαν ομάδες μαχητών σε διαφορετικά σημεία της πρώτης γραμμής στο κέντρο της πόλης, συνδράμοντας αποφασιστικά στην τελική επίθεση και την εξουδετέρωση των ισλαμοφασιστών.

Στις 12 Αυγούστου το απόγευμα, οι εναπομείναντες συμμορίτες, προκειμένου να διαφύγουν, και γνωρίζοντας τη δέσμευση των ΣΔΔ να βάζουν σε προτεραιότητα την προστασία των αμάχων, απήγαγαν μεγάλο αριθμό πολιτών, Αράβων ως επί το πλείστον από τη γειτονιά Αλ Σαμπρ*, και χρησιμοποιώντας τους ως ανθρώπινες ασπίδες, δραπέτευσαν προς την Τζαραμπλούς με ένα κομβόι 500 αυτοκινήτων και 400 μοτοσυκλετών. Οι ΣΔΔ έδωσαν διαταγή κατάπαυσης πυρός για να προστατεύσουν τους απηχθέντες αμάχους, ωστόσο κάποιοι Νταεσίτες εντοπίστηκαν ανάμεσα σε πολίτες και συνελλήφθησαν.

(Πληροφορίες αναφέρουν ότι πολύ σύντομα αργότερα, μεγάλος αριθμός αυτών των αιχμαλώτων πολιτών διέφυγαν και γύρισαν στην Μάνμπιτζ, χαιρετίζοντας ουσιαστικά την απελευθέρωσή της από τις ΣΔΔ.)

Παράλληλα, πλήθη ταλαιπωρημένων από τις κακουχίες αλλά και τραυματισμένων πολιτών, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά, διασώθηκαν από τις ΣΔΔ, τους διανεμήθηκε φαγητό και νερό, και μεταφέρθηκαν σε ασφαλή μέρη και σε νοσοκομεία.

Οι συνθήκες καταπίεσης που είχε επιβάλλει ο Νταές ήταν αφόρητες και οι απλοί άνθρωποι ζούσαν μια καθημερινότητα ανέχειας και στέρησης.

Ο καθαρισμός και η ανοικοδόμηση της πόλης έχει ήδη ξεκινήσει και οι κάτοικοι, ανακουφισμένοι από το τέλος της τυραννίας των ισλαμοφασιστών, έχουν αρχίσει σιγά σιγά να επιστρέφουν στα σπίτια τους και τις ζωές τους. Η καταστροφή ωστόσο είναι τεράστια. Η εικόνα της επόμενης μέρας είναι αποκρουστική. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι μπάζα και σκουπίδια, αλλά ακόμα και διάσπαρτα πτώμματα. Κατεστραμμένα και γκρεμισμένα κτίρια παντού και τρύπες από βλήματα και σφαίρες. Μέσα από τα χαλάσματα όμως, ανατέλει η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.

Το επόμενο βήμα είναι προφανές, και οι στιγμές ιστορικές. Οι μονάδες των ΣΔΔ έχουν είδη αρχίσει την προέλασή τους προς την Αλ Μπαπ, εκκαθαρίζοντας και ελέγχοντας την περιοχή της υπαίθρου στους δρόμους προς την πόλη. Καταλαμβάνουν ήδη στρατηγικές θέσεις προκειμένου να απελευθερωθούν άμεσα τα βασικά, μεγάλα γύρω χωριά (Arima, Qabasin,Bza’a, Tadif ) και να ξεκινήσει η επίθεση στην ίδια την Αλ Μπαπ.

Αυτή είναι και η τελευταία μεγάλη πόλη που ελέγχει ο Νταές στη βόρεια Συρία, και η κατάληψή της είναι η φυσική συνέχεια της νικηφόρας επιχείρησης στη Μάνμπιτζ, και η ολοκλήρωση της στρατηγικής των ΣΔΔ στην περιοχή. Η απελευθέρωσή της θα σημάνει τον ολοκληρωτικό αποκλεισμό των ισλαμοφασιστών από τον υπόλοιπο κόσμο, και την ασφυκτική περικύκλωσή τους από εχθρικές δυνάμεις. Αν η πτώση της Μάνμπιτζ ήταν η αρχή του τέλους του Νταές στη Συρία, η πτώση της Αλ Μπαπ θα είναι πιθανώς το ήμισυ αυτού του τέλους.

Ακόμα πιο σημαντικά όμως, θα επιφέρει την επι χρόνια πολυπόθητη ένωση του Κομπάνυ με το Αφρίν. Η σπουδαία ιστορική αυτή στιγμή, εκτός και πέρα από τη σημασία της για τους απανταχού Κούρδους, θα εδραιώσει αποφασιστικά την Επανάσταση της Ροτζάβα, που επιχειρεί στο πλαίσιο ενός τεράστιου κοινωνικού μετασχηματισμού, να αλλάξει ριζικά τα πολιτικά, οικονομικά, ταξικά, έμφυλα, φυλετικά, θρησκευτικά και περιβαλλοντικά δεδομένα στη βόρεια, και ενδεχομένως σε όλη τη Συρία, και ακόμα ίσως να επηρεάσει ριζοσπαστικά την τροχιά της ιστορίας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου.

Οι μαχητές του ΕΣΔΑ, έχοντας περάσει ένα μήνα στο μέτωπο της Μάνμπιτζ, χαίρουν καλής υγείας, πλήρους σωματικής ακαιρεότητας, και ακμαίου ηθικού. Στο πλαίσιο οληγοήμερης ανάπαυλας, έχουν συναντηθεί με τους ρεπόρτερ του ΕΣΔΑ προκειμένου να τους ενημερώσουν για τα τεκταινόμενα στη Μάνμπιτζ και να τους παραδώσουν φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό. Ταυτόχρονα, κάνουν ήδη τις απαραίτητες προετοιμασίες για να ξαναφύγουν πολύ σύντομα για το μέτωπο, και να πολεμήσουν στο πλευρό των Ενωμένων Δυνάμεων Ελευθερίας, στην ιστορική αυτή μάχη που επίκειται να λάβει χώρα το αμέσως επόμενο διάστημα.

Οι ρεπόρτερ του ΕΣΔΑ από την άλλη μεριά, συνεχίζουν με επιμονή το έργο τους παρά τις αντίξοες συνθήκες, όντας σε διαρκή κίνηση, ανάμεσα στο μέτωπο και τα μετόπισθεν και σε συχνή επαφή με τους μαχητές του ΕΣΔΑ.

Αυτός ο αγώνας, παρά τις ατέλειες και τις αντιφάσεις του, αναζωπυρώνει το όραμα για την κοινωνική ανατροπή και μας θυμίζει αυτό που στην Ευρώπη τείνουμε να ξεχάσουμε:

Τη δύναμη του ένοπλου λαού, την πίστη και την ελπίδα στην διεθνιστική επαναστατική προοπτική.

Ζήτω η Επανάσταση!

Yaşasın Devrım!

Biji Şoreş!

Σύντροφος Νέστωρ (Heval Nestor)

part of TEXT in ENGLISH

______________________________________________________________________

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της Συνέλευσης Κατειλημμένων Προσφυγικών για την εισβολή στη γειτονιά μας και τη σύλληψη συντρόφου μας

Η σύλληψη (24/8/16) και η δίκη του συντρόφου από τη γειτονιά των Προσφυγικών στο αυτόφωρο (25/8/16) έληξε στις 8.30μμ με την καταδίκη του για “απείθεια” σε 2 μήνες με 3ετή αναστολή και τη δυναμική αποχώρηση των αλληλέγγυων από τα δικαστήρια της Ευελπίδων. Ο σύντροφος αφέθηκε ελεύθερος  στις 10.00μμ. από το Α.Τ. Συντάγματος.

Η ενοχή και καταδίκη του συντρόφου μας στα πλαίσια της πολιτικής αντιπαράθεσης ενάντια στη βιαιότητα της κρατικής καταστολής μέσα στη γειτονιά μας καταδεικνύει τον κοινό τόπο των ειδικών μηχανισμών του κράτους. Η πολιτική αντιπαράθεση που ξεκίνησε με την εισβολή της συμμορίας ΖΗΤΑ στη γειτονιά των προσφυγικών και των άμεσων αντανακλαστικών της κοινότητας, που τους ανάγκασε σε τακτική υποχώρηση, στοχοποίησε δικαστικά έναν σύντροφο.

Η κατηγορία, στηριγμένη σε ένα σενάριο ψευδών-μαρτυριών μπάτσων όπου οι ίδιοι σε έναν “τυπικό έλεγχο” δέχθηκαν απειλές, ύβρεις και επιθετικές χειρονομίες από έναν άνθρωπο χωρίς την απόδοση των νόμιμων κατηγοριών (αντίσταση, εξύβριση, σωματικές βλάβες) αλλά μόνο της “απείθειας” (άρνηση απόδοσης στοιχείων) και η καταδίκη για αυτήν φωνάζει την αθλιότητα των σκοπιμοτήτων της αστικής δικαιοσύνης και των κατασταλτικών μηχανισμών. Η επιβολή ποινής 2 μηνών με 3ετή αναστολή για “απείθεια”, την οποία ο σύντροφος αρνήθηκε να είναι εφέσιμος, η κινητοποίηση της αλληλεγγύης αρχικά στο Α.Τ. Αμπελοκήπων και στη συνέχεια, αργά το βράδυ στη ΓΑΔΑ και μέσα στους δρόμους της κατειλημμένης γειτονιάς των Προσφυγικών, και τελικά η αλληλέγγυα και δυναμική στάση στην Ευελπίδων, αποδεικνύει τηγελοιότητα των αποτελεσμάτων τους.

Με αφορμή τα παραπάνω γεγονότα είναι μια ακόμη ευκαιρία για εμάς αφενός να επισημάνουμε την αναγκαιότητα της αναγνώρισης συλλογικά και ως κίνημα των συνολικών σχεδιασμών της καταστολής και την ενδυνάμωση της ενότητας στη δράση, ταυτόχρονα με τη συγκρότηση οργανικών και αλληλέγγυων κοινοτικών-κινηματικών δεσμών. Βρισκόμαστε ήδη σε πολιτική περίοδο κεντρικά σχεδιασμένης παρατεταμένης καταστολής, με προπομπούς τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, τις δικαστικές αρχές και τους φασίστες, ενάντια στον κόσμο των καταπιεσμένων γενικότερα και του αγώνα ειδικότερα.

Αφετέρου να δηλώσουμε εκ νέου επίσημα στο κράτος, τα αφεντικά και τα τσιράκια τους, ότι θεωρούμε όσα έγιναν στις 24 και 25/8 την 2η, πρακτικά, αναβάθμιση της καταστολής και της συνολικής επίθεσης εναντίον μας. Τους προειδοποιούμε για τελευταία φορά ότι αν δεν είναι πραγματικά αποφασισμένοι να πληρώσουν το κόστος του πολέμου τους ενάντια στα Προσφυγικά να γνωρίζουν ότι βρισκόμαστε ήδη στην έφοδο της αντεπίθεσης. Όχι μόνο σε όσους επιχειρούν να χτυπήσουν τα Προσφυγικά αλλά και κάθε άλλο έδαφος του αγώνα

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ και τις ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

Ο ΜΟΝΟΣ ΧΑΜΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΝΕΤΑΙ

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ

26/8/2016

Από την κατειλημμένη γειτονιά της Λ. Αλεξάνδρας

Συνέλευση ΚατειλημμένωνΠροσφυγικών

__________________________

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ συντρόφου από τα Προσφυγικά Αλεξάνδρας, για την σύλληψη του στις 24/8/16 και την δίκη του στις 25/8/16

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ για την σύλληψη στις 24/8/16 και την δίκη μου στις 25/8/16

Τα γεγονότα:

Στις 24/8/16, περίπου στις 8.00μ.μ. και καθώς επέστρεφα από το κάλεσμα για την φασιστική, εμπρηστική επίθεση εναντίον της κατάληψης στέγης μεταναστών Νοταρά, δέχθηκα στοχευμένη επίθεση από τα τομάρια της ομάδας ΖΗΤΑ, οι οποίοι εισέβαλαν για τον σκοπό αυτό μέσα στην κατειλημμένη γειτονιά τον Προσφυγικών της Λ. Αλεξάνδρας. Οι μπάτσοι προσποιούμενοι “τυπικό” έλεγχο, προσπάθησαν να με τρομοκρατήσουν σωματικά και λεκτικά και να αρπάξουν πράγματά μου, όπως το κινητό. Όταν τους ενημέρωσα ότι είμαι καταληψίας των Προσφυγικών υπερασπιζόμενος την γειτονιά και την ταυτότητά μου, αυτό τους προκάλεσε μεγαλύτερη οργή και επιθετικότητα. Απαντώντας στις συνεχείς προκλήσεις τους και επειδή δεν έφερα ταυτότητα μαζί μου, απαίτησα την προσαγωγή μου στο Α.Τ. Αμπελοκήπων, ώστε να “εξακριβώσουν” την ταυτότητά μου. Παράλληλα τους επαναλάμβανα ότι η κίνησή τους αποτελεί ευθεία επίθεση στην κατειλημμένη γειτονιά των Προσφυγικών, η οποία, μετά την ψήφιση τροπολογίας στη βουλή, βρίσκεται εκ νέου σε καθεστώς άμεσης καταστολής.

Όταν μετά από χρονικό διάστημα αναμονής, όπου άρχισε σιγά-σιγά να καταφτάνει αλληλέγγυος κόσμος της γειτονιάς και η πολιτική αντιπαράθεση με την συμμορία των ΖΗΤΑ συνεχιζόταν, κατέφτασε περιπολικό και μεταφέρθηκα στο Α.Τ. Αμπελοκήπων, με την κατηγορία της “απείθειας”, αφού μου περάσαν πισώπλατα χειροπέδες, ειδικά ώστε να καταπονήσουν τις ωμοπλάτες και τους καρπούς μου.

Στο Α.Τ. Αμπελοκήπων εξακριβώθηκαν τα στοιχεία μου, ότι δεν διώκομαι για κάτι και ότι δεν κουβαλώ κάτι “παράνομο” πάνω μου. Η μαχητική αντιπαράθεσή μου με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς συνεχίστηκε μέχρι να μου παραδοθεί το έγγραφο σύλληψής μου, με την κατηγορία της απείθειας, πάνω από 3 ώρες αργότερα. Επίσης με ενημέρωσαν ότι θα με μεταφέρουν στην Αλεξάνδρας, μετά από αίτημα της ΓΑΔΑ, όπως και έγινε. Αυτή είναι η μέθοδος που εφαρμόζεται τα τελευταία 3 χρόνια στις πολιτικές συλλήψεις ή τις προσαγωγές αγωνιστών από την γειτονιά των Προσφυγικών. Στις 6.00π.μ. περίπου με μεταφέρανε εκ νέου, αυτή τη φορά στο Α.Τ. Συντάγματος μέχρι τις 9.00π.μ., οπότε και ξεκίνησα για την Π. Ράλλη.

Στην Ευελπίδων έφτασα περίπου στις 1.30μ.μ. όπου συνάντησα αναντίστοιχη για μια υπόθεση “απείθειας” παρουσία ΜΑΤ και υψηλόβαθμων αξιωματούχων, μαζί με την δυναμική παρουσία των αλληλέγγυων συντρόφων, οι οποίοι με υποδέχθηκαν και με συνόδεψαν με συνθήματα από την κλούβα μεταφοράς ως την αίθουσα της δίκης στο κτίριο 3.

Η δίκη άρχισε περίπου στις 7.00μ.μ., με μεθοδευμένη καθυστέρηση της έδρας, ώστε να αρχίσει σχεδόν τελευταία. Αποτέλεσε μια πολιτικά υπαγορευμένη καταδίκη μου και απόδοση ποινής με την σκοπιμότητα των 2 μηνών με δυνατότητα έφεσης, σε μια διαδικασία όπου δεν υπήρχε κανένα πραγματικό ή λογικό ενοχοποιητικό στοιχείο, πέρα από την κατάθεση των μπάτσων, οι οποίοι απουσίαζαν, και της πολιτικής μου ταυτότητας ως καταληψίας και αγωνιστής. Η προσπάθεια των μισθοφόρων κορακιών του κράτους να συγκαλύψουν το στημένο της υπόθεσης συνοδεύτηκε από συνεχείς διακοπές στην απολογία μου και σιγή ιχθύος σε κάθε αναίρεση, είτε του κατηγορητηρίου είτε των συνεχών αντιφάσεων της έδρας σε σχέση με αυτό και την κατάδειξη της ενοχής μου. Τελικά, μου επιβλήθηκε ποινή 2 μηνών με 3ετή αναστολή, για την οποία αρνήθηκα να κάνω έφεση.

Η λήξη της δίκης-παρωδία συνοδεύτηκε από την αποχώρηση των αλληλέγγυων με συνθήματα. Λόγω της ώρας μεταφέρθηκα ξανά στο Α.Τ. Συντάγματος και αφέθηκα ελεύθερος περίπου στις 10.00μ.μ..

Οι πολιτικές και πρακτικές μου επιλογές, καθ’ όλη την διάρκεια των γεγονότων και της δίκης, βασίστηκαν όχι στην προσωπική αθώωσή μου, αλλά στην υπεράσπιση της γειτονιάς και του αγώνα της κοινότητας των Προσφυγικών από την καταστολή και την λεηλασία, αντιλαμβανόμενος τόσο τα επίδικα όσο και τα διακυβεύματα της κατασταλτικής απόπειρας ενάντια στα Προσφυγικά όσο και την, εκ των συγκεκριμένων συνθηκών, θέση μου στο περιβάλλον αυτό.

Στην δική μου αντίληψη κάθε κίνηση ενάντια στα Προσφυγικά είναι κίνηση εναντίον μου, κάθε κίνηση ενάντια στα Προσφυγικά είναι κίνηση επιθετική συνολικά στις καταλήψεις και κάθε επίθεση σε κάθε μια κατάληψη ξεχωριστά αποτελεί κίνηση πολεμική απέναντι στην κατειλημμένη γειτονιά της Λ. Αλεξάνδρας και στον κόσμο του αγώνα γενικότερα.

Η οργανωμένη επιχείρηση εναντίον μου και εναντίον της κατειλημμένης γειτονιάς των προσφυγικών της Λ. Αλεξάνδρας, αφού, μπροστά στην συλλογική ισχύ της αντίστασης, βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα να υποχωρήσει ή να αναβαθμίσει την επίθεσή, κατέφυγε εκδικητικά στην κατηγορία της απείθειας. Η καταδίκη μου σε δύο μήνες είναι ένα ελάχιστο κόστος μπροστά στην δυναμική παρουσία της αλληλεγγύης για μια τόσο μικρή δικαστικά υπόθεση. Το ανάχωμα που ορθώθηκε απέναντι στην εισβολή των τομαριών ΖΗΤΑ αποτελεί ένα ακόμη σημείο του οδοφράγματος ενάντια στους σχεδιασμούς καταστολής και λεηλασίας των Προσφυγικών της Λ. Αλεξάνδρας.

Η στήριξη των αλληλέγγυων συντρόφων μέσα στην γειτονιά των Προσφυγικών, στο Α.Τ. Αμπελοκήπων, έξω και γύρω από τη ΓΑΔΑ το ίδιο βράδυ και τέλος στην Ευελπίδων, έχτισαν ισχύ και κοινότητα.

Επιπρόσθετα:

Τα γεγονότα της 24ης/8 στην Αλεξάνδρας αποτελούν την απόπειρα μιας πρώτης εισβολής μικρής κλίμακας στα Προσφυγικά μετά την ψήφιση της νέας τροπολογίας στη βουλή. Έχει ως βασικό σχεδιασμό να τρομοκρατήσει την γειτονιά και να καταστείλει την αγωνιζόμενη κοινότητα, την ενότητα, την αυτονομία και την επιβίωση της. Είναι η πρώτη πρακτική εφαρμογή των δηλώσεων της Περιφέρειας Αττικής για “συνενοήσεις” με τους κατοίκους της γειτονιάς “προς ωφελώς τους”.

Αποτελεί ταυτόχρονα κομμάτι ενός συνολικού σχεδιασμού καταστολής του κοινωνικού κινήματος με βασικούς στόχους, σήμερα, τις καταλήψεις και τους χώρους αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης. Η έναρξη της καταστολής ενάντια στις πιο αδύναμες καταλήψεις στέγης στα Εξάρχεια τους προηγούμενους μήνες, η συνέχισή της ενάντια στις καταλήψεις στέγης μεταναστών και προσφύγων στην Θεσσαλονίκη, η επαπειλούμενη εκκένωση της Βανκούβερ και τώρα, με το πρόσχημα της αστικής ανάπλασης, των Προσφυγικών, ταυτόχρονα με τις φασιστικές επιθέσεις σε καταλήψεις και χώρους, δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την ζώσα διαπλοκή δικαιοσύνης, μπάτσων, κυβέρνησης, κεφαλαίου, φασιστών. Αφετέρου, φανερώνουν ότι τα χτυπήματα ενάντια στον κόσμο του αγώνα θα συνεχιστούν ακόμα πιο αναβαθμισμένα, όσο κλείνουν για το καθεστώς οι δικλίδες κοινωνικής αποσυμπίεσης, εντείνονται οι παγκόσμιες και περιφερειακές συγκρούσεις και ανακάμπτει εκ νέου το κατακερματισμένο, απομαζικοποιημένο και σε πολιτική αμηχανία, ριζοσπαστικό-μαχητικό κοινωνικό κίνημα.

Την καταστολή του κόσμου του αγώνα ακολουθεί το αβαντάρισμα του φασισμού, όπως αυτό έχει εκδηλωθεί όλο το τελευταίο διάστημα. Σήμερα στην Νοταρά, χθες στην Ανάληψη, στη Ζαίμη, στην Βανκούβερ και αλλού. Αύριο σε κάθε χώρο και έδαφος που θα βρούν κενό ή με μικρής ισχύος αντιστάσεις.

Η ευθύνη για αυτούς τους κατασταλτικούς σχεδιασμούς βαραίνει συνολικά και συλλογικά το ελληνικό κράτος, την πολιτική διακυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ, τα αδιέξοδα της αντικοινωνικής πολιτικής τους παράλληλα με την στήριξη των πιο ακραίων αντιδραστικών κύκλων (εκκλησία, αγορά, αστυνομικοί, στρατοκρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί). Οι σχεδιασμοί αυτοί εντείνονται και επεκτείνονται από τις συνεχώς οξυνόμενες τοπικές και διεθνείς συγκρούσεις και την ταυτόχρονη αδυναμία του καθεστώτος να ελέγξει και να καταστείλει τα βαθιά κοινωνικά και ταξικά χάσματα εντός του ελλαδικού χώρου.

Και κάποιες λεπτομέρειες:

•Ενώ μου χορηγήθηκε κάθε δυνατότητα σε τροφή, την οποία αρνήθηκα, συνολικά υπέστην, με διάφορους μη βίαιους τρόπους, όπως οι συνεχείς μεταφορές, οι αντιανθρώπινες συνθήκες των κελιών και η μεθοδευμένη καθυστέρηση της υπόθεσής μου, στέρηση ύπνου περίπου 36 και 40 ωρών μέχρι την έναρξη της δίκης και την απελευθέρωσή μου από τα χέρια του κράτους.

•Η μεταχείρισή μου στους χώρους κράτησης ήταν συνοδευόμενη από ένα παυλωφικό σύστημα οικειότητας, το οποίο εκίνησε από την στιγμή της ανακοίνωσης της σύλληψης. Συνοπτικά θα ανέφερα ότι πρώτα επιχείρησαν να με κουράσουν σωματικά και στην συνέχεια να με “μαλακώσουν” ψυχολογικά. Όλη η διαδικασία βρισκόταν κάτω από την εποπτεία ανώτερων κλιμακίων της ΓΑΔΑ και των υπηρεσιών ασφαλείας, οι οποίοι επενεργούσαν στην καθοδήγηση της κίνησης των υπαλλήλων τους, στην προανακριτική διαδικασία και την απόδοση της κατηγορίας, στην γραμμή που κατέθεσαν στους δικαστικούς μηχανισμούς και την παρουσία τους στην Ευελπίδων.

•1 ώρα μετά την άφιξή μου στο Α.Τ. Αμπελοκήπων νεαρός άντρας της ασφάλειας ήρθε στο παραθυράκι του χώρου κράτησής μου, ρωτώντας με “σε ποια οργάνωση” είμαι. Του απάντησα ότι είμαι καταληψίας των Προσφυγικών Λ. Αλεξάνδρας και τον ρώτησα αρχικά σε ποια υπηρεσία είναι αυτός και στη συνέχεια αν είναι της εγκληματικής οργάνωσης της ΕΥΠ, της μαφίας ή του Μιχαλολιάκου. Αρνήθηκε να δώσει οποιαδήποτε απάντηση και αποχώρησε. Κανένας μισθοφόρος του Α.Τ. Αμπελοκήπων, παρά τις ερωτήσεις μου, δεν επιβεβαίωσε ότι ο συγκεκριμένος αναφέρεται εκεί. Ξαναεμφανίστηκε όταν πήγα εκεί για να παραλάβω τα προσωπικά μου αντικείμενα μετά την απελευθέρωσή μου και ξαναέφυγε.

•Η τελευταία φορά που οδηγήθηκαν αγωνιστές των Προσφυγικών σε δίκη για υπόθεση της γειτονιάς ήταν η σύλληψη 7 γειτόνων, τότε από τα μηχανοκίνητα τομάρια των ΔΕΛΤΑ και πάλι την εποπτεία της ΓΑΔΑ, μετά από κάλεσμα μαφιόζου εκμεταλλευτή μεταναστών, ο οποίος είχε εκδιωχθεί από την γειτονιά και υπέβαλε μήνυση στο τοπικό Α.Τ.. Η δίκη έληξε με την αθώωση των αγωνιζόμενων, οι οποίοι κατηγορούνταν για εξύβριση και ελαφρές σωματικές βλάβες.

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΑΣ ΕΜΠΡΟΣ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΟΥΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

 ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ

27/8/2016

Δημοσθένης Καραβόλτσιος

Καταληψίας των Προσφυγικών της Λ. Αλεξάνδρας

Μέλος της Συνέλευσης Κατειλημμένων Προσφυγικών

______________________

ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ…ΝΑ ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ

 Στις 4/8/2016, 177 διαμερίσματα του συγκροτήματος των Προσφυγικών της Λ. Αλεξάνδρας μεταβιβάστηκαν από το ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποιήσης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου) στην Περιφέρεια Αττικής.

Αυτό σημαίνει ότι από ένα σχέδιο οικονομικής εκμετάλλευσης απο ιδιώτες, δρομολογείται από το κράτος μια υποτιθέμενη αναβάθμιση και ανάπτυξη της περιοχής, με σχεδιασμούς που αφορούν τη δημιουργία μουσείου μικρασιατικής κληρονομίας, τη χρήση διαμερισμάτων για τη στέγαση φοιτητών απόρων οικογενειών ή συγγενών ασθενών που νοσηλεύονται στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας, τη δημιουργία γκαράζ κτλ .

Για μας, η συγκεκριμένη πολιτική επιλογή και απόφαση αποτελεί αναβάθμιση της επίθεσης του κράτους ενάντια στους πάνω από 500 ανθρώπους κάθε κατηγορίας της τάξης των καταπιεσμένων που διαμένουν και επιβιώνουν στη συγκεκριμένη περιοχή. Κάτω από τον μανδύα μιας ανθρωπιστικού χαρακτήρα αναδιαμόρφωσης της γειτονιάς, το κράτος ουσιαστικά επιχειρεί την εκδίωξη των μόνιμων κατοίκων των Προσφυγικών επιδιώκοντας ταυτόχρονα όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κοινωνική συναίνεση. Αυτό αποτελεί μέρος της ευρύτερης τακτικής του κράτους να  καταστείλει την κοινωνική και πολιτική αντίσταση.

Πρόκειται για τη δρομολόγηση της εκδίωξης πολιτικών αγωνιστών, προσφύγων, μεταναστών, πρώην αστέγων, ανθρώπων κάθε εθνικότητας ή θρησκεύματος που επέλεξαν να συλλογικοποιήσουν τις ανάγκες τους και να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια. Μέσα σε αυτή τη γειτονιά οι κάτοικοι παίρνουν καθημερινά τη ζωή στα χέρια τους, δημιουργώντας και πλαισιώνοντας δομές που λειτουργούν αυτοοργανωμένα, ισότιμα και αντιιεραρχικά. Δομές για την τροφή (συλλογικός φούρνος και συλλογική κουζίνα), την υγεία και την εκπαίδευση (δομή παιδικού στεκιού και αυτομόρφωσης).

Ως Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα της Κοινότητας και Αλληλέγγυων που δημιουργηθήκαμε το Μάρτιο του 2014, με σκοπό την ενίσχυση των δομών της κοινότητας των Προσφυγικών και τη στήριξη μας σε οποιαδήποτε ενδεχόμενη καταστολή, ένα είναι σίγουρο: Δεν πρόκειται να παραδώσουμε ούτε μια σπιθαμή γης στους σχεδιασμούς του κράτους. Για μας η κοινότητα των Προσφυγικών αντιπροσωπεύει ένα ακόμα ανάχωμα αυτοθέσμισης και αυτοοργάνωσης μέσα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για μας είναι ξεκάθαρο ότι σε κάθε προσπάθεια αφομοίωσης και καταστολής της κοινότητας των Προσφυγικών, θα μας βρουν απέναντι τους.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ

ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΣΤΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

1/9/2016

Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα της Κοινότητας και Αλληλέγγυων (ΑΣΑΚΑ) Προσφυγικών Αλεξάνδρας

Βίντεο για την Κατειλημμένη Κοινότητα Προσφυγικών της Λ.Αλεξάνδρας (2016)

[youtube width=”468″ height=”379″]https://www.youtube.com/watch?v=Tp92o8XmhAw[/youtube]

______________________________________________

Για την σύλληψη συντρόφου στα Προσφυγικά Αλεξάνδρας

______________________________________________________________________

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ 4η ΕΤΗΣΙΑ ΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΤΟΥ INDYMEDIA

 Το Indymedia είναι ένα ισχυρό κινηματικό μέσο αντιπληροφόρησης, προπαγάνδας και ενημέρωσης. Το πόσο σημαντικό μέσο αντιπληροφόρησης είναι έχει φανεί, από τις επιθέσεις που έχει δεχτεί κατά καιρούς από την εξουσία, με αποκορύφωμα την προσπάθεια φίμωσης του τον Απρίλη του 2013. Τα παραπάνω αποδεικνύουν, την μεγάλη αποδοχή και εγκυρότητα που έχει, όχι μόνο στο δικό μας χώρο αλλά και ευρύτερα. Για αυτό, ειδικά στις σημερινές δύσκολες εποχές, η ύπαρξη και η ομαλή λειτουργία του αποτελούν ένα αναντικατάστατο όπλο στα χέρια μας. Αναγνωρίζοντας τη σημασία, που έχει ένας κοινός τόπος ενημέρωσης και επικοινωνίας των αγωνιζόμενων, για μας η σημερινή απολογιστική εκδήλωση αποτελεί πρώτα από όλα μια κινηματική διαδικασία, με βασικό στόχο και προτεραιότητα την εύρυθμη λειτουργία αυτού του μέσου. Αρχικά, θα θέλαμε να αναφερθούμε στο ίδιο το κάλεσμα της διαχειριστικής ομάδας του Indymedia για την ετήσια απολογιστική. Θεωρούμε, ότι ο τρόπος που οργανώθηκε και καλέστηκε είναι προβληματικός. Πιο συγκεκριμένα, η άποψή μας είναι, ότι θα έπρεπε να υπάρχει απολογιστικό κείμενο της διαχειριστικής ομάδας, το οποίο θα διακινούνταν ως εσωτερικό κείμενο στην Αθήνα και στην επαρχία. Παράλληλα, η ίδια η απολογιστική θα μπορούσε να μεταφερθεί τον Σεπτέμβριο, δίνοντας έτσι τον απαραίτητο χρόνο προετοιμασίας σε όσους ενδιαφέρονται να παρευρεθούν και εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα τη συμμετοχή των επαρχιακών πόλεων. Άλλωστε το πρόβλημα στη λειτουργία του Indymedia δεν είναι πρόσφατο και ως εκ τούτου, μια μικρή παράταση ώστε αυτή η απολογιστική να μην είναι αθηνοκεντρική, θα ήταν παραπάνω από θεμιτή. Ξεκινώντας, σε καμία περίπτωση δεν εστιάζουμε το πρόβλημα του Indymedia στην ύπαρξη της στήλης των Συζητήσεων – Απόψεων ή στα Κρυμμένα. Και για να μην παρεξηγηθούμε, δεν εννοούμε, ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με την χρήση των συγκεκριμένων στηλών η οποία αντανακλά τις παθογένειες του α/α χώρου. Θα ήμασταν οι τελευταίοι άλλωστε, που θα μπορούσαν να παραγνωρίσουν το πρόβλημα της λασπολογίας ενάντια σε συλλογικότητες ή μεμονωμένους αγωνιστές. Πιο συγκεκριμένα, δεν εντοπίζουμε τα προβλήματα του Indymedia στην ήδη υπάρχουσα Πολιτική Δημοσίευσης. Απεναντίας ξαναδιαβάζοντάς την, έχουμε τη βεβαιότητα, ότι η ίδια η εφαρμογή της θα μπορούσε να λύσει τα προβλήματα, που έχουν δημιουργηθεί όχι μόνο στις στήλες «Κρυμμένα και Συζητήσεις – Απόψεις» αλλά και συνολικά. Διαφωνούμε ξεκάθαρα με την πρόταση για την κατάργηση των Συζητήσεων – Απόψεων και των Κρυμμένων. Το κινηματικό μέσο πρέπει να δίνει φωνή στο σύνολο των αγωνιζόμενων, είτε ανήκουν σε συλλογικότητες είτε είναι ατομικότητες και αυτό διασφαλίζεται με την ανοιχτότητα του. Λογικές προληπτικής λογοκρισίας μπορούν να αποτελέσουν την απαρχή σοβαρών προβλημάτων, όπως η περιχαράκωση του μέσου και ο μικροπολιτικός πόλεμος για τον έλεγχό του. Τα πλεονεκτήματα της πολυφωνίας προσπερνούν οποιεσδήποτε επιμέρους προβληματικές, γιατί κανείς δεν μπορεί να διεκδικήσει το αλάθητο και αμερόληπτο στην κριτική μίας πληροφορίας. Όσον αφορά τα κρυμμένα, θέλουμε να προσθέσουμε άλλη μια παράμετρο ως προς την διατήρησή τους: αυτή που διασφαλίζει ως ένα βαθμό τη διαφάνεια των διαδικασιών κάτω από τις οποίες γίνεται η διαχείριση της πληροφορίας. Η μη ύπαρξη των «κρυμμένων» θα επιτρέπει στην όποια διαχειριστική ομάδα να διαγράφει κείμενα χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό. Το πρόβλημα είναι πώς και ποιός διαχειρίζεται την πληροφορία. Οι καλές προθέσεις από μόνες τους δεν αρκούν. Το τελευταίο διάστημα, κείμενα ανεβαίνουν και κατεβαίνουν κατά το δοκούν, άλλα πετσοκόβονται, άλλα στέλνονται κατευθείαν στα κρυμμένα. Τα κριτήρια γι’ αυτές τις παρεμβάσεις είναι εντελώς συσκοτισμένα. Παράδειγμα αποτελεί η κατάφορη παραβίαση της Πολιτικής Δημοσίευσης του Indymedia, με την παρέμβαση στην ανάληψη ευθύνης για τη δράση ενάντια στους ελεγκτές των ΜΜΜ. Με πρωτοβουλία της διαχειριστικής ομάδας ή μεμονωμένου μέλους της, αφαιρέθηκε ο κατάλογος με τα ονόματα των ελεγκτών, που είχε περιέλθει στην κατοχή των συντρόφων. Στο εν λόγω παράδειγμα, η διαχειριστική ομάδα προέβη καταφανώς σε εξάσκηση λογοκρισίας με πολιτική αιχμή μάλιστα, γεγονός που καθόλου δεν αρμόζει σε μια ομάδα διαχειριστικού χαρακτήρα, αναδεικνύοντας έτσι και τη φύση του προβλήματος. Δεν θέλουμε να επεκταθούμε άλλο. Θα ήταν πολύ σοβαρό λάθος πολιτικά να αναλωθούμε σήμερα, σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για το ίδιο το μέσο, σε περιπτώσεις κακής λειτουργίας που ο καθένας θα μπορούσε να πει πολλά παραδείγματα. Αντιθέτως, επιδιώκουμε να σταθούμε με πολιτικούς όρους στο ζήτημα της λειτουργίας του Indymedia. Κατ’ επέκταση, η σημερινή συζήτηση θα πρέπει να επικεντρωθεί στο πώς αυτό το κατεξοχήν κινηματικό μέσο θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα και προωθητικά σε σχέση με το διακύβευμα του αγώνα. Σαφώς, τα όποια προβλήματα δεν αφορούν μόνο στη λειτουργία της διαχειριστικής ομάδας. Αυτό θα ήταν άδικο για τους συντρόφους που την αποτελούν. Πρέπει λοιπόν, πέρα από το κομμάτι της κριτικής, να δούμε και τις ευθύνες που μας αντιστοιχούν. Οι ευθύνες αυτές βαραίνουν όλους μας. Όταν ελάχιστα άτομα αφήνονται να διαχειριστούν έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών, είναι άμεσο επακόλουθο να αδυνατίζει και η συλλογική διαδικασία διαχείρισης. Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και μετά από επανειλημμένες εκκλήσεις για την ενίσχυση της διαχειριστικής ομάδας, δεν υπήρχε ανταπόκριση ούτε από συλλογικότητες ούτε από ατομικότητες. Ως Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές, η πρόταση μας ως προς την καλύτερη λειτουργία του μέσου είναι η εξής: Ο πυρήνας της λύσης των προβλημάτων λειτουργίας του Indymedia είναι η αυστηρή τήρηση της Πολιτικής Δημοσίευσης, που ήδη υπάρχει, αφού υπερκαλύπτει το σύνολο των ζητημάτων που έχουν τεθεί. Οι τρόποι για να διασφαλιστεί αυτό είναι η μαζικοποίηση της διαχειριστικής ομάδας, όπως επίσης και η ενίσχυση των συλλογικών διαδικασιών με τη γνωστοποίηση και ανακοίνωση του που και πότε συνεδριάζει. Στη διαχειριστική ομάδα θα μπορούν να συμμετέχουν ατομικότητες και μέλη συλλογικοτήτων, με την απαραίτητη προϋπόθεση, ότι δεν θα συμμετέχουν ως αντιπρόσωποι των συλλογικοτήτων τους, αλλά σαν μέλη της διαχειριστική ομάδας του Indymedia. Με βάση τα παραπάνω, από τη δική μας συνέλευση υπάρχουν συγκεκριμένες διαθεσιμότητες για συμμετοχή στη διαχειριστική ομάδα. Ως προς την ενίσχυση και τον έλεγχο του Indymedia, προτείνουμε το άνοιγμα του μέσου στο χώρο. Αυτό θα γίνει με το να καλούνται ανοιχτές συνελεύσεις πιο τακτικά (ανά 2 μήνες) τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία, ώστε να είναι προσβάσιμες και προσιτές από όλους όσους ενδιαφέρονται να στηρίξουν το μέσο. Με το παραπάνω σκεπτικό ερχόμαστε σε πλήρη αντίθεση με κάθε ηττοπαθή λογική, που κάτω από το βάρος των προβλημάτων φλερτάρει με την ιδέα κλειστών διαδικασιών και ασφυκτικού ελέγχου του μέσου.

______________________________________________________________________

Πολιτική τοποθέτηση της Α.Σ.Μ.Π.Α.

σχετικά με την 4η Απολογιστική του Athens.Indymedia

 Τα διαδικτυακά πεδία συζήτησης αντανακλούν την πολιτική των διαχειριστών τους. Σ’ αυτά που βρίσκονται σε καθεστωτικά μέσα οι διαχειριστές τους φιλτράρουν, λογοκρίνουν και κατασκευάζουν πληροφορίες και κάτι παραπάνω: κατασκευάζουν τεχνητά σύνολα «συνομιλητών». Στα κινηματικά μέσα ο διαχειριστής δεσμεύεται να μην παρεμβαίνει ενεργητικά πίσω από το ανοιχτό πεδίο. Παρόλαυτα, η οριζόντια λειτουργία του επικοινωνιακού μέσου δεν το ουδετεροποιεί στην σχέση του με τα επικρατούντα χαρακτηριστικά του κοινωνικού/πολιτικού χώρου που το χρησιμοποιεί. Αντιθέτως, η διαδικτυακή συζήτηση ως εργαλείο προσφέρει ιδιαίτερες δυνατότητες πολιτικής παρέμβασης. Η λειτουργία ενός ελεύθερου πεδίου πολιτικού διαλόγου στο οποίο έχει ισότιμη πρόσβαση ο καθένας, είναι μια αδιαμφισβήτητη κοινωνική κατάκτηση. Το τεχνικό μέσο δίνει μια δυνατότητα που υλοποιείται χάρη στην πολιτική βούληση και την εργασία του συλλογικού διαχειριστή του. Η ελευθερία ενός πεδίου διαλόγου συμπεριλαμβάνει την δυνατότητα στην πολεμική και στην ελεύθερη ερμηνεία, ακόμα και στην χρησιμοποίηση του ψεύδους. Τα πάντα όμως κρίνονται και ο ελεύθερος διάλογος αποτελεί τον τόπο έκθεσης στην κοινή κρίση. Η ανωνυμία προσθέτει την δική της δυναμική στον ελεύθερο διάλογο. Η ανωνυμία αποτελεί κεκτημένο της ελεύθερης δημοσιογραφίας. Από μια έποψη ταξικής διαλεκτικής ο λόγος μπορεί να κρίνεται διεαυτόν, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα που τον εκφέρουν. Η διαλεκτική της ολότητας και η διαλεκτική του γίγνεσθαι θέτουν υπό την κρίση τους τον εκάστοτε λόγο, χωρίς το πισωγύρισμα στην μεταφυσική του ορθολογισμού. Έτσι, ο λόγος των υποκειμένων γίνεται τεκμήριο κρίσης τους κι όχι το αντίστροφο. Στα ανοιχτά πεδία συζήτησης η ανωνυμία προστατεύει από την κρατική καταστολή, αλλά κι από τις μικροεξουσίες των κοινωνικών και των πολιτικών πεδίων. Ωστόσο, αυτό το μέτρο ελευθερίας έχει την παρενέργεια να αποσυνδέει την πληροφορία από την πηγή της. Η εξασφαλισμένη ανευθυνότητα δεν προσφέρει στους ανοργάνωτους και τους τυχάρπαστους, που έτσι κι αλλιώς δεν λογοδοτούν σε συλλογικές διαδικασίες, τίποτα επιπλέον της προστασίας από την καταστολή. Η ανευθυνότητα είναι πρόσφορη όμως για δυο κατηγορίες τσάτινγκ: Αφενός για την προπαγάδα, την προβοκάτσια και την άντληση πληροφοριών από κομματικούς, αστυνομικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς. Όπως συμβαίνει και στις διαδικτυακές επικοινωνίες, όπου οι μυστικές υπηρεσίες και οι μαφίες χρησιμοποιούν τα ψηφιακά εργαλεία ασφάλειας που χρησιμοποιούν και τα κινήματα. Στον χώρο των διαδικτυακών συζητήσεων όμως, δεν είναι μόνο τα εργαλεία διαθέσιμα προς εκατέροθεν χρήση, αλλά και τα πεδία διαλόγου. Αφετέρου, η ανευθυνότητα είναι πρόσφορη για την υπονομευτική πολεμική μεταξύ οργανωμένων πόλων του κινήματος. Και είναι αυτή ακριβώς η πρακτική που διαμορφώνει το ύφος και το ήθος των ανοιχτών διαδικτυακών συζητήσεων του αντιεξουσιαστικού «χώρου». Όχι η ανευθυνότητα των τυχάρπαστων, των οποίων τα κίνητρα είναι ισχνά, αλλά η σκοπούμενη παραπληροφόρηση, συκοφαντία και στοχοποίηση από οργανωμένα υποκείμενα. Η ελευθερία του διαδικτυακού πεδίου δίνει στους πολιτικά αδύναμους χώρο έκφρασης ο οποίος είναι προκαταβολικά ναρκοθετημένος από τους πολιτικά οργανωμένους και το κράτος. Οι ανοργάνωτοι μπορεί να βρίσκουν χώρο εκφραστικής εκτόνωσης, αλλά παραμένουν ανίσχυροι ως τέτοιοι. Οι δυο κατηγορίες μαύρου τσάτινγκ συνδέονται. Οι εσωτερικοί υπονομευτές δανείζονται τις μεθόδους των κρατικών και κομματικών μηχανισμών. Και οι μηχανισμοί πατάνε πάνω στην δυναμική της εσωτερικής υπονόμευσης για να διαχύσουν τις δρώσες «πληροφορίες» τους. Η σύμπτωση με την κρατική υπονόμευση πηγαίνει βαθύτερα από την ομοιότητα των μεθόδων, αφού είναι ταυτόσημη και η αντίληψη του κοινωνικού πεδίου σαν χειραγωγήσιμο πλήθος και του κινήματος σαν πεδίο ελέγχου. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν επαφίεται στα διαδικτυακά μέσα, αλλά στην κυριαρχία του σεχταρισμού, που επιχειρεί να επιβληθεί στην διαχείριση των κινηματικών μέσων . Η μεταμόρφωση αυτού του τοπίου είναι συνυφασμένη με την πολιτική συγκρότηση του κινήματος σε επαναστατικές βάσεις.

Απέναντι στην ιδεολογική/πολιτική στεγανοποίηση του κινήματος

 Τα κινήματα των καταπιεζόμενων κουβαλάνε όλες τις παθογένειες του ταξικού κόσμου μέσα και ενάντια στον οποίον παλεύουν. Τα κινήματα ως δραστήριες εστίες του κοινωνικού κόσμου διατρέχονται από δογματικές και μυθικές κατασκευές, που συχνά υπερθεματίζουν τις εκφράσεις της εξουσίας σε αλαζονεία, υπεροψία και κακοπιστία. Η σύγκρουση με τις εξουσιαστικές τάσεις διεξάγεται παντού και μέσα στο κίνημα και μέσα στις συλλογικότητές μας και έχει ταξικό υπόβαθρο. Όσο πιο μαζικό γίνεται ένα κίνημα, τόσο περισσότερο βρίσκεται αντιμέτωπο με αντιδραστικά κατάλοιπα και συντηρητικές σκοπιμότητες, αλλά και γίνεται τόσο πιο ισχυρό απέναντί τους. Η ριζοσπαστική πολεμική μέσα στο κίνημα διακρίνεται από τους δυο παράλληλα εκδηλούμενους άξονές της: Διαύγαση των συντηρητικών τάσεων και ενίσχυση της ενωτικής κατεύθυνσης. Η κινητικότητα και στους δυο άξονες έρχεται με τους μαχητικούς αγώνες. Ενώ η πολεμική ενάντια στους διαφορετικούς φορείς της κρατικής κυριαρχίας πρέπει να καταδεικνύει συνεχώς και με πυγμή τον ενιαίο πυρήνα τους, ο αγώνας μέσα στο κίνημα πρέπει να διεξάγεται με το πιο λεπτό νυστέρι. Η κριτική και η απόδοση ευθυνών απαιτείται να γίνονται με απόλυτη ακρίβεια και χωρίς να χάνουμε ούτε στιγμή την σφαιρική αντίληψη της θέσης του καθενός μέσα στο πεδίο της επαναστατικής πάλης. Παρενθετικά, η έννοια της συλλογικής ευθύνης προϋποθέτει την σύμπραξη. Οι έμμεσες ευθύνες εκτείνονται απεριόριστα και ο προσδιορισμός τους επιδέχεται μια εξαρχής επιλεκτική εφαρμογή. Άρα, η έμμεση υπονόμευση της επαναστατικής πάλης αντιμετωπίζεται μόνο με την ριζοσπαστική εξέλιξη του κινηματικού πεδίου. Η συνοριοποίηση των ιδεολογικών και πρακτικών τάσεων αντανακλά την παρατεταμένη αδυναμία παραγωγής μιας επαναστατικής στρατηγικής, όντας μια επιλογή σεχταριστικής αυτοσυντήρησης. Επισημαίνουμε εκ’ νέου την υποκρισία και τον κίνδυνο της άνισης πολεμικής, που γίνεται επιλεκτικά ανάλογα με τις ιδεολογικές, οργανωτικές ή φιλικές συγγένειες: Όταν οι αντικινηματικές και αμοιβαία οι κομματικές μεθοδεύσεις συγκαλύπτονται πίσω από έναν ταξικό-κοινωνικό λόγο, η σύγχυση, η διαλυτικότητα και ο κανιβαλισμός που επιφέρουν μπορούν να πάνε πολύ βαθύτερα από εκεί που μπορεί να φτάσει ο καχεκτικός ατομικισμός κι ο σεχταριστικός ελιτισμός. Είναι εύλογο ότι όποιοι αντιλαμβάνονται την αυτοοργάνωση με εκλεκτικούς όρους, θεωρούν απαραίτητο τον αποκλεισμό διαφορετικών αγωνιζόμενων υποκειμένων από τις συλλογικές διαδικασίες τους. Όποιος χτίζει πάνω σε δογματικά σημεία ή ακόμα χειρότερα, όποιος οργανώνεται με σχεσιοκρατικά στεγανά, αναγνωρίζει ως ζήτημα αυτοπροστασίας την πολιτική περιχαράκωσή του. Γι’ αυτό, η στεγανοποίηση των αποφασιστικών διαδικασιών επιχειρείται συνήθως υπό το πρόσχημα κάποιας πραγματικής ή αξιακής προσβολής ή δυνητικών κινδύνων. Πάραυτα, είναι παραπλανητικό να μιλάμε για πρόβλημα αποκλεισμών μέσα σ’ έναν φεουδαρχικό μικρόκοσμο. Τα σημερινά αδιέξοδα του «χώρου» δεν εγείρουν μόνο ζητήματα αλληλεγγύης και ισοτιμίας, αλλά και την αναγκαιότητα επανασυγκρότησης ανοιχτών πεδίων άμεσης πάλης.

Αναρχική Συλλογικότητα

για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση

Αθήνα 1 Ιούλη 2016

_______________________________________________________________________

Ενημέρωση και πολιτική αποτίμηση

του στρατοδικείου του ολικού αρνητή στράτευσης

Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη (2 Ιούνη 2016)

Τον Απρίλη (2016) ο ολικός αρνητής στράτευσης Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης δήλωσε δημόσια τη στάση του ενόψει της δίκης του στο αναθεωρητικό στρατοδικείο: «…στις 2 Ιούνη, που θα δικαστώ για δεύτερη φορά σε δεύτερο βαθμό για ανυποταξία, θα σταθώ πάλι απέναντι στους στρατοδίκες για να εκφράσω την πολεμική του κάτω κόσμου ενάντια στο κράτος και τις προνομιούχες κάστες του. Αλλά αυτήν την φορά δεν θα συνθηκολογήσω με την εξαγορά της ενδεχόμενης ποινής. Καταδίκη θα σημαίνει φυλακή. Και η φυλακή μας φέρνει σε μια κατάσταση πραγματικού πολέμου, βιωματικά, πολιτικά, αντικειμενικά. Κι ακόμα, αν οι στρατηγοί της μιλιταριστικής καταστολής μου δώσουν την ευκαιρία φυλακίζοντας με με μια συνήθη ποινή μερικών μηνών, θα υποθηκεύσω το σώμα μου, για να ανατραπεί οριστικά η ισχύς των εκβιαστικών και ληστρικών μέτρων ενάντια στην ανυποταξία…»

Κατόπιν καλέσματος για ενημέρωση και οργάνωση δράσεων από συλλογικότητα στην οποία συμμετέχει ο ολικός αρνητής, συγκροτήθηκε στις 4 Μάη στην Αθήνα η Συνέλευση Αλληλεγγύης στον oλικό αρνητή στράτευσης Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη. Βασική συνεκτική θέση της Συνέλευσης ήταν ότι πρέπει συνολικά το κίνημα και οι συλλογικότητες και τα άτομα να πάρουν όσο γρηγορότερα τις πρωτοβουλίες από όπου θα προκύψουν οι συλλογικοί αγώνες και οι απαντήσεις απέναντι στην οξύτατη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου. Αντιληφθήκαμε τη στάση του διωκόμενου συντρόφου ως σημείο συμβολής σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Και προχωρήσαμε σε άμεση κινητοποίηση θεωρώντας ότι οι πραγματικές απαντήσεις ενυπάρχουν μέσα στον αγώνα, στα επίδικα και στα διακυβεύματά του.

Ένα σύνολο δράσεων σε διάφορα μέρη του ελλαδικού χώρου επικοινώνησαν τη στάση του συντρόφου και τη συγκέντρωση στο στρατοδικείο, τον αντιμιλιταρισμό και την ολική άρνηση στράτευσης, και προέταξαν τον μαχητικό αγώνα ενάντια στη σύγχρονη στρατοκρατία. Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ορισμένες κινητοποιήσεις με ιδιαίτερη σημασία: Μαζική εξόρμηση συλλογικοτήτων της Θεσσαλονίκης σε σχολεία της πόλης (23 με 29 Μάη). Κοινό κάλεσμα στο στρατοδικείο και μικροφωνική αλληλεγγύης (31 Μάη) από ταξικές/κοινωνικές/αντιμιλιταριστικές συλλογικότητες που δραστηριοποιούνται στα Γιάννενα. Παρέμβαση μέσα σε στρατόπεδο με στρατολογικά γραφεία και έξω από το στρατοδικείο στο Ρουφ από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης (30 Μάη). Αυτή η κίνηση έδειξε ότι οι στρατοκρατικοί θεσμοί δεν βρίσκονται στο απυρόβλητο, προτάσσοντας την αποφασιστικότητα των αλληλέγγυων απέναντι στις κατασταλτικές πρακτικές του κράτους. Παρέμβαση στον κυβερνητικό ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο» στη Θεσσαλονίκη την ημέρα της δίκης. Η επιλογή του συγκεκριμένου προπαγανδιστικού μηχανισμού επισήμανε την εντατικοποίηση των εθνικιστικών, ρατσιτικών, στρατοκρατικών και κατασταλτικών σχεδιασμών από την παρούσα κυβερνητική διαχείριση.

Οι πολιτικός λόγος των αλληλέγγυων δράσεων ανέδειξε τις οριογραμμές που έθεσε ο ολικός αρνητής για τις 2 Ιούνη και υπερασπίστηκε τις διεκδικήσεις του: Άμεση παύση των συνεχών διώξεων των ολικών αρνητών. Κατάργηση των χρηματικών προστίμων (εξαχίλιαρα). Κατάργηση της θητείας/Παύση κάθε δίωξης.

Η μετωπική τοποθέτηση πάνω στα επίδικα του εκάστοτε αγώνα γίνεται πολλαπλασιαστής ισχύος. Η αλληλέγγυα κινητοποίηση έκανε φανερό ήδη πριν το δικαστήριο ότι στις 2 Ιούνη δεν κρινόταν μια εξατομικευμένη υπόθεση, αλλά η εντατική καταστολή της ολικής άρνησης στράτευσης συνολικά. Η ανταπόκριση αρκετών συλλογικοτήτων στο αγωνιστικό κάλεσμα έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία συνεκτιμώντας τις αμφιβολίες και τις ενστάσεις σε ζητήματα τακτικής ή οργάνωσης, που παρότι μπορεί να εκφράζουν διαφορετικές πολιτικές αναγνώσεις της πραγματικότητας ή διαφορετικές «φιλοσοφίες», δεν έγιναν εμπόδιο στην κοινή πάλη.

Στις 2 Ιούνη οι σύντροφοι της Συνέλευσης και άλλοι αλληλέγγυοι πραγματοποίησαν σύντομη πορεία πριν την έναρξη της δίκης ξεκινώντας από τον σταθμό του μετρό Κεραμεικός (προσυγκέντρωση) και φτάνοντας στο στρατοδικείο συγκροτημένα και με συνθήματα. Η κινητοποίηση συνεχίστηκε στο στρατοδικείο, με την καλεσμένη συγκέντρωση. Με τη λήξη της δικαστικής διαδικασίας οι αλληλέγγυοι που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα φώναξαν συνθήματα. Στη συνέχεια οι συγκεντρωμένοι έφυγαν με πορεία μέχρι το σημείο προσυγκέντρωσης, αφού πετάχτηκε μπογιά στο φυλάκιο του στρατοδικείου.

Μέσα στο στρατοδιεκίο, μόλις ξεκίνησε η εκδίκαση της συγκεκριμένης υπόθεσης, ο δικαζόμενος ολικός αρνητής δήλωσε ότι αν και η δίκη είναι νομικά ανυπόστατη, θέλει να πραγματοποιηθεί, διεκδικώντας ένα δεδικασμένο της κατάργησης των αλλεπάλληλων διώξεων στους ανυπότακτους. Οι στρατοδίκες ανακοίνωσαν κατευθείαν την αναβολή της δίκης. Παρότι ο σύντροφος επέμεινε ότι αν ήθελε θα μπορούσε να ζητήσει και να πάρει αναβολή, όπως επίσης θα μπορούσε να απαλλαγεί από τις ποινικές και οικονομικές τιμωρίες εγκαταλείποντας τον αγώνα της ολικής άρνησης, το δικαστήριο εφαρμόζοντας εμφανώς μια πολιτική απόφαση τακτικής υποχώρησης του κράτους μπροστά στο αντιμιλιταριστικό κίνημα, αποφάσισε την επ’ αόριστον αναβολή επικαλούμενο μια πρόσφατη διάταξη νόμου.

Η αναβολή φτάνει τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 2017, δηλαδή το όριο εφαρμογής της ίδιας της διάταξης. Επιπλέον, στην απόφαση του στρατοδικείου δεν υπήρχε καμία άλλη αναφορά πλην της διάταξης, η οποία αφορά τους ανυπότακτους εν γένει. Ούτε ιδιαιτερότητες της περίπτωσης του συγκεκριμένου ολικού αρνητή, ούτε συγκυριακοί παράγοντες. Οπότε, η αναβολή με τη συγκεκριμένη πρόφαση αποτελεί δεδικασμένο για όλους τους διωκόμενους ανυπότακτους.

Η συγκεκριμένη διάταξη (άρθρο 12, παράγραφοι 1,2,3, του σχεδίου νόμου που ψηφίστηκε στις 28 Γενάρη 2016) αποτυπώνει τη μεθόδευση της αριστερο-εθνικιστικής κυβέρνησης απέναντι στην ανυποταξία (μέχρι τις 2 Ιούνη). Η νέα ρύθμιση άφησε το καθεστώς των αλλεπάλληλων διώξεων και των αθροιστικών προστίμων ανέπαφο. Και πρόσθεσε ένα εργαλείο εκβιασμού: απαλλάσσει όποιους καταταγούν μέχρι το τέλος του ’17 από ποινικές, διοικητικές και οικονομικές συνέπειες. Πρόκειται για ένα «καροτάκι», που μπορεί να είναι ελκυστικό εφόσον το μαστίγιο της στρατοκρατικής καταστολής συνεχίζει να γράφει μήνες και χιλιάρικα. Οι εθνικοί στόχοι αυτού του νομοθετήματος είναι σαφείς: σπάσιμο της διάχυτης ανυποταξίας που υπονομεύει την ισχύ του στρατού και το εθνικό φρόνημα και αύξηση των υπηρετούντων με αντίτιμο μια ανάλογη μείωση των τιμωρητικών εισπράξεων.

Ενώ ο δικαζόμενος ολικός αρνητής δήλωνε ότι δεν πρόκειται να πάει φαντάρος, οι στρατοδίκες επέμεναν να επικαλούνται το νόμο ως παρεχόμενη ευκαιρία, την οποία όφειλαν να στηρίξουν αναβάλοντας την εκδίκαση των διώξεων! Ο παραλογισμός είναι εμφανέστατος. Επιδιώκουν δήθεν την αλλαγή στάσης του ολικού αρνητή, αποδυναμώνοντας τον εκβιασμό που έθεσε η νέα ρύθμιση! Μια καταδίκη ακόμα, θα ήταν ένα επιπλέον κίνητρο για να υποταχθεί κάποιος. Σίγουρα όχι ο δικαζόμενος σύντροφος αλλά η απόφαση έχει εφαρμογή στο σύνολο των ανυπότακτων. Το συγκεκριμένο στρατοδικείο περιόρισε το αντικειμενικό υπόβαθρο της αποτελεσματικότητας της διάταξης. Σε εξατομικευμένες περιπτώσεις η επιείκεια θα μπορούσε να εξηγηθεί με όρους στήριξης της καλής πρόθεσης του διωκόμενου. Όμως, η άμβλυνση των κατασταλτικών εργαλείων απέναντι σε ανένδοτους αγωνιστές καταγράφεται ως καθαρή υποχώρηση του κράτους.

Όταν το κράτος αποφεύγει ή υπαναχωρεί από μια μάχη, το κάνει για να μας ξαναβρεί παρακάτω λιγότερο σθεναρούς, λιγότερο οργανωμένους και λιγότερους. Ωστόσο, αυτή η αναβολή δεν ήταν ένας μικρός ελιγμός. Αποτελεί παρακαταθήκη για όλο το αντιμιλιταριστικό κίνημα. Οι δίκες των ανυπότακτων και ειδικότερα των ολικών αρνητών, όπου συμπυκνώνεται η διαπάλη με την στρατοκρατία, παγώνουν για ενάμιση χρόνο. Το κράτος είδε πίσω από τη στάση του συντρόφου Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη και τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης ένα σοβαρό κίνδυνο. Είδε ένα αντιμιλιταριστικό κίνημα δυναμωμένο κι ένα οδόφραγμα που μπορεί να πλατύνει.

Η μονομερής κατάπαυση του πυρός είναι προσωρινή και μερική. Το διωκτικό θεσμικό οπλοστάσιο δεν περιορίστηκε ακόμα, αφού το κράτος απέφυγε το δίλημμα που του τέθηκε για τις 2 Ιούνη. Επιπροσθέτως, τα διοικητικά πρόστιμα παραμένουν σε ισχύ. Από τη δική μας συλλογική εγρήγορση θα κριθεί αν η τακτική του κράτους που οδήγησε στην απόφαση της 2 Ιούνη θα συμπεριλάβει το σύνολο των κατασταλτικών εργαλείων, παγώνοντας τις αλλεπάλληλες κλήσεις, τις διώξεις και τις συλλήψεις, την επιβολή προστίμων και την ενεργοποίησή τους ή θα περιοριστεί στην ελάχιστη υποχώρηση, στην αναβολή των δικών.

Ο ελιγμός υποχώρησης με όλα τα χαρακτηριστικά που περιγράφουμε, αποσκοπεί στη χαλάρωση του αγώνα γύρω από την ολική άρνηση στράτευσης, ώστε να συνεχίσει ο στρατός να κάνει την βρωμοδουλειά του απρόσκοπτα. Βρισκόμαστε σε μια χρονική στιγμή και σε μια συγκυρία όπου ο στρατός καλείται να αναλάβει πολλαπλό ενεργητικό ρόλο κατασταλτικά, οικονομικά, κοινωνικοπολιτικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο με πρόσχημα καταστάσεις εξαίρεσης, όπως οι βομβιστικές επιθέσεις στις ευρωπαικές μητροπόλεις και το πλήθος μεταναστών που κινείται προς το καπιταλιστικά κέντρα της ευρώπης, εκδιωγμενοι είτε από φτώχεια είτε από πολέμους.

Ο στρατός λοιπόν, ως μηχανισμός της κυριαρχίας για τη διαχείριση των μαζών, για την καταστολή των εξεγερσεών μας, για τη λεηλασία νέων εδαφών και τον έλεγχο της επικράτειας, αποτελεί δομικό συστατικό κάθε κράτους.  Οι πρακτικές και οι μεθόδοι του στρατού ενάντια στον «εξωτερικό εχθρό», στοχεύουν ουσιαστικά στην κατάλυση των κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων, αφού επιτίθενται σ’ όποιους στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα των αφεντικών ή σ’ όποιους «περισσεύουν» από την αγορά εργασίας (στρατιωτική διαχείριση της μαζικής μετανάστευσης). Ως αντικρατιστές, στεκόμαστε μαχητικά ενάντια στον μιλιταρισμό, διότι προωθεί τη συνολική υπαγωγή της κοινωνικής ζωής στις στρατιωτικές δομές και στους στρατιωτικούς σκοπούς.

Στεκόμαστε μαχητικά και αδιάλλακτα απέναντι στον μιλιταρισμό˙ όχι από μια θέση αφηρημένα αντιπολεμική, αλλά από μια θέση συστράτευσης στον πόλεμο ενάντια στην εξουσία και την εκμετάλλευση.  Η ολική άρνηση στράτευσης, πέρα από τη διεκδίκηση του ατόμου να καθορίζει συνειδητά και ελεύθερα τη ζωή του, αποτελεί και μία άρνηση συμμετοχής στο μονοπώλιο της βίας του κράτους. Ακριβώς επειδή η ολική άρνηση στράτευσης αφοπλίζει έμπρακτα τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του, που λειτουργούν αντεπαναστατικά.  Ταυτόχρονα, το μονοπώλιο της βίας σπάει, όταν οι καταπιεσμένοι οπλίζονται και επιτίθενται στα αφεντικά και στους μιλιταριστικούς θεσμούς και μηχανισμούς.

 Για όλα αυτά, θέλουμε ένα αντιμιλιταριστικό κίνημα, κομμάτι μιας ευρύτερης πολύμορφης επαναστατικής διαδικασίας, η οποία θα επεκταθεί πέρα από τη διεκδίκηση, στη συνολική κατάργηση του συστήματος εκμετάλλευσης που καθιστά τους κρατικούς στρατούς, μισθοφορικούς και μη, εφικτούς.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΚΑΘΕ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

Συνέλευση Αλληλεγγύης στον ολικό αρνητή στράτευσης Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη

Νέα συνέλευση συνέχισης του αντιμιλιταριστικού αγώνα

Τετάρτη 29 Ιούνη 7μμ Πολυτεχνείο

A breifing and a political account of the court-martial of total objector to military service, Dimitri Chatzivasileidi

__________________________________________

Ηχητικό ντοκουμέντο από την δίκη

___________________________________________________________

Θεσσαλονίκη- Παρέμβαση στο Κόκκινο

Αλληλεγγύη στους ολικούς αρνητές στράτευσης

Την Πέμπτη 2 Ιούνη στις 10:00 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση αλληλεγγύης στους διωκόμενους αρνητές στράτευσης, στο ραδιοφωνικό σταθμό “Κόκκινο”. Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης:

2 λόγια για τον ρόλο του στρατού

Ο στρατός αποτελεί διαχρονικά έναν από τους κύριους μηχανισμούς εδραίωσης, συντήρησης και διαιώνισης των συμφερόντων  των κρατών και του κεφαλαίου.  Είναι ακόμα ένα μέσο αναπαραγωγής ιδεολογημάτων  και προτύπων συμπεριφοράς, όπως αυτές της ιεραρχίας, της ρουφιανιάς, της εθνικής ενότητας, του φασισμού, του ρατσισμού, του σεξισμού, που χρησιμοποιούνται από τους κυριάρχους  ώστε οι από τα κάτω αυτού του κόσμου να παραμείνουν διαιρεμένοι και να μην σηκώσουν κεφάλι στους καταπιεστές τους. Στους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, πολλές φορές τα εκάστοτε κράτη και αφεντικά λύνουν τις διαφορές τους με επεκτατικούς πολέμους που έχουν ως αποτέλεσμα τους μαζικούς θανάτους και βίαιους διωγμούς εκατομμυρίων ανθρώπων.

Όμως ο στρατός, που αντιπροσωπεύει το μονοπώλιο που θέλει να έχει το κράτος στη βία, αποτελεί και μηχανισμό εσωτερικής καταστολής. Οι εικόνες πάνοπλων στρατιωτών  στα κέντρα ευρωπαϊκών πόλεων έχουν γίνει σύνηθες φαινόμενο, ενώ και στην Ελλάδα έχουν πραγματοποιηθεί διάφορες ασκήσεις καταστολής πλήθους για την αντιμετώπιση αγώνων και εξεγέρσεων. Επιπλέον ο στρατός έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην διαχείριση των μεταναστών τόσο μέσω της φύλαξης των συνόρων από αυτή την «απειλή» όσο και της δημιουργίας, λειτουργίας και φύλαξης στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Ο στρατός όμως αποκτά και άλλους ρόλους, μέσα στην οικονομία. Έχουν γίνει συζητήσεις, αλλά και κινήσεις (στρατόπεδα συγκέντρωσης) ώστε ο στρατός να αναλαμβάνει έργα στην χώρα (όπως παλιότερα με την ΜΟΜΑ), προσφέροντας έτσι φτηνά εργατικά χέρια ενώ ταυτόχρονα αυξάνει τα κέρδη και την επιρροή του. Ούτως ή άλλως προσφέρει και άμισθη εργασία («κοινωφελής εργασία» αντιρρησιών συνείδησης), ενώ ταυτόχρονα, όταν αυτό χρειάζεται, λειτουργεί και ως  απεργοσπαστικός μηχανισμός (π.χ. μάζεμα σκουπιδιών σε απεργίες υπαλλήλων καθαριότητας). Άλλωστε διαχρονικά ο στρατός  συντηρεί τη βιομηχανία και την εμπορία όπλων και πολεμικών εξοπλισμών, που αποτελούν τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις για το κεφάλαιο.

Ολική άρνηση στράτευσης Δεκάδες αγωνιστές έχουν επιλέξει συνειδητά να μην υπηρετήσουν στον στρατό, έναν από τους πιο σκληρούς μηχανισμούς επιβολής της εξουσίας. Η ολική άρνηση στράτευσης  δεν αποτελεί απλώς μια ατομική επιλογή, αλλά κυρίως μια μορφή του αγώνα ενάντια τόσο στον συγκεκριμένο θεσμό όσο και γενικότερα στο σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης που αυτός συντηρεί.

Το κράτος προφανώς και δεν έχει μείνει αμέτοχο απέναντι σε αυτή την επιλογή. Η ολική άρνηση στράτευσης θεωρείται διαρκές έγκλημα και οι σύντροφοι που την έχουν επιλέξει αντιμετωπίζουν ακατάπαυστες διώξεις, συλλήψεις, αθροιστικές ποινές και επιβολή δυσβάσταχτων χρηματικών προστίμων (6000αρα). Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η έκβαση της υπόθεσης σύλληψης του ολικού αρνητή στράτευσης Παύλου Χριστόπουλου.

Την Τρίτη 31 Μάρτη είχε οριστεί η δίκη του ολικού αρνητή στράτευσης Γιώργου Τσίτσια-Γεωργαντά στο στρατοδικείο Λάρισας, δίκη που πήρε αναβολή λόγω της αποχής των δικηγόρων. Σήμερα  στο στρατοδικείο του Ρουφ  ο ολικός αρνητής στράτευσης Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης δικάζεται σε δεύτερο βαθμό για την 2η και 3η δίωξη του για ανυποταξία, για τις οποίες πρωτόδικα είχε καταδικαστεί σε 1 χρόνο φυλάκισης . Ο Χατζηβασιλειάδης  έχει καταδικαστεί τελεσίδικα ήδη μια φορά για ανυποταξία, πληρώνοντας τα χρήματα για την εξαγορά της ποινής, ενώ μέχρι στιγμής έχει χρεωθεί τρία 6000αρα. Με δημόσιο κείμενό του δηλώνει ότι: «Στις 2 Ιούνη, που θα δικαστώ για δεύτερη φορά σε δεύτερο βαθμό για ανυποταξία, θα σταθώ πάλι απέναντι στους στρατοδίκες για να εκφράσω την πολεμική του κάτω κόσμου ενάντια στο κράτος και τις προνομιούχες κάστες του. Αλλά αυτήν την φορά δεν θα συνθηκολογήσω με την εξαγορά της ενδεχόμενης ποινής. Καταδίκη θα σημαίνει φυλακή. Και η φυλακή  μας φέρνει σε μια κατάσταση πραγματικού πολέμου, βιωματικά, πολιτικά, αντικειμενικά. Κι ακόμα, αν οι στρατηγοί της μιλιταριστικής καταστολής μου δώσουν την ευκαιρία φυλακίζοντας με, με μια συνήθη ποινή μερικών μηνών, θα υποθηκεύσω το σώμα μου, για να ανατραπεί οριστικά η ισχύς των εκβιαστικών και ληστρικών μέτρων ενάντια στην ανυποταξία.»

Η απάντηση στην καταστολή των ολικών αρνητών δεν μπορεί παρά να είναι συλλογική και να αφορά τον ίδιο τον αγώνα ενάντια στον μηχανισμό του στρατού, τον ίδιο τον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Ούτε μια ώρα στο στρατό Αλληλεγγύη με τους ολικούς αρνητές στράτευσης Άμεση παύση των συνεχών διώξεων τους Άμεση και αναδρομική κατάργηση των χρηματικών προστίμων(εξαχίλιαρο).

________________________________________________

Παρέμβαση της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στον Ολικό Αρνητή Στράτευσης Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη μέσα σε στρατόπεδο, ενάντια στον εντεινόμενο στρατοκρατικό έλεγχο και την καταστολή των ανυπότακτων

   Σήμερα Δευτέρα 30 Μάη, στις 10 πμ, μια μέρα πριν τη δίκη του Ολικού Αρνητή Στράτευσης Γιώργου Τσιτσία-Γεωργαντά στη Λάρισσα και τρεις μέρες πριν την δίκη του επίσης Αρνητή Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη πραγματοποιήθηκε παρέμβαση μέσα στο στρατόπεδο ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ στου Ρούφ, όπου εδράζονται στρατολογικές και λοιπές υπηρεσίες. Μοιράστηκαν κείμενα της Συνέλευσης, ρίχτηκαν τρικάκια μέσα στα γραφεία των κτιρίων και στο προαύλιο, ενώ φωνάζονταν συνθήματα από τους συντρόφους που περπάτησαν όλο το στρατόπεδο. Κατά την διάρκεια της παρέμβασης μπροστά στην πύλη στεκόταν το πανώ της Συνέλευσης και πριν την αποχώρηση των συντρόφων γράφτηκαν συνθήματα. Η παρέμβαση ολοκληρώθηκε όπως είχε προγραμματιστεί, χωρίς να επιρρεαστεί από τις αντιδράσεις των αγχωμένων βαθμοφόρων, των καραβανάδων και δυο φασιστολακέδων (που βρίσκονταν μέσα στο στρατόπεδο με άγνωστες «αρμοδιότητες»). Η αποχώρηση έγινε με σύντομη πορεία ως το στρατοδικείο, όπου κι εκεί φωνάχτηκαν συνθήματα και ρίχτηκαν τρικάκια μέσα στο προαύλιο.

  Τα συνθήματα που ακούστηκαν μέσα στο στρατόπεδο και στο στρατοδικείο: ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ, ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΕΑΣ ΓΙΑ ΣΦΑΓΗ ΦΥΛΑΚΕΣ, ΣΤΡΑΤΟΣ, ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΑ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ, ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΤΑΔΙΚΕΣ ΜΙΣΟΣ ΤΑΞΙΚΟ ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ, ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ, ΚΑΤΩ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ, ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΒΡΩΜΑΕΙ ΣΤΡΑΤΟΚΡΑΤΙΑ, Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ’73   Το κείμενο που μοιράστηκε:   Η ΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΑΦΟΠΛΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Το τελευταίο διάστημα έχουν ενταθεί οι διώξεις από το κράτος απέναντι στους ολικούς αρνητές στράτευσης. Πιο συγκεκριμένα, τη Δευτέρα 2 Μάη 2016 συνελήφθη έξω από το σπίτι του ο αναρχικός Παύλος Χ., λόγω εντάλματος που εκκρεμούσε εις βάρος του για ανυποταξία από το 2003. Στις 31 Μάη δικάζεται από το στρατοδικείο της Λάρισας Γιώργος Τσιτσίας-Γεωργαντάς για ανυποταξία. Επίσης, στις 2 Ιούνη κρίνεται στο στρατιωτικό εφετείο η καταδικαστική απόφαση που επιβλήθηκε πρωτόδικα για τη δεύτερη και τρίτη δίωξη του ολικού αρνητή στράτευσης Δ. Χατζηβασιλειάδη για ανυποταξία. Έχει προηγηθεί ήδη μια καταδίκη για ανυποταξία η οποία εξαγοράστηκε με τη συνδρομή του αλληλέγγυου κινήματος, καθώς και τρία πρόστιμα των 6.000 ευρώ. Με αφορμή το επικείμενο στρατοδικείο του Δ. Χατζηβασιλειάδη, συγκροτήσαμε συνέλευση αλληλεγγύης τόσο για τη στήριξη του αγώνα που δίνει ο σύντροφος από τη θέση που βρίσκεταιόσο και για την όξυνση του αντιμιλιταριστικού αγώνα εν γένει, η οποία επιβάλλεται από τις τρέχουσες συνθήκες. «Από μια τέτοια θέση μάχης η Ολική Άρνηση Στράτευσης αποτελεί παράδειγμα αφοπλισμού της κρατικής τρομοκρατίας και παράδειγμα ρήξης με την εξατομίκευση. Η όξυνση του ευρωπαϊκού ρατσισμού και της μιλιταριστικής τρομοκρατίας έχει εγείρει ένα ηθικό-πολιτικό καθήκον για τους Ολικούς Αρνητές Στράτευσης: Να βαδίσουμε μετωπικά μπροστά, για την αποδόμηση των στρατοκρατικών θεσμών. Και να δώσουμε έδαφος στην μαχητική αντίσταση» (Δ. Χατζηβασιλειάδης).

Οι παραπάνω διώξεις εφαρμόζονται σε μια χρονική στιγμή και σε μια συγκυρία όπου ο στρατός καλείται να αναλάβει πολλαπλό ενεργητικό ρόλο κατασταλτικά, οικονομικά, κοινωνικοπολιτικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο με πρόσχημα καταστάσεις εξαίρεσης, όπως οι βομβιστικές επιθέσεις στις ευρωπαικές μητροπόλεις και το πλήθος μεταναστών που κινείται προς το καπιταλιστικά κέντρα της ευρώπης, εκδιωγμενοι είτε από φτώχεια είτε από πολέμους. «Η αλληλοσφαγή στην ανατολική Μεσόγειο στήνεται βήμα βήμα. Ωστόσο, στα θαλάσσια σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας διεξάγεται καθημερινά μια μαζική εξόντωση. Οι ένοπλοι μηχανισμοί του ελληνικού κράτους και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την συνδρομή φασιστικών συμμοριών, δολοφονούν μαζικά πρόσφυγες, για να κρατήσουν τον έλεγχο του ταξικού συνόρου…Αν βλέπαμε τον διακρατικό πόλεμο που έρχεται, υποτιμώντας τον μονομερή άγριο ταξικό πόλεμο που ήδη μένεται, θα μέναμε εγκλωβισμένοι σε μια εθνική ανάλυση. Ο ελλαδικός χώρος βρίσκεται ήδη σε κατάσταση ανοιχτού πολέμου» (Δ. Χατζηβασιλειάδης).

Η καταστολή ενάντια στους ολικούς αρνητές στράτευσης έχει πολλαπλές εκφάνσεις, τόσο μέσω των επαναλαμβανόμενων διώξεών τους όσο και μέσω της οικονομικής τους εξόντωσης με την επιβολή μεγάλου χρηματικού προστίμου μετά από την άρνηση σε κάθε νέα κλήση κατάταξης. Η οικονομική αυτή εξόντωση είναι μέρος της γενικότερης οικονομικής τρομοκρατίας που επιβάλλεται από το ελληνικό κράτος στον καιρό των μνημονίων.

Στις 2 Ιούνη ο σύντροφος θα δικαστεί για δεύτερη φορά σε δεύτερο βαθμό για ανυποταξία και δεν θα είναι μόνος του, θα έχει τη στήριξη και την αλληλεγγύη όλων εμάς που μαχόμαστε για την κατάλυση κράτους και κεφαλαίου.

«Θα σταθώ πάλι απέναντι στους στρατοδίκες για να εκφράσω την πολεμική του κάτω κόσμου ενάντια στο κράτος και τις προνομιούχες κάστες του. Αλλά αυτήν την φορά δεν θα συνθηκολογήσω με την εξαγορά της ενδεχόμενης ποινής. Καταδίκη θα σημαίνει φυλακή. Και η φυλακή μας φέρνει σε μια κατάσταση πραγματικού πολέμου…Η δύναμη της αντίστασης και της αλληλεγγύης είναι απεριόριστη. Ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με την καταναγκαστική θητεία στην πολεμική μηχανή του κράτους» (Δ. Χατζηβασιλειάδης).

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΚΑΘΕ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ

Συγκέντρωση αλληλεγγύης την Πέμπτη 2 Ιούνη 2016 στις 9:00 στο στρατοδικείο του Ρουφ

Συνέλευση Αλληλεγγύης στον Ολικό Αρνητή Στράτευσης Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη

_______________________________________________________________________

 Την εβδομάδα 23-29 Μάη πραγματοποιηθήκαν στη Θεσσαλονίκη συντονισμένες παρεμβάσεις ενάντια στο θεσμό του στρατού με κείμενα, σπρέι, τρικάκια, αφίσες και αυτοκόλλητα σε πολλά σχολεία της πόλης από αναρχικές συλλογικότητες της πόλης. Αναδημοσιεύουμε υλικό αυτής της καμπάνιας:

________________________________________________________________________

Ηχογραφημένη συνέντευξη του Ολικού Αρνητή Στράτευσης Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη στo κινηματικό ιντερνετικό ραδιόφωνο RADIOFRAGMATA

____________________

Συνέντευξη του Ολικού Αρνητή Στράτευσης Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη στο κινηματικό ραδιόφωνο 93.8 fm ΡΑΔΙΟΖΩΝΕΣ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ: http://radio98fm.org/audio/xatzibasiliadis-2016/

____________________

Παλαιότερη συνέντευξη των Ολικών Αρνητών Στράτευσης Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη και Φώτη Σίψα στο κινηματικό ραδιόφωνο 93.8 fm ΡΑΔΙΟΖΩΝΕΣ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ: radio98fm.org/audio/suzitisimeolikousarnites/

___________________________________________________________________________

Παρέμβαση

σε εκδήλωση που διοργάνωσε το υπουργείο Δικαιοσύνης

Σήμερα, 19 Μαΐου, η «Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές» πραγματοποίησε παρέμβαση στην ημερίδα με θέμα: «Φυλακές, δικαιώματα, διαφάνεια και λογοδοσία – ο ρόλος των εποπτικών μηχανισμών», όπου συμμετείχαν «ειδικοί» από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που διοργάνωσε το υπουργείο Δικαιοσύνης σε συνεργασία με τον Συνήγορο του Πολίτη. Η παρέμβαση περιελάβανε πανό, τρικάκια, κείμενα και συνθήματα μέσα στο προαύλιο της γενικής γραμματείας επικοινωνίας και ενημέρωσης (πρώην υπουργείο τύπου) όπου οι κεντρικοί ομιλητές ήταν : Ο Ν. Παρασκευόπουλος, υπουργός Δικαιοσύνης, η Β. Κατριβάνου, πρόεδρος της ειδικής επιτροπής της Βουλής για το σωφρονιστικό σύστημα και ο Β. Καρύδης από τον Συνήγορο του Πολίτη καθώς και πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, στελέχη του Υπουργείου Δημοσίας Τάξης και του Υπουργείου Δικαιοσύνης.

Συμμετείχαν λοιπόν επαγγελματίες «ευαίσθητοι» παράγοντες όπως ο Παρασκευόπουλος ο οποίος είχε αποχωρήσει από τη νομοπαρασκευαστική επιτροπή για τον 1ο «αντιτρομοκρατικό» του 2001- τώρα βεβαίως ως μέλος της κυβέρνησης ευθυγραμμίζεται με τον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας», ή η Κατριβάνου που τα προηγούμενα χρόνια «κόπτονταν» τόσο πολύ για τα δικαιώματα των κρατουμένων. Σήμερα βέβαια βλέπουν τα πράγματα κάτω από άλλο πρίσμα αφού πέτυχαν να αναδειχθούν στην εξουσία εξαργυρώνοντας τις όποιες «ευαισθησίες» που τάχα είχαν.

Έτσι, η συνεργασία με την υποτιθέμενη «ανεξάρτητη» αρχή του Συνηγόρου του Πολίτη, με το «ανθρωπιστικό» προσωπείο που πλασάρει, ουσιαστικά λειτουργεί ως δεκανίκι του εκάστοτε συστήματος και έρχεται να επικυρώσει και να ξεπλύνει τις καθεστωτικές πολιτικές.

Η παρέμβαση αυτή ήταν στα πλαίσια της καμπάνιας ενάντια στους τρομονόμους καθώς και μια πρώτη αντίδραση στις διωκτικές μεθοδεύσεις που συντελούνται το τελευταίο διάστημα στα ειδικά δικαστήρια των φυλακών Κορυδαλλού.

Οι «αντιτρομοκρατικοί» νόμοι βρίσκονται στην καρδιά της κατασταλτικής πολιτικής του κράτους και συνοδεύουν πάντα τις προσπάθειες ευρύτερων αλλαγών που απαιτούν «κρατική πυγμή». Από το 2001 έως σήμερα επεκτείνονται διαρκώς σε μια εμφανή προσπάθεια να χτυπηθούν πολιτικά οι αντίπαλοι του καθεστώτος, που συνιστούν απειλή για την εμπέδωση του «νόμου και της τάξης», συνθήκη ακόμα πιο αναγκαία σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.

Οι «τρομονόμοι» στοχεύουν κύρια τις ένοπλες οργανώσεις. Συγχρόνως, στο στόχαστρό τους βρίσκεται η έμπρακτη αλληλεγγύη σε μια προσπάθεια πολιτικής απομόνωσης των ένοπλων συντρόφων από τον πολιτικό χώρο που προέρχονται και στέλνοντας ένα γενικότερο μήνυμα εκφοβισμού, ειδικά σε όσους αγωνιστές δρουν ή θέλουν να δράσουν σε ανατρεπτική κατεύθυνση. Τέλος, η αντιτρομοκρατική νομοθεσία παρέχει το πλαίσιο για την αναβάθμιση της ποινικής καταστολής απέναντι σε ένα σύνολο πολιτικών δραστηριοτήτων τέτοιων που δεν περιορίζονται στα στενά πλαίσια της αστικής νομιμότητας.

Ως προς τις δικαστικές μεθοδεύσεις που αναφέραμε πιο πάνω είναι αποτέλεσμα και της ύπαρξης της «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας. Το τελευταίο διάστημα, τουλάχιστον σε δύο υποθέσεις που αφορούν ένοπλες οργανώσεις, (2η δίκη Επαναστατικού Αγώνα και δίκη για το σχέδιο απόπειρας απόδρασης των μελών της ΣΠΦ), η έδρα με αφορμή τη συνεχιζόμενη αποχή των δικηγόρων έχει επιχειρήσει από τη μια πιέζοντας τους ίδιους τους συνηγόρους να σπάσουν την απεργία και από την άλλη, όπου αυτό δεν περνάει, τους καταργούν και διορίζουν άλλους φτάνοντας στο σημείο να προχωρούν σε συνεδριάσεις με την απουσία συνηγόρων ακόμα και των ίδιων των κατηγορούμενων.

Πρόσφατο περιστατικό στη συνεδρίαση της δίκης για το σχέδιο απόπειρας απόδρασης της ΣΠΦ (17/5) η πρόεδρος Α. Υφαντή προσπάθησε να ξεκινήσει τη δίκη χωρίς συνηγόρους υπεράσπισης και με απόντες αρκετούς από τους κατηγορούμενους. Μετά την αντίδραση των παρόντων κατηγορουμένων σε αυτή τη μεθόδευση εξαπέλυσε σειρά ύβρεων και απειλών, π.χ. «περιμένετε να δείτε τι θα πάθετε» προαναγγέλλοντας τόσο την καταδικαστική απόφαση όπως και το ύψος των ποινών, κάτι που έχουμε ξαναείδαμε στη 2η δίκης του Επαναστατικού Αγώνα από την εισαγγελέα της έδρας όπου στο μέσο της διαδικασίας απευθυνόμενη ειρωνικά στον Ν. Μαζιώτη του ανέφερε χαρακτηριστικά «κάτσε να δεις τι προαγωγή θα πάρεις εσύ στο τέλος», εννοώντας την ποινή των ισοβίων που επιβλήθηκε στον σύντροφο. Ισόβια που επιβάλλονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα για έκρηξη βόμβας σε τράπεζα με προειδοποιητικό τηλεφώνημα.

Το κίνημα αλληλεγγύης και το σύνολο του αναρχικού αντιεξουσιαστικού χώρου καλείται να απαντήσει με όλα τα μέσα ώστε να αποτελέσει ανάχωμα τόσο στις προαναφερθείσες μεθοδεύσεις όσο και στη γενικότερη προσπάθεια του κράτους να αποπολιτικοποιήσει και να απονοηματοδοτήσει τον αγώνα των συντρόφων μας.

Μια πρώτη απάντηση είναι η μαζική παρουσία του αλληλέγγυου κόσμου στην επόμενη συνεδρίαση, την Τρίτη 24 Μαΐου, στις 9:00, στην δικαστική αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού.

ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ «ΤΡΟΜΟΝΌΜΩΝ»

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους,

τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές

_____________________________________________________________________________

Δημόσια δήλωση δυο κατοίκων απέναντι στην εξοντωτική ληστρική πολιτική της ΕΥΔΑΠ και της ΔΕΗ και στην απειλή κατάσχεσης του σπιτιού τους:

  Ως κάτοικοι μιας πόλης του ελλαδικού χώρου βιώνουμε όπως όλοι οι ταξικά καταπιεζόμενοι το καθεστώς εκμετάλλευσης των πόρων επιβίωσής μας. Η παροχή νερού και ηλεκτρικού ρεύματος για στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες (πόση, βρόση, καθαριότητα, θέρμανση), που θα έπρεπε να είναι συλλογικά διαχειριζόμενο και μη εκμεταλλεύσιμο κοινό αγαθό, στον καπιταλισμό αποτελεί εμπόρευμα. Επιπλέον, η παροχή ηλεκτρικού από το ελληνικό κράτος συνδέεται με ένα πλήθος χαρατσιών (κρατική τηλεόραση, δήμοι, φόροι κλπ). Στην τρέχουσα εποχή της εντεινόμενης φτωχοποίησης οι χρηματικές απαιτήσεις της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ έχουν συμβάλει στην εξάντληση ενός μεγάλου πλήθους κατοίκων αυτής της χώρας. Πριν μερικά χρόνια, λόγω οικονομικής δυσχέρειας και με ταξική πολιτική συνείδηση πάψαμε να πληρώνουμε λογαριασμούς για την ικανοποίηση βασικών καθημερινών αναγκών μας. Η ΕΥΔΑΠ, πληρώνοντας εργολάβους, μας έκοψε δυο φορές την παροχή νερού. Η δεύτερη φορά ήταν μετά από πρωτοβουλιακή επανασύνδεση. Παράλληλα, οι δυο κρατικές εταιρείες απαιτούν ανελλιπώς να εισπράξουν όσα μας καταλογίζουν ως χρέη, αυξανόμενα και τοκιζόμενα. Μέσα στο 2016 η «ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΩΝ ΕΙΣΠΡΑΞΕΩΝ» της «διεύθυνσης νομικών υπηρεσιών» της ΕΥΔΑΠ αποφάσισε να μας επιδόσει μέσω διακαστικού επιμελητή μια απειλητική επιστολή («εξώδικο»), η οποία τονίζει στο τέλος ότι «ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ ΚΑΤΑΣΧΕΣΗΣ ΑΚΙΝΗΤΟΥ». Ο «δημόσιος» παροχέας νερού εκβιάζει τους κατοίκους ότι αν δεν προσαρμόζονται στις ληστρικές πολιτικές του κράτους, θα τους αφήσει άστεγους! Οι κρατικοί μηχανισμοί έχουν κηρύξει μια ολοκληρωτική ταξική γενοκτονία. Η καταστροφή τους θα είναι ριζική. Η οργάνωση, η παραγωγική και η εμπορευματική πολιτική των ΔΕΚΟ («δημόσιες επιχειρήσεις κοινής οφέλειας») υπηρετούν καταστατικά τους κερδοσκοπικούς σχεδιασμούς του κράτους και των καπιταλιστών. Οι κρατικές επιχειρήσεις και ειδικά οι ΔΕΚΟ που κατέχουν την μεγαλύτερη εισπρακτική δεξαμενή, το σύνολο των κατοίκων της επικράτειας ως καταναλωτικό κοινό, αποτελούν σημαντικό εργαλείο χρηματικής λεηλασίας και διόγκωσης των οικονομικών ανισοτήτων. Επιπλέον, επιτελούν στην καθολικότερη και ταυτόχρονα εξατομικευμένη κλίμακα την αναγκαία για την διατήρηση του τυραννικού συστήματος λειτουργία της ποινικής τρομοκράτησης ή κι εξόντωσης των οικονομικά ασθενέστερων, με όρους βιοπολιτικής. Στην σημερινή περίοδο της δανειακής εξάρτησης του εληνικού κράτους και της μνημονιακής συνδιαχείρισης από τα ντόπια αστικά λόμπι και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα οι κρατικές επιχειρήσεις μετατρέπονται σε πεδία εργολαβικής κερδοσκοπίας και τελικά σε επαρχιακά καταστήματα του συγκεντρωμένου κεφαλαίου. Ευρύτερα την τελευταία εικοσαετία, που αποδομούνται οι προνοιακές ρυθμίσεις των κρατών, οι τράπεζες και οι καπιταλιστικοί όμιλοι αποκτούν πλήρη επικυριαρχία πάνω στις κοινωνίες και στο φυσικό περιβάλλον. Μέρα με τη μέρα επεκτείνεται στην υδρόγειο ο πόλεμος για το νερό, που διεξάγεται από τους διεθνείς επενδυτές, με τους μισθοφόρους τους και με την υποστήριξη των στρατιωτικών μηχανισμών του καπιταλιστικού κέντρου, ενάντια στις τοπικές κοινότητες. Η πολιτική λεηλασίας που εφαρμόζουν οι εμπορευματικοί κρατικοί μηχανισμοί στηρίζεται σε ορισμένες συντεχνίες, δομικά συναρτημένες στην κρατική καταστολή και την αστική εκμετάλλευση: – Τα επαγγελματικά στελέχη του κράτους, που ιστορικά αποτελούν ένα από τα ιδρυτικά συστατικά στοιχεία της αστικής τάξης. Δεν είναι μόνο οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, οι εισαγγελείς και οι μπάτσοι, αλλά και τα διευθυντικά στελέχη των διάφορων μηχανισμών (υπουργεία, εφορίες, ΔΕΚΟ κλπ). – Οι εργολάβοι των μαζικών διώξεων, κατασχέσων και πληστηριασμών (δικηγορικά γραφεία, δικαστικοί επιμελητές, συμβολαιογράφοι, real estate κλπ). – Οι εργολάβοι αποσύνδεσης απολήξεων των δικτύων παροχής νερού και ηλεκτρικού. Όλοι αυτοί έχουν συλλογική και προσωπική ευθύνη για την άγρια αντικοινωνική επίθεση του κράτους και την επιβαλλόμενη εξαθλίωση που συνεχίζεται ακατάπαυστα με δεξιές και αριστερές κυβερνήσεις. Οι εξοντωτικές κρατικές πολιτικές για το πεδίο το κοινωνικών υπηρεσιών επιχειρούνται ανεμπόδιστα, διότι τα αστικά κόμματα κατάφεραν μεταδικτατορικά να διαβρώσουν τον εργατικό-κοινωνικό χαρακτήρα, να αφοπλίσουν και να κατακερματίσουν το συνδικαλιστικό κίνημα στον λεγόμενο δημόσιο τομέα. Οι εργαζόμενοι των κρατικών επιχειρήσεων, αφημένοι στον απατηλό συντηρητισμό των προνομίων του κρατικού τομέα και στην κατάπτωση του κλαδικού συνδικαλισμού, επέτρεψαν την ολοκληρωτική εμπορευματοποίηση των βασικών κοινωνικών υπηρεσιών για τις οποίες εργάζονται, τον αποκλεισμό κομματιού των εκμεταλλευόμενων από τους όρους επιβίωσής τους και ακολούθως, την απεριόριστη υποτίμηση του συνόλου μας. Η βιοπολιτική ταξική τρομοκρατία συνδιάζει την υφιστάμενη οικονομική κυριαρχία με τα ποινικά εργαλεία και την ωμή βία του κράτους. Η αστική οικονομία αποτελεί πραγματικό όπλο για την διεύρυνση των ανισοτήτων που παράγει. Όποιοι δεν κατέχουν ισχυρό κεφάλαιο μπορούν να εκβιάζονται σε ακόμα χειρότερη εκμετάλλευση από αυτήν που ήδη υφίστανται. Η οικονομική συσσώρευση εγγυάται το απλό δίλλημα: μεγαλύτερη εκμετάλλευση ή συγκαλυμένη εξόντωση; Συνεπικουρικά, τα παραδοσιακά όπλα του κράτους, ένοπλη βία, φυλάκιση, κατάσχεση και όλα τα έμμεσα συνεπακόλουθα μέτρα (εξάρτηση, προσαρμογή και γλωσσική αφομοίωση, γραφειοκρατική φθορά κλπ) έχουν έναν απόλυτα οικονομικό χαρακτήρα κι έτσι βρίσκονται πανταχού παρόντα στην καπιταλιστική οικονομία. Η απειλή κατάσχεσης της πρώτης και μοναδικής κατοικίας κάποιου είναι ευθύα επίθεση στο βασικό καθολικό δικαίωμα στην στέγαση. Η επίθεση στην στέγαση παίρνει πολλές μορφές αυτήν την περίοδο: Πολλαπλασιασμός των κατασχέσεων από το κράτος, απελευθέρωση των κατασχέσεων από τις τράπεζες, ραγδαία μείωση των μισθών χωρίς αντίστοιχη μείωση των ενοικίων, καταστροφή καταυλισμών Ρομά και μεταναστών, εκκένωση καταλήψεων άδειων σπιτιών. Κι αν δούμε λίγο παραέξω, στις περιοχές που βρίσκονται στο επίκεντρο διακρατικών κι ιμπεριαλιστικών πολεμικών ανταγωνισμών, στις περιοχές που βρίσκονται στο στόχαστρο της καπιταλιστικής λεηλασίας περιβαλλοντικών πόρων, όπως το νερό και στις περιοχές όπου οι στρατοκρατικές εξουσίες εξαπολύουν μαζικές δολοφονικές κατασταλτικές επιχειρήσεις, ο ξεριζωμός αποτελεί βασική συνθήκη επαναποίκισης ενός εδάφους από το κεφάλαιο και υποδούλωσης των καταπιεζόμενων μαζών.    Η επίθεση στην στέγη αποτελεί ολοκληρωτική επίθεση ενάντια στην ζωή και την ελευθερία. Κι εμείς, οι κάτοικοι ενός παλιού κτίσματος στα Εξάρχεια θα την αντιμετωπίσουμε ως τέτοια. Το κράτος έχει συμφέρον να μας διαχειρίζεται σαν καταναλωτές. Ο καταναλωτής είναι μια ισοπεδωτική ταυτότητα, πίσω από την οποία κρύβονται οι ταξικές αντιθέσεις. Πως μπορούν να μπουν στο ίδιο τσουβάλι οι κοινές προλεταριακές ανάγκες με τους τόνους νερού που πάνε σε ιδιωτικές πισίνες και σε έρημους κήπους γκαζόν, για να ποτίζουν την πιο ιδιοτελή και αλαζονική αυταρέσκεια; Η έννοια «δημόσιο συμφέρον» αποτελεί μια δολοφονική υποκρισία, όταν οι εκμεταλλευόμενοι εξωθούνται στην εξόντωση με οικονομικά και στρατιωτικά μέσα, τα οποία εγγενώς δεν μπορούν ν’ αγγίξουν τους εκμεταλλευτές και τον αχαλίνωτο καταναλωτισμό τους, αφού είναι τα δικά τους αλληλοσυμπληρούμενα εργαλεία ελέγχου. Εμείς οι απειλούμενοι κάτοικοι του αναφερόμενου κτίσματος δεν έχουμε σκλάβους στην δούλεψή μας, ούτε οποιαδήποτε απολαβή από κρατικά ή ευρωπαϊκά ταμεία, ούτε εισοδήματα από εκμετάλλευση ακινήτων ή κινητών, ούτε χρηματικές επενδύσεις. Διαβιούμε με την αξία της εργασίας μας. Και σίγουρα δεν έχουμε την προστασία των νόμων και των όπλων του κράτους. Από αυτήν την θέση είμαστε φορείς της συλλογικής συνείδησης της προλεταριακής-κοινωνικής αντίστασης και αυτοοργάνωσης. Την προσωπική μας ανάγκη για ελεύθερη πρόσβαση στο νερό, στο ηλεκτρικό και βέβαια στην στέγη την υπερασπιζόμαστε ως πρωτεραιότητα επιβίωσης και ταυτόχρονα ως κοινωνική ευθύνη. Η επίθεση στο νερό και στο ηλεκτρικό έχει βρει απέναντί της αποτελεσματικές αντιστάσεις. Χαρακτηριστικά πρόσφατα παραδείγματα είναι οι συλλογικές περιπολίες σε γειτονιές της Αθήνας ενάντια στις εργολαβικές διακοπές παροχών, η τοπική αυτοδιαχείριση των δικτύων από αυτοοργανωμένες κοινότητες, οι παρεμβάσεις, αποκλεισμοί, καταλήψεις σε κτήρια διευθύνσεων κρατικών επιχειρήσεων και οι πρποπαγανδιστικές δράσεις σαμποτάζ. Σε επαφή με αυτήν την κινηματική εμπειρία τοποθετούμε το δικό μας μικρό χαράκωμα της άρνησης πληρωμών, της αυτοδιαχείρισης της πρόσβασης στους ζωτικούς πόρους και της υπεράσπισης της στέγης μας, όχι σε μια γραμμή συνεταιρισμού ειδικά εκείνων που τυγχάνει να βρίσκονται στην ίδια ακριβώς κατάσταση με εμάς, αλλά σε ένα κοινό μέτωπο μαχητικής αυτοοργάνωσης πάνω στα εδάφη της καθημερινής ταξικής σύγκρουσης. Τα 1.272.99 ευρώ που ζητάει η ΕΥΔΑΠ με δόσεις και πιθανά με έκπτωση, είναι ασήμαντα μπροστά σε όλους αυτούς που χάνονται κάθε μέρα μέσα στην πείνα, την αρρώστια και την αστεγία.    Η κατοικεία αποτελεί ένα έσχατο έδαφος άμυνας. Η μάχη στα έσχατα εδάφη μόνο ανυποχώρητη μπορεί να είναι. Ούτε με σφαίρες δεν θα πάρουν την στέγη μας οι λακέδες και οι μισθοφόροι του κράτους. Κι αν χρειαστεί να βγούμε από το σπίτι μας για να το υπερασπιστούμε, θα μετοικήσουμε στα περίχωρα, στις επαύλεις της αστικής τάξης, εκεί που κρύβονται και οι καλοπληρωμένοι διευθυντάδες κι αυτή η μετανάστευση δεν θα γίνει με τις παλάμες ανοιχτές υπτίως, αλλά με το ντουφέκι στο χέρι. ´Οπως αρμόζει να αγωνιστούμε μαζικά και συλλογικά για να έχουμε όλοι στέγη, νερό, φαΐ και κάθετι που βγαίνει από την ανθρώπινη εργασία. Είμαστε ήδη μαθημένοι στις πολιτικές διώξεις και δυναμωμένοι απ’ αυτές. Σήμερα μάλιστα που εξωθούνται στην παρανομία όλο και πιο μαζικά οι πληβείοι, γίνεται φανερό ότι οι νόμοι των αφεντικών, τα δικαστήριά τους και οι φυλακές τους δεν μας χωράνε. Τα όπλα τους δεν είναι αρκετά για να μας ακινητοποιήσουν όταν είμαστε ενωμένοι. Στο καρτέρι λοιπόν, για να γίνουν οι γειτονιές ναρκοπέδια ενάντια στον κρατικό έλεγχο και την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Με την αυτοοργανωμένη αντίσταση, για το προλεταριακό επαναστατικό κίνημα και την κοινωνική αυτοδιεύθυνση.

Οι δυο κάτοικοι

Μάης 2016 Αθήνα

Η παραπάνω δήλωση στάλθηκε (ενυπόγραφα) στην κεντρική διεύθυνση και στην υπηρεσία αναγκαστικών εισπράξεων της ΕΥΔΑΠ

Ακολουθεί το εξώδικο της υπηρεσίας αναγκαστικών εισπράξεων της ΕΥΔΑΠ που απειλεί με κατάσχεση σπιτιού:

____________________________________________________________________________

Συγκέντρωση στα δικαστήρια για τους συλληφθέντες αλληλέγγυους από την απεργιακή κινητοποίηση στον Ιανό (Δεκέμβρης ’14, Α.Τ. Ακροπόλεως) 

Την Τετάρτη 23 Μάρτη το πρωΐ πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια  της Ευελπίδων, για τους συλληφθέντες αλληλέγγυους της πορείας μετά τον απεργιακό αποκλεισμό της βιβλιοεπιχείρησης Ιανός (Δεκέμβρης ’14, Α.Τ. Ακροπόλεως). Λόγω απεργίας των δικηγόρων η δίκη αναβλήθηκε για τις 6 Δκέμβρη 2016.

Η προκήρυξη-κάλεσμα στην συγκέντρωση από την Α.Σ.Μ.Π.Α. :

  Για την υπεράσπιση της Κυριακάτικης αργίας

  Ο αγώνας ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στον χώρο του εμπορίου ξεκίνησε τον Απριλη του ‘14 συσπειρώνοντας ένα πολύμορφο μέτωπο αντίστασης σε Αθήνα κι επαρχία. Συνεχείς συγκεντρώσεις, πορείες, παρεμβάσεις σε χώρους εργασίας, ζύμωση με εργαζόμενους, αντιπαράθεση με την εργοδοσία και την καταστολή. Μέσα από αυτή την κινητοποίηση, εργαζόμενοι βγήκαν στο δρόμο, συμμετείχαν στους απεργιακούς αποκλεισμούς, ακύρωσαν “λευκές” νύχτες, αυτοοργανώθηκαν σε νέα αγωνιστικά σχήματα βάσης. Ο δυναμισμός του κινήματος εξανάγκασε τα αφεντικά σε μια οπισθοχώρηση καταφέρνοντας να αποσυρθεί το αρχικό σχέδιο για μαγαζιά ανοιχτά και τις 52 Κυριακές και αντ’αυτού προωθήθηκε το σχέδιο για τις 7 Κυριακές. Όμως, είτε με 52 είτε με 7 Κυριακές ανοιχτά τα μαγάζια η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας παραμένει μια ακόμα αιχμή της επίθεσης των αφεντικών σε ό,τι με αγώνες έχει κατακτήσει η εργατική τάξη μέχρι σήμερα. Η ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας και η λεηλασία του χρόνου που προορίζεται για ελεύθερη κοινωνικοποίηση των εργαζομένων, είναι εργαλεία που δοκιμάζουν τα αφεντικά στον χώρο του εμπορίου για να εφαρμοστούν σε όλους τους κλάδους. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας σηματοδοτεί την επιδείνωση των όρων της μισθωτής σκλαβιάς για όλους τους εργαζομένους.

  Η περίπτωση του Ιανού

  Η αλυσίδα Ιανός που πλασσάρεται ως «αλυσίδα πολιτισμού», συντηρεί, προωθεί και πρωτοστατεί στον πολιτισμό που παράγει πιο σφικτές αλυσίδες για τους εργαζόμενους. Εφαρμόζει την πρακτική της διαρκούς αξιολόγησης της παραγωγίκότητας των υπαλλήλων επιβάλλοντας στους εργαζομένους να φοράνε μηχανές-scanner στο λαιμό για να καταγράφουν τις επιδόσεις τους. Εκβιάζει τους εργαζόμενους να υπογράψουνε κείμενα καταδίκης του συλλόγου τους (ΣΥΒΧΑ), κείμενα αποδοχής της κατάργησης αργιών. Προβαίνει σε εκδικητικές απόλυσεις και ωθεί σε εξαναγκαστική παραίτηση όσους δεν καταπίνουν αμασητί την καταπάτηση των κατακτήσεων της εργατικής τάξης. Και μια σειρά άλλες πρακτικές που από κοινού κράτος και αφεντικά επιστρατεύουν για την συστηματική υποτίμηση της εργασίας στο σύνολό της με σκοπό την ολοκληρωτική υποδούλωση των εργαζομένω

 Η καταστολή

 Την Κυριακή 28/12/14, ημέρα απεργίας στον κλάδο του βιβλίου το Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια πραγματοποίησε απεργιακή περιφρούρηση στα βιβλιοπωλεία Ιανός και Παπασωτηρίου. Στο βιβλιοπωλειο Ιανός η αποφασιστική και δυναμική παρέμβαση του Συντονιστικού απέτρεψε την απεργοσπαστική λειτουργία του καταστήματος για αρκετές ώρες. Η προϊασταμένη του καταστήματος, γνωστό τσιράκι της εργοδοσίας, επιχειρώντας να κάμψει την μαχητικότητα των απεργών κατέθεσε μύνηση και έδωσε την εντολή για την επέμβαση των ΜΑΤ. Τα πιστά σκυλιά των αφεντικών χτύπησαν την περιφρούρηση με ξυλοδαρμούς και χημικά, σπρώχνοντας τον συγκεντρωμένο κόσμο πάνω στη τζαμαρία του Ιανού. Παρόλο που αντιμετώπισαν σθεναρή αντίσταση από την πλευρά των απεργών οι μπάτσοι προχώρησαν σε πέντε προσαγωγές, οι τέσσερεις εκ των οποίων μετατράπηκαν σε συλλήψεις. Τρεις ακόμη συλλήψεις ακολούθησαν όταν οι μπάτσοι επιτέθηκαν στην πορεία- συγκέντρωση αλληλεγγύης που καλέστηκε άμεσα στο Α.Τ. Ακροπόλεως όπου κρατούνταν οι πέντε προσαχθέντες του Ιανού. Οι συναγωνιστές δικάζονται στα δικαστήρια Ευελπίδων στις 23 Μαρτη. Την 1 η Δεκέμβρη 2015 εκδικάστηκε η δίωξη που ασκήθηκε στους δύο από τους συλληφθέντες της απεργίας της 28/12/14. Το δικαστήριο καταδίκασε τους δύο απεργούς σε 10 μήνες με 3ετή αναστολή για «παράνομη βία» αναδεικνύοντας έτσι την συνεργασία της εργοδοσίας, της αστυνομίας και της δικαστικής εξουσίας για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των κεφαλαιοκρατών.

  Ποτέ δουλειά την Κυριακή. Καμία υποχώρηση στα αφεντικά!

 Η καταδίκη των απεργών αποσκοπεί στην τρομοκράτηση όλων των εργαζομένων ποινικοποιώντας τις συλλογικές αντιστάσεις απέναντι στην επιδείνωση της μισθωτής σκλαβιάς, ενώ σαφέστατα σιγοντάρει την εργοδοτική ασυδοσία. Ωστόσο, η πορεία αυτού του αγώνα και η δυναμική που παρήγαγε, κατάφερε εν μέρει να αλλάξει τους συσχετισμούς υπέρ των εκμεταλλευόμενων, με την απόσυρση του αρχικού σχεδίου για τις 52 Κυριακές. Όμως, για να οχυρώσουμε το έδαφος που έχει κερδηθεί, πόσο μάλλον για να κερδήσουμε τις μάχες που έρχονται, πρέπει να το υπερασπιστούμε μαχητικά. Η επίθεση που ενορχηστρώνουν κράτος και αφεντικά στους εργαζόμενους εντείνεται ακάθεκτα. Όταν οι αφέντες επανατοποθετούνται με πολεμικούς όρους για να ξεζουμίσουν τους εκμεταλλευόμενους, δεν μας αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες. Το παιχνίδι με τη νομιμότητα ανήκει πλέον στο παρελθόν. Απέναντι στην ολοκληρωτική επέλαση του κεφαλαίου οι αγώνες μας δεν είναι ούτε νόμιμοι ούτε παράνομοι, είναι δίκαιοι! Για να θωρακίσουμε την αργία που ανήκει στους εργαζόμενους, για να υπερασπιστούμε τους συναδέρφους που αντιστέκονται απέναντι στην καταστολή, πρέπει να υπερασπιστούμε και να περιφρουρήσουμε το βασικό μας όπλο, την απεργία. Για να κερδήσουμε τις μάχες που έχουμε μπροστά μας, να δώσουμε αλληλέγγυους αγώνες που μπορούν να αναλάβουν το κόστος τους, μαχητικά και ανυποχώρητα.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 23 ΜΑΡΤΗ 2016 9πμ

Αναρχική Συλλογικότητα                                                                        για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση

το κείμενο σε pdf

______________________________________________________________________

Τοποθετήσεις από το μέτωπο της πολιτικής καταστολής:

Κείμενο του Νίκου Μαζιώτη για την επιχείρηση απόδρασης από τις φυλακές Κορυδαλλού και την καταδικαστική απόφαση της 2ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα σε ισόβια κάθειρξη

______

______

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ

Αυτό το κείμενο υπό άλλες συνθήκες θα γραφόταν από τον Επαναστατικό Αγώνα. Όμως η έκβαση της απόπειρας απόδρασης του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη από τις φυλακές Κορυδαλλού, με υποχρεώνει να μιλήσω προσωπικά. Στις 21 Φεβρουαρίου επιχείρησα με ελικόπτερο να πραγματοποιήσω απόδραση του μέλους του Επαναστατικού Αγώνα, Νίκου Μαζιώτη. Η επιχείρηση ήταν σχεδιασμένη ώστε να μπορούν να έρθουν μαζί μας και άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι που επιθυμούσαν να πάρουν τον δρόμο προς την ελευθερία. Οι λεπτομέρειες του σχεδίου και του πώς κατάφερα να αποφύγω τα μέτρα ασφαλείας και να μπω οπλισμένη μέσα στο ελικόπτερο, δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία και δεν θα αναφερθώ σε αυτές, παρά το γεγονός ότι έχει γίνει αρκετή παραπληροφόρηση. Ενημερωτικά μόνο αναφέρω ότι  το σχέδιο δεν βασίστηκε σε καμία επιχείρηση απόδρασης με ελικόπτερο που έγινε στο παρελθόν, δεν σχετίζεται με κανένα εύρημα από σχέδια που δεν υλοποιήθηκαν και δεν έχω σχέση με άλλον καταζητούμενο όπως λέγεται. Επίσης, δεν προηγήθηκε κανένα σχέδιο απόδρασης πριν από αυτό που “ναυάγησε”, όπως ειπώθηκε σε κάποια ΜΜΕ. Ένα τέταρτο περίπου μετά την απογείωσή μας από την Θερμησία της Αργολίδας, έβγαλα το όπλο μου και ζήτησα από τον πιλότο να αλλάξουμε πορεία. Αυτός, φυσικά, δεν κατάλαβε ποια είμαι, όμως κατάλαβε ότι θα επιχειρηθεί απόδραση από φυλακές. Πανικοβλήθηκε. Μου επιτέθηκε βγάζοντας όπλο, γεγονός που “παρέλειψε” να αναφέρει. Και επειδή είναι πιθανόν να επιχειρηθεί διάψευση του γεγονότος ότι ήταν οπλισμένος, υπενθυμίζω ότι υπάρχουν δημοσιοποιημένες αναφορές για την ανεύρεση δυο γεμιστήρων στο ελικόπτερο. Ο ένας ήταν δικός μου, ο δεύτερος όμως όχι. Ήταν από το δικό του όπλο, το οποίο του έφυγε από τα χέρια κατά την συμπλοκή μας στον αέρα. Και όσον αφορά εμένα, φυσικά και είχα δεύτερο γεμιστήρα. Θα πήγαινα σε τέτοια επιχείρηση μόνο με ένα γεμιστήρα; Έχασε τον έλεγχο του ελικοπτέρου και φώναζε πανικόβλητος “θα σκοτωθούμε”. Είναι αληθής η περιγραφή ενός ελικοπτέρου ουσιαστικά ακυβέρνητου που παρουσιάστηκε. Όμως αυτές οι εικόνες δεν ήταν αποτέλεσμα δικών μου ενεργειών, αλλά δικών του. Το ελικόπτερο έχανε ύψος και στροβιλιζόταν στον αέρα. Περάσαμε λίγα μέτρα πάνω από σύρματα της ΔΕΗ. Του φώναζα να το σηκώσει, να κάνει ό,τι του λέω και δεν θα πάθει κανένας τίποτα. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο βρεθήκαμε στο έδαφος. Όσοι μιλούν για ψύχραιμη αντίδραση του πιλότου κρίνοντας προφανώς εκ του αποτελέσματος, δεν ξέρουν για τι πράγμα μιλούν. Από το να κάνει αυτό που του ζήτησα, προτίμησε να ρισκάρει να τσακιστεί και ο ίδιος μαζί μου σε μια συντριβή του ελικοπτέρου που από τύχη δεν έγινε. Εγώ μπαίνοντας στο ελικόπτερο και επιχειρώντας να πάρω τον έλεγχό του και να το κατευθύνω στις φυλακές, είναι αυτονόητο ότι είχα πάρει τις αποφάσεις μου. Στην άρνησή του να κάνει ό,τι του έλεγα, φυσικά και θα αντιδρούσα. Αυτοί που ισχυρίζονται ότι ήμουν υπεύθυνη για την ανεξέλεγκτη κάθοδο του ελικοπτέρου από τα 5000 πόδια στην γη, τι περίμεναν; Ότι θα έλεγα “άμα δεν θέλεις να έρθεις ως τις φυλακές, δεν πειράζει”; Πυροβόλησα και ήρθαμε -και οι δυο ένοπλοι- σε συμπλοκή στον αέρα. Αυτός προτίμησε να ρισκάρει να συντριβεί μαζί μου στο βουνό από το να υπακούσει. Όταν τελικά προσγειωθήκαμε με φόρα στο έδαφος και ενώ γνώριζα ότι η επιχείρηση είχε χαθεί, είχα κάθε ευκαιρία να τον εκτελέσω. Αποφάσισα συνειδητά να μην το κάνω. Παρά το γεγονός ότι γνώριζα πως με αυτή την απόφαση έθετα σε κίνδυνο την ζωή ή την ελευθερία μου, δεν το έκανα κι ας είχα την ευκαιρία. Αυτό το γνωρίζει και ο ίδιος πολύ καλά. Ο μόνος παράγοντας που με κράτησε ήταν η πολιτική μου συνείδηση. Και αυτήν την απόφαση την πήρα ρισκάροντας την ίδια μου τη ζωή και την δυνατότητά μου να διαφύγω. Όσον αφορά την επιχείρηση της απόδρασης είναι αυτονόητο ότι είχαν ληφθεί όλα τα δυνατά μέτρα ασφαλείας ώστε να περιφρουρηθεί το εγχείρημα από την εξωτερική φρουρά των φυλακών και για τον ίδιο τον πιλότο κουβαλούσα ακόμα και αλεξίσφαιρο γιλέκο. Στην προκειμένη περίπτωση ο σκοπός ήταν να γίνει η απόδραση με τρόπο που θα διασφάλιζε το ελάχιστο δυνατό ρίσκο για το ελικόπτερο, τους συντρόφους και φυσικά, τον πιλότο. Με την ίδια αντίληψη κινήθηκα και κατά την προσγείωσή μας στο έδαφος, παρά το γεγονός ότι η επιχείρηση απέτυχε εξαιτίας του και παρά το γεγονός ότι και ο ίδιος ήταν οπλισμένος. Στην ουσία έβαλα την ζωή του πάνω από την δική μου και πάνω από την δική μου ασφάλεια. Και αυτή την επιλογή μου καλούμαι να επανεξετάσω.

Η οργάνωση της απόδρασης του Νίκου Μαζιώτη ήταν μια πολιτική απόφαση. Όπως πολιτική απόφαση ήταν η απελευθέρωση και άλλων πολιτικών κρατουμένων. Δεν ήταν μια προσωπική επιλογή. Αν ήθελα να απελευθερώσω μόνο τον σύντροφό μου Νίκο Μαζιώτη δεν θα ναύλωνα μεγάλο ελικόπτερο, γεγονός που κατέστησε πιο πολύπλοκη την οργάνωση της επιχείρησης. Σκοπός της επιχείρησης ήταν η απελευθέρωση και άλλων πολιτικών κρατουμένων, όσων στην πραγματικότητα ήθελαν να πάρουν μαζί μας τον δρόμο προς την ελευθερία. Αυτή λοιπόν η ενέργεια, παρά τις προσωπικές διαστάσεις που έχει και είναι γνωστές, δεν ήταν μια προσωπική, ήταν μια πολιτική επιλογή. Ήταν ένα βήμα στην πορεία για την Επανάσταση. Το ίδιο ισχύει για κάθε ενέργεια που έχω πραγματοποιήσει και για κάθε ενέργεια που πρόκειται να κάνω στο μέλλον. Πρόκειται για κρίκους σε μια αλυσίδα ενός επαναστατικού σχεδιασμού με στόχευση την δημιουργία ευνοϊκότερων πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών για την διεύρυνση και ενδυνάμωση του επαναστατικού αγώνα. Για την πολιτική βάση αυτής της επιλογής θα μιλήσω πιο κάτω. Πρώτα όμως πρέπει να μιλήσω για γεγονότα και για τον τρόπο που έχω λειτουργήσει μέχρι τώρα σε κάποια από αυτά. Όπως είπα και νωρίτερα, κάθε ενέργεια που κάνω αφορά μια πράξη που σχετίζεται με έναν πολιτικό σχεδιασμό. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η απαλλοτρίωση της τράπεζας Πειραιώς στο νοσοκομείο Σωτηρία που πραγματοποίησα τον περασμένο Ιούνιο. Με αυτά τα χρήματα εξασφάλισα εκτός από την επιβίωσή μου στην “παρανομία”, την οργάνωση της δράσης μου και την χρηματοδότηση της επιχείρησης για την απελευθέρωση του Νίκου Μαζιώτη και άλλων πολιτικών κρατουμένων από τις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Ο λόγος που αναφέρομαι σε αυτή την απαλλοτρίωση (ποσώς με ενδιαφέρει το ποινικό σκέλος αυτής της αποδοχής), είναι γιατί αυτή την στιγμή θεωρώ απολύτως αναγκαίο να γνωστοποιήσω τον τρόπο λειτουργίας μου στο ζήτημα της ασφάλειας πολιτών, οι οποίοι σε κάποιες στιγμές τυγχάνει να εμπλέκονται σε επαναστατικές δράσεις που συμμετέχω, αλλά και της οπτικής μου για αυτό το ζήτημα με αφορμή -τηρουμένων πάντα των αναλογιών- την απόπειρα απόδρασης. Στην περίπτωση της απαλλοτρίωσης της τράπεζας Πειραιώς αυτό που ανέφερα στις υπαλλήλους την στιγμή που μπήκαμε στην τράπεζα, ήταν να μην πατήσουν συναγερμό γιατί αυτό θα έθετε σε κίνδυνο την δική τους ασφάλεια, μιας και εγώ δεν ήμουν διατεθειμένη να φύγω από την τράπεζα χωρίς τα χρήματα. Ούτε τις απείλησα ούτε θα κινδύνευαν ποτέ από εμένα. Αν κινδύνευαν θα ήταν από την αστυνομία στην περίπτωση που θα κατέφθανε στο σημείο και είχαμε πλέον ένοπλη συμπλοκή. Και η άφιξη της αστυνομίας θα γινόταν μόνο στην περίπτωση που κάποια από τις υπαλλήλους πατούσε τον συναγερμό της τράπεζας. Αυτή ήταν η εξέλιξη που και οι ίδιες ήθελαν να αποφύγουν. Γιατί σε κάθε τέτοια ενέργεια, αυτό που φοβούνται όσοι τυγχάνουν να βρίσκονται παρόντες, δεν είναι αυτούς που επιχειρούν τις απαλλοτριώσεις, αλλά την αστυνομία. Εξάλλου, είναι πραγματικά ηλίθιο για οποιονδήποτε να επιχειρήσει να υπερασπιστεί χρήματα των τραπεζιτών. Και για την ιστορία, όταν η μια υπάλληλος μου είπε ότι “κι εμείς φτωχοί άνθρωποι είμαστε”, της πρότεινα να πάμε σε “τυφλό” σημείο όπου δεν μας βλέπουν οι κάμερες και να πάρει 5000 ευρώ, τα οποία και δεν δέχτηκε, προφανώς από φόβο. Αν τα είχε δεχτεί, να είναι σίγουρη ότι δεν θα μίλαγα γι’ αυτό δημοσίως. Και μια λεπτομέρεια: αυτό που κρατούσα ήταν ιατρική ποδιά που μου χρησίμευε για να καλύπτω το όπλο μου κατά την αναμονή μου έξω από την τράπεζα και όχι πετσέτα (!) όπως αρκετές φορές αναφέρθηκε. Στον αγώνα για την Επανάσταση σε κάθε εποχή -όπως εξάλλου ισχύει και σε όλους τους πολέμους- οι επαναστάτες υποχρεώνονται σε κάποιες στιγμές να ζητούν την συνδρομή πολιτών στον αγώνα τους. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι πάρα πολλά -μια απόπειρα καταγραφής τους θα γέμιζε βιβλίο και δεν είναι της ώρας να επεκταθώ- τόσο στην Ελλάδα όσο και σε ένοπλα κινήματα και οργανώσεις άλλων χωρών. Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως, τους ζητάμε στην ουσία να πάρουν θέση σε έναν πόλεμο. Από την στιγμή που κάποιος αρνείται να συνδράμει, αυτό δεν αφορά μόνο την συγκεκριμένη πρακτική, αλλά συνιστά μια συνολικά εχθρική στάση απέναντι στον αγώνα. Βάζει σε κίνδυνο ή ματαιώνει εγχειρήματα, θέτει σε κίνδυνο τη ζωή αγωνιστών, παρεμποδίζει μια επαναστατική διαδικασία. Παίρνει θέση απέναντι σε έναν κοινωνικό και ταξικό πόλεμο. Ούτε στην τράπεζα Πειραιώς ούτε στην απόπειρα απόδρασης γνωστοποίησα την ταυτότητά μου, συνεπώς δεν ήξερε κανείς από τους εμπλεκόμενους στις παραπάνω υποθέσεις ότι πρόκειται για πολιτικές ενέργειες.  Όμως με αφορμή την αποτυχημένη απόπειρα απόδρασης και δεδομένου ότι -όπως προανέφερα- είχα την ευκαιρία να σκοτώσω τον πιλότο, αλλά δεν το έκανα ρισκάροντας την ίδια μου την ζωή, οφείλω να γνωστοποιήσω τα εξής: Από εδώ και στο εξής αν χρειαστώ ξανά την συνδρομή πολιτών και εφόσον το κρίνω αναγκαίο, θα γνωστοποιώ την ταυτότητά μου από την αρχή. Ας γνωρίζουν όλοι, δεδομένου ότι η αποστολή μου σε κάθε περίπτωση αφορά την προώθηση του αγώνα για την ανατροπή του εγκληματικού καθεστώτος, ότι κάθε πιθανή άρνηση συνεργασίας και προσπάθεια παρεμπόδισης της δράσης, θα αντιμετωπίζεται αναλόγως. Εννοείται, πως γνωρίζω τα στοιχεία του πιλότου, όμως δεν απείλησα την οικογένειά του. Οικογένειες και παιδιά δεν θα απειλούσα ποτέ. Αυτός είναι ένας απολογισμός μου από την απόπειρα απόδρασης, τον οποίο οφείλω να γνωστοποιήσω.

Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ Η απόπειρα απόδρασης εντασσόταν μέσα στα πλαίσια της συνέχισης της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα. Στόχος ήταν η απελευθέρωση του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη και άλλων  πολιτικών κρατουμένων. Με αυτή την ενέργεια ο Επαναστατικός Αγώνας ήθελε να δώσει μια απάντηση στην καταστολή, ήθελε να ακυρώσει στην πράξη την κατασταλτική επιχείρηση ενάντια στον Επαναστατικό Αγώνα που έγινε με την σύλληψη του συντρόφου. Ήθελε επίσης, να απαντήσει σε μια σειρά από κατασταλτικές επιχειρήσεις που κατέληξαν με την φυλάκιση και άλλων ένοπλων αγωνιστών. Εννοείται πως δεν θα εγκαταλείπαμε τον σύντροφο Μαζιώτη στα χέρια του εχθρού χωρίς να επιχειρήσουμε την απελευθέρωσή του. Και εννοείται, πως δεν θα μας αντιστοιχούσε πολιτικά και ηθικά να μην επιδιώξουμε να απελευθερώσουμε και άλλους πολιτικούς κρατούμενους. Η καταστολή και οι απόπειρες πολιτικού παροπλισμού των ένοπλων αγωνιστών που αυτή συνεπάγεται, επιχειρούν να δημιουργήσουν δυσμενείς συνθήκες στον αγώνα και για αυτό είναι επαναστατικό καθήκον να επιχειρούμε πάντα να ακυρώνουμε στην πράξη τα αποτελέσματά της. Επίσης, ενέργεια αυτή ήταν μια προσπάθεια ανάδειξης της αναγκαιότητας για ενότητα απέναντι στις κατασταλτικές επιχειρήσεις του κράτους, για ενότητα στον αγώνα. Η καταστολή ενάντια σε αγωνιστές που μάχονται κατά του καθεστώτος είναι παράμετρος της ευρύτερης πολιτικής υποδούλωσης της κοινωνικής βάσης. Και επειδή κάθε φορά οφείλουμε να βάζουμε τις πολιτικές της κυριαρχίας μέσα στις ιστορικές τους διαστάσεις ώστε να είναι πιο κατανοητές οι άμεσες στοχεύσεις της κατασταλτικής πολιτικής, ας λάβουμε υπόψιν μας ότι η καταστολή στην εποχή μας δεν μπορεί παρά να αποτελεί αδιαχώριστη παράμετρος των πολιτικών διάσωσης του συστήματος από την κρίση. Και η διάσωση του συστήματος από την κρίση προϋποθέτει την εξόντωση μεγάλων τμημάτων της κοινωνικής βάσης. Όσοι περισσεύουν από την διαδικασία αναπαραγωγής του καθεστώτος σήμερα, πετιούνται στο κοινωνικό περιθώριο, οδηγούνται στην λιμοκτονία, την απόγνωση, την τρέλα, τον θάνατο. Οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ προσπαθούν να κρατήσουν δεμένες με την μοίρα του συστήματος τις κοινωνικές πλειοψηφίες. Προσπαθούν να τις εξαναγκάσουν σε υποταγή ισχυριζόμενες ότι είναι προς το κοινό συμφέρον η επιβίωση του συστήματος, έξω από το οποίο δεν υπάρχει ζωή για κανέναν, είτε πλούσιο είτε φτωχό. Σε μια περίοδο που είναι απονομιμοποιημένο το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς στις συνειδήσεις των περισσότερων ανθρώπων, αυτές εξαναγκάζουν σε συμμόρφωση και προσπαθούν να πείσουν ότι το σύστημα του καπιταλισμού και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, το σύστημα της δουλείας, της εξαπάτησης, της βίας, του εγκλήματος και της τρομοκρατίας είναι μονόδρομος. Ότι άλλη επιλογή δεν έχουμε από το να σκύβουμε το κεφάλι, από το να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την απαξίωση, τον εξευτελισμό, την σκλαβιά. Ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να θυσιαζόμαστε αυτοβούλως στον βωμό της εξόδου του συστήματος από την κρίση. Όμως όπως είπα και πριν, η σωτηρία του συστήματος προϋποθέτει την εξόντωση ανθρώπων. Οι κοινωνίες εδώ και καιρό δεν έχουν κανένα συμφέρον να στηρίζουν τις πολιτικές κοινωνικής ευθανασίας που επιβάλλουν όλες οι κυβερνήσεις κάθε κομματικής απόχρωσης. Οι πολιτικές και οικονομικές εξουσίες γνωρίζουν πως μόνο μια κοινωνική Επανάσταση μπορεί να αποτελεί την άλλη πρόταση στην κρίση. Πως μόνο μια κοινωνική Επανάσταση μπορεί να λειτουργήσει προς το συμφέρον των φτωχών και των αποκλεισμένων. Μια Επανάσταση που θα στραφεί βίαια ενάντια στην οικονομική και πολιτική ελίτ, ενάντια στις δομές και τους θεσμούς του συστήματος και θα επιχειρήσει να το καταλύσει. Όταν η κρίση εκδηλώθηκε στην Ευρώπη με την μορφή της κρίσης χρέους, οι πολιτικοί ηγήτορες της ΕΕ και οι πλούσιοι του πλανήτη είχαν ένα μεγάλο φόβο τον οποίο τον εξέφραζαν δημόσια: Τον γενικευμένο ξεσηκωμό των λαών στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου που μάστιζε η κρίση και που αργά ή γρήγορα μέσω των πολιτικών “διάσωσής τους”, θα μετατρέπονταν σε αποικίες των δανειστών και των πλουσίων του πλανήτη. Ο μεγάλος φόβος τους ήταν το ξέσπασμα μιας κοινωνικής Επανάστασης σε κάποια από τις χώρες αυτές, μιας Επανάστασης που θα πυροδοτούσε άλλες στις αδύναμες και υπερχρεωμένες χώρες της ΕΕ. Αυτός ο φόβος τους, δυστυχώς, δεν επαληθεύτηκε. Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν αντιστοιχεί σε αυτό το κείμενο να τους αναλύσω. Όμως αναφέρω ένα σημαντικό μέλημα της εξουσίας στον γενικότερο σχεδιασμό της να αποκλείσει την προοπτική της κοινωνικής Επανάστασης στην χώρα: Την άμεση αντιμετώπιση αυτών που την προωθούν, αυτών που πολεμούν για να γίνει πραγματικότητα, αυτών που έχουν αφιερώσει την ζωή τους όλη για να γίνει εφικτή η κοινωνική απελευθέρωση. Την άμεση αντιμετώπιση των επαναστατών μέσω της καταστολής και του πολιτικού παροπλισμού τους που αυτή επιφέρει. Αιχμή της καταστολής στην εποχή μας είναι η αντιμετώπιση των ένοπλων επαναστατών. Και το μήνυμα που θέλει να στείλει προς όλη την κοινωνία, είναι ότι δεν υπάρχει προοπτική στον επαναστατικό αγώνα, δεν υπάρχει καμία προοπτική στον πόλεμο ενάντια στο καθεστώς. Δεν υπάρχει καμία προοπτική αλλαγής σελίδας στην ιστορία. Ότι ο καπιταλισμός, ακόμα και στην πιο απάνθρωπη έκφρασή του, είναι μονόδρομος και ότι οφείλουμε να θυσιαζόμαστε για την επιβίωσή του. Το μήνυμα για όλη την κοινωνία είναι “υποταγή ή θάνατος”. Αυτήν την προοπτική πολεμούσε και πολεμάει ο Επαναστατικός Αγώνας. Να μην ριζώσει στις καρδιές των φτωχών η ήττα που προωθεί με κάθε μέσο η κρατική πολιτική. Αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε να μην γίνει πραγματικότητα η συνείδηση του σκλάβου, να μην παραιτηθούμε ποτέ από τον αγώνα για την ανατροπή ενός εγκληματικού, δολοφονικού συστήματος. Και φυσικά, να προσπαθούμε πάντα να ακυρώνουμε στην πράξη τα αποτελέσματα της καταστολής. Το 2010 και ενώ ο Επαναστατικός Αγώνας είχε ήδη από το 2009 ξεκινήσει μια σειρά δράσεων με μεγάλες επιθέσεις ενάντια σε κομβικής σημασίας για την λειτουργία του συστήματος θεσμούς και οργανισμούς -κεντρικά της Citibank, Eurobank, χρηματιστήριο- με στόχο την ματαίωση των σχεδίων της οικονομικής και πολιτικής ελίτ για την υπαγωγή της χώρας στο μνημόνιο, ο σύντροφός μας Λάμπρος Φούντας πέφτει νεκρός από σφαίρα μπάτσου κατά την διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας παραμονές ενός μεγάλου χτυπήματος της οργάνωσης. Ακολουθεί η πρώτη κατασταλτική επιχείρηση ενάντια στον Επαναστατικό Αγώνα. Στις 10 Απρίλη το κράτος μας συλλαμβάνει. Όμως εμείς δεν ηττηθήκαμε. Γιατί ήττα είναι να σκύβεις το κεφάλι στην καταστολή και να αρνείσαι τον εαυτό σου, τις επιλογές σου, τους νεκρούς συντρόφους σου. Για εμάς η καταστολή ήταν μια νέα φάση του αγώνα μας. Αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα και τον κρατήσαμε ζωντανό. Μετά το πέρας του δεκαοχταμήνου εγώ με τον σύντροφό μου αφεθήκαμε ελεύθεροι και περάσαμε στην “παρανομία”. Ο Επαναστατικός Αγώνας, παρά τα πλήγματα που είχε δεχθεί, ήταν ζωντανός και ξαναχτύπησε με την επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας, το ελληνικό παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που αποτελεί έναν από τους πυλώνες της τότε τρόικας και σημερινού κουαρτέτου, καθώς εκτός από την ΕΚΤ, το ΔΝΤ, και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, συμμετέχει και ο ESM, και ευθύνεται για την διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτικής διάσωσης του συστήματος στην χώρα. Αυτή η εξέλιξη ήταν η καλύτερη επιβεβαίωση ότι η κατασταλτική επιχείρηση που έκανε το κράτος το 2010, απέτυχε παταγωδώς. Το καλοκαίρι του 2014 ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης ύστερα από καταδίωξη στο Μοναστηράκι τραυματίζεται από σφαίρα μπάτσου και συλλαμβάνεται. Για μια ακόμα φορά δεν τα παρατήσαμε. Η ήττα δεν άγγιξε ποτέ ούτε και πρόκειται να αγγίξει τον Επαναστατικό Αγώνα και εμένα προσωπικά. Γιατί η ήττα και η παραίτηση δεν αρμόζει σε επαναστάτες. Έχουμε χρέος απέναντι στον εαυτό μας, τους συντρόφους μας, την κοινωνία, να κρατάμε ζωντανή την φλόγα της πίστης για την Επανάσταση, ακόμα και όταν μας χτυπάει το κράτος. Ο Επαναστατικός Αγώνας πάντα είχε ως στρατηγικής σημασίας στόχο να ακυρώνει στην πράξη την καταστολή. Αυτό τον στόχο είχε και η απόδραση. Μπορεί να μην τα καταφέραμε αυτή την φορά, όμως τίποτα δεν χάθηκε. Στον αγώνα υπάρχουν επιτυχίες, υπάρχουν και αποτυχίες. Το ζητούμενο είναι οι αποτυχίες να μην καταβάλουν τους αγωνιστές. Χέρι-χέρι με την καταστολή της επαναστατικής δράσης βαδίζει η κυρίαρχη προπαγάνδα με την οποία το κράτος στοχεύει στον πολιτικό παροπλισμό των αγωνιστών. Μας αποκαλούν “τρομοκράτες”, “εγκληματίες”, “ληστές” όπως εξάλλου έκανε κάθε καθεστώς σε κάθε εποχή όταν είχε να αντιμετωπίσει πολιτικά ένοπλους αγωνιστές και κινήματα. Σε κάθε εποχή παράλληλα με κάθε επαναστατικό πόλεμο διεξάγεται και ένας επικοινωνιακός πόλεμος μεταξύ επαναστατών και καθεστώτων. Έναν τέτοιο επικοινωνιακό πόλεμο έχουμε ζήσει σε όλη την περίοδο της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα και συνεχίζουμε να ζούμε με πολύ μεγαλύτερη σφοδρότητα προσωπικά τόσο εγώ όσο και ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης, καθώς από την στιγμή που περάσαμε στην “παρανομία”, σε κάθε στιγμή της δράσης μας έβγαινε μπροστά το πρόσωπο και η ταυτότητά μας. Και αυτό συνέβαινε και συμβαίνει όχι μόνο για υποθέσεις που μας αφορούν, αλλά και για γεγονότα με τα οποία δεν έχουμε σχέση και έχουμε αρνηθεί δημοσίως. Και παρά το γεγονός ότι το κράτος και οι μηχανισμοί καταστολής γνωρίζουν ότι ούτε ο σύντροφος Μαζιώτης ούτε εγώ θα είχαμε οποιοδήποτε πρόβλημα να αναλάβουμε τις επιλογές μας. Τώρα το κράτος έχει εστιάσει την πολεμική του πάνω στο δικό μου πρόσωπο. Όμως ξέρει πολύ καλά πως είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο να καταφέρει τον πολιτικό παροπλισμό τον δικό μου και του Επαναστατικού Αγώνα μέσω της προπαγάνδας. Στην εποχή μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι κοινή συνείδηση στην μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας πως οι τρομοκράτες, οι εγκληματίες, οι ληστές είναι αυτοί που κυβερνούν. Είναι η οικονομική και πολιτική ελίτ που ληστεύει καθημερινά εκατομμύρια ανθρώπους στο όνομα της σωτηρίας του συστήματος. Είναι οι “θεσμοί” και όσοι επιβάλλουν τα μνημόνια και τα προγράμματα “διάσωσης”. Τρομοκράτες και εγκληματίες είναι αυτοί που συμμετέχουν στις ελληνικές κυβερνήσεις που εφαρμόζουν τα εγκληματικά σχέδια εξόντωσης των κοινωνικά αδύναμων. Που υπηρετούν τυφλά μια αιμοσταγή άρχουσα οικονομικά τάξη. Που συνδράμουν τους αρχιληστές – τραπεζίτες στο εγκληματικό τους έργο να πετούν στο δρόμο και να σέρνουν στις φυλακές όλους όσοι αδυνατούν να συμμορφωθούν στις ληστρικές τους ορέξεις. Τρομοκράτες, εγκληματίες, ληστές είναι όσοι παίρνουν το κομμάτι το ψωμί μέσα από το στόμα των φτωχών. Αυτοί που με τις πολιτικές τους ευθύνονται για τους άνεργους, τους εξαθλιωμένους, τους άπορους, τους περιθωριοποιημένους. Αυτοί που πετούν στους δρόμους καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους. Αυτοί που με τις πολιτικές τους επιχειρούν να σώσουν ένα δολοφονικό σύστημα με αντίτιμο την εξαθλίωση και τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων. Αυτό που ζούμε είναι ένας πόλεμος. Είναι ένας ταξικός και κοινωνικός πόλεμος. Και τα θύματα που μέχρι στιγμής μετράμε σε αυτόν τον πόλεμο είναι πολλές χιλιάδες. Είναι οι άστεγοι που στοιβάζονται στα πεζοδρόμια των μεγάλων πόλεων, τα παιδιά που υποσιτίζονται, λιποθυμούν, αρρωσταίνουν και τρελαίνονται, είναι οι απελπισμένοι από την οικονομική αφαίμαξη του κράτους και των τραπεζών, είναι αυτοί που αυτοκτονούν… Σε αυτόν τον πόλεμο όλες οι κυβερνήσεις έχουν ταχθεί στο πλευρό των οικονομικά ισχυρών και όλοι όσοι έχουν συμμετάσχει σε αυτές έχουν τα χέρια τους βαμμένα με αίμα. Απέναντί τους στέκονται μια χούφτα επαναστάτες. Και είναι βασικό τους μέλημα να θέλουν την πολιτική, αλλά και την φυσική τους εξόντωση.

Οι “αντιτρομοκρατικοί” νόμοι, τα ειδικά κελιά, οι απομονώσεις, τα πλέγματα στις φυλακές, η σιωπή γύρω από τον λόγο των αγωνιστών, οι εξοντωτικές ποινές, τα ειδικά δικαστήρια είναι αιχμή της κρατικής αντεπαναστατικής πολιτικής. Η προηγούμενη κυβέρνηση προσπάθησε να κάνει ένα ακόμα βήμα με το νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ’. Ύστερα από πολυήμερη απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων κάποια από τα μέτρα της πολιτικής εξουσίας πάρθηκαν πίσω.  Όμως για τους δηλωμένους εχθρούς του καθεστώτος τα μέτρα αυτά συνεχίζουν να βρίσκονται σε ισχύ. Ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης είναι αυτός ο πολιτικός κρατούμενος που υφίσταται όλες τις “εξαιρέσεις” και τις ειδικές μορφές αντιμετώπισης από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Αφού κατά τύχη γλίτωσε τον θάνατο από την σφαίρα του μπάτσου κατά την συμπλοκή στο Μοναστηράκι και ενώ είχε σακατευτεί από το ένα χέρι, δέχτηκε την “ειδική φροντίδα” των απομονώσεων, της απουσίας ιατρικής μέριμνας, των συνεχών μεταγωγών. Ήταν ο πρώτος που μεταφέρθηκε στην ειδική φυλακή τύπου Γ’ που είχε ετοιμάσει η κυβέρνηση της ΝΔ και την μεταφορά του εκεί την ανακοίνωσαν με τις σχετικές “τυμπανοκρουσίες”. Σε όποια φυλακή και αν τον πηγαίνουν, αυξάνουν τα μέτρα ασφαλείας ακόμα και αν αυτό σημαίνει την αναδιάρθρωση ολόκληρων φυλακών. Και δεν είναι απλώς ο φόβος της απόδρασης ενός κρατουμένου αυτός που τους καθοδηγεί. Ο κυριότερος παράγοντας είναι ο πολιτικός του ρόλος και το γεγονός ότι δεν έχει κάνει βήμα πίσω. Ο σύντροφος Μαζιώτης έχει γίνει αιχμή της κατασταλτικής πολιτικής του κράτους απέναντι στην επαναστατική προοπτική και τον ένοπλο αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, είτε δεν μπορεί είτε δεν θέλει να δει την κατασταλτική αντεπαναστατική κρατική πολιτική όπως αυτή εκφράζεται στις μέρες μας. Αυτό αποδεικνύει και η επιβολή της ποινής των ισοβίων για την έκρηξη με παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητο στην Τράπεζα της Ελλάδας τον Απρίλη του 2014 για την οποία ανέλαβε την ευθύνη ο Επαναστατικός Αγώνας, η πρώτη επιβολή ισοβίων για βομβιστική επίθεση στην Ελλάδα. Μια βομβιστική επίθεση με προειδοποιητικό τηλεφώνημα και χωρίς τραυματίες. Ισόβια και 129 χρόνια για μια βομβιστική επίθεση και δυο απαλλοτριώσεις τραπεζών είναι απόφαση που δεν αφορά μια δικονομική διαδικασία, αλλά μια σφοδρή πολιτική σύγκρουση. Το συγκεκριμένο δικαστήριο που βρισκόταν σε εντεταλμένη υπηρεσία για λογαριασμό της χούντας που μας κυβερνά και που απαρτίζεται από τους “θεσμούς”, την κυβέρνηση, την οικονομική και πολιτική ελίτ διεκπεραίωσε μια διαδικασία που είχε ως στόχο μια και μόνο προαποφασισμένη πολιτική αποστολή: Να επιβάλει μια τέτοια ποινή στον σύντροφο που θα μπορούσε να προκαλέσει το μέγιστο δυνατό πολιτικό και κοινωνικό εκφοβισμό. Ότι πρόκειται για μια απόφαση που πάρθηκε από τα κέντρα εξουσίας στα οποία διαμορφώνεται η πολιτική διαχείρισης της καθεστωτικής ασφάλειας και ότι η αντιμετώπιση του συντρόφου και του Επαναστατικού Αγώνα συνδέεται με την ευρύτερη πολιτική διάσωσης του καθεστώτος στην Ελλάδα δεν είναι -όπως μπορεί να ισχυριστούν κάποιοι- μια πολιτική υπερβολή. Η σημασία που έχει για το καθεστώς η καταστολή του Επαναστατικού Αγώνα και των αγωνιστών που τον απαρτίζουν, έχει φανεί εδώ και χρόνια. Οι πιέσεις που δεχόταν η κυβέρνηση Καραμανλή από τις ΗΠΑ για συλλήψεις μετά την επίθεση στην αμερικάνικη πρεσβεία, οι επικηρύξεις της οργάνωσης από το ελληνικό και από το αμερικάνικο κράτος, τα συγχαρητήρια που δέχτηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου από Αμερικανούς και Ευρωπαίους πολιτικούς προϊστάμενούς της για τις συλλήψεις μας το 2010, η ανακούφιση της τότε κυβέρνησης για τις συλλήψεις και οι κυβερνητικές αναφορές για την αποφυγή χτυπήματος που θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα την οικονομία -δήλωση που σχετίζεται φυσικά και με τον πολιτικό πανικό της τότε κυβέρνησης για την προοπτική κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας η οποία είχε βυθιστεί στην κρίση χρέους και το πρώτο μνημόνιο δεν είχε ακόμα υπογραφεί-, είναι στοιχεία που δείχνουν τη μεγάλη σημασία για το καθεστώς να αντιμετωπίσει τον Επαναστατικό Αγώνα. Όμως υπάρχει και συνέχεια… Αφού περάσαμε με τον σύντροφο στην παρανομία, οι πιέσεις για την σύλληψή μας αυξήθηκαν. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση Σαμαρά μας επικήρυξε με το ποσό του ενός εκατομμυρίου ευρώ τον καθένα από εμάς. Ήταν προφανές ότι αποτελούσε μια κίνηση εξευμενισμού του αμερικάνικου κράτους, αλλά και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που ανησυχούσαν για το γεγονός ότι είμαστε ελεύθεροι, ειδικά σε μια περίοδο που η καθεστωτική σταθερότητα αποτελούσε κομβικής σημασίας ζήτημα για ένα οικονομικό και πολιτικό σύστημα που ταλανιζόταν από την κρίση και σημαντική προϋπόθεση για να συνεχιστούν τα καταστροφικά για την κοινωνική βάση προγράμματα διάσωσης του οικονομικού καθεστώτος στην χώρα. Όταν δε έγινε η επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας παραμονή της επίσκεψης της Μέρκελ στην Αθήνα και της πρώτης μετά από χρόνια απόπειρας του ελληνικού κράτους να δανειστεί από τις αγορές, οι πιέσεις από τα διεθνή κέντρα εξουσίας αυξήθηκαν ακόμα περισσότερο. Και όταν τελικά κατάφεραν να συλλάβουν τον σύντροφο, η ελληνική κυβέρνηση σύσσωμη έκανε κολοτούμπες για την σύλληψη του “νούμερο ένα τρομοκράτη”, η ντόπια οικονομική ελίτ μαζί με τον τότε υπουργό δημόσιας τάξης μιλούσε για την ύψιστη ανάγκη να διατηρηθεί η πολιτική σταθερότητα στην χώρα, το αμερικάνικο κράτος έστελνε πανευτυχής συγχαρητήρια στους Έλληνες υφισταμένους του και η πολιτική και οικονομική ελίτ ανά τον πλανήτη ένοιωθε πιο ήσυχη για το γεγονός ότι μπορεί να συνεχιστεί το πρόγραμμα “διάσωσης” της χώρας με μειωμένο κατά πολύ τον κίνδυνο μιας καθεστωτικής αποσταθεροποίησης από την ένοπλη επαναστατική δράση. Όμως, ούτε με τον σύντροφο στην φυλακή ηρέμησε η αμερικάνικη πολιτική εξουσία και τον καταχώρησε στην δική της διεθνή λίστα των “τρομοκρατών”. Υπάρχει ένα γενικό μήνυμα αποτροπής με αυτή την απόφαση, αλλά και μια πολύ συγκεκριμένη κεντρική στρατηγική από το κράτος. Το γενικό μήνυμα είναι ότι πιστεύουν πως το καθεστώς εξαντλώντας την πολιτική του εκδικητικότητα απέναντι σε έναν αμετανόητο ένοπλο αγωνιστή, θα καταφέρει να τρομοκρατήσει όλους όσοι σκέφτονται να επιλέξουν την ένοπλη επαναστατική δράση. Όσους βλέπουν την ανατροπή του καθεστώτος ως αναγκαία προϋπόθεση για την απελευθέρωση της κοινωνίας από τον ζυγό των μνημονίων και την Επανάσταση ως την μόνη επιλογή για την κοινωνική απελευθέρωση. Όσο για την άμεση και κεντρική στρατηγική της πολιτικής εξουσίας που προανέφερα, αυτή αφορά σε έναν πόλεμο με πολύ συγκεκριμένο άμεσο στόχο: την ματαίωση της στρατηγικής δράσης του Επαναστατικού Αγώνα που χαράχθηκε από την οργάνωση το 2009 εν όψει της κρίσης και που στόχευε στην αποσταθεροποίηση του καθεστώτος με μεγάλα χτυπήματα ενάντια σε κομβικής σημασίας δομές και μηχανισμούς του συστήματος. Γιατί σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο εντασσόταν η επίθεση ενάντια στην Τράπεζα της Ελλάδας και αποτελούσε συνέχεια της δράσης που είχε η οργάνωση πριν τις συλλήψεις το 2010.

Η ποινή των ισοβίων είμαι σίγουρη ότι δεν κλόνισαν τον σύντροφο. Όμως, δεν είναι αυτός ο στόχος τους, αφού ξέρουν πως ό,τι κάνουν δεν τον λυγίζουν. Αυτό που επιχειρούν να κάνουν με τα ισόβια για μια βομβιστική επίθεση όπως ήταν αυτή της Τράπεζας της Ελλάδας, μιας βομβιστικής επίθεσης με μεγάλη κοινωνική αποδοχή, είναι να τρομοκρατήσουν όσους εμπλέκονται ή πρόκειται να εμπλακούν στον ένοπλο αγώνα, όσους επιλέγουν ως δράση τις βομβιστικές επιθέσεις. Είναι μια πολιτική εκδίκηση απέναντι σε μια πολιτική αγώνα που είναι ευρέως γνωστό ότι απολαμβάνει μεγάλη κοινωνική αποδοχή. Γιατί όχι μόνο δεν τρομοκρατήθηκε κανείς με εκείνη την επίθεση, όπως και με κάθε επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα, αλλά είναι γεγονός ότι η δράση του Επαναστατικού Αγώνα πολλές φορές στο παρελθόν έχει αποτελέσει αιτία ικανοποίησης και χαράς για μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Γιατί πόσοι και ποιοι ήταν αυτοί που δεν χάρηκαν και θεώρησαν εχθρική προς αυτούς πράξη την επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας, στην οποία βρισκόταν και το γραφείο του απεσταλμένου του ΔΝΤ στην χώρα, έναν δηλωμένο και κοινώς αναγνωρισμένο εχθρό της κοινωνίας; Πόσοι και ποιοι δεν χάρηκαν και θεώρησαν εχθρική προς αυτούς πράξη την βομβιστική επίθεση εναντίον του χρηματιστηρίου; Πόσοι και ποιοι θεώρησαν εχθρική προς αυτούς πράξη την επίθεση με αντιαρματική ρουκέτα εναντίον της αμερικάνικης πρεσβείας, μια ενέργεια που στάθηκε αφορμή για λαϊκούς πανηγυρισμούς στην χώρα; Πόσοι είναι αυτοί που δεν είπαν “καλά τους κάνουνε” μετά από κάθε ενέργεια της οργάνωσης; Ακόμα και μάρτυρες κατηγορίας στο πρώτο δικαστήριο της οργάνωσης μας έλεγαν ότι είναι στο πλευρό μας, ενώ για την επίθεση εναντίον του Βουλγαράκη δεχτήκαμε ακόμα και επιπλήξεις από μάρτυρα κατηγορίας, γιατί θεωρηθήκαμε ήπιοι στις καταγγελίες μας ενάντια στον πρώην υπουργό δημόσιας τάξης, ο οποίος κατά τον ίδιο μάρτυρα θα έπρεπε να κρεμαστεί μαζί με άλλους πολιτικούς στην πλατεία Συντάγματος. Πόσοι και ποιοι είναι αυτοί που στρέφονται ενάντια στον Επαναστατικό Αγώνα; Μόνο όσοι απαρτίζουν αυτό το εγκληματικό καθεστώς, όσοι εφαρμόζουν τις πολιτικές κοινωνικής εξόντωσης, όσοι ανήκουν στην τάξη των οικονομικά ισχυρών, όσοι έχουν ταυτίσει τα συμφέροντά τους με το καθεστώς της βίας και της τρομοκρατίας. Όσοι στηρίζουν τις πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας που επιβάλλονται, όσοι στηρίζουν την εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων στο όνομα της επιβίωσης ενός εγκληματικού συστήματος. Και φυσικά, όσοι είναι πιστοί δούλοι, πιστά ανδρείκελα αυτού του καθεστώτος, όπως η συγκεκριμένη έδρα που ανέλαβε να διεκπεραιώσει την δουλειά που της είχαν υπαγορεύσει οι πολιτικοί της προϊστάμενοι και να επιβάλει την μέγιστη των ποινών στον σύντροφο. Όμως το μόνο που καταφέρνουν είναι να στοχοποιούν τον εαυτό τους. Αυτοί είναι οι σύμμαχοι του κράτους και του καπιταλιστικού συστήματος, αυτοί είναι οι εχθροί του Επαναστατικού Αγώνα. Και πρόκειται για μια μειοψηφία. Μιας όμως και αναφέρθηκα σε μεγάλες βομβιστικές επιθέσεις, οφείλω να προσθέσω τα εξής: Κατά την διάρκεια της πρώτης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα στην οποία ήμουν παρούσα εξετάστηκαν με δική μας προτροπή οι ευθύνες της διοίκησης του χρηματιστηρίου για το γεγονός ότι με δική της εντολή οι υπάλληλοι ασφαλείας που βρίσκονταν μέσα στο κτίριο την ημέρα που έγινε η επίθεση, υποχρεώθηκαν να μην εγκαταλείψουν τα πόστα τους μετά το προειδοποιητικό τηλεφώνημα. Αποτέλεσμα αυτής της εντολής στην οποία υπάκουσαν, ήταν να θέσουν σε κίνδυνο την ζωή τους. Σε εκείνη την διαδικασία αποδείχτηκε χάρη σε δικές μας παρεμβάσεις και με την παρουσία στελεχών του χρηματιστηρίου που ύστερα από δικές μας πιέσεις ήρθαν στο δικαστήριο, ότι οι άνθρωποι του συστήματος βλέπουν τους εργαζόμενους -όπως αυτούς των υπηρεσιών ασφαλείας- ως αναλώσιμους, ότι έχουν την ανθρώπινη ζωή γραμμένη στα παλαιότερα των ακριβών υποδημάτων τους. Επειδή και στην επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας υπήρξαν ανάλογα περιστατικά, καλώ κάθε εργαζόμενο ασφαλείας από την στιγμή που θα ειδοποιηθεί για τοποθέτηση βόμβας σε κάποιο κτίριο, να βάλει την ασφάλειά του πάνω απ’ όλα και να εγκαταλείψει το πόστο του. Είναι γελοίο να προτιμήσει να ρισκάρει τη ζωή του προκειμένου να μην παραβιάσει μια κτηνώδη και απάνθρωπη εντολή προϊσταμένων του, οι οποίο θεωρούν την σωματική του ακεραιότητα και την ζωή του ως αμελητέα ποσότητα στο “κοινωνικό” τους έργο.

Ένα άλλο σημαντικό ζητούμενο για το κράτος με αυτή την απόφαση, είναι να εκδικηθεί παραδειγματικά την ανάληψη πολιτικής ευθύνης. Να εκδικηθεί παραδειγματικά αυτούς που όταν πέφτουν στα χέρια του εχθρού, τον φτύνουν στα μούτρα, αναλαμβάνουν περήφανα τις πολιτικές τους επιλογές και υπερασπίζονται πολιτικά τον ένοπλο αγώνα για την κοινωνική Επανάσταση. Να εκδικηθεί αυτούς που δεν κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω μπροστά στην απειλή του μακροχρόνιου εγκλεισμού στα μπουντρούμια του καθεστώτος. Να εκδικηθεί τους αμετανόητους επαναστάτες. Αυτούς που με την στάση τους ακυρώνουν τα αποτελέσματα της καταστολής. Γιατί η μη ανάληψη πολιτικής ευθύνης, ακόμα και αν γίνεται από ανθρώπους που οι διωκτικοί μηχανισμοί θεωρούν βέβαιο ότι είναι ένοχοι, θα απολαμβάνει την επιείκεια του κράτους, αφού συνιστά μια πολιτική οπισθοχώρηση στην καταστολή, καταδεικνύει ότι η καταστολή έχει αποτέλεσμα. Και αυτό το αποτέλεσμα δεν το ακυρώνουν όσες γενικόλογες αγωνιστικές κορώνες κι αν βγάλει ο δικαζόμενος στην αίθουσα του δικαστηρίου. Εγώ δεν δικάστηκα ερήμην και το κράτος περιμένει να με πιάσει στα χέρια του για να με δικάσει και να με καταδικάσει στην ίδια πιθανώς ποινή. Τους διαβεβαιώνω ότι ποσώς με ενδιαφέρει.

Ήμουν σίγουρη ότι μετά από αυτή την ενέργεια και ασχέτως της έκβασής της, θα επιχειρούσαν πολλοί να μου κάνουν ένα ψυχόγραμμα, εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν είμαι μόνο γυναίκα, αλλά και μάνα. Δεν έχω μπει και ούτε πρόκειται να μπω στην διαδικασία να τροφοδοτώ αυτή την συζήτηση. Αντί γι’ αυτό πάντα μιλούσα και μιλάω πολιτικά. Όλα τα υπόλοιπα ζητήματα και η προσωπική μου ζωή δεν αφορά κανέναν. Αυτό που έχω να δηλώσω δημόσια, είναι ότι όλη μου την ζωή την έχω αφιερώσει στην υπόθεση της κοινωνικής Επανάστασης. Είναι πρώτα και πάνω από όλα μια κοινή υπόθεση, μια υπόθεση που αφορά όλη την κοινωνία. Όλες οι επαναστάσεις στην ιστορία πραγματοποιήθηκαν από ανθρώπους που έβαλαν το κοινό συμφέρον πάνω από το ατομικό, που ρίσκαραν για αυτήν τη ίδια την ζωή τους. Και πάντα η αφοσίωση σε μια τέτοια υπόθεση είναι ανάλογη της πίστης που έχει κάποιος για την αναγκαιότητα αυτή η Επανάσταση να υλοποιηθεί. Αναγκαιότητα που δεν αφορά την επιδίωξη άντλησης της οποιασδήποτε υπεραξίας (ποια υπεραξία εξάλλου θα μπορούσαμε να αντλήσουμε;), αλλά από την πεποίθηση ότι είναι η μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη για να σταματήσει οριστικά η κοινωνική καταστροφή που συντελείται κάτω από τον ζυγό της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Έχω ρισκάρει πολλές φορές τη ζωή μου σε αυτόν τον αγώνα. Και αγώνας επαναστατικός, αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση χωρίς να ρισκάρουμε, χωρίς να “ματώσουμε” δεν υπάρχει. Απευθυνόμενη σε μια κοινωνία που έχει συντριβεί κάτω από την μπότα των θεσμών, της υπερεθνικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ και από όλες χωρίς εξαίρεση τις ελληνικές κυβερνήσεις, δηλώνω πως ο μόνος τρόπος να βγούμε οριστικά από την καταστροφική πορεία που οικονομική και πολιτική εξουσία οδηγούν την κοινωνία, είναι να βάλουμε όλοι το κοινό συμφέρον πάνω από το ατομικό. Γιατί κανένα μέλλον δεν υπάρχει για κανέναν ατομικά έξω από μια συλλογική κοινωνική προσπάθεια ανατροπής του καπιταλισμού και του κράτους. Να οργανωθούμε σε έναν κοινό ανατρεπτικό αγώνα και να ξεμπερδεύουμε μια για πάντα από το εγκληματικό καπιταλιστικό σύστημα, αυτούς που το απαρτίζουν και το υπηρετούν. Ο μόνος τρόπος να βγούμε από αυτήν την καταστροφική για την κοινωνική βάση κρίση, είναι να απαλλαγούμε από όλους όσοι ευθύνονται για αυτήν. Το ατομικό συμφέρον του καθενός μας βρίσκεται μόνο στην κοινωνική απελευθέρωση. Από την άλλη, η υποταγή στην βία και την τρομοκρατία των εξουσιαστών υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα μιας άρχουσας οικονομικά τάξης. Όχι τα συμφέροντα της κοινωνικής βάσης, όχι τα συμφέροντα των φτωχών, αλλά τα συμφέροντα αυτών που χτίζουν τα παλάτια τους με το αίμα αυτών που εξουσιάζουν και εκμεταλλεύονται. Η κρίση του συστήματος δεν είναι μια καταιγίδα – απόρροια φυσικών φαινομένων. Αυτό που όλοι ζούμε τα τελευταία χρόνια, η μαζική εξόντωση ανθρώπων, η φτώχεια που συνεχώς αυξάνεται, η περιθωριοποίηση και ο θάνατος είναι απόρροια πολιτικών και μεθοδεύσεων που στοχεύουν να καταστήσουν βιώσιμο ένα εγκληματικό σύστημα. Και η επιβίωση αυτού του συστήματος αφορά πάνω από όλα προσωπικά συμφέροντα της άρχουσας οικονομικά τάξης του πλανήτη και της πολιτικής εξουσίας, που απολαμβάνει πλήθος οικονομικών και πολιτικών προνομίων επιβάλλοντας τις πολιτικές κοινωνικής ευθανασίας που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Τα προσωπικά συμφέροντα όσων απαρτίζουν τη άρχουσα τάξη, συνιστούν μια κοινή συνισταμένη που δεν είναι άλλη από το κοινό συμφέρον της τάξης στην οποία ανήκουν. Και τα συμφέροντα αυτής της τάξης είναι σε σύγκρουση με τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας. Είναι σε σύγκρουση με την τάξη των φτωχών, τους οποίους πολεμούν με όλο και πιο αμείλικτο τρόπο. Όμως αυτός ο πόλεμος δεν είναι ισότιμος. Και δεν είναι ισότιμος γιατί δεν υπάρχει ένα συγκροτημένο και διευρυμένο αντίπαλο πολιτικό δέος που θα πολεμήσει το καθεστώς. Για τον ταξικό πόλεμο έχει μιλήσει με τον πιο ωμό και κυνικό τρόπο ο τρίτος πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη με περιουσία 44 δις δολάρια, Warren Buffet, απαντώντας στο ερώτημα αν τέτοιος πόλεμος υπάρχει στην εποχή μας. Συγκεκριμένα έχει δηλώσει: “Φυσικά και υπάρχει ταξικός πόλεμος. Και είναι η δική μου τάξη, η τάξη των πλουσίων που τον κερδίζει”. Δεν πρόκειται για ισότιμο πόλεμο και ναι, κερδίζει η τάξη των πλουσίων, γιατί δεν υπάρχει ένα οργανωμένο αντίπαλο πολιτικό δέος να πολεμήσει την οικονομική και πολιτική ελίτ, να πολεμήσει το καθεστώς. Στο ξεπέρασμα αυτού του κενού προσπαθούν να συμβάλουν οι επαναστάτες με την δράση τους. Και για να το κάνουν αυτό μέσα στις πιο αντίξοες και δύσκολες συνθήκες όπως είναι οι σημερινές, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουν συνεχώς την ζωή τους και την ελευθερία τους. Και αυτές οι συνθήκες όσο δεν υπάρχει το αντίπαλο πολιτικό δέος που θα τις ανατρέψει, θα γίνονται όλο και πιο άγριες εις βάρος των αδύναμων οικονομικά και κοινωνικά. Όσο οι κυρίαρχοι βρίσκουν ελεύθερο το πεδίο και χωρίς σοβαρή κοινωνική αντίσταση, θα γίνονται όλο και πιο ανελέητοι. Σε αυτές τις συνθήκες, στο πώς θα διαμορφωθούν στο επόμενο διάστημα και στην συνεχώς αυξανόμενη σημασία της δημιουργίας ενός αντίπαλου πολιτικού δέους ενάντια στο καθεστώς που θα βασίζεται στην προοπτική της ανατροπής του συστήματος, οφείλω να αναφερθώ εν συντομία με την ευκαιρία αυτού του κειμένου. Ο Επαναστατικός Αγώνας σε πολλές στιγμές της δράσης του έχει καταφέρει να προβλέψει οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις. Όσοι έχουν παρακολουθήσει τον λόγο μας, γνωρίζουν ότι ούτε η παγκόσμια οικονομική κρίση που ζούμε σήμερα ούτε η κρίση χρέους που έχει βυθιστεί η Ελλάδα και πολλές ευρωπαϊκές χώρες ούτε τα μνημόνια ήταν για εμάς κεραυνός εν αιθρία. Είχαμε προειδοποιήσει την κοινωνία για το τι θα επακολουθούσε και τι κόστος θα είχαν αυτές οι εξελίξεις για την κοινωνική βάση. Είχαμε προειδοποιήσει για τον έσχατο ταξικό πόλεμο που θα διεξήγαγε η οικονομική και πολιτική εξουσία ενάντια στις κοινωνίες. Είχαμε προειδοποιήσει για την αναπόφευκτη συμμετοχή του Σύριζα σε αυτόν τον πόλεμο. Τώρα, και μιλώντας αυτή την φορά προσωπικά, οφείλω να καταθέσω λίγα λόγια για την περίοδο που ακολουθεί. Η οικονομική κρίση σε πολύ σύντομο διάστημα θα μπει στην πιο άγρια φάση της και τα μέτρα που έχουν παρθεί στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση της εδώ κρίσης χρέους θα φαντάζουν ψίχουλα μπροστά σε αυτά που πρόκειται να επιβληθούν. Ο Σύριζα όπως ήταν αναμενόμενο, προσπαθεί να επιβάλει το πιο άγριο μνημόνιο που έχει ως τώρα περάσει. Και είναι το πιο άγριο όχι γιατί αυτή η κυβέρνηση είναι χειρότερη από τις προηγούμενες -χειρότεροι ήταν όσον αφορά το μέγεθος της υποκρισίας τους μέχρι να πάρουν την εξουσία-, αλλά γιατί με την παγκόσμια οικονομική κρίση που βαθαίνει, αυξάνονται συνεχώς οι απαιτήσεις για όλο και πιο σκληρά μέτρα. Επιχειρώντας να ερμηνεύσει κάποιος τα μέτρα που λαμβάνονται στην Ελλάδα με όρους στενά εγχώριους χωρίς να λαμβάνει υπόψιν του το διεθνές οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον, θα αδυνατεί όχι μόνο να συλλάβει τους λόγους που αυτά τα μέτρα επιβάλλονται, αλλά και -το σημαντικότερο- να δει αυτά που ακολουθούν. Ο Σύριζα ήταν η τελευταία πολιτική ψευδαίσθηση που κατέρρευσε πολύ γρήγορα. Ήταν αναμενόμενο ότι και αυτή όπως και κάθε άλλη κυβέρνηση θα ήταν υποχρεωμένη όχι μόνο να συνεχίσει τις πολιτικές των μνημονίων, αλλά και να επιβάλλει όλο και πιο σκληρά μέτρα εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας, δεδομένου ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση βαθαίνει όλο και περισσότερο. Κανένα κόμμα και κανένας συνασπισμός κομμάτων δεν έχει περιθώριο να βάλει το ελάχιστο φρένο στις πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας που επιβάλλονται από τους “θεσμούς” και την οικονομική ελίτ. Γιατί μια τέτοια επιλογή θα οδηγούσε σε ένα ανελέητο και χωρίς τέλος πόλεμο με τις πλέον ισχυρές οικονομικές και πολιτικές εξουσίες του πλανήτη. Ή πλειοψηφία της κοινωνίας ξεσηκώθηκε πρόσφατα ενάντια στο νέο ασφαλιστικό που ορθώς ερμηνεύτηκε ως η πιο ολοκληρωμένη απόπειρα ιδιωτικοποίησης της κοινωνικής ασφάλισης. Τμήμα των αγροτών προχώρησε σε εξέγερση στους δρόμους της Αθήνας. Τελικά οι κινητοποιήσεις σταμάτησαν χωρίς να παρθεί πίσω το νομοσχέδιο. Αντιθέτως, νέες περικοπές στις συντάξεις προαναγγέλλονται, οι φορολογικές επιθέσεις ενάντια στην κοινωνική βάση αυξάνονται και κανένα μέτρο δεν είναι αρκετό. Στο παρελθόν μεγάλες κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις έχουν πραγματοποιηθεί ενάντια σε προηγούμενα μνημόνια που επέβαλαν η μια μετά την άλλη οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Είναι σε όλους προφανές πως οι κινητοποιήσεις που εστιάζουν στην ματαίωση νομοσχεδίων και πολιτικών δεν επιφέρουν αποτέλεσμα. Δεν φταίνε οι κινητοποιήσεις αυτές καθ’ αυτές. Είναι το οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο, είναι η ιστορική περίοδος που αυτές διεξάγονται υπεύθυνη για την έκβασή τους. Είναι προφανές ότι πρέπει να κάνουμε περισσότερα για να σταματήσουμε την επίθεση των κυρίαρχων. Η παγκόσμια οικονομική κρίση στο επόμενο διάστημα θα δείξει σε όλους το μέγεθός της, το βάθος της και παράλληλα θα αποκαλυφθεί το πόσο αδιέξοδα είναι τα μέτρα που λαμβάνονται για την αντιμετώπισή της. Το πρόβλημα πλέον δεν θα το έχουν μόνο οι οικονομικά αδύναμες χώρες όπως η Ελλάδα και οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Μεγάλες οικονομίες που διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην παγκόσμια αναπαραγωγή του συστήματος θα καθηλωθούν και η καπιταλιστική μηχανή θα μπλοκάρει. Πλησιάζει η στιγμή που η παγκόσμια κρίση θα απειλήσει να τινάξει στον αέρα κάθε πτυχή της παγκόσμιας οικονομίας. Μέσα στην επόμενη περίοδο οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ παντού θα γίνουν ακόμα πιο αμείλικτες, καθώς αναμένουν την επόμενη και πιο άγρια μέχρι στιγμής φάση της κρίσης. Τα “σημάδια” είναι πολλά: Η κρίση χρέους στις χώρες της ευρωζώνης δεν αντιμετωπίζεται με τις πολιτικές λιτότητας και χώρες όπως η Ελλάδα βυθίζονται όλο και πιο βαθιά στα χρέη, το τραπεζικό σύστημα στις ανεπτυγμένες χώρες δεν έχει βγει από το φάσμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης που πυροδότησε η κατάρρευση των sub – primes στις ΗΠΑ, πολλές μεγάλες τράπεζες στην Ευρώπη είναι χρεοκοπημένες και επιβιώνουν με το δωρεάν χρήμα της ΕΚΤ. Το κόστος διάσωσης των χρεοκοπημένων ευρωπαϊκών τραπεζών φορτώνεται, φυσικά, στις πλάτες των αδύναμων της Ευρώπης. Η παγκόσμια κρίση απειλή με καθίζηση την κινέζικη οικονομία, μια από τις σημαντικότερες ατμομηχανές του καπιταλισμού. Οι τιμές των πρώτων υλών και των εμπορευμάτων που τροφοδοτούν την λειτουργία της καπιταλιστικής μηχανής έχουν καταρρεύσει απειλώντας την περιουσία μεγάλου τμήματος της άρχουσας οικονομικά τάξης του πλανήτη που έχει επενδύσει σε αυτά και στο χρέος χωρών-παραγωγών. Ήταν αναμενόμενο ότι η ποσοτική χαλάρωση που προχώρησαν οι κεντρικές τράπεζες σε Ευρώπη και ΗΠΑ θα οδηγούσε σε περαιτέρω διόγκωση του παγκόσμιου χρέους. Και το χρέος αυτό απειλεί να τινάξει στον αέρα όχι μόνο τις λεγόμενες “αναδυόμενες οικονομίες” των χωρών – παραγωγών, αλλά και τραπεζικά μεγαθήρια του παγκόσμιου καπιταλισμού, καθώς ένα νέο κραχ θα χτυπήσει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η κρίση πλέον δεν θα έχει μόνο την μορφή της χρηματοπιστωτικής κρίσης ή της κρίσης χρέους. Θα χτυπήσει σε κάθε πτυχή της παγκόσμιας οικονομίας και κυρίως θα πλήξει την ίδια την παγκόσμια παραγωγική βάση. Δηλαδή, θα επιστρέψει εκεί από όπου ξεκίνησε. Η συνέχεια αφορά τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες που η σταθερότητά τους θα απειληθεί για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλο βαθμό. Και όσον αφορά το ελληνικό καθεστώς, είναι γελοίο να πιστεύουμε πως θα μπορέσει να επιβιώσει με τα υπάρχοντα προγράμματα διάσωσης. Η πιο δύσκολη περίοδος για την χώρα τώρα αρχίζει. Και θα διαλυθούν με τον πιο αμείλικτο τρόπο οι όποιες αυταπάτες υπήρχαν στην κοινωνική βάση, ότι κάποια στιγμή το μαρτύριο θα τελειώσει. Η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης και η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα δοκιμαστούν με τους πιο άγριους μέχρι στιγμής όρους. Όσον αφορά την ΕΕ και την προοπτική επιβίωσής της, αυτή δεν κρίνεται μόνο με τους όρους που βάζει η μεγάλη ροή προσφύγων και μεταναστών, αλλά κυρίως, το γεγονός ότι αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο που η ευρωπαϊκή ελίτ αναμένει την πιο βαθιά φάση της οικονομικής κρίσης μαζί με τον υπόλοιπο πλανήτη. Το άμεσο και εφιαλτικό επακόλουθο από την προσφυγική κρίση είναι η προοπτική φασιστικοποίησης τμημάτων των ευρωπαϊκών κοινωνιών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πολιτική κατάσταση που θα διαμορφωθεί στην Ευρώπη το επόμενο διάστημα. Και σε αυτή την εξέλιξη συνηγορεί αποφασιστικά η απουσία ισχυρού επαναστατικού κινήματος στην Ευρώπη. Αυτό που θέλω να επισημάνω με τα παραπάνω είναι ότι τώρα θα αποκαλυφθεί αυτό που ο Επαναστατικός Αγώνας λέει εδώ και εφτά χρόνια: Ότι αυτή η κρίση είναι η μεγαλύτερη, η πιο βαθιά, η πιο κρίσιμη που έχει περάσει ποτέ ο καπιταλισμός στην ιστορία του. Και απέναντι σε αυτή την εξέλιξη το μόνο που έχουμε στα χέρια μας είναι ο αγώνας για την ανατροπή του καπιταλισμού. Είναι ανάγκη, τώρα περισσότερο από ποτέ στο παρελθόν, να οργανωθεί από τα κάτω ένας αγώνας ανατροπής του καθεστώτος πριν είναι πολύ αργά για όλους μας. Γιατί η επιβίωση της κοινωνικής βάσης είναι όλο και πιο φανερό πλέον ότι δεν συμβαδίζει με την επιβίωση του συστήματος. Η επιβίωση της κοινωνικής βάσης δεν συμβαδίζει με την επιβίωση των εξουσιαστών, των πλουσίων, των καπιταλιστών. Η επιβίωση της κοινωνικής βάσης μόνο από μια διαδικασία μπορεί να διασφαλιστεί: Την πολιτική και κοινωνική διαδικασία που θα οργανώσει την ταξική αντεπίθεση ενάντια στο σύστημα και τους φορείς του. Την αντεπίθεση για την ανατροπή του καθεστώτος, για την κοινωνική Επανάσταση. Και αυτή η αντεπίθεση μόνο ένοπλα μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Μόνο με την ένοπλη προλεταριακή αντεπίθεση μπορούμε να τα καταφέρουμε. Στόχος μιας κοινωνικής Επανάστασης δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από την δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς αφέντες και δούλους. Στόχος μιας κοινωνικής Επανάστασης δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από την δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς κράτος και καπιταλισμό, χωρίς ταξικούς και κοινωνικούς διαχωρισμούς. Στόχος μιας κοινωνικής Επανάστασης είναι η δημιουργία μια κοινωνίας οικονομικής ισότητας και ελευθερίας για όλους.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ

Πόλα Ρούπα μέλος του Επαναστατικού Αγώνα

___________

________________________________________________________________

Ενημέρωση από πορεία για την μαχητική αυτοοργάνωση των γυναικών 8 Μάρτη

Με αφορμή την ημέρα των γυναικών και ανταποκρινόμενες στα καλέσματα αγωνιστριών μέσα και έξω απ’τις φυλακές στην Τουρκία και το Κουρδιστάν για την όξυνση του αγώνα των γυναικών, την Τρίτη 8 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε πορεία με πρόταγμα την μαχητική αυτοοργάνωση των γυναικών για την κοινωνική απελευθέρωση. Γύρω στα 70 άτομα, γυναίκες και άντρες, συγκεντρωθήκαμε στην Πλ. Βικτωρίας μαζί με συναγωνίστριες από το Κουρδιστάν και πορευτήκαμε προς το κέντρο φωνάζοντας συνθήματα ενάντια σε κράτος, πατριαρχία, μπάτσους, συνθήματα για την επαναστατική οργάνωση των γυναικών για την ελευθερία, αλληλεγγύης με τους μετανάστες κ.α. Με παλμό και δυναμισμό και οι γυναίκες μπροστά, πορευτήκαμε από την Αριστοτέλους προς την Ομόνοια και τα Εξάρχεια. Στην Χ. Τρικούπη στο ύψος των γραφείων του ΠΑΣΟΚ η διμοιρία των ΜΑΤ παρατάχθηκε μπροστά μας κλείνοντάς το δρόμο. Μείναμε αρκετή ώρα στο σημείο φωνάζοντας συνθήματα όπως “Η πατριαρχία μου τη βιδώνει! Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι!”. Τελικά στρίψαμε προς την πλατεία και η πορεία κατέληξε στο Πολυτεχνείο που βρίσκεται υπο κατάληψη από μετανάστες και αλληλέγγυους για τις ανάγκες στέγασης των μεταναστών και τις ανάγκες του αγώνα ενάντια στα σύνορα και τον κατατρεγμό των μεταναστών. Οι καταληψίες μας χαιρέτισαν φωνάζοντας συνθήματα για την εξέγερση στα Αραβικά.

H προκήρυξη που μοιραζόταν, στα αγγλικά και στα ελληνικά:

STRUGGLE FOR WOMEN’S EMANCIPATION MEANS COMBATIVE SELF ORGANISATION OF WOMEN TOWARDS SOCIAL LIBERATION

The 8th of March is a day of struggle. Struggle for the emancipation of women which will come from women self organizing their struggle towards social liberation. The oppressed women know that in order to fight the patriarchy which enslaves us, we must also fight the state and capitalism. State, capital and patriarchy feed one another in order for the bosses to segregate and exploit the people. The 8th of March cannot fit into void liberal concepts about gender equality within a world of generalized inequality. This day should be a day of resistance, an opportunity for women to take the streets together, to organize our militant and anti-institutional fight against every form of oppression. In the regions of Turkey and Kurdistan, women have been fighting a war against many fronts, against the Turkish fascist regime, against the theocratic totalitarianism of the Islamic State, against patriarchy. The revolution in the autonomous regions of Kurdistan is a living example of the combative self organization of women towards social autonomy. Women fighters call on this day, all resisting and working women to intensify their struggle, to make this day a day of resistance, to honor the murdered women whose bodies were dragged into the streets as trophies of the enemy. We draw inspiration and strength from the example of the women of Kurdistan so as to intensify our struggle here and everywhere.  Us women must militantly organize in order to brake our chains!

GATHERING-DEMONSTRATION TUESDAY 8th of MARCH 5 p.m. VICTORIA Sq.

Initiative of internationalist women fighters

TEXT IN PDF

___________________________________________________________________

________________________________________________________________

Εβδομάδα δράσεων αλληλεγγύης με την αντίσταση και αυτοοργάνωση των κουρδικών κοινοτήτων

(ενημέρωση από Αθήνα)

 Για σήμερα 13 Φλεβάρη είχε καλέστει συγκέντρωση-πορεία αλληλεγγύης στην αντίσταση και αυτοόργανωση των κούρδικων περιοχών. Στον ίδιο χρόνο είχε προγραμματιστεί πορεία Κούρδων συναγωνιστών απο την Αγ.Παρασκεύη προς τη πλατεία Συντάγματος. Κομμάτι της <<ανάρχικης/ελευθεριακής συνέλευσης αλληλεγγύης από την Αθήνα>> που είχε οργανώσει την κινητοποίηση στο Μοναστηράκι, πορεύτηκε αποφασιστικά μαζί με άλλο αλληλέγγυο κόσμο μέχρι τη βουλή και από εκεί μεχρι τη Βασ.Σοφίας στο ύψος της τουρκικής πρεσβείας (Ρηγίλης). Η συνένωση των δύο πορειών στο Σύνταγμα, πού ήταν ο βασικός στόχος της κινητοποίησης των αλληλέγγυων,ήταν μια στοιχειώδης συνάντηση των αγώνων απο τον κουρδικό,τον τουρκικό και τον ελλαδικό χώρο. Οι κοινοί αγώνες σπάνε τα σύνορα και την κρατική τρομoκρατία.

ΝΙΚΗ ΣΤΗ ΚΟΥΡΔΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΑΝΤΟΥ

Αναρχική Συλλογικότητα

                     για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση

13-2-2016

________________________________________________

Κατάληψη ΕΣΗΕΑ

Αλληλεγγύη στην Αντίσταση και Αυτοοργάνωση των Κουρδικών περιοχών.

Την Δευτέρα 8 Φλεβάρη στα πλαίσια  της “Κοινής εβδομάδα Δράσεων 6-13 Φλεβάρη 2016   Ενάντια στις πολεμικές επιχειρήσεις των τουρκικών δυνάμεων ασφαλείας και για την Αλληλεγγύη στην Αντίσταση και Αυτοοργάνωση των Κουρδικών περιοχών” πραγματοποιήθηκε κατάληψη για περίπου 2 ώρες στην ΕΣΗΕΑ.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΗ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ,ΤΥΡΑΝΝΟΥΣ

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΤΟΥΡΚΟΥΣ,ΚΟΥΡΔΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Το κείμενο της παρέμβασης:

Κοινή εβδομάδα Δράσεων 6-13 Φλεβάρη 2016   Ενάντια στις πολεμικές επιχειρήσεις των τουρκικών δυνάμεων ασφαλείας και για την Αλληλεγγύη στην Αντίσταση και Αυτοοργάνωση των Κουρδικών περιοχών

Εδώ και 15 χρόνια, το ριζοσπαστικό κουρδικό κίνημα, εγκαταλείποντας την ιδέα του σχηματισμού ενός ξεχωριστού νέου εθνικού κράτους, έχει διαμορφώσει ένα ανοιχτό κοινωνικό πείραμα: το πείραμα της δημοκρατικής αυτονομίας. Σχηματίζοντας δημοκρατικά συμβούλια σε κάθε δήμο, προσπαθεί να διαμορφώσει μία συνομοσπονδία όλων των κουρδικών περιοχών. Το πρώτο μεγάλο βήμα έγινε με τη δημιουργία της ομοσπονδίας των τριών καντονιών στη βόρεια Συρία, το 2014, που απέκτησε ως σύμβολο την πολύμηνη ηρωική αντίσταση των Μονάδων Προστασίας του Λαού στην περιοχή της Ροζάβα. Από το καλοκαίρι μέχρι σήμερα, οι κηρύξεις αυτονομίας πολλών δήμων στις κουρδικές περιοχές της νοτιοανατολικής Τουρκίας σήμανε την κήρυξη ενός βίαιου και πολύνεκρου πολέμου από την πλευρά των τουρκικών στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων, ενώ παράλληλα έχουν κηρυχθεί πολυήμερες απαγορεύσεις κυκλοφορίας σε πολλές πόλεις. Σε αυτόν τον πόλεμο, οι δυνάμεις του κράτους βομβαρδίζουν τις πόλεις με κανόνια, τανκς, ελικόπτερα, κατεδαφίζουν σπίτια, καταστρέφουν ιστορικά μνημεία, σκοτώνουν κυρίως γυναίκες, ηλικιωμένους και παιδιά, εκτελούν νέους και εκκενώνουν τις περιοχές κόβοντας νερό, ρεύμα και φυσικό αέριο. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν τα βασικά είδη της καθημερινότητας λόγω των απαγορεύσεων κυκλοφορίας. Τα σχολεία είναι κλειστά, τα νοσοκομεία είναι υπό πολιορκία, και μάλιστα οι νεκροί δεν επιτρέπεται να ταφούν με αποτέλεσμα να μένουν πολλοί δολοφονημένοι στους δρόμους για μέρες. Η άμεση εκδήλωση της έμπρακτης Διεθνιστικής Αλληλεγγύης -σε όσους αγωνίζονται για έναν κόσμο χωρίς διαχωρισμούς μεταξύ εθνοτήτων, φύλου, θρησκείας, χρώματος, για έναν κόσμο που οι άνθρωποι θα έχουν τη ζωή τους στα χέρια τους μέσα από συμβουλιακές μορφές άμεσης δημοκρατίας- είναι βασική προτεραιότητα. Για να μην αφήσουμε την περιοχή της Μεσογείου έρμαιο των γεωπολιτικών παιχνιδιών των μεγάλων αλλά και περιφερειακών δυνάμεων, που έχουν ήδη βάλει τις πολεμικές τους μηχανές να δουλεύουν, των θρησκευτικών φανατισμών και των εθνικισμών που οδηγούν τους λαούς σε αλληλοσφαγή.

 Για να κάνουμε τη Μεσόγειο φωτεινό φάρο της Κοινωνικής Απελευθέρωσης   Συγκέντρωση/Πορεία – Σάββατο 13 Φλεβάρη 12 μ.μ. – Μοναστηράκι

Ελευθεριακές/ΑναρχικέςΣυνελεύσεις/Πρωτοβουλίες Αλληλεγγύης από Αθήνα, Πάτρα, Ηράκλειο, Λάρισα, Βόλο, Μυτιλήνη, Καλαμάτα, Τρίπολη, Χαλκίδα

________________________________________________________________

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΥΣ Η ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

 Στο πλαίσιο δράσεων ενάντια στους τρομονόμους, η Συνέλευση Αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές ανάρτησε πανό στην πλατεία Συντάγματος στις 4 Φλεβάρη μέρα πανελλαδικής απεργίας.

 Αυτή τη στιγμή στις ελληνικές φυλακές βρίσκονται δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι που συμμετείχαν ή κατηγορούνται για συμμετοχή σε ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί σε εκατοντάδες χρόνια φυλάκισης βάση της «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας.

 Οι «αντιτρομοκρατικοί» νόμοι βρίσκονται στην καρδιά της κατασταλτικής πολιτικής του κράτους και συνοδεύουν πάντα τις προσπάθειες ευρύτερων αλλαγών που απαιτούν «κρατική πυγμή», από το 2001 έως σήμερα επεκτείνονται διαρκώς σε μια εμφανή προσπάθεια να χτυπηθούν πολιτικά οι αντίπαλοι του καθεστώτος που συνιστούν απειλή για την εμπέδωση του «νόμου και της τάξης», που είναι ακόμα πιο αναγκαία σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.

 Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους,

τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές

________________________________________________________________

2η μαχητική επέτειος δολοφονίας Παύλου Φύσσα

Correspondencia revolucionaria con Rojava: entrevista con un combatiente anarquista griego

________________________________

Ύστερη συνέντευξη του αναρχικού συντρόφου-μαχητή στην επανάσταση της Ροζάβα, στο κινηματικό ραδιόφωνο 93.8 fm Παδιοζώνες Ανατρεπτικής έκφρασης

1ο μέρος: http://radio98fm.org/audio/syzitisimesuntrofomaxiti/   2ο μέρος: http://radio98fm.org/audio/sizitisi-me-suntrofo-rojava/

Μέλη του Διεθνούς Τάγματος Ελευθερίας της Ροζάβα, αναρχικοί και κομμουνιστές σύντροφοι από την ευρώπη, μετά την απελευθέρωση της πόλης Tel Abiyad, προτάσουν την διεθνή σημαία της αντιφασιστικής δράσης μπροστά από το ριγμένο πανό του Ισλαμικού Χαλιφάτου

________________________________________________________________

Ενημέρωση από την δίκη του αναρχικού Δ.Χατζηβασιλειάδη

που έγινε την Τρίτη 23/6 στο Δ’ κακουργοδικείο στην Λουκάρεως:

________________________________________________________________

 Ανοιχτή ενημέρωση σχετικά με την εχθρική στάση ορισμένων πολιτικών σχημάτων απέναντι στην κοινωνική και ταξική χειραφέτηση:

Εδώ και τρια χρόνια, η ΣΥνέλευση ΚΑτειλημμένων ΠΡΟσφυγικών (Λ.Αλεξάνδρας), που αποτελεί ένα εγχείρημα ταξικής-κοινωνικής αυτοοργάνωσης με ιδιαίτερα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά (συλλογική διαχείρηση της στέγης, κοινοτικές δομές, σύγκρουση με τις μαφίες, οριζόντια συνοργάνωση ντόπιων και μεταναστών, συμμετοχή σε μια πλειάδα κινηματικών διαδικασιών και δραστηριοτήτων, σε ένα ευρύ φάσμα του ταξικού ανταγωνισμού), έχει γίνει στόχος μιας παρατεταμένης και συνεχιζόμενης συκοφαντικής επίθεσης που αποσκοπεί ρητώς στην διάλυσή της. Μέλη της ΑΣΜΠΑ συμμετέχοντας στον αγώνα της κοινότητας και των αλληλέγγυων στα Προσφυγικά, βρέθηκαν στο επίκεντρο μιας σύγκρουσης που αφορούσε την επιβίωση και την προοπτική του κινήματος αυτοοργάνωσης. Από το 2013 είχε επισημανθεί ότι « θα έπρεπε να είναι αυτονόητη η κρισιμότητα μιας τέτοιας επίθεσης, όχι μόνο για την συνέχεια του συγκεκριμένου συλλογικού εγχειρήματος και των αντιστάσεων τις οποίες εμψυχώνει, αλλά πρωτίστως για τις προοπτικές κινηματικής συγκρότητησης τόσο των σχημάτων κοινωνικής αυτοοργάνωσης, όσο και των αναρχικών »1. «Στις 21 Φλεβάρη του ’13 υποδομές και μέλη της ΣΥΚΑΠΡΟ δέχτηκαν βίαιη επίθεση από την ομαδοποίηση των καταληψιών που την συκοφαντούσαν τους προηγούμενους μήνες. Η βίαιη επίθεση είχε την υποστήριξη και την ενεργό συμμετοχή ανθρώπων που δεν κατοικούν στα προσφυγικά, μεταξύ των οποίων και μέλη σχημάτων του αντιεξουσιαστικού «χώρου». Το συγκεκριμένο συμβάν ήταν ένα αποκορύφωμα της υπονομευτικής προπαγάνδας που είχε προηγηθεί, ήταν η καθαρή όψη των εχθρικών προθέσεων. Αφορμή για την βίαιη επίθεση ήταν η έξωση ενός χασισέμπορου από τα σπίτια της ΣΥΚΑΠΡΟ, ο οποίος όντας οικονομικός πρόσφυγας φαινόταν κατάλληλος για μια φιλανθρωπική ευαισθητοποίηση ενάντια στην συνέλευση, δίνοντας συγχρόνως άλλοθι στην εκμεταλλευτική δραστηριότητά του. Η ηθικολογική επίθεση επιδίωκε να θωρακίσει την βίαιη παρέμβαση, εμπεδώνοντας την απομόνωση της ΣΥΚΑΠΡΟ από τους αναρχικούς και το κοινωνικό κίνημα. Η επίκληση μιας έκτακτης ανάγκης ήταν το πρόσχημα για την βίαιη κορύφωση της επίθεσης. Ας σημειώσουμε, ότι η συνέλευση είχε προσφερθεί στο πρώην μέλος της να το βοηθήσει να βρει στέγη έξω από τις υποδομές της, με δεδομένο ότι παρότι θα μπορούσε και μόνος του να μπει σ’ένα άδειο σπίτι στην γειτονιά, ο ίδιος δεν αναλάμβανε την ευθύνη να το κάνει. Κανείς από τους επιτιθέμενους ενάντια στην συνέλευση δεν ανέλαβε πρωτοβουλία με προτεραιότητα την στέγαση του μετανάστη. Ο τελευταίος βρήκε υποστήριξη ακριβώς και αποκλειστικά επειδή επέμενε να ιδιοποιηθεί συλλογικό χώρο. Η υπόθεση της στέγασης ενός ανθρώπου έγινε σημείο σύγκρουσης, όχι λόγω μιας κατ’επίφαση ανθρωπιστικής κρισιμότητας, αλλά λόγω του πολιτικού διακυβεύματος. Ήταν μια θεαματική ευκαιρία να πληγεί η αυτονομία του κοινωνικού εγχειρήματος.»1 Στην συγκεκριμένη βίαιη επίθεση συμμετείχε τουλάχιστον ένα μέλος της ομάδας ΚΑΘΟΔΟΝ, η οποία ακολούθως, υπερασπίστηκε με κείμενό της τις ενέργειες του συγκεκριμένου ατόμου και συνολικά την επίθεση στην ΣΥΚΑΠΡΟ. «Η πολιτική συντροφικότητα επιτέθηκε άμεσα στην κοινωνική συλλογικότητα, χωρίς καμία κινηματική εγγύηση, χωρίς κανέναν ανοιχτό πολιτικό διάλογο, χωρίς καν μια ερώτηση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, αντί η πολιτική αυτοοργάνωση των αναρχικών να εισχωρεί στο καθημερινό κοινωνικό πεδίο ριζοσπαστικά, το αποπολιτικοποιεί και καλύπτει την ιδιώτευση, ακόμα και με την βία. … Ο νεποτισμός αναβιώνει όπου κάποιοι εκμεταλλεύονται παρακαταθήκες αγώνων και πολιτικούς δεσμούς για ατομικά ωφέλη. Ο νεποτισμός αναβιώνει όταν οι πολιτικοί σχηματισμοί στηρίζουν ή και επιχειρούν να επιβάλουν ιδιωτικά συμφέροντα πάνω στις κοινωνικές διεργασίες. … Ο σεχταρισμός είναι ένας χρηστικός συνεταιρισμός των ιδιωτών μέσα στο αντιστασιακό κίνημα και μόνο τέτοια συλλογικότητα θέλουν οι πολέμιοι ενάντια στην ΣΥΚΑΠΡΟ, γι’αυτό δεν δίστασαν να επιστρατεύσουν τα πιο ποταπά μέσα. Με μόνο κοινό κίνητρo την εχθρότητά τους ενάντια σε μια συνέλευση αγώνα συναντήθηκαν στην μικροπολιτική ίντριγκα, στην υπονόμευση συλλογικών προσπαθειών, στην υπόθαλψη διαλυτικών φαινομένων, στην καλλιέργεια εμπάθειας, στην επίκληση και εκμετάλλευση άλλων καταπιεσμένων (μεταναστών) και στον τραμπουκισμό. Οι ποταπές, δόλιες μεθοδεύσεις αποτελούν το σύνορο των ποταπών κινήτρων του εσωστρεφούς κανιβαλισμού. Η ιδιοτέλεια των προθέσεων ενώνει μόνο πρόσκαιρα, οπότε επιτρέπει την εκμετάλλευση πολιτικών δεσμών, κινηματικών διαδικασιών και ανθρώπων, που μετά εγκαταλείπονται. Ο τυχοδιωκτισμός ενός αντιδραστικού συνασπισμού χωρίς κανένα κοινωνικό-πολιτικό πρόταγμα συνεπάγεται την ανευθυνότητα των εμπλεκόμενων ως προς τις θέσεις που έχουν εκφράσει (σε πολλά σημεία αντιφατικές αναμεταξύ τους), ως προς τον βαθμό συμμετοχής τους, ως προς τις πράξεις τους και ως προς τα αποτελέσματά τους. Είναι ασήμαντο το ότι ορισμένοι ήθελαν εξαρχής να διαλύσουν μια συλλογικότητα και να προκαλέσσουν διχόνοια στο κίνημα, ενώ άλλοι μπήκαν αντανακλαστικά στο άθλιο παιχνίδι για να υπερασπιστούν σεχταριστικά, εξίσου ανήθικα και αντικινηματικά, τους κοντινούς συντρόφους τους. Αφού βουτάνε παρέα στον ίδιο βούρκο και τελικά δίνουν από κοινού πολιτική κάλυψη στην κυριαρχία των σεχταριστικών δεσμών σε όλα τα επίπεδα αυτοοργάνωσης, ενάντια στην ανοιχτή συντροφικότητα, την ισονομία και το μοίρασμα μέσα στην συλλογικότητα και ενάντια στην κινηματική δυναμική. … Η φατριαστική εχθρότητα βρίσκει το υπέδαφος της μέσα στον «χώρο» στην διαλυτική κυριαρχία των προσωπικών δεσμών και στην απαξίωση της ανοιχτής συνοργάνωσης για χάρη του σεχταρισμού της παρέας ή της ομάδας, που κατακρημνίζουν την συντροφικότητα στην επιλεκτικότητα και εφαρμόζουν μια φαρισαϊκή αντίληψη του δικαίου. Η μικροπολιτική κάλυψη της βίαιης επίθεσης στην ΣΥΚΑΠΡΟ ήταν μια αντίδραση αυτοσυντήρησης αυτού του πολιτισμικού περιβάλλοντος κι εξαυτού τα πολιτικά χαρακτηριστικά της είναι ευθαρσώς αντικινηματικά, αντικοινωνικά, εώς και προβοκατόρικα. Άλλωστε, το πλέγμα προστασίας των πολέμιων της συνέλευσης και η εκτατική απόπειρα απομόνωσής της συγκολλούν τα νήματα του φατριασμού με την παρασκηνιακή διακίνηση πληροφοριών. Σ’αυτό το πλαίσιο η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για όσα έχουν διαπραχθεί είναι κάτι παραπάνω σπό κενή νοήματος, είναι μια αλαζονική χλεύη ενάντια στον αγώνα για την ταξική ανασυγκρότηση, ενάντια στον αγώνα για την πολιτική ενότητα των αναρχικών σε μια επαναστατική προοπτική. … Οι αντικοινωνικές μικροπολιτικές παρεμβάσεις ενάντια στην ΣΥΚΑΠΡΟ κι ενάντια στην ανοιχτότητα των κινηματικών δεσμών εκδιπλώθηκαν όταν κι επειδή η συγκεκριμένη συνέλευση υπερασπίστηκε τα ριζοσπαστικά πολιτικά χαρακτηριστικά της.»[1] Οπότε, η αντικοινωνική, αντικινηματική, αυταρχική και προβοκατόρικη στάση της ομάδας ΚΑΘΟΔΟΝ έχει εκφραστεί κι έχει στιγματιστεί ανοιχτά στο αυτοοργανωμένο κίνημα αρκετό καιρό τώρα. Η ΑΣΜΠΑ συνυπήρξε με την ΚΑΘΟΔΟΝ σε δεσμευτικές πολιτικές διαδικασίες αφότου μπήκε στο εγχείρημα για την συγκρότηση Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης (για συντομία, ΑΠΟ). Εξηγήσαμε το φαινομενικά παράδοξο σ’ ένα κείμενο απολογισμού μιας πανελλαδικής συνάντησης της ΑΠΟ: «Η αλήθεια είναι ότι σύντροφοι της ΑΣΜΠΑ έχουν συκοφαντηθεί με τον πλέον αισχρό και προβοκατόρικο τρόπο κι έχουν γίνει και στόχος της βίας των συκοφαντών στο πρόσφατο παρελθόν. Η συλλογικότητα που μας κατηγορεί για συκοφαντία στήριξε εμπράκτως και εγγράφως αυτές τις πρακτικές. Παρόλαυτά, ήταν μια από τις τέσσερις ιδρυτικές συλλογικότητες του εγχειρήματος της ΑΠΟ. Ως ΑΣΜΠΑ κατανοήσαμε την πρόταση για την ΑΠΟ ως μια ανοιχτή, αλλά με συγκεκριμένους πολιτικούς όρους, οριζόντια διεργασία πολιτικής συνοργάνωσης. Στην πρόταση για την ΑΠΟ δεν αναγνωρίσαμε ούτε σεχταριστικά στεγανά, ούτε ιεραρχίες. Όχι γιατί δεν μεταφέρει ο καθένας τις παθογένειές του, αλλά γιατί αντιληφθήκαμε ότι η πρόταση ενέχει μια ισχυρή δυναμική στην κατεύθυνση του συλλογικού ξεπεράσματός τους. Αναγνωρίζοντας τον εαυτό μας, την συλλογικότητά μας μέσα στο συγκεκριμένο συλλογικό όραμα και δίνοντας αξία στο πρόταγμα της ΑΠΟ δεν θα μπορούσαμε να το χαρίσουμε στην συντηρητική ανάδραση, απ’όπου κι αν προέρχεται (ενδεχομένως κι από εμάς τους ίδιους). Θα μπορούσαμε να αποστασιοποιηθούμε και να διεξάγουμε μια σκληρή πολεμική ενάντια σε μια πολιτική ομάδα που σε μια συγκεκριμένη συνθήκη τάχθηκε εχθρικά απέναντι σ’ένα πεδίο αγώνα ή και σε όποιους της προσφέρουν πολιτικά άλλοθι. Αλλά τότε θα προδικάζαμε μοιρολατρικά το άδοξο τέλος του πολιτικού προσανατολισμού μας. Επιλέξαμε το αντίθετο: Αταλάντευτη αποφασιστικότητα για την συγκρότηση ενός οργανωμένου κινηματικού αναρχικού πόλου, για την κοινωνική επανάσταση, για την αναγκαία ενότητα στην δράση. Πολιτική σοβαρότητα και συντροφικότητα. Εμπιστοσύνη και συνέπεια προς τις κοινές συμφωνίες. Ευθύτητα και συνθετική εργασία στον πολιτικό διάλογο. Κριτική εξέταση και ανοιχτή συζήτηση των ζητημάτων που εγείρονται από τους πραγματικούς αγώνες, στα πλαίσια του εξελισσόμενου κοινού πολιτικού διαλόγου.»2 Έτσι θέσαμε προς κρίση μέσα στον συλλογικό πολιτικό-οργανωτικό διάλογο, την στιγμή που διαμορφωνόταν το σχετικό πολιτικό πλαίσιο, τις θέσεις της ΚΑΘΟΔΟΝ που αφορούσαν την έμπρακτη στάση της ενάντια στο κοινωνικό κίνημα και κατά συνέπεια την σχέση της ΑΠΟ με τις ταξικές-κοινωνικές αντιστάσεις. «… ορισμένες θέσεις που είχαμε κατακτήσει μέσα στην ταξική-κοινωνική πάλη πριν την συγκρότηση της συλλογικότητάς μας και τις οποίες εξελίξαμε στην συνέχεια συλλογικά εκφράζουν την αντίληψή μας πάνω σε κρίσιμα ζητήματα της ΑΠΟ με έναν τρόπο γειωμένο στην πραγματικότητα που έχουμε βιώσει, όντας σε απόλυτη συνάφεια με τις θέσεις και τους στόχους που έχουμε ήδη συμφωνήσει στην ΑΠΟ και μ’ένα βλέμμα στα επερχόμενα διακυβεύματα της πάλης. Μ’ένα τέτοιο πολιτικό σκεπτικό φροντίσαμε να μην κάνουμε αναφορές σε πρόσωπα, σε πολιτικά σχήματα και σε συμβάντα, αλλά μόνο σε πολιτικές θέσεις και στάσεις. … Στην συγκεκριμένη περίπτωση η αναφορά μας ήταν σε θέσεις που δεν έχουν κατατεθεί ευθέως μέσα στην ΑΠΟ. Ωστόσο, δεν έχουν πάψει να αποτελούν πολιτικές θέσεις μιας συλλογικότητας (της ΚΑΘΟΔΟΝ), αφού έχουν εκφραστεί δημόσια και δεν έχουν ανακληθεί από την συγκεκριμένη συλλογικότητα.»[2] «Κατόπιν των παραπάνω, η αναγκαία κρίση ήρθε επειδή είχαμε θίξει ευθέως ορισμένες αμοραλιστικές-αντικοινωνικές, καιροσκοπικές-αντικινηματικές και βαθυά αντεπαναστατικές θέσεις όπως είχαν εκφραστεί στο παρελθόν από την συλλογικότητα ΚΑΘΟΔΟΝ. … Το σαφές πλαίσιο της ατζέντας μέσα στο οποίο έγιναν οι τοποθετήσεις μας προσδιορίζει την αμεσότητα ή το άκαιρο της κάθε κριτικής. Δεν θέσαμε ζήτημα ΚΑΘΟΔΟΝ, αλλά ζήτημα πολιτικών θέσεων και συνέπειας προς αυτές. Αυτό σημαίνει ευθύτητα πάνω σε μια εξελικτική προοπτική συγκρότησης ομοσπονδιακής οργάνωσης. Και αντιμετωπίσαμε την θρασύτητα μιας απόπειρας κουκουλώματος του ριζικών αντιθέσεων μέσα στην ΑΠΟ.»[3] Ένα σύνολο συμμετεχόντων πολιτικών ομάδων μαζί με την ΚΑΘΟΔΟΝ, αφού είχαν ήδη θέσει εκτός ουσιαστικού διαλόγου ορισμένα ζητήματα κρίσιμα για την ομοσπονδιακή πολιτική συγκρότηση, στα οποία η ΚΑΘΟΔΟΝ βρισκόταν εκτεθειμένη, επιχείρησαν να εξαφανίσουν την κριτική στο απαράδεκτο παράδειγμα της συγκεκριμένης ομάδας, διεκδικώντας την λογοκρισία κειμένων της ΑΣΜΠΑ που είχαν κατατεθεί στα ανάλογα πεδία του έγγραφου διαλόγου της ΑΠΟ. «Οι αναρχικοί οφείλουν να μην διστάζουν να απαντούν στην κριτική, ακόμα και στην κακεντρεχή. Όποτε κληθούμε έχουμε ευθύνη να εξηγήσουμε και να υπερασπιστούμε ή να αποχωριστούμε το παρελθόν μας με σαφήνεια. Ακόμα περισσότερο αν από την αποσαφήνιση της σχέσης μας με τα πεπραγμένα εξαρτάται το προχώρημα του κοινού αγώνα. Ως ΑΣΜΠΑ είμαστε διαρκώς έτοιμοι να το πράξουμε όχι μόνο για ότι αφορά την συλλογικότητά μας, αλλά και για τις πράξεις του κάθε μέλους της. Το ίδιο απαιτούμε από τους συντρόφους μας, γιατί θέλουμε να σταθούμε μαζί στον δρόμο. Η ΚΑΘΟΔΟΝ απαίτησε την λήθη χωρίς να αναιρεί τις θέσεις που είχε εκφράσει στο παρελθόν, επικαλέστηκε υποκριτικά την ολομέλεια ως μπαμπούλα ενώ επιδίωκε την αποφυγή κάθε σχετικού διαλόγου και τελικά πυροδότησε ένα πλήθος συντηρητικών αντανακλαστικών, που ξεπέρασαν σε παραλογισμό και υποκρισία το αίτημά της. … Οι θέσεις που εκφράστηκαν από πολλές συλλογικότητες την πρώτη μέρα της συνάντησης του Νοέμβρη …, αφήνουν έκθετη την ΑΠΟ απέναντι στο ταξικό-κοινωνικό κίνημα, αφού υποθάλπτουν όχι μόνο την ΚΑΘΟΔΟΝ που προσπαθεί να κρυφτεί αντί να εξηγήσει τις θέσεις της, αλλά υποθάλπτουν και τις ίδιες τις θέσεις που έχουν ήδη στραφεί ενάντια στον ταξικό-κοινωνικό αγώνα. Το κουκούλωμα μιας ριζικής πολιτικής σύγκρουσης πάνω στα επίμαχα σημεία του πολιτικού αμοραλισμού και της σχέσης των αναρχικών με το κοινωνικό μέτωπο, με ή χωρίς ψαλίδισμα, καταγράφεται ως σημείο θεμελιακής πολιτικής κρίσης για όποιους θέλουν να στέκονται στην μεθοριακή γραμμή της αντικρατικής-αντικαπιταλιστικής πάλης από την προλεταριακή-κοινωνική πλευρά. …»[3] Ορισμένες πολιτικές ομάδες, ενώ αναγνώριζαν ευθέως το δίκαιο του αυτοοργανωμένου κοινωνικού εγχειρήματος που βαλλόταν από αντικοινωνικές και αντικινηματικές ενέργειες, όπως το είχαν αναγνωρίσει και μέσα στα γεγονότα, υπερθεμάτισαν την εκβιαστική απαίτηση λογοκρισίας, υποστηρίζοντας ευθαρσώς ότι η συγκεκριμένη σύγκρουση πρέπει να μην εσωτερικευτεί στην ΑΠΟ για να μην θιγεί η ενότητα του κυοφορούμενου ομοσπονδιακού πολιτικού εγχειρήματος. Και άλλες πολιτικές ομάδες, που επίσης στο παρελθόν είχαν αναγνωρίσει το δίκαιο της αυτοπροστασίας των οριζόντιων συλλογικοτήτων απέναντι σε αντικοινωνικές πρακτικές, όπως το εμπόριο ναρκωτικών, τοποθετούμενες στην ΑΠΟ επικαλέστηκαν αυθαίρετους τυπικούς όρους προκειμένου να προσπεράσουν την ηθικοπολιτική κρίση. «Αναπόφευκτα καλούμαστε όλοι να κρίνουμε ποιοί αγιάζουν τα μέσα και για ποιους σκοπούς.»[2] Το γεγονός ότι η πολιτική υπεράσπιση της ταξικής-κοινωνικής συλλογικοποίησης και χειραφέτησης και πόσο μάλλον η έμπρακτη αλληλεγγύη, μπήκαν στο ζύγι και βρήκαν απέναντί τους την επίπλαστη κομματική ενότητα με την ανοχή όλων σχεδών των πολιτικών ομάδων της ΑΠΟ, σήμανε ότι η συγκεκριμένη απόπειρα αναρχικής πολιτικής συγκρότησης, μεταφέροντας το βαρύ έρμα του πολιτικού ελιτισμού, έστρεψε την πλώρη της 180ο σε σχέση με τους διακηρυγμένους σκοπούς της, με συνέπεια την καθήλωσή της στις αγεφύρωτες αντιθέσεις του καιροσκοπισμού. Η ΑΣΜΠΑ διαχωρίστηκε από αυτόν τον εξευτελιστικό για το κοινωνικό κίνημα διάλογο, πριν η ζυγαριά του κομματικού ενάντια στο κοινωνικό γίνει επίσημη διαδικασία. Σε μια συνεδρίαση το ζήτημα της λογοκρισίας πήρε δεύτερη μοίρα μπροστά στην δηλωμένη υποτίμηση του κοινωνικού αγώνα. Ήταν πλέον ασήμαντο ποια άποψη θα επικρατούσε μέσα σ’ ένα καθολικά αμοραλιστικό περιβάλλον. «Η αποχώρησή μας (από την ΑΠΟ) ήταν μια πολιτική συνέπεια ορισμένων στάσεων που εκφράστηκαν από ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών συλλογικοτήτων από την πρώτη μέρα της συνάντησης του Νοέμβρη. Η καιροσκοπική συγκάλυψη των θέσεων της ΚΑΘΟΔΟΝ τις οποίες είχαμε θίξει με τον πιο πολιτικά άμεσο τρόπο, αποτέλεσε την κατακλείδα. …»[3] Το πολιτικό συγχωροχάρτι που προσέφεραν οι παραμένουσες ομάδες της ΑΠΟ προς την ΚΑΘΟΔΟΝ για τα εχθρικά προς το οριζόντιο κίνημα πεπραγμένα της, σίγουρα ήταν ανίκανο να επιβάλει την αδρανοποίηση και την σιωπή εκείνων που παλεύουν αταλάντευτα για την χειραφέτηση της ταξικής βάσης με ελευθεριακούς κοινωνικούς όρους. Όταν η ΚΑΘΟΔΟΝ εισήλθε στην σειρά συζητήσεων που είχε καλέσει η αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti με θέμα «σχετικά με τη νέα συνθήκη μετά την εναλλαγή στην διακυβέρνηση και η χάραξη της στρατηγικής μας ως αναρχικοί», η ΑΣΜΠΑ, που είχε τοποθετηθεί ήδη στον συγκεκριμένο διάλογο και παρακολουθούσε την εξέλιξή του, ενημέρωσε για την παρουσία μιας ομάδας που έχει ταχθεί με έργα και λόγια ενάντια στο αυτοοργανωμένο κοινωνικό κίνημα. Ζητήσαμε τις θέσεις επί του προκειμένου, απ’ όσους γνώριζαν τα γεγονότα, αφού δεν βρεθήκαμε σε μια συνέλευση διάφορων πολιτικών τάσεων και απροσδιόριστων ατόμων, αλλά σε έναν διάλογο αναρχικών που συνέκλιναν στην κεντρική πρόταξη της κοινωνικής-ταξικής χειραφέτησης. Το σύνολο των ομάδων που όντας ενταγμένες στην ΑΠΟ, τουλάχιστον μέχρι την αποχώρηση της ΑΣΜΠΑ, γνώριζαν την πολιτική βαρύτητα του προβλήματος, έκαναν ένα βήμα ακόμα προς τον βάλτο του καιροσκοπισμού και τη νομιμοποίηση των επιθέσεων στο ταξικό-κοινωνικό κίνημα. Αρνήθηκαν την ύπαρξη του προβλήματος κι έτσι, επισφράγισαν ανοιχτά την συμμετοχή τους στην συγκάλυψη των αντικοινωνικών, αντικινηματικών και προβοκατόρικων θέσεων και πρακτικών μιας ομάδας που εμφανίζεται με μια προβιά αναρχίας και ταξικών-κοινωνικών αναφορών. Την ίδια στιγμή που η τελευταία προσπάθεια συγκρότησης ενός ομοσπονδιακού αναρχικού πόλου ξέπεφτε στην συντηρητική-αντιδραστική κομματική περιχαράκωση, οι συν-εταιρισμένοι ιδιώτες που προσβλέπουν στην διάλυση της αυτοοργανωμένης κοινότητας των Προσφυγικών, επανεμφανίστηκαν με τρόπο παρακρατικό. Η υπονομευτική προπαγάνδα ενάντια στην αυτοοργανωμένη κοινότητα των Προσφυγικών και η κατασυκοφάντηση και στοχοποίηση αγωνιστών της ΑΣΜΠΑ, που κορυφώνεται σ’ ένα γενικότερο αντιαναρχικό μένος, πήρε αναβαθμισμένη μορφή, εκφραζόμενη δημόσια και μαζικά πριν μερικούς μήνες. DIY(;) COINTELPRO [4]. Επισημαίνουμε πάλι ό,τι είχε καταδειχτεί κι ό,τι είχε προταχθεί μετά τις πρώτες επιθέσεις: «Η επίθεση στην ΣΥΚΑΠΡΟ επιδιώκει να κλονίσει την εμπιστοσύνη όλων μας, της κοινότητας των προσφυγικών, των συντρόφων και των αλληλέγγυων προς το συγκεκριμένο κοινωνικό εγχείρημα, των αγωνιζόμενων για την ταξική ανασυγκρότηση, των συλλογικοτήτων αντίστασης και αυτονομίας, των αναρχικών, την εμπιστοσύνη όλων προς μια κοινή προοπτική ανατροπής. Χωρίς την εμπιστοσύνη μένει το σύνορο της ιδιώτευσης. Ανταγωνιστικά, να συνεχίσουμε να οικοδομούμε την κοινωνική απελευθέρωση στην βάση της ελεύθερης ανοιχτής κουμούνας, αποδομώντας τον κόσμο της γενικευμένης απομόνωσης, της εκμετάλλευσης, του κανιβαλισμού. Ο καθημερινός αγώνας πάνω στην πλάστιγγα των αντικειμενικών συσχετισμών είναι το πολυτεχνείο της αυτομόρφωσης. Η συνέλευση και η κοινότητα των κατειλημμένων προσφυγικών έχουν καταθέσει το παράδειγμά τους. …»[3] Η ανώνυμη συκοφαντία και απειλή, που αποτελεί έκδηλη προβοκάτσια και κλιμάκωση της παρασκηνιακής φατριαστικής υπονόμευσης, αντιμετωπίζεται με το προσπέρασμά της. Ο διάφανος βίος των κοινοτήτων που χτίζουμε δεν προσβάλεται και δεν κινδυνεύει από τον βούρκο της ιδιώτευσης. Η αντικοινωνική και η αντικινηματική δραστηριότητα μέσα στους χώρους αγώνα και η επιθετικότητα ενάντια σε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αντίστασης αντιμετωπίζεται με τους τρόπους και τα μέσα άμυνας που τους αναλογούν. «Η πολιτική φρόνηση και η υπομονή που απαιτεί η εμπιστοσύνη στις συλλογικές διαδικασίες δεν σημαίνουν ανοχή στην συκοφαντία και στον τραμπουκισμό.»[1] Ο αποκλεισμός τέτοιων υποκειμένων, ατομικών ή συλλογικών, από τους προσβαλόμενους χώρους, αλλά και από τις πολιτικές διαδικασίες του οριζόντιου κινήματος, είναι αναγκαίος και εκφράζει την αδιαπραγμάτευτη αξία της ανοιχτής και ισότιμης αλληλεγγύης, σε ρήξη με τα τυχοδιωκτικά ανεμομαζώματα, τις εκλεκτικές συγγένειες και τον κανιβαλικό φιλελευθερισμό. Οι κοινότητες αγώνα έχουν κάθε λόγο και κάθε δίκιο να εκδιώκουν αποτελεσματικά εκείνους που έχουν σταθεί αντικοινωνικά και αντικινηματικά μέσα σε γειτονιές αντίστασης και αυτοοργάνωσης, όπως στα Προσφυγικά. Όπως πρόσφατα εκδιώχθηκαν από πορεία στην Πάτρα άτομα που είχαν εκδηλώσει τραμπούκικες πρακτικές μέσα σε συλλογικές διαδικασίες. Όπως λίγο παλαιότερα αποκλείστηκαν από ένα συντονιστικό αγώνα άτομα που είχαν προβεί σε αντικοινωνικές ενέργειες σε αυτοοργανωμένους χώρους (Γιάννενα, Ηγουμενίτσα). Ακόμα περισσότερο, εκεί που βάλλονται όχι μόνο οι ελευθεριακές αξίες και οι κινηματικές διαδικασίες, αλλά επιπλέον, η συλλογικοποίηση και η χειραφέτηση της ταξικής βάσης, η αντιμετώπιση τέτοιων στάσεων γίνεται επιτακτική. Η περιχαράκωση των πολιτικών σχημάτων απέναντι στις επιθέσεις που δέχεται η ταξική-κοινωνική βάση και οι αγώνες της, όχι μόνο δεν τα προστατεύει από τις αναπόφευκτες ρήξεις, αλλά αντιθέτως αναπαράγει τον κατεστημένο κανιβαλικό κατακερματισμό. Σ’ αυτό το σημείο η απόπειρα αναρχικής πολιτικής ομοσπονδιοποίησης έδειξε τα όριά της: «Αντισυντροφική, αντικινηματική και κατά βάθος αυτιστική αδιαφορία για τις ριζικές αντιθέσεις που εκφράστηκαν μέσα στην ΑΠΟ. Η επίφαση μιας έριδας μεταξύ συλλογικοτήτων, όχι μόνο δεν μπορούσε να προστατεύσει την διαδικασία, αλλά επιβεβαίωσε εντελώς αμοραλιστικά ότι ο βαθμός πολιτικής ωριμότητας πολλών συναγωνιστών φτάνει μέχρι την αντίληψη ότι οι πολιτικές αντιπαραθέσεις ξεκαθαρίζονται στην από πίσω γωνία. Αφού λοιπόν οι συλλογικές διαδικασίες δεν μπορούν να αποφανθούν, ας επιστρέψουμε εκεί που επιβιώνει ο πιο αποφασιστικός. …»[3] Εκείνοι που άμεσα ή έμμεσα, όπως ορισμένες ομάδες της «Συνέλευσης Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση», δίνουν χώρο ανοχής σε υπονομευτές, τραμπούκους και προβοκάτορες του ταξικού-κοινωνικού κινήματος, καθίστανται υπόλογοι στο επαναστατικό πολιτικό κίνημα και στους αγωνιζόμενους προλετάριους. Μάλιστα, όταν οι αντικινηματικές και αμοιβαία οι κομματικές μεθοδεύσεις συγκαλύπτονται πίσω από έναν ταξικό-κοινωνικό λόγο, η σύγχυση, η διαλυτικότητα και ο κανιβαλισμός που επιφέρουν μπορούν να πάνε πολύ βαθύτερα από εκεί που μπορεί να φτάσει ο καχεκτικός ατομικισμός κι ο σεχταριστικός ελιτισμός. Τα κούφια προτάγματα είναι ανεπαρκή για να δημιουργήσουν κίνημα. Στους τόπους σύγκρουσης με το κράτος, την ιδιοκτησία και τον πολιτισμό της εκμετάλλευσης, της απομόνωσης και του κανιβαλισμού χτίζεται το ταξικό-κοινωνικό κίνημα. Ένα οργανωμένο επαναστατικό αναρχικό κίνημα μπορεί να αναπτυχθεί μόνο σε συνάφεια με τις προλεταριακές-κοινωνικές κατακτήσεις.

Υποσημειώσεις:

1. Κείμενο συντρόφου που κοινοποιήθηκε σε συλλογικότητες του οριζόντιου κινήματος τον Αύγουστο το ’13: Για την σύγκρουση που ανοίχτηκε με επίκεντρο την Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών. Για την υπεράσπιση του συλλογικού απελευθερωτικού αγώνα και της επαναστατικής προοπτικής του. https://asmpa.espivblogs.net/2015/06/03/462/

2. Απολογιστικό κείμενο της ΑΣΜΠΑ μέσα στον διάλογο της ΑΠΟ (Νοέμβρης 2014). https://asmpa.espivblogs.net/2015/06/03/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%80%CE%B1-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1-%CF%83/

3. Κείμενο αποχώρησης της ΑΣΜΠΑ από την ΑΠΟ (Γενάρης 2015) https://asmpa.espivblogs.net/2015/06/03/%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%80%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1/

4. COINTELPRO ήταν ο τίτλος ενός προγράμματος του FBI (COunter INTELligence PROgram) που λειτούργησε επισήμως από το 1956 μέχρι το 1974. Στόχος του ήταν η αποδυνάμωση, η αδρανοποίση και τελικά η εξάλειψη των κινημάτων. Κύριος στρατηγικός άξονας του συγκεκριμένου προγράμματος ήταν η εσωτερική υπονόμευση των στοχοποιημένων οργανώσεων, μέχρι την αλληλοεξόντωση των αγωνιστών και βασικά εργαλεία του ήταν η μαύρη προπαγάνδα, η διασπορά φημών, η προβοκάτσια, οι συγκαλυμένες δολοφονίες, η ποινικοποίηση και οι αστυνομικές εκτελέσεις. Το πρόγραμμα εφαρμόστηκε με αξιοσημείωτα αποτελέσματα ενάντια στο Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων για την Αυτοάμυνα και έχει συσχετιστεί και με την δολοφονία του Malcolm X.

Αναρχική Συλλογικότητα για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση 2/6/2015

_______________________________

Με αφορμή την δημόσια κριτική από την πολιτική ομάδα Galean@s:

 Στις 3 Ιουνίου 2015 δημοσιοποιήσαμε με mail προς κινηματικά σχήματα και με ανάρτηση στις Ανακοινώσεις στο athens.indymedia (.org/post/1545016) μια ανοιχτή ενημέρωση σχετικά με την εχθρική στάση ορισμένων πολιτικών σχημάτων απέναντι στην κοινωνική και ταξική χειραφέτηση. Στις 2 Αυγούστου 2015 η πολιτική ομάδα Galean@s ανάρτησε στην ίδια δημόσια τοποθεσία μια απάντησή της στο προαναφερόμενο κείμενό μας (athens.indymedia.org/post/1547739).

Με αφορμή την συγκεκριμένη επώνυμη δημόσια κριτική η συλλογικότητά μας αποσαφηνίζει ανοιχτά ορισμένα δεδομένα:

1. Η Α.Σ.Μ.Π.Α. δεν έχει «προβληματικές προσωπικές σχέσεις» με κανένα εγχείρημα. Ακριβέστερα, η πολιτική συλλογικότητά μας δεν έχει προσωπικές σχέσεις με κανέναν, παρά μόνο πολιτικές. Αντιλαμβανόμαστε, ερχόμαστε σε επαφή και αντιμετωπίζουμε τα οποιαδήποτε άτομα ως υποκείμενα του ταξικού ανταγωνισμού κι ως συμμέτοχους συλλογικών διεργασιών.

2. Η Α.Σ.Μ.Π.Α. έχει διακηρύξει με πολλούς τρόπους, με κείμενα, αφίσες, τοποθετήσεις σε συνελεύσεις και σε οργανωτικές διαδικασίες και πρωτίστως με την έμπρακτη διαθεσιμότητα της και την συνεπή αυτοθυσία των μελών της, ότι το επαναστατικό κίνημα χτίζεται μέσα από την πλέρια, μη ανταλλάξιμη και απροκατάλυπτη μαχητική αλληλεγγύη των καταπιεζόμενων. Η ανοιχτή αλληλεγγύη είναι ο δρόμος για να διασυνδεθούμε σε μια συνολική επαναστατική κατεύθυνση. Όποτε δέχτηκε επίθεση ή υπονομεύτηκε οποιοδήποτε κινηματικό εγχείρημα, η συλλογικότητά μας πήρε θέση ανεξάρτητα από την πολιτική εγγύτητά μας. Για παράδειγμα, σε γεγονότα που αφορούσαν τους πολιτικούς κρατούμενους και τις φυλακές, απέναντι στην ένοπλη επίθεση εναντίον κατειλημμένου χώρου στα Εξάρχεια, κόντρα στον αντιαναρχικό συρφετό που επιτέθηκε πριν κάποιους μήνες σε κινηματικό στέκι στην Πάτρα. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είδαμε ελάχιστους να τοποθετούνται δημόσια και εμπράκτως. Η επιλεκτική αλληλεγγύη αποτελεί συστατικό στοιχείο του φατριαστικού πολιτισμού. Η πολιτική συλλογικότητά μας έχει αντιπαρατεθεί δημόσια με τον σεχταρισμό, τα στεγανά και τον εκλεκτικισμό που φυτοζωούν ακόμα στον α/α χώρο και το έχουμε πράξει χωρίς να υπολογίζουμε φιλίες, μικροπολιτικές ή ιδεολογικές συγγένειες και την συκοφαντία που δεχόμαστε. Τα οριζόντια κινήματα αποτελούν το πρόπλασμα μιας κοινωνίας ελευθερίας. Χωρίς δικαιοσύνη, ισότητα και αλληλεγγύη μέσα στο κίνημα δεν θα χτιστεί ένας κόσμος δίκαιος. Με αίσθημα πολιτικής ευθύνης εκτιμούμε ότι είμαστε οι τελευταίοι που μπορούν να κατηγορηθούν για επιλεκτική αλληλεγγύη και μάλιστα, με προσωπικά χαρακτηριστικά.

3. Όποιοι αναφέρονται σε ταξικά-κοινωνικά εγχειρήματα, καταγγέλοντας επίδοξους καθοδηγητές και σωτήρες έξω από τις συλλογικές και κινηματικές διαδικασίες των συγκεκριμένων εγχειρημάτων, τα υποτιμούν και αναλαμβάνουν τον ρόλο της πολιτικής ελίτ που επιχειρεί να κάνει ακριβώς αυτό που καταγγέλει. Σίγουρα, οι συναγωνιστές που ξεπέφτουν σ’ αυτήν την πολεμική, θα είχαν την ευκαιρία να απεγκλοβιστούν από την πλάνη του ελιτισμού αν έθεταν το ζήτημα μέσα στις κινηματικές διαδικασίες των συλλογικών υποκειμένων τα οποία αφορούν άμεσα. Η εμπειρία μας μας αποδεικνύει ότι οι οριζόντιες προλεταριακές συλλογικότητες μπορούν και ξεχωρίζουν τους συντρόφους από την σάπια ιντελιγκέντσια και τους επίδοξους καθοδηγητές. Η Α.Σ.Μ.Π.Α. λογοδοτεί συνεχώς και αυτοβούλως και κατ’ απαίτηση στα συλλογικά σώματα στα οποία συμμετέχει η ίδια ή μέλη της. Προφανώς και κοινοποιήσαμε την ανοιχτή ενημέρωση της 3ης Ιουνίου στα συλλογικά εγχειρήματα στα οποία αναφερόμασταν, στεκόμενοι δεκτικοί στην κριτική. Οι μικροπολιτικές συκοφαντίες δεν μετράνε μπροστά στην ισχύ της αγωνιζόμενης βάσης.

4. Η Α.Σ.Μ.Π.Α. ουδέποτε εκδιώχθηκε από συλλογική διαδικασία. Και σίγουρα, δεν έχουμε δηλώσει πουθενά ότι συνέβη κάτι τέτοιο. Επίσης, ούτε έχει ποτέ μέχρι σήμερα αποκλειστεί δηλωμένα από ανοιχτή κινηματική διαδικασία.

5. Η Α.Σ.Μ.Π.Α. συμμετείχε στους διαλόγους που είχε καλέσει η αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti, «σχετικά με τη νέα συνθήκη μετά την εναλλαγή στην διακυβέρνηση και η χάραξη της στρατηγικής ως αναρχικοί» και παρακολουθούσε την εξέλιξή τους, όπως γράψαμε στο ενημερωτικό κείμενο που αναρτήθηκε στο athens.indymedia στο οποίο αναφέρθηκε η ομάδα Galean@s. Επιπλέον, είχαμε δηλώσει την στήριξή μας σε συζητούμενες κινητοποιήσεις, πριν ακόμα σχηματιστεί η Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση. Αποχωρήσαμε ρητώς από την Σ.Α.Κ.Τ.Χ. όταν ένας αριθμός εκπροσώπων πολιτικών ομάδων, μεταξύ αυτών και ο εκπρόσωπος της αναρχικής συλλογικότητας που είχε καλέσει στην θεματική συζήτηση, απάντησε άμεσα και οικειοθελώς σε αίτημά μας για κοινοποίηση των θέσεων των συμμετεχόντων ως προς την παρουσία μιας ομάδας που έχει ταχθεί με έργα και λόγια ενάντια στο αυτοοργανωμένο κοινωνικό κίνημα. Παρότι ορισμένοι συμμετέχοντες δεν πήραν θέση και οι λόγοι γι’ αυτό μας ήταν κατανοητοί, απέναντι στις τοποθετήσεις όσων πήραν θέση δεν θα μπορούσαμε παρά να αποχωρήσουμε άμεσα, με δική μας ευθύνη, όπως εξηγήσαμε στο ενημερωτικό κείμενό μας. Διασαφηνίσαμε ότι για να μπορεί η πολιτική συλλογικότητά μας να συνεχίσει να βλέπει τον εαυτό της ως μέρος του αγώνα της Σ.Α.Κ.Τ.Χ., θα έπρεπε να τοποθετηθούν όλα τα συμμετέχοντα υποκείμενα πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, που έθιγε άμεσα τα κεντρικά προτάγματα της Συνέλευσης. Ωστόσο, στο αίτημά μας δεν θέσαμε χρονικούς περιορισμούς. Ταυτόχρονα, κοινοποιήσαμε στους συμμετέχοντες της Σ.Α.Κ.Τ.Χ. ότι όποιος δεν έχει γνώση των συγκεκριμένων γεγονότων μπορεί να απευθυνθεί στην συλλογικότητά μας για να του γνωστοποιηθούν όλα τα κείμενα που αναφέρονται στο ζήτημα. Όμως, ακόμα κι αν εμείς ξεχνούσαμε σκόπιμα ή από αβλεψία να δηλώσουμε την διαθέσιμη δυνατότητα πλήρους ενημέρωσης με την πληθώρα των αντικειμενικών στοιχείων που υπάρχουν, όποιος ήθελε να αποκτήσει επίγνωση, για να διαφυλάξει το ενωτικό κινηματικό πνεύμα, μπορούσε πάλι να ζητήσει ενημέρωση από εμάς ή από όποιον άλλον έκρινε ως αξιόπιστο συνομιλητή, σε όποιον χρόνο ήθελε, πριν προβεί σε δημόσιες καταγγελίες. Η επώνυμη μαρτυρία που καταγγέλει μια «εξουσιαστική επιβολή θεματολογίας» είναι ψευδής, καταφανώς δόλια και αρνητική ως κινηματική παρακαταθήκη.

6. Το ενημερωτικό κείμενο της Α.Σ.Μ.Π.Α. είναι έξι σελίδες πολιτικών επιχειρημάτων και αναφορών σε δεδομένα συλλογικών διαδικασιών. Οι γραπτές τοποθετήσεις μας δημοσίως και στον εσωτερικό διάλογο για την Αναρχική Πολιτική Οργάνωση, οι σχετικές με το θέμα της στήριξης των ταξικών-κοινωνικών εγχειρημάτων, που είναι διαθέσιμες στο blog της συλλογικότητας, στο οποίο παραπέμψαμε από την ενημερωτική ανάρτηση, είναι δεκάδες σελίδες πολιτικών επιχειρημάτων, προϊόν συλλογικής ζύμωσης, μέσα στο πεδίο και για την ανάπτυξη των ταξικών-κοινωνικών αγώνων. Ως αναρχικοί, δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να υποχρεώσουμε κανέναν να ακούσει, να συλλογιστεί και να συζητήσει πάνω στα πολιτικά επιχειρήματά μας. Αλλά οι παρωπίδες δεν ευνοούν ούτε τις κινηματικές διεργασίες, ούτε αυτούς που τις φέρουν. Στο εντωμεταξύ, δεν έχει υπάρξει ούτε μια πολιτική απάντηση που να υπερασπίζεται τις πολιτικές πράξεις και στάσεις που εμείς καταγγέλουμε ως αντικοινωνικές, αντικινηματικές, αυταρχικές και προβοκατόρικες ή που έστω να εξηγεί γιατί δεν έχουν αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά. Επί του προκειμένου, ισχύουν όσα δημοσιοποιήσαμε στις 3 Ιούνη.

7. Ειδικά περί αποκλεισμών , επαναλαμβάνουμε την ήδη δημοσιοποιημένη θέση μας: Η αντικοινωνική και η αντικινηματική δραστηριότητα μέσα στους χώρους αγώνα και η επιθετικότητα ενάντια σε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αντίστασης αντιμετωπίζεται με τους τρόπους και τα μέσα άμυνας που τους αναλογούν. Η πολιτική φρόνηση και η υπομονή που απαιτεί η εμπιστοσύνη στις συλλογικές διαδικασίες δεν σημαίνουν ανοχή στην συκοφαντία και στον τραμπουκισμό. Ο αποκλεισμός τέτοιων υποκειμένων, ατομικών ή συλλογικών, από τους προσβαλόμενους χώρους, αλλά και από τις πολιτικές διαδικασίες του οριζόντιου κινήματος, είναι αναγκαίος και εκφράζει την αδιαπραγμάτευτη αξία της ανοιχτής και ισότιμης αλληλεγγύης, σε ρήξη με τα τυχοδιωκτικά ανεμομαζώματα, τις εκλεκτικές συγγένειες και τον κανιβαλικό φιλελευθερισμό. Οι κοινότητες αγώνα έχουν κάθε λόγο και κάθε δίκιο να εκδιώκουν αποτελεσματικά εκείνους που έχουν σταθεί αντικοινωνικά και αντικινηματικά μέσα σε γειτονιές αντίστασης και αυτοοργάνωσης… Ακόμα περισσότερο, εκεί που βάλλονται όχι μόνο οι ελευθεριακές αξίες και οι κινηματικές διαδικασίες, αλλά επιπλέον, η συλλογικοποίηση και η χειραφέτηση της ταξικής βάσης, η αντιμετώπιση τέτοιων στάσεων γίνεται επιτακτική. Είναι οξύμωρο να προτάσσουμε την αυτοσυγκρότηση και ανάπτυξη του οριζόντιου κινήματος με συλλογικές διαδικασίες και αυτοοργανωμένες δομές, ενώ την ίδια στιγμή δίνουμε χώρο σε δηλωμένα και αμετανότητα εχθρικές στάσεις, στο όνομα της πολιτικής συνύπαρξης. Για να υπάρχει κίνημα και να συνυπάρχουμε μέσα σ’ αυτό απαιτείται συνέπεια και συνέχεια στην υπεράσπιση των θεμελιωδών χαρακτηριστικών του, άρα και ρήξη με τις όποιες υπονομευτικές θέσεις έχουν εκφραστεί στο παρελθόν, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Η ανοχή σε εχθρικές στάσεις, η οποία αναβαθμίζεται σε συγκάλυψή τους μέσω της σιωπής, αποτελεί μια οπισθοδρόμηση προς τον βάλτο της μικροπολιτικής φεουδαρχίας. Μόνο ο καιροσκοπισμός εμπεριέχει τέτοιες λογικές. Ας παρατηρήσουμε εδώ, ότι με το κείμενο των Galean@s προστέθηκαν στην ανυπόστατη και καταστροφική για το κίνημα υπεκφυγή που λέει ότι πρόκειται για έριδα μεταξύ ομάδων και πρέπει να λυθεί μεταξύ τους, τρια ακόμα επιχειρήματα, ακόμα πιο επικίνδυνα: Πρώτον, η εικασία των προσωπικών διαφορών, που επιδιώκει την αποπολιτικοποίηση ενός ριζικού πολιτικού-κοινωνικού-ηθικού ζητήματος κι οπότε την ολοκληρωτική εξαφάνισή του από τον συλλογικό διάλογο. Αν επικρατήσει ένα τέτοιο σενάριο, με βεβαιότητα θα καταλήξουμε σε μια κατάσταση «άγριας δύσης». Οι πιο συγκροτημένοι και αποφασιστικοί πολιτικά, θα επιβιώσουν, αλλά το αναρχικό κίνημα θα έχει ενταφιαστεί. Ας σημειώσουμε, ότι στα τρέχοντα γεγονότα της Πάτρας η αντικινηματική επιθετικότητα επιχειρεί να βρει κάλυψη και να αποδιοργανώσει τους πολιτικούς αντιπάλους της υπό το πρόσχημα των προσωπικών διαφορών. Δεύτερον, η άρνηση τοποθέτησης επί του συγκεκριμένου, με την επίφαση της άρνησης ενός δικαστικού ρόλου. Μια πολιτική ομάδα δηλώνει ότι «δεν μπορούμε να γίνουμε δικαστές», μέσα από ένα κείμενο τεσσάρων σελίδων ανερμάτιστης κριτικής. Δυο μέτρα και δυο σταθμά; Αβυσσαλέα αντίφαση. Έτσι όμως γίνεται, όταν καλείσαι να αποφανθείς, αλλά δεν θέλεις να πάρεις ευθύνη κι οπότε δικαιολογείς δια της σιωπής σου τα αδικαιολόγητα, αλλά αυτή η σιωπή χρειάζεται με κάποιο τρόπο να φανεί δίκαιη. Τρίτον, ο αυτοπροσδιορισμός και ο αυτοέλεγχος των κινηματικών σωμάτων με βάση ορισμένες θεμελιώδεις συμφωνίες, χαρακτηρίζεται συγκεντρωτισμός. Η επιστράτευση του σταλινισμού ως δαίμονα, για να σαμποταριστεί η ταξική-κοινωνική αυτοοργάνωση έχει μακρά ιστορία. Διάφοροι, από τους εισοδιστές-υπονομευτές του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στις συνελεύσεις γειτονιών, μέχρι τους φιλελεύθερους ατομικιστές του α/α χώρου, αποσκοπώντας στην αποδυνάμωση της ισχύος του συλλογικού και τελικά στην αποδόμησή του, ανοίγουν πύλες στα πιο αντικοινωνικά φαινόμενα. Η κινηματική εμπειρία δείχνει ότι όπου επικράτησε ο φιλελευθερισμός μέσα σε οριζόντια εγχειρήματα τα αποτελέσματα δεν έμοιαζαν με την επαναστατημένη Κρονστάνδη, αλλά με το Μαϊάμι σε πολιτισμικό επίπεδο και με τα τζάκια των καθεστωτικών κομμάτων σε πολιτικό.

8. Διερευνώντας τις προοπτικές ενός οριζόντιου επαναστατικού κινήματος, επισημαίνουμε πάλι ότι όταν οι αντικινηματικές και αμοιβαία οι κομματικές μεθοδεύσεις συγκαλύπτονται πίσω από έναν ταξικό-κοινωνικό λόγο, η σύγχυση, η διαλυτικότητα και ο κανιβαλισμός που επιφέρουν μπορούν να πάνε πολύ βαθύτερα από εκεί που μπορεί να φτάσει ο καχεκτικός ατομικισμός κι ο σεχταριστικός ελιτισμός. Η εφημερίδα του Μανιαδάκη δεν λεγόταν «ο Αντικουμουνιστής», αλλά «Ριζοσπάστης». Ο μηχανισμός του μέσα στο κόμμα στηρίχτηκε σε αρκετούς καλοπροαίρετους. Η εμπιστοσύνη σε διπολικές ιδεολογικές συγγένειες (πχ «κοινωνικοί» έναντι «αντικοινωνικών», «μηδενιστών», «χαοτικών» και αντίστροφα) και τα στραβά μάτια στα ατοπήματα των «συγγενών», είναι μια κοντόθωρη τακτική.

Ταυτόχρονα με την δημοσιοποίηση αυτού του διευκρινιστικού κειμένου, απευθηνθήκαμε στην συνέλευση των Galean@s, αιτούμενοι μια επεξήγηση του πως αντιλαμβάνονται την έννοια του σεχταρισμού και δηλώνοντας την διαθεσιμότητά μας για περαιτέρω διασυλλογική συζήτηση.

Υποσημείωση: Στο πρόσφατο παρελθόν η πολιτική συλλογικότητά μας έχει συκοφαντηθεί αρκετές φορές με ανώνυμα σχόλια στο δημόσιο κινηματικό μέσο athens.indymedia. Δεν δίνουμε καμία αξία σε τέτοιου είδους «επιθέσεις». Η απρόσωπη λάσπη δεν ανήκει στον κινηματικό διάλογο. Δεν απαντάμε σε παραπολιτικά ψοφίμια.

Αναρχική Συλλογικότητα για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση

 15/8/2015