Την Πέμπτη 18/5, στις 9πμ η Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές πραγματοποίησε κατάληψη στον κυβερνητικό ραδιοσταθμό “Στο Κόκκινο 105,5”. Η παρέμβαση αφορούσε το ζήτημα της χορήγησης αδειών στους πολιτικούς κρατούμενους χωρίς προϋποθέσεις και περιοριστικούς όρους, διαβάστηκαν κείμενα της συνέλευσης καθώς και κείμενα πολιτικών κρατουμένων. Επίσης διαβάστηκε κείμενο της Συνέλευσης αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας Παλαιστίνιους κρατούμενους, που καλεί σε πορεία αλληλεγγύης στους 1500 παλαιστίνιους απεργούς πείνας το Σάββατο 20/5 στις 12μμ από το Μοναστηράκι. Κατά την διάρκεια της παρέμβασης υπήρχε αστυνομική παρουσία έξω από το σταθμό, η οποία μετά από απαίτηση των συντρόφων απομακρύνθηκε διατηρώντας όμως οπτική επαφή με το χώρο. Οι σύντροφοι/ισσες μετά το τέλος της παρέμβασης αποχώρησαν συντεταγμένα από το ραδιοφωνικό σταθμό.

Τα κείμενα που διαβάστηκαν:

Κείμενο της Συνέλευσης Αλληλεγγύης

Αυτή τη στιγμή ο ραδιοφωνικός σταθμός “Στο Κόκκινο 105,5” τελεί υπό κατάληψη από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές. Η παρέμβαση γίνεται ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης που έχει επιβληθεί στους πολιτικούς κρατούμενους αποτέλεσμα του οποίου είναι η άρνηση χορήγησης αδειών σε μια σειρά συντρόφους που πληρούν τις προϋποθέσεις. Επιλέξαμε τον συγκεκριμένο σταθμό γιατί αποτελεί την αιχμή της κυβερνητικής προπαγάνδας, λειτουργώντας επί της ουσίας ως γραφείο τύπου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όπου έχει αποδειχθεί άξιος υπερασπιστής των συμφερόντων του κεφαλαίου, υπογράφοντας το ένα μνημόνιο μετά το άλλο,  όπως θα συμβεί σε λίγες ώρες με την ψήφιση των νέων μέτρων δημιουργώντας επιπλέον συνθήκες εξαθλίωσης για μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας. Οι πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται στη φυλακή ακριβώς επειδή επέλεξαν στρατόπεδο αυτό του αγώνα των καταπιεσμένων ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος ανεξάρτητα με το ποιος διαχειρίζεται την εξουσία.

Η συνέχεια του κράτους υπάρχει και εφαρμόζεται με πυγμή σε όλα τα επίπεδα, όπως και στην αντιτρομοκρατική πολιτική του, αφού ζητούμενο είναι η αντιμετώπιση κάθε μορφή αντίστασης, ο εκφοβισμός όσων έχουν επιλέξει να βρίσκονται σε συνεχή ρήξη με την εξουσία. Ο εσωτερικός εχθρός καθώς και οι αιχμάλωτοι αυτού του πολέμου πρέπει να χτυπηθούν με όλα τα μέσα. Οι πολιτικοί κρατούμενοι, είτε συμμετείχαν είτε κατηγορήθηκαν για συμμετοχή σε ένοπλες οργανώσεις ή απαλλοτριώσεις τραπεζών, αποτελούν μέρος του κοινού μας αγώνα, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του επαναστατικού κινήματος. Για αυτό και η αντιμετώπιση τους από το κράτος είναι «ειδική». Αυτό έχει φανεί από την αρχή που ανέλαβε την εξουσία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ όπου ουσιαστικά η πρώτη αντιπαράθεση με την οποία ήρθε αντιμέτωπη ήταν η απεργία πείνας τον Μάρτιο – Απρίλιο του 2015 του συνόλου των πολιτικών κρατουμένων δίνοντας τα πρώτα δείγματα γραφής ως προς την πολιτική που θα ακολουθούσε.

Τη συνέχεια αυτής της πολιτικής εφαρμόζει και σήμερα στο ζήτημα της χορήγησης αδειών στους πολιτικούς κρατούμενους που πληρούν τις προϋποθέσεις, όπου σαφέστατα είναι συνέχεια του ειδικού καθεστώτος εξαίρεσης, το οποίο τίθεται σε ισχύ γι’ αυτούς από την πρώτη μέρα της σύλληψής τους. Τρομονόμοι, ειδικές συνθήκες διεξαγωγής των δικών, ειδικές συνθήκες κράτησης κ.λ.π.

Ενδεικτικές περιπτώσεις είναι των συντρόφων Δημήτρη Κουφοντίνα και Κώστα Γουρνά, όπου ενώ πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις, οι αιτήσεις τους απορρίπτονται επανειλημμένα. Το συμβούλιο της φυλακής πιστό στις άνωθεν εντολές που λαμβάνει από το υπουργείο δικαιοσύνης και την αντιτρομοκρατική απορρίπτει τις αιτήσεις τους για άδεια, αναφέροντας ανάμεσα σε άλλα ότι παραμένουν αμετανόητοι ως προς την επιλογή του ένοπλου αγώνα, γράφουν πολιτικά κείμενα που αποδεικνύουν το αμετανόητο φρόνημά τους κλπ.

Συγχρόνως, οι αρχές όπου τους δίνεται η δυνατότητα, παρακωλύουν ή απορρίπτουν τις αιτήσεις αδειών των πολιτικών κρατουμένων, κάνοντας νομικίστικους ακροβατισμούς ή επικαλούνται γραφειοκρατικές διαδικασίες, όπως έκανε με τον σύντροφο Γ. Καραγιαννίδη. Οι σύντροφοι Φ. Χαρίσης και Γρ. Σαραφούδης, μετά την αίτηση για άδεια ενημερώθηκαν ότι βρέθηκε άλλη μια δικογραφία που τους αφορά, «ξεχασμένη» σε κάποιο συρτάρι γραφείου του εισαγγελέα Μακρόπουλου.

Το κράτος με αυτήν την πρακτική προσπαθεί να παραδειγματίσει το σύνολο των πολιτικών κρατουμένων, καθώς και τις νέες γενιές αγωνιστών που δρουν ή σκέφτονται να δράσουν έξω από τα όρια της αστικής νομιμότητας.

Η Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές είναι μια ανοικτή κινηματική διαδικασία. Έχει τη σαφή και ξεκάθαρη πολιτική θέση ότι η αλληλεγγύη στους φυλακισμένους συντρόφους – πολιτικούς κρατούμενους είναι μέρος του επαναστατικού κινήματος και έχει άρρηκτη σχέση με τον αγώνα για την ανατροπή και την επανάσταση. Αυτή τη στιγμή, στις ελληνικές φυλακές κρατούνται δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι, οι οποίοι με την πολιτική τους δράση και τις θέσεις τους έδωσαν και δίνουν μάχες ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι αιχμάλωτοι αυτού του πολέμου και συνεχίζουν να είναι στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα

ΑΔΕΙΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

Συνέλευσης Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους,

τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές

Κείμενο του συντρόφου Κ.Γουρνά

Αποκήρυξη έναντι άδειας (πράξη δεύτερη)

Έπειτα από, εκ νέου, καθυστέρηση δύο μηνών εξετάστηκε η δεύτερη, κατά σειρά, αίτησή μου για τακτική άδεια από το συμβούλιο των φυλακών Κορυδαλλού. Μετά από μια συζήτηση εφάμιλλη της πρώτης, γύρω από τα ζητήματα της ένοπλης δράσης και της αποκήρυξής της, το συμβούλιο αποφάσισε την παραπομπή του αιτήματός μου στο συμβούλιο πλημμελειοδικών Πειραιά. Με θετική πλειοψηφία (2-1), αλλά και με τη χρήση του δικαιώματος βέτο από τη μεριά της εισαγγελέως, έκλεισε ένας κύκλος αναμονής με την ειλημμένη απόφαση που προαλείφει -επί της ουσίας- την απόρριψη της άδειάς μου.

Ανεξάρτητα από τις πολιτικές αποχρώσεις της εκάστοτε αστικής διακυβέρνησης, τις επιρροές που αυτή έχει ή μη στο πανίσχυρο βαθύ κράτος της δικαστικής εξουσίας, το καθεστώς εξαίρεσης που επιβάλλεται στους πολιτικούς κρατούμενους είναι δεδομένο και διαρκές. Η επίκαιρη έκφανσή του, που δεν είναι άλλη από τη μη χορήγηση τακτικών αδειών, αποτελεί το όχημα για να εκφραστεί συνειδητά, και με τον πιο προκλητικό τρόπο, πως τα κριτήριά της -κατ’ όνομα- Δικαιοσύνης είναι παντελώς ταξικά. Παράλληλα, στέλνουν ξεκάθαρα το μήνυμα πως στη μνημονιακή εποχή, όποιος αντιπαλεύει το καθεστώς τους γίνεται επιδεικτικά μόνιμος στόχος.

Την ίδια ώρα που κλείνει η συμφωνία υποτέλειας με τους θεσμούς του ευρωπαϊκού και υπερατλαντικού κεφαλαίου, την ίδια ώρα που υπογράφεται ένα νέο μνημόνιο -για πρώτη φορά από την ίδια κυβέρνηση και με ετεροχρονισμένη ισχύ για την επόμενη, τη στιγμή όπου προοικονομείται, γι’ ακόμη μια φορά, η εξόντωση των αδύναμων κοινωνικά στρωμάτων προς όφελος ντόπιων και ξένων επενδυτών, τη στιγμή όπου ημέτεροι του συστήματος εξουσίας ξεπλένονται από τις δικαστικές αρχές, από τους πολιτικούς κρατούμενους ζητούνται δηλώσεις μετάνοιας. Και μάλιστα δίχως κανένα προκάλυμμα.

Από τη μεριά μου εξακολουθώ να είμαι σαφής. Δεν αποκηρύσσω τις πολιτικές μου πεποιθήσεις, δεν αποκηρύσσω την πολιτική μου ιστορία, τους αγώνες που έδωσα από τη μεριά των καταπιεσμένων για την ανατροπή αυτού του πανθομολογούμενα άδικου και βάρβαρου καθεστώτος. Με την αδιαμφισβήτητη ιστορική γνώση πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας ισότητας και δικαιοσύνης, παρά αυτός της κοινωνικής επανάστασης, συνεχίζω τον αγώνα μου για την κατάργηση του καθεστώτος εξαίρεσης που ορθώνεται απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους.

ΥΓ. Εκφράζω την αμέριστη αλληλεγγύη μου στους αδερφούς παλαιστίνιους κρατούμενους της σιωνιστικής κατοχής που βρίσκονται σε απεργία πείνας.

Κώστας Γουρνάς

Κείμενο των συντρόφων Αντώνη Σταμπούλου, Γιώργου Καραγιαννίδη, Γρηγόρη Σαραφούδη και Φοίβου Χαρίση

Είναι λίγο περισσότερο από μια εικοσαετία που οι φυλακισμένοι δικαιούμαστε τακτικών αδειών. Πριν από τους αιματηρούς αγώνες που, μεταξύ άλλων, ανάγκασαν το κράτος να παραχωρήσει και το δικαίωμα αυτό, το συνεχές βασανιστήριο της στέρησης ελευθερίας, δηλαδή η φυλακή, ήταν ακόμη σκληρότερο. Είναι γεγονός ότι οι άδειες είναι κεκτημένο αγώνων. Η πραγματικότητα της φυλακής καθημερινά επιβεβαιώνει ότι ελάσσονα ζητήματα
όπως για παράδειγμα η μεταγωγή σε φυλακή κοντά στον τόπο κατοικίας ή μείζονα όπως το δικαίωμα στην περίθαλψη είναι μεν νομικά κατοχυρωμένα κεκτημένα αγώνων αλλά όμως δεν είναι καθόλου δεδομένα. Στη σύγχυση μεταξύ κεκτημένου και δεδομένου έρχεται ο εφησυχασμός και ακολουθεί η ήττα, μια πικρή αλήθεια που επιβεβαιώνεται ειδικά τα τελευταία χρόνια σε όλο το κοινωνικό πεδίο. Είναι μάθημα των καιρών πως όταν τα κεκτημένα αγώνα γίνουν αντιληπτά ως δεδομένα τότε είναι σίγουρα θέμα χρόνου να χαθούν.

Μέσα από αυτό το πρίσμα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι ο αγώνας για την παραμικρή ελευθερία μπορεί να έχει υφέσεις ή εξάρσεις αλλά ποτέ δεν παύει ακόμη κι αν, και ειδικά αν, ”κερδίσει”. Πρόσφατο παράδειγμα είναι η κατάργηση των φυλακών τύπου Γ και του κουκουλονόμου για τις διαδηλώσεις που κερδήθηκαν ύστερα από την απεργία πείνας των πολιτικών κρατούμενων το 2015. Κανείς δεν μπορεί να εφησυχάζεται ότι δεν θα επανέλθουν, ίσα ίσα πρέπει να ήμαστε βέβαιοι ότι το χαμένο έδαφος δεν θεωρείται για το κράτος δεδομένο αλλά το αντίθετο. Όσο η εξουσία περιμένει την ευκαιρία για τη ρεβάνς άλλο τόσο και το επαναστατικό κίνημα οφείλει να κάνει το ίδιο καθώς το μόνο που διασφαλίζει τις κατακτήσεις μας είναι ο θετικότερος δυνατός για εμάς συσχετισμός δύναμης και όχι τόσο η όποια διασφάλιση είτε αυτή πηγάζει από την εθιμοτυπία, την ιστορικότητα, την επιστημονική τεκμηρίωση και πόσο μάλλον από την νομοθεσία. Ας αναλογιστούμε τους αγώνες που οδήγησαν στο 8ωρο, τους νεκρούς της πρωτομαγιάς του Σικάγο το 1886 και της Θεσσαλονίκης το 1936 σε αντιπαραβολή με τη σημερινή στάση των εργαζόμενων από την κίνα ως τις ΗΠΑ που με τα χρόνια οδήγησε στην κατάργησή του και την εγκαθίδρυση του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα.

Το θέμα των αδειών για τους φυλακισμένους είναι κενό γράμμα χωρίς αγωνιζόμενους
ανθρώπους. Επειδή αποτελούν κοινωνικό κεκτημένο η υπεράσπισή τους αφορά όσους αγωνίζονται είτε είναι μέσα είτε έξω από τη φυλακή και αυτό έχει γίνει κατανοητό από συντρόφους και συντρόφισσες που έχουν δράσει ποικιλοτρόπως προς αυτή την κατεύθυνση στέλνοντας διπλό μήνυμα. Της αλληλεγγύης που μας γεμίζει κουράγιο και δύναμη εδώ μέσα και της αντίληψης προς τους υπεύθυνους ότι οι πράξεις τους κρίνονται όχι μόνο από τους ανωτέρους τους στην ιεραρχία αλλά και από τους ανωτέρους τους κοινωνικά και ηθικά, δηλαδή όσους και όσες συνεχίζουν τον αγώνα. Σε μια περίοδο που το κράτος και τα αφεντικά εξαπολύουν ολοκληρωτικό πόλεμο στα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα σε παγκόσμιο επίπεδο και που το επαναστατικό κίνημα δεν αναπτύσσει αντίστοιχη των περιστάσεων δυναμική, πρέπει να περιμένουμε από τους αρμόδιους (εισαγγελείς, δικαστές κτλ) την
στάση που δείχνουν για παράδειγμα προς τους επαναστάτες Κ. Γουρνά και Δ. Κουφοντίνα αρνούμενοι την άδεια, εξαιρώντας τους από το νόμο που οι ίδιοι υπηρετούν, απαιτώντας δηλώσεις νομιμοφροσύνης και αποκήρυξης. Η αντιμετώπιση αυτή των μηχανισμών μπορεί να χαρακτηριστεί πιλοτική, καθώς αν αφεθεί από μεριάς μας και πετύχει για αυτούς, θα επεκταθεί γρήγορα και σε άλλους καταρχήν πολιτικούς κρατούμενους και ύστερα σε όλους.

Δεδομένο πρέπει να θεωρήσουμε την εισαγωγή νέων κατασταλτικών μέτρων προς την κατεύθυνση της συρρίκνωσης των ελευθεριών της άδειας και της αναστολής, με τη χρήση κερδοφόρων μέσων όπως αυτό της ηλεκτρονικής επιτήρησης, πράγμα που ανοίγει νέο πεδίο αγώνα. Όσο αφήνουμε χώρο τόσο το έδαφος που κατείχαμε θα χάνεται γι αυτό είναι σημαντικό να απαιτήσουμε και να δοθούν οι άδειες στους πολιτικούς κρατούμενους (καταρχήν Κ. Γουρνά και Δ. Κουφοντίνα) ακυρώνοντας την ρεβάνς των μηχανισμών και να προχωρήσουμε στην επίθεση κατακτώντας και άλλο ζωτικό χώρο στο κοινωνικό πεδίο. Υπό αυτή την έννοια κάθε επιμέρους αγώνας είναι αναπόσπαστο μέρος του συνολικότερου αγώνα για την επανάσταση. Για την κατάργηση του κράτους και της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, την κοινωνική επανάσταση όχι ως το τελικό αλλά το πρώτο μεγάλο βήμα για να ακολουθήσουν τα επόμενα στο δρόμο για την αταξική κοινωνία και την αρμονική συμβίωση ανθρώπου και φύσης. Όπως και σε όλους τους αγώνες έτσι και σε αυτόν για τις άδειες των πολιτικών κρατούμενων ”η αδικία δεν είναι ανώνυμη, έχει όνομα και διεύθυνση” όπως είπε και ο Μπρέχτ. Δεν μένει παρά το κίνημα αλληλεγγύης να συνεχίσει να ξεδιπλώνει τα επιχειρήματά του, πάντα πολύμορφα με λόγια και με πράξεις. Με κάθε μέσο και όλα.

Οι αναρχικοί πολιτικοί κρατούμενοι
Αντώνης Σταμπούλος
Γιώργος Καραγιαννήδης
Άκης Σαραφούδης
Φοίβος Χαρίσης

Κείμενο της συντρόφισσας Όλγας Οικονομίδου

Κάθε αντάρτικη ενέργεια δημιουργεί ρήγματα στην καθεστηκυία τάξη και όποιος αμφισβητεί έμπρακτα τον κρατικό μηχανισμό είναι εχθρός του καθεστώτος. Ο ρόλος της δικαιοσύνης και των δικαστών είναι να προστατεύσουν την εξουσία με κάθε τρόπο. Να επαναφέρουν το κύρος του κρατικού μηχανισμού που χάνεται ύστερα από κάθε αντάρτικη ενέργεια. Γι’ αυτό και ενώ μέσα στις δικαστικές αίθουσες οι εχθροί του καθεστώτος δεν αναγνωρίζονται ποτέ επίσημα ως πολιτικοί κρατούμενοι και η πολιτική τους δράση επιχειρείται μόνιμα να απολιτικοποιηθεί από δικαστές και εισαγγελείς, παράλληλα οι πολιτικοί κρατούμενοι υφίστανται ειδική μεταχείριση από την στιγμή της σύλληψής τους και καθ’όλη τη διάρκεια του εγκλεισμού τους μέσα στις φυλακές.

Ειδικό τμήμα αναλαμβάνει τις υποθέσεις (η γνωστή αντιτρομοκρατική), ειδική συνοδεία μπάτσων μεταφέρει τους πολιτικούς κρατούμενους, ειδικοί νόμοι θεσπίστηκαν ώστε να οδηγούνται νομοτελειακά σε βαριές καταδίκες (ο γνωστός αντιτρομοκρατικός νόμος), παρατάσεις προφυλακίσεων εφαρμόστηκαν ώστε να μην αποφυλακίζονται λόγω λήξης 18μηνου, ειδική απομονωμένη πτέρυγα στις φυλακές Κορυδαλλού λειτουργεί για τους πολιτικούς κρατούμενους, ειδικό δικαστήριο χτίστηκε για αυτές τις υποθέσεις.

Η ειδική αυτή μεταχείριση πέρα από τον τιμωρητικό χαρακτήρα σκοπό έχει να εξαντλήσει τους πολιτικούς κρατούμενους, να τους απομονώσει και να τους πτοήσει. Όμως η εξουσία γνωρίζει ότι η πραγματική ήττα του αντάρτικου πόλης δεν έρχεται με τη σύλληψη και τον εγκλεισμό αλλά με την συνθηκολόγηση και την ανακωχή. Αυτό είναι που αναζητάει διακαώς και θα χρησιμοποιήσει κάθε ευκαιρία για να την πάρει.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας βρίσκεται έγκλειστος εδώ και 15 χρόνια έχοντας αναλάβει την ευθύνη της επαναστατικής οργάνωσης 17 Ν. δικαιούται άδεια από τη στιγμή που συμπλήρωσε το 1/5 έκτισης της ποινής του όπως και κάθε κρατούμενος. Η άδεια είναι ένα δικαίωμα που δεν παραχωρήθηκε, αλλά κατακτήθηκε με σκληρούς αγώνες μέσα στις φυλακές χρόνια πριν. Είναι μια πραγματική ανάσα ελευθερίας καθώς ο εγκλεισμός προσπαθεί ακατάπαυστα να σε πνίξει. Είναι στιγμές επανασύνδεσης με δικούς σου ανθρώπους χωρίς ανθρωποφύλακες να σε επιτηρούν, χωρίς κάμερες να σε παρακολουθούν. Είναι ελεύθερες ματιές, χειρονομίες και συναισθήματα χωρίς κάγκελα να τα σταματούν. Πάνω σε αυτές τις στιγμές η δικαιοσύνη πατάει και εκβιάζει εδώ και 7 χρόνια τον επαναστάτη Δ. Κουφοντίνα ανυπομονώντας να κερδίσει από αυτόν έναν δισταγμό, ένα ίχνος μεταμέλειας. Αντίθετα ο ίδιος αρνείται να αποκηρύξει το παρελθόν του, τον ένοπλο αγώνα και συνεχίζει την δημόσια πολεμική ενάντια στο σύστημα που κυβερνάει, γι’ αυτό και εδώ και 7 χρόνια δεν του δίνεται άδεια. 7 χρόνια η δικαιοσύνη επιχειρεί να λογοκρίνει, να απαγορεύει τη δημοσίευση πολιτικών κειμένων. Όμως αυτό που αναζητάει δεν το έχει λάβει ακόμα.

Αλληλεγγύη στον επαναστάτη Δ. Κουφοντίνα για την αξιοπρεπή του δράση εκτός των τειχών και την αξιοπρεπή του στάση εντός των τειχών 15 χρόνια τώρα.

Οικονομίδου Όλγα

Γυναικεία φυλακές Κορυδαλλού

Πορεία αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας παλαιστίνιους κρατούμενους

Μοναστηράκι, Σάββατο 20 Μαΐου στις 12.00

Νίκη στον αγώνα των παλαιστίνιων απεργών πείνας!

Από τις 17 Απριλίου περισσότεροι από 1500 παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι συμμετέχουν στη επ’ αόριστον μαζική απεργία πείνας “Για Ελευθερία και Αξιοπρέπεια”, που ξεκίνησε στις σιωνιστικές φυλακές ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των 6500 κρατουμένων (μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται 300 ανήλικοι, μιας και οι παλαιστίνιοι είναι ποινικά υπόλογοι στον κατακτητή τους από την ηλικία των 12 ετών). Βασικά αιτήματα των απεργών πείνας είναι η κατάργηση του δικαστικού απαρτχάιντ και της διοικητικής κράτησης (δηλαδή της φυλάκισης χωρίς απαγγελία κατηγοριών και δικαστική απόφαση), η παύση των βασανιστηρίων και της εξευτελιστικής μεταχείρισης, η αποφυλάκιση όλων των παιδιών, η αποκατάσταση της επικοινωνίας με συγγενείς και δικηγόρους, η επαρκής ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κλπ  Όπως έγραψε το ηγετικό στέλεχος της Φατάχ, Μαρουάν Μπαργούτι από τις φυλακές Χανταρίμ: “Δεκαετίες εμπειρίας έχουν αποδείξει ότι το απάνθρωπο σύστημα της αποικιοκρατίας και της στρατιωτικής κατοχής του Ισραήλ αποσκοπεί στο να καταρρακώσει το ηθικό των κρατουμένων και του έθνους στο οποίο ανήκουν, βασανίζοντας το σώμα τους, χωρίζοντάς τους από τις οικογένειες και τις κοινότητές τους και χρησιμοποιώντας εξευτελιστικά μέτρα για να τους αναγκάσουν να υποταχθούν. Παρά τη μεταχείριση αυτή, εμείς δεν πρόκειται να παραδοθούμε”.

Η απάντηση του σιωνισμού απέναντι στα δίκαια αιτήματα των απεργών πείνας είναι η διαρκής προκλητικότητα και η ωμή καταστολή, από το στήσιμο μπάρμπεκιου έξω από φυλακές, μέχρι επεμβάσεις του ισραηλινού στρατού με δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες σε διαδηλώσεις αλληλεγγύης στη Δυτική Όχθη. Ο υπουργός εσωτερικής ασφάλειας του Ισραήλ Γκιλάντ Ερντάν αρνήθηκε να διαπραγματευθεί με τους “τρομοκράτες” και “δολοφόνους” παλαιστίνιους, οι οποίοι “λαμβάνουν αυτό που τους αξίζει”. Η αλύγιστη, όμως, στάση του παλαιστινιακού λαού από την Νάκμπα μέχρι σήμερα δίνει την καλύτερη απάντηση στη βαρβαρότητα της σιωνιστικής κατοχής. Στις φυλακές, στους δρόμους, με τις πέτρες, τις μολότοφ, τα μαχαίρια, τα όπλα, η Παλαιστινιακή Αντίσταση θα συνεχίζει να αγωνίζεται απέναντι στην κατοχή και να μάχεται για Ελευθερία και Αξιοπρέπεια.

Η επιτροπή κρατουμένων καλεί τους παλαιστίνιους σε άμεση και μαζική συστράτευση υπέρ του αγώνα και ενάντια στη κατοχή. Συγκεκριμένα:

«Καλούμε τις μάζες του παλαιστινιακού λαού να δείξουν περισσότερη στήριξη και αλληλεγγύη στον καθημερινό αγώνα και να συγκρουστούν με την κατοχή σε όλους τους τόπους. Κάθε σοβαρή δράση και κίνηση μειώνει τη διάρκεια της απεργίας και καθιστά ξεκάθαρο στην κατοχή, πως οι φυλακισμένοι δεν είναι μόνοι. Στην κατεχόμενη Παλαιστίνη του ’48 και στην Ιερουσαλήμ, μπορείτε να βρίσκεστε μπροστά στις φυλακές, στη Δυτική Όχθη, στα πεδία σύγκρουσης με τις δυνάμεις κατοχής, στη Γάζα που στέκεται πάντοτε επίμονα, η στήριξή σας είναι σημαντική, και έξω από την Παλαιστίνη, είστε το κάλεσμα της καμπάνιας και η φωνή της λευτεριάς, ώστε η παλαιστινιακή υπόθεση να κυριαρχήσει.»

Σε αυτόν τον αγώνα οι μαχητές της ελευθερίας που ορθώνουν το ανάστημά τους απέναντι στη σιωνιστική κατοχή δεν είναι μόνοι. Στεκόμαστε στο πλευρό των καταπιεσμένων λαών για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Στεκόμαστε στο πλευρό των παλαιστίνιων αγωνιστών, που δίνουν το αίμα και την ελευθερία τους για να φέρουν τη λευτεριά στην Παλαιστινιακή γη. Καταγγέλλουμε τη στάση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία όχι απλώς συνεχίζει το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά βαθαίνει ακόμα περισσότερο τη συνεργασία Ελλάδας – Ισραήλ σε πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο. Η αναβάθμιση της συνεργασίας ανάμεσα στα δυο κράτη μέσα σε συνθήκες διαιώνισης της κατοχής και όξυνσης της ισραηλινής βαρβαρότητας κατά του λαού της Παλαιστίνης, καθιστά την ελληνική κυβέρνηση συνένοχη στα εγκλήματα της κατοχής.

Καμιά συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ!

Νίκη στα όπλα της Παλαιστινιακής Αντίστασης!

Συνέλευση αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας Παλαιστίνιους κρατούμενους