Solidarity call for the revolutionary struggle in Rojava Kurdistan – Syria

ροζαβα sign

R.U.I.S.’ solidarity response

 The Revolutionary Union for Internationalist Solidarity is a formation for struggle with the aim to practice solidarity in the international field of armed conflicts on the the side of the classes of the oppressed who fight towards social liberation from the domination of states and of capital.
Solidarity in practice should bear characteristics of a common struggle at every critical point, a struggle which creates the world of revolution and which through its radical character, breaks the boundaries of tyranny, of oppression and of exploitation.
Specially, in responding to the call-out of MLKP for international solidarity we decided to take part with commitment to the necessities of the social struggle in Kurdistan.
We are there to offer our services to the struggle and to learn from the multi-faceted and resourceful living revolutionary process.
We recognise in this struggle:
-Its fundamental class character
-Its anti-fascist and anti-imperialist character
-Its social liberation character
Along with the multiform reinforcement of the revolutionary forces in Syria, Iraq, Turkey and the wider Middle East, the Revolutionary Union for Internationalist Solidarity aims to open up a path of solidarity from Greece, which will not only attempt to realise the vision of Internationalist Revolutionary Solidarity, but will also pursue the coordination and collaboration beyond the local boundaries.
Even though we have formulated our own political programme towards libertarian communism, we recognise the fundamental value of a broad collectivisation based on a broad range of conditions while at the same time each participant maintains their autonomy.

FOR THE SOCIAL REVOLUTION 

   R.U.I.S.   April 2015

___________________________

Participación desde Grecia en el Batallón Internacional

por la Libertad de Rojava

La Unión Revolucionaria por la Solidaridad Internacionalista es una formación para la lucha con el objetivo de practicar la solidaridad en el campo internacional de los conflictos armados al lado de las clases oprimidas que luchan hacia la liberación social contra la dominación de los estados y el capital.

La práctica de la solidaridad debe tener caracterśticas de una lucha en común en un punto crítico, una lucha que crea la revolución del mundo y que mediante su caracter radical, rompe los límites de la tiranía, la opresión y la explotación.
Especialmente, en respuesta al llamamiento hecho por el MLKP para la solidaridad internacional decidimos participar comprometidamente con las necesidades de la lucha social en Kurdistán.

Estamos allí para ofrecer nuestros servicios a la lucha y para aprender del proceso revolucionario multi facético e ingenieso que se está viviendo.

Reconocemos en esa lucha:
– Su fundamental caracter de clase
– Su caracter antifascista y anti-imperialista
– Su caracter de liberación social

Junto con los multiformes refuerzos de las fuerzas revolucionarias en Siria, Irak, Turquía y la región de Oriente Medio, la Unión Revolucionaria por la Solidaridad Internacionalista pretende abrir un camino hacia la solidaridad desde Grecia, el cual no sólo intentará llevar a cabo la visión Internacionalista de Solidaridad Revolucionaria, sino que también perseguirá la coordinación y colaboración más allá de las límites locales.

A pesar de que hemos formulado nuestro propio programa político hacia el comunismo libertario, reconocemos el valor fundamental de una amplia colectivización basada en un amplio rango de condiciones mientras que al mismo tiempo cada participante mantiene su autonomía.

POR LA REVOLUCIÓN SOCIAL

  R.U.I.S.      Abril 2015

______________________

 

Χαιρετισμός του Επαναστατικού Συνδέσμου Διεθνιστικής Αλληλεγγύης

  και κάλεσμα σε συστράτευση (από ελλάδα) :

 Ο Επαναστατικός Σύνδεσμος Διεθνιστικής Αλληλεγγύης αποτελεί μια συγκρότηση αγώνα που στόχο έχει την έμπρακτη αλληλεγγύη στο διεθνές πεδίο των ένοπλων συρράξεων από την πλευρά των ταξικά καταπιεσμένων που αγωνίζονται στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης από την κυριαρχία των κρατών και του κεφαλαίου.
Η έμπρακτη αλληλεγγύη οφείλει να έχει τα χαρακτηριστικά της κοινής πάλης σε κάθε επίμαχο σημείο, η οποία χτίζει τον κόσμο της επανάστασης και μέσω του ριζοσπαστικού χαρακτήρα της σπάει τα σύνορα της τυραννίας, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.
Ειδικότερα, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του MLKP για διεθνιστική αλληλεγγύη αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε δεσμευτικά στις κύριες κατευθύνσεις του καλέσματος και στις ανάγκες του αγώνα στο Κουρδιστάν.
Βρισκόμαστε εκεί για να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας στον αγώνα και να διδαχθούμε από την ζωντανή επαναστατική διαδικασία πολύπλευρα και πολύτροπα.
Στον αγώνα αυτόν αναγνωρίζουμε:
-Τον θεμελιακό ταξικό χαρακτήρα του
-Τον αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του
-Τον κοινωνικο-απελευθερωτικό χαρακτήρα του
Ως Ε.Σ.Δ.Α. επιδιώκουμε παράλληλα με την πολύμορφη ενίσχυση των επαναστατικών δυνάμεων στην Συρία, το Ιράκ, την Τουρκία κι ευρύτερα στον κόσμο της Μ.Ανατολής, το άνοιγμα ενός δρόμου αλληλεγγύης από τον ελλαδικό χώρο, ο οποίος όχι μόνο θα επιχειρήσει να πραγματώσει έμπρακτα το πρόταγμα της Διεθνιστικής Επαναστατικής Αλληλεγγύης, αλλά ταυτόχρονα θα προωθήσει τον συντονισμό και την σύμπραξη έξω από τα τοπικά όρια.
Έχοντας το δικό μας πολιτικό πρόγραμμα προς τον ελευθεριακό κομμουνισμό, αναγνωρίζουμε ως ριζική την αξία της ανοιχτής συλλογικοποίησης πάνω σ’ένα ευρύ φάσμα συνθηκών, ενώ συγχρόνως ο κάθε συμμετέχον θα διατηρεί την αυτονομία του.

 ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ                      Ε.Σ.Δ.Α.   Απρίλης 2015

 10997350_1597877867128555_8378218561957759154_n

The International Freedom Brigade’s full statement

upon the announcement of it’s creation:

“The Middle East has been a bloodbath because of imperialist vampires and exploiters. These same forces brought together the ISIS so that people in the region would bow down to occupation and oppression. The ISIS gangs massacre Christian, Êzîdî, Assyrian, and Muslim peoples. Gangs sell women and children in slave markets and organise massive executions in ways that resemble the centuries-long strategies of their imperialist masters. The organised peoples’ resistance against these forces’ desire to destroy their languages, faiths, lives, and identities has been led by the People’s and Women’s Protection Units (YPG-YPJ) and was successful in places such as Kobanê, Şengal, Til-Hemis, and Serekaniyê. The Rojava revolution came to the fore of global politics and the YPG-YPJ resistance is admired and supported by impoverished masses. With international fighters, Rojava became today’s Bekaa and Palestine. The Rojava Revolution is the Paris Commune under German siege, Madrid during the Spanish civil war, and Stalingrad during the 2nd Imperitalist War (WW2). The Rojava revolution has upset the balance of power in neighboring countries, especially Turkey, and has become the heart of world revolution and the beacon of resistance for oppressed peoples. As a women’s revolution, Rojava has strengthened women’s will and become the symbol of struggle against patriarchy and global bigotry. Revolutionaries across the world have turned their attention to Rojava and never hesitated to fight and die for victory here in order to expand the revolution. Revolutionary forces in Turkey and different parts of the globe have come to Rojava in order to strengthen the revolution and expand the war to the lands they came from. We fight in Rojava, die as martyrs and carry the banner of resistance… We fight at the frontline against imperialism and bigots in the region… We confront the ISIS gangs’ brutal attacks on the revolution… We live the revolution and feel it in our veins and cells… We are the people in Kurdistan who made the Rojava revolution, the workers, oppressed people, women and internationalist revolutionaries who fight under the banner of the YPG- YPJ… We are Spanish, German, Greek, Turkish, Arab, Armenian, Laz, Circassian, and Albanian… We are the revolutionary forces and organisations that have come together from different parts of the world to form the INTERNATIONALIST FREEDOM BRIGADE. All oppressed people, workers, laborers, women, youth, religious groups, ecologists, anti- imperialists, anti-fascists, anti-capitalists, democrats and revolutionaries of the world; we call on you to fight under the banner of the INTERNATIONALIST FREEDOM BRIGADE in order to defend the Rojava revolution and expand it to establish people’s fraternity in the Middle East and rest of the world…”
11391396_1598381473744861_873532788352553818_n
Ανακοίνωση του Διεθνούς Τάγματος Ελευθερίας, με συνέντευξη τύπου:
Το ιδρυτικό μανιφέστο του Διεθνούς Τάγματος Ελευθερίας,
όπως αναγνώστηκε στην συνέντευξη τύπου:
 Το Διεθνές Τάγμα βρίσκεται εδώ για να υπερασπιστεί την επανάσταση της Ροζάβα.
Η Μέση Ανατολή έχει μετατραπεί σε μια θάλασσα αίματος από τα ιμπεριαλιστικά βαμπίρ και τους εκμεταλλευτές. Με την κατοχή της περιοχής από το ΙSIS, που έχει οργανωθεί από τις ίδιες αυτές δυνάμεις, προσπαθούν να υποτάξουν τους λαούς. Οι σφαγές ενάντια στους λαούς των Χριστιανών, Γιαζιντί, Σύριων και Μουσουλμάνων, οι βιασμοί, το εμπόριο των γυναικών και παιδιών σε σκλαβοπάζαρα, οι εκτελέσεις με μαζικές τελετές και άλλες απάνθρωπες πολιτικές που εφαρμόζει το ΙSIS, είναι στην πραγματικότητα η αντανάκλαση των αιώνιων πρακτικών των ιμπεριαλιστικών αφεντικών.
Η πάλη των οργανωμένων λαϊκών κινημάτων ενάντια σε εκείνους που ήθελαν να εξοντώσουν τους λαούς και να τους κάνουν να διαγράψουν από την μνήμη τους την γλώσσα τους, την πίστη τους, την ζωή τους, τον εαυτό τους , στην Ροζάβα και στο Κομπάνε, Σένγκαλ, Τιλ-Χεμίς και Σερεκάνιε, έγινε αποτελεσματική με την ηγεσία των YPG-YPJ.
Έτσι, η επανάσταση της Ροζάβα έγινε υπόθεση ολόκληρου του κόσμου και ο αγώνας των YPG-YPJ έγινε η Μπεκάα και η Παλαιστίνη των ημερών μας. Οι λαοί εξάπλωσαν την αλληλεγγύη τους και στέλνουν μαχητές. Η Επανάσταση της Ροζάβας είναι η Κομμούνα του Παρισιού υπό γερμανική πολιορκία, η Μαδρίτη του Ισπανικού Εμφυλίου, το Στάλινγκραντ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Επανάσταση της Ροζάβας ανατρέπει τις ισορροπίες δυνάμεων των γύρω χωρών και ειδικά για την Τουρκία κι επίσης, γίνεται η καρδιά της παγκόσμιας επανάστασης και ο φάρος για την αντίσταση των φτωχών ανθρώπων.
Η Επανάσταση της Ροζάβας ως μια επανάσταση των γυναικών έχει δημιουργήσει μια δυνατή γυναικεία βούληση ενάντιο στον συντηρητισμό του πατριαρχικού κόσμου και έχει γίνει το σύμβολο αυτής της βούλησης.
Οι επαναστάτες από διάφορα μέρη του πλανήτη που υπερασπίζονται την επανάσταση της Ροζάβας και την εξαπλώνουν, ως ιστορικό καθήκον και ευθύνη, με στραμμένα τα πρόσωπα στη Μέση Ανατολή, δεν δίστασαν ούτε ένα δευτερόλεπτο να πολεμήσουν στα μέτωπα και να προσφέρουν το φως τη νίκης.
Επαναστάτες από την Τουρκία και όλα τα μέρη του κόσμου έχουν πάρει θέση στην Ροζάβα για να αναπτύξουν, να εξαπλώσουν και να φέρουν στην χώρα τους την επανάσταση, τον πόλεμο και να δοκιμάσουν να ολοκληρώσουν την επανάσταση.
Εμείς που πολεμάμε σε κάθε τετράγωνο της Ροζάβα, δίνουμε μάρτυρες και σηκώνουμε τη σημαία της αντίστασης…
Εμείς που μαχόμαστε ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους συντηρητικούς της περιοχής… Εμείς που αντιμετωπίζουμε τις συμμορίες του ISIS που θέλει να ισοπεδώσει την επανάσταση, έχοντας κάθε είδους υποστήριξη…
Εμείς που ζούμε την επανάσταση και τη νιώθουμε μέσα μας…
Εμείς οι λαοί που ζούμε στο επαναστατημένο Κουρδιστάν, εργάτες, καταπιεσμένοι, γυναίκες, διεθνιστές επαναστάτες απ’ όλες τις χώρες, που πολεμάμε μαζί με το YPG και το YPJ…
Έχουμε ορκιστεί, έχουμε υποσχεθεί σε όλους αυτούς που πέσανε πριν από μας, σε όλες τις αξίες που δημιουργήθηκαν πριν από μας…
Εμείς Ισπανοί, Γερμανοί, Έλληνες, Τούρκοι, Άραβες, Αρμένιοι, Λάζοι, Τσερκέζοι, Αλβανοί… Ως διεθνιστές, επαναστατικές δυνάμεις, ομάδες και οργανώσεις απ’ όλο τον κόσμο, έχουμε ενωθεί στο ΔΙΕΘΝΕΣ ΤΑΓΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ για να υπερασπιστούμε την επανάσταση της Ροζάβα.
Καλούμε εσάς, τους λαούς, τους εργάτες/τριες, τους εργαζόμενους/ες, τις γυναίκες, τους νέους/ες, λαούς με διαφορετικές πεποιθήσεις και ταυτότητες, τους οικολόγους, τους αντιιμπεριαλιστές/τριες, τους αντιφασίστες/τριες, τους αντικαπιταλιστές/τριες, τους δημοκράτες και τους επαναστάτες/τριες να πολεμήσετε και να συμβάλετε στη νίκη κάτω από την σημαία του ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, για να υπερασπιστούμε την επανάσταση της Ροζάβα, να επεκτείνουμε τη νίκη και να εξαπλώσουμε την αδελφότητα των λαών της Μέσης Ανατολής. Η ανθρωπότητα θα σωθεί με τον διεθνισμό.Ζήτω η επανάσταση της Ροζάβα.
Ζήτω η απελευθερωτική πάλη των λαών σε όλη τη γη.
Χαιρετισμός συντρόφου από την ελλάδα, στην συνέντευξη τύπου του Διεθνούς Τάγματος Ελευθερίας:
Καλημέρα σύντροφοι.
Βρισκόμαστε εδώ με σκοπό την έμπρακτη αλληλεγγύη στην επανάσταση και την ένοπλη αντίσταση που πραγματοποιείται στην Ροζάβα. Ο σκοπός της παρουσίας μας εδώ είναι η έμπρακτη στήριξη στον ένοπλο αγώνα ο οποίος δίνεται ενάντια στο DAES (ISIS), αλλά και ταυτόχρον η υποστήριξη στις κοινωνικοπολιτικές, αλλά και οικονομικές αλλαγές οι οποίες επιχειρούνται στην επανάσταση της Ροζάβα. Σκοπός μας επίσης, είναι η δημιουργια συντροφικών, επαναστατικών και πολιτικών σχέσων με τα κινήματα τα οποία δρουν και υπάρχουν στον χώρο αυτό. Πολεμώντας το DAES δεν πολεμάμε απλά το θεοκρατικό φασισμό της Μέσης Ανατολής. Παράλληλα, πολεμάμε το καπιταλιστικό σύστημα και τους ιμπεριαλιστές, οι οποίοι δημιούργησαν και έθρεψαν το DAES.
Ζήτω ο αγώνας της Ροζάβα.
Ζήτω η επανάσταση της Ροζάβα.
Γι έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.
The VIDEO:

 

[vsw id=”zyWq1XT9FpA” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]
 www.youtube.com/watch?v=zyWq1XT9FpA
______________________________________________________________
iVROp33
Members of the International Freedom Battalion, anarchists and communists revolutionarys from europe, after the liberation of the city Tel Abiyad. June 2015
Correspondance révolutionnaire avec Rojava

Entretien avec Heval Odyssev, combattant membre de la Ligue Révolutionnaire de Solidarité Internationaliste qui participe aux Brigades Internationales de Libération du Rojava.
(Note: Le camarade qui a répondu à l’entretien est grec, mais comme tous les internationaux qui participent à la résistance kurde et à la révolte de Rojava, il a pris un nom kurde, afin d’insister sur son positionnement internationaliste.)

Pourrais-tu nous décrire dans la mesure du possible ce que tu voudrais rapporter de ton expérience jusqu’à maintenant à Rojava?

(Sur la demande du camarade, en lieu et place de la première réponse nous publions le texte d’information-appel à participation qu’il a envoyé lui-même de Rojava.)
Correspondance du front de Rojava par un combattant de la Ligue Révolutionnaire de Solidarité Internationaliste et de la Brigade Internationale de Libération:
Ces trois dernières années, une guerre sanglante s’étend au sein du Kurdistan syrien. Au moins en ce qui concerne le territoire de Rojava, celle-ci tend à prendre les caractéristiques d’une guerre de libération sociale et politique.
Dans ces affrontements, les principales parties impliquées sont: le régime de l’ancien dictateur Assad (lequel est soutenu aujourd’hui par la Russie, l’Iran et la Chine), différentes organisations religieuses et nationales (L’Armée de Libération Syrienne, Le Front Al-Nosra et d’autres), l’Etat turc, le Califat Islamique et le mouvement de libération autonome kurde.
Le conflit qui avait au départ pour but la protection des intérêts de l’impérialisme américain en Syrie et plus généralement au Moyen-Orient, a galvanisé les organisations fondamentalistes et fascistes comme DAECH. Ce dernier, assisté majoritairement par les élites économiques fondamentalistes des régimes du Moyen-Orient, a étendu sa présence et sa dominationtyrannique dans une grande partie de la Syrie et de l’Irak.
Le régime turque ya aussi joué un rôle important, il avait développé avec DAECH d’étroites collaborations économiques, politiques et stratégiques. Le but était de servir ses intérêts au Moyen-Orient contre les populations kurdes et le mouvement kurde, qui se trouvaient dès le début directement visés par DAECH.
Cet affrontement a causé des centaines de milliers de morts, de blessés, de déportés. C’est pourtant au milieu du vacarme de la guerre que s’est constitué un mouvement social et politique de libération qui porte les caractéristiques suivantes:
1) la libération de la population kurde en tant qu’elle subit une oppression et une marginalisation économique, politique et culturelle, vis à vis de l’Etat syrien.
2) la libération d’une grande partie des populations arabes et d’autres ethnies de la tyrannie du régime d’Assad et leur unification sur des bases équitables sur les territoires libérés de Rojava.
3) la libération des femmes et leur implication dans les structures sociales nouvellement créées, en particulier par la participation au combat dans les bataillons du YPJ.
4) l’effort – bien qu’encore à un stade élémentaire en raison de l’intensité de la guerre – de constituer des structures politiques, économiques et sociales qui ont pour principe l’auto-gestion, la participation équitable à l’organisation et aux décisions. Enfin, la mise en place d’un nouveau modèle social, plus horizontal et égalitaire, dont le but n’est pas seulement d’arriver à créer une section révolutionnaire au Moyen-Orient, mais de disséminer dans un même mouvement, les graines de la libération sociale et politique.

A partir de ce cadre, il est du devoirde chaque rebelle internationald’agir selon trois axes :
a) de se tenir effectivement et combativement en solidarité avec l’effort révolutionnaire de Rojava et de tirer des enseignements de l’expérience radicale vivante à chaques niveaux – politique, organisationnel, stratégique.
b) de développer des liens dans la lutte et de les consolider via différents types de relation avec les rebelles du monde entier et avec d’autres mouvements révolutionnaires, partout où se déplient et où sont requis toutes sortes d’effort logistiques, politiques et humains.
c) de raviver le programme de ralliement aux combats révolutionnaires et l’imaginairede la solidarité révolutionnaire internationale,sur le territoire grec et au sein du mouvement révolutionnaire grec.
Considérant ce qui précède, j’ai choisi de rallier il y a quatre mois le mouvement révolutionnaire de Rojava et de participer activement au combat, dans les rangs des Yekîneyên Parastina Gel / Yekîneyên Parastina Jin (Unité de Protection du Peuple et la faction féminine non-mixte YPJ) et de la Brigade Internationale de Libération, membre de la Ligue Révolutionnaire de Solidarité Internationaliste, en me battant non seulement contre les fondamentalistes fascistes de DAECH mais aussi contre les plans du capitalisme international, américain, turque, etc., dont DAECH constitue un instrument et un outil.
Des terres de Rojava, j’envoie mes salutations combatives et un message de résistance aux camarades révolutionnaires de Grèce.
VIVE LA REVOLUTION DE ROJAVA
VIVENT LE YPG/YPJ ET LE BIL
VIVE LA LRSI
JUSQU’A LA VICTOIRE
Ηeval Odyssev
Rojava, le 27 juillet 2015.

Concernant la guerre contre DAECH

– Quelle est la composition politique de la Brigade Internationale de Libération, et quels groupes y participent ?
Les Brigades Internationales de Libération comprennent principalement des organisations révolutionnaires turques mais aussi des organisations et des camarades internationaux venant de différents pays d’Europe,chacun provenant de multiples horizons politiques(marxistes communistes, anarcho-communistes, plus généralement des libertaires et des antifascistes).
Sont exclus les sexistes, les racistes, les nationalistes etles fanatiques.
La Ligue Révolutionnaire de Solidarité Internationaliste est une organisation qui lutte pour la révolution sociale mondiale. Y participent des communistes libertaires et des anarchistes de Grèce. Plus particulièrement, la Ligue a pour but la solidarité concrète sur le terrain des conflits armées internationaux. Elle lutte aux côtés des classes opprimées pour la libération sociale contre la domination des Etats et du Capital.
La solidarité concrète se doit d’avoir les caractéristiques de la lutte sociale sur chaque point de conflit, en brisant les frontières de la tyrannie, de l’oppression et de l’exploitation. Nous avons pour but, parallèlement à l’amplification polymorphe des forces révolutionaires en Syrie, en Irak, en Turquie et plus largement dans le Moyen-Orient, d’ouvrir une voie de solidarité depuis les territoires grec. Par là, on ne vise pas seulement à entreprendre de mettre en place concrètement le programme de la Brigade Internationale de Libération, mais simultanément, de promouvoir au delà des limites locales la coordination et la coopération.
La Ligue ouvre sur le territoire grec des voies pour la discussion avec la révolution de Rojava et pour le façonnement collectif d’un mouvement révolutionaire international.

– Quelle est la composition totale du front? A combien s’élève la participation des communistes turques, des révolutionnaires et de quelle ampleur est la participation des mercenaires américains, et des soldats, même volontaires, dans la guerre contre DAECH du côté des combattants kurdes?

Entire text

___________________________________

 

 Correspondencia revolucionaria con Rojava: entrevista con un combatiente anarquista griego

(Fuente original Rojava No Estás Sola)

Entrevista con Heval Odyssev, combatiente miembro de Unión Revolucionaria por la Solidaridad Internacionalista (RUIS) que participa en las Brigadas Internacionales de Liberación de Rojava. Esta entrevista fue publicada en griego en el número 31 del periódico callejero APATRIS, en Grecia. Aquí publicamos la traducción al castellano de la traducción realizada en francés, por tanto pedimos disculpas por la pérdida de información que haya podido suponer esta doble traducción.
(Nota: el compañero que ha respondido a la entrevista es griego, pero como todos los internacionales que participan en la resistencia kurda y la rebelión en Rojava, escogió un nombre kurdo para dar énfasis a su posición internacionalista.)

¿Podrías describirnos en la medida de lo posible lo que te gustaría informar de tu experiencia hasta ahora en Rojava?

A solicitud del compañero, en lugar de la primera respuesta publicamos el texto de información-llamamiento a la participación que él mismo envió desde Rojava.
Mensaje del frente de Rojava por un compañero de la Unión Revolucionaria por la Solidaridad Internacionalista y de las Brigadas Internacionales de Liberación.
En los últimos tres años, una guerra sangrienta se extiende por el Kurdistán Sirio. Al menos en lo que concierne al territorio de Rojava, tiende a tomar las características de una guerra de liberación social y política.
En este enfrentamiento, las partes principales implicadas son: el régimen del antiguo dictador Assad (apoyado ahora por Rusia, Irán y China), diferentes organizaciones religiosas y nacionales (el Ejército Libre de Siria, el Frente Al-Nusra y otros), el Estado turco, el Califato Islámico y el movimiento de liberación autónomo kurdo.
El conflicto que tenía como objetivo el proteger los intereses del imperialismo americano en Siria y más generalmente en Oriente Medio, a galvanizado a organizaciones fundamentalistas y fascistas como DAESH. Éste, en su mayoría asistido por las élites económicas fundamentalistas de los regímenes de Oriente Medio, ha expandido su presencia y su dominación tiránica en la mayor parte de Siria e Iraq.
El régimen turco también ha jugado un papel importante, desarrollando una cercana colaboración económica, política y estratégica con DAESH. Su objetivo es servir sus intereses en Oriente Medio contra el pueblo y el movimiento kurdo, que desde el comienzo atacaron directamente a DAESH.
Este enfrentamiento ha causado cientos de miles de muertos, heridos y prisioneros. Sin embargo, en medio del fragor de la guerra se ha constituido un movimiento social y político de liberación que lleva las siguientes características:
1) la liberación de la población kurda que sufre la opresión y la marginación económica, política y cultural, en lo que respecta al estado Sirio.
2) la liberación de una gran parte de la población árabe y otras etnias de la tiranía del régimen de Assad y su unificación de forma equitativa en los territorios liberados de Rojava.
3) la liberación de las mujeres y su implicación en las estructuras sociales recientemente creadas, en particular mediante la participación en combate en el batallón de las YPJ.
4) el esfuerzo – aunque todavía en un escenario muy básico debido a la intensidad de la guerra – de construir estructuras políticas, económicas y sociales que tienen el principio de la auto-gestión, la participación equitativa en la organización y toma de decisiones. Finalmente, el establecimiento de un nuevo modelo social, más horizontal e igualitario, que tiene como objetivo no sólo crear una sección revolucionaria en Oriente Medio, sino de difundir en un mismo movimiento, las semillas de la liberación social y política.
En este marco, es el deber de todo rebelde internacional actuar de tres formas:
a) con eficacia y combativamente en solidaridad con el esfuerzo revolucionario de Rojava y aprender de la experiencia de vida radical en cada nivel – político, organizativo, estratégico.
b) desarrollar lazos en la lucha y consolidarlos mediante diferentes tipos de relaciones con los rebeldes del mundo entero y con otros movimientos revolucionarios, por todas partes dónde se encuentren y donde sea requerido todo tipo de esfuerzo logístico, político y humano.
c) para reactivar el proyecto de reunión de combatientes revolucionarios y el imaginario de la solidaridad revolucionaria internacional, sobre el territorio griego y en el seno del movimiento revolucionario griego.
Teniendo en cuenta lo anterior, decidí hace cuatro meses juntarme con el movimiento revolucionario de Rojava y participar activamente en el combate, en las filas del Yekîneyên Parastina Gel / Yekîneyên Parastina Jin (Unidades de Protección del Pueblo y la facción femenina no-mixta YPJ) y de las Brigadas Internacionales de Liberación, como miembro de la Unión Revolucionaria por la Solidaridad Internacionalista, para luchar no sólo contra los fascistas fundamentalistas de DAESH, sino también contra los planes del capitalismo internacional, americano, turco, etc., en los cuales DAESH es un instrumento y una herramienta.
Desde las tierras de Rojava, envío mis saludos combativos y un mensaje de resistencia a los compañeros revolucionarios de Grecia.

VIVA LA REVOLUCIÓN DE ROJAVA
VIVA LAS YPG/YPJ Y EL BIL
VIVA RUIS
HASTA LA VICTORIA

Ηeval Odyssev
Rojava, 27 de Julio de 2015.

Sobre la guerra contra DAESH

¿Cuál es la composición política de las Brigadas Internacionales de Liberación, y qué grupos participan?

Las Brigadas Internacionales de Liberación se comprenden principalmente de organizaciones revolucionarias turcas pero también de organizaciones y compañeros internacionales venidos de diferentes países de Europa, cada uno de múltiples horizontes políticos (marxistas, comunistas, anarco-comunistas, más generalmente de libertarios y antifascistas).
Sexistas, racistas, nacionalistas y fanáticos son excluidos.
La Unión Revolucionaria por la Solidaridad Internacionalista es una organización que lucha por la revolución social mundial. Los participantes son comunistas libertarios y anarquistas de Grecia. En concreto, la Unión tiene como objetivo la solidaridad concreta en el campo de los conflictos armados internacionales. Lucha del lado de las clases oprimidas por la liberación social y contra la dominación de los Estados y el Capital. La solidaridad concreta debe de tener las características de la lucha social en todos los puntos del conflicto, rompiendo los límites de la tiranía, la opresión y la explotación.
Tenemos como objetivo, paralelamente al desarrollo polimorfo de las fuerzas revolucionarias en Siria, Iraq, Turquía y más ampliamente en Oriente Medio, de abrir una vía de solidaridad desde los territorios griegos. Mediante esto no pretendemos sólo comprometernos a implementar concretamente el programa de las Brigadas Internacionales de Liberación, sino simultáneamente, promover la coordinación y la cooperación más allá de los límites locales.
La Unión abre vías de discusión en el territorio griego con la revolución de Rojava y por la formación colectiva de un movimiento revolucionario internacional.

¿Cuál es la composición total del frente? ¿Hasta donde llega la participación de los comunistas turcos, de los revolucionarios y cómo de amplia es la participación de mercenarios americanos y de soldados incluso voluntarios del lado de los combatientes kurdos en la guerra contra DAESH?

Entire text

____________________________________

 

Συνέντευξη και ανταπόκριση στα ελληνικά

______________________________________________________________

 
Ύστερη συνέντευξη του αναρχικού συντρόφου-μαχητή στην επανάσταση της Ροζάβα, στο κινηματικό ραδιόφωνο 93.8 fm Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής έκφρασης

1ο μέρος: http://radio98fm.org/audio/syzitisimesuntrofomaxiti/

2ο μέρος: http://radio98fm.org/audio/sizitisi-me-suntrofo-rojava/

______________________________________________________________

 

Rojava unit

IFB-RUISA camp of International Freedom Battalion, Auguste 2015

__________________________________________________________

 

Anarchists in Rojava announce IRPGF

(April 2017)

 

Today, the revolution in Rojava is under attack. Like the Paris Commune and at so many other points in history, the revolutionary forces face the leviathan of capitalist hegemony which has come to devour the new world and enslave us all once again. This is our Stalingrad. The revolution must be defended! Therefore, we announce the creation of the International Revolutionary People’s Guerrilla Forces (IRPGF) to defend the revolution in Rojava.

The International Revolutionary People’s Guerrilla Forces (IRPGF) is a militant armed self-organized and horizontal collective working to defend social revolutions around the world, to directly confront capital and the state, and advance the cause of anarchism.

We are committed anti-fascists, anti-capitalists, anti-imperialists and against all forms of patriarchy and kyriarchy. We announce our membership in the International Freedom Battalion and declare our support and alliance with the YPJ, the YPG, the PKK, the Antifascist International Tabur (AIT) and the International Freedom Battalion’s member organizations. We declare our open struggle with all imperialist, fascist and counterrevolutionary forces.

VICTORY TO THE REVOLUTION IN ROJAVA!

VICTORY TO THE BARRICADES, THE SOCIAL INSURRECTION AND THE COMMUNE!

MILITANT HORIZONTAL SELF-ORGANIZED COLLECTIVES & COMMUNITIES

FOR THE REVOLUTION AND ANARCHISM!

The VIDEO

[vsw id=”boEHCIugp9k” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

www.youtube.com/watch?v=boEHCIugp9k

Οι θέσεις των IRPGF

IRPGF Positions – English

Video Announcement IRPGF and IFB Membership

IRPGF Positions – German

Video Announcement IRPGF and IFB Membership (German)

IRPGF-Positions – Swedish

IRPGF Positions – Kurdish

IRPGF Positions – Turkish

VideoAnnouncement (Espanol)

IRPGF ‘s archive

__________________________________________________________

VIDEOS from the Internatinal Freedon Batallion:

 

VIDEOS by the film crew of Revolutionary Union for Internationalist solidarity

______

TIKKO sehid ceremony,  on the front of Raqqa

[vsw id=”Ew_peLY8ZoE” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

 www.youtube.com/watch?v=Ew_peLY8ZoE

______

Heval Nestor discussing revolutionary solidarity at the Cobani’s liberation anniversary

[vsw id=”j2Q1ybd4DZM” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

www.youtube.com/watch?v=j2Q1ybd4DZM

______

International Freedom Battalion – Rojava – summer 2016

[vsw id=”MKoOBfw3rQw” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

www.youtube.com/watch?v=MKoOBfw3rQw

______

IFB response to Erdogan

[vsw id=”KdLYBJnl8so” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

www.youtube.com/watch?v=KdLYBJnl8so

______

Rescued civilians receive water from YPG and BÖG fıghters outsıde of Manbıj

[vsw id=”UwuzJ3TEyPQ” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

www.youtube.com/watch?v=UwuzJ3TEyPQ

______

Manbij after liberation

 [vsw id=”b0fjnUINvdc” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

www.youtube.com/watch?v=b0fjnUINvdc

https://www.youtube.com/watch?v=

______

BÖG combatants fighting in Manbij centre

 [vsw id=”T8yQGilgc0U” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

https://www.youtube.com/watch?v=

www.youtube.com/watch?v=T8yQGilgc0U

______

Daes leavıng Manbıj usıng cıvılıans as human shıeld

[vsw id=”vXaBvgj3rQU” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

www.youtube.com/watch?v=vXaBvgj3rQU

______

Aziz Point – North of Manbij

[vsw id=”Iaz0Jemas4c” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

www.youtube.com/watch?v=Iaz0Jemas4c

______

Aziz – Sherkan Ceremony in Manbij

[vsw id=”GyyeUKJ2KqU” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

www.youtube.com/watch?v=GyyeUKJ2KqU

_____________________________

Other VIDEOS from IFB

______

American anarchist socialist killed in Syria by Turkish jets

[vsw id=”933ytnq2RnE” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

 www.youtube.com/watch?v=933ytnq2RnE

______

Καμπάνια για την επιστροφή της σωρού της μαχήτριας των BÖG Eylem Ataş στην Τουρκία

Ελληνόφωνο μήνυμα από το Διεθνές Τάγμα Ελευθερίας (Rojava Kurdistan)

[vsw id=”yQp_qJMp-js” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

www.youtube.com/watch?v=yQp_qJMp-js

(Το τουρκικό κράτος τελικά υποχώρησε και η σωρός γύρισε πίσω)

BOG JIN

______

Weaponizing Solidarity: An Interview with the IFB

[vsw id=”rYdMCxyGP7k” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

www.youtube.com/watch?v=rYdMCxyGP7k

______

Support the International Freedom Battalion in Rojava!

[vsw id=”WlLNg3phsmI” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

www.youtube.com/watch?v=WlLNg3phsmI

______

Rojava/France : Communiqué du Bataillon International de Libération sur l’attentat de Nice

[vsw id=”2QT-wmXl2jg” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

www.youtube.com/watch?v=2QT-wmXl2jg

Le sang a à nouveau coulé. Une fois de plus, les bandes fanatiques de Daesh ont frappé et pris pour cibles, comme à leur habitude, des civils désarmés, femmes, hommes, enfants, sans distinction d’âge. A l’heure qu’il est, le nombre de victimes ne nous est pas connu avec précision. Mais là n’est pas l’essentiel. L’essentiel, c’est que le gouvernement a failli à déjouer cet attentat, malgré son arsenal de lois liberticides.

Ceci est un appel aux militants de gauche, à ceux qui refusent de s’en remettre a l’Etat français pour combattre Daesh. Nous invitons ceux qui le peuvent a nous rejoindre, ici, au Rojava, pour porter le coup de grâce au Califat autoproclamé. Car l’attentat de Nice ne doit pas nous tromper. Si les bandes de Daesh peuvent encore tuer des civils, elles reculent sur tous les fronts lorsqu’il s’agit d’affronter des soldats en armes. Elles ont perdu Sheddadi, elles sont en train de perdre Manbij, nous sommes a cinquante kilomètres de Raqqa : l’Etat islamique est vaincu !

Mais il n’est pas nécessaire de venir jusqu’ici et de porter les armes. Vous pouvez, en France, combattre Daesh et leur idéologie mortifère. Il s’agit aussi de refuser de se ranger derrière un gouvernement en sursis qui va avoir beau jeu, une fois encore, de jouer la carte de l’unité nationale à son compte. Il n’est pas question d’unité nationale derrière les Hollande, Sarkozy, Le Pen ou Gattaz ! Le temps n’est pas au recueillement ou a l’unité nationale, il est à l’action.

Nous adressons enfin un message aux combattants de Daesh. Ceux-ci doivent savoir que le temps de la passivité est révolu. Nous, combattants du Bataillon International, jurons de venger l’ignoble attentat de Nice. Nous vous rendrons coup pour coup. Ou que vous alliez, ou que vous vous terriez, nous vous traquerons, nous vous trouverons et nous vous tuerons, sans répit et jusqu’à la victoire !

An serkeftin, an serkeftin ! Vive la solidarité internationaliste !

__________________________________________________________

 

256996A900000578-2947371-image-m-129_1423570582101YPG fighters

 

2589A10000000578-2947371-image-m-146_1423572889530

________________________________________________________________

 

ΑΦΙΣΑ ΡΟΖΑΒΑ Τ

Introduction by the Anarchist Collective for the Combative Proletarian Reconstruction (ASMPA) at the event for political briefing and revolutionary solidarity to the struggle in Rojava. Athens 24/7/2015

 Our political collective, ASMPA, took the initiative to organize this event for political briefing and revolutionary solidarity; because there are comrades who have made the decision to join in solidarity the revolutionary struggle that is unfolding now in Rojava. We’ve invited you here so as to directly support the internationalist struggle and to reinforce the future of resistance there, until the victory of the revolution.
Two threads of social liberation struggles meet in Rojava, two threads which begin decades ago. One thread begins in the Lacandon jungle of the Chiapas district in Mexico. In an attempt to reconstruct a guerilla tradition that never really faded away in that continent, an initially small organization of revolutionaries from a left background had been preparing their onset for a decade, in the context of a directly dialectical relation with the oppressed social base. Through this dialogue, EZLN left statist politics and party centralization behind. By occupying and liberating ground for the benefit of all the oppressed, EZLN planted a seed for social autonomy, which is growing and evolving until today.

Entire text

Un colaborador de Rojava Azadî ha traducido el siguiente texto que es  la introducción que se leyó en un acto en solidaridad con Rojava que tuvo lugar en Atenas, Grecia, el 24-07-2015 a cargo del colectivo anarquista ASMPA.

(https://rojavaazadimadrid.wordpress.com/2015/12/21/revolucionarios-griegos-llaman-a-la-solidaridad-internacional-con-rojava/)

El Colectivo Anarquista para el Combate Proletario (ASMPA), ha organizado esta charla como muestra de solidaridad revolucionaria; porque hay compañeros que han tomado la decisión de unirse solidariamente a la lucha revolucionaria que se desarrolla en Rojava. Os hemos invitado para apoyar la lucha internacionalista y fortalecer la resistencia ahí, hasta la victoria de la revolución.
Dos caminos por la emancipación se encuentran en Rojava. Dos caminos que empezaron a desarrollarse hace ya décadas. Uno de estos comenzó a andarse en la selva Lacandona de Chiapas, México. Tratando de reconstruir una guerrilla, tradición de lucha que nunca se fue del todo en ese continente, una inicialmente pequeña organización de revolucionarios de izquierdas llevaban preparando su levantamiento durante una década, en el contexto de una relación directa con la base social oprimida. A través de este diálogo el EZLN abandonó sus posiciones estatistas y de partido centralizado. Al ocupar y liberar territorio en favor de los oprimidos, el EZLN plantó la semilla de la autonomía social que germinó y sigue creciendo a día de hoy.

Entire text

Η εισήγηση της εκδήλωσης στα ελληνικά

Η εκδήλωση ηχογραφημένη στο αρχείο του 93.8 fm Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης

http://radio98fm.org/audio/enimerwsi-allileggyi-rojava/

 

________________________________________________________________

 

unipa1

War and revolution in the trenches of Rojava:
Position of the revolutionary anarchists

Comunique No. 44 of the Anarchist Popular Unity (UNIPA)
Brazil, March 2015

 The struggle for the freedom of Kurdistan did not start today. The Kurdish people has a struggle for self-determination that covers centuries of combat in the region of Mesopotamia. Among wars and uprisings, external domain or control and repression by the own oligarchies, the history of fight of this people, particularly the recent history, begins to create interests all over the world. After all, who are these men and women which today combat and resist to the advance of the Islamic State in the north of Syria? The international press and the governments do not have interest in divulging information.
Today, the eyes of the world turn toward the heroic resistance and victories of the popular masses in Kobanê against the Islamic State of Iraq and Syria (ISIS). The recent clashes in this region which embraces the Turkey, Iraq and Syria is target of the imperialist intervention and control and of jihadist groups which dispute the geopolitical redesign of the North Africa and Middle East.
The armed resistance in Kobanê is inserted today in a complicated theater of political-military operations and which imposes on the agenda the theoretical, strategical and programmatic debate of the revolutionaries and anarchists. The warm solidarity around the world and the waving of the black flags once more in the trenches of Kobanê show us the importance of the international solidarity to the advance of the struggle and of a anarchist line which does not run away the tasks of the revolution.
However, more than just a simplistic defense (and even aesthetic) or an irresponsible and purist criticism (pacifist or sectarian), today is fundamental a position of the revolutionary anarchists in order to influence in the events, for defending and advancing in the conquests of the Kurdish people and of the working masses of the entire world. It is seeking to contribute with a revolutionary and anarchist analysis and with a militant goal that us from UNIPA release this comunique.

The wars in Iraq, Syria and Turkey: the ground of the struggle

                We must situate that the current clash in Kobanê is intimately related to the war in Iraq, to the Syrian civil war, as well as to the guerrilla warfare developed and directed by the PKK (Kurdistan Workers’ Party) and others Kurdish organizations that are active in Syria and Iraq.
After the Twin Tower attacks in the USA in 2001, the government of George W. Bush, from USA, the one of Tony Blair, from England, invaded the Iraq in 2003 and destroyed the State ruled by the Baath Party (Arab Nationalist, Sunni majority – a branch of Islamism) of Saddam Hussein under the false justification of eliminating weapons of mass destruction. Seeking for a quick action which could serve the interests of imperialism, of control of the energy reserves, petroleum, and of political-military control of the region, supported by Israel and by the monarchies of the Persian Gulf, the Americans and the British destroyed the Iraqi State, one of the few secular and non-aligned with the USA, dividing it.
From then on, a civil war for control of the “new” Iraqi State and a resistance struggle against the imperialist troops had begun. A part of local ethnic-political groups, Kurds and Shiite, which were out of the power during the government of Saddam Hussein, supported the invasion. In its turn, the USA and the England sustained the formation of a puppet government composed by Kurds, Shiite and Sunni. However, the conflicts grown as far as the old groups that were out of power (mainly Sunni) started to avenge themselves. There was no possible alliance for the shared control of the neoliberal state proposed by the USA and accepted by the ruling classes of these ethnic and religious groups.
Thus, the policy of the NATO, of Israel and of the USA for the Iraq passes per the redesign and per the division of the entire Middle East. The dismantlement of Iraq grown the resistance to the occupation with groups bound to Al Qaeda. From Sunni origin, composed by jihadists from several parts of the world, this group created the Islamic State of Iraq and Syria (ISIS), with laws based in religious texts of Islam, forming a new Caliphate, also sponsered by the USA. The rebels from the Al Nusra Front (ramification of Al Qaeda in Syria) and from the ISIS are bound to the paramilitary forces trained and sponsored by the western military alliance for the civil war in Syria. Not by coincidence, they broke with Al Qaeda for concentrating in the formation of this state that comprehends the North-East Syria and almost all the regions of Sunni Arab majority of Iraq.
Therefore, let us make it very clear, the Islamic State is a cub of the North-American imperialism. For this reason, it is correct when the Turkish organisation Revolutionary Anarchist Action (DAF) affirms that: “Spineless states whose only expectation is income, would be founding ISIS yesterday, repenting it today and recognizing the islamic state tomorrow. And people will always be fighting for their future and their freedom, just like in the past. ” That phrase defines much the imperialist acting in the region of Middle East in the last decades, supporting contraditory actors, “good” oligarchies against “bad” oligarchies, coup plotters against democratic governments, and modifying these definitions according to their political interests.
The foundation of the ISIS, the Caliphate, is bound to the agenda of the USA to chop the Iraq and the Syria into two more separated territories: a Shiite Arab republic and the Republic of Kurdistan (of bourgeois and pro-imperialist feature). This project counts with the support of the Israeli and of the dictatorships and absolute monarchies of Kuwait, Qatar, Saudi Arabia and Emirates.
The current Kurdistan Regional Government (KRG), also known as Iraqi Kurdistan, attends to this geopolitical agenda and is supported by the USA and the State of Israel. The KRG is controled, through elections, by three Kurdish right-wing parties and maintains a policy of support to the multinational companies that exploit this region with huge oil reserves. The political forces of the Kurdish bourgeoisie that currently controls the Iraqi Kurdistan collaborated in the combat to the the PKK and to the guerrila warfare, reaching to entering in conflict during the beginning of the 1990s.
The current civil war in Syria, initiated in the first semester of 2011 under the form of large street demonstrations that in some months got the feature of armed conflict, gained regional and world contours with the intervention of the main imperialist powers (USA, France, Germany, England, Russia and China) and of semi-peripherial countries like Turkey. After a threat of direct intervention in the Syria by the United Statian president Barack Obama (Democratic Party), disapproved a priori for the own parliament, the Russian government articulated an agreement of delivery of Syrian chemical weapons with the UN. Thus, Putin reinforced the position of the axis Moscow-Beijing against the military intervention defended by the European leaders, headed by the “socialists” François Hollande and Angela Merkel, Obama and the Turkish government of Erdogan.
The Syrian opposition is divided between Salafist groups, Sunni jihadists (Brigades Liward al Tawhidi, Ahrar al Cham, Souqour al Cham) which formed the Islamic Council, the moderate Islamists (Brigades Al-Farouk), Kurdish groups and the Free Syrian Army (FSA, coalition more pro-Western) which formed the Syrian National Council. In the beginning of the year 2014 it was formed the National Coordination Committee for Democratic Change which negotiates with the Western powers and with the Arab League.
Contrary to what many had said, the radicalisation of the class struggle in the North Africa and in the Middle East, through the popular uprisings, not only did not lead to “democratic revolutions” as served to worsen the living conditions, increasing the misery and the authoritarianism, leaving room for the acting of fundamentalist military groups and successive military coups and ethnic conflicts. Today there exist more than 300 thousands refugees of the civil war. Furthermore, according to data from the Syrian Observatory for Human Rights (SOHR), more than 200 thousand of people already died since the beginning of the conflicts in 2011. The deaths increased year on year, and in 2014 reached to 76.012 dead people, with a high rate of death of children and civilians in general. One of the main reasons for the uprisings of the North Africa had failed is the conservative-religious domain in the direction of the oppositions (which reestablished new oligarchies in the dominion of the state power) and the absence of mass revolutionary organisations able to question the foundation of this power of exploitation and oppression over the people.
The disputes in course both in Iraq and in Syria were whithin a game of economical and political interests of the central countries and of regional powers (as Turkey and Iran). There are strong energetic disputes around the gas supply for Europe. Lastly, there are the political disputes for the control of the North Africa, Middle East and Central Asia.
With that, the instability in the region caused by the downfall of the dictatorial government of Bashar Al-Assad can bring troubles to Israel, due to the action of fundamentalist Islamic groups, and even to the Iran, that seeks to establish new relations with the world powers. But for China, Russia, USA and European Union arises the need of keeping the political and economical domain over the region. The working people of Syria was in the hands of the western powers, of the autocracy of the Syrian Baas Party and of Islamist (like the ISIS), military and national bourgeois sectors, with the support of collaborationist socialist movements which compose the opposition.
However, the control on the part of Kurdish revolutionary organisations of the territory at the north of Syria, so-called Rojava, and of the military fighters in Kobanê, announced the appearance on the scene of a new social subject in the geopolitical conflicts of the region, the armed popular masses.

The war in Kobanê against the jihadist invasion and the defense of the social revolution

                The formation of the territory of Rojava and of its political ans strategical challenges is inexorably related to this regional and world context. The attacks over Kobanê did not begin three months ago. Taking advantage of the opportunity that was opened by the Syrian civil war, several political-military conflicts developed in the region, since July 2012, until the Kurdish popular self-defense militias, YPG – People’s Protection Units and YPJ – Women’s Protection Units (female fraction of YPG), freed the territory that is recognized as the Syrian part of Kurdistan and organized a new policy, ecomy and culture.
About the reasons of the beginning of the territorial conflict, the Minister of the Self-defense for the Kobanê Canton, Ismet Sêx Hesen, in a interview, affirms that:
“(…) the Battle of Kobanê has been going on for around a year and six months. Before it was mostly groups like the El-Nusra Front and Ahrar-i Sham and others that were attacking Kobanê. Kobanê has been surrounded for a year and a half. Kobanê has been deprived of its basic needs such as water, electricity and trade. The battle which today is entering its third month is part of this history. I do not look at the attacks upon the Kobanê Canton as a battle with ISIS. We look upon ISIS as the agent of an international partnership. This agent has such partners in many parts of the world. It has partners in Afghanistan, China, Saudi Arabia, the Sudan, Turkey and many other places. Many different states have a hand in this group. For example they received a lot of support from places such as the Baath regime and Turkey. It was from there that they got the courage to attack Kobanê.”(source: https://rojavareport.wordpress.com)
Therefore, according to the minister of the self-defense, the current combat against the Islamic State must be understood within an international context in which many groups and States are intervening and seeking to be benefited from the conflict.
An important datum of this conflict are the battles among the very Syrian non-jihadist opposition over the territorial control of the Syrian Kurdistan. The Free Syrian Army (FSA) aligned to the North-American imperialism, combated Rojava during three months, being defeated by the YPG in the end of 2013, leading to the armistice and to the recognition of the Kurdish territory by the FSA. Thus, apart from being attacked by the jihadists of the front Al-Nusra and of the Baas Party (of Assad), the Kurdish popular militias had to combat the so-called “democratic opposition” financed by the USA.
The Turkey of Erdogan, with its pro-western islamist policy, has been a key piece in the political structuring of the region. Ally of the North-American imperialism, the Turkish government has developed for years a hunt against the Kurdish people and to the struggle of the PKK and to the Democratic Union Party (PYD – Kurdish Party currently in Syrian soil, and that directs the YPG-YPJ militias). The Turkey classifies, alongside the USA and the European Union, the organisation for the kurdish freedom as terrorists.
The role performed by the Turkey in this conflict is extremely important. Rojava is a territory that today is being attacked on one side by the ISIS and in its rearguard has border with the Turkey. Before the beginnig of this conflict between the Kurdish militias and the Islamic State, the border Turkey-Syria was already an important means of passage of the arms dealers, equipments and personnel for the jihadists, all this with the support of the “moderate” Islamism of Erdogan. During the beginning of the Syrian civil war and with the large crowds of refugees that were moving for running away from the war, Erdogan tried the tactic of opening the frontiers for the ethnic pulverization and overpopulation of the region of the Syrian Kurdistan. Tactics that failed.
With the start of the attacks of the Islamic State against Kobanê (one of the cantons of Rojava), the policy of the Turkey was to close the frontiers for the support, forbidding the passage of people and equipments for the resistance in Kobanê. Meanwhile, the Turkish frontiers remain opened for the jihadist murders of ISIS. This policy was partly circumvented in the passage of hundred of people between unionists, communists, anarchists and solidary people in Setember 2014. Moreover, by direct pressures of the North-American president Barack Obama, the Turkish prime minister Erdogan had to assume some measures of the western coalition contrary to the ISIS, one of them having been to permit the passage of fighters of the KRG and of the FSA to support the resistance in Kobanê.
Since the beginning of the conflict in Kobanê, the coalition of the imperialist powers (International Coalition) that have undertaken to combat the advance of the ISIS, did not perform this role whein it meant to support directly the arming of the Kurdish people organized in the YPG militias. The policy of the imperialist coalition of do not act by land, only through shellings and air strikes, was coward and derisive faced to the task of combating the advance of the heavily armed and equipped jihadist army.
Since the middle of October Obama covenanted with Erdogan, president of Turkey, for an “orientation change” which consisted in a more energic and heavy acting in support of the Kurdish fighters of Kobanê. In the day October 2oth, 2014, airplanes from the United States launched 28 containers containing armaments on a territory controled by the Kurds, in despite of 2 ended up falling on territory controled by the jihadists and one of them have been destroyed by the Kurdish militias.
On the day before, October 19th, it had been launched a comunique by the General Command of the YPG, which affirmed the political-military agreement with the Free Syrian Army (FSA), ally of the USA. Following this orientation, the Turkey released the border for the passage of peshmerga fighters (military forces of the Kurdistan Regional Government – KRG, of the Iraqi Kurdistan). Nevertheless, as it was expected, the border policy of Turkey in relation to the revolutionary left-wing, especially the PKK, remained unaltered.
Therefore, we must understand the war scenario in Kobanê. On one side of the front the allied forces of YPG combat, FSA and Peshmergas, on the other side the ISIS combats. However, whithin the allied forces of Kobane there exist interests in latent geopolitical conflict. Both the FSA and peshmerga are regional and military representants of the imperialist bourgeoisie. The alliance of these sector in the resistance of Kobanê is cynical and opportunistic, such as the support of the USA and Turkey. The Kurdish popular militias already militarily faced all the agents that today declare themselves allies against ISIS. And for the Turkey it is clear: the victory of the fundamentalist terrorism in preference to the victory of the “terrorists” of Rojava. For the USA the situation is not different. Yet, neither the ISIS performs the demands of the imperialism for the North Africa and Middle East, especially in what concerns to the hegemony and alliance to the State of Israel.
In this context, the support of the International Coalition and of the military deployments of the FSA and of the peshmerga has a strategical importance for the imperialist bourgeoisie. The states intends to dispute the direction of the resistance and reinforce their positions in the territories of Kobanê for, in the short term, put an end to the political and economic conquests of the popular masses of Rojava. After all, in the Syrian territory released by the Kurds there also exist large oil reservoirs.
This discussion, about the war of national defense, was always present in the struggles of the proletariat. The workers have been faced with this situation in several moments, whether it be in the Franco-Prussian war of 1870-1871 (situation in which it emerged the worker and popular uprising that built the Paris Commune), passing by the Russian Revolution of 1917 and the fight against the invasion of more than ten foreign countries in the context of the World War I, or during the Spanish civil war in which the struggle against Fascism took on internation contours which required a policy of national defense.
Faced with these episodes, it is worth to point out here the historical experience, the policy and the theory of the revolutionary anarchists: Mikhail Bakunin and the Alliance, the Makhnovshchina and the Dielo Trouda group, Jaime Balius and the Friends of Durruti. All these anarchists defended a course of political independence of the proletariat as a key piece for the triumph, not only of the revolution, but also of the anti-imperialist war, in other words, defended the inseparability of the two spheres (national international) of the social conflict. According to Bakunin in his Letters about the situation of the Franco-Prussian war:
“One must not count on the bourgeoisie (…) The bourgeois cannot see, cannot understand anything outside the State, ouside the regular means of State. The maximum of their ideal, of their imagination, of their abnegation, and of their heroism, is the revolutionary exaggeration of the power and action of the State, on behalf of the public salvation. But I have sufficiently demonstrated that the State in this hour and in the current circumstances – with the Bismarckians abroad and the Bonapartists inside –, far from being able to save France, cannot more than defeat it and kill it.
Faced with mortal danger from within and without, France can be saved only by a spontaneous, uncompromising, passionate, anarchic, and destructive uprising of the masses of the people all over France. Be sure: without it, there is no salvation for your countrie.” (Bakunin, p. 112-113)
The theoretic elaboration of Bakunin concerning to the consequences of the war of national defense in a period of decadence and counterrevolutionary turn of the bourgeois lideralism, whereupon the main interest of the bourgeoisie is the maintaining of the State and the permanence of the labour exploitation, is clear and fundamental. The defense of the countrie which is colonized or victim of imperialist invasion requires an autonomous action of the proletariat. This autonomous action, massified, organized in armed popular resistance (whether it be in the form of militias or revolutionary army), for expressing truly its potentiality and social strength, must not be guided by the political ideals of the patriotism and of the State’s grandeur which animated the bourgeoisie in the past, but by the internationalist ideals and by the practical construction of the socialism and freedom. The anti-imperialist or antifascist war must become the socialist revolutionary war. Merely like that it is possible to defeat not only a particular Fascism/imperialism, but resolutely advance in the universal struggle for the proletariat’s emancipation.
From this bakuninist theoretical consideration we may reach some conclusions for understanding the war in Kobanê. The military support coming from the imperialist powers, however great it was (but it wasn’t), does not have any relation to the interests of liberation of the Kurdish people or of the Middle East from the yoke of authoritarianism and of exploitation. And it will not be that support that will guarantee the Kurdish victory. What the USA, or any capitalist State, intends with the combat to the Islamic State is to handle the Syrian civil war to its interests and remodel the geopolitics of the North Africa and Middle East. Sure that it is also a dangerous for the imperialism arming the popular militias of Kobanê if it cannot control or neutralize this revolutionary force. That is the importance of the FSA and of the KRG as a mean of internal dispute in the interest of the bourgeoisie.

The Kurdish Liberation Struggle: federalism or statism?

               “Not being attached to land, the bourgeoisie, as the capital from which it is today the real and alive incarnation, do not have nation. Its nation is wherever the capital brings to it larger profits. Its main concern, not to say the unique, is the profitable exploitation of the proletariat’s labour. From its viewpoint, when this exploitation advances undisturbedly, everything is perfect, and, on the contrary, when it is interrupted, everything is terrible. Therefore, it cannot have another idea apart from setting in motion, by any possible means, even if this means is dishonorable, implies the decadence and submission of its very country. And, however, the bourgeoisie has the need of the political nation, of the State, for guaranteeing its exclusive interests in opposion to the legitimate and more and more threatening requirements of the proletariat.”
Mikhail Bakunin, Letters, p. 197.

                Was we said at the beginning of this comunique, the Kurds experimented a long process of struggle. Excluded from the negotiations and betrayed by the Lausanne Agreement of 1923, after having been promised a own State by the Allies of the World War I and with the sharing of the Ottoman Empire. The Kurds were divided since then in the states of Turkey,Iraq, Syria and Iran, being the biggest ethnic minority with no State, opressed by several States. It is worth to note that other peoples also share with the Kurds the national and ethnic opression of these States.
According to Abdullah Öcallan, the Kurdistan Workers’ Party (PKK) was founded in 1978 in Turkey, under the theoretical and political orientation of the Marxism-Leninism. The PKK is until today the main organisation in defense of the Kurds in the region. The defense, during the 1970s and 1980s, of the USSR and of the international communist line for the semi-feudal and semi-colonial countries was whithin the context of the Cold War and of global polarism. The beginning of the armed struggle, through the guerrila warfare, occurs in 1984 and has as strategic goal the defense of the national liberation, by means of the formation of an independent Kurdish State. After that, with the end of the USSR, the PKK approximates the international Maoism.
The formation of PKK occurred in a period of specific ethnic identification during the 70s, especially oriented by a new student movement with leftist ideas. This young movement was attacked since its beginning not only by the Turkish State but also by the Turkish aristocracies, which felt threatened by the new Kurdish ethnic indentity of popular character that questioned the feudal “traditional” ethnic identity defended by this aristocracy.
During the war of 1991 in Iraq, there was an important modification in the national liberation struggle of the Kurds. The United States supported the formation of a Iraqi Kurdish government which would be governed by this embourgeoised and pro-imperialist Kurdish aristocracy. This support of the USA since the 90s will result in what is nowadays the Kurdistan Regional Government (KRG) located in the north of Iraq. Was we already affirmed, the KRG is ruled by three parties of the Kurdish right-wing, through parliamentary elections, and maintains in its territory huge oil reservoirs which are explored by multinational companies. The Iraqi Kurdistan is reported in the western press as a “civilized, modern, democratic”. The antagonism to the PKK evident, reaching to take to direct conflicts between this political forces.
However, some years ago, an important change also occurs in the Kurdish liberation movement. With the arrest of the founder and leader of PKK, Abdullah Öcallan, moment in which he was sentenced to death by the Turkish State for the crime of treason (modified after for life imprisonment), this one beggins to operate a process of self-criticism related to the general conceptions on which the Kurdish national liberation struggle was being developed. Is in this process that he develops his thesis of Democratic Confederalism.
The Democratic Confederalism is based on the self-government of the masses, through decentralized base organisms and that are unified from bottom up, forming the central organisms. The autonomy and the equality of rights among different peoples and ethnic-cultural collectivities is complemented with the religious freedom and the gender equality. Above all, such equalities of right and fact (with concrete organs and spaces for the exercice of the popular power) has been shown much more advanced and real in this corner of Middle East than in any constitutional charter, as beautiful as useless and deceiver, of the western and “liberal” countries.
This new political-strategical line of the PKK and of the Kurdish national liberation movement is, above all, a self-criticism of the statist and industrialist line of the international Marxism, in which the classical model of national liberation struggles converges to the formation of a strong and independent nation-state, aiming the industrial and economic development in capitalist terms, as a previous step to the socialism. Occurs that the historical fate of the “popular democracies” and of the bourgeois-democratic revolutions along the 20th century, although important schools for the international proletariat, developed towards the restoration of the working masses’ exploitation by new dominat classes and bureaucracies. The proletariat that actively participated, and even directed those revolutions in the 20th century, experimented enormous successes (Vietnam, China, Nicaragua, etc.) and, also because of this, historical defeats.
The defense of a politically federalist, culturally feminist and multi-ethnic revolution, must be necessarily complemented by an economic program of socialization of the means of production-distribution-comsumption under the control of the working masses. This social revolution does not have step mechanically determined by the acting of the State/party, from the top down. Much less has to accomplish firstly an industrial and state-national step for thereafter becoming internationalist and socialist. There lies all the historical importance of the Rojava’s experience and the revolutionary potential of this struggle, in other words, the possibility of pointing out a north not for the formation of a Kurdish nation-state, but for overcoming the statist model of self-determination of peoples and thus bind to the international revolutionary struggle.
The “cease fire” with the State of Turkey, about two years from ago, and the defense of the strengthening of autonomous and released territories is result of this new line of the PKK. By all indications, due the happenings of Rojava, it does not mean an adoption of a pacifist or bourgeois-democratic line. This is so that the cease fire was recently broken by the government of Turkey at an attack to the bases of PKK in the day October 14, 2014. However, one must analyse the development of the events, the policies of alliance, etc. After all, neither the revolution in Rojava is exempt of contraditions and disputes.
It is important observing that this was not the first line rupture or revision of marxism towards to the federalism in the context of anti-colonial struggles. In the late twentieth century, the Guevarist groups in Mexico also performed a revision of line, suiting up to the life conditions of the peoples with no State of the south of Mexico, and from this process was born the modern Zapatismo, with the Zapatista Army of National Liberation (ELZN). Similarly to the Kurds, the indigenous peoples of the South Mexico, colonized and opressed by several States, generated a new practice of struggle and territorial liberation. Another enlightening example was the Paris Commune, in which the statist republicans abdicated to their policy in favour of a federalist policy, thus enabling the emergence of a new anti-statist model of revolution.

The debate and the fight of tendencies in the bosom of the “left” and of the international anarchism

                Since the beginnig of the war against ISIS in Kobanê, several organisations all over the world (communist, social-democrats and anarchists) have positioned themselves under different points of view. The omission was also a type of position, in general coward. A militant position, that is developed in internationalist solidarity, has a great importance, and that because upheavals and revolutions have causes and effects that extrapolate the geographical localities where they happen. We must understand that the struggle for the social revolution in Rojava is part of the long march of learnings and advances of the working class, being an obligation of a revolutionary organisation to act unhesitatingly in its defense and for its victory.
The omission and/or negligence of the international left faced to the revolutionary war in Rojava concerns especially to the position pro-alliance of the Stalinists, Trotskyists ans social-democrats. They act like the international bourgeois press and the governments, pretend not to know the process and treat of isolating and disregarding the struggle of the Kurdish people. This occurs in part because of the simple fact that they are not in the “direction” or in any combat posts of the popular struggle in the region. Unable to take place in the struggle and dispute its direction (because of their reformist methods and traditions that do not apply to this reality) “accuse” the PKK of being Stalinist and fall into the purest isealism, turn their political-moral judgement more important than the analysis of the real process and its contraditions. However, this omission and undervaluation is only one cynical face of this reformist and bureaucratic left.
The international debate around the war in Kobanê presented at least two erroneous branchs of interpretation. The first of them is the position of some parties and organisations that for some time has saluted the so-called “Syrian opposition” of the Syrian National Transitional Council (SNC) and of the Free Syrian Army (FSA) and it is no coincidence that they began to pronounce themselve more decidedly in defense of the struggle in Kobanê after the unit of the YPG militias with the FSA. According to the PSTU (Brazilian section of the IWLfi): “(…) the political-military unity between the Kurdish combatants and the Arab Syrian rebels is not just progressist as, in our opinion a condition for the victory, both in the field of the struggle for overthrowing the dictatorship of Al assad and advancing towards a independent State for the entire Kurdish nation.”. Such position is defended not only by the PSTU, but also by currents of PSOL and another Brazilian and European reformist parties. Presenting themselves under the banner of “progressist” reveals to be an appendage of the pro-imperialist bourgeois policy in the practices of the geopolitical dispute.
Futhermore, the Trotskyist position reveals two elements at stake in the resistance of Kobanê: 1) the formation of a nation-state (and the pan-Kurdish speech), in other words, the unity of the entire Kurdish people under the centralised power of the State; 2) the submission to the North-American policy for the Middle East. It means the submission of the revolutionary process in Rojava through the alliance with the pro-imperialist Kurdish bourgeoisie, in the Iraqi Kurdistan. This is the old Marxist and reformist policy, and in this case it enters into perfect harmony with the imperialist interests for the region.
The Russian anarchist Bakunin, when he fought in France against the Prussian invasion in 1870-1871, had already positioned himself in relation to the policy of sectors of the “left” which supported the political direction of the republican bourgeoisie, all this on behalf of the national unity and strength. Bakunin talks about the republican radical left:
“And did the left contest? It did absolutely nothing. It stupidly acclaimed this ominous ministery that, in the most terrible moment that France could have passed, presented itself, not as a political ministery, but as a ministery of national defense. (…) The radical left believed or seemed to believe that one could organize the country defense without doing policy, that one could create a material potency without inspire it by any idea, without support it by any moral force. (…)
For patriotism or fear of paralysing the over-human efforts for the salvation of France of these dignified men, the radical left abstained from all recrimination and all criticism. Gambeta believed to be his duty to direct warm greetings and express his full confidence in the General Palikao. After all, should not they ‘maintain at any price the unity and prevent baneful divisions that would only benefit the Prussians’? Such were the excuse and the main argument of the left, that served from them for cloaking all its imbecilities, all its debilities, all its cowardice.” (Bakunin, Letters, p. 200)
The seconde erroneous form of political line for Kobanê was presented by anarcho-syndicalist groups in the text: “Rojava: an anarcho-syndicalist perspective”. Afters this text, some responses and replies were made, among them we highlight the text written by the organisation Revolutionary Anarchist Action (DAF), from Turkey, called: “A response to the article ‘Rojava: An anarcho-syndicalist perspective’”.
The anarcho-syndicalist text is based on partial informations and on a sectarian conception in relation to the Kusrdish liberation struggle. The accusations that the PKK is patriarchal, centralist, nationalist, among others, are based more on the history of this party and on falsifications than on the present and on the potentiality of the struggle waged in Rojava. They counfound then an organisation with the diversified set of social groups in struggle, of the class. Aside from that, the sectarianism of the anarcho-syndicalists’ position, condemning the anarchist participation in the struggle for the self-determination of the peoples expresses a strategic, programmatic and theoretical deviation. The most contradictory is that many of these groups “supported” the Zapatismo when it was “fashion” in the 1990s, being that the same criticisms directed to the Kurdish resistance could be directed to the Zapatismo.
For the revolutionaries, it does not matter a priori if the party in the head of a struggle process is social-democrat, Maoist or nationalist, or even if it does not have an organic direction of the struggle. For the revolutionary anarchists, which defend the materialism and the dialetics as method of analysis, what matters is the concrete character of the struggle that the people is waging, if it is fair or unfair for the interests of the social revolution. An anarchist organisation must never abdicate its ideological, strategical and theoretical principles. This, contrary to the “purist” abstention, implies the participation and internal dispute within the mass movement, understanding the particularities of every trend and party, its history and its present.
The anarchists participate in the struggles of the working masses for strengthening and guiding the positive features, and combating the bourgeois and bureaucratic deviations and misrepresentations, whether it be combating parties, military organisations or sectors of the very popular masses.
In the same manner that a struggle can be fair even though it is directed by a late sector, it is also correct to affirm that such direction (if it persists) will have direct implications for the victory or defeat of the struggle, and that, therefore, is task of the revolutinaries the dispute and reorganisation in order to the overcoming of this direction by the masses. As we already said in other documents, the role performed by the anarchist organization is of initiator-director, in other words, to become vanguard of the masses in struggle, it means acting as friend of the people, and above all do not move away from the masses, and nor run away from the contradictions.
The concept of active minority emerged historically for expressing such position. Considering that the political forces oriented by the principle of authority tends to be, at first, hegemonic and the directions in the organisations, the anarchists must act like an active minority whithin the movement, pointing out the mistakes and contadictions of these sectors. It is valid for many situations. In other words, to act with the class, its stuggles, as minority autonomous organisation.
The purism and the sectarianism are a great trap. It leads an organisation or a individual to not comprehend the ground in which one fights, because it is indifferent for him and for his unique and closed “formulas”. There exists above all a reformist sectarianism and purism, typical for the western parliamentary lefts (but that also reachs the revisionist sector of anarchism), which ignoring and despising the conditions of the struggle in the periphery of capitalism, prefer the more convenient road of the “moral condemnation”. But we must note that the same anarcho-syndicalists do no self-criticism about the capitulation of the anarcho-sydicalism to the nationalist Popular Front, politicy that remains in effect in Europe, with the accommodation of several organisations to the capitalism. The same happens in relation to the post-modern ideology, in which great part of the anarcho-syndicalism has capitulated to the Eurocentrism and racism of the bourgeois-imperial feminism.
For the revolutionary anarchists it is not up to do a mere contemplation, one must comprehend the conditions of the class struggle in every reality (also comprehending what is universal in every particular reality) precisely for taking part in the struggle for the victory of the proletariat, independent of the difficulties to be faced.
Both the reformist way and the sectarian and purist way complement each other for defeating the Kurdish liberation even before it happens. One reinforces the bourgeois and pro-imperialist sector and the other reincorces the apathy, the indifference and the sectarianism of the revolutionary sectors, the only ones that can make the struggle in Rojava advance.
For the current conditions of the struggle in the Kurdistan or in any part of the world the anarchists must not abdicate their organisation, whether it be for the benefit of the direction of PKK or for the benefit of any nationalist or state-bourgeois perspective. Despite one struggles together to the Maioists, nationalists and other sectors which are supporting the revolution in Rojava against the reactionary invasion, it is fundamental to construct and strengthen the revolutionary anarchist organisation as a means of deepening the socialist and anti-statist process and combating the bureaucratic and collaborationist sectors.

The women’s liberation is in the rifle’s tip and beside the people

               “The resistance in Kobanê is being directed by women that at the same time combat the ISIS, also destroy sexist values and favor a libertarian attitude for the women so that we can occupy a place in a new society” Commander Meryem Kobane

                One of the factors that gave a huge repercussion to the Kurdish resistance in Kobanê was the active participation and the leader and fearless role of the women in all fronts. Although it has been divulged in the western mass media almost merely as a superficial and aesthetic factor (sometimes serving to the sexist imagination with the image of armed women), and although the accusations of patriarchalism on the part of sectarian sectors of anarchism, despite that, a wide female movement has been formed and id advancing in the Kurdistan.
The fact is that the armed women have a new level of dialogue at the construction of a new society. Thus it occurred in the Paris Commune of 1871, thus it occurred in the Spanish civil war of 1936, thus it occurred in other proletarian experiences in which the women had decisive participation. The women’s potenciality of struggle always suffered prejudice, even in the socialist and revolutionary ranks. However, the histprical experience is a school for the people, and the requirements for the women’s rights was never far from the needs of the revolution. Therefore, although the central importance of the female action in Rojava, we cannot forget that women have always been present in the most diverse struggles, armed or not, around the world.
The YPJ, female fraction of the YPG militias, that today brings together more than 8.000 militia members, expresses a central issue in what regards to the women’s liberation: the struggle for the women’s liberation is not detached from the struggle for the emancipation of the entire working class. This issue is expressed in a very clear form in the case of Kobanê, but is does not cease to be present as an universal dilemma in the struggle of the women. In the case of the men and women of Kobanê win the war and the revolution against the oppression of capitalism and jihadism, the feminist conquests are guaranteed and deepened; in the contrary case the sexual slavery, the femicide, and other forms of brutal repression against the women will crown a without precedent setback. Therefore, the social revolution and the women’s liberation have a relation of potenciation: without the victory of the whole people, and with that the transformation of the social bases, the women’s liberation is impossible, without a feminist societal and organizational basis it is impossible to advance in the tasks of the revolution.
In the words of Agirî Yilmaz, a fighter of the YPG:
“In the mentality of ISIS women are deficient. They cannot fight. However when they hear the shouts and calls of the YPJ women they leave their positions and their weapons and they flee. They are afraid to fight against women. They tell themselves ‘let me die fighting a man, not a woman.’ This comes from their conception that women cannot do anything. But our conception is of women who organize themselves, manage themselves and are organized.” (source: https://rojavareport.wordpress.com
The struggle of the Kurdish women, however, does not mean only a danger to the religious fundamentalism. The struggle of these women is a great danger to the liberal and bourgeois conception about the women’s role and the women’s liberation. The central issue for understanding this conflict is the power.
The policy of the “empowerment” in the capitalist society per the selective arrival of women to posts of power and repression (entrepreneurs, governors, police officers, security guards, etc.) is a counterrevolutionary policy. This “empowerment” of the woman is fake, as fake as the possibilities of equality through the social climbing of poor people, because it is circumscribed to an unequal societal structure. The speech of the bourgeois empowerment has as goal the systemic integration of the female bureaucracies and personalities and the stoppage of the revolutionary potential of the broad female masses.
The “empowerment” for the proletarian feminism means the strengthening of popular power’s organisms (labour unions, councils/soviets, student movement,people’s assemblies, etc) and at the same time the strengthening of the participation and direction of women in these organizations. The popular, democratic, federalist and socialist power is the only that is able to guarantee completely the political, economical and cultural rights for the working women. But this is a new power, that can only flourish and triumph (as Kobanê demonstrates) over the wreckage of the old fundamentalist or bourgeois power and over the stingy dreams of “empowerment” of the liberal-feminism.

For an Internationalist ans Classist Trend

Are there contradictions in the revolutionary processes, in the Kurdish one and in the revolutionary process in general? Yes. The contradictions were pointed out in this text. But the solution is not in the support of the bourgeois state projects of independence, nor in the cold absence of international solidarity of a sectarian libertarian reformism. It is in the organization of the revolutionary anarchists for acting in the revolutionary processes and put their project into practice. That is why we call the construction of an Internationalist and Classist Trend (ICT), which can conjugate the tasks of the people’s organization and local resistance with the internationalist militant solidarity. The task in the current moment is to act in order to reorganize a revolutionary unionist alternative, pointing out new horizons of action and organization for the working class faced to the current international crisis and to the radicalization of the class struggle.

 Liberdade ao Povo Curdo!

Morte ao Imperialismo e ao Estado Islâmico!

Vitória as milícias de autodefesa popular!

Pelo Socialismo e Autogoverno das massas!

Avante o Anarquismo Revolucionário!

Anarchist Popular Unity (UNIPA)
Brazil, March 2015

Πηγή του κειμένου: https://uniaoanarquista.wordpress.com/2015/06/24/war-and-revolution-in-the-trenches-of-rojava-position-of-the-revolutionary-anarchists/                                                                Link με το BLOG της UNIPA

Text in pdf

arte-util

Η μετάφραση και η έκδοση του κειμένου στην ελληνική γλώσσα πραγματοποιήθηκαν τον Οκτώβρη του 2015 από την Αναρχική Συλλογικότητα για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση (asmpa.espivblogs.net), στο πλαίσιο της ενίσχυσης του πολιτικού καλέσματος για αλληλέγγυα συστράτευση στην αντίσταση και στις επαναστατικές διεργασίες που εξελίσσονται στην Συρία σήμερα και της προώθησης των θέσεων και των αγωνιστικών δεσμών του διεθνιστικού επαναστατικού αναρχικού κινήματος, μέσα από την κοινή πάλη.

Πόλεμος και επανάσταση στα χαρακώματα της Ροζάβα:
Τοποθέτηση των επαναστατών αναρχικών.

44η Προκήρυξη της Αναρχικής Λαϊκής Ένωσης (UNIPA)
Βραζιλία, Μάρτης 2015

 Ο αγώνας για την ελευθερία του Κουρδιστάν δεν ξεκίνησε σήμερα. Ο κουρδικός λαός κάνει αγώνα για την αυτοδιάθεση, που καλύπτει αιώνες μάχης στην περιοχή της Μεσοποταμίας. Μεταξύ πολέμων και εξεγέρσεων, εξωτερικής κυριαρχίας ή ελέγχου και καταπίεσης από τις ίδιες του τις ολιγαρχίες, η ιστορία του αγώνα αυτού του λαού, ιδιαίτερα η πρόσφατη ιστορία, ξεκινά να προκαλεί ενδιαφέρον σε όλο τον κόσμο. Άλλωστε, ποιοι είναι αυτοί οι άντρες και οι γυναίκες που σήμερα μάχονται και αντιστέκονται στην προέλαση του Ισλαμικού Κράτους στα βόρεια της Συρίας; Ο διεθνής τύπος και οι κυβερνήσεις δεν έχουν συμφέρον να κοινοποιήσουν πληροφορίες.
Σήμερα, τα μάτια του κόσμου στρέφονται προς την ηρωική αντίσταση και τις νίκες των λαϊκών μαζών στο Κομπάνι εναντίον του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και της Συρίας (ISIS). Οι πρόσφατες συγκρούσεις στην περιοχή που περιλαμβάνει την Τουρκία, το Ιράκ και τη Συρία είναι στόχος της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και του ελέγχου και των τζιχαντιστικών ομάδων που αμφισβητούν τον γεωπολιτικό ανασχεδιασμό της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.
Η ένοπλη αντίσταση στο Κομπάνι εισέρχεται σήμερα σε ένα σύνθετο θέατρο πολιτικο-στρατιωτικών επιχειρήσεων και το οποίο επιβάλει στην ατζέντα των επαναστατών και των αναρχικών έναν θεωρητικό, στρατηγικό και προγραμμτικό διάλογο. Η θερμή αλληλεγγύη απ’ όλο τον κόσμο και ο κυματισμός της μαύρης σημαίας στα χαρακώματα του Κομπάνι μας δείχνουν την σημασία της διεθνούς αλληλεγγύης για το προχώρημα του αγώνα και μιας αναρχικής γραμμής η οποία δεν το βάζει στα πόδια, αποφεύγοντας τα καθήκοντα της επανάστασης.
Ωστόσο, πέρα από μόνο μια απλουστευτική υπεράσπιση(ακόμα και αισθητική) ή έναν ανεύθυνο και πουριστικό κριτικισμό(πασιφιστικό ή σεχταριστικό), σήμερα είναι θεμελιακή μια τοποθέτηση των επαναστατών αναρχικών ώστε να επηρεάσουν τα γεγονότα, για την υπεράσπιση και την προώθηση των κατακτήσεων του κουρδικού λού και των εργαζόμενων μαζών όλου του κόσμου. Επιζητώντας να συμβάλουμε με μια επαναστατική και αναρχική ανάλυση και με έναν μαχητικό σκοπό δημοσιεύουμε, εμείς από την Αναρχική Λαϊκή Ένωση, αυτή την ανακοίνωση.

Οι πόλεμοι στο Ιράκ, τη Συρία και την Τουρκία: το έδαφος του αγώνα

Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η τωρινή σύγκρουση στο Κομπάνι είναι στενά συνδεδεμένη με τον πόλεμο στο Ιράκ, τον συριακό εμφύλιο πόλεμο, αλλά και με τον ανταρτοπόλεμο που αναπτύχθηκε και κατευθύνθηκε από το PKK (Κόμμα Εργαζομένων του Κουρδιστάν) και άλλες κούρδικες οργανώσεις που είναι ενεργές στη Συρία και το Ιράκ.
Μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους στις ΗΠΑ το 2001, η κυβέρνηση του George W. Bush,από τις ΗΠΑ κι αυτή του Tony Blair, από την Αγγλία, εισέβαλαν στο Ιράκ το 2003 και κατέστρεψαν το κράτος που κυβερνιόταν από το Μπααθικό Κόμμα (Αραβικός εθνικισμός, Σουνίτικη πλειοψηφία – κλαδί του Ισλαμισμού) του Σαντάμ Χουσείν με την ψευδή δικαιολόγηση της εξάλειψης όπλων μαζικής καταστροφής. Αναζητώντας ταχεία δράση που θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, του ελέγχου των αποθεμάτων ενέργειας, πετρελαίου, και του πολιτικο-στρατιωτικού ελέγχου της περιοχής, υποστηρριζόμενοι από το Ισραήλ και από τις μοναρχίες του Περσικού Κόλπου, οι αμερικάνοι και οι βρετανοί κατέστραψαν το ιρακινό κράτος, ένα από τα ελάχιστα κοσμικά και μη-ευθυγραμμισμένα με τις ΗΠΑ, διαιρώντας το.
Από ΄κει και έπειτα, ένας εμφύλιος πόλεμος για τον έλεγχο του «νέου» ιρακινού κράτους και ένας αντιστασιακός αγώνας ενάντια στα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα έχει ξεκινήσει. Ένα κομμάτι τοπικών εθνο-πολιτικών ομάδων, Κούρδων και Σιϊτών, οι οποίοι ήταν εκτός εξουσίας στη διάρκεια της κυβέρνησης του Σαντάμ Χουσείν, υποστήριξαν την εισβολή. Με τη σειρά τους, οι ΗΠΑ και η Αγγλία αποδέχτηκαν τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης-μαριονέτας αποτελούμενης από Κούρδους, Σιίτες και Σουνίτες. Ωστόσο, οι συγκρούσεις μεγάλωσαν όσο οι παλιές ομάδες που βρέθηκαν εκτός εξουσίας (κυρίως Σουνίτες) άρχισαν να εκδικούνται. Δεν υπήρχε πιθανός συνασπισμός για τον μοιρασμένο έλεγχο του νεοφιλελεύθερου κράτους που προτάθηκε από τις ΗΠΑ και έγινε δεκτός από τις άρχουσες τάξεις αυτών των εθνικών και θρησκευτικών ομάδων.
Συνεπώς, η πολιτική του ΝΑΤΟ, του Ισραήλ και των ΗΠΑ για το Ιράκ περνά μέσα από τον ανασχεδιασμό και τον διαχωρισμό ολόκληρης της Μέσης Ανατολής. Η αποσύνθεση του Ιράκ μεγάλωσε την αντίσταση στην κατοχή με ομάδες συνδεδεμένες με την Αλ Κάιντα. Με σουνίτικες ρίζες, αποτελούμενη από τζιχαντιστές από αρκετά κομμάτια του Κόσμου, αυτή η ομάδα δημιούργησε το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας (ISIS), με νόμους που βασίζονται στα θρησκευτικά κείμενα του Ισλάμ, σχηματίζοντας ένα νέο Χαλιφάτο, που χρηματοδοτείται επίσης από τις ΗΠΑ. Οι στασιαστές από το μέτωπο Αλ Νούσρα (παρακλάδι της Αλ Κάιντα στη Συρία) και από το ISIS είναι συνδεδεμένοι με τις παραστρατιωτικές δυνάμεις που εκπαιδεύονται και χρηματοδοτούνται από τη δυτική στρατιωτική συμμαχία για τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία. Όχι από σύμπτωση, χώρισαν με την Αλ Κάιντα για τη συγκέντρωση στον σχηματισμό αυτού του κράτους που εμπεριέχει την Βορειο-ανατολική Συρία και σχεδόν όλες τις περιοχές της Σουνίτικης αραβικής πλειοψηφίας του Ιράκ.
Επομένως, ας καταστήσουμε πολύ σαφές ότι το Ισλαμικό Κράτος είναι το κουτάβι του Βορειο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Γι’αυτό τον λόγο, είναι σωστό όταν η τουρκική οργάνωση Επαναστατική Αναρχική Δράση (DAF) επιβεβαιώνει ότι: «Ασπόνδυλα κράτη των οποίων η μόνη προσδοκία είναι τα εσοδα, θα ίδρυαν το ΙΚ χθες, μετανοώντας γι’αυτό σήμερα, και αναγνωρίζοντας το ΙΚ αύριο. Και οι λαοί θα μάχονται πάντα για το μέλλον και την ελευθερία τους, ακριβώς όπως στο παρελθόν.» Αυτή η φράση αποσαφηνίζει ακριβώς τo ιμπεριαλιστικό θέατρο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής τις τελευταίες δεκαετίες, υποστηρίζοντας αντικρουόμενους ηθοποιούς, «καλές» ολιγαρχίες ενάντια σε «κακές» ολιγαρχίες, μηχανορράφους πραξικοπημάτων εναντίον δημοκρατικών κυβερνήσεων, και τροποποιώντας αυτούς τους ορισμούς σύμφωνα με τα πολιτικά τους συμφέροντα.
Η ίδρυση του ISIS, του Χαλιφάτου, είναι αναπόσπαστη από την αντζέντα των ΗΠΑ, για τον τεμαχισμό του Ιράκ και της Συρίας σε δύο πιο χωρισμένες επικράτειες: μια Σιίτικη Αραβική Δημοκρατία και τη Δημοκρατία του Κουρδιστάν (με αστικό και φιλο-ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα). Αυτό το πρότζεκτ υπολογίζει στην υποστήριξη των ισραηλινών και στις δικτατορίες και τις απόλυτες μοναρχίες του Κουβέιτ, του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων.
Η τωρινή Περιφερειακή Κυβέρνηση του Κουρδιστάν (KRG), γνωστή επίσης ως Ιρακινό Κουρδιστάν, εξυπηρετεί αυτή την γεωπολιτική ατζέντα και υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και το κράτος του Ισραήλ. Η KRG ελέγχεται , μέσω εκλογών, από τρία κουρδικά δεξιά κόμματα και διατηρεί μια πολιτική υποτήριξης στις πολυεθνικές εταιρίες που εκμεταλλεύονται αυτή την περιοχή με τεράστια αποθέματα πετρελαίου. Οι πολιτικές δυνάμεις της κουρδικής μπουρζουαζίας που ελέγχει αυτή τη στιγμή το Ιρακινό Κουρδιστάν συνεργάστηκε στη μάχη ενάντια στο PKK και στον ανταρτοπόλεμο, φτάνοντας σε σύγκρουση κατά την αρχή της δεκαετίας του 1990.
Ο τρέχων εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, ξεκίνησε το πρώτο εξάμηνο του 2011 με τη μορφή μεγάλων διαδηλώσεων στους δρόμους, και σε μερικούς μήνες πήρε τον χαρακτήρα της ένοπλης σύρραξης, απέκτησε τοπικό και παγκόσμιο πλαίσιο με την επέμβαση των κυρίων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία, Ρωσία και Κίνα) και ημι-περιφερειακών χωρών σαν την Τουρκία.
Έπειτα από μια απειλή άμεσης επέμβασης στη Συρία από τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Μπαράκ Ομπάμα (Δημοκρατικό Κόμμα), που αποδοκιμάστηκε εκ των προτέρων από το κοινοβούλιο, η ρώσικη κυβέρνηση άρθρωσε μια συμφωνία παράδοσης συριακών χημικών όπλων με τα Ηνωμένα Έθνη. Επομένως, ο Πούτιν ενδυνάμωσε την θέση του άξονα Μόσχας-Πεκίνου ενάντια στη στρατιωτική επέμβαση που υποστηρίζεται από τους ευρωπαίους ηγέτες, που διευθύνεται από τον “σοσιαλιστή” Φρανσουά Ολάντ και την Άνγκελα Μέρκελ, τον Ομπάμα και την τούρκικη κυβέρνηση του Ερντογάν.
Η συριακή αντιπολίτευση είναι διαιρεμένη μεταξύ ομάδων Σαλαφιστών, Σουνιτών τζιχαντιστών (Ταξιαρχίες Liward al Tawhidi, Ahrar al Cham, Souqour al Cham) που σχημάτισαν το Ισλαμικό Συμβούλιο, των μετριοπαθών ισλαμιστών (Ταξιαρχίες Al Farouk), κουρδικών ομάδων και του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA, συνασπισμός πιο φιλοδυτικός), που σχημάτισαν το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο. Στην αρχή του 2014 σχηματίστηκε η Επιτροπή Εθνικού Συντονισμού για τη Δημοκρατική Αλλαγή, ο οποίος διαπραγματεύεται με τις δυτικές δυνάμεις και με την Αραβική Λίγκα.
Αντιθέτως σε ό,τι πολλοί είχαν πει, η ριζοσπαστικοποίηση του ταξικού αγώνα στην Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή, μέσω των λαϊκών εξεγέρσεων, όχι μόνο δεν οδήγησε σε “δημοκρατικές επαναστάσεις”, αλλά χρησιμοποιήθηκε για να χειροτερέψει τις συνθήκες διαβίωσης, αυξάνοντας τη μιζέρια και την εξουσιαστικότητα, αφήνοντας χώρο στην υποκρισία φονταμενταλιστικών στρατιωτικών ομάδων και σε ακόλουθα στρατιωτικά πραξικοπήματα και εθνοτικές συρράξεις. Σήμερα υπάρχουν πάνω από 300 χιλιάδες πρόσφυγες του εμφυλίου πολέμου. Επιπλέον, σύμφωνα με δεδομένα από το Συριακό Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (SOHR), πάνω από 200 χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν ήδη από την αρχή των συγκρούσεων το 2011. Οι θάνατοι αυξάνονταν χρόνο με τον χρόνο, και το 2014 έφτασαν τους 76.012 ανθρώπους, με αψηλά ποσοστά θανάτων παιδιών και πολιτών γενικά. Ένας από τους βασικούς λόγους που οι εξεγέρσεις της Βορείου Αφρικής είχαν αποτύχει είναι η συντηρητική-θρησκευτική κυριαρχία στην κατεύθυνση των αντιπολιτεύσεων (οι οποίες επανεγκαθίδρυσαν νέες ολιγαρχίες μέσα στο πλαίσιο κυριαρχίας της κρατικής εξουσίας) και η απουσία μαζικών επαναστατικών οργανώσεων ικανών να αμφισβητήσουν τα θεμέλια αυτής της εξουσίας της εκμετάλλευσης και καταπίεσης εις βάρος των λαών.
Οι αντιπαραθέσεις στην πορεία τόσο του Ιράκ όσο και της Συρίας εντάσσονται σε ένα παιχνίδι οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων των κεντρικών χωρών και των περιφερειακών δυνάμεων (όπως η Τουρκία και το Ιράν). Υπάρχουν σκληρές ενεργειακές αντιπαραθέσεις γύρω από την προμήθεια αερίου για την Ευρώπη. Εν τέλει, υπάρχουν πολιτικές αντιπαραθέσεις για τον έλεγχο της Βορείου Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας.
Γι’ αυτό, η αστάθεια στην περιοχή που προκλήθηκε από την πτώση της δικτατορικής κυβέρνησης του Μπασάρ Αλ Άσαντ, μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στο Ισραήλ, λόγω της δράσης φονταμενταλιστικών ισλαμικών ομάδων, ακόμα και στο Ιράν, που επιζητά να εγκαθιδρύσει νέες σχέσεις με τις παγκόσμιες δυνάμεις. Αλλά για την Κίνα, τη Ρωσία, τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση εγείρεται η ανάγκη να διατηρήσουν την πολιτική και οικονομική επικυριαρχία στην περιοχή. Ο εργαζόμενος λαός της Συρίας ήταν στα χέρια των δυτικών δυνάμεων, στην αυτοκρατία του Συριακού Μπααθικού Κόμματος και ισλαμικών (όπως το ISIS), στρατιωτικών και εθνικών αστικών παρατάξεων, με την υποστήριξη των σοσιαλιστικών κινημάτων που συνθέτουν την αντιπολίτευση και έχουν συνεργατική-δοσιλογική στάση (προς τους δυτικούς ιμεριαλιστές).
Ωστόσο, ο έλεγχος της περιοχής στα βόρεια της Συρίας, της αποκελούμενης Ροζάβα, από μέρους των κουρδικών επαναστατικών οργανώσεων και των στρατευμένων αγωνιστών στο Κομπάνι, έφερε στο προσκήνιο ένα νέο κοινωνικό υποκείμενο στις γεωπολιτικές συγκρούσεις της περιοχής, τις ένοπλες λαϊκές μάζες.

Ο πόλεμος στο Κομπάνι ενάντια στην τζιχαντιστική εισβολή και η άμυνα της κοινωνικής επανάστασης

Η διαμόρφωση της επικράτειας της Ροζάβα και των πολιτικών και στρατηγικών προκλήσεων της είναι αδιαχώριστα συνδεδεμένη με αυτό το τοπικό και παγκόσμιο πλαίσιο. Οι επιθέσεις στο Κομπάνι δεν άρχισαν πριν τρεις μήνες. Εποφελούμενοι από την ευκαιρία που άνοιξε με τον συριακό εμφύλιο πόλεμο, αρκετές πολιτικο-στρατιωτικές συγκρούσεις εξελίχθηκαν στην περιοχή, από τον Ιούλιο του 2012, μέχρι που οι κουρδικές λαϊκές πολιτοφυλακές αυτοάμυνας , οι YPG – Μονάδες Λαϊκής Προστασίας και οι YPJ – Μονάδες Γυναικείας Προστασίας (θηλυκό κομμάτι των YPG), ελευθέρωσαν την περιοχή που είναι αναγνωρισμένη ως το συριακό κομμάτι του Κουρδιστάν και οργάνωσε μια νέα πολιτική, οικονομία και κουλτούρα.
Πάνω στους λόγους της έναρξης της τοπικής σύγκρουσης, ο Υπουργός Αυτοάμυνας για το Καντόνι του Κομπάνι, Ismet S’ex Hesen, σε μια συνέντευξη, επιβεβαιώνει ότι:
« (…) η μάχη του Κομπάνι συνεχίζεται για περίπου ένα χρόνο και έξι μήνες. Πριν ήταν συνήθως ομάδες σαν το Μέτωπο Αλ Νούσρα και Ahrar-i Sham και άλλες που επιτίθεντο στο Κομπάνι. Το Κομπάνι είναι περικυκλωμένο για ενάμιση χρόνο. Το Κομπάνι έχει στερηθεί τις βασικές του ανάγκες όπως νερό, ηλεκτρισμός και εμπόριο. Η μάχη που σήμερα μπαίνει στον τρίτο της μήνα είναι κομμάτι αυτής της ιστορίας. Δεν βλέπω τις επιθέσεις στο Καντόνι του Κομπάνι σαν μια μάχη με το ISIS. Βλέπουμε το ISIS ως τον πράκτορα μιας διεθνούς συνεργασίας. Αυτός ο πράκτορας έχει συνέταιρους σε πολλά κομμάτια του κόσμου. Έχει συνέταιρους στο Αφγανιστάν, την Κίνα, τη Σαουδική Αραβία, το Σουδάν, την Τουρκία και πολλά άλλα μέρη. Πολλά διαφορετικά κράτη συμμετέχουν σε αυτή την ομάδα. Για παράδειγμα έλαβαν πολλή υποστήριξη από μέρη όπως το Μπααθικό καθεστώς και η Τουρκία. Από ΄κει πήραν το θάρρος να επιτεθούν στο Κομπάνι. »
(πηγή: https://rojavareport.wordpress.com)
Επομένως, σύμφωνα με τον υπουργό αυτοάμυνας, η τωρινή μάχη ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος πρέπει να γίνει κατανοητή μέσα σ’ ένα διεθνές πλαίσιο στο οποίο πολλές ομάδες και κράτη παρεμβαίνουν και επιδιώκουν να επωφεληθούν από τη σύρραξη.
Ένα σημαντικό δεδομένο αυτής της σύγκρουσης είναι οι μάχες μεταξύ της συριακής μη-τζιχαντιστικής αντιπολίτευσης πάνω στον εδαφικό έλεγχο του συριακού Κουρδιστάν. Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός (FSA) ευθυγραμμίστηκε με τον Βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, έκανε μάχη με τη Ροζάβα για τρεις μήνες, ηττούμενος από το YPG στο τέλος του 2013, οδηγώντας στην εκεχειρία και την αναγνώριση της κουρδικής επικράτειας από τον FSA. Έτσι, εκτός από τις επιθέσεις που δέχονται από τους τζιχαντιστές του μετώπου Αλ Νούσρα και του Μπααθικού Κόμματος (του Άσαντ), οι κουρδικές λαϊκές πολιτοφυλακές έπρεπε να δώσουν μάχη με την αποκαλούμενη “δημοκρατική αντιπολίτευση” που χρηματοδοτείται από τις ΗΠΑ.
Η Τουρκία του Ερντογάν, με την φιλο-δυτική ισλαμιστική της πολιτική, έχει υπάρξει σημαντικό κομμάτι στην πολιτική διάρθρωση της περιοχής. Σύμμαχος του βορειοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού, η τουρκική κυβέρνηση έχει αναπτύξει για χρόνια ένα κυνήγι ενάντια στον κουρδικό λαό και στον αγώνα του PKK και στο Κόμμα Δημοκρατικής Ενότητας (PYD, κουρδικό κόμμα επί του παρόντος σε συριακό έδαφος και το οποίο κατευθύνει τις πολιτοφυλακές YPG/YPJ). Η Τουρκία κατατάσσει, μαζί με τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις οργανώσεις για την κουρδική ελευθερία ως τρομοκρατικές.
Ο ρόλος που παίχτηκε από την Τουρκία σε αυτή τη σύγκρουση είναι πάρα πολύ σημαντικός. Η Ροζάβα είναι μια περιοχή που σήμερα δέχεται επίθεση από τη μία πλευρά από το ISIS και στις οπισθοφυλακές της έχει σύνορα με την Τουρκία. Πριν από την αρχή αυτής της σύγκρουσης μεταξύ των κουρδικών πολιτοφυλακών και του Ισλαμικού Κράτους, τα σύνορα με την Τουρκία ήταν ήδη σημαντικά μέσα διάβασης των εμπόρων όπλων, εξοπλισμού και προσωπικού για τους τζιχαντιστές, όλα αυτά με την υποστήριξη του “μετριοπαθούς” ισλαμισμού του Ερντογάν. Κατά την εκκίνηση του συριακού εμφυλίου πολέμου και με τα μεγάλα πλήθη προσφύγων που μετακινούνταν για να διαφύγουν μακρυά από τον πόλεμο, ο Ερντογάν δοκίμασε την τακτική του ανοίγματος της μεθορίου για την εθνοτική κονιορτοποίηση και τον υπερπληθυσμό της περιοχής του συριακού Κουρδιστάν. Τακτική που απέτυχε.
Με την έναρξη των επιθέσεων του Ισλαμικού Κράτους εναντίον του Κομπάνι (ενός από τα καντόνια της Ροζάβα), η πολιτική της Τουρκίας ήταν να κλείσει τα σύνορα για την υποστήριξη, απαγορεύοντας το πέρασμα ανθρώπων και εξοπλισμού για την αντίσταση στο Κομπάνι. Εν τω μεταξύ, τα τουρκικά σύνορα παραμένουν ανοιχτά για τους τζιχαντιστές δολοφόνους του ISIS. Αυτή η πολιτική υπερφαλαγγίστηκε εν’ μέρει με το πέρασμα εκατοντάδων ανθρώπων, μεταξύ ενωτιστών, κομμουνιστών, αναρχικών και γενικότερα αλληλέγγυων, τον Σεπτέμβρη του 2014. Επιπλέον, λόγω απευθείας πιέσεων από τον Βορειοαμερικάνο πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, ο τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν έπρεπε να αναλάβει περισσότερα μέτρα του δυτικού συνασπισμού κόντρα στο ISIS, μ’ ένα από αυτά να ήταν να επιτρέψει το πέρασμα μαχητών της KRG και του FSA για να υποστηρίξουν την αντίσταση στο Κομπάνι.
Από την αρχή της σύγκρουσης στο Κομπάνι, ο συνασπισμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (Διεθνής Συμμαχία) που έχουν αναλάβει να πολεμήσουν την προέλαση του ISIS, δεν εκτέλεσαν αυτό τον ρόλο όταν σήμαινε να υποστηρίξουν άμεσα τον εξοπλισμό του κουρδικού λαού οργανωμένου στις πολιτοφυλακές YPG. Η πολιτική του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού να μην δρα από ξηράς, παρά μόνο μέσω βομβαρδισμών και αεροπορικών επιθέσεων , ήταν δειλή και χλευαστική μπροστά στην αποστολή να δώσουν μάχη με την προώθηση του βαριά οπλισμένου και εξοπλισμένου τζιχαντιστικού στρατού.
Από τα μέσα του Οκτώβρη ο Ομπάμα συμφώνησε με τον Ερντογάν, τον πρόεδρο της Τουρκίας, για μια «αλλαγή προσανατολισμού» που συνίστατο σε σε μια πιο ενεργητική και βαριά δράση υποστήριξης στους κούρδους μαχητές του Κομπάνι. Την 20ή του Οκτώβρη 2014, αεροπλάνα από τις Ηνωμένες Πολιτείες έριξαν 28 κοντέινερ που περιείχαν οπλισμό σε μια περιοχή που ελεγχόταν από τους κούρδους, παρόλο που 2 κατέληξαν να πέσουν σε περιοχή ελεγχόμενη από τους τζιχαντιστές και ένα από αυτά να καταστραφεί από τις κουρδικές πολιτοφυλακές.
Την προηγούμενη μέρα, την 19η Οκτώβρη, είχε παρουσιαστεί επίσημο ανακοινωθέν από τη Γενική Διοίκηση των YPG, που επιβεβαίωνε την πολιτικο-στρατιωτική συμφωνία με τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (FSA), σύμμαχο των ΗΠΑ. Ακολουθώντας αυτόν τον προσανατολισμό, η Τουρκία άφησε τα σύνορα ελεύθερα για το πέρασμα μαχητών Πεσμεργκά (στρατιωτικές δυνάμεις της Περιφερειακής Κυβέρνησης του Κουρδιστάν – KRG, του ιρακινού Κουρδιστάν). Ωστόσο, όπως ήταν αναμενόμενο, η συνοριακή πολιτική της Τουρκίας σε σχέση με την επαναστατική αριστερά, ειδικά το PKK, περέμεινε απαράλλαχτη.
Επομένως, πρέπει να κατανοήσουμε το πολεμικό σενάριο του πολέμου στο Κομπάνι. Από τη μία πλευρά του μετώπου μάχονται οι συμμαχικές δυνάμεις των YPG, FSA και Peshmerga, από την άλλη πλευρά μάχεται το ISIS. Ωστόσο, εντός των συνασπισμένων δυνάμεων του Κομπάνι υπάρχουν συμφέροντα στην υποβόσκουσα γεωπολιτική σύγκρουση. Τόσο ο FSA όσο και οι Πεσμεργκά είναι περιφερειακοί και στρατιωτικοί αντιπρόσωποι της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας. Η συμμαχία αυτού του τομέα στην αντίσταση του Κομπάνι είναι κυνική και οπορτουνίστικη, όπως και η υποστήριξη από τις ΗΠΑ και την Τουρκία. Οι κουρδικές λαϊκές πολιτοφυλακές αντιμετώπισαν ήδη όλους τους πράκτορες που σήμερα ανακηρύσσουν εαυτούς συμμάχους ενάντια στο ISIS. Και για την Τουρκία είναι ξεκάθαρο: η νίκη του φονταμενταλιστικού τερρορισμού είναι προτιμότερη από τη νίκη των “τρομοκρατών” της Ροζάβα. Για τις ΗΠΑ η κατάσταση δεν είναι διαφορετική. Ωστόσο, ούτε το ISIS είναι αποδοτικό στις απαιτήσεις του ιμπεριαλισμού για τη Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή, ειδικά σε ότι αφορά την ηγεμονία και συμμαχία με το κράτος του Ισραήλ.
Σε αυτό το πλαίσιο, η υποστήριξη του Διεθνούς Συνασπισμού και των στρατιωτικών παρατάξεων του FSA και των Πεσμεργκά έχει μια στρατηγική βαρύτητα για την ιμπεριαλιστική μπουρζουαζία. Τα κράτη σκοπεύουν να αμφισβητήσουν την κατεύθυνση της αντίστασης και να ενισχύσουν τις θέσεις τους στα εδάφη του Κομπάνι ώστε, σε σύντομο χρόνο, να θέσουν ένα τέλος στις πολιτικές και οικονομικές κατακτήσεις των λαϊκών μαζών της Ροζάβα. Εν τέλει, στο συριακό έδαφος που απελευθερώθηκε από τους κούρδους υπάρχουν επίσης μεγάλες δεξαμενές πετρελαίου.
Αυτή η συζήτηση, πάνω στον πόλεμο της εθνικής άμυνας, ήταν πάντα παρούσα στους αγώνες του προλεταριάτου. Οι εργάτες έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με αυτή την κατάσταση σε αρκετές στιγμές, είτε στον Γαλλο-πρωσσικό πόλεμο του 1870-1871 (κατάσταση μέσα στην οποία αναδύθηκε η εργατική και λαϊκή εξέγερση που έχτισε την Παρισινή Κομμούνα), περνώντας από τη Ρωσική Επανάσταση του 1917 και τον αγώνα ενάντια στην εισβολή πάνω από δέκα χωρών στο πλαίσιο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ή στη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου μέσα στον οποίο ο αγώνας ενάντια στο φασισμό προσέλαβε διεθνή περιγράμματα που απαιτούσαν μια πολιτική εθνικής άμυνας.
Μπροστά σε αυτά τα συμβάντα, αξίζει να επισημάνουμε εδώ την ιστορική εμπειρία, την πολιτική και θεωρία των επαναστατών αναρχικών: ο Μιχαήλ Μπακούνιν και η Συμμαχία, οι Μαχνοβτσίνα και η ομάδα Dielo Trouda, o Jaime Balius και η ομάδα Φίλοι του Ντουρρούτι. Όλοι αυτοί οι αναρχικοί υπερασπίστηκαν μια πορεία πολιτικής ανεξαρτησίας του προλεταριάτου ως ένα σημαντικό κομμάτι για τη νίκη, όχι μόνο της επανάστασης, αλλά επίσης του αντι-ιμπεριαλιστικού πολέμου, με άλλα λόγια, υπερασπίστηκαν το αδιαχώριστο των δυο σφαιρών (εθνική – διεθνής) της κοινωνικής σύγκρουσης. Σύμφωνα με τον Μπακούνιν στα Γράμματά του σχετικά με την κατάσταση του Γαλλο-πρωσσικού πολέμου:
« Δεν πρέπει να υπολογίζει κανείς στη μπουρζουαζία (…) Οι αστοί δεν μπορούν να δουν, δεν μπορούν να αντιληφθούν τίποτα πέρα από το κράτος, έξω από τα συνηθισμένα μέσα του κράτους. Το μέγιστο των ιδανικών τους, της φαντασίας τους, της απάρνησής τους, και του ηρωισμού τους, είναι η επαναστατική υπερβολή της ισχύος και της δράσης του κράτους, στη θέση της δημόσιας σωτηρίας. Όμως έχω επαρκώς καταδείξει ότι το κράτος αυτή την ώρα και στις παρούσες συνθήκες – με τους Μπισμαρκικούς στο εξωτερικό και τους Βοναπαρτιστές στο εσωτερικό -, μακριά από το να είναι ικανό να σώσει τη Γαλλία, δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο από να τη νικήσει και να τη σκοτώσει.
Μπροστά στον θανάσιμο κίνδυνο έσωθεν και έξωθεν, η Γαλλία μπορεί να σωθεί μόνο από μια αυθόρμητη, ασυμβίβαστη, παθιασμένη, αναρχική, και καταστροφική εξέγερση των μαζών του λαού σε όλη τη Γαλλία. Να είστε σίγουροι: χωρίς αυτήν, δεν υπάρχει σωτηρία για τη χώρα σας. » (Μπακούνιν, σσ. 112-113)
Η θεωρητική ανάπτυξη του Μπακούνιν αναφορικά με τις συνέπειες του πολέμου εθνικής άμυνας σε μια περίοδο παρακμής και αντεπαναστατικής στροφής του αστικού φιλελευθερισμού, όπου το κύριο συμφέρον της μπουρζουαζίας είναι η διατήρηση του κράτους και η παραμονή της εκμετάλλευσης της εργασίας είναι ξεκάθαρη και θεμελιακή. Η άμυνα της χώρας που καθίσταται αποικία ή θύμα ιμπεριαλιστικής εισβολής απαιτεί μια αυτόνομη δράση του προλεταριάτου. Αυτή η αυτόνομη δράση, μαζικοποιημένη, οργανωμένη σε ένοπλη λαϊκή αντίσταση (είτε αυτή είναι στη μορφή πολιτοφυλακών ή επαναστατικού στρατού), για να εκφράσει αληθινά την δυνατότητα και των κοινωνική της δύναμη, πρέπει να μην καθοδηγείται από τα πολιτικά ιδανικά του πατριωτισμού και του μεγαλείου του κράτους το οποίο εμψύχωσε την αστική τάξη στο παρελθόν, αλλά από τα διεθνιστικά ιδανικά και από την πρακτική οικοδόμηση του σοσιαλισμού και της ελευθερίας. Ο αντι-ιμπεριαλιστικός ή αντιφασιστικός πόλεμος πρέπει να γίνει ο σοσιαλιστικός επαναστατικός πόλεμος. Απλώς έτσι είναι δυνατό να νικήσουμε όχι μόνο έναν συγκεκριμένο φασισμό/ιμπεριαλισμό, αλλά να προωθήσουμε αποφασιστικά τον παγκόσμιο αγώνα για τη χειραφέτηση του προλεταριάτου.
Από αυτόν τον μπακουνικό θεωρητικό συλλογισμό μπορούμε να φτάσουμε σε κάποια συμπεράσματα για να κατανοήσουμε τον πόλεμο στο Κομπάνι. Η στρατιωτική υποστήριξη προερχόμενη από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όσο μεγάλη και αν ήταν (αλλά δεν ήταν), δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα της απεέυθέρωσης του κουρδικού λαού ή της Μέσης Ανατολής από τον ζυγό του απολυταρχισμού και της εκμετάλλευσης. Και δεν θα είναι αυτή η υποστήριξη που θα εγγυηθεί την κουρδική νίκη. Αυτό που οι ΗΠΑ, ή οποιοδήποτε καπιταλιστικό κράτος, στοχεύει με τη μάχη ενάντια στο ΙΚ είναι να χειραγωγήσει τον συριακό εμφύλιο πόλεμο στα συμφέροντά τους και να αναμορφώσουν τη γεωπολιτική της Βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Σίγουρα είναι επίσης κίνδυνος για τον ιμπεριαλισμό να εξοπλίσει τις λαϊκές πολιτοφυλακές του Κομπάνι, εάν δεν μπορεί να ελέγξει ή να αδρανοποιήσει αυτή την επαναστατική δύναμη. Αυτή είναι η συμαντικότητα του FSA και της KRG ως μέσα εσωτερικής αμφισβήτησης προς το συμφέρον της μπουρζουαζίας.

Κουρδικός απελευθερωτικός αγώνας: φεντεραλισμός ή κρατισμός;

« Μη όντας προσδεμένη στη γη, η αστική τάξη, ως το κεφάλαιο του οποίου είναι σήμερα αληθινή και ζωντανή ενσάρκωση, δεν έχει έθνος. Το έθνος της είναι οπουδήποτε το κεφάλαιο της αποφέρει μεγαλύτερα κέρδη. Η κύρια ανησυχία της, για να μην πω η μοναδική, είναι η επικερδής εκμετάλλευση της εργασίας του προλεταριάτου. Από αυτή την οπτική, όταν αυτή η εκμετάλλευση προχωρεί ανενόχλητα, όλα είναι τέλεια, και, αντιθέτως, όταν διακόπτεται, όλα είναι απαίσια. Επομένως, δεν μπορεί να έχει άλλη ιδέα πέρα από το να κινητοποιεί, με όλα τα δυνατά μέσα, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να είναι επαίσχυντα, σημαίνει την παρακμή και την υποταγή της ίδιας της της χώρας. Και, μολαταύτα, η αστική τάξη έχει την ανάγκη του πολιτικού έθνους, του κράτους, για να εγγυάται τα αποκλειστικά της συμφέροντα σε αντίθεση με τις νομιμοποιημένες και όλο και περισσότερο απειλητικές απαιτήσεις του προλεταριάτου. »
(Μιχαήλ Μπακούνιν, Γράμματα, σ.197)

Αυτό που είπαμε και στην αρχή ετούτης της προκύρηξης, είναι ότι οι Κούρδοι έχουν πειραματιστεί πάνω σε μια μακρά ιστορία αγώνα. Όντας αποκλεισμένοι από τις διαπραγματεύσεις και προδομένοι από την συνθήκη της Λωζάννης του 1923, αφού τους είχε ταχθεί αυτόνομο κράτος από τους συμμάχους του 1ου παγκοσμίου πολέμου μετά τον καταμερισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι κούρδοι τότε χωρίστικαν και από τότε είναι διάσπαρτοι στα κράτη της Τουρκίας, Ιράκ, Συρίας και Ιράν. Αποτελούν έτσι την μεγαλύτερη εθνική μοιωνότητα χωρίς δικό της κράτος, καταπιεζόμενη από διάφορα κράτη. Πρέπει να σημειώσουμε ότι και άλλοι άνθρωποι μαζί με τους κούρδους βιώνουν την εθνική και φυλετική καταπίεση μέσα σε αυτά τα κράτη.
Σύμφωνα με τον Αμοντουλαχ Οτσαλάν, το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΡΚΚ) ιδρύθηκε το 1978 στην Τουρκία υπό τον θεωρητικό και πολιτικό προσανατολισμό του Μαρξισμού-Λενινισμού. Το ΡΚΚ είναι μέχρι σήμερα η κύρια οργάνωση υπεράσπισης των Κούρδων στην περιοχή. Η υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης και της διεθνούς κομμουνιστικής γραμμής των ημι-φεουδαρχικών και ημι-αποικιοκρατούμενων περιοχών κατά τις δεκατίες του 1970 και 1980 ήταν μέσα στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου και της διπολικότητας σε παγκόσμιο επίπεδο. Η αρχή του ένοπλου αγώνα, μέσα από το ανταρτοπόλεμο, έγινε το 1984 και είχε σαν στρατηγικό στόχο την υπεράσπιση της εθνικής απελευθέρωσης, μέσα από τον σχηματισμό ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους. Μετά και την πτώση της Ε.Σ.Σ.Δ. το ΡΚΚ προσεγγίζει τον διεθνή μαοϊσμό.
Ο σχηματισμός του ΡΚΚ συνέβη σε μια περίοδο τη δεκαετία του ’70 όπου αναδύθηκε η ιδέα περί εθνικής ταυτότητας την οποία υπερασπιζόταν ένα νέο φοιτητικό κίνημα με αριστερές ιδέες. Αυτό το κίνημα χτυπήθηκε από τη γέννησή του όχι μόνο από το τουρκικό κράτος, αλλά και από την τουρκική αριστοκρατία που απειλούταν από μία νέα κουρδική εθνική ταυτότητα με λαϊκά χαρακτηριστικά, η οποία αμφισβητούσε την φεουδαρχική «παραδοσιακή» εθνική ταυτότητα των αριστοκρατών.
Στη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ το 1991, υπήρξε μια σημαντική εξέλιξη στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων. Οι ΗΠΑ υποστηρίξανε τον σχηματισμό μιάς ιρακινής κουρδικής κυβέρνησης ηγούμενη από την αστική και φιλο-ιμπεριαλιστική κουρδική αριστοκρατία. Ετούτη η υποστήριξη από τις ΗΠΑ από τη δεκαετία του ’90 θα φέρει αυτό που τώρα λέγεται KRG (Κουρδική Περιφερειακή Κυβέρνηση) και βρίσκεται στο βόρειο Ιράκ. Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η KRG κυβερνάται από τρία κόμματα της κουρδική δεξιάς, με κοινοβουλευτικές εκλογές, και κατέχει στην περιοχή της τεράστια αποθέματα πετρελαίου που είναι προς εκμετάλλευση από πολυεθνικές. Το ιρακινό κουρδιστάν αναφέρεται στα δυτικά ΜΜΕ ως «πολιτισμένο, σύγχρονο, δημοκρατικό». Ο ανταγωνισμός με το ΡΚΚ είναι εμφανής και φτάνει μέχρι και τις άμεσες εχθροπραξίες ανάμεσα σ’ αυτές τις πολιτικές δυνάμεις.
Ωστόσο, πριν κάποια χρόνια προέκυψε μια σημαντική εξέλιξη στο κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα. Με τη σύλληψη του ιδρυτή και ηγέτη του ΡΚΚ, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, γεγονός που έφερε και την καταδίκη του σε θάνατο από το τουρκικό κράτος για το έγκλημα της έσχατης προδοσίας (καταδίκη που μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη), αυτός άνοιξε μια διαδικασία αυτοκριτικής σχετικά με τις γενικές αντιλήψεις πάνω στις οποίες εξελισσόταν ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των κούρδων. Μέσα από αυτή τη διαδικασία προέκυψε η θέση του για τον Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό.
Ο Δημοκρατικός Συνομοσπονδισμός βασίζεται στην αυτοδιοίκηση των μαζών, μέσα από αποκεντρωμένες οργανώσεις βάσης οι οποίες συγκλίνουν από τα κάτω προς τα πάνω σχηματίζοντας την κεντρική οργάνωση. Η αυτονομία και η ισότητα στα δικαιώματα μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων και εθνο-πολιτισμικών ομαδοποιήσεων συμπληρώνεται και από την θρησκευτική ελευθερία και την ισότητα των φύλων. Το σημαντικότερο είναι ότι τέτοια ισότητα στα δικαιώματα και στην πραγματικότητα (με χειροπιαστά όργανα και τόπους για την εξάσκηση της λαϊκής δύναμης), έχει φανεί πολύ πιο προχωρημένη και πραγματική σε αυτή τη γωνιά της Μέσης Ανατολής απ’ότι σε οποιοδήποτε σύνταγμα, των δυτικών, «φιλελεύθερων» χωρών, που όσο όμορφό είναι, άλλο τόσο άχρηστο και απατηλό.
Αυτή η νέα πολιτικοστρατηγική γραμμή του ΡΚΚ και του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος είναι πάνω απ’όλα μία αυτοκριτική της κρατιστικής και βιομηχανιστικής γραμμής του διεθνούς μαρξισμού, όπου το κλασσικό μοντέλο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα συγκλίνει στον σχηματισμό ενός ισχυρού και ανεξάρτητου έθνους-κράτους με στόχο την βιομηχανική και οικονομική ανάπτυξη με καπιταλιστικούς όρους, ως ενδιάμεσο βήμα προς τον σοσιαλισμό. Προκύπτει ότι η ιστορική μοίρα των “λαϊκών δημοκρατιών” και των αστικο-δημοκρατικών επαναστάσεων του 20ου αιώνα, παρότι ήταν σημαντικά σχολεία για το παγκόσμιο προλεταριάτο, ήταν η ανάπτυξή τους προς την αποκατάσταση της εκμετάλλευσης των εργατικών μαζών από νέες κυρίαρχες τάξεις και γραφειοκρατίες. Το προλεταριάτο που συμμετείχε ενεργά κι ακόμα, καθοδήγησε αυτές τις επαναστάσεις του 20ου αιώνα, δοκίμασε σημαντικές νίκες (Βιετνάμ, Κίνα, Νικαράγουα) καθώς και γι’αυτό το λόγο, ιστορικές ήττες.
Η υπεράσπιση μιας πολιτικά ομόσπονδης, πολιτισμικά φεμινιστικής και πολυ-εθνοτικής επανάστασης, πρέπει να συνοδεύεται από ένα οικονομικό πρόγραμμα κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής-διανομής-κατανάλωσης υπό τον έλεγχο των εργατικών μαζών. Σε αυτή την κοινωνική επανάσταση δεν υπάρχει κάποιο στάδιο που καθορίζεται από τη δράση του κράτους/κόμματος, από τα πάνω προς τα κάτω. Πόσο μάλλον το ενδιάμεσο στάδιο του σχηματισμού πρώτα ενός βιομηχανικού κράτους-έθνους για να γίνει μετά διεθνιστικό και σοσιαλιστικό. Εδώ έγγειται η ιστορική σημασία της εμπειρίας στην Ροζάβα και το επαναστατικό δυναμικό αυτού του αγώνα, με άλλα λόγια, η δυνατότητα που χαράζεται όχι για την δημιουργία ενός κουρδικού έθνους-κράτους αλλά για την υπέρβαση του κρατιστικού μοντέλου, για την αυτοδιεύθυνση των λαών και έτσι άρρηκτα με τον παγκόσμιο επαναστατικό αγώνα.
Η «κατάπαυση πυρός» με το τουρκικό κράτος πριν δυο χρόνια και η προαάσπιση της ενδυνάμωσης των αυτόνομων και απελευθερωμένων περιοχών είναι αποτέλεσμα αυτής της νέας γραμμής του ΡΚΚ. Όπως φαίνεται, και δεδομένου των εξελίξεων στη Ροζάβα, δεν πρόκειται για την υιοθέτηση μιας πασιφιστικής ή αστικοδημοκρατικής γραμμής. Γι’ αυτό, η κατάπαυση πυρός πρόσφατα διαρρήχθηκε από το τουρκικό κράτος με την επίθεση κατά των βάσεων του ΡΚΚ στις 14 Οκτώβρη 2014. Όπως και να ‘χει πρέπει να αναλύσουμε την εξέλιξη των γεγονότων, τις πολιτικές των συμμαχιών κ.α. Ούτως ή άλλως η επανάσταση στη Ροζάβα δεν εξαιρείται από αντιφάσεις και διαμάχες.
Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται ρήξη ή αναθεώρηση του μαρξισμού στην κατεύθυνση του ομοσπονδισμού στα πλαίσια αντι-αποικιοκρατικών αγώνων. Στα τέλη του 20ου αιώνα οι γκεβαρικές ομάδες στο Μεξικό αναθεώρησαν την γραμμή τους, προσαρμόζοντας την στις συνθήκες ζωής των λαών χωρίς κράτος στο νότιο Μεξικό, διαδικασία απ’την οποία γεννήθηκε ο σύγχρονος Ζαπατισμός με τον Ζαπατιστικό Στρατό για την Εθνική Απελευθέρωση (EZLN). Όπως και οι κούρδοι, οι ιθαγενείς χωρίς κράτος στο Νότιο Μεξικό, που έχουν αποικηθεί και καταπιεστεί από διάφορα κράτη, δημιούργησαν μια νέα πρακτική αγώνα και εδαφικής απελευθέρωσης. Ένα ακόμη διαφωτιστικό παράδειγμα ήταν η Παρισινή Κομμούνα, όπου οι κρατιστές δημοκράτες παραιτήθηκαν της πρακτικής τους υπέρ μιάς ομοσπονδοιακής πρακτικής, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα να αναδυθεί ένα νέο αντικρατικό επαναστατικό μοντέλο.

Ο διάλογος και η μάχη των τάσεων μέσα στην αριστερά και στο διεθνές αναρχικό κίνημα

Από την αρχή του πολέμου ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος στο Κομπάνι, διάφορες οργανώσεις ανά το κόσμο (κομμουνιστικές, σοσιαλδημοκρατικές και αναρχικές) τοποθετήθηκαν από διαφορετικές θέσεις. Η μη τοποθέτηση είναι και αυτό μια θέση, συνήθως δειλή. Μία μαχητική θέση, που αναπτύσσεται σε διεθνιστική αλληλεγγύη, είναι μείζονος σημασίας για το λόγο ότι οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις έχουν αιτίες και συνέπειες που ξεφέυγουν από του γεωγραφικούς τόπους όπου πραγματοποιόυνται. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο αγώνας για την κοινωνική επανάσταση στη Ροζάβα είναι μέρος μιας μακράς πορείας διδαγμάτων και προοδευτικής εξέλιξης της εργατικής τάξης και ότι είναι καθήκον της επαναστατικής οργάνωσης να δράσει χωρίς ενδοιασμούς για την υπεράσπισή της και για την νίκη της.
Η αποστασιοποίηση και η αδιαφορία της διεθνούς αριστεράς απέναντι στην επανάσταση στην Ροζάβα, αφορά ειδικά την προϋπάρχουσα συνεργασία των σταλινικών, των τροτσκιστών και των σοσιαλοδημοκρατών. Φέρονται σαν τα διεθνή αστικά ΜΜΕ και τις κυβερνήσεις, επικαλλούμενοι την άγνοια για το τι συμβαίνει εκεί και απομονώνοντας και υποτιμώντας τον αγώνα του κουρδικού λαού. Αυτό συμβαίνει απλά γιατί δεν βρίσκονται ούτε στην κατεύθυνση ούτε στο πεδίο της μάχης της λαϊκής επανάστασης στην περιοχή. Μη μπορώντας να πάρουν μέρος στον αγώνα και να θέσουν το ζήτημα της προοπτικής του από μια τέτοια σκοπιά, (λόγω των ρεφορμιστικών μεθόδων και των παραδόσεων τους που δεν ταιριάζουν σ’αυτή την πραγματικότητα), «κατηγορούν» το ΡΚΚ για σταλινισμό και ξεπέφτουν στον πιο πούρο ιδεαλισμό, βάζοντας την δική τους ηθικοπολιτική κρίση πάνω από την ανάλυση της πραγματικής διαδικασίας και των αντιφάσεών της. Όμως αυτή η στάση, είτε της αποστασιοποίησης είτε της υποτίμησης του αγώνα αποτελεί μία μόνο κυνική έκφραση της ρεφορμιστικής και γραφειοκρατικής αριστεράς.
Ο διάλογος που έχει ανοίξει σε διεθνές επίπεδο για τον πόλεμο στο Κομπάνι παρουσίασε τουλάχιστον δύο υποκριτικές ερμηνευτικές τάσεις. Η πρώτη αφορά τα κόμματα και τις οργανώσεις που καιρό τώρα χαιρετίζουν την “συριακή αντιπολίτευση”, όπως αποκαλείται, του Συριακού Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου (SNC) και του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA) και δεν είναι τυχαίο ότι άρχισαν να υποστηρίζουν πιο ένθερμα τον αγώνα στο Κομπάνι μετά την σύμπραξη των YPG πολιτοφυλακών με το FSA. Σύμφωνα με το PSTU (βραζιλιάνικη παράταξη του IWLfi), «(…) η πολιτικοστρατιωτική ενότητα μεταξύ των κούρδων μαχητών και των σύριων αράβων ανταρτών δεν είναι απλά προοδευτική, αλλά και κατά την άποψή μας απαραίτητη για την νίκη και στον αγώνα για την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος του Άσσαντ αλλά και στον αγώνα για ένα ανεξάρτητο κράτος για ολόκληρο το κουρδικό έθνος». Μια τέτοια θέση υπερασπίζονται όχι μόνο το PSTU αλλά και τάσεις του PSOL και άλλα ρεφορμιστικά κόμματα της Βραζιλίας και της Ευρώπης. Πίσω από την σημαία του προοδευτισμού αποκαλύπτεται ότι στα τεκτενόμενα της γεοπολιτικής σύγκρουσης, στηρίζουν την φιλο-ιμπεριαλιστική αστική πολιτική.
Επίσης, η τροτσκιστική θέση αναδεικνύει δύο παραμέτρους στην αντίσταση στο Κομπάνι: 1. τον σχηματισμό έθνους-κράτους (και τον λόγο του Παν-Κουρδισμού), ή αλλιώς την ενοποίηση όλων των κουρδικών πλυθησμών κάτω από την συγκεντρωτική εξουσία του κράτους. 2. την υποταγή στην βορρειοαμερικάνικη πολιτική για την Μέση Ανατολή. Δηλαδή την καθυπόταξη της επανάστασης στη Ροζάβα μέσα από την συμμαχία με την φιλο-ιμπεριαλιστική κουρδική αστική τάξη στο ιρακινό κουρδιστάν. Αυτή είναι η παλιά μαρξιστική ρεφορμιστική πολιτική και σ’αυτή την περίπτωση ταιριάζει απόλυτα με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στη περιοχή.
Ο Ρώσος αναρχικός Μπακούνιν, όταν πολέμησε στην Γαλλία ενάντια στην εισβολή των Πρώσων το 1870-1871, είχε ήδη τοποθετηθεί σε σχέση με τις πολιτικές μέρους της αριστεράς η οποία στήριζε την κατεύθυνση της ρεπουμπλικάνικης αστικής τάξης, στο όνομα της εθνικής ενότητας και δύναμης. Ο Μπακούνιν αναφέρεται στην ρεπουμπλικάνικη ριζοσπαστική αριστερά:
« Μήπως η αριστερά αγωνίστηκε για κάτι? Δεν έκανε απολύτως τίποτα. Βλακωδώς αναγνώρισε αυτό το δυσοίωνο ιερατείο στην πιο τρομερή συγκυρία για την Γαλλία που παρουσιαζόταν όχι σαν πολιτικό ιερατείο αλλά ως ιερατείο εθνικής άμυνας.(…) Η ριζοσπαστική αριστερά πίστευε ή φαινόταν να πιστεύει ότι θα μπορούσε κανείς να οργανώσει την άμυνα της χώρας χωρίς να κάνει πολιτική, ότι θα μπορούσε κανείς να δημιουργήσει υλική ισχύ χωρίς να εμπνέεται από καμία ιδέα, χωρίς να στηρίζεται από καμία ηθική δύναμη. (…)
Λόγω πατριωτισμού ή από φόβο μην απονευρώσουν τις υπεράνθρωπες προσπάθειες αυτών των αξιόλογων ανδρών για να σώσουν την Γαλλία, η ριζοσπαστική αριστερά απήχε από κάθε κριτική και κάθε καταγγελία. Ο Γκαμπέτα πίστευε ότι ήταν καθήκον του να απευθύνει θερμούς χαιρετισμούς και να εκφράσει την πλήρη εμπιστοσύνη του στον στρατηγό Παλικάο. Δεν θα έπρεπε ούτως ή άλλως να ‘διατηρήσουν με κάθε κόστος την ενότητα και να αποτρέψουν ολέθριους διαχωρισμούς που μόνο θα ωφελούσαν τους Πρώσσους;’ Τέτοιες ήταν οι δικαιολογίες και τα κύρια επιχειρήματα της αριστεράς, με τα οποία απέκρυπταν όλη την ηληθιότητά τους, την ανικανότητα και την δειλία τους. » (Μπακούνιν, Γράμματα, σ.200)
Η δεύτερη υποκριτική πολιτική γραμμή σχετικά με το Κομπάνι παρουσιάστηκε από αναρχοσυνδικαλιστικές ομάδες στο κείμενο «Ροζάβα: μια αναρχοσυνδικαλιστική οπτική». Ακολούθησαν κάποιες απαντήσεις στο κείμενο και παραπέμπουμε σε μία από αυτές απο την οργάνωση Επαναστατική Αναρχική Δράση (DAF) με τίτλο «Μία απάντηση στο άρθρο ‘Ροζάβα: μια αναρχοσυνδικαλιστική οπτική».
Το αναρχοσυνδικαλιστικό κέιμενο βασίζεται σε ελλειπείς πληροφορίες και σε μια σεχταριστική αντίληψη σχετικά με το κουρδικό απελευθερωτικό αγώνα. Οι καταγγελίες ότι το ΡΚΚ είναι πατριαρχικό, συγκεντρωτικό, εθνικιστικό μεταξύ άλλων, βασίζονται πιο πολύ στο παρελθόν αυτού του κόμματος και σε συκοφαντίες, παρά στο παρόν και στην δυναμική του αγώνα που εκτυλλίσεται στην Ροζάβα. Προσδιορίζουν μια κοινωνική οργάνωση μ’ ένα διαφοροποιημένο σύνολο κοινωνικών ομάδων σε ταξική διαπάλη. Εκτός αυτού, ο σεχταρισμός της αναρχοσυνδικαλιστικής θέσης, η οποία αποδοκιμάζει την συμμετοχή αναρχικών στον αγώνα για την αυτοδιεύθυνση των λαών, εκφράζει μία παρελκυστική στρατηγική, προγραμματική και θεωρητική αντίληψη. Το πιο αντιφατικό είναι πως πολλές από αυτές τις ομάδες στήριξαν τον Ζαπατισμό όταν ήταν της μόδας το 1990, ενώ οι ίδια κριτική που γίνεται στην κουρδική αντίσταση θα μπορούσε να απευθυνθεί και στον Ζαπατισμό.
Για τους επαναστάτες δεν έχει σημασία α πριόρι αν το κόμμα που ηγείται του αγώνα είναι σοσιαλδημοκρατικό, μαοϊκό ή εθνικιστικό, ή ακόμη κι αν δεν έχει μια οργανική διεύθυνση του αγώνα. Για τους επαναστάτες αναρχικούς, οι οποίοι υπερασπίζονται τον υλισμό και την διαλεκτική ως μέθοδο ανάλυσης, αυτό που έχει σημασία είναι ο ακριβής χαρακτήρας του αγώνα που διεξάγεται από τον λαό, αν είναι δίκαιος ή άδικος από την σκοπιά της κοινωνικής επανάστασης. Μια αναρχική οργάνωση πρέπει να μην εγκαταλείπει ποτέ τις ιδεολογικές, στρατηγικές και θεωρητικές αρχές της. Αυτό, σε αντίθεση με την πουριτανική αποστασιοποίηση, υποδηλώνει την συμμετοχή και τον εσωτερικό διάλογο μέσα στο μαζικό κίνημα, κατανοώντας τις ιδιαιτερότητες κάθε τάσης και κάθε παράταξης, την ιστορία της και το παρόν της.
Οι αναρχικοί συμμετέχουν στους αγώνες των εργαζομένων για να δυναμώσουν και να ανοίξουν τον δρόμο προς τα θετικά χαρακτηριστικά και να αντιπαρατεθούν με τα αστικά χαρακτηριστικά και τις αστικές παρεκλύσεις και παρερμηνείες, είτε αυτό σημαίνει το να αντιπαρατίθονται με κόμματα, στρατιωτικές οργανώσεις ή κομμάτια των λαϊκών μαζών.
Με την ίδια λογική που ένας αγώνας μπορεί να είναι δίκαιος ακόμη κι αν καθοδηγείται από μία οπισθοδρομική παράταξη, μπορούμε να πούμε ότι και τέτοια καθοδήγηση (εάν παραμένει) θα έχει άμεσες συνέπειες για την νίκη ή ήττα του αγώνα και γι’ αυτό, καθήκον των επαναστατών είναι η κριτική και η αναδιοργάνωση έτσι ώστε οι μάζες να υπερβούν αυτήν την καθοδήγηση. Όπως έχουμε πει και σε άλλα κείμενά μας, ο ρόλος που παίζει η αναρχική οργάνωση είναι ο ρόλος του εκκινητή-οδηγητή, με άλλα λόγια, το να γίνει εμπροσθοφυλακή των μαζών στις μάχες, που σημαίνει το να είναι φίλος του λαού, και πάνω απ’ όλα να μην απομακρύνεται από τις μάζες και να μην υπεκφεύγει από τις αντιφάσεις.
Η έννοια της ενεργής μειοψηφίας ιστορικά εκφράζει μία τέτοια θέση. Με δεδομένο ότι οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν γνωμονα την εξουσία τείνουν να είναι αρχικώς ηγεμονικές, οι αναρχικοί πρέπει να δρουν ως ενεργή μειοψηφία μέσα στο κίνημα, καταδεικνύοντας τα λάθη και τις αντιφάσεις τέτοιων παρατάξεων. Αυτό ισχύει σε πολλές καταστάσεις. Με άλλα λόγια, να δρουν μαζί με την τάξη, τους αγώνες της, ως μειοψηφική αυτόνομη οργάνωση.
Ο πουρισμός και ο σεχταρισμός είναι μεγάλη παγίδα. Οδηγεί τις οργανώσεις και τα άτομα στην σύγχυση και την αδυναμία κατανόησης του πεδίου αγώνα, γιατί αυτό τους είναι αδιάφορο απέναντι στις μοναδικές και κλειστές τους ‘φόρμουλες’. Πάνω απ’ολα υπάρχει ένας ρεφορμιστικός σεχταρισμός και πουρισμός, χαρακτηριστικός της δυτικής κοινοβουλευτικής αριστεράς (που όμως αγγίζει και κομμάτια του ρεβιζιονιστικού αναρχισμού), ο οποίος αγνοώντας και καταφρονώντας τις συνθήκες του αγώνα στην περιφέρεια του καπιταλισμού, προτιμούν τον βολικότερο δρόμο της “ηθικής καταδίκης”. Πρέπει να σημειώσουμε ότι οι ίδιοι αναρχοσυνδικαλιστές δεν κάνουν αυτοκριτική σχετικά με την συμβιβασμό του αναρχοσυνδικαλισμού στο εθνικιστικό Λαϊκό Μέτωπο (αναφέρεται στην ισπανική επανάσταση), πολιτική που συνεχίζεται στην Ευρώπη, με την προσαρμογή πολλών οργανώσεων στον καπιταλισμό. Το ίδιο συμβαίνει με την μεταμοντέρνα ιδεολογία, μέσα από την οποία μεγάλο κομμάτι του αναρχοσυνδικαλισμού έχει συνθηκολογήσει με τον ευρωκεντρισμό και τον ρατσισμό του αστικο-ιμπεριαλιστικού φεμινισμού.
Για τους επαναστάτες αναρχικούς δεν αρκεί απλά να συλλογιστούμε. Πρέπει ο καθένας να κατανοήσει τις συνθήκες της ταξικής σύγκρουσης σε κάθε πραγματικό πεδίο (αναγνωρίζοντας παράλληλα τα οικουμενικά χαρακτηριστικά του κάθε πεδίου) ακριβώς για να λάβει μέρος στον αγώνα, για τη νίκη του προλεταριάτου, ανεξάρτητα από όλες τις δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει.
Τόσο η ρεφορμιστική αντίληψη όσο και η σεχταριστική και πουριτανική συμπληρώνουν η μία την άλλη στην καταδίκη της κουρδικής απελευθέρωσης πριν καν αυτή γίνει πραγματικότητα. Η μία ενισχύει τις αστικές και φιλοιμπεριαλιστικές παρατάξεις ενώ η άλλη ενθαρρύνει την απάθεια, την αδιαφορία και τον σεχταρισμό των επαναστατικών παρατάξεων, των μόνων που μπορούν να προωθήσουν τον αγώνα στη Ροζάβα.
Όσον αφορά στις συνθήκες του αγώνα στο κουρδιστάν ή οπουδήποτε στον κόσμο οι αναρχικοί δεν πρέπει να αποποιούνται την οργάνωσή τους, είτε προς την κατέυθυνση του ΡΚΚ είτε προς μία εθνικιστική αστικοκρατιστική αντίληψη. Ακόμη κι αν πολεμά κανείς μαζί με μαοϊστές, εθνικιστές και άλλες παρατάξεις που ενισχύουν την επανάσταση στη Ροζάβα ενάντια στην εισβολή των αντιδραστικών, είναι θεμελιώδες το να συγκροτήσουμε και να δυναμώσουμε την αναρχική επαναστατική οργάνωση σαν ένα μέσο για να εμβαθύνουμε την σοσιαλιστική αντικρατική διαδικασία και να αντιπαλέψουμε τις γραφειοκρατικές και δοσιλογικές παρατάξεις.

Η απελευθέρωση των γυναικών βρίσκεται στην αιχμή του τουφεκιού και δίπλα στο λαό

« Η αντίσταση στο Κομπάνι οδηγείται από γυναίκες που πολεμούν το ISIS και παράλληλα διαλύουν τις σεξιστικές αξίες και υπερασπίζονται μια ελευθεριακή αντιμετώπιση για τις γυναίκες για να μπορούμε να έχουμε θέση στην νέα κοινωνία » Commander Meyrem Kobane

Ένας παράγοντας τεράστιας σημασίας για την κουρδική αντίσταση στο Κομπάνι ήταν η ενεργή συμμετοχή, ο ηγετικός και θαρραλέος ρόλος των γυναικών σε όλα τα μέτωπα. Παρόλο που τα δυτικά ΜΜΕ έχουν παρουσιάσει την συμμετοχή των γυναικών μέσα από ένα επιφανειακό και αισθητικό πρίσμα, συχνά τρέφοντας σεξιστικά πρότυπα μέσα από την εικόνα της ένοπλης γυναίκας, και παρόλες τις καταγγελίες κάποιων σεχταριστών αναρχικών για πατριαρχισμό, ένα ευρύ γυναικείο κίνημα έχει σχηματιστεί και εξελίσσεται στο Κουρδιστάν.
Γεγονός είναι ότι οι ένοπλες γυναίκες έχουν έναν αναβαθμισμένο λόγο στην συγκρότηση μιας νέας κοινωνίας. Έτσι έγινε στην παρισινή κομμούνα το 1871, έτσι έγινε στον Ισπανικό Εμφύλιο το 1936, έτσι έγινε και σε άλλα ιστορικά βιώματα του προλεταριάτου όπου οι γυναίκες είχαν αποφασιστικό ρόλο. Πάντα υπήρχε μιά προκατάληψη σχετικά με τις δυνατότητες αγώνα των γυναικών, ακόμη και μέσα σε σοσιαλιστικές κι επαναστατικές γραμμές. Ωστόσο, η ιστορική εμπειρία είναι σχολείο, και οι προϋποθέσεις για τα δικαιώματα των γυναικών δεν απέχουν πολύ από τις αναγκαιότητες της επανάστασης. Έτσι, πέρα από την κεντρικής σημασίας δράση των γυναικών στη Ροζάβα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι γυναίκες ήταν πάντα παρούσες στους πιο διαφορετικούς αγώνες παγκοσμίως, ένοπλα ή μη.
Το YPJ, ο γυναικείος κλάδος των πολιτοφυλακών YPG, οι οποίες σήμερα απαριθμούν πάνω από 8.000 μέλη εκφράζει ένα κομβικό ζήτημα σχετικά με την απελευθέρωση των γυναικών: ότι ο αγώνας για την απελευθέρωση των γυναικών δεν μπορεί να είναι αποκομμένος από τον αγώνα για την χειραφέτηση ολόκληρης της εργατικής τάξης. Αυτή η διαπίστωση στην περίπτωση του Κομπάνι εκφράζεται ξεκάθαρα, αλλά και παγκοσμίως εξακολουθεί να είναι παρόν ως δίλλημα για τους αγώνες των γυναικών. Στην περίπτωση που οι άντρες και γυναίκες στο Κομπάνι νικήσουν τον πόλεμο και την επανάσταση ενάντια στον καπιταλισμό και τον τζιχαντισμό, οι φεμινιστικές διεκδικήσεις θα κατοχυρωθούν και θα εμβαθυνθούν. Στην αντίθετη περίπτωση, η σεξουαλική δουλεία, η γυναικοκτονία και άλλες μορφές βάρβαρης καταπίεσης των γυναικών θα σημάνουν μια χωρίς προηγούμενο οπισθοδρόμηση. Συνεπώς, η κοινωνική επανάσταση κι η απελευθέρωση των γυναικών σχετίζονται δυναμικά: χωρίς την νίκη ολόκληρου του λαού και μαζί με αυτήν την μεταμόρφωση της κοινωνικής βάσης, θα είναι αδύνατη η απελευθέρωση των γυναικών. Ταυτόχρονα, χωρίς την φεμινιστική κοινωνική και οργανωτική βάση θα είναι αδύνατο το προχώρημα στο έργο της επανάστασης.
Με τα λόγια της Agiri Yilmaz, μιας μαχήτριας του YPG:
« Σύμφωνα με την αντίληψη του ISIS οι γυναίκες είναι ελλειματικές. Δεν μπορούν να πολεμήσουν. Όμως, όταν ακούν τις κραυγές των γυναικών του YPJ αφήνουν τα πόστα τους και τα όπλα τους τρέχοντας. Φοβούνται να πολεμήσουν ενάντια στις γυναίκες. Λένε στους εαυτούς τους -ας πεθάνω πολεμώντας άντρες, όχι γυναίκες-. Αυτό συνεπάγεται της αντίληψής τους πως οι γυναίκες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Όμως, η δικιά μας αντίληψη για τις γυναίκες που οργανώνουν τον εαυτό τους είναι πως αυτο-διαχειρίζονται τους εαυτούς τους και είναι οργανωμένες.»
Ο αγώνας των κούρδισσων γυναικών δεν απειλεί μόνο τον θρησκευτικό φανατισμό. Ο αγώνας αυτών των γυναικών απειλεί σοβαρά την φιλελεύθερη και αστική αντίληψη για τον ρόλο των γυναικών και για την γυναικεία απελευθέρωση. Κομβικό σημείο για να κατανοήσουμε αυτή την αντιπαλότητα είναι η εξουσία.
Η πολιτική της «χειραφέτησης» των γυναικών στην καπιταλιστική κοινωνία ως μία επιλεκτική ανέλιξη γυναικών σε θέσεις άσκησης εξουσίας και καταπίεσης (κυβερνήτες, επιχειρηματίες, αστυνομικοί, σεκιουριτάδες κ.α.) είναι μια αντεπαναστατική πολιτική. Μία τέτοια χειραφέτηση των γυναικών είναι απατηλή, όσο απατηλή είναι η προοπτική ισότητας μέσα από την κοινωνική ανέλιξη των φτωχών, εφόσον γίνεται στη βάση μιας κοινωνικής δομής που στηρίζεται στην ανισότητα. Ο λόγος της αστικής υπερίσχυσης στόχο έχει την συστημική αφομοίωση της γυναικείας γραφειοκρατίας και προσωποκεντρικότητας και την αναχαίτιση του επαναστατικού δυναμικού της ευρείας μάζας των γυναικών.
Η «ανάληψη δύναμης» για τον προλεταριακό φεμινισμό σημαίνει την ισχυροποίηση των οργανώσεων λαϊκής ισχύος (σωματεία, συμβούλια/σοβιέτ, φοιτητικά κινήματα, λαϊκές συνελεύσεις, κ.α.) και παράλληλα την ισχυροποίηση της συμμετοχής και της αυτο-διεύθυνσης των γυναικών σε αυτές τις οργανώσεις. Η λαϊκή, δημοκρατική, ομοσπονδιακή και σοσιαλιστική ισχύς είναι η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί πλήρως τα πολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά δικαιώματα των εργαζόμενων γυναικών. Αλλά αυτή είναι μιά νέα δύναμη, μία δύναμη που ανθεί και θριαμβεύει (όπως μας δείχνει ο αγώνας στο Κομπάνι) μόνο πάνω στα συτνρίμμια του παλιού είτε φονταμελιστικού είτε αστικού καθεστώτος και πέρα από τα κοντόφθαλμα όνειρα «χειραφέτησης» του φιλελεύθερου φεμινισμού.

Για μια Διεθνιστική και Ταξική Τάση

Υπάρχουν αντιφάσεις στην επαναστατική διαδικασία, στο κουρδιστάν, αλλά και γενικά; Ναι. Οι αντιφάσεις επισημάνθηκαν σε τούτο το κείμενο. Αλλά η απάντηση δεν βρίσκεται ούτε στην υπεράσπιση ενός οικοδομήματος αστικοφιλελεύθερου ανεξάρτητου καθεστώτος, ούτε στην ψυχρή απουσία της διεθνιστικής αλληλεγγύης από έναν σεχταριστικό ελευθεριακό ρεφορμισμό. Η απάντηση βρίσκεται στην οργάνωση των επαναστατών αναρχικών ώστε να αναλάβουν δράση στην επαναστατική διαδικασία και να πραγματώσουν τα προτάγματά τους. Γι’αυτό το λόγο καλούμε στην συγκρότηση μιας Διεθνιστικής και Ταξικής Τάσης η οποία να μπορεί να συνδράμει το έργο της λαϊκής οργάνωσης και της τοπικής αντίστασης, με την διεθνιστική μαχητική αλληλεγγύη. Το καθήκον ετούτη τη στιγμή είνια να δράσουμε για να αναδιοργανώσουμε την επαναστατική ενωτική εναλλακτική, αναδεικνύοντας νέους ορίζοντες δράσης και οργάνωσης των εργατών στη συγκυρία της παγκόμιας κρίσης και για να ριζοσπαστικοποιήσουμε τον ταξικό πόλεμο.

Ελευθερία στον Κούρδικο Λαό!

Θάνατο στον Ιμπεριαλισμό και στο Ισλαμικό Κράτος!

Νίκη στις πολιτοφυλακές λαϊκής αυτοάμυνας!

Για τον Σοσιαλισμό και την Αυτοδιεύθυνση των μαζών!

Μπροστά ο Επαναστατικός Αναρχισμός!

Αναρχική Λαϊκή Ένωση (UNIPA)

Βραζιλία, Μάρτιος 2015

Το μεταφρασμένο κείμενο σε pdf

Kurds

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΟΥΡΔΟΙ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΣΥΝΟΡΑ 

 FREE KURDS DO NOT RECOGNIZE BORDERS
________________________________________________________________

IFB JIN MARTYRS

Κείμενο του BÖG για τη συντρόφισσα:
ΟΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΡΙΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΕΣ
ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΟΥ ISIS
ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΕΣ

Εϋλέμ Ατάς… Κατατάχθηκε στις «Ενωτικές Απελευθερωτικές Δυνάμεις» (BOG), ένοπλη επαναστατική δύναμη της Τουρκίας, όπου συμμετέχουν αγωνιστές από όλον τον κόσμο, για να πολεμήσουν το τουρκικό κράτος και τον ISIS.
Είχε πάει στη Ροζάβα θεωρώντας ότι εκεί χτυπάει η καρδιά του διεθνιστικού ταξικού αγώνα. Είχε σκοπό να γυρίσει στην Τουρκία για να συνεχίσει τον αγώνα ενάντια στον δίδυμο φασισμό του AKP και του ISIS.

Τα Άδανα η πόλη της. Και Τουρκμένισσα, δηλαδή από μια τουρκική φυλή… Ήταν φοιτήτρια. Εικοσιτριών χρονών.
Σκοτώθηκε στη μάχη για την απελευθέρωση του Μίνμπιτς, ανάμεσα στο Κομπάνι και στο Άφριν.

Ναι, υπάρχουν ακόμα κορίτσια στον κόσμο που πολεμούν και σκοτώνονται στα πεδία των τίμιων μαχών, επειδή έχουν καταλάβει ότι ο κόσμος δεν αλλάζει χωρίς επαναστατικό αγώνα για τα δίκαια των εργαζομένων και των καταπιεσμένων όπου γης .

Το επαναστατικό όνομα της Εϋλέμ, αυτό που πήρε στις BOG, ήταν «Τζεμρέ Χεβάλ». Το «Χεβάλ» σημαίνει: συντρόφισσα. Το «Τζεμρέ» σημαίνει κάτι σαν: «αλλάζει το κλίμα, μπαίνει η άνοιξη».
Κοιτάξτε το χαμόγελό της, για να δείτε ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα για την ανθρωπότητα.

ΕΫΛΕΜ ΑΤΑΣ (ΤΖΕΜΡΕ ΧΕΒΑΛ): ΑΘΑΝΑΤΗ

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΛΠΙΔΑ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

Ενωτικές Απελευθερωτικές Δυνάμεις (BÖG)

BOG

Ιούλης 2016

BOG JIN

 

Η τελετή της πεσούσης μαχήτριας του BÖG, Eylem Ataş (Εϋλέμ Ατάς)
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=_qYXODRFGKw[/youtube]
______________________________________________________________

 

 

ΑΖΙΖ

Μήνυμα του έλληνα αναρχικού συντρόφου Heval Odyssev, που πολέμησε για την επανάσταση στην Ροζάβα, στην εκδήλωση μνήμης που πραγματοποιήθηκε στο Πολυτεχνείο στις 7/10, για τον τον τούρκο κομμουνιστή επαναστάτη του BOG, Αζίζ Γκιουλέρ (Ρασίχ Κουρτουλούς):

 Ο κομμουνιστής σύντροφος Αζίζ Γκιουλέρ μέλος των Ενωτικών Απελευθερωτικών Δυνάμεων (BOG) έδωσε την ζωή του στη μάχη ενάντια στις φασιστικές συμορίες του ISIS και υπέρ της επανάστασης στη Ροζάβα και την Μ. Ανατολή. Για όσους τον γνωρίσαμε συστρατευμένοι στους κόλπους του Διεθνούς Τάγματος Ελευθερίας ως Ρασίχ Κουρτουλούς έμεινε αποτυπωμένος στη μνήμη μας ως ένας ασίγαστος μαχητής διεθνιστής επαναστάτης, στρατευμένος στον αγώνα, όπου αυτός τον καλούσε να παρουσιαστεί. Βρεθήκαμε από κοινού σε ίδια μέτωπα του αγώνα για την επανάσταση στη Ροζάβα. Χάσαμε κοινούς συντρόφους και κινδυνέψαμε από κοινές επιχειρήσεις του εχθρού. Η παρουσία και ο αγώνας του καταδεικνύουν σε όλο τους το μέγεθος το επαναστατικό πρόταγμα και την αυταπάρνηση που χαρακτήριζαν τον σύντροφο Ρασίχ Κουρτουλους. Η μνήμη του θα μείνει χαραγμένη μέσα στις καρδίες μας φωτίζοντας τον δρόμο του αγώνα, του διεθνισμού και της επανάστασης.
Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε στα απελευθερωμένα εδάφη της Ροζάβα ο ενθουσιασμός του είχε αποκτήσει διπλή όψη. Μια στη Ροζάβα και την άλλη στην Τουρκία όπου φουντώνει ξανά ο επαναστατικός αγώνας και πέφτουν από στοχευμένα πυρά επαναστατών οι μισθοφόροι του ταξικού εχθρού. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, μέσα από τους αγώνες που δίνουν από κοινού Τούρκοι και Κούρδοι επαναστάτες ενάντια στο ισλαμοφασιστικό κράτος του Ερντογάν, ο αγώνας του συντρόφου Ρασίχ Κουρτουλούς είναι ακόμη πιο επίκαιρος. Η διεθνιστική αλληλεγγύη και η σύνδεση των αγώνων και των επαναστατών ακόμη πιο σημαντική.

ΡΑΣΙΧ ΚΟΥΡΤΟΥΛΟΥΣ: ΠΑΡΩΝ!

Ζήτω η επανάσταση της Ροζάβα

Ζήτω το Διεθνές Τάγμα Ελευθερίας – Ζήτω το YPG/YPJ

Ζητω η διεθνιστική αλληλεγγύη.

Heval Odyssev
Αθήνα
7/10/2015

 

Η τελετή του πεσόντα διοικητή του BÖG, Aziz Güler (Αζίζ Γκουλέρ)

[youtube width=”468″ height=”379″]http://www.youtube.com/watch?v=sJRDoduddKc[/youtube]

______________________________________________________________

 

toyrk

______________________________________________
10408579_1598506560431161_4825429736330075276_n
11168184_1607991856149298_4316501873823799689_n

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *