Η απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο στις 21 Φεβρουαρίου 2016 από τις φυλακές Κορυδαλλού, επιχείρηση που πραγματοποίησε η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, ήταν μια επαναστατική πράξη, μια ενέργεια αντάρτικου για την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων. Ήταν μια ενέργεια συνέχισης της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα, απάντηση στις κατασταλτικές επιχειρήσεις του κράτους εναντίον της οργάνωσης αλλά και εναντίον άλλων συντρόφων πολιτικών κρατουμένων που βρίσκονται στις φυλακές για ένοπλη δράση και γι’ αυτό ήταν μια παραδειγματική πράξη αλληλεγγύης μεγάλης και μοναδικής σημασίας. Η επιχείρηση απόδρασης ήταν μια ενέργεια προς την κατεύθυνση συνέχισης της ένοπλης επαναστατικής δράσης, για την προώθηση του αγώνα για την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους, για την ανατροπή της πολιτικής των προγραμμάτων διάσωσης του καθεστώτος που έχει επιβάλει η τρόικα των υπερεθνικών αφεντικών της χώρας, ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, στους οποίους έχει προστεθεί και ο ESM, με την ψήφιση και εφαρμογή του γ’ μνημονιακού προγράμματος από την κυβέρνηση Σύριζα. Ο ένοπλος αγώνας στις σημερινές συνθήκες είναι πιο επίκαιρος και αναγκαίος από ποτέ. Η αποτυχία της επιχείρησης αυτής δεν θα μας λυγίσει. Θα αγωνιζόμαστε όσο ζούμε και όσο αναπνέουμε.
Ο Επαναστατικός Αγώνας έχει αποδείξει ότι έχει μείνει όρθιος όλα αυτά τα χρόνια παρά τα αλλεπάλληλα κατασταλτικά χτυπήματα και τις θυσίες, με το αίμα του συντρόφου Λάμπρου Φούντα που σκοτώθηκε σε συμπλοκή με αστυνομικούς στη Δάφνη σε προπαρασκευαστική ενέργεια της οργάνωσης στις 10 Μαρτίου 2010, με τις συλλήψεις μας ένα μήνα αργότερα στις 10 Απριλίου, παραμονές της υπογραφής του Α’ Μνημονίου, καθώς και τη σύλληψή μου στο Μοναστηράκι όπου τραυματίστηκα μετά από καταδίωξη και συμπλοκή με αστυνομικούς στις 16 Ιουλίου 2014. Ο Επαναστατικός Αγώνας έμεινε όρθιος γιατί αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μας στην οργάνωση – είμαστε οι πρώτοι που το κάναμε ως ένοπλη επαναστατική και αναρχική οργάνωση στην Ελλάδα – και γιατί υπερασπίσαμε την ίδια μας την ιστορία, τις ενέργειες της οργάνωσης καθώς και το σύντροφο Λάμπρο Φούντα που σκοτώθηκε για να μην περάσει το μνημόνιο και για να γίνει η κρίση ευκαιρία για την κοινωνική επανάσταση. Μείναμε όρθιοι ως οργάνωση γιατί αδιαφορήσαμε για το κόστος και το τίμημα, γιατί δεν προδώσαμε, δεν λιποτακτήσαμε, δεν κοιτάξαμε ο καθένας να σώσει τον εαυτό του τη στιγμή της καταστολής. Ακριβώς γιατί αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη μείναμε ζωντανοί ως οργάνωση στη φυλακή το 2010 – 11, δώσαμε μια πολιτική μάχη εναντίον του εχθρού στο 1ο ειδικό δικαστήριο όταν είχαμε αποφυλακιστεί λόγω παρέλευσης του δεκαοκτάμηνου, επιλέξαμε να μην παραδοθούμε στην φυλακή και περάσαμε στην παρανομία συνεχίζοντας τον ένοπλο αγώνα και την δράση της οργάνωσης.
Η επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα – Κομάντο Λάμπρος Φούντας στις 10 Απριλίου του 2014 εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας που είναι παράρτημα της ΕΚΤ, ενός από τους πιο λαομίσητους οργανισμούς του κουαρτέτου πλέον των υπερεθνικών αφεντικών και σε κτήριο που στεγαζόταν το γραφείο του μόνιμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ στην Ελλάδα, αφενός ακύρωνε την κατασταλτική επιχείρηση του 2010 και αφετέρου συνέχιζε τη στρατηγική της οργάνωσης που είχε εγκαινιαστεί το 2009 με τις επιθέσεις στα κεντρικά γραφεία και σε υποκατάστημα της Citibank, σε υποκατάστημα της Eurobank και στο Χρηματιστήριο Αθηνών. Εδώ και χρόνια ο Επαναστατικός Αγώνας βρίσκεται απέναντι στην αιχμή του δόρατος της κρατικής καταστολής αφού η αντιμετώπισή του όπως και γενικότερα της ένοπλης επαναστατικής δράσης αποτελεί μείζονα προτεραιότητα για την επιβίωση του καθεστώτος που επιδιώκει την εξάλειψη του εσωτερικού εχθρού για την απρόσκοπτη επιβολή και εφαρμογή των προγραμμάτων διάσωσης που αποτελούν πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας και εκκαθάρισης τμημάτων του πληθυσμού.