Ανοιχτή ενημέρωση σχετικά με την εχθρική στάση ορισμένων πολιτικών σχημάτων απέναντι στην κοινωνική και ταξική χειραφέτηση:
Εδώ και τρια χρόνια, η ΣΥνέλευση ΚΑτειλημμένων ΠΡΟσφυγικών (Λ.Αλεξάνδρας), που αποτελεί ένα εγχείρημα ταξικής-κοινωνικής αυτοοργάνωσης με ιδιαίτερα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά (συλλογική διαχείρηση της στέγης, κοινοτικές δομές, σύγκρουση με τις μαφίες, οριζόντια συνοργάνωση ντόπιων και μεταναστών, συμμετοχή σε μια πλειάδα κινηματικών διαδικασιών και δραστηριοτήτων, σε ένα ευρύ φάσμα του ταξικού ανταγωνισμού), έχει γίνει στόχος μιας παρατεταμένης και συνεχιζόμενης συκοφαντικής επίθεσης που αποσκοπεί ρητώς στην διάλυσή της.
Μέλη της ΑΣΜΠΑ συμμετέχοντας στον αγώνα της κοινότητας και των αλληλέγγυων στα Προσφυγικά, βρέθηκαν στο επίκεντρο μιας σύγκρουσης που αφορούσε την επιβίωση και την προοπτική του κινήματος αυτοοργάνωσης.
Από το 2013 είχε επισημανθεί ότι « θα έπρεπε να είναι αυτονόητη η κρισιμότητα μιας τέτοιας επίθεσης, όχι μόνο για την συνέχεια του συγκεκριμένου συλλογικού εγχειρήματος και των αντιστάσεων τις οποίες εμψυχώνει, αλλά πρωτίστως για τις προοπτικές κινηματικής συγκρότητησης τόσο των σχημάτων κοινωνικής αυτοοργάνωσης, όσο και των αναρχικών »[1].
«Στις 21 Φλεβάρη του ’13 υποδομές και μέλη της ΣΥΚΑΠΡΟ δέχτηκαν βίαιη επίθεση από την ομαδοποίηση των καταληψιών που την συκοφαντούσαν τους προηγούμενους μήνες. Η βίαιη επίθεση είχε την υποστήριξη και την ενεργό συμμετοχή ανθρώπων που δεν κατοικούν στα προσφυγικά, μεταξύ των οποίων και μέλη σχημάτων του αντιεξουσιαστικού «χώρου». Το συγκεκριμένο συμβάν ήταν ένα αποκορύφωμα της υπονομευτικής προπαγάνδας που είχε προηγηθεί, ήταν η καθαρή όψη των εχθρικών προθέσεων.
Αφορμή για την βίαιη επίθεση ήταν η έξωση ενός χασισέμπορου από τα σπίτια της ΣΥΚΑΠΡΟ, ο οποίος όντας οικονομικός πρόσφυγας φαινόταν κατάλληλος για μια φιλανθρωπική ευαισθητοποίηση ενάντια στην συνέλευση, δίνοντας συγχρόνως άλλοθι στην εκμεταλλευτική δραστηριότητά του. Η ηθικολογική επίθεση επιδίωκε να θωρακίσει την βίαιη παρέμβαση, εμπεδώνοντας την απομόνωση της ΣΥΚΑΠΡΟ από τους αναρχικούς και το κοινωνικό κίνημα. Η επίκληση μιας έκτακτης ανάγκης ήταν το πρόσχημα για την βίαιη κορύφωση της επίθεσης. Ας σημειώσουμε, ότι η συνέλευση είχε προσφερθεί στο πρώην μέλος της να το βοηθήσει να βρει στέγη έξω από τις υποδομές της, με δεδομένο ότι παρότι θα μπορούσε και μόνος του να μπει σ’ένα άδειο σπίτι στην γειτονιά, ο ίδιος δεν αναλάμβανε την ευθύνη να το κάνει. Κανείς από τους επιτιθέμενους ενάντια στην συνέλευση δεν ανέλαβε πρωτοβουλία με προτεραιότητα την στέγαση του μετανάστη. Ο τελευταίος βρήκε υποστήριξη ακριβώς και αποκλειστικά επειδή επέμενε να ιδιοποιηθεί συλλογικό χώρο. Η υπόθεση της στέγασης ενός ανθρώπου έγινε σημείο σύγκρουσης, όχι λόγω μιας κατ’επίφαση ανθρωπιστικής κρισιμότητας, αλλά λόγω του πολιτικού διακυβεύματος. Ήταν μια θεαματική ευκαιρία να πληγεί η αυτονομία του κοινωνικού εγχειρήματος.»[1]
Στην συγκεκριμένη βίαιη επίθεση συμμετείχε τουλάχιστον ένα μέλος της ομάδας ΚΑΘΟΔΟΝ, η οποία ακολούθως, υπερασπίστηκε με κείμενό της τις ενέργειες του συγκεκριμένου ατόμου και συνολικά την επίθεση στην ΣΥΚΑΠΡΟ.
«Η πολιτική συντροφικότητα επιτέθηκε άμεσα στην κοινωνική συλλογικότητα, χωρίς καμία κινηματική εγγύηση, χωρίς κανέναν ανοιχτό πολιτικό διάλογο, χωρίς καν μια ερώτηση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, αντί η πολιτική αυτοοργάνωση των αναρχικών να εισχωρεί στο καθημερινό κοινωνικό πεδίο ριζοσπαστικά, το αποπολιτικοποιεί και καλύπτει την ιδιώτευση, ακόμα και με την βία. …
Ο νεποτισμός αναβιώνει όπου κάποιοι εκμεταλλεύονται παρακαταθήκες αγώνων και πολιτικούς δεσμούς για ατομικά ωφέλη. Ο νεποτισμός αναβιώνει όταν οι πολιτικοί σχηματισμοί στηρίζουν ή και επιχειρούν να επιβάλουν ιδιωτικά συμφέροντα πάνω στις κοινωνικές διεργασίες. …
Ο σεχταρισμός είναι ένας χρηστικός συνεταιρισμός των ιδιωτών μέσα στο αντιστασιακό κίνημα και μόνο τέτοια συλλογικότητα θέλουν οι πολέμιοι ενάντια στην ΣΥΚΑΠΡΟ, γι’αυτό δεν δίστασαν να επιστρατεύσουν τα πιο ποταπά μέσα. Με μόνο κοινό κίνητρo την εχθρότητά τους ενάντια σε μια συνέλευση αγώνα συναντήθηκαν στην μικροπολιτική ίντριγκα, στην υπονόμευση συλλογικών προσπαθειών, στην υπόθαλψη διαλυτικών φαινομένων, στην καλλιέργεια εμπάθειας, στην επίκληση και εκμετάλλευση άλλων καταπιεσμένων (μεταναστών) και στον τραμπουκισμό. Οι ποταπές, δόλιες μεθοδεύσεις αποτελούν το σύνορο των ποταπών κινήτρων του εσωστρεφούς κανιβαλισμού.
Η ιδιοτέλεια των προθέσεων ενώνει μόνο πρόσκαιρα, οπότε επιτρέπει την εκμετάλλευση πολιτικών δεσμών, κινηματικών διαδικασιών και ανθρώπων, που μετά εγκαταλείπονται. Ο τυχοδιωκτισμός ενός αντιδραστικού συνασπισμού χωρίς κανένα κοινωνικό-πολιτικό πρόταγμα συνεπάγεται την ανευθυνότητα των εμπλεκόμενων ως προς τις θέσεις που έχουν εκφράσει (σε πολλά σημεία αντιφατικές αναμεταξύ τους), ως προς τον βαθμό συμμετοχής τους, ως προς τις πράξεις τους και ως προς τα αποτελέσματά τους. Είναι ασήμαντο το ότι ορισμένοι ήθελαν εξαρχής να διαλύσουν μια συλλογικότητα και να προκαλέσσουν διχόνοια στο κίνημα, ενώ άλλοι μπήκαν αντανακλαστικά στο άθλιο παιχνίδι για να υπερασπιστούν σεχταριστικά, εξίσου ανήθικα και αντικινηματικά, τους κοντινούς συντρόφους τους. Αφού βουτάνε παρέα στον ίδιο βούρκο και τελικά δίνουν από κοινού πολιτική κάλυψη στην κυριαρχία των σεχταριστικών δεσμών σε όλα τα επίπεδα αυτοοργάνωσης, ενάντια στην ανοιχτή συντροφικότητα, την ισονομία και το μοίρασμα μέσα στην συλλογικότητα και ενάντια στην κινηματική δυναμική. …
Η φατριαστική εχθρότητα βρίσκει το υπέδαφος της μέσα στον «χώρο» στην διαλυτική κυριαρχία των προσωπικών δεσμών και στην απαξίωση της ανοιχτής συνοργάνωσης για χάρη του σεχταρισμού της παρέας ή της ομάδας, που κατακρημνίζουν την συντροφικότητα στην επιλεκτικότητα και εφαρμόζουν μια φαρισαϊκή αντίληψη του δικαίου. Η μικροπολιτική κάλυψη της βίαιης επίθεσης στην ΣΥΚΑΠΡΟ ήταν μια αντίδραση αυτοσυντήρησης αυτού του πολιτισμικού περιβάλλοντος κι εξαυτού τα πολιτικά χαρακτηριστικά της είναι ευθαρσώς αντικινηματικά, αντικοινωνικά, εώς και προβοκατόρικα. Άλλωστε, το πλέγμα προστασίας των πολέμιων της συνέλευσης και η εκτατική απόπειρα απομόνωσής της συγκολλούν τα νήματα του φατριασμού με την παρασκηνιακή διακίνηση πληροφοριών. Σ’αυτό το πλαίσιο η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για όσα έχουν διαπραχθεί είναι κάτι παραπάνω σπό κενή νοήματος, είναι μια αλαζονική χλεύη ενάντια στον αγώνα για την ταξική ανασυγκρότηση, ενάντια στον αγώνα για την πολιτική ενότητα των αναρχικών σε μια επαναστατική προοπτική. …
Οι αντικοινωνικές μικροπολιτικές παρεμβάσεις ενάντια στην ΣΥΚΑΠΡΟ κι ενάντια στην ανοιχτότητα των κινηματικών δεσμών εκδιπλώθηκαν όταν κι επειδή η συγκεκριμένη συνέλευση υπερασπίστηκε τα ριζοσπαστικά πολιτικά χαρακτηριστικά της.»[1]
Οπότε, η αντικοινωνική, αντικινηματική, αυταρχική και προβοκατόρικη στάση της ομάδας ΚΑΘΟΔΟΝ έχει εκφραστεί κι έχει στιγματιστεί ανοιχτά στο αυτοοργανωμένο κίνημα αρκετό καιρό τώρα.
Η ΑΣΜΠΑ συνυπήρξε με την ΚΑΘΟΔΟΝ σε δεσμευτικές πολιτικές διαδικασίες αφότου μπήκε στο εγχείρημα για την συγκρότηση Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης (για συντομία, ΑΠΟ). Εξηγήσαμε το φαινομενικά παράδοξο σ’ ένα κείμενο απολογισμού μιας πανελλαδικής συνάντησης της ΑΠΟ:
«Η αλήθεια είναι ότι σύντροφοι της ΑΣΜΠΑ έχουν συκοφαντηθεί με τον πλέον αισχρό και προβοκατόρικο τρόπο κι έχουν γίνει και στόχος της βίας των συκοφαντών στο πρόσφατο παρελθόν. Η συλλογικότητα που μας κατηγορεί για συκοφαντία στήριξε εμπράκτως και εγγράφως αυτές τις πρακτικές. Παρόλαυτά, ήταν μια από τις τέσσερις ιδρυτικές συλλογικότητες του εγχειρήματος της ΑΠΟ. Ως ΑΣΜΠΑ κατανοήσαμε την πρόταση για την ΑΠΟ ως μια ανοιχτή, αλλά με συγκεκριμένους πολιτικούς όρους, οριζόντια διεργασία πολιτικής συνοργάνωσης. Στην πρόταση για την ΑΠΟ δεν αναγνωρίσαμε ούτε σεχταριστικά στεγανά, ούτε ιεραρχίες. Όχι γιατί δεν μεταφέρει ο καθένας τις παθογένειές του, αλλά γιατί αντιληφθήκαμε ότι η πρόταση ενέχει μια ισχυρή δυναμική στην κατεύθυνση του συλλογικού ξεπεράσματός τους. Αναγνωρίζοντας τον εαυτό μας, την συλλογικότητά μας μέσα στο συγκεκριμένο συλλογικό όραμα και δίνοντας αξία στο πρόταγμα της ΑΠΟ δεν θα μπορούσαμε να το χαρίσουμε στην συντηρητική ανάδραση, απ’όπου κι αν προέρχεται (ενδεχομένως κι από εμάς τους ίδιους). Θα μπορούσαμε να αποστασιοποιηθούμε και να διεξάγουμε μια σκληρή πολεμική ενάντια σε μια πολιτική ομάδα που σε μια συγκεκριμένη συνθήκη τάχθηκε εχθρικά απέναντι σ’ένα πεδίο αγώνα ή και σε όποιους της προσφέρουν πολιτικά άλλοθι. Αλλά τότε θα προδικάζαμε μοιρολατρικά το άδοξο τέλος του πολιτικού προσανατολισμού μας. Επιλέξαμε το αντίθετο: Αταλάντευτη αποφασιστικότητα για την συγκρότηση ενός οργανωμένου κινηματικού αναρχικού πόλου, για την κοινωνική επανάσταση, για την αναγκαία ενότητα στην δράση. Πολιτική σοβαρότητα και συντροφικότητα. Εμπιστοσύνη και συνέπεια προς τις κοινές συμφωνίες. Ευθύτητα και συνθετική εργασία στον πολιτικό διάλογο. Κριτική εξέταση και ανοιχτή συζήτηση των ζητημάτων που εγείρονται από τους πραγματικούς αγώνες, στα πλαίσια του εξελισσόμενου κοινού πολιτικού διαλόγου.»[2]
Έτσι θέσαμε προς κρίση μέσα στον συλλογικό πολιτικό-οργανωτικό διάλογο, την στιγμή που διαμορφωνόταν το σχετικό πολιτικό πλαίσιο, τις θέσεις της ΚΑΘΟΔΟΝ που αφορούσαν την έμπρακτη στάση της ενάντια στο κοινωνικό κίνημα και κατά συνέπεια την σχέση της ΑΠΟ με τις ταξικές-κοινωνικές αντιστάσεις.
«… ορισμένες θέσεις που είχαμε κατακτήσει μέσα στην ταξική-κοινωνική πάλη πριν την συγκρότηση της συλλογικότητάς μας και τις οποίες εξελίξαμε στην συνέχεια συλλογικά εκφράζουν την αντίληψή μας πάνω σε κρίσιμα ζητήματα της ΑΠΟ με έναν τρόπο γειωμένο στην πραγματικότητα που έχουμε βιώσει, όντας σε απόλυτη συνάφεια με τις θέσεις και τους στόχους που έχουμε ήδη συμφωνήσει στην ΑΠΟ και μ’ένα βλέμμα στα επερχόμενα διακυβεύματα της πάλης. Μ’ένα τέτοιο πολιτικό σκεπτικό φροντίσαμε να μην κάνουμε αναφορές σε πρόσωπα, σε πολιτικά σχήματα και σε συμβάντα, αλλά μόνο σε πολιτικές θέσεις και στάσεις. …
Στην συγκεκριμένη περίπτωση η αναφορά μας ήταν σε θέσεις που δεν έχουν κατατεθεί ευθέως μέσα στην ΑΠΟ. Ωστόσο, δεν έχουν πάψει να αποτελούν πολιτικές θέσεις μιας συλλογικότητας (της ΚΑΘΟΔΟΝ), αφού έχουν εκφραστεί δημόσια και δεν έχουν ανακληθεί από την συγκεκριμένη συλλογικότητα.»[2]
«Κατόπιν των παραπάνω, η αναγκαία κρίση ήρθε επειδή είχαμε θίξει ευθέως ορισμένες αμοραλιστικές-αντικοινωνικές, καιροσκοπικές-αντικινηματικές και βαθυά αντεπαναστατικές θέσεις όπως είχαν εκφραστεί στο παρελθόν από την συλλογικότητα ΚΑΘΟΔΟΝ. …
Το σαφές πλαίσιο της ατζέντας μέσα στο οποίο έγιναν οι τοποθετήσεις μας προσδιορίζει την αμεσότητα ή το άκαιρο της κάθε κριτικής. Δεν θέσαμε ζήτημα ΚΑΘΟΔΟΝ, αλλά ζήτημα πολιτικών θέσεων και συνέπειας προς αυτές. Αυτό σημαίνει ευθύτητα πάνω σε μια εξελικτική προοπτική συγκρότησης ομοσπονδιακής οργάνωσης. Και αντιμετωπίσαμε την θρασύτητα μιας απόπειρας κουκουλώματος του ριζικών αντιθέσεων μέσα στην ΑΠΟ.»[3]
Ένα σύνολο συμμετεχόντων πολιτικών ομάδων μαζί με την ΚΑΘΟΔΟΝ, αφού είχαν ήδη θέσει εκτός ουσιαστικού διαλόγου ορισμένα ζητήματα κρίσιμα για την ομοσπονδιακή πολιτική συγκρότηση, στα οποία η ΚΑΘΟΔΟΝ βρισκόταν εκτεθειμένη, επιχείρησαν να εξαφανίσουν την κριτική στο απαράδεκτο παράδειγμα της συγκεκριμένης ομάδας, διεκδικώντας την λογοκρισία κειμένων της ΑΣΜΠΑ που είχαν κατατεθεί στα ανάλογα πεδία του έγγραφου διαλόγου της ΑΠΟ.
«Οι αναρχικοί οφείλουν να μην διστάζουν να απαντούν στην κριτική, ακόμα και στην κακεντρεχή. Όποτε κληθούμε έχουμε ευθύνη να εξηγήσουμε και να υπερασπιστούμε ή να αποχωριστούμε το παρελθόν μας με σαφήνεια. Ακόμα περισσότερο αν από την αποσαφήνιση της σχέσης μας με τα πεπραγμένα εξαρτάται το προχώρημα του κοινού αγώνα. Ως ΑΣΜΠΑ είμαστε διαρκώς έτοιμοι να το πράξουμε όχι μόνο για ότι αφορά την συλλογικότητά μας, αλλά και για τις πράξεις του κάθε μέλους της. Το ίδιο απαιτούμε από τους συντρόφους μας, γιατί θέλουμε να σταθούμε μαζί στον δρόμο.
Η ΚΑΘΟΔΟΝ απαίτησε την λήθη χωρίς να αναιρεί τις θέσεις που είχε εκφράσει στο παρελθόν, επικαλέστηκε υποκριτικά την ολομέλεια ως μπαμπούλα ενώ επιδίωκε την αποφυγή κάθε σχετικού διαλόγου και τελικά πυροδότησε ένα πλήθος συντηρητικών αντανακλαστικών, που ξεπέρασαν σε παραλογισμό και υποκρισία το αίτημά της. …
Οι θέσεις που εκφράστηκαν από πολλές συλλογικότητες την πρώτη μέρα της συνάντησης του Νοέμβρη …, αφήνουν έκθετη την ΑΠΟ απέναντι στο ταξικό-κοινωνικό κίνημα, αφού υποθάλπτουν όχι μόνο την ΚΑΘΟΔΟΝ που προσπαθεί να κρυφτεί αντί να εξηγήσει τις θέσεις της, αλλά υποθάλπτουν και τις ίδιες τις θέσεις που έχουν ήδη στραφεί ενάντια στον ταξικό-κοινωνικό αγώνα. Το κουκούλωμα μιας ριζικής πολιτικής σύγκρουσης πάνω στα επίμαχα σημεία του πολιτικού αμοραλισμού και της σχέσης των αναρχικών με το κοινωνικό μέτωπο, με ή χωρίς ψαλίδισμα, καταγράφεται ως σημείο θεμελιακής πολιτικής κρίσης για όποιους θέλουν να στέκονται στην μεθοριακή γραμμή της αντικρατικής-αντικαπιταλιστικής πάλης από την προλεταριακή-κοινωνική πλευρά. …»[3]
Ορισμένες πολιτικές ομάδες, ενώ αναγνώριζαν ευθέως το δίκαιο του αυτοοργανωμένου κοινωνικού εγχειρήματος που βαλλόταν από αντικοινωνικές και αντικινηματικές ενέργειες, όπως το είχαν αναγνωρίσει και μέσα στα γεγονότα, υπερθεμάτισαν την εκβιαστική απαίτηση λογοκρισίας, υποστηρίζοντας ευθαρσώς ότι η συγκεκριμένη σύγκρουση πρέπει να μην εσωτερικευτεί στην ΑΠΟ για να μην θιγεί η ενότητα του κυοφορούμενου ομοσπονδιακού πολιτικού εγχειρήματος. Και άλλες πολιτικές ομάδες, που επίσης στο παρελθόν είχαν αναγνωρίσει το δίκαιο της αυτοπροστασίας των οριζόντιων συλλογικοτήτων απέναντι σε αντικοινωνικές πρακτικές, όπως το εμπόριο ναρκωτικών, τοποθετούμενες στην ΑΠΟ επικαλέστηκαν αυθαίρετους τυπικούς όρους προκειμένου να προσπεράσουν την ηθικοπολιτική κρίση.
«Αναπόφευκτα καλούμαστε όλοι να κρίνουμε ποιοί αγιάζουν τα μέσα και για ποιους σκοπούς.»[2]
Το γεγονός ότι η πολιτική υπεράσπιση της ταξικής-κοινωνικής συλλογικοποίησης και χειραφέτησης και πόσο μάλλον η έμπρακτη αλληλεγγύη, μπήκαν στο ζύγι και βρήκαν απέναντί τους την επίπλαστη κομματική ενότητα με την ανοχή όλων σχεδών των πολιτικών ομάδων της ΑΠΟ, σήμανε ότι η συγκεκριμένη απόπειρα αναρχικής πολιτικής συγκρότησης, μεταφέροντας το βαρύ έρμα του πολιτικού ελιτισμού, έστρεψε την πλώρη της 180ο σε σχέση με τους διακηρυγμένους σκοπούς της, με συνέπεια την καθήλωσή της στις αγεφύρωτες αντιθέσεις του καιροσκοπισμού.
Η ΑΣΜΠΑ διαχωρίστηκε από αυτόν τον εξευτελιστικό για το κοινωνικό κίνημα διάλογο, πριν η ζυγαριά του κομματικού ενάντια στο κοινωνικό γίνει επίσημη διαδικασία. Σε μια συνεδρίαση το ζήτημα της λογοκρισίας πήρε δεύτερη μοίρα μπροστά στην δηλωμένη υποτίμηση του κοινωνικού αγώνα. Ήταν πλέον ασήμαντο ποια άποψη θα επικρατούσε μέσα σ’ ένα καθολικά αμοραλιστικό περιβάλλον.
«Η αποχώρησή μας (από την ΑΠΟ) ήταν μια πολιτική συνέπεια ορισμένων στάσεων που εκφράστηκαν από ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών συλλογικοτήτων από την πρώτη μέρα της συνάντησης του Νοέμβρη. Η καιροσκοπική συγκάλυψη των θέσεων της ΚΑΘΟΔΟΝ τις οποίες είχαμε θίξει με τον πιο πολιτικά άμεσο τρόπο, αποτέλεσε την κατακλείδα. …»[3]
Το πολιτικό συγχωροχάρτι που προσέφεραν οι παραμένουσες ομάδες της ΑΠΟ προς την ΚΑΘΟΔΟΝ για τα εχθρικά προς το οριζόντιο κίνημα πεπραγμένα της, σίγουρα ήταν ανίκανο να επιβάλει την αδρανοποίηση και την σιωπή εκείνων που παλεύουν αταλάντευτα για την χειραφέτηση της ταξικής βάσης με ελευθεριακούς κοινωνικούς όρους. Όταν η ΚΑΘΟΔΟΝ εισήλθε στην σειρά συζητήσεων που είχε καλέσει η αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti με θέμα «σχετικά με τη νέα συνθήκη μετά την εναλλαγή στην διακυβέρνηση και η χάραξη της στρατηγικής μας ως αναρχικοί», η ΑΣΜΠΑ, που είχε τοποθετηθεί ήδη στον συγκεκριμένο διάλογο και παρακολουθούσε την εξέλιξή του, ενημέρωσε για την παρουσία μιας ομάδας που έχει ταχθεί με έργα και λόγια ενάντια στο αυτοοργανωμένο κοινωνικό κίνημα. Ζητήσαμε τις θέσεις επί του προκειμένου, απ’ όσους γνώριζαν τα γεγονότα, αφού δεν βρεθήκαμε σε μια συνέλευση διάφορων πολιτικών τάσεων και απροσδιόριστων ατόμων, αλλά σε έναν διάλογο αναρχικών που συνέκλιναν στην κεντρική πρόταξη της κοινωνικής-ταξικής χειραφέτησης. Το σύνολο των ομάδων που όντας ενταγμένες στην ΑΠΟ, τουλάχιστον μέχρι την αποχώρηση της ΑΣΜΠΑ, γνώριζαν την πολιτική βαρύτητα του προβλήματος, έκαναν ένα βήμα ακόμα προς τον βάλτο του καιροσκοπισμού και τη νομιμοποίηση των επιθέσεων στο ταξικό-κοινωνικό κίνημα. Αρνήθηκαν την ύπαρξη του προβλήματος κι έτσι, επισφράγισαν ανοιχτά την συμμετοχή τους στην συγκάλυψη των αντικοινωνικών, αντικινηματικών και προβοκατόρικων θέσεων και πρακτικών μιας ομάδας που εμφανίζεται με μια προβιά αναρχίας και ταξικών-κοινωνικών αναφορών.
Την ίδια στιγμή που η τελευταία προσπάθεια συγκρότησης ενός ομοσπονδιακού αναρχικού πόλου ξέπεφτε στην συντηρητική-αντιδραστική κομματική περιχαράκωση, οι συν-εταιρισμένοι ιδιώτες που προσβλέπουν στην διάλυση της αυτοοργανωμένης κοινότητας των Προσφυγικών, επανεμφανίστηκαν με τρόπο παρακρατικό. Η υπονομευτική προπαγάνδα ενάντια στην αυτοοργανωμένη κοινότητα των Προσφυγικών και η κατασυκοφάντηση και στοχοποίηση αγωνιστών της ΑΣΜΠΑ, που κορυφώνεται σ’ ένα γενικότερο αντιαναρχικό μένος, πήρε αναβαθμισμένη μορφή, εκφραζόμενη δημόσια και μαζικά πριν μερικούς μήνες. DIY(;) COINTELPRO [4].
Επισημαίνουμε πάλι ό,τι είχε καταδειχτεί κι ό,τι είχε προταχθεί μετά τις πρώτες επιθέσεις: «Η επίθεση στην ΣΥΚΑΠΡΟ επιδιώκει να κλονίσει την εμπιστοσύνη όλων μας, της κοινότητας των προσφυγικών, των συντρόφων και των αλληλέγγυων προς το συγκεκριμένο κοινωνικό εγχείρημα, των αγωνιζόμενων για την ταξική ανασυγκρότηση, των συλλογικοτήτων αντίστασης και αυτονομίας, των αναρχικών, την εμπιστοσύνη όλων προς μια κοινή προοπτική ανατροπής. Χωρίς την εμπιστοσύνη μένει το σύνορο της ιδιώτευσης. Ανταγωνιστικά, να συνεχίσουμε να οικοδομούμε την κοινωνική απελευθέρωση στην βάση της ελεύθερης ανοιχτής κουμούνας, αποδομώντας τον κόσμο της γενικευμένης απομόνωσης, της εκμετάλλευσης, του κανιβαλισμού. Ο καθημερινός αγώνας πάνω στην πλάστιγγα των αντικειμενικών συσχετισμών είναι το πολυτεχνείο της αυτομόρφωσης. Η συνέλευση και η κοινότητα των κατειλημμένων προσφυγικών έχουν καταθέσει το παράδειγμά τους. …»[3]
Η ανώνυμη συκοφαντία και απειλή, που αποτελεί έκδηλη προβοκάτσια και κλιμάκωση της παρασκηνιακής φατριαστικής υπονόμευσης, αντιμετωπίζεται με το προσπέρασμά της. Ο διάφανος βίος των κοινοτήτων που χτίζουμε δεν προσβάλεται και δεν κινδυνεύει από τον βούρκο της ιδιώτευσης.
Η αντικοινωνική και η αντικινηματική δραστηριότητα μέσα στους χώρους αγώνα και η επιθετικότητα ενάντια σε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αντίστασης αντιμετωπίζεται με τους τρόπους και τα μέσα άμυνας που τους αναλογούν. «Η πολιτική φρόνηση και η υπομονή που απαιτεί η εμπιστοσύνη στις συλλογικές διαδικασίες δεν σημαίνουν ανοχή στην συκοφαντία και στον τραμπουκισμό.»[1] Ο αποκλεισμός τέτοιων υποκειμένων, ατομικών ή συλλογικών, από τους προσβαλόμενους χώρους, αλλά και από τις πολιτικές διαδικασίες του οριζόντιου κινήματος, είναι αναγκαίος και εκφράζει την αδιαπραγμάτευτη αξία της ανοιχτής και ισότιμης αλληλεγγύης, σε ρήξη με τα τυχοδιωκτικά ανεμομαζώματα, τις εκλεκτικές συγγένειες και τον κανιβαλικό φιλελευθερισμό.
Οι κοινότητες αγώνα έχουν κάθε λόγο και κάθε δίκιο να εκδιώκουν αποτελεσματικά εκείνους που έχουν σταθεί αντικοινωνικά και αντικινηματικά μέσα σε γειτονιές αντίστασης και αυτοοργάνωσης, όπως στα Προσφυγικά. Όπως πρόσφατα εκδιώχθηκαν από πορεία στην Πάτρα άτομα που είχαν εκδηλώσει τραμπούκικες πρακτικές μέσα σε συλλογικές διαδικασίες. Όπως λίγο παλαιότερα αποκλείστηκαν από ένα συντονιστικό αγώνα άτομα που είχαν προβεί σε αντικοινωνικές ενέργειες σε αυτοοργανωμένους χώρους (Γιάννενα, Ηγουμενίτσα). Ακόμα περισσότερο, εκεί που βάλλονται όχι μόνο οι ελευθεριακές αξίες και οι κινηματικές διαδικασίες, αλλά επιπλέον, η συλλογικοποίηση και η χειραφέτηση της ταξικής βάσης, η αντιμετώπιση τέτοιων στάσεων γίνεται επιτακτική.
Η περιχαράκωση των πολιτικών σχημάτων απέναντι στις επιθέσεις που δέχεται η ταξική-κοινωνική βάση και οι αγώνες της, όχι μόνο δεν τα προστατεύει από τις αναπόφευκτες ρήξεις, αλλά αντιθέτως αναπαράγει τον κατεστημένο κανιβαλικό κατακερματισμό. Σ’ αυτό το σημείο η απόπειρα αναρχικής πολιτικής ομοσπονδιοποίησης έδειξε τα όριά της: «Αντισυντροφική, αντικινηματική και κατά βάθος αυτιστική αδιαφορία για τις ριζικές αντιθέσεις που εκφράστηκαν μέσα στην ΑΠΟ. Η επίφαση μιας έριδας μεταξύ συλλογικοτήτων, όχι μόνο δεν μπορούσε να προστατεύσει την διαδικασία, αλλά επιβεβαίωσε εντελώς αμοραλιστικά ότι ο βαθμός πολιτικής ωριμότητας πολλών συναγωνιστών φτάνει μέχρι την αντίληψη ότι οι πολιτικές αντιπαραθέσεις ξεκαθαρίζονται στην από πίσω γωνία. Αφού λοιπόν οι συλλογικές διαδικασίες δεν μπορούν να αποφανθούν, ας επιστρέψουμε εκεί που επιβιώνει ο πιο αποφασιστικός. …»[3]
Εκείνοι που άμεσα ή έμμεσα, όπως ορισμένες ομάδες της «Συνέλευσης Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση», δίνουν χώρο ανοχής σε υπονομευτές, τραμπούκους και προβοκάτορες του ταξικού-κοινωνικού κινήματος, καθίστανται υπόλογοι στο επαναστατικό πολιτικό κίνημα και στους αγωνιζόμενους προλετάριους. Μάλιστα, όταν οι αντικινηματικές και αμοιβαία οι κομματικές μεθοδεύσεις συγκαλύπτονται πίσω από έναν ταξικό-κοινωνικό λόγο, η σύγχυση, η διαλυτικότητα και ο κανιβαλισμός που επιφέρουν μπορούν να πάνε πολύ βαθύτερα από εκεί που μπορεί να φτάσει ο καχεκτικός ατομικισμός κι ο σεχταριστικός ελιτισμός.
Τα κούφια προτάγματα είναι ανεπαρκή για να δημιουργήσουν κίνημα. Στους τόπους σύγκρουσης με το κράτος, την ιδιοκτησία και τον πολιτισμό της εκμετάλλευσης, της απομόνωσης και του κανιβαλισμού χτίζεται το ταξικό-κοινωνικό κίνημα. Ένα οργανωμένο επαναστατικό αναρχικό κίνημα μπορεί να αναπτυχθεί μόνο σε συνάφεια με τις προλεταριακές-κοινωνικές κατακτήσεις.
Υποσημειώσεις:
1. Κείμενο συντρόφου που κοινοποιήθηκε σε συλλογικότητες του οριζόντιου κινήματος τον Αύγουστο το ’13: Για την σύγκρουση που ανοίχτηκε με επίκεντρο την Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών. Για την υπεράσπιση του συλλογικού απελευθερωτικού αγώνα και της επαναστατικής προοπτικής του. https://asmpa.espivblogs.net/2015/06/03/462/
2. Απολογιστικό κείμενο της ΑΣΜΠΑ μέσα στον διάλογο της ΑΠΟ (Νοέμβρης 2014) https://asmpa.espivblogs.net/2015/06/03/apo-11-14/
3. Κείμενο αποχώρησης της ΑΣΜΠΑ από την ΑΠΟ (Γενάρης 2015) https://asmpa.espivblogs.net/2015/06/03/apo-final-declaration/
4. COINTELPRO ήταν ο τίτλος ενός προγράμματος του FBI (COunter INTELligence PROgram) που λειτούργησε επισήμως από το 1956 μέχρι το 1974. Στόχος του ήταν η αποδυνάμωση, η αδρανοποίση και τελικά η εξάλειψη των κινημάτων. Κύριος στρατηγικός άξονας του συγκεκριμένου προγράμματος ήταν η εσωτερική υπονόμευση των στοχοποιημένων οργανώσεων, μέχρι την αλληλοεξόντωση των αγωνιστών και βασικά εργαλεία του ήταν η μαύρη προπαγάνδα, η διασπορά φημών, η προβοκάτσια, οι συγκαλυμένες δολοφονίες, η ποινικοποίηση και οι αστυνομικές εκτελέσεις. Το πρόγραμμα εφαρμόστηκε με αξιοσημείωτα αποτελέσματα ενάντια στο Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων για την Αυτοάμυνα και έχει συσχετιστεί και με την δολοφονία του Malcolm X.
Αναρχική Συλλογικότητα για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση
2/6/2015
_____
Με αφορμή την δημόσια κριτική από την πολιτική ομάδα Galean@s:
Στις 3 Ιουνίου 2015 δημοσιοποιήσαμε με mail προς κινηματικά σχήματα και με ανάρτηση στις Ανακοινώσεις στο athens.indymedia (.org/post/1545016) μια ανοιχτή ενημέρωση σχετικά με την εχθρική στάση ορισμένων πολιτικών σχημάτων απέναντι στην κοινωνική και ταξική χειραφέτηση. Στις 2 Αυγούστου 2015 η πολιτική ομάδα Galean@s ανάρτησε στην ίδια δημόσια τοποθεσία μια απάντησή της στο προαναφερόμενο κείμενό μας (athens.indymedia.org/post/1547739).
Με αφορμή την συγκεκριμένη επώνυμη δημόσια κριτική η συλλογικότητά μας αποσαφηνίζει ανοιχτά ορισμένα δεδομένα:
1. Η Α.Σ.Μ.Π.Α. δεν έχει «προβληματικές προσωπικές σχέσεις» με κανένα εγχείρημα. Ακριβέστερα, η πολιτική συλλογικότητά μας δεν έχει προσωπικές σχέσεις με κανέναν, παρά μόνο πολιτικές. Αντιλαμβανόμαστε, ερχόμαστε σε επαφή και αντιμετωπίζουμε τα οποιαδήποτε άτομα ως υποκείμενα του ταξικού ανταγωνισμού κι ως συμμέτοχους συλλογικών διεργασιών.
2. Η Α.Σ.Μ.Π.Α. έχει διακηρύξει με πολλούς τρόπους, με κείμενα, αφίσες, τοποθετήσεις σε συνελεύσεις και σε οργανωτικές διαδικασίες και πρωτίστως με την έμπρακτη διαθεσιμότητα της και την συνεπή αυτοθυσία των μελών της, ότι το επαναστατικό κίνημα χτίζεται μέσα από την πλέρια, μη ανταλλάξιμη και απροκατάλυπτη μαχητική αλληλεγγύη των καταπιεζόμενων. Η ανοιχτή αλληλεγγύη είναι ο δρόμος για να διασυνδεθούμε σε μια συνολική επαναστατική κατεύθυνση.
Όποτε δέχτηκε επίθεση ή υπονομεύτηκε οποιοδήποτε κινηματικό εγχείρημα, η συλλογικότητά μας πήρε θέση ανεξάρτητα από την πολιτική εγγύτητά μας. Για παράδειγμα, σε γεγονότα που αφορούσαν τους πολιτικούς κρατούμενους και τις φυλακές, απέναντι στην ένοπλη επίθεση εναντίον κατειλημμένου χώρου στα Εξάρχεια, κόντρα στον αντιαναρχικό συρφετό που επιτέθηκε πριν κάποιους μήνες σε κινηματικό στέκι στην Πάτρα. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είδαμε ελάχιστους να τοποθετούνται δημόσια και εμπράκτως.
Η επιλεκτική αλληλεγγύη αποτελεί συστατικό στοιχείο του φατριαστικού πολιτισμού. Η πολιτική συλλογικότητά μας έχει αντιπαρατεθεί δημόσια με τον σεχταρισμό, τα στεγανά και τον εκλεκτικισμό που φυτοζωούν ακόμα στον α/α χώρο και το έχουμε πράξει χωρίς να υπολογίζουμε φιλίες, μικροπολιτικές ή ιδεολογικές συγγένειες και την συκοφαντία που δεχόμαστε.
Τα οριζόντια κινήματα αποτελούν το πρόπλασμα μιας κοινωνίας ελευθερίας. Χωρίς δικαιοσύνη, ισότητα και αλληλεγγύη μέσα στο κίνημα δεν θα χτιστεί ένας κόσμος δίκαιος.
Με αίσθημα πολιτικής ευθύνης εκτιμούμε ότι είμαστε οι τελευταίοι που μπορούν να κατηγορηθούν για επιλεκτική αλληλεγγύη και μάλιστα, με προσωπικά χαρακτηριστικά.
3. Όποιοι αναφέρονται σε ταξικά-κοινωνικά εγχειρήματα, καταγγέλοντας επίδοξους καθοδηγητές και σωτήρες έξω από τις συλλογικές και κινηματικές διαδικασίες των συγκεκριμένων εγχειρημάτων, τα υποτιμούν και αναλαμβάνουν τον ρόλο της πολιτικής ελίτ που επιχειρεί να κάνει ακριβώς αυτό που καταγγέλει. Σίγουρα, οι συναγωνιστές που ξεπέφτουν σ’ αυτήν την πολεμική, θα είχαν την ευκαιρία να απεγκλοβιστούν από την πλάνη του ελιτισμού αν έθεταν το ζήτημα μέσα στις κινηματικές διαδικασίες των συλλογικών υποκειμένων τα οποία αφορούν άμεσα. Η εμπειρία μας μας αποδεικνύει ότι οι οριζόντιες προλεταριακές συλλογικότητες μπορούν και ξεχωρίζουν τους συντρόφους από την σάπια ιντελιγκέντσια και τους επίδοξους καθοδηγητές.
Η Α.Σ.Μ.Π.Α. λογοδοτεί συνεχώς και αυτοβούλως και κατ’ απαίτηση στα συλλογικά σώματα στα οποία συμμετέχει η ίδια ή μέλη της. Προφανώς και κοινοποιήσαμε την ανοιχτή ενημέρωση της 3ης Ιουνίου στα συλλογικά εγχειρήματα στα οποία αναφερόμασταν, στεκόμενοι δεκτικοί στην κριτική. Οι μικροπολιτικές συκοφαντίες δεν μετράνε μπροστά στην ισχύ της αγωνιζόμενης βάσης.
4. Η Α.Σ.Μ.Π.Α. ουδέποτε εκδιώχθηκε από συλλογική διαδικασία. Και σίγουρα, δεν έχουμε δηλώσει πουθενά ότι συνέβη κάτι τέτοιο. Επίσης, ούτε έχει ποτέ μέχρι σήμερα αποκλειστεί δηλωμένα από ανοιχτή κινηματική διαδικασία.
5. Η Α.Σ.Μ.Π.Α. συμμετείχε στους διαλόγους που είχε καλέσει η αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti, «σχετικά με τη νέα συνθήκη μετά την εναλλαγή στην διακυβέρνηση και η χάραξη της στρατηγικής ως αναρχικοί» και παρακολουθούσε την εξέλιξή τους, όπως γράψαμε στο ενημερωτικό κείμενο που αναρτήθηκε στο athens.indymedia στο οποίο αναφέρθηκε η ομάδα Galean@s. Επιπλέον, είχαμε δηλώσει την στήριξή μας σε συζητούμενες κινητοποιήσεις, πριν ακόμα σχηματιστεί η Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση.
Αποχωρήσαμε ρητώς από την Σ.Α.Κ.Τ.Χ. όταν ένας αριθμός εκπροσώπων πολιτικών ομάδων, μεταξύ αυτών και ο εκπρόσωπος της αναρχικής συλλογικότητας που είχε καλέσει στην θεματική συζήτηση, απάντησε άμεσα και οικειοθελώς σε αίτημά μας για κοινοποίηση των θέσεων των συμμετεχόντων ως προς την παρουσία μιας ομάδας που έχει ταχθεί με έργα και λόγια ενάντια στο αυτοοργανωμένο κοινωνικό κίνημα. Παρότι ορισμένοι συμμετέχοντες δεν πήραν θέση και οι λόγοι γι’ αυτό μας ήταν κατανοητοί, απέναντι στις τοποθετήσεις όσων πήραν θέση δεν θα μπορούσαμε παρά να αποχωρήσουμε άμεσα, με δική μας ευθύνη, όπως εξηγήσαμε στο ενημερωτικό κείμενό μας.
Διασαφηνίσαμε ότι για να μπορεί η πολιτική συλλογικότητά μας να συνεχίσει να βλέπει τον εαυτό της ως μέρος του αγώνα της Σ.Α.Κ.Τ.Χ., θα έπρεπε να τοποθετηθούν όλα τα συμμετέχοντα υποκείμενα πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, που έθιγε άμεσα τα κεντρικά προτάγματα της Συνέλευσης. Ωστόσο, στο αίτημά μας δεν θέσαμε χρονικούς περιορισμούς. Ταυτόχρονα, κοινοποιήσαμε στους συμμετέχοντες της Σ.Α.Κ.Τ.Χ. ότι όποιος δεν έχει γνώση των συγκεκριμένων γεγονότων μπορεί να απευθυνθεί στην συλλογικότητά μας για να του γνωστοποιηθούν όλα τα κείμενα που αναφέρονται στο ζήτημα. Όμως, ακόμα κι αν εμείς ξεχνούσαμε σκόπιμα ή από αβλεψία να δηλώσουμε την διαθέσιμη δυνατότητα πλήρους ενημέρωσης με την πληθώρα των αντικειμενικών στοιχείων που υπάρχουν, όποιος ήθελε να αποκτήσει επίγνωση, για να διαφυλάξει το ενωτικό κινηματικό πνεύμα, μπορούσε πάλι να ζητήσει ενημέρωση από εμάς ή από όποιον άλλον έκρινε ως αξιόπιστο συνομιλητή, σε όποιον χρόνο ήθελε, πριν προβεί σε δημόσιες καταγγελίες.
Η επώνυμη μαρτυρία που καταγγέλει μια «εξουσιαστική επιβολή θεματολογίας» είναι ψευδής, καταφανώς δόλια και αρνητική ως κινηματική παρακαταθήκη.
6. Το ενημερωτικό κείμενο της Α.Σ.Μ.Π.Α. είναι έξι σελίδες πολιτικών επιχειρημάτων και αναφορών σε δεδομένα συλλογικών διαδικασιών. Οι γραπτές τοποθετήσεις μας δημοσίως και στον εσωτερικό διάλογο για την Αναρχική Πολιτική Οργάνωση, οι σχετικές με το θέμα της στήριξης των ταξικών-κοινωνικών εγχειρημάτων, που είναι διαθέσιμες στο blog της συλλογικότητας, στο οποίο παραπέμψαμε από την ενημερωτική ανάρτηση, είναι δεκάδες σελίδες πολιτικών επιχειρημάτων, προϊόν συλλογικής ζύμωσης, μέσα στο πεδίο και για την ανάπτυξη των ταξικών-κοινωνικών αγώνων. Ως αναρχικοί, δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να υποχρεώσουμε κανέναν να ακούσει, να συλλογιστεί και να συζητήσει πάνω στα πολιτικά επιχειρήματά μας. Αλλά οι παρωπίδες δεν ευνοούν ούτε τις κινηματικές διεργασίες, ούτε αυτούς που τις φέρουν.
Στο εντωμεταξύ, δεν έχει υπάρξει ούτε μια πολιτική απάντηση που να υπερασπίζεται τις πολιτικές πράξεις και στάσεις που εμείς καταγγέλουμε ως αντικοινωνικές, αντικινηματικές, αυταρχικές και προβοκατόρικες ή που έστω να εξηγεί γιατί δεν έχουν αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά.
Επί του προκειμένου, ισχύουν όσα δημοσιοποιήσαμε στις 3 Ιούνη.
7. Ειδικά περί αποκλεισμών , επαναλαμβάνουμε την ήδη δημοσιοποιημένη θέση μας:
Η αντικοινωνική και η αντικινηματική δραστηριότητα μέσα στους χώρους αγώνα και η επιθετικότητα ενάντια σε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αντίστασης αντιμετωπίζεται με τους τρόπους και τα μέσα άμυνας που τους αναλογούν. Η πολιτική φρόνηση και η υπομονή που απαιτεί η εμπιστοσύνη στις συλλογικές διαδικασίες δεν σημαίνουν ανοχή στην συκοφαντία και στον τραμπουκισμό. Ο αποκλεισμός τέτοιων υποκειμένων, ατομικών ή συλλογικών, από τους προσβαλόμενους χώρους, αλλά και από τις πολιτικές διαδικασίες του οριζόντιου κινήματος, είναι αναγκαίος και εκφράζει την αδιαπραγμάτευτη αξία της ανοιχτής και ισότιμης αλληλεγγύης, σε ρήξη με τα τυχοδιωκτικά ανεμομαζώματα, τις εκλεκτικές συγγένειες και τον κανιβαλικό φιλελευθερισμό.
Οι κοινότητες αγώνα έχουν κάθε λόγο και κάθε δίκιο να εκδιώκουν αποτελεσματικά εκείνους που έχουν σταθεί αντικοινωνικά και αντικινηματικά μέσα σε γειτονιές αντίστασης και αυτοοργάνωσης… Ακόμα περισσότερο, εκεί που βάλλονται όχι μόνο οι ελευθεριακές αξίες και οι κινηματικές διαδικασίες, αλλά επιπλέον, η συλλογικοποίηση και η χειραφέτηση της ταξικής βάσης, η αντιμετώπιση τέτοιων στάσεων γίνεται επιτακτική.
Είναι οξύμωρο να προτάσσουμε την αυτοσυγκρότηση και ανάπτυξη του οριζόντιου κινήματος με συλλογικές διαδικασίες και αυτοοργανωμένες δομές, ενώ την ίδια στιγμή δίνουμε χώρο σε δηλωμένα και αμετανότητα εχθρικές στάσεις, στο όνομα της πολιτικής συνύπαρξης. Για να υπάρχει κίνημα και να συνυπάρχουμε μέσα σ’ αυτό απαιτείται συνέπεια και συνέχεια στην υπεράσπιση των θεμελιωδών χαρακτηριστικών του, άρα και ρήξη με τις όποιες υπονομευτικές θέσεις έχουν εκφραστεί στο παρελθόν, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Η ανοχή σε εχθρικές στάσεις, η οποία αναβαθμίζεται σε συγκάλυψή τους μέσω της σιωπής, αποτελεί μια οπισθοδρόμηση προς τον βάλτο της μικροπολιτικής φεουδαρχίας. Μόνο ο καιροσκοπισμός εμπεριέχει τέτοιες λογικές.
Ας παρατηρήσουμε εδώ, ότι με το κείμενο των Galean@s προστέθηκαν στην ανυπόστατη και καταστροφική για το κίνημα υπεκφυγή που λέει ότι πρόκειται για έριδα μεταξύ ομάδων και πρέπει να λυθεί μεταξύ τους, τρια ακόμα επιχειρήματα, ακόμα πιο επικίνδυνα:
Πρώτον, η εικασία των προσωπικών διαφορών, που επιδιώκει την αποπολιτικοποίηση ενός ριζικού πολιτικού-κοινωνικού-ηθικού ζητήματος κι οπότε την ολοκληρωτική εξαφάνισή του από τον συλλογικό διάλογο. Αν επικρατήσει ένα τέτοιο σενάριο, με βεβαιότητα θα καταλήξουμε σε μια κατάσταση «άγριας δύσης». Οι πιο συγκροτημένοι και αποφασιστικοί πολιτικά, θα επιβιώσουν, αλλά το αναρχικό κίνημα θα έχει ενταφιαστεί. Ας σημειώσουμε, ότι στα τρέχοντα γεγονότα της Πάτρας η αντικινηματική επιθετικότητα επιχειρεί να βρει κάλυψη και να αποδιοργανώσει τους πολιτικούς αντιπάλους της υπό το πρόσχημα των προσωπικών διαφορών.
Δεύτερον, η άρνηση τοποθέτησης επί του συγκεκριμένου, με την επίφαση της άρνησης ενός δικαστικού ρόλου. Μια πολιτική ομάδα δηλώνει ότι «δεν μπορούμε να γίνουμε δικαστές», μέσα από ένα κείμενο τεσσάρων σελίδων ανερμάτιστης κριτικής. Δυο μέτρα και δυο σταθμά; Αβυσσαλέα αντίφαση. Έτσι όμως γίνεται, όταν καλείσαι να αποφανθείς, αλλά δεν θέλεις να πάρεις ευθύνη κι οπότε δικαιολογείς δια της σιωπής σου τα αδικαιολόγητα, αλλά αυτή η σιωπή χρειάζεται με κάποιο τρόπο να φανεί δίκαιη.
Τρίτον, ο αυτοπροσδιορισμός και ο αυτοέλεγχος των κινηματικών σωμάτων με βάση ορισμένες θεμελιώδεις συμφωνίες, χαρακτηρίζεται συγκεντρωτισμός. Η επιστράτευση του σταλινισμού ως δαίμονα, για να σαμποταριστεί η ταξική-κοινωνική αυτοοργάνωση έχει μακρά ιστορία. Διάφοροι, από τους εισοδιστές-υπονομευτές του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στις συνελεύσεις γειτονιών, μέχρι τους φιλελεύθερους ατομικιστές του α/α χώρου, αποσκοπώντας στην αποδυνάμωση της ισχύος του συλλογικού και τελικά στην αποδόμησή του, ανοίγουν πύλες στα πιο αντικοινωνικά φαινόμενα. Η κινηματική εμπειρία δείχνει ότι όπου επικράτησε ο φιλελευθερισμός μέσα σε οριζόντια εγχειρήματα τα αποτελέσματα δεν έμοιαζαν με την επαναστατημένη Κρονστάνδη, αλλά με το Μαϊάμι σε πολιτισμικό επίπεδο και με τα τζάκια των καθεστωτικών κομμάτων σε πολιτικό.
8. Διερευνώντας τις προοπτικές ενός οριζόντιου επαναστατικού κινήματος, επισημαίνουμε πάλι ότι όταν οι αντικινηματικές και αμοιβαία οι κομματικές μεθοδεύσεις συγκαλύπτονται πίσω από έναν ταξικό-κοινωνικό λόγο, η σύγχυση, η διαλυτικότητα και ο κανιβαλισμός που επιφέρουν μπορούν να πάνε πολύ βαθύτερα από εκεί που μπορεί να φτάσει ο καχεκτικός ατομικισμός κι ο σεχταριστικός ελιτισμός. Η εφημερίδα του Μανιαδάκη δεν λεγόταν «ο Αντικουμουνιστής», αλλά «Ριζοσπάστης». Ο μηχανισμός του μέσα στο κόμμα στηρίχτηκε σε αρκετούς καλοπροαίρετους. Η εμπιστοσύνη σε διπολικές ιδεολογικές συγγένειες (πχ «κοινωνικοί» έναντι «αντικοινωνικών», «μηδενιστών», «χαοτικών» και αντίστροφα) και τα στραβά μάτια στα ατοπήματα των «συγγενών», είναι μια κοντόθωρη τακτική.
Ταυτόχρονα με την δημοσιοποίηση αυτού του διευκρινιστικού κειμένου, απευθηνθήκαμε στην συνέλευση των Galean@s, αιτούμενοι μια επεξήγηση του πως αντιλαμβάνονται την έννοια του σεχταρισμού και δηλώνοντας την διαθεσιμότητά μας για περαιτέρω διασυλλογική συζήτηση.
Υποσημείωση: Στο πρόσφατο παρελθόν η πολιτική συλλογικότητά μας έχει συκοφαντηθεί αρκετές φορές με ανώνυμα σχόλια στο δημόσιο κινηματικό μέσο athens.indymedia. Δεν δίνουμε καμία αξία σε τέτοιου είδους «επιθέσεις». Η απρόσωπη λάσπη δεν ανήκει στον κινηματικό διάλογο. Δεν απαντάμε σε παραπολιτικά ψοφίμια.
Αναρχική Συλλογικότητα για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση
15/8/2015