Κινητοποίηση ενάντια στις αντιδραστικές συγκεντρώσεις

Συγκέντρωση στο Σύνταγμα ενάντια στο αστικό μέτωπο


 Σήμερα που η επέλαση του διεθνούς κεφαλαίου και της ελληνικής αστικής τάξικης πάνω στους εκμεταλλευόμενους συνεχίζεται και με αριστερό προσωπείο …

 Σήμερα που οι κυβερνήτες διαπραγματεύονται ακόμα πιο βάρβαρους όρους καταπίεσης και λεηλασίας …

 Σήμερα που η κρατική τρομοκρατία αναβαθμίζεται, πασπαλισμένη με ανθρωπιστικές επιφάσεις …

 Σήμερα που το καρτέλ των καθεστωτικών MEDIA μεταδίδει τις απειλές των διευθυντηρίων και καλεί σε πλήρη υποταγή …

 Σήμερα, η αστική αντίδραση επιχειρεί να καταλάβει τους δρόμους στους οποίους δόθηκαν αιματηροί αγώνες τα προηγούμενα χρόνια.

 Για να μην αφήσουμε τους δυνάστες να παρελάσουν πάνω από τους νεκρούς μας …

 Για να μην αφήσουμε τις ζωές μας και τις κοινές ανάγκες στον ολοκληρωτισμό της αστικής κυριαρχίας και του φασισμού που εκτρέφει …

 Το εκκολαπτόμενο ελληνικό Μαϊντάν, πρέπει να γίνει ο τάφος του καπιταλιστικού ευρωπαϊσμού και του εθνικισμού, ο τάφος των κρατιστών.

 Καμία αυταπάτη για “φιλολαϊκή” ανάπτυξη μέσα ή έξω από την ευρωζώνη, μέσα ή έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

 Η απάντησή μας, η προλεταριακή – κοινωνική εξέγερση, η ομοσπονδιακή αυτοοργάνωση των καταπιεζόμενων, η μαχητική αντεπίθεση μέχρι την συλλογική απαλλοτρίωση όλου του πλούτου και την κατάλυση του κράτους.

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΩΡΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 22/6/2015

Αναρχική Συλλογικότητα

                                για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση

Kάλεσμα αλληλεγγύης για τα στρατοδικεία των Θ.Χατζηαγγέλου και Δ.Χατζηβασιλειάδη (Ιούνης 2015)

 Στην εποχή της αριστερο-δεξιάς εθνικιστικής νάρκωσης η πολιτική της στρατοκρατικής επίθεσης στο αντιμιλιταριστικό κίνημα συνεχίζεται εντεινόμενη.
 Στις 14/5/’15 ο ολικός αρνητής Μιχάλης Τόλης καταδικάστηκε από το στρατοδικείο Ιωαννίων σε δέκα μήνες φυλάκιση με μια δεύτερη δίωξη για το ίδιο “αδίκημα”. Η ποινή υπερέβαινε εκείνη που του είχε επιβάλει το στρατοδικείο της Αθήνας επί κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Σήμερα, 16/6/’05, το αναθεωρητικό δικαστήριο (στρατοδικείο 2ου βαθμού) επικύρωσε την ποινή των επίσης δέκα μηνών στον αντιρρησία συνείδησης Δημήτρη Σωτηρόπουλο. Αύριο, Τετάρτη 17/6 δικάζεται από το στρατοδικείο της Αθήνας ο ολικός αρνητής Θάνος Χατζηαγγέλου. Και δυο εβδομάδες μετά, την Δευτέρα 29/6 δικάζεται για δυο διώξεις ο ολικός αρνητής Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης, ενώ έχει ήδη καταδικαστεί από αναθεωρητικό για μια προηγούμενη δίωξη.
  Το νέο νομοσχέδιο για την καταναγκαστική στράτευση στην κρατική πολεμική μηχανή διατηρεί την επιβολή προστίμων στους ανυπότακτους (6000 ευρώ για κάθε άρνηση πειθάρχησης στις αλλεπάλληλες κλήσεις στράτευσης). Το συγκεκριμένο μέτρο αποτελεί μια έκφανση της οικονομικής τρομοκρατίας και της εξοντωτικής ληστρικότητας που επιχειρεί το κράτος σε βάρος των ταξικά καταπιεσμένων στα χρόνια της μνημονιακής διαχείρισης.
  Την ίδια στιγμή οι λαϊκιστές ευρω-σοβινιστές της κυβέρνησης Σ.-ΑΝΕΛ, ως κατά παράδοση και κατά συνθήκη εκφραστές των συμφερόντων της αστικής τάξης, χτίζουν πολεμικές και αντεπαναστατικές συμμαχίες με τα πιο αντικοινωνικά και απάνθρωπα καθεστώτα του πλανήτη. Με το Ισραήλ, τον στρατοκράτη-αποικιοκράτη, χωροφύλακα και μακελάρη της Μ.Ανατολής. Με την αιματοβαμένη χούντα της Αιγύπτου. Με τη ναζιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας και τον πόλεμό της.
  Οι κρατιστές, αριστεροί και δεξιοί, είναι αδίστακτοι προκειμένου να διασφαλίσουν την συνέχεια της καπιταλιστικής επικυριαρχίας και λεηλασίας παγκοσμίως. Το ελληνικό κράτος, που αποτελεί οργανικό κομμάτι του ευρω-αμερικάνικου μπλοκ, στηρίζει τις πιο άγριες στρατοκρατικές επιχειρήσεις του διεθνούς κεφάλαιου και συμμετέχει στις προσπάθειες όξυνσης του στρατοκρατικού ελέγχου μέσα στο ευρωπαϊκό κάτεργο, στα σύνορά του και στα πέρατα της γης, υπό το πρόσχημα του θρησκευτικού πολέμου, τον οποίον υποδαυλίζουν οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες.
  Σ’ αυτές τις συνθήκες έχουμε καθήκον να δυναμώσουμε τον αντιμιλιταριστικό αγώνα και να στηρίξουμε την βασική αιχμή του, την Ολική Άρνηση Στράτευσης.

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 17/6/2015 8.30πμ
ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΑ ΡΟΥΦ (Γέφυρα Π.Ράλλη)

Αναρχική Συλλογικότητα για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση

Αρχικές τοποθετήσεις της ΑΣΜΠΑ στην θεματική κατηγορία ΔΟΜΗ της ΑΠΟ

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ

                            για τη ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ

για την προσυνεδριακή συνάντηση του Νοέμβρη (22/11/2013)

«ΔΟΜΗ»

___________

Τρόπος λήψης αποφάσεων (Για την σχέση ομοφωνίας, συναίνεσης, σύνθεσης και ψηφοφορίας):

– Η πλειοψηφική απόφαση είναι μια εκβιαστική συναίνεση. Η πλειοψηφική εξαγωγή ενότητας είναι συναίνεση χωρίς συνοχή. Η συνοχή απαιτεί σεβασμό στα υποκείμενα και την βραδύτητα με την οποία εξελίσσεται η βάση.
Η μέθοδος των συναινετικών διαδικασιών εξασφαλίζει με τον βέλτιστο τρόπο την ενότητα στην δράση.
Η διάχυση της συναινετικής-συνθετικής μεόδου στις διεργασίες αντιστασιακής συλλογικοποίησης είναι η αντικειμενική απόδειξη της ριζοσπαστικότητάς της και είναι το ήδη εδραιωμένο μέλλον της συλλογικής κοινωνικής ευφυϊας.
Οι συνελεύσεις και οι επιτροπές πρέπει ν’αποφασίζουν μόνο συναινετικά.
Η γενική συνέλευση έχει όλο τον προσυνεδριακό χρόνο για την αναγκαία ζύμωση.

– Η ενδεικτική ψηφοφορία και η παράλληλη, αλλά ασύνδετη εφαρμογή των διαφορετικών προτάσεων κάτω από κοινά σύμβολα είναι μέθοδος ήττας, αφού αρνείται την ικανότητα ή την αναγκαιότητα της σύνθεσης, σχίζει την ενότητα και διαμοιράζει τους κοινούς πόρους.
Η απεριόριστη αξιοποίηση του κοινού πεδίου χωρίς κοινή έγκριση ταυτίζει την αυτονομία των πολιτικών ομάδων με την αυθαιρεσία και τον κατακερματισμό. Κοινή έγκριση σημαίνει συναίνεση. Και η συναίνεση δεν αποκλείει τη δοκιμασία διαφορετικών προτάσεων.
Η μετάθεση της πολιτικής σύνθεσης σε μια ποσωτική σχέση εξωθεί στην υποκατάσταση της πολιτικής ζύμωσης από την παρασκηνιακή μικροπολιτική.

‘Οργανα, συμμετοχή και λειτουργία πολιτικών συλλογικοτήτων μέσα στην ομοσπονδιακή δομή:

Προτείνουμε δυο βασικές μορφές αποφασιστικών σχημάτων: Τις συνελεύσεις και τα συμβούλια των εκπροσώπων των πολιτικών συλλογικοτήτων. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των πολιτικών συμβουλίων είναι η άμεση κοινή αποφασιστική ισχύς των συμμετεχόντων πολιτικών συλλογικοτήτων στο σύνολο των ομοσπονδιακών δραστηριοτήτων. Η συνεχής λειτουργία πολιτικών συμβουλίων σε όλα τα οργανωτικά πεδία διασφαλίζει την οριζοντιότητα, την ισότητα, τη συνθετικότητα και την καινοτομία απέναντι, την αποδοτικότητα, την εξελιξιμότητα, τον πολιτικό δυναμισμό και την κινηματική συνοργάνωση. Η συχνότητα λειτουργίας των συμβουλίων, όσο δυνατόν εγγύτερα στους ρυθμούς των αντίστοιχων ομάδων εργασίας, δομών και τομέων, προσδίδει τον προσβλεπόμενο πολιτικό δυναμισμό και την αναγκαία δομική πλαστικότητα.

Continue reading Αρχικές τοποθετήσεις της ΑΣΜΠΑ στην θεματική κατηγορία ΔΟΜΗ της ΑΠΟ

Τοποθετήσεις της ΑΣΜΠΑ στην θεματική κατηγορία ΘΕΣΕΙΣ της ΑΠΟ

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ

                                για τη ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ

«ΘΕΣΕΙΣ»

_________________________

Εκμετάλλευση της εργασίας, ταξικοί αγώνες
(απεργίες, αιτηματικοί αγώνες -αγώνες για ασφάλιση, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, ενάντια σε απολύσεις κλπ.)

– Αγωνιζόμαστε για την κατάργηση κάθε μορφής δουλείας, κάθε καταναγκαστικής εργασίας. Αγωνιζόμαστε για την κατάργηση της ιδιοκτησίας, της τεχνοκρατικής διεύθυνσης και των χρηματικής οικονομίας. Έτσι, αγωνιζόμαστε για την κατάργηση της μισθωτής εργασίας.
– Ο εργατικός αγώνας εδράζει το καίριο νόημα του στη σχέση του με τις άμεσες ανάγκες των εκμεταλλευόμενων μέσα στις βιωμένες συνθήκες καταπίεσης, εκμετάλλευσης και αλλοτρίωσης κι αντλεί το δυναμισμό του απ’τη μαχητικότητα και τ’αλληλέγγυα χαρακτηριστικά των διεκδικήσεών του. Κάθε αγώνας έχει επίσης την αυταξία του σε σχέση με την επαναστατική προοπτική. Στις παρούσες αντιστάσεις οι άνθρωποι μαθαίνουν συλλογικά ν’αγωνίζονται και δημιουργούν αυτοοργανωμένες κοινότητες, οι οποίες αποτελούν το έδαφος της γενικής εξέλιξης προς τη συνολική ανατροπή.
– Οι αναρχικοί έχουν συμβάλει σημαντικά στην ανάπτυξη των εργατικών αγώνων και της εργατικής αυτοοργάνωσης τους δυο προηγούμενους αιώνες. Το ελληνικό κράτος κατάφερε τις προηγούμενες δεκαετείες (ειδικά από το ’81) ν’απαξιωθεί η ταξική πάλη από μεγάλο μέρος των εκμεταλλευόμενων. Σήμερα, οι αναρχικοί έχουμε πολιτική ευθύνη να δυναμώσουμε το αυτοοργανωμένο εργατικό κίνημα, με πρωτοβουλίες, με συμμετοχή, με ένα μετωπικό πνεύμα , αφενός και αφετέρου, να ορθώσουμε την προλεταριακή αυτοσυνείδηση και την ταξική οπτική σε όλο το φάσμα του ανταγωνισμού με την εξουσία.

Κοινωνικοί αγώνες
(συνελεύσεις γειτονιάς, αγώνες υπεράσπισης του φυσικού κόσμου, των δημόσιων χώρων κλπ)

– Οι αυτοοργανωμένοι κοινωνικοί αγώνες, όπως οι εργατικοί, αναδύονται μέσα από τις ανάγκες της καταπιεσμένης βάσης που συμπιέζεται και βάλεται από την κυριαρχία κράτους και κεφάλαιου πάνω στο κοινωνικό πεδίο. Οι συλλογικές διεργασίες κι εμπειρίες που εξελίσσονται μέσα στους ποικίλους αυτοοργανωμένους κοινωνικούς αγώνες είναι η ζύμη του πλατιού ανατρεπτικού κινήματος. Με τις αποφασιστικές και πρακτικές δομές τους γίνονται προπλάσματα μιας ελεύθερης κοινωνίας.
– Το υπόβαθρο της κοινωνικής αυτονομίας που χτίζεται από τ’αντιστασιακά εγχειρήματα, είναι αναπόδραστα ταξικό και αντικαθεστωτικό. Όπου λείπει η εναντίωση στον καπιταλισμό και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία (όπως βέβαια και στις φασιστικές παρεκλήσεις της) εγκαθίσταται ο παραθεσμικός εναλλακτισμός και η θεσμική ενσωμάτωση. Οι αυτοοργανωμένοι κοινωνικοί αγώνες δεν έρχονται για να διαχειριστούν το τοπικό μέσα στα πλαίσια που επιβάλει το εξουσιαστικό σύστημα, αλλά για ν’ανακαταλάβουν τον κοινωνικό χώρο, ν’απαλλοτριώσουν το κοινωνικό υλικό και πρωτίστως να ανακτήσουν την πολιτική ισχύ που αφαιρούν οι κρατικοί θεσμοί από την κοινωνία.
Υπάρχουν σύγχρονα και ιστορικά παραδείγματα ανάδυσης συνδικαλιστικών εγχειρημάτων μέσα από κοινωνικά εγχειρήματα, παραδείγματα περάσματος από τη διεκδίκηση στον κοινωνικό έλεγχο και παραδείγματα μετασχηματισμού του τοπικά αναγκαίου αγώνα στη μετωπική σύγκρουση με το κράτος, το ντόπιο και το πολυεθνικό κεφάλαιο. Η διάκριση και ακόμα βαθύτερα η αποπολιτικοποίηση των πεδίων κοινωνικού αγώνα στέκονται ως αναχώματα στη ριζοσπαστικοποίηση και στην αλληλέγγυα συνάντηση των αντιστάσεων, που είναι απαραίτητοι όροι για τη συνολικοποίηση της πάλης ενάντια στην εξουσία. Η διαλεκτική αντίληψη που βλέπει την ολότητα μέσα από το συνθετικό γίγνεσθαι είναι ήδη κτήμα των πιο ανθεκτικών και δραστήριων αυτοοργανωμένων κοινωνικών εγχειρημάτων.

Μεταναστευτικό-ρατσισμός

– Η σύγχρονη μετανάστευση είναι συνέπεια του κεφαλαιοκρατικού επεκτατισμού, που εξοντώνει λαούς και διαλύει κοινωνίες, όπως και των τοπικών πολέμων ή των καταπιεστικών καθεστώτων τα οποία συντηρούνται από το καπιταλιστικό κέντρο και το τρέφουν. Το μεγάλο πλήθος των προσφύγων αποτελεί την κατότερη εργατική μάζα στο ευρωπαϊκό και στο βορειοαμερικάνικο κάτεργο και αντιμετωπίζει την πιο βάρβαρη καταστολή στα σύνορα, στις δουλοπαροικείες της υπαίθρου και των πόλεων, στους δρόμους και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η οικονομική και πολιτική εκμετάλλευση των μεταναστών αλλάζει τις κατεστημένες ταξικές σχέσεις, τις στρατηγικές ελέγχου και τους όρους της ταξικής πάλης. Ως αναρχικοί, στεκόμαστε δίπλα στους πρόσφυγες από μια θέση ταξικής αλληλεγγύης η οποία στην παρούσα συγκυρία αναδεικνύει τον επαναστατικό προλεταριακό διεθνισμό, για να συναπαντήσουμε στις τυραννικές συνθήκες και στις ρηξιακές ευκαιρίες της εποχής.
Παράλληλα αναγνωρίζουμε στο μεταναστευτικό φαινόμενο και στη συνεπακόλουθη διαχρονική ανθρώπινη κινητικότητα μια ριζική δυναμική κοινωνικής εξέλιξης. Αναγνωρίζουμε τη μεταφορά και διάχυση κουλτούρας και γνώσης, το φυλετικό μπαστάρδεμα, το μπόλιασμα του ταξικού ανταγωνισμού μέσω όχι μόνο των ειδικών χαρακτηριστικών που φέρουν οι απόδημοι, αλλά και από τη θέση που τους επιφυλάσουν οι νέες πραγματικότητες. Ο ξένος είναι πάντα παράγοντας ανατροπών όντας εκτός του κοινωνικού πλέγματος και πάνω του προσωποποιείται ο πιο άγριος ταξικός ανταγωνισμός.
– Ο ρατσισμός εμπεριέχει την ιστορικότητα της εξουσίας και μεταφέρει τις καταγωγές της. Η αιχμαλωσία, ο βιασμός και η καταναγκαστική εργασία, η ανέλιξη ηγητόρων, ο στρατωνισμός και η μισαλλοδοξία έχουν τις απαρχές τους στον φυλετικό πόλεμο. Η ταξική διαίρεση των κοινωνιών ξεκινάει από τον πόλεμο και η δουλεία από τη φυλετική κυριαρχία.
Ο ρατσισμός αναφέρεται πάντα στις παραδόσεις της κυριαρχίας, για να θεσπίζει τον πόλεμο ενάντια στην εκμεταλλευόμενη βάση, να σπέρνει τον πόλεμο μέσα στην καταπιεσμένη βάση. Κάθε ρατσισμός εκφράζει την απέχθεια απέναντι στους φτωχότερους, την απαξίωση όποιων δεν αφομοιώνονται στην κυρίαρχη κουλτούρα, την εχθρότητα απέναντι σε όποιους αντιστέκονται.
Ο ρατσισμός αναφύεται από τον πυρήνα του κράτους. Ο θεσμικός αντιρατσισμός είναι ένα προπέτασμα γι’αυτήν την εγγενή σχέση και για τον ριζικά ταξικό χαρακτήρα της.

Πατριαρχία-έμφυλες διακρίσεις

– Αντιλαμβανόμαστε την πατριαρχία και τις έμφυλες διακρίσεις μέσα από την ίδια ιστορική οπτική με την οποία αναλύουμε τον ρατσισμό.
Τα έμφυλα πρότυπα εκφράζουν καταναγκαστικές σχέσεις μέσα σε μια ιεραρχική κλίμακα και προβάλονται αμφότερα σε όλη την κοινωνία. Ο κάθε άνθρωπος γίνεται δέκτης εντολών και απαγορεύσεων που ορίζουν πότε η αγορά και οι θεσμοί τον θέλουν «αρσενικό», πότε «θυληκό», πότε ουδέτερο και πότε άνευ ταυτότητας. Ωστόσο το πρότυπο του κυρίαρχου εκφράζεται πάνω και ανεξάρτητα από τις βιολογικές ταυτότητες.

Κοινωνικές διακρίσεις

– Οι παραδόσεις των εξουσιαστικών θεσμών συντηρούν ένα πλήθος κοινωνικών διακρίσεων, όπως ο ρατσισμός και η πατριαρχία. Η ακατάπαυστη παραγωγή νέων σχέσεων εξουσίας κατασκευάζει νέες διακρίσεις. Στην διαρκή αναδιάρθρωση της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας επιστρατεύονται νέες και «ιστορικές» διακρίσεις για να διχάζουν το κοινωνικό σώμα και να καθαγιάζουν τα εφαρμοζόμενα σχέδια και τον κόσμο της εξουσίας ευρύτερα.
– Στον καπιταλισμό ο κύριος παράγοντας διακρίσεων είναι ο συσσωρευμένος πλούτος. Το κληρονομικό δικαίωμα αποτελεί την συνθήκη στην οποία στηρίζεται ο ταξικός ρατσισμός.
– Μέσα στο αντιεξουσιαστικό κίνημα οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε την υποτίμηση του κοινωνικού κινήματος και τον πολιτικό ελιτισμό, με όποια μορφή κι αν εμφανίζονται, ως καθαρά εξουσιαστικές διακρίσεις.

Εξαθλίωση / κοινωνικός κανιβαλισμός

– Η κεφαλαιοκρατική συσσώρευση συντηρείται από την ατέρμονη επιδείνωση της μισθωτής σκλαβιάς, με τον αποκλεισμό όλο και μεγαλύτερου κομματιού των καταπιεζόμενων από τους βιωτικούς και δημιουργικούς πόρους κι από τη λεηλασία του περιβαλλοντικού πλούτου. Η μαζική εξαθλίωση είναι παράγωγο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και εργαλείο ελέγχου.
– Η αστική τάξη είναι καταγωγικά και δομικά κανιβαλική. Ο κρατισμός είναι η ολοκληρωτική οργάνωση του κανιβαλισμού. Το κράτος σπέρνει την εξατομίκευση και τον ρατσισμό για να κρατάει τους κυριαρχούμενους κατακερματισμένους και πειθαρχημένους. Χειραγωγεί το φορτίο της καταπίεσης των πιο εξαθλιωμένων προς τον αλληλοσπαραγμό, αλλά και κυρίως, οπλίζει τα πιο τυχοδιωκτικά και τα πιο συντηρητικά μικροαστικά στρώματα ενάντια στους πιο φτωχούς.

Κουλτούρα / πολιτισμός

– Αντιλαμβανόμαστε τον αστικό πολιτισμό ως το σύνολο των σχέσεων που έχει παράξει και εξακολουθεί να παράγει η κεφαλαιοκρατία. Όχι μόνο τεχνικά επιτεύγματα, ούτε μόνο πολιτικοί θεσμοί, ούτε μόνο ιδεολογία, ούτε βέβαια μόνο πολιτιστικά προϊόντα. Αντιμετωπίζουμε κάθε θέσμιση ή προϊόν του κυρίαρχου πολιτισμού μελετώντας την ιστορική σχέση του με τον ταξικό ανταγωνισμό και την θέση του μέσα στην ταξική πάλη σήμερα.
Από τις ανάγκες και τις δυνατότητες της εξεγειρόμενης βάσης αναβλύζει ένα δημιουργικό φαντασιακό ριζικά ασύμπτωτο με τον κυρίαρχο πολιτισμό. Το αντιστασιακό κίνημα χτίζει εδώ και τώρα ένα κοινωνικό κόσμο με επαναστατικές αξίες και καινοτομικά βιώματα. Η κοινωνική πραγμάτωση της ελευθερίας και της αλληλεγγύης στην πάλη απέναντι στο οικονομικό και πολιτικό καθεστώς φέρνουν μια ανατροπή συνολικά πολιτισμική.
Το κράτος επιχειρεί διαρκώς την υφαρπαγή, την απονοηματοδότηση και την εκμετάλλευση των αυθόρμητων κοινωνικών εκφράσεων. Η αγορά και οι κάθε είδους θεσμικές μεσολαβήσεις απλώνουν τα δίχτυα τους σε όλο το κοινωνικό πεδίο. Το ριζοσπαστικό φαντασιακό κατακτά την αυτονομία του στο βαθμό που αυτοθεσπίζεται ανταγωνιστικά προς τον κυρίαρχο πολιτισμό, δοκιμάζοντας ν’αντιπαρατεθεί άμεσα με τους θεσμούς και τους μηχανισμούς του.

Ζητήματα καταστολής
(Ζητήματα καταστολής, φυλακές, εγκλεισμός, αλληλεγγύη σε φυλακισμένους αγωνιστές)

– Η καταστολή είναι εγγενής σε όλες τις πτυχές της κυριαρχίας. Το σύνολο των κρατικών θεσμών και μηχανισμών οργανώνουν τον έλεγχο της κοινωνίας μέσω της προληπτικής και τιμωρητικής καταστολής. Δεν υπάρχει αντίσταση που να μην εκδιπλώνεται μέσα σ’ένα πεδίο προεγκατεστημένης καταστολής. Δεν υπάρχει ταξική σύγκρουση που να μην βρίσκεται εξαπαρχής αντιμέτωπη με την κρατική τρομοκρατία.
– Η έντονη δραστηριοποίηση των αναρχικών στην ελλάδα επί τέσσερις δεκαετίες με θέματα καταστολής ήταν κοινωνικά και πολιτικά γόνιμη, παρότι γινόταν συχνά με τρόπο αποσπασματικό (παράδειγμα, η μαζική και δυναμική κινητοποίηση αντίστασης στην κρατική επίθεση κατά των κινηματικών καταλήψεων, που ξεκίνησε το ’12). Η άποψη που κρίνει εγκλοβιστική την ενασχόληση με την καταστολή χάνει την επαφή της με τη διαλεκτική της πάλης και σιγά σιγά και τη μαχητικότητά της. Άλλωστε, η επαναστατική κορύφωση της ταξικής σύγκρουσης είναι και η φάση κατά την οποία οι αγωνιζόμενοι καλούνται από τις συνθήκες ν’αντιμετωπίσουν την πιο συμπαγή και σκληρή καταστολή.
– Ο κινηματικός αγώνας ενάντια στην αιχμαλωσία αγωνιστών πρέπει να είναι αναπόσπαστος από τους αγώνες που βάλονται.
– Αντιλαμβανόμαστε το θέμα του εγκλεισμού ευρύτερα από τα τείχη της φυλακής. Ο αστικός πολιτισμός είναι κατεξοχήν ένας κόσμος φρουρίων, τειχών, συνόρων, ένοπλων σωμάτων, στρατώνων, κάτεργων, απομόνωσης, απαγορεύσεων, ελεγχόμενων ροών και βασανιστικών αυτοματισμών. Η φυλακή συμπυκνώνει την αστική κυριαρχία.
– Αν και το σύνολο των φυλακισμένων είναι ετερογεννές, εκεί εκτοπίζονται μαζικά οι πιο εξαθλιωμένοι και οι πιο απειθάρχητοι της καταπιεζόμενης βάσης. Η κατάσταση της φυλάκισης γίνεται αντικειμενικά παράγοντας ριζοσπαστικοποίησης. Στις ελληνικές φυλακές υπάρχει μια έντονη ιστορία αγώνων.
Ειδικά σήμερα που εξαπλώνονται τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο αγώνας ενάντια στον εγκλεισμό γίνεται αιχμιακό σημείο της ταξικής σύγκρουσης.

Σχέση με τα ΜΜΕ (ως ζήτημα τακτικής)

– Η ανεξαρτησία των κινημάτων από τα καθεστωτικά μέσα (στυλοβάτες του μαζικού ελέγχου) είναι ζήτημα συνέπειας στην ταξική πάλη και στην αυτονομία των αντιστεκόμενων κοινοτήτων.
Η ανάπτυξη κινηματικών δομών πληροφόρησης κι επικοινωνίας έχει ιδιαίτερο βάρος στον αγώνα και η ομοσπονδιακή οργάνωση πρέπει και μπορεί να εργαστεί σε μια τέτοια κατεύθυνση.
Ωστόσο, ο ανταγωνισμός με την κρατική προπαγάνδα δεν είναι μια μηχανιστική υπόθεση. Σημαντικότερος παράγοντας είναι η απεμπλοκή από τα πρόσκαιρα θεαματικά επίδικα κι από τις γλώσσες του κράτους και του κεφάλαιου (λογικές «κοινής γνώμης», καιροσκοπισμοί, τακτικισμοί, συνωμοσιολογία, παρελκυστική ηθικολογία κλπ).

Αλληλεπίδραση με δομές κοινωνικού και ταξικού αγώνα
(λαϊκές συνελεύσεις, σωματεία βάσης, φοιτητικά σχήματα αλλά και με άλλες πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις)

– Οι αναρχικές συλλογικότητες όλων των βαθμίδων και κάθε σύντροφος οφείλουν να σέβονται, να στηρίζουν και να συμμετέχουν με κινηματική υπευθυνότητα στα αυτοοργανωμένα αντιστασιακά εγχειρήματα. Η ομοσπονδία, όπως και οι συστατικές συλλογικότητες χρειάζεται και μπορούν να παίρνουν πρωτοβουλίες ανοίγματος νέων εστιών αντίστασης. Πρέπει και μπορούν επίσης, να ενισχύουν και να δημιουργούν μέτωπα αγώνα χωρίς περιορισμούς στις δυνατότητες συνάντησης, αλληλεπίδρασης και συντονισμού διαφορετικών μη εξουσιαστικών σχημάτων, προάγοντας την οριζοντιότητα σε κάθε συλλογική διεργασία.
Κοινωνική επανάσταση σημαίνει αλληλέγγυα συνάντηση, επικοινωνία των τρόπων αγώνα, ενότητα στη δράση κι εμπιστοσύνη στη συλλογική ευφυία της βάσης. Είναι καθήκον των αναρχικών η ανενδοίαστη συμβολή στην ταξική συνοργάνωση.

Ρεφορμισμός

– Οι διεκδικητικοί αγώνες αποτελούν πεδίο ριζοσπαστικοποίησης, αλλά και πεδίο αφομοίωσης. Το αίτημα ως έκφραση άμεσης κοινωνικής ανάγκης, ως σημείο αναφοράς για την ταξική κινητοποίηση και ως πρόταξη αντιστασιακής ισχύος έχει μια αυταξία. Το άμεσα αναγκαίο κινητοποιεί διαλεκτικά την αλληλεγγύη. Το αίτημα εμπεριέχει το επίδικο μιας άμεσης μερικής κατίσχυσης απέναντι στον ταξικό εχθρό, είτε είναι συντηρητικό, είτε είναι ανατρεπτικό σε σχέση με τις κατεστημένες συνθήκες.
– Η απεργία είναι η βασικότερη δυνατότητα ταξικής αντεπίθεσης που διαθέτουν οι εργαζόμενοι. Επιπλέον, η απεργία απελευθερώνει χρόνο αντιστασιακής αυτοοργάνωσης. Η παροχή δωρεάν υπηρεσιών εκφράζει σαφώς μια διάσταση ρηξιακής κοινωνικής αλληλεγγύης, αλλά δεν μπορεί να υποκαταστήσει την απεργία. Η κατάληψη υποδομών του κεφάλαιου (παραγωγής, κυκλοφορίας, αγοράς, διοίκησης) αποτελεί αντικειμενική δυνατότητα συγκρότησης και πρόταξης προλεταριακής ισχύος.
– Στην πολιτική μεσολάβηση και στην θεσμική αφομοίωση αντιτάσσουμε ρηξιακά ένα συνολικά ανταγωνιστικό ταξικό-πολιτικό πλαίσιο αναφοράς, συμβάλοντας συγχρόνως στην δημιουργία και στην ενδυνάμωση εστιών αγωνιστικής αυτοοργάνωσης. Έργο μας είναι η κινητοποιός παρουσία στα ελάχιστα και η άμεση διεύρυνση των μεγίστων.
– Η πολιτική-εξεγερσιακή παρέμβαση πρέπει να ξεκινάει από το υπάρχον επίπεδο συνείδησης στο οποίο απευθύνεται, διότι αν προαπαιτούμε μια μεταφυσική πληρότητα της συνείδησης για να εκδηλωθεί η ταξική αλληλεγγύη, τότε παραμένουμε εγκλοβισμένοι στον κόσμο της εξατομίκευσης. Αν ήταν προϋπόθεση μια συνολική αντίληψη για το πέρασμα στην δράση δεν θα ερχόταν ποτέ ούτε η διάχυση της δράσης, ούτε της συνολικής αντίληψης.
– Η ανατρεπτική εξέλιξη των αιτημάτων συνδέεται διαδραστικά με την ανάπτυξη της αλληλέγγυας κινητοποίησης. Η κινητοποίηση δημιουργεί νέα πεδία συνάντησης των αντιστάσεων και έδαφος ταξικής συνειδητοποίησης. Η αλληλεγγύη ανοίγει τις προοπτικές συνολικοποίησης. Η εξεγερσιακή συνάντηση ανατρέπει τις οριοθετήσεις που χρειάζεται να ανατραπούν.
– Στις παρούσες συνθήκες η επιβίωση και η απελευθέρωση από το κεφάλαιο είναι αδιαχώριστες.
Στην επικράτεια του κεφάλαιου εκείνοι που έχουν χρόνο δεν έχουν φαΐ, ενώ όσοι ακόμα έχουν φαϊ δεν έχουν χρόνο. Η απαλλοτρίωση και των δυο είναι αναγκαία. Για να έχουμε φαϊ, να γίνουμε κύριοι του ταξικού πολέμου και της εργασίας. Να έχουμε χρόνο σημαίνει να έχουμε φαϊ και απόλαυση και ξεκούραση και πολιτικές διεργασίες και γνωστική-ψυχαγωγική δραστηριότητα.

Χρηματοδότηση-οικονομική ανεξαρτησία

– Κοινό ταμείο και τοπικά, που ελέγχονται από ενιαίο όργανο με τη συμμετοχή εκπροσώπων όλων των πολιτικών συλλογικοτήτων. Το κοινό ταμείο χρηματοδοτείται με τακτές διαδικασίες, με κεντρικές και περιφεριακές πρωτοβουλίες και χρηματοδοτεί τα τοπικά.

Τοποθετήσεις της ΑΣΜΠΑ στην θεματική κατηγορία ΤΑΚΤΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ της ΑΠΟ

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ

                                για τη ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ

«ΤΑΚΤΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ»

_________________________

Ενίσχυση – αναβάθμιση των διαδικασιών
(Ενίσχυση και αναβάθμιση των κινηματικών διαδικασιών, των ταξικών, κοινωνικών και πολιτικών συλλογικοτήτων)

– Ο εδαφικοποιημένος αγώνας αναπτύσσει το επαναστατικό δυναμικό (η εξάρτηση της διαλεκτικής της ολότητας από τη διαλεκτική του γίγνεσθαι έχει αναφερθεί ήδη σε διάφορα σημεία). Αναγνωρίζοντας την εν’μέρει αυταξία του κάθε εργαλείου και της κάθε δομής (σε σχέση με τις παρούσες ανάγκες και τη γενική εξέλιξη) μπορούμε να είμαστε καίριοι. Αν έχει ένα νόημα η ενοποίηση της πολιτικής δύναμής μας, είναι για να γίνουμε ικανότεροι να παρεμβαίνουμε στα επίμαχα σημεία της ταξικής και κοινωνικής πάλης. Με τον τόνο της εξέγερσης και της αλληλεγγύης, εμπλεκόμενοι στις παρούσες ανάγκες και στις εκδηλωμένες δυνατότητες των συναγωνιστών, με μια συνεκτική αντίληψη.
Η σύγκρουση διαμορφώνει νέες κοινότητες (πχ η ιστορική ανάδυση της εργατικής αυτοοργάνωσης, τα σοβιέτ, η διάχυτη ανάπτυξη αναρχικών συλλογικοτήτων στην ελλάδα από τις προηγούμενες δεκαετίες, η εμφάνιση του EZLN το ’93 προς ’94, οι λαϊκές συνελεύσεις μέσα από την εξέγερση του ’08, το κίνημα NO TAV, το κίνημα ενάντια στην ELDORADO). «Το οδόφραγμα είναι το σπίτι του απεγνωσμένου».
– Είναι καθήκον των αναρχικών η συμβολή στη συνοργάνωση των ταξικών και των κοινωνικών εγχειρημάτων στην κατεύθυνση της επαναστατικής αυτοδιεύθυνσης. Η ομοσπονδιακή πολιτική οργάνωση των αναρχικών πρέπει να είναι παράδειγμα για τα κινήματα, αλλά και για τις συστατικές συλλογικότητές της, τις νέες και τις παλαιότερες.

Πρόταση προσθήκης στα συμφωνηθέντα, με βάση τον αστερίσκο που είχαμε σημειώσει:

Για την ενίσχυση και αναβάθμιση των κινηματικών διαδικασιών, των ταξικών, κοινωνικών και πολιτικών συλλογικοτήτων είχαμε ομοφωνήσει στα εξής:

” Η οργάνωση προωθεί την ενίσχυση και την αναβάθμιση των κινηματικών διαδικασιών, των ταξικών, κοινωνικών και πολιτικών δομών. Τα άτομα των συλλογικοτήτων που συμμετέχουν στην οργάνωση ενθαρρύνονται να συμμετέχουν στα κοινωνικά και ταξικά εγχειρήματα ή να συμβάλλουν στη δημιουργία νέων αυτοοργανωμένων, με πλήρη σεβασμό στην αυτονομία των δομών αυτών.

 Η αλληλεπίδραση αυτή θα συμβάλει στην ορθή εκτίμηση της κινηματικής πραγματικότητας μέσα στην οποία ζούμε και δρούμε, γειώνοντας τα προτάγματά μας στο σήμερα και καθιστώντας εφικτή τόσο την αντεπίθεση στον κοινό μας εχθρό, που δεν είναι άλλος από το κράτος και το κεφάλαιο, όσο και την καλλιέργεια ενός συλλογικού οράματος για μια νέα κοινωνία. “

 Προτείνουμε να προστεθεί ανάμεσα στις δυο παραγράφους άλλη μια:

” Οι συλλογικότητες της ΑΠΟ έχουν την ευθύνη να ενημερώνουν το σύνολό της για τις εξελίξεις από τα πεδία των ταξικών-κοινωνικών αγώνων στα οποία δρουν. Η ΑΠΟ μπορεί να δημιουργεί Ομάδες έρευνας και ενημέρωσης, ώστε να επικαιροποιείται η αντίληψή της γύρω από την άμεση πάλη. Επιπλέον,  η ΑΠΟ πρέπει να οργανώνει την άμεση πολιτική επαφή της με τις ανοιχτές συλλογικές διεργασίες του οριζόντιου ανταγωνιστικού κινήματος και κατά περίπτωση να δημιουργεί Ομάδες αλληλεγγύης-ενίσχυσης για την εδαφικοποίηση της παρουσίας της οργάνωσης μέσα στα μέτωπα αντίστασης “

Διακριτή παρουσία στους αγώνες
(Διακριτή παρουσία και ξεκάθαρη θέση στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες)

– Η διακριτή παρουσία της ομοσπονδίας με ξεκάθαρες θέσεις μέσα στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες πρέπει να είναι στοιχείο της πολιτικής παρέμβασης της. Όμως, η προσκόλληση στη διακριτότητα κινδυνεύει να υποπέσει στην αυτοαναφορικότητα. Το πολιτικό κίνημα οφείλει να μη χάνει την επαφή του με το ταξικό και κοινωνικό κίνημα και να βρίσκεται δίπλα στον κόσμο της ακηδεμόνευτης αντίστασης. Η κινητοποιούμενη βάση δίνει την πραγματική μάχη και δεν υπάρχουν νικητές έξω από αυτήν.
Οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες μπολιάζονται με τις ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις μας όταν οι αναρχικοί και οι συλλογικότητές τους συμμετέχουν με όλες τις δυνάμεις τους εκεί που ζουν, εκεί που δουλεύουν.

Ανάλυση – επεξεργασία θεωρητικών ζητημάτων

– Μια διαδικασία ανοίγματος πεδίων πολιτικού διαλόγου και εργαστηρίων αυτομόρφωσης μέσα στην ομοσπονδιακή δομή μπορεί να είναι ένα εργαλείο ενίσχυσης κι εξέλιξης όλων των βαθμίδων πολιτικής αυτοοργάνωσης. Μια τέτοια δραστηριότητα υποχρεούται να βαδίζει παράλληλα με την εξωστρεφή πολιτική δραστηριότητα, καθώς η καθημερινή ταξική πάλη δεν μπορεί να περιμένει τις εξονυχιστικές αναλύσεις. Δεν υφίσταται ζήτημα ιεράρχησης του κριτικού λόγου και της αντιστασιακής δράσης.

Ανταλλαγή εμπειριών – πληροφόρησης

– Απαιτείται ιδιαίτερη μέριμνα από τις πολιτικές συλλογικότητες και τα όργανα της ομοσπονδίας για την ελεύθερη πρόσβαση όλων των μελών σε όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες και για την κοινοποίηση της εμπειρίας. Απαιτείται ιδιαίτερη μέριμνα για την αποτροπή εμφάνισης εσωτερικών στεγανών και αποκλειστικών εξειδικεύσεων.

Έκδοση εφημερίδας της οργάνωσης
(Έκδοση εφημερίδας της αναρχικής πολιτικής οργάνωσης / αντιπληροφόρηση)

– Θεωρούμε την έκδοση εφημερίδας ως ισχυρό εργαλείο μιας ομοσπονδιακής οργάνωσης. Επειδή όμως είναι ένα ζήτημα που προαπαιτεί έναν ενδελεχή πολιτικό διάλογο και απαντήσεις σε σοβαρά πρακτικά θέματα, είναι πρόωρο να τοποθετηθούμε επί του συγκεκριμένου.

Δημιουργία δομών
(Δημιουργία δομών σίτισης, στέγασης, ιατρικής περίθαλψης κλπ)

– Ανάλογα με τις ανάγκες των μελών της ομοσπονδίας θα ήταν εύλογη η ανάληψη πρωτοβουλιών για τη δημιουργία αυτόνομων βιωτικών δομών. Είναι όμως σημαντικότερη η στήριξη και η συμβολή στην ανάπτυξη αντίστοιχων κοινωνικών εγχειρημάτων. Οι δομές της πολιτικής οργάνωσης πρέπει να είναι πυρήνες διάχυσης παραδειγμάτων κι όχι ένας κλειστός κόσμος πλασματικής αυτάρκειας.

Οργάνωση της αυτοάμυνας
(Οργάνωση της αυτοάμυνας του κινήματος απέναντι στην κρατική και παρακρατική καταστολή)

– Η επιμελημένη αυτοάμυνα της πολιτικής οργάνωσης είναι όρος επιβίωσής της. Την αυτοάμυνα την αντιλαμβανόμαστε αδιάσπαστα από την ανάπτυξη του ταξικού-κοινωνικού κινήματος. Η αντικειμενική υπεράσπιση των κινηματικών υποδομών και των συντρόφων είναι ένα επίμαχο σημείο της ταξικής σύγκρουσης, ειδικά την τρέχουσα περίοδο. Η αντίσταση απέναντι στην καταστολή δεν είναι ένας χαμένος αγώνας όπου το μόνο που περισώζεται είναι οι ιδέες μας. Το διακύβευμα σε κάθε αντιπαράθεση με τους κρατικούς μηχανισμούς είναι η απομόνωση κι η εξαφάνιση εστιών αντίστασης ή το πλάτεμα και η όξυνση της σύγκρουσης.
Η κινηματική απόσβεση των πληγμάτων και η μετατροπή τους σε πιο ανοιχτή αντεπίθεση, σε πιο μαζική κινητοποίηση, αποτελούν τον ατέρμονο φόβο του κράτους. Το κινηματικό και το κοινωνικό βάθος κάθε αυτοοργανωμένου εγχειρήματος είναι τα μοναδικά στηρίγματα απέναντι στην κρατική υπεροπλία. Γι’αυτό, η αυτοάμυνα περνάει από την καθημερινή παρέμβαση και τη συμμετοχή στους αγώνες, από την ενδυνάμωση της αλληλεγγύης και της μετωπικής αντίληψης, από το επιθετικό πνεύμα το οποίο θεριεύουν η αναγκαιότητα και το δίκαιο της αντίστασης, από την πρωτοβουλία που εκφράζει την πολιτική αποφασιστικότητα της αγωνιζόμενης βάσης.

Διασύνδεση με οργανώσεις
(Διασύνδεση με αντίστοιχες οργανώσεις και σχήματα στην Ευρώπη και παγκόσμια)

– Η αλληλεγγύη, ο συντονισμός, η σύμπραξη, η ανταλλαγή εμπειριών, η σταθερή συνεργασία και η συνοργάνωση πέρα από εθνικά σύνορα είναι στόχοι για ένα αναγκαίο διεθνές επαναστατικό κίνημα και μπορούμε να διερευνήσουμε τις δυνατότητες διασύνδεσης προοδευτικά.

Δημιουργία προγράμματος
(Δημιουργία αναρχικού επαναστατικού προγράμματος)

– Οι επαναστατικοί μετασχηματισμοί μιας κοινωνίας προς την ελευθερία δεν μπορούν να προδιαγραφούν, ούτε να χωρέσουν σ’ένα συνολικό πρόγραμμα. Η αυτοδιεύθυνση είναι αναπόσπαστη από την αμεσότητα. Πάραυτα, η εξελικτικότητα και η πολυμορφία
του απελευθερωτικού κινήματος δεν μας οδηγεί σε μια σχετικιστική μετεώριση, αλλά στην ευθύνη μιας διαρκούς συγκεκριμενοποίησης των αξιών μας, των οραματισμών μας και των σχεδίων μας, ευθύνη του κάθε ελευθεριακού υποκειμένου, σε σχέση με τις εκάστοτε συνθήκες και δυνατότητες. Χρειαζόμαστε προγράμματα για το σήμερα, για το αύριο, για το παραπέρα και για το όταν. Χρειαζόμαστε προγράμματα για την ικανοποίηση επίκαιρων αναγκών εδώ και τώρα, για τους αγώνες που διαξάγονται σήμερα, για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων υπαρκτών και δυνητικών προβλημάτων. Χρειαζόμαστε προγράμματα που να μας εμπλέκουν άμεσα και δεσμευτικά στην ταξική πάλη κι εκείνα τα θεμελιακά προτάγματα και τα καίρια συνθήματα που μπορούν να συνεγείρουν και να συσπειρώνουν στον αγώνα.

Ποιοί είμαστε κι ενάντια σε τι αγωνιζόμαστε. Η αναρχική πολιτική οργάνωση, καθρέφτης της κοινωνίας που οικοδομούμε με το αξιακό πλαίσιο το οποίο δοκιμάζεται σήμερα στους αγώνες μας.

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ

                                για την ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
«ΑΡΧΕΣ»

Ποιοί είμαστε κι ενάντια σε τι αγωνιζόμαστε

– Εμείς, οι άνθρωποι που απαρτίζουν την Αναρχική Συλλογικότητα για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση ως οργανωμένοι αναρχικοί ανήκουμε στον κόσμο των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων, είμαστε μέρος του μεγάλου πλήθους εκείνων που βιώνουν την εξουσία του κράτους και του κεφάλαιου πάνω στη ζωή τους και τις απάνθρωπες συνέπειές της. Τα βιώματά μας, που είναι αδιαχώριστα από το επιβαλλόμενο καθεστώς σκλαβιάς, εμπεριέχουν τη συνείδηση των αντικειμενικών συνθηκών οι οποίες διαμορφώνονται μέσα στον διαρκή ανταγωνισμό για κυριαρχία και στην πάλη της ταξικής βάσης απέναντι στην εξουσία.
– Οι συνθήκες τις οποίες βιώνουμε αντανακλούν το πλέγμα των εξουσιαστικών δομών που επιβάλονται πάνω στις κοινωνίες κι ενάντια σ’αυτές τις δομές αγωνιζόμαστε. Η κυριαρχία (στρατιωτική-πολιτική-οικονομική) του κεφάλαιου και των κρατικών και διακρατικών θεσμών και μηχανισμών πάνω στον ζωντανό πλούτο του πλανήτη συντηρεί ποικίλες αντιθέσεις και παράγει νέες. Οι κοινωνικές αντιστάσεις δημιουργούν τη συλλογική συνείδηση ότι έχουμε τη δυνατότητα να απελευθερωθούμε από τις εξουσιαστικές δομές. Μέσα στην ταξική πάλη συνδιαμορφώνεται διάχυτα μια σφαιρική και πολύμορφη αντίληψη πανανθρώπινης κοινότητας απέναντι στην ενότητα, τις αντιθέσεις και τον ολοκληρωτισμό της εξουσίας.
– Η οικονομική κυριαρχία θεμελιώνεται στην κρατική τρομοκρατία και στη θεσμική αφομοίωση. Το κράτος και το κεφάλαιο είναι συγχρόνως μηχανισμοί και σχέσεις. Στο κεφαλαιοκρατικό καθεστώς κυρίαρχες σχέσεις είναι ο έλεγχος και η λεηλασία πάνω στη δημιουργική ανθρώπινη δραστηριότητα, πάνω στη γνωστική εξέλιξη των κοινωνιών, πάνω στο φυσικό περιβάλλον. Η τρομοκρατία, η αφομοίωση και η καταστροφή συναποτελούν τον πυρήνα των σχέσεων κυριαρχίας.
Μέσα στους αιώνες η εξουσία έχει αλλάξει μορφές, η βία της και η ισχύς της όμως, διατηρούνται. Η ταξική τοποθέτηση και η μαχητικότητα συνδέονται άρρηκτα ως ριζικά χαρακτηριστικά του κοινού αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Υπό τις παρούσες συνθήκες σε κάθε εκδηλούμενη αντίσταση ενυπάρχει μια εξέγερση της εξουσιαζόμενης βάσης. Η μαζική εξέγερση είναι η συνάντηση των αντιστάσεων με το καταπιεσμένο κοινωνικό δυναμικό.
– Η οργάνωση της εκμεταλλευόμενης βάσης στην πάλη της απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο εκφράζει την κοινή ανάγκη να ανατραπούν οι τυραννικές συνθήκες. Η οργάνωση της ταξικής πάλης πραγματώνει εδώ και τώρα τον κόσμο που οραματίζονται οι αντιστεκόμενοι και αποτυπώνει τις κατακτήσεις τους. Η πολιτική οργάνωση των εκμεταλλευόμενων στις ιστορικές διαδρομές της έδωσε ισχύ στους καταπιεσμένους, αλλά ανέδειξε επίσης νέες διευθυντικές κάστες, γέννησε καινούριες κοινωνικές εμπειρίες, αλλά και τρόπους αφομοίωσης στους κρατικούς θεσμούς, έσπασε τον έλεγχο των κυρίαρχων πάνω στην πορεία της ανθρωπότητας και άλλαξε τους όρους του ταξικού ανταγωνισμού, αλλά κι αφέθηκε σε νέες τυραννίες.
– Η αναρχία ως αξιακό φορτίο, δεν είναι μια υπόθεση αφηρημένων αρχών, αλλά προέρχεται από την ιστορική εξέλιξη του απελευθερωτικού αγώνα των εκμεταλλευόμενων. Η αναρχία είναι μια τοποθέτηση μέσα στην ταξική πάλη, εκείνη η τοποθέτηση που εμπιστεύεται και στηρίζει την ακηδεμόνευτη μαχητική συγκρότηση της βάσης. Η ταξική ανάλυση δεν είναι ένα δογματικό ερμηνευτικό εργαλείο, αλλά η συλλογική αυτοσυνείδηση του αντιεξουσιαστικού αγώνα και των αντικειμενικών όρων που η ίδια η εκμεταλλευόμενη βάση μπορεί να επιβάλει στην εξουσία. Η αναρχία είναι ο σπόρος για τον κοινωνικό κόσμο της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης, που αυτοοργανώνεται πολύτροπα στο σήμερα σε εγχειρήματα αντίστασης. Η αναρχία είναι το πολιτικό πρόταγμα που συμπυκνώνει τους αγώνες της βάσης στην προοπτική της συνολικής ανατροπής κράτους και κεφάλαιου.
– Η κοινωνική επανάσταση είναι αναγκαία και εφικτή. Η ίδια η φυσική εξελικτικότητα της ανθρωπότητας αναπόδραστα κάποια στιγμή θα αφήσει την εκμετάλλευση, την ιδιοκτησία, την εξουσία και όλους τους θεσμούς της στο ιστορικό παρελθόν. Κάθε αυτοοργανωμένη αντίσταση επιταχύνει την ριζική αλλαγή. Κάθε εξέγερση εκδηλώνει άμεσα την κοινή δύναμη των εξουσιαζόμενων. Η πολιτική αυτοοργάνωση της ταξικής και κοινωνικής πάλης έχει ένα έργο: να πολλαπλασιάσει τους αγώνες, να ορθώσει και να στηρίξει μέτωπα σύγκρουσης, να προετοιμαστεί και να προετοιμάσει για το προσδοκόμενο από τους εκμεταλλευόμενους κι αναπάντεχο για τους αφέντες. Η ομοσπονδιακή συνοργάνωση των αναρχικών οφείλει να είναι από σήμερα μια συλλογική δύναμη για την επερχόμενη επανάσταση.
– Η πάλη μέσα και ενάντια στις πραγματικές συνθήκες κυριαρχίας βρίσκει απέναντί της την κρατική τρομοκρατία, την ίδια την εκμετάλλευση, τον κατακερματισμό και τον κανιβαλισμό. Επιπλέον, βρίσκει απέναντί της το σύνολο των μηχανισμών που παθητικοποιούν κι ενσωματώνουν στους θεσμούς εκείνους που αντιστέκονται. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία στηρίζεται και στηρίζει το σύστημα εκμετάλλευσης. Το κεφάλαιο παράγει και συντηρεί εναλλακτικές διεξόδους που μεταρυθμίζουν τις σχέσεις κυριαρχίας προστατεύοντας τα συμφέροντά του. Ενάντια στα κρατικά αναχώματα είναι έργο των αναρχικών ν’ανοίγουν δρόμους για μια κοινωνία χωρίς εξουσία.

Η αναρχική πολιτική οργάνωση, καθρέφτης της κοινωνίας που οικοδομούμε με το αξιακό πλαίσιο το οποίο δοκιμάζεται σήμερα στους αγώνες μας

– Η κοινωνία της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης οικοδομείται ήδη σήμερα μέσα στα ζωντανά κύτταρα της αυτοοργανωμένης αντίστασης, στις προλεταριακές οργανώσεις βάσης, στις συνελεύσεις γειτονιάς, στο πλατύ οριζόντιο κίνημα. Οι μορφές που παίρνει η αγωνιζόμενη κοινότητα είναι τόσες όσα και τα υποκείμενά της. Η επαναστατημένη κοινωνία θα μπολιαστεί με τα χαρακτηριστικά των αγώνων που την κυοφορούν. Μέσα στα άλματα των επαναστατικών διεργασιών εμφανίζονται νέες αποχρώσεις και νέες συνθέσεις που υλοποιούν τις θεμελιώδεις αξίες μας με τρόπους ριζοσπαστικούς. Ο πλούτος ενός κόσμου χωρίς εξουσία είναι μη προδιαγράψιμος, αλλά είναι ευθύνη των στρατευμένων αναρχικών να σχηματοποιούν ένα όραμα με τα προτάγματα και τα παραδείματά τους που γίνονται κοινοί πόροι στον καθημερινό αγώνα.
– Αντιλαμβανόμαστε την ομοσπονδιακή οργάνωση των αναρχικών ως μια δρώσα διαδικασία αναγκαίας συλλογικοποίησης για την ανάπτυξη των αντιστάσεων, για την ενότητα των εκμεταλλευόμενων μέσα στην πάλη, για την κοινωνική επανάσταση. Σ’αυτό το εγχείρημα συναντιούνται ποικίλες εμπειρίες, διαφορετικές συγκεκριμενοποιήσεις του αντιεξουσιαστικού ανατρεπτικού αγώνα, οραματισμοί που θέλουν να ζυμωθούν στον ανταγωνισμό με το κράτος βαδίζοντας μαζί. Πατώντας γερά στις δυνατότητες αυτόνομης πάλης που έχουν δοκιμαστεί μπορούμε να συγκροτήσουμε έναν κοινό τόπο προχωρήματος του ανταγωνιστικού κινήματος. Ένας τόπος γεμάτος από τους αγώνες μας κι όχι ένα άδειο δισκοπότηρο σαν τις κομματικές σφραγίδες. Ένας τόπος που θ’αντικαθρεφτίζει το απεριόριστο δυνάμωμα της ταξικής πάλης κι όχι άλλο ένα καταφύγιο για την εξατομίκευση, τη ματαιοδοξία, το σεχταρισμό.
Οι συνεκτικές δομές είναι οι βάσεις της δυναμικής δικτύωσης. Δομές που δεν είναι πάντα ενιαίες, αλλά που οφείλουν να εργάζονται για την ενότητα της επαναστατικής προοπτικής, για την ενότητα στη δράση. Η ενιαία δομή μπορεί να ενισχύσει την πρωτοβουλία, να κινητοποιήσει τοπικό και θεματικό δυναμικό, να προάγει εντός κι εκτός τα κοινά εφόδια (υλικά, γνωστικά, ηθικά, βιωματικά) που απαιτούνται για την αρτιότερη πραγμάτωση της οριζοντιότητας, να ανοίξει συλλογικό χώρο στη μοναδικότητα του κάθε αγωνιζόμενου. Ή θα πραγματώσουμε τη συλλογική αυτοδιεύθυνση στους τωρινούς αγώνες ή θα αφεθούμε στην παλινδρόμηση μεταξύ ηττοπαθούς παρορμητισμού και αφοπλιστικού σχετικισμού.
– Στις ασύνδετες δικτυώσεις του αναρχικού «χώρου» χτίζονται τείχη και άτυπα κέντρα, τα οποία ακυρώνουν την ισότητα και την αλληλεγγύη. Η αποσπασματική δικτύωση όχι μόνο αδυνατεί να μετασχηματίσει τις παρούσες δυστοπίες, αλλά επιπλέον αναπαράγει τον κατεστημένο κατακερματισμό. Τίποτα ελευθεριακό δεν συνηγορεί στη συντήρηση προεγκατεστημένων ανισοτήτων και αποκλεισμών. Οι ομοσπονδιακές διαδικασίες αυτοοργάνωσης μπορούν και πρέπει να απαντήσουν στο πρόβλημα διασφαλίζοντας τη συμμετοχικότητα, την ισοτιμία, την προσβασιμότητα σε κάθε δραστηριότητα, σε κάθε πληροφορία, την πλατύτερη ανάπτυξη των πεδίων αγώνα και της μετωπικής αντίληψης ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, τη συνέπεια προς την επαναστατική προοπτική.
Στην κινηματική εμπειρία μας αναγνωρίζουμε τουλάχιστον τρεις αδιαχώριστους δομικούς και προστατευτικούς αρμούς της οριζοντιότητας. Πρώτον, την ισότιμη κι υπεύθυνη συμμετοχή όλων στη δράση. Οι διακρίσεις ξεκινούν από τη διαφορά ικανοτήτων. Η κοινή εμπειρία σπάει τις εκλεκτικές αναθέσεις, τις ελιτίστικες σχέσεις και την υπεραξία που παράγουν. Δεύτερον, τις αποφασιστικές διαδικασίες που στηρίζονται στον ελεύθερο διάλογο και τον προωθούν. Η συνέλευση είναι η τυπική μορφή τέτοιων διαδικασιών. Η ψυχή της συνέλευσης είναι η πολιτική ισχύς του προφορικού λόγου. Αντί να δαιμονοποιούμε τη ρητορική, εμπεδώνοντας την κρατιστική ιδεοληψία που κρίνει ανίκανη την αμύητη βάση να εκφράσει τις ανάγκες της και να οργανώσει τις δυνατότητές της, οφείλουμε να την κάνουμε κτήμα όλων, προωθώντας οργανωμένα τον συμμετοχικό διάλογο. Τρίτον, η καταγραφή των απόψεων, των αποφάσεων, των αγωνιστικών εμπειριών, των διαθέσιμων πληροφοριών σ’ένα ενιαίο πεδίο ζύμωσης. Ο γραπτός λόγος κοινοποιεί τις υποκειμενικότητες και καθιστά διαθέσιμο σε βάθος χρόνου το νοηματικό υλικό της αντίστασης. Οι γραπτές αποτυπώσεις μας δίνουν τη δυνατότητα να διαμορφώνουμε στέραιες αντιλήψεις. Με την έγγραφη οργάνωση της συλλογικής διάνοιας συγκροτείται η αντικειμενική ισχύς της ταξικής αντίστασης.
Οι μεθοδολογικοί τύποι των ομοσπονδιακών δομών, διεργασιών και παρεμβάσεων μπορούν και πρέπει να εισάγουν καινοτομίες ενάντια στον ηγεμονισμό, που διακατέχει τα αφορμαλιστικά δόγματα, ενάντια στις άτυπες ιεραρχίες, που ευδοκιμούν στον ακτιβισμό, στις περιστασιακές συνεργασίες και στα στεγανά του σεχταρισμού, ενάντια στην εγκατάσταση συντηρητικών θυλάκων μέσα στο κίνημα και μέσα στην ενιαία οργάνωση κι ενάντια σε κάθε συγκεντρωτικό έλεγχο, τυπικό ή άτυπο. Η αυτονομία της αγωνιζόμενης κοινωνικής βάσης εδράζεται στη συλλογική επανοικειοποίηση του ελεύθερου λόγου και της μαχητικότητας. Οι αναρχικές ομάδες είναι σχολεία αυτής της αυτονομίας και ετούτη τη στιγμή ορισμένοι σύντροφοι έχουν δημιουργήσει για όλους τη δυνατότητα να αναβαθμίσουμε από κοινού την αυτονομία μας τόσο στις συνθετικές όσο και στις συστατικές βαθμίδες της αυτοοργάνωσής μας.
– Οι αναρχικές πολιτικές συλλογικότητες που συμμετέχουν στις διαδικασίες ανοιχτής συνοργάνωσης μεταφέρουν στο κοινό πεδίο την πλούσια εμπειρία τους, τις αγωνιστικές διαθέσεις τους, την αυτονομία τους και τις προοπτικές τους, στοιχεία απαραίτητα για να θωρακιστεί η οριζοντιότητα και η αυτονομία της ομοσπονδιακής δομής. Δημιουργοί των συλλογικών αντιλήψεων και φορείς όλων των πολιτικών διεργασιών όλων των βαθμίδων αυτοοργάνωσης είναι τα άτομα που συγκροτούν το κοινό όραμα και τον κοινό τόπο, τα μέλη των ομάδων. Ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τα άτομα τη συμμετοχή τους στον απελευθερωτικό αγώνα, στην ομόσπονδη οργάνωση και στις ταξικές-κοινωνικές αντιστάσεις καθορίζει την εξέλιξη των εγχειρημάτων. Η πολιτική οργάνωση έχει ανάγκη και πρέπει να μεριμνά για τη μέγιστη συμμετοχή των περισσοτέρων στις δραστηριότητές της και στο ευρύτερο κίνημα. Η αυτομόρφωση του καθενός μέσα στον αγώνα, η συλλογική πραγμάτευση και η διάχυση της γνώσης θεμελιώνουν την ολιστική αντίληψη της πάλης στην υλική βάση της, στους ζωντανούς ανθρώπους. Το μαζικό αυτοοργανωμένο κίνημα εμπεριέχοντας το πλουσιότερο σύνολο κοινωνικών εμπειριών, αναγκών, τρόπων αντίληψης και δράσης, εκφράζει τη δύναμη της πιο εξελιγμένης συλλογικής ευφυίας, σε αντιδιαστολή με την ομοιομορφία και τη στειρότητα της εξατομίκευσης και του μαζικού ελέγχου.
– Αντιλαμβανόμαστε την αναρχική πολιτική οργάνωση ως εξελισσόμενη κοινότητα, ταυτόχρονα φαντασιακή κι εδαφικοποιημένη. Ο επαναστατικός δυναμισμός της οργάνωσης απορρέει από την επεξεργασία και την εφαρμογή εξελικτικών σχεδίων για τη διαλεκτική προσαρμογή των στοχεύσεών μας στις μεταβαλλόμενες συνθήκες της πάλης. Η συνοργάνωση να γίνεται συνέγερση.
Πραγματικά, συναντιούνται εκείνοι που βλέποντας τον εαυτό τους από κοινού στην επανάσταση, αυτοεξελίσσονται μέσα στον καθημερινό αγώνα προς την κατεύθυνση της ενότητας. Όπως είχε επισημάνει ο Α.Πάνεκοκ, τα ζητήματα και οι λύσεις τους ανακύπτουν σε μια διαδικασία εν’θερμώ δράσης και η συγκέντρωση των δυνάμεων προκύπτει από την εν’θερμώ διαδικασία.
Να δώσουμε έκφραση και δομή στον αναβρασμό. Να πυροδοτήσουμε και ν’ατσαλώσουμε με την απεριόριστη κοινότητα της επαναστατικής αλληλεγγύης την ανάδυση των κοινωνικών δυνάμεων.

—-

Θέσεις στο ζήτημα της σχέσης Μέσων και Σκοπών

 Οι θέσεις της Αναρχικής Συλλογικότητας για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση, στο ζήτημα της σχέσης Μέσων και Σκοπών, που κατατέθηκαν στον εσωτερικό διάλογο του εγχειρήματος συγκρότησης Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης.

Α) Τα ηθικά και πολιτικά ζητήματα[1] του αναρχικού αγώνα αποτελούν μια αδιαίρετη ενότητα. Η αναρχία ως απότατος πολιτικός σκοπός ενέχει, συγκροτείται, εμπνέεται και ατσαλώνεται από ορισμένους θεμελιώδεις ηθικούς όρους που δοκιμάζονται κάθε στιγμή[2] στην εξέλιξη του αγώνα. Η στάση των αναρχικών οφείλει να δίνει άμεση υλική μορφή στις αδιαχώριστες ηθικές αξιώσεις του ελευθεριακού πολιτικού οράματος (πρότασης):
– Ελευθερία, ισότητα και αλληλεγγύη, που συνυφαίνουν μέσα από τους αυτοοργανωμένους αγώνες τους ιστούς μιας νέας κοινωνίας.
– Αδιάλλακτη εναντίωση στην εκμετάλλευση.
– Αντίσταση στην κρατική βία[3]
Β) Τα μέσα και οι σκοποί είναι αλληλένδετα[4] και στα πλαίσια του αναρχικού αγώνα διέπονται από μια διαλεκτική κι οργανική ενότητα[5]. Οι πολιτικοί σκοποί αποτελούν ενδιάμεσα βήματα προς την αναρχία κι οπότε προσδιορίζονται και κρίνονται[6] στην αλληλουχία τους ως προς την συνεκτικότητά τους μέσα στον αγώνα, με σημείο εκκίνησης τις παρούσες ταξικές-κοινωνικές αντιθέσεις[7] και απότερη προοπτική την αναρχία. Το μέσο για την επίτευξη των πολιτικών σκοπών μας είναι η συνολική αγωνιστική κοινωνική στάση μας. Αντιτασσόμαστε στις τεχνοκρατικές θεωρήσεις που περιορίζουν την αντίληψη των μέσων στα εργαλεία και τις μεθόδους. Τα μέσα δεν προκύπτουν ιδεαλιστικά από αφηρημένους σκοπούς, αλλά μεταδίδονται ή επινοούνται βάσει των αντιληπτών δυνατοτήτων μέσα στο υλικό πλαίσιο[8] στο οποίο τοποθετούνται οι σκοποί. Αντίστοιχα, οι σκοποί συγκεκριμενοποιούνται[9] μέσα από την τρέχουσα και την ιστορική εμπειρία.
 Τα συγκεκριμένα κριτήρια δράσης[10] εξάγονται μέσα από την αντίληψη των συνθηκών της ταξικής-κοινωνικής διαπάλης σε αμοιβαία συνέπεια μέσων και σκοπών[11]. Οι σκοποί και τα μέσα που αυτοί ορίζουν οφείλουν να κρίνονται σε σχέση με τους απότερους σκοπούς, με τις παρούσες ανάγκες και τις δυνατότητες των αγωνιζόμενων[12].
 Κανένα μέσο δεν αποτελεί αυτοσκοπό. Κανένας ενδιάμεσος σκοπός δεν αποτελεί αυτοσκοπό[13]. Ακόμα και ο απότερος πολιτικός σκοπός μας, το πρόταγμα αναρχία, γεννήθηκε σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες και διαμορφώνεται διαρκώς[14] μέσα στην εξελισσόμενη κοινωνική πραγματικότητα ενάντια στον κόσμο της εξουσίας.
 Τα μέσα και οι σκοποί δεν είναι φορτισμένα από μόνα[15] τους με ιδεολογία, ούτε όμως είναι ουδέτερα[16]. Νοηματοδοτούνται με πολιτικό περιεχόμενο από τα υποκείμενα που τα δημιουργούν ή τα χρησιμοποιούν στις εκάστοτε συνθήκες.
 Στον κόσμο της εξουσίας κυριαρχεί ο ανταγωνισμός και γι’αυτό χαρακτηρίζεται από την δολιότητα. Οι αξίες και οι σκοποί που επικαλείται κατά περίσταση η εξουσία λειτουργούν παρελκυστικά[17] σε σχέση με τις δηλωμένες ή τις άρρητες εξουσιαστικές σκοπιμότητες. Η ιδεολογία της κυριαρχίας ως μέσο αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης εμφανίζει αντεστραμένα τους υλικούς όρους της ως μεταφυσικά είδωλα κι ως υπέρτατους σκοπούς[18]. Ο καθαγιασμός[19] των σκοπών και των μέσων εκφράζει την εγγενή υποκρισία της κυριαρχίας, που επικαλύπτει την απανθρωπιά της.
 Κάθε αντίστιξη μεταξύ πολιτικής αποτελεσματικότητας[20] και ηθικής αντικατοπτρίζει υπόρρητες συντηρητικές σκοπιμότητες που θωρακίζονται πίσω από μεταφυσικές πολιτικές ή ηθικές αξίες.
 Η καιροσκοπική[21] αντίληψη των μέσων καθιστά την χρήση μεταφυσικών σκοπών κύριο μέσο κυριαρχίας.
 Οι σκοποί και τα μέσα του ταξικού-κοινωνικού αγώνα ορίζονται από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους κι όχι από την κυριαρχία[22]. Οι ενδιάμεσοι σκοποί και τα μέσα των αναρχικών αγωνιστών φέρουν το ηθικό βάρος εκείνου του απότατου πολιτικού σκοπού που ιστορικά αναγνωρίζεται ως το σημείο κοινού[23] προσανατολισμού για την πανανθρώπινη απελευθέρωση από την ετερονομία και την εκμετάλλευση. Οι ενδιάμεσοι σκοποί και τα μέσα των αναρχικών αγωνιστών οφείλουν να εκφράζουν άμεσα, να μεταδίδουν και να δίνουν ισχύ στην εμπειρία και στις δυνατότητες[24] του αντιεξουσιαστικού-αντικρατικού-ελευθεριακού αγώνα. Οι τρόποι αγώνα οφείλουν να πραγματώνουν άμεσα τον ελευθεριακό κομμουνισμό, να ενέχουν και να εκφράζουν αυτάξια την ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη[25] ενάντια σε κάθε εξουσία και ν’αναδεικνύουν άμεσα την προοπτική της συνολικής απελευθέρωσης.
 Η με παρρησία διακήρυξη της κοινωνικής επανάστασης ως αναγκαίου συλλογικού σκοπού και η δημόσια υπευθυνότητα για τις θέσεις που προτείνουμε και τα μέσα που χρησιμοποιούμε στον αγώνα αποτελούν στάσεις συνέπειας προς τα κοινωνικά θεμέλια του αναρχικού αγώνα.
 Κανένας πολιτικός συμβιβασμός[26] δεν έχει λόγο ύπαρξης μέσα στην πάλη των καταπιεσμένων. Continue reading Θέσεις στο ζήτημα της σχέσης Μέσων και Σκοπών

Θέσεις για την σχέση «πολιτικού και κοινωνικού»

Αναρχική Συλλογικότητα για τη Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση

Θέσεις για την σχέση «πολιτικού και κοινωνικού» :

Στον κόσμο της εξουσίας η πολιτική ταυτίζεται με την βίαιη και συγκεντρωτική κατοχή της αποφασιστικής ισχύος από μηχανισμούς ετερονομίας [1], που έχει ως συνέπεια την ανάθεση των κοινωνικών ζητημάτων στους κρατικούς θεσμούς. Για να αυτονομηθεί η κοινωνία απαιτείται να πολιτικοποιηθεί προοδευτικά στον μέγιστο βαθμό με οριζόντιους τρόπους, μοριακά κι ομοσπονδιακά και να απαλλοτριώσει μαζικά την αποφασιστική ισχύ, διότι αυτά έχει στερηθεί από την πολιτική κυριαρχία [2]. Continue reading Θέσεις για την σχέση «πολιτικού και κοινωνικού»

Κοινωνική επανάσταση

Κοινωνική επανάσταση

– Η κοινωνική επανάσταση δεν μπορεί να είναι ένας μακροπρόθεσμος στόχος, αφού είναι τώρα αναγκαία και μπορεί να γίνει πραγματικότητα σ’έναν ραγδαίο κι αιφνίδιο χρόνο. Για να μην αφεθεί στον έλεγχο επιτήδειων απαιτείται πολιτική εγρήγορση. Αν θέλουμε κοινωνική επανάσταση ας την ξεκινήσουμε σήμερα.

Δημιουργία ελευθεριακού, επαναστατικού, ταξικού κινήματος

Δημιουργία κινήματος
(Δημιουργία ελευθεριακού, επαναστατικού, ταξικού κινήματος )

– Ως αναρχικοί αντιλαμβανόμαστε την σχέση μας με τα κινήματα αναγνωρίζοντας το ταξικό υπόβαθρό τους. Στο κοινωνικό πεδίο αναδύονται διαρκώς αυτοοργανωμένες αντιστάσεις απέναντι στην συστηματοποιημένη βία των κυρίαρχων. Αγωνιζόμαστε για την ανάπτυξη των κινημάτων των εκμεταλλευόμενων σε μια επαναστατική κατεύθυνση ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και κάθε μορφή εξουσίας. Απευθύνουμε το επαναστατικό πρόταγμα στους καταπιεζόμενους και στεκόμαστε μαχητικά και αλληλέγγυα όπου εκφράζεται μια ρήξη με τους κρατικούς θεσμούς, θεωρώντας ότι μέσα στην αντίσταση διαμορφώνεται η απελευθερωτική συλλογικότητα.

Το ταξικό-κοινωνικό κίνημα αποτελεί την συλλογική απάντησή μας, των καταπιεζόμενων, στην επιβαλλόμενη συνθήκη του κατακερματισμού μας που συντηρεί την κυριαρχία της αστικής τάξης. Το κράτος αποτελώντας μηχανισμό ταξικού πολέμου διαλύει βίαια τους κοινωνικούς δεσμούς της ταξικής βάσης και την αφομοιώνει στα προγράμματά του εξατομικευμένα. Το κοινωνικό κίνημα όντας αντιμέτωπο με την γενική απομόνωση και αλλοτρίωση αναπτύσσεται δυναμώνοντας τα αντικρατικά-αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά του μέσα από την ανοιχτή και αλληλέγγυα αυτοοργάνωσή του και την σύγκρουσή του με την βαρβαρότητα της εξουσίας. Μέσα στον καπιταλιστικό μύλο το κοινωνικό σώμα επανασυναρθρώνεται με την αυτοοργάνωση της εξέγερσής του.

– Σημείο αναφοράς για τον ταξικό προσανατολισμό του αυτοοργανωμένου κινήματος αποτελεί η ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας. Το ταξικό-κοινωνικό κίνημα είναι το συλλογικό υποκείμενο αντιστροφής του πολέμου των αφεντικών ενάντια στην κυριαρχία τους και ταυτόχρονα φορέας ενός υπαρκτού κόσμου αλληλεγγύης και ισότητας. Δεν υπάρχει κίνημα δίχως ταξική ισχύ, δεν υπάρχει κοινωνική ισχύς δίχως ταξικό κίνημα. Το αυτοοργανωμένο κίνημα μπορεί και αλλάζει άμεσα τους αντικειμενικούς όρους υπέρ της ταξικής βάσης κοινωνικοποιώντας πόρους και αλλάζοντας μαχητικά τις συνθήκες του καθημερινού βίου. Με τις δομές αυτοοργάνωσης οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι συνθέτουν τον δημιουργικό πλούτο τους συγκροτώντας και προτάσοντας την ταξική δύναμή τους. Το ταξικό-κοινωνικό κίνημα ως συλλογικός οργανισμός ταξικής ισχύος δοκιμάζει εδώ και τώρα μορφές κοινωνικής ελευθερίας και δικαιοσύνης ενάντια στην εξουσία.

– Οι δρώσες μάζες που μπορούν και αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα των επαναστάσεων είναι ικανές να τις πραγματοποιούν. Ιστορικά, ο ελευθεριακός επαναστατικός δυναμισμός του ταξικού-κοινωνικού κινήματος αναβλύζει από την πολύμορφη συλλογική ευφυϊα του η οποία δυναμώνει κι εξελίσεται όταν συνοργανώνεται σε όλο και πιο συνθετικές βαθμίδες. Η καθυπόταξη της συλλογικής ανάπτυξης μέσα στην ομοιομορφία της κομματικής διεύθυνσης παρέδοσε πολλά επαναστατικά εγχειρήματα στην παλινόρθωση του κρατισμού τον προηγούμενο αιώνα. Ως αναρχικοί έχουμε ευθύνη να συμβάλουμε στην επανοικειοποίηση της αξίας της μαζικότητας, που λεηλατήθηκε από την εξουσιαστική αριστερά και λοιδορήθηκε από τον αστικό ελιτισμό. Η εξελικτικότητα της ανθρώπινης κοινωνίας (πρακτική, γνωστική και φυσική) παραμένει εγκλοβισμένη στον κανιβαλικό πολιτισμό του κεφαλαίου. Το μαζικό αυτοοργανωμένο κίνημα αποτελεί την μόνη δύναμη ριζοσπαστικής κινητοποίησης του κοινωνικού γίγνεσθαι, με τρόπους ελευθεριακούς και συγχρόνως εξισωτικούς.

– Ως αναρχικοί συστρατευόμαστε σ’όλο το βάθος των γραμμών του ταξικού-κοινωνικού κινήματος. Η πολιτική πρωτοβουλία μας αποσκοπεί στο πλάτεμα των γραμμών του αγώνα και στην συλλογική προώθησή τους. Από μια ελευθεριακή σκοπιά τα κινήματα δεν είναι παράγωγα ορισμένων πολιτικών οργανώσεων, αλλά της ζύμωσης των πολιτικών προτάσεων μέσα στις αναδυόμενες αντιστάσεις. Η αντιεξουσιαστική, μαχητική και συνεκτική τοποθέτησή μας στα πεδία του υπαρκτού ανταγωνισμού βάζει τους σπόρους ενός ελευθεριακού επαναστατικού ταξικού κινήματος. Η αναρχική θεώρηση ανανεώνει την ζωντάνια της, σπάει τα δόγματα κι εμπλουτίζει την κριτική ικανότητα των καταπιεζόμενων καθώς δοκιμάζεται στον κινηματικό αγώνα.

– Στον ελλαδικό χώρο μεταδικτατορικά, η συνοργάνωση των αναρχικών σε συλλογικά σχήματα είχε μια καταλυτική επίδραση στο ρίζωμα και στο πλάτεμα ενός αυτοοργανωμένου κινήματος. Η ομοσπονδιοποίηση των αναρχικών συλλογικοτήτων πάνω σε πολιτικές συμφωνίες αποτελεί ένα αναγκαίο βήμα για την εξέλιξη της κινηματικής δράσης μας. Για το δυνάμωμα του ταξικού-κοινωνικού κινήματος απαιτείται ενότητα στον αγώνα. Οι πολιτικές συμφωνίες συγκροτούν μια βάση κινηματικής εστίασης ικανής για συντονισμένες παρεμβάσεις με ευελιξία και οικονομία δυνάμεων, ικανής να εμπνέει εμπιστοσύνη και να ριζοσπαστικοποιεί, ικανής να υπερφαλαγγίζει κατεστημένα εμποδία. Η πολιτική συνοργάνωση των αναρχικών σπάει δημιουργικά τις αντιδραστικές προκαταλήψεις που στέκονται απέναντι στην οργανωτικότητα, στην πολιτική ενότητα και στο μαζικό κίνημα.

– Η αναρχική πολιτική οργάνωση ως μέρος του ταξικού-κοινωνικού κινήματος είναι δύναμη συμπαράταξης στα αντιστασιακά μέτωπα. Η αναρχική πολιτική οργάνωση στοχεύει στην ενίσχυση της αυτονομίας, της συνεπικουρικότητας (έμπρακτη αλληλεγγύη) και της οριζόντιας συλλογικοποίησης των κινηματικών υποκειμένων, ενώ τάσσεται ανταγωνιστικά προς τον κομματισμό, τον σεχταρισμό και κάθε ετερονομία. Το ελευθεριακό κίνημα προάγει την πολυτροπία και την διαλεκτική, που είναι αναγκαίες για την επαναστατική ενότητα, αντί της εκλεκτικότητας και του αποκλεισμού.

– Σήμερα, έχουμε μπροστά μας ένα εύρος οριακών αντιθέσεων, όπως η εξαθλίωση της μισθωτής εργασίας, ο μαζικός αποκλεισμός από τις δυνατότητες επιβίωσης, η διάλυση της κρατικής πρόνοιας, η καταστροφική λεηλασία του φυσικού κόσμου, η εξόντωση, η υπερεκμετάλλευση και ο εκτοπισμός των προσφύγων, η συγκεντρωτική και η κλασματοποιημένη κρατική τρομοκρατία, η αδυνατότητα επανενσωμάτωση των φτωχοποιημένων, η κατάρρευση κάθε κοινωνικού οράματος, η σύνθλιψη του κοινωνικού βίου. Σ’αυτό το έδαφος η γενική σύγκρουση είναι αναγκαία.

Σχέση με τους θεσμούς και ρήξη με το ρεφορμισμό

Σχέση με τους θεσμούς και ρήξη με το ρεφορμισμό

– Η πάλη μέσα και ενάντια στις πραγματικές συνθήκες κυριαρχίας βρίσκει απέναντί της την κρατική τρομοκρατία, την ίδια την εκμετάλλευση, τον κατακερματισμό και τον κανιβαλισμό. Επιπλέον, βρίσκει απέναντί της το σύνολο των μηχανισμών που παθητικοποιούν κι ενσωματώνουν στους θεσμούς εκείνους που αντιστέκονται. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία στηρίζεται και στηρίζει το σύστημα εκμετάλλευσης. Το κεφάλαιο παράγει και συντηρεί εναλλακτικές διεξόδους που μεταρυθμίζουν τις σχέσεις κυριαρχίας προστατεύοντας τα συμφέροντά του. Ενάντια στα κρατικά αναχώματα είναι έργο των αναρχικών ν’ανοίγουν δρόμους για μια κοινωνία χωρίς εξουσία.

Ενημερώσεις και παρεμβάσεις του συντρόφου Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη από την φυλακή (2011)

Σχετικά με τις συνθήκες σύλληψής μου και την προφυλάκισή μου.

Πέμπτη, δύο η ώρα μετά τα μεσάνυχτα, 10 προς 11 Φλεβάρη, βάδιζα στη Κυψέλη, μόνος. Στρίβοντας σε μια γωνία βρέθηκα απρόβλεπτα δίπλα σε δυο ένστολους μισθοφόρους, οι οποίοι είχαν αφήσει το περιπολικό τους πάνω στο δρόμο και όντας πεζοί έλεγχαν την περιοχή, για άγνωστους σε μένα λόγους. Με σταμάτησαν και ανακάλυψαν ότι οπλοφορούσα (δύο πιστόλια).
Η σύλληψη δεν ήταν αποτέλεσμα οργανωμένης επιχείρησης. Η συνάντηση με τους ένστολους μισθοφόρους ήταν συμπτωματική. Δεν κατηγορούμαι για κανένα άλλο γεγονός εκτός της οπλοφορίας. Ούτε έγινε μέχρι τώρα κάποια απόπειρα από τους σκηνοθέτες της ασφάλειας να με συνδέσουν με άλλες δικαστικές υποθέσεις ή να εμπλέξουν άλλους ανθρώπους, παρότι εισέβαλαν στο σπίτι μιας συντρόφισσας (συν του δικού μου και του πατέρα μου). Όμως, αφού με κράτησαν και δεύτερη νύχτα, καθυστερώντας ως συνήθως την επικοινωνία με δικηγόρο, επιβάρυναν το κατηγορητήριο με ένα κακούργημα (χωρίς εξήγηση, διατείνοντας ότι σκόπευα να προμηθεύσω τα όπλα σε άλλους, ακατονόμαστους), πάνω στο οποίο πάτησε ο αντιτρομοκρατικός. Με ένα αστήριχτο νομικό τέχνασμα, επέβαλλαν την προφυλάκιση. Η σύλληψή μου ήταν ευκαιρία για τους αστυνομοτρομοκρατικούς μηχανισμούς, ώστε να με αποσπάσουν από τα ανοιχτά εξεγερσιακά κοινωνικά μέτωπα, να με περιορίσουν, να με κατοπτεύσουν. Αυταπατώνται. Όπου σταθούμε είναι ένα σημείο αγώνα ενάντια στο κράτος, σε αφεντικά, σε κάθε τυραννία, σε κάθε εξουσία. Τα τεχνητά σύνορα δεν μπορούν να σπάσουν τους αγώνες. Οι αγώνες θα σπάσουν τις φυλακές.

4/5/2011

Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης

Ά πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού.

______________________________

Προς όλους όσοι αντιλαμβάνονται την αιχμαλωσία μου ως ένα σημείο εκδήλωσης της κρατικής τρομοκρατίας, προς όλους όσοι αντιλαμβάνονται την αιχμαλωσία μου ως ικανό σημείο πρόταξης νέων αντιστάσεων, προς όλους όσοι αντιλαμβάνονται την αιχμαλωσία μου ως εφαλτήριο προώθησης του εξεγερσιακού αγώνα.
Από τις 2 Φλεβάρη βρίσκομαι αιχμάλωτος σε μια φυλακή του κράτους. Αφορμή το γεγονός ότι βρέθηκα σε ένα σημείο περιστασιακά ελεγχόμενο από τον αστυνομοτρομοκρατικό μηχανισμό, όντας οπλισμένος. Η ασφάλεια εκμεταλλεύτηκε αυτήν την σύμπτωση και δρομολόγησε την κράτηση μου, επειδή είμαι αναρχικός. Η προφυλάκισή μου είναι άλλη μία απόπειρα φθοράς του εξεγερσιακού κοινωνικού αγώνα, μια επιχείρηση αδρανοποίησης ενός ακόμα αγωνιζόμενου ανθρώπου και εκφοβισμού όσων αντιστέκονται στην κρατική – καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Υπερασπίζομαι το φυσικό, ηθικό και πολιτικό δικαίωμά μου, δικαίωμα κάθε ανθρώπου, να φροντίζω την άμυνά μου. Για την ιστορική και κοινωνική συνείδησή μου ο νόμος είναι ο πυρήνας του τρομικού λόγου του κράτους, η θεσμική επικύρωση της φονικής βίας του και ιδεολογικό προκάλυμμα της διαιώνισης της ιδιοκτησίας και της εκμετάλλευσης. Ωστόσο, δεν χαρίζω στους τρομοκρατικούς μηχανισμούς την κοινωνικά μη επικυρωμένη δυνατότητα να χρησιμοποιούν τους νόμους τους εναντίον αγωνιστών και εναντίον μου, όπως τους βολεύει. Δεν αναγνωρίζω καμία παντοδυναμία του κράτους, δεν αναγνωρίζω καμία απρόσβλητη δυνατότητά τους να υποκρίνονται και να σκηνοθετούν. Όπως δεν αναγνωρίζω καμία απρόσβλητη δυνατότητά τους να με φυλακίζουν. Έχουμε κάθε λόγο να μετατρέπουμε τις αντιφάσεις του συστήματος κυριαρχίας σε σημεία σύγκρουσης, σε σημεία άμεσου αγώνα. Με αυτούς τους όρους δεν ανέχομαι την προφυλάκισή μου σαν να ήταν ένα πλήγμα μη αναστρέψιμο, προϊόν μιας επίθεσης άτρωτης.
Όλοι οι άνθρωποι είναι υπερασπίσιμοι απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας. Όλοι οι αγωνιζόμενοι, εντός και εκτός φυλακής, με την στάση τους θρέφουν τα κλαδιά της αλληλεγγύης. Όλοι οι φυλακισμένοι αγωνιστές είναι εξίσου υπερασπίσημοι απέναντι στην κρατική καταστολή και τους αναλογεί η συντροφική και κοινωνική αλληλεγγύη που ίδιοι με τις πράξεις τους έχουν (ή δεν έχουν) προσφέρει.
Επιδίωξή μου μέσα από τη φυλακή είναι να συνεχίσω να συμβάλλω στον εξεγερσιακό αγώνα, στην αυτοοργάνωση ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης. Επιδίωξή μου επίσης είναι η συμβολή στη δημιουργία ενός πολιτικού μετώπου ενάντια στις φυλακές μέσα στις φυλακές και η ενίσχυση των δεσμών των αναρχικών με άλλους κρατούμενους, στη βάση του εξεγερσιακού αγώνα και της αλληλεγγύης των καταπιεσμένων. Και βέβαια, επιδίωξή μου είναι επίσης η απελευθέρωσή μου, όπως και η απελευθέρωση άλλων αγωνιστών από την κατάσταση ομηρίας.
Όποιος αισθάνεται την ανάγκη να είμαι ένα σημείο αναφοράς στην έκφραση της αλληλεγγύης του, έχει κάθε λόγο να το κάνει. Όποιος αισθάνεται την αιχμαλωσία μου ως ένα ακόμα λόγο εξέγερσης, έχει κάθε λόγο να αντιταχθεί έμπρακτα στην τρομοκρατία των αφεντικών και με αυτήν την αφορμή. Όποιος αντιλαμβάνεται την αιχμαλωσία μου ως ένα ακόμα σημείο τις αντίστασης στην καταστολή και ακόμα περισσότερο όποιος την αντιλαμβάνεται ως εφαλτήριο προώθησης του εξεγερσιακού αγώνα με έχει ήδη δίπλα του.
Από τα πρώτα λεπτά της προφυλάκισης μου είχα κοινοποιήσει την άποψή μου ότι η συγκρότηση μιας συλλογικότητας που θα ασχολούνταν αποκλειστικά με την υπόθεσή μου θα ήταν σπατάλη δυνάμεων. Θεωρούσα τότε και εξακολουθώ, ότι η ανάληψη πρωτοβουλιών με αναφορά στην αιχμαλωσία μου ή και στην αιχμαλωσία μου, έχει αξία μόνο αν κάποιοι σύντροφοι εκτιμούν ότι μπορεί να είναι εφαλτήριο προώθησης του εξεγερσιακού αγώνα. Η αλληλεγγύη έχει ένα διαυγές νόημα, όταν ριζώνει στην πρακτική διαλεκτική του ανταγωνισμού με την εξουσία. Με ένα τέτοιο σκεπτικό στηρίζω κάθε κίνηση που προσπαθεί να ενισχύσει τον εξεγερσιακό κοινωνικό αγώνα, είτε αναφέρεται στο πρόσωπό μου είτε όχι. Πάνω στη γραμμή ενός συντροφικού διαλόγου προτίθεμαι να αναλάβω πρωτοβουλίες από τη θέση που βρίσκομαι.
Το ελάχιστο από τις δυνατότητες που έχει ένας φυλακισμένος αναρχικός, ο έγγραφος λόγος μου, είναι διαθέσιμος σε όποιους αισθάνονται ότι νοηματοδοτεί μία κοινή εμπειρία, ιστορική ή βιωματική, και μια κοινή προοπτική, άμεση και ιστορική.

ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΓΩΝΑΣ , ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

4/5/2011
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης
Ά πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού

________________________________________________________________

Ενημέρωση και εκτιμήσεις για τη στάση του Σαββάτου:

Το Σάββατο, 14 του Μάη, περίπου διακόσιοι κρατούμενοι στην Α΄ πτέρυγα του Κορυδαλλού πραγματοποιήσαμε μια κίνηση αλληλεγγύης με όλους εκείνους που αγωνίζονται ενάντια στην αδικία της πολιτικής, οικονομικής και κατασταλτικής εξουσίας και με όλους τους καταπιεσμένους που βάλλονται από την τρομοκρατία του καθεστώτος. Αρνηθήκαμε την καταμέτρηση και το τρίωρο κλείσιμο των κελιών, που κανονικά γίνονται κάθε μεσημέρι. Μια οριοθετημένη κίνηση, αλλά παρεμβαίνουσα σε καίρια σημεία της κοινωνικής αντιπαράθεσης και γόνιμη για την πάλη μέσα από τις φυλακές.
Μέσα από τα γεγονότα των προηγούμενων και των τρεχουσών ημερών η εγγενής απανθρωπιά της κεφαλαιοκρατικής δημοκρατίας εκδηλώνεται με γλοιώδη και θρασύ τρόπο. Η βία και η τρομοκρατία των υπερασπιστών της αστικής τυραννίας εντείνονται, εξαγγέλεται η ολοκληρωτική κυριαρχία τους για άλλη μια φορά και επιχειρείται να στρατευτούν μάζες ανθρώπων στις φονικές μηχανές του κράτους. Με θρασύτατα τα στελέχη του πολιτικού- οικονομικού- ιδεολογικού λόμπι που κυβερνά και οι παρατρεχάμενοί του καταφανώς πριμοδοτούν την όξυνση της κρατικής τρομοκρατίας, συκοφαντούν τους αγωνιζόμενους και τους καταπιεσμένους, μπολιάζουν σε κοινωνικά κομμάτια τον κατακερματισμό, τον φόβο και την άλογη βία, που οδηγούν στον αλληλοσπαραγμό. Continue reading Ενημερώσεις και παρεμβάσεις του συντρόφου Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη από την φυλακή (2011)

Παρέμβαση του συντρόφου Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη από την φυλακή (2011)

Χαιρετισμός στις λαϊκές συνελεύσεις
και στους μαχόμενους συντρόφους

«Δεν υπάρχει δρόμος με βουβές πέτρες ούτε σπίτι χωρίς αντίλαλο.»
(Κάποιου)

30 Ιούνη του 2011, το επόμενο απόγευμα μετά τις εκτεταμένες και λυσσαλέες συγκρούσεις διαδηλωτών και αστυνομίας, που διήρκεσαν τις δυο μέρες της πρώτης 48ωρης απεργίας από την εγκαθίδρυση της τελευταίας δημοκρατίας, η λαϊκή συνέλευση της πλατείας συντάγματος είχε τη μέγιστη μέχρι αυτή τη μέρα συμμετοχή στον ένα μήνα ζωής της. Τα στελέχη του καθεστώτος, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πολιτικοί επιστήμονες, τεχνοκράτες και παρατρεχάμενοι, που αναλαμβάνουν την ιδεολογική άμυνά του και την επανάκτηση της κοινωνικής συναίνεσης στους θεσμούς του, αναρωτιούνται σαρκαστικά ποιά είναι η αποφασιστική και δραστική ισχύς των συνελεύσεων και προτείνουν πονηρά τον μετασχηματισμό τους΄σε νέες δομές κομματικής εξουσίας και σε δεξαμενές άνωσης νέων πολιτικών εκπροσώπων. Οι φελλοί επιπλέουν στα στάσιμα νερά, στο φως των τηλεοπτικών προβολέων και στην απατηλή λάμψη των περγαμηνών τους, αλλά είναι ανίσχυροι μέσα στο κύμα.
Θα επιχειρήσω μια σύντομη ενδοσκόπηση στην αποτύπωση του ριζικού ανταγωνισμού της τυραννίας με την κοινότητα μέσα στις σχέσεις των τυπικά διακριτών εξουσιών της παρούσας αστικής δημοκρατίας μεταξύ τους και με την κοινωνία. Προς τούτο θα κάνω ορισμένες ιστορικές αναφορές, αφού ο καταγωγικός πυρήνας των θεσμών μέσα στον χρόνο αποκαλύπτει τον κινητήριο πυρήνα και την λειτουργικότητα της εκάστοτε θέσμισης. Ο θεσμός είναι μια καταναγκαστική ακινησία μέσα στον χρόνο. Continue reading Παρέμβαση του συντρόφου Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη από την φυλακή (2011)

Παρέμβαση του συντρόφου Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη από την φυλακή (2011)

«Δεν αμφιβάλλουμε πως οι μάζες γρήγορα θα απογοητευθούν από τα νέα είδωλα και θα υποχρεωθούν να στραφούν προς άλλες λύσεις, αφού εγκαταλείψουν τους τελευταίους θεούς τους. Τότε, ύστερα από ένα μεσοδιάστημα- λίγο ως πολύ μακρόχρονο- ο αγώνας αναγκαστικά θα ξαναρχίσει. …

Θα είναι μια πάλη ανάμεσα στις ζωντανές δυνάμεις που θα αναπτυχθούν μέσ’από το δημιουργικό ενθουσιασμό των μαζών απ’τη μια μεριά και της σοσιαλδημοκρατικής εξουσίας με το συγκεντρωτικό πνεύμα που θα αμυνθεί σκληρά από την άλλη. …»

(Αναρχοσυνδικαλιστική εφημερίδα «Γκόλας Τρούντα»,
Νο 11, Ρωσία, 20/10/1917)

« ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΤΑΜΙ ΦΟΥΣΚΩΜΕΝΟ, Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ,

ΚΥΛΑΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠ΄ΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ.

ΠΟΙΟΣ ΤΗ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ; ΠΟΙΟΣ ΤΗ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ; »

● Τα κόμματα, οι διευθυντικές οργανώσεις της εξουσίας. Το ΚΚΕ, ένας καθεστωτικός μηχανισμός με ιστορικό ρόλο και μεγάλη εμπειρία στον έλεγχο και την καταστολή των αντικαπιταλιστικών αγώνων. Μηχανισμός προπαγάνδας και κινηματικής αστυνόμευσης, με επαγγελματικά στελέχη και κερδοσκοπικές εταιρείες, χρηματοδοτούμενος από τα κρατικά, ληστρικά ταμεία και από μεγαλοεπιχειρηματίες. Σπορά της ρώσικης αυτοκρατορίας και σπλάχνο της αστικής δημοκρατίας, η πολιτική εφεδρεία για την αντεπαναστατική παλινόρθωση του κράτους.
Τη δεύτερη μέρα των πρόσφατων απεργειακών διαδηλώσεων το ΚΚΕ ανέλαβε να περιφρουρήσει τη βουλή από την οργή των εξεγερμένων, εφαρμόζοντας μάλιστα μεθόδους που η επίσημη, μισθοφορική, κατασταλτική δύναμη αδυνατεί πλέον να εφαρμόσει επιτυχώς (περιμετρικοί έλεγχοι ταυτοτήτων, σωματικοί έλεγχοι και μετωπική επίθεση σε μπλοκ διαδηλωτών). Η αυθόρμητη αντίσταση αρκετών διαδηλωτών απέκρουσε τις συντονισμένες επιθέσεις των ΚΝΑΤ και των ΜΑΤ και έσπασε το φραγμό που προστάτευε το ναό της αστικής κυριαρχίας.
Η διαδήλωση της πρώτης μέρας στην Αθήνα είχε τη μεγαλύτερη συμμετοχή των τελευταίων τριάντα χρόνων. Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές κατέλαβαν το κέντρο της πόλης. Κάποιες χιλιάδες από αυτούς κινήθηκαν αποφασιστικά και δυναμικά ενάντια σε αντικειμενικές υποστάσεις του εχθρικού κόσμου, της τρομοκρατίας, της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης, καταστρέφοντας υποδομές της μητροπολιτικής συσσώρευσης, επιτιθέμενοι στους μισθοφόρους και διαρρηγνύοντας τη στρατιωτική άμυνα της βουλής. Continue reading Παρέμβαση του συντρόφου Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη από την φυλακή (2011)

Πρόταση προετοιμασίας απεργίας πείνας του συντρόφου Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη από την φυλακή (2011)

Πρόταση κινητοποίησης

Σύντροφοι,
βρίσκομαι αιχμάλωτος του κράτους από τον Φλεβάρη. Η προφυλάκισή μου και η επανειλλημένη παράτασή της είναι προϊόν μιας στοχευμένης πολιτικής που επιχειρεί να πλείξει όχι μόνο εμένα ως παραβάτη του νόμου, αλλά έναν αγωνιζόμενο άνθρωπο, επειχειρεί να εκδικηθεί τους αγώνες στους οποίους συμμετείχα, να απειλείσει καθέναν που αποφασίζει να μην δεχτεί παθητικά την καθεστωτική τρομοκρατία, επιχειρεί να ανακόψει δυνατότητες της αυτοοργανωμένης αντίστασης, εισάγοντας καινούρια δεδομένα στις αντεπαναστατικές μεθόδους. Εξαρχής είχα την άποψη ότι αυτή η πολιτική επιχείρηση έχει συνέπειες που πάνε πέρα από το πρόσωπό μου. Οπότε, εκτιμούσα ότι θα ήταν σημαντικό να αγωνιζόμουν με όλους τους διαθέσιμους τρόπους για την άρση της αιχμαλωσίας μου. Όμως, καθώς θεωρούσα και θεωρώ ότι κάθε κίνηση ενάντια στην κρατική τυραννία αντλεί την επαναστατικότητά της από την αλληλέγγυα υπόστασή της και θεμελιώνει την αποτελεσματικότητά της στο ξεδίπλωμα της αλληλέγγυας διάδρασης, συνέδεσα την ενδεχόμενη ατομική πρωτοβουλία μου με τις δυνατότητες κοινής δραστηριοποίησης για το συγκεκριμένο ζήτημα. Με δική μου ευθύνη ανέβαλα μέχρι σήμερα την απόφασή μου να προχωρήσω εμπράκτως σε μια οριακή αντιπαράθεση για την αποφυλάκισή μου, σεβόμενος τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν τα συλλογικά εγχειρήματα τουλάχιστον στην Αθήνα από τον χειμώνα μέχρι και τις αρχές του φθινοπώρου του τρέχοντος έτους. Τώρα έχω την πεποίθηση ότι το ελάχιστο που πρέπει να γίνει είναι να μην επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτή η προφυλάκιση πέρα του δωδεκάμηνου. Μια πεποίθηση ανεξάρτητη από τα αποθέματα της δικής μου υπομονής και ακατάβλητη από χρονικούς υπολογισμούς με όρους προσωπικού κόστους.
Βασικό όπλο μου και σημείο στήριξης της αλληλέγγυας κινητοποίησης θα είναι η απεργία πείνας που θα ξεκινήσω σε προκαθορισμένη ημερομηνία, ώστε να έχουν ήδη συντονιστεί όποιοι άνθρωποι θελήσουν να δράσουν και η οποία θα κορυφωθεί σύντομα με μια απεργία δίψας. Η απόφασή μου ας θεωρηθεί δεδομένη. Continue reading Πρόταση προετοιμασίας απεργίας πείνας του συντρόφου Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη από την φυλακή (2011)

Κείμενο τοποθέτησης και προτάγματος του συντρόφου Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη μετά τις συλλήψεις στη Ν.Φιλαδέλφια

Ο ΗΛΙΟΣ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ ΠΡΩΤΑ
ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΟΡΘΙΟΙ [1]

_______________________________________

«Ο κανόνας του νόμου είναι η υπεροχή της κανονικής εξουσίας αντιπαραβαλλόμενη στην αυθαίρετη εξουσία» [2]

Αν οι θεσμικοί παράγοντες προσποιούνται ότι εμφορούνται από καινούριες ιδέες, το κάνουν για να θαμπώσουν και να συντηρήσουν τα πέπλα ακατανοησίας στα οποία στηρίζουν την αυθεντία τους. Είτε με πατροπαράδοτες διαδικασίες, είτε εισάγοντας καινοτόμες τεχνικές, για να επιβληθεί αντι-κοινωνικά ένας μηχανισμός, όπως ο κατασταλτικός, χρειάζεται να υποβάλλει δέος σε ταξικούς εχθρούς και συμμάχους. Ας δούμε για παράδειγμα, ως προς τι έχουν αλλάξει οι αστυνομικές παραδόσεις και ποιά είναι τα χαρακτηριστικά των σύγχρονων μεθόδων της μπατσαρίας.
Η αστυνομία καταγωγικά είναι ο θεσμικός μηχανισμός που έχει την εκτελεστική ευθύνη και σε επίπεδο αντι-κοινωνικής καθημερινότητας επιπλέον την αποφασιστική ευθύνη για τον κρατικό φόνο. Η κραταιά τάξη προστατεύεται από τους δολοφόνους της. Αυτή η δομή διατρέχει την ιστορία του κράτους. Αλλά για να φονεύονται λιγότεροι και να δουλεύουν περισσότεροι ή να αργοπεθαίνουν από αρρώστια και πείνα, η αστυνομία ανέκαθεν βασάνιζε και φυλάκιζε.
Ο πολύωρος βασανισμός των συντρόφων που αιχμαλωτίστηκαν στην βέροια τον Φλεβάρη, ο οποίος είχε συνέπεια τον τραυματισμό ορισμένων και την παραμόρφωσή τους, ανήκει στο αταβιστικό παρελθόν της εξουσίας, στο ακτάπαυστο παρόν της κρατικής κυριαρχίας ή σ’ένα μέλλον που αποκαλύπτεται ως κόλαση εδώ και τώρα; Και τα τρία. Τα βασανιστήρια είναι μια ακατάπαυστη πραγματικότητα της κατοχής του κοινωνικού πεδίου από τους ένοπλους σχηματισμούς του κράτος¢« πραγματικότητα που σημαδεύει τα σώματά μας για να καταρρακώσει το ελεύθερο βίωμα, να εμπεδώσουμε όλοι οι καταπιεσμένοι, μετανάστες και ντόπιοι ότι οι κοινωνικές σχέσεις ανήκουν στον κρατικό έλεγχο. Ας θυμηθούμε τους μαζικούς ξυλοδαρμούς και εξυτελισμούς σε όλο το κέντρο της αθήνας μετά την διάλυση της συγκέντρωσης στο σύνταγμα στις 29 Ιούνη 2011. Απ’την άλλη, ο μεθοδικός εξατομικευμένος βασανισμός μέσα στα κατοχικά τμήματα περατώνεται με διαφορετικό βαθμό διακριτότητας κατά περίπτωση. Εκείνοι που δρομολογούνται για την φυλακή, όπως κι εκείνοι που συλλαμβάνονται για την αγωνιστική κινητοποίησή τους τραυματίζονται και σημαδεύονται εμφανώς, παραδειγματικά. Ενώ εκείνοι που περνάνε προληπτικά από τα χέρια των μπάτσων-βασανιστών γίνονται δέκτες ενός αδιόρατου βασάνου. Continue reading Κείμενο τοποθέτησης και προτάγματος του συντρόφου Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη μετά τις συλλήψεις στη Ν.Φιλαδέλφια

Εκδήλωση-Συζήτηση με την Κατάληψη Ανάληψης, με αφορμή την δίκη του συντρόφου Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη

Κείμενο συντρόφου που κοινοποιήθηκε σε συλλογικότητες του οριζόντιου κινήματος τον Αύγουστο το ’13: Για την σύγκρουση που ανοίχτηκε με επίκεντρο την Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών. Για την υπεράσπιση του συλλογικού απελευθερωτικού αγώνα και της επαναστατικής προοπτικής του.

Για την σύγκρουση που ανοίχτηκε με επίκεντρο την Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών. Για την υπεράσπιση του συλλογικού απελευθερωτικού αγώνα και της επαναστατικής προοπτικής του.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Κρίσιμες παρατηρήσεις σχετικά με την παρουσία της Συνέλευσης Κατειλημμένων Προσφυγικών :

Η συ.κα.προ. είναι μια κοινωνική συλλογικότητα με αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά. Άνθρωποι που κατοικούν σε κατειλημμένα διαμερίσματα των προσφυγικών της λεωφόρου αλεξάνδρας αποφάσισαν και συλλογικοποίησαν τις ανάγκες τους στη βάση των κοινών βιωματικών συνθηκών σπάνης πόρων, απομόνωσης, εκμετάλλευσης και καταστολής. Συνοργανώθηκαν με όρους αυτονομίας από οποιαδήποτε εξουσία (πολιτική, οικονομική, θεσμική), αλληλεγγύης, ισοτιμίας, ελεύθερης δέσμευσης και συνυπευθυνότητας. Αγωνίζονται για την κοινωνικοποίηση σε άμεσο χρόνο της διαβίωσής τους με όρους ρήξης και ανταγωνισμού απέναντι στο κράτος και την αγορά. Το εγχείρημά τους έχει απτά αποτελέσματα, αφενός στην βελτίωση του βίου τους (και ικανοποίηση αναγκών και νόημα και απόλαυση μέσα στην κοινότητα), αφετέρου με τη συμβολή του σε κινηματικά πεδία.
Η συ.κα.προ. έχει δημιουργήσει και λειτουργεί αυτοοργανωμένες υποδομές για την κάλυψη καθημερινών και ειδικών αναγκών των συμμετεχόντων, άλλων κατοίκων των προσφυγικών και άλλων ανθρπώπων. Επισκευές σπιτιών και κτηριακών υποδομών, παρασκευή ψωμιού, συλλογική κουζίνα, πλυντήρια, παρασκευή υλικών υγειινής και φαρμακευτικής, σχολεία για μετανάστες και ντόπιους, προγράμματα σωματικής αγωγής και γνωστικής καλλιέργειας και έκτακτη φιλοξενία προσφύγων είναι στοιχεία της διαρκούς δραστηριότητας της συνέλευσης.
Στο συγκρότημα των πολυκατοικιών των προσφυγικών λειτουργούσαν κυκλώματα διακίνησης ναρκωτικών και στεγαστικής εκμετάλλευσης μεταναστών πριν δημιουργηθεί η συ.κα.προ. . Λόγω του συγκεχυμένου ιδιοκτησιακού καθεστώτως τους τα προσφυγικά είναι ένας χώρος ευνοϊκός για την εγκατάσταση κερδοσκοπικών δραστηριοτήτων που λιμαίνονται την εξαθλίωση των πιο αδύναμων και τους προσδένουν στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών τους. Τέτοια κυκλώματα, που δεν παρενοχλήθηκαν ποτέ από το κράτος, δρούσαν με την παθητική ανοχή των καταληψιών οικιστών, αλλά και την άγνοια ή την αδιαφορία του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος (δηλαδή όλων μας) μέχρι πρώτινως. Η συ.κα.προ. τάραξε αυτήν την κατάσταση επιτιθέμενη στους διακινητές ουσιών και στους νταβατζήδες στέγης, που εμπορεύονται κατειλλημένα σπίτια, συχνά ξαναπουλώντας τα επαναλαμβανόμενα σε κατατρεγμένους τους οποίους μεταχειρίζονται σαν λεμονόκουπες. Η σύγκρουση της συ.κα.προ. με τα κυκλώματα και η εκδίωξή τους, στην οποία έχει την αλληλέγγυα στήριξη και άλλων συντρόφων, αποτελεί προτωβουλία ρήξης με τον πολιτισμό της σήψης, αποφασιστική υπεράσπιση των καταλήψεων και των συλλογικών εγχειρημάτων της περιοχής και απαλλοτρίωση πόρων για την διεύρυνση της ελεύθερης κοινότητας. Γιατί η ύπαρξη εκμεταλλευτικών δραστηριοτήτων μέσα στα κατειλημμένα προσφυγικά απονοηματοδοτεί την πρακτική και την έννοια της κατάληψης, διαβρώνει τον κοινωνικό χώρο μέσα στον οποίο αναπτύσσεται ένας αυτοοργανωμένος αγώνας, παραδίνει τους καταπιεσμένους στον έλεγχο των εκμεταλλευτών και στρώνει το έδαφος στην καταστολή. Continue reading Κείμενο συντρόφου που κοινοποιήθηκε σε συλλογικότητες του οριζόντιου κινήματος τον Αύγουστο το ’13: Για την σύγκρουση που ανοίχτηκε με επίκεντρο την Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών. Για την υπεράσπιση του συλλογικού απελευθερωτικού αγώνα και της επαναστατικής προοπτικής του.

Απολογιστικό κείμενο της ΑΣΜΠΑ μέσα στον διάλογο της ΑΠΟ (Νοέμβρης 2014)

Απολογισμός της Ομάδας σύνθεσης του θέματος ΑΡΧΕΣ της γ’ Προσυν. και παρατηρήσεις επί των ενστάσεων που κατατέθηκαν μετά την συνάντηση

Η Γ’ Προσυνεδριακή συνάντηση αποτέλεσε ένα ακόμη σημαντικό βήμα προς την κατέυθυνση της συγκρότησης ομοσπονδιακής αναρχικής πολιτικής οργάνωσης. Καταλήξαμε σε σημεία τα οποία θέτουν σιγά σιγά τις βάσεις για το συνέδριο μιας και απαντήσαμε για τον προσυνεδριακό διάλογο στο ζήτημα της διαχείρισης των διαφωνιών και το δομικό πλαίσιο σχηματοποιείται. Παρόλα αυτά μια σειρά προβληματικών επανεμφανίστηκαν καταδεικνύοντας συλλογικές αδυναμίες και αντιφάσεις.
Οι εντάσεις ανάμεσα σε συλλογικότητες, με τον τρόπο που εκδηλώθηκαν την πρώτη μέρα της γ΄προσυνεδριακής, αν και είσωνος σημασίας, χρειάζεται να σημειωθούν˙ μεταφέρουν το πεδίο της αντιπαράθεσης έξω από το πολιτικά δημιουργικό και διαρηγνύουν τον κοινό μας τόπο.
Οι προβληματικές που παρουσιάστηκαν κατά την συζήτηση για το Πολιτικό-Κοινωνικό εμφάνισαν στο τραπέζι τις παθογένειες του αφορμαλιστικού μας παρελθόντος. Οι τοποθετήσεις πολλών δυστυχώς συλλογικοτήτων κινήθηκαν πέρα από κάθε συμφωνημένο διαδικαστικό πλαίσιο. Αναιρούσαν επί τις πράγμασι το μεγαλύτερο μέρος όσων είχαν συμφωνηθεί και πραγματωθεί σε όλο το προηγούμενο διάστημα της γ’ προσυνεδριακής.
Πιο συγκεκριμένα: Δύο συλλογικότητες παρουσίασαν γραπτές θέσεις. Η συζήτηση ξεκίνησε με την κατάθεση των κειμένων και κατάφερε να ασχοληθεί μόνο με την διαδικασία. Η θέση που εκφράσαμε, να ακολουθηθεί το τυπικό της διαδικασίας και να προχωρήσει η ζύμωση μέχρι του εφικτού σημείου προσέκρουσε στην άρνηση αρκετών συλλογικοτήτων που αντιπαρέβαλαν επιχειρήματα επί του διαδικαστικού, περί της πολιτικής ουσίας της διαδικασίας, “αστερίσκων” και συμπεριφορικών αναλύσεων. Η άρνηση του διαλόγου συνοδεύτηκε από προσπάθειες επιβολής μέσω λεκτικών αντιπαραθέσεων, από αποχωρήσεις κι από τον ιδιότυπο και ανυπόστατο εκβιασμό να μην επιμείνει η συλλογικότητά μας για την συζήτηση του θέματος διότι αν ξεκινούσε οι προτάσεις της ΑΣΜΠΑ θα απορρίπτονταν χωρίς την επίτευξη καμίας σύνθεσης.

Κρίνοντας αναλυτικά:
Οι διαδικασίες μας δεν έχουν ύψιστη σημασία απλά καθεαυτές (η λατρεία του κανόνα για το κανόνα), αλλά επιπρόσθετα γιατί φέρουν πλείστα όσα χαρακτηριστικά και σημεία συγκροτούν το συλλογικό μας σώμα την κάθε στιγμή. Η τήρηση των διαδικασιών μας είναι μέγιστης πολιτικής ουσίας στόχευση γιατί επιβεβαιώνει και εξελίσσει την σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ μας, κάνει απτά και καθαρά σε όλους τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε για να συνοργανωνόμαστε, είναι ο αρτιότερος τρόπος να κινούμασται αφού αυτόν καθορίσαμε συνειδητά και συλλογικά στις στιγμές αυτοθέσμισης ως τον βέλτιστο.
Η επίκληση της «τυπολατρείας» αποτελεί έναν κενό αφορισμό. Το πολιτικό νόημα των αποφάσεων, η «ουσία» τους, καταγράφεται στις κοινές συμφωνίες. Η κοινή λογική επί των οργανωτικών διαδικασιών βρίσκεται αντικειμενικά αποκλειστικά στις κοινές οργανωτικές συμφωνίες και σίγουρα όχι στους συσχετισμούς ισχύος και σε μεταφυσικές επικλήσεις της κοινότητας και της λογικής. Κάθε άλλη ερμηνεία πέρα από το κοινώς συμφωνηθέν και καταγεγραμμένο είναι αδιάφορη εώς διαλυτικά υπονομευτική όταν επιχειρεί να επιβληθεί. Εφόσον η άρση των διαδικαστικών συμφωνιών δεν προβλέπεται μέσα στις ίδιες, αν επικυρωθεί εξωδιαδικαστικά θα μπορεί αυθαίρετα να προτάσεται ή και να επιβάλεται οποιαδήποτε στιγμή ανάλογα με συσχετισμούς συμφωνιών μέσα στην ΑΠΟ. Αν η κατά γράμμα εφαρμογή των αποφάσεών μας θεωρείται τυπολατρεία, τότε οι συμφωνημένες διαδικασίες καταλήγουν να λειτουργούν ως εργαλεία μικροπολιτικού καιροσκοπισμού, χάνοντας την οργανωτική πολιτική σημασία τους. Ένα τυπικό που διατηρείται απαξιωμένο διαμορφώνει ένα πεδίο σεχταριστικών ανταγωνισμών πιο ζοφερό κι από τον αφορμαλισμό. Αν αυτό που αποφασίσαμε το πρωί μας δυσκολεύει το ίδιο απόγευμα, τότε μάλλον πρέπει αυτό να μας απασχολήσει σοβαρά.
Σύμφωνα με όσα έχουμε αυτοθεσμίσει συλλογικά, ακόμα κι αν μόνο μια συλλογικότητα υπερασπίζεται ένα κοινά επικυρωμένο διαδικαστικό πλαίσιο, ενώ οι υπόλοιπες συλλογικότητες αναγνωρίζουν την παρατυπία, το πλαίσιο έχει ισχύ. Άλλωστε, η πρόταση του ν-1 που υπήρχε εξαρχής στις οργανωτικές θέσεις της ΑΣΜΠΑ (όχι για ζητήματα Καταστατικού, όπως οι ΑΡΧΕΣ) κι επαναλαμβανόταν σε κάθε σχετικό διάλογο ως απάντηση στην προβληματική του «Βέτο», ενσωματώθηκε μόνο στις διαδικασίες διαχείρισης των συνθετικών προτάσεων στην τελευταία προσυνεδριακή. Ποτέ δεν συμφωνήσαμε κι ούτε αποτελεί κοινή λογική (της ΑΠΟ ή όλης της ανθρωπότητας) ότι οποιαδήποτε πλειοψηφία μπορεί να ανατρέψει βασικές οργανωτικές συμφωνίες έξω από τις κοινά συμφωνημένες διαδικασίες. Μια τέτοια λογική θεμελιώνεται μόνο στον Λεβιάθαν του Χομπς.
Έχουμε επισημάνει ήδη τους κινδύνους που εγκυμονούν οι αντιλήψεις οι οποίες θεωρούν ότι η πλειοψηφία πρέπει ή εκ’των πραγμάτων κυριαρχεί κι ακόμα χειρότερα, ότι έχει πάντα δίκιο. Ένα παρεπόμενο αποτελεί ο παραμερισμός της ζύμωσης για χάρη της «αποφασιστικότητας» και της ταχύτητας. Στον διαδικαστικό διάλογο πάνω στις διαφωνίες για τις ΑΡΧΕΣ και στις δυο προσυνεδριακές, η ισχύς της πλειοψηφίας και η πεποίθηση του δικαίου της παρεμπόδισαν την πολιτική ζύμωση πάνω σε σημαντικά ζητήματα. Ειδικά για το θέμα Πολιτικό-Κοινωνικό αρκεί να αναφέρουμε τι είχαμε συμφωνήσει πριν μερικούς μήνες: «Δεν δίνεται η δυνατότητα στις συλλογικότητες να μπλοκάρουν με οποιοδήποτε τρόπο εκ των προτέρων την διαδικασία σύνθεσης».
Τέλος, ιδιαιτέρως προβληματικό ήταν το επιχείρημα περί της μη έναρξης της συζήτησης η οποία προσδιοριζόταν και αναιρούταν κατά το δοκούν σε διάφορα χρονικά σημεία της διαδικασίας. Για εμάς είναι ξεξάθαρο ότι μια διαδικασία ξεκινά με την έναρξή της. Ο διάλογος επί της «ουσίας» ξεκινά από την στιγμή που κατατίθεται ό,τι κατατίθεται στο κοινό τραπέζι του διαλόγου. Κάθε συνέχιση της διαδικασίας σε άλλο χρόνο δεν μπορεί παρά να ξεκινά από το σημείο ακριβώς από το οποίο είχε λήξει.

Ο αστερίσκος: Κατατέθηκε το επιχείρημα από συλλογικότητες ότι η θεματική Πολιτικό-Κοινωνικό δεν ήταν σημείο ουσίας γιατί δήθεν εμπεριεχόταν στην κατηγορία των θεματικών σε αστερίσκο. Το συγκεκριμένο επιχείρημα αντιστρέφει την σημαντικότητα που αναγνωρίστηκε απ’όλο το σώμα της ΑΠΟ ήδη από την α’ Δεσμευτική συνάντηση στις διαφωνίες και εντονότερα στην θεματική ΑΡΧΕΣ. Η διαχείρηση των διαφωνιών εισερχόταν διαρκώς ως ανυπέρβλητο ζήτημα προς επίλυση, ακριβώς διότι οι διαφωνίες θεωρήθηκαν και συνεχίζουν να θεωρούνται, ειδικά για τις ΑΡΧΕΣ, καθοριστικής σημασίας. Η συμφωνία πάνω στα θέματα των αστερίσκων αναγνωρίστηκε από κοινού ως όρος προχωρήματος της οργάνωσης.
Το επιχείρημα είναι επίσης έωλο στη βάση των όσων κατατέθηκαν και όσων αποφασίστηκαν τόσο στην β’ Προσυνεδριακή όσο και στην γ’. Στη θεματική Μέσα-Σκοποί, η οποία επίσης εμπεριεχόταν στον ίδιο αστερίσκο, οι θέσεις που υποστήριζαν ότι δεν ήταν τόσο σημαντική ή ότι έπρεπε να μπεί σε άλλη ενότητα αντικρούστηκαν κατά την β’ Προσυνεδριακή με τα ακριβώς αντίθετα επιχειρήματα από αυτά με τα οποία επιχειρήθηκε να στηριχθεί στην γ’ προσυνεδριακή η υποτίμηση της εξαγωγής μιας θέσης αρχών για το Πολιτικό-Κοινωνικό.
Εδώ να επισημάνουμε ότι για το «ζήτημα πολιτικού-κοινωνικού: διαχωρισμός» ποτέ δεν αποφασίστηκε ομόφωνα η συνάρτησή του ή η μεταφορά του σε οποιαδήποτε άλλη θεματική εκτός από τον αστερίσκο στις ΑΡΧΕΣ, στον οποίο καταγράφηκε στην α’ Δεσμευτική και παραμένει ακόμα και θα παραμένει μέχρι να αποσαφηνιστεί επί της ουσίας. Και βέβαια ούτε υπάρχει άλλη καταγραφή, ούτε τα ομοφώνως επικυρωμένα πρακτικά είναι λανθασμένα. Οι διαφορετικές εξιστορήσεις του ζητήματος αυτοαναιρούνται από τις ίδιες τις αναφορές τους, αλλά ως παραπλανητική παραφιλολογία εισάγουν και πάλι την ιδέα της αμφισβήτησης των καταγεγραμμένων συμφωνιών και της παράκαμψης των συλλογικών διαδικασιών.

3. Το επιχείρημα της “πολιτικής ουσίας” σε σχέση μ’έναν ικανό αριθμό κατατεθιμένων τοποθετήσεων: Κατά την διάρκεια της συζήτησης προτασόταν το επιχείρημα ότι με μόνο δύο κατατεθιμένες προτάσεις δεν μπορούσε να γίνει εποικοδομητικός διάλογος και αυτό αποτελούσε έναν λόγο ουσίας για τον οποίο η συγκεκριμένη θεματική είτε έπρεπε να αναβληθεί είτε να ακυρωθεί. Το γεγονός και μόνο ότι ελάχιστες συλλογικότητες τοποθετήθηκαν στην θεματική αναιρεί το πρόταγμα του επιχειρήματος. Αποτελεί δηλαδή αντίφαση να υποστηρίζει κάποιος την αναγκαιότητα της συζήτησης σε βάθος, ενώ ως τότε δεν είχε δόσει καμιά σημασία. Ξαφνικά ένα ζήτημα το οποίο δεν είχε απασχολήσει σχεδόν κανέναν έγινε ιδιαίτερα σημαντικό, για να μην συζητηθεί τελικά. Απλά, αυτές οι αλλεπάλληλες αντιφάσεις δεν μπορούν να έχουν κανένα κύρος.
Ούτε βέβαια μια αντίληψη που έλεγε ότι η έλλειψη θέσης θα επέτρεπε σε μια ανταγωνιστική θέση να υπερισχύσει έχει βάση, μιας και κάθε θέση που δεν πλειοψηφεί μπορεί να απορριφθεί, σύμφωνα με τον τρόπο λήψης απόφασης στον οποίο συναινέσαμε ομόφωνα για τις διαφωνίες του προσυνεδριακού διαλόγου και το μίνιμουμ των καταγεγραμμένων συμφωνιών σε ορισμένα σημεία δεν αποτελεί πρόβλημα όπως φανέρωσε το αποτέλεσμα της διαδικασίας για την σχέση Μέσων και Σκοπών. Όπως και σε άλλες θεματικές έχουμε αρκεστεί στην ικανή σύνθεση (μέχρι εκεί καταφέραμε – μέχρι εκεί μπορούσαμε) χωρίς μια προϋπόθεση εξαντλητικής εμβάθυνσης, ακόμα περισσότερο στο θέμα Μέσα-Σκοποί που ενώ τιθόταν ως αξιακό και καίριο ούτε σε βάθος συζήτηση επιτεύχθηκε, ούτε καταγράφηκε τίποτε περισότερο από το μίνιμουμ, όχι μόνο αυτό δεν θεωρήθηκε προβληματικό, αλλά και απορρίφθηκαν συνοπτικά όλες οι θέσεις που πρότειναν την εμβάθυνση του διαλόγου ως αναγκαίου για να μην πραραχθεί μια θέση που δεν θα ήταν κενή νοήματος.

4. Το «γινάτι»: Δεν αναλύουμε τη δράση των υποκειμένων στο πολιτικό πεδίο με όρους συμπεριφορισμού ή ψυχολογισμού. Ακόμα και αν δεχτούμε την περίπτωση υποκειμένων που παρεμβαίνουν πάνω στο πεδίο αυτό με αυτό τον τρόπο, από την στιγμή που η δράση τους έχει άμεσα πολιτικά χαρακτηριστικά και συνέπειες, η ανάλυση και ερμηνεία με αυτά τα εργαλεία το μόνο που μπορεί να επιτύχει είναι είτε να οδηγήσει σε παρέλκυση από τα πραγματικά επίδικα είτε και από τα παραγόμενα αποτελέσματα. Επίσης εισάγει στην συζήτηση την πολεμική και ρίχνει το επίπεδο της διαδικασίας. Η επιμονή σε μια θέση, πρόταση ή διαδικασία είναι σημαντικό να γίνεται κατανοητή σε σχέση με το τι προσφέρει ή αφαιρεί, γενικά με το τι παράγει στο δυναμικό πεδίο.

Περι του “αξιακού”: Συνειδητά ως ΑΣΜΠΑ δεν χρησιμοποιούμε τον όρο «αξιακό» όταν επιθυμούμε να υπερτονίσουμε την σημασία που έχει για εμάς μια πρόταση, μια θέση κτλ. Η επιλογή μας απορρέει από την θέση ότι ως αναρχικοί δεν αποδεχόμαστε υπερβατολογικές αρχές, ούτε άκαμπτα δόγματα, καθώς οι αξίες μας προσδιορίζονται, κρίνονται κι επαναπροσδιορίζονται μέσα στην επαναστατική ταξική διαλεκτική με μια άμεση και συνολική ελευθεριακή-κομμουνιστική ηθικοπολιτική οπτική. Όπως έχουν επισημάνει και άλλες συλλογικότητες της ΑΠΟ, η πρόταξη του «αξιακού» υποσκάπτει τις συνθετικές διεργασίες. Εμείς επισημαίνουμε ότι πρόκειται για μια μέθοδο που επιδιώκει την διακοπή του διαλόγου ή και την επιβολή θέσεων μη επεξεργασμένων από κοινού. Τα «αξιακά» γίνονται αφηρημένα, αποσπασματικά και καιροσκοπικά προσχώματα στον κοινό λόγο της ΑΠΟ. Η πρόταξη των θέσεων οποιασδήποτε συλλογικότητας ως αδιαπραγμάτευτων με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή μέσα σε ένα οριζόντιο πολιτικό σχήμα.
Με τα πολιτικά κριτήριά μας βλέπουμε την σημαντικότητα κάποιων θεμάτων. Μάλιστα, η συναίνεση ή και η ομοφωνία πάνω σε ορισμένα (όπως το Πολιτικό-Κοινωνικό) είναι αναπόφευκτη, για να μην τα βρούμε μπροστά μας μέσα στους αγώνες ως επιτακτικά προβλήματα.

6. Η πρακτική των αποχωρήσεων: Στην β’ Προσυνεδριακή παρουσιάστηκε το ζήτημα των αποχωρήσεων από τις διαδικασίες, το οποίο τέθηκε κεντρικά ως ζήτημα πολιτικής και διαδικαστικής ουσίας. Ως ΑΣΜΠΑ δεχθήκαμε σφοδρότατη επίθεση πάνω στην αποχώρησή μας, ακόμη και επί του τυπικού. Το ίδιο σκηνικό με τους «πρωταγωνιστές» σε αντίθετες θέσεις εκτιλήχθηκε και στην γ’ Προσυνεδριακή με πολύ σοβαρότερο τρόπο και μάλιστα από συλλογικότητες που είχαν θέσει το ζήτημα των αποχωρήσεων ως σημαντική προβληματική. Όταν ως ΑΣΜΠΑ αποχωρήσαμε από μια διαδικασία σύνθεσης κατά την β’ Προσυνεδριακή δηλώσαμε την αποδοχή εκ’μέρους μας του αποτελέσματος της συζήτησης που θα συνεχιζόταν, αλλά όχι απαραίτητα και την συμφωνία μας ή την συναίνεσή μας. Η στάση μας δεν έγινε επαρκώς κατανοητή, όμως, η συλλογικότητά μας ήταν συνεπής σ’αυτήν την δήλωση. Απ’την άλλη, η αποχώρηση συντρόφων από τον Ομάδα σύνθεσης για τις ΑΡΧΕΣ στην γ’ Προσυνεδριακή επιζητούσε την λήξη του διαλόγου και σήμαινε την προκαταβολική μη επικύρωσή του. Αυτό μας κάνει να αναρωτηθούμε αν οι διαδικασίες μας έχουν κύρος όταν παράγουν τα πολιτικά αποτελέσματα που θέλει η συλλογικότητά μας και αν γυρνάμε στον πρόταιρο αφορμαλισμό όταν συμβαίνει το αντίθετο. Το δεδικασμένο της γ’ Προσυνεδριακής το μόνο που μας αφήνει είναι ότι η διαδικασία των αποχωρήσεων εν’μέσω των διαδικασιών μας με σκοπό την ακύρωσή τους αποτελεί μια αποδεκτή πρακτική.
Ακόμα, η επιλεκτική χρήση ή καταδίκη της αποχώρησης ως πολιτικής πρακτικής τροφοδοτείται κι ανατροφοδοτεί την συστηματοποιημένη πλέον πρακτική της προσωρινής αποχώρησης κι επανάκαμψης στην ίδια διαδικασία διαλόγου, που προσβάλει την σοβαρότητα των διαδικασιών μας.

Πέρα από τον απολογισμό του διαλόγου για το Πολιτικό-Κοινωνικό καλούμαστε να απαντήσουμε (όλες οι συλλογικότητες και σίγουρα κι η ΑΣΜΠΑ αφού έχει προταθεί μέσα στην ΑΠΟ να κριθούν συγκεκριμένες καταθέσεις της συλλογικότητάς μας) σε δυο ζητήματα που θέτει η συλλογικότητα ΚΑΘΟΔΟΝ εν’όψει της δ’ Προσυνεδριακής. Το ένα ζήτημα επιφανιακώς αφορά την συναίνεσή της ΑΣΜΠΑ στο τελικό κείμενο για το θέμα Μέσα-Σκοποί. Το δεύτερο ζήτημα αφορά την απαίτηση να λογοκριθεί ο προσυνεδριακός διάλογος με μια αυθαίρετη κατηγορία περί συκοφαντίας. Και τα δυο ζητήματα κατά βάθος αφορούν τα ηθικοπολιτικά θεμέλια της ΑΠΟ και την επαναστατική κοινωνική θέση της, αποκαλύπτοντας συγχρόνως μια συντηρητική εμπάθεια μέσα στο κοινό σώμα.

Σχετικά με την συναίνεσή μας στο τελικό κείμενο για το θέμα Μέσα-Σκοποί:

Σύμφωνα με τον τρόπο λήψης απόφασης για τις ΑΡΧΕΣ στον προσυνεδριακό, στον οποίον συναινέσαμε ομόφωνα, μετά από την κατοχύρωση της πλειοψηφικότερης πρότασης οι μειοψηφούσες συλλογικότητες καλούνται να δηλώσουν αν συναινούν σ’αυτήν. Προφανώς, θα ήταν παράλογη η απαίτηση να συμφωνήσουν με κάτι προς το οποίο διαφωνούσαν μόλις πριν. Το ενδεχόμενο έλλειμα συμφωνίας σε βάθος αποτελεί άμεση συνέπεια της κοινής επιλογής μας να εγκαταλήψουμε την ομοφωνία για χάρη της ταχύτερης ολοκλήρωσης των θεματικών ζητημάτων.
Η αναγόρευση ενός ζητήματος ως αξιακού κι ακόμα περισσότερο μιας άποψης, δεν είναι ικανή να δεσμεύσει τις συλλογικότητες που δεν την συμμερίζονται στην ίδια αξιολόγηση. Η συλλογικότητα που προτάσει την αξιακότητα ή την ανάγκη μέγιστης συμφωνίας δεν μπορεί να επιβάλει όρους, αλλά αντιθέτως, τοποθετείται η ίδια σε σχέση με το κεκτημένο δυναμικό σύνθεσης, όπως καταγράφηκε στην απόφαση για την διαδικασία λήψης αποφάσεων για τις ΑΡΧΕΣ στον προσυνεδριακό.
Εξετάζοντας λίγο βαθύτερα την συγκεκριμένη ένσταση, ανακύπτει μια πολιτική και διαδικαστική αντίφαση η οποία εγείρει τουλάχιστον σοβαρά ερωτηματικά ως προς το σκοπούμενό της. Με μια επιδερμική αναφορά στις προφορικές τοποθετήσεις μας κατηγορούμαστε για πλασματική συναίνεση και έμμεσα για τακτικισμό-καιροσκοπισμό. Παρότι η κατηγορία είναι βαριά και θέτει έμμεσα ζήτημα συνύπαρξης μέσα στην ΑΠΟ, θα απαντήσουμε νηφάλια επί του συγκεκριμένου. Για να κριθεί η ποιότητα της συναίνεσής μιας συλλογικότητας απαιτείται να μελετηθούν και να κριθούν οι θέσεις και οι πράξεις της πάνω στο επίμαχο ζήτημα. Οι θέσεις της ΑΣΜΠΑ για την σχέση Μέσων και Σκοπών βρίσκονταν καταγεγραμμένες και κοινοποιημένες ένα μήνα πριν την γ’ Προσυνεδριακή. Μάλιστα, δηλώσαμε ότι θεωρούμε ότι η πρότασή μας αποσαφηνίζει κι εμπλουτίζει την πρόταση που τελικά επικυρώθηκε. Για να κριθεί λοιπόν η συναίνεσή μας πρέπει να κριθούν αυτές οι θέσεις, εφόσον αυτές εξέφραζαν κι εκφράζουν ενδελεχώς την αντίληψή μας πάνω στο ζήτημα. Αλλά πως θα κριθούν εκ’των υστέρων ορισμένες θέσεις που εξοβελίστηκαν με διαδικαστικούς όρους («τυπολατρεία») από τον πολιτικό διάλογο όταν συζητιόταν το επίμαχο θέμα επί της ουσίας; Αλλά ας δούμε τι συνέβη, αναλυτικά.
Δεν αληθεύει ότι για το ζήτημα της σχέσης Μέσων και Σκοπών έγινε ουσιαστικός διάλογος κατά την β’ Προσυνεδριακή. Οι κατατεθειμένες τοποθετήσεις ήταν λίγες και υποτυπώδεις. Κατά την διάρκεια του διαλόγου οι προφορικές παρεμβάσεις της ΑΣΜΠΑ παρερμηνεύονταν. Επιμείναμε στην σε βάθος συζήτηση διότι αντιλαμβανόμασταν ότι τις διαφωνίες που σήμερα συμβιβάζουμε τεχνικά και μεταθέτουμε για το μέλλον θα αναγκαστούμε να τις αντιμετωπίσουμε επί της ουσίας κάτω από πολύ πιεστικότερες συνθήκες. Αποχωρήσαμε από την συζήτηση ακριβώς επειδή αντί του ουσιαστικού διαλόγου επικράτησε η προσπάθεια βιαστικού κλεισίματος του ζητήματος. Παρότι τυπικά οι θέσεις μας καταγράφηκαν εκπρόθεσμα, αποφασίσαμε να επιμείνουμε σ’έναν ουσιαστικό διάλογο επειδή κρίναμε το θέμα ως σοβαρό και κατανοούσαμε ότι για αρκετές συλλογικότητες ήταν αποφασιστικά κρίσιμο. Οι θέσεις που καταθέσαμε εγγράφως το λιγότερο που προσφέρουν είναι μια διαύγεια ως προς τις απόψεις της συλλογικότητάς μας πάνω στο επίμαχο ζήτημα, αλλά και σημεία διαλόγου για την αποσαφήνιση των θέσεων όλων των συλλογικοτήτων, ακριβώς επειδή οι πολιτικές συμφωνίες μας για να είναι γερές απαιτούν ξεκάθαρες θέσεις απ’όλους. Όποιες συλλογικότητες ήθελαν πραγματικά να γνωρίζουν τις θέσεις μας, να είναι προετοιμασμένες γι’αυτές, να έχουν τον χρόνο να τις επεξεργαστούν, να ξέρουν εκ’των προτέρων με ποιές απόψεις συμφωνούν και με ποιές διαφωνούν, μέχρι σε ποιό σημείο μπορούν να συναινέσουν και σε ποιά σημεία δεν μπορούν να κάνουν πίσω, όφειλαν να μελετήσουν τις θέσεις της ΑΣΜΠΑ που κατατέθηκαν γραπτώς μετά την β’ Προσυνεδριακή και να τοποθετηθούν συγκεκριμένα πάνω σ’αυτές στην γ’ Προσυνεδριακή με βάση τις συνθετικές διατυπώσεις, ενδεχομένως για να τις απορρίψουν, αλλά επί του πολιτικού νοήματός τους. Αντ’αυτού, πάλι μπλοκαρήστηκε ο διάλογος επί της ουσίας με το τυπικό πρόσχημα ότι δεν μπορούσε να ξαναρχίσει η συζήτηση από την αρχή. Έτσι, οι διαφορετικές θέσεις, αντιλήψεις και κατευθύνσεις που ενυπάρχουν στην διαδικασία για την συγκρότητηση της ΑΠΟ δεν συζητήθηκαν εκεί που έπρεπε να συζητηθούν από κοινού. Το διαδικαστικό κριτήριο εξοβέλισε την πολιτική ζύμωση απόλυτα. Η αποφυγή του ουσιαστικού διαλόγου σχετικοποιεί τις βασικές πολιτικές συμφωνίες.
Η έλλειψη διάθεσης για ζύμωση όπως εκφράστηκε κατά την β’ και την γ’ Προσυνεδριακή απέναντι στα ζητήματα Μέσα-Σκοποί και Πολιτικό-Κοινωνικό, βρήκε στήριγμα στους διαδικαστικούς τύπους που είχαμε θέσει σε εφαρμογή μόλις πριν. Οι διαφορές στα δυο επίδικα θέματα προσπεράστηκαν με τεχνικό τρόπο επειδή θεσπίσαμε την εντός χρονικών ορίων παραγωγή αποφάσεων επί των εκκρεμούντων ζητημάτων και την πλειοψηφική ισχύ. Τώρα οι διαφορές αναφέρονται ως σημεία ρήξεων χωρίς να θίγονται καθαυτές. Η ΑΣΜΠΑ είχε επισημάνει έντονα και με κάθε ευκαιρία τον συγκεκριμένο κίνδυνο. Ότι δηλαδή, ο επείγον χαρακτήρας της ψηφοφορίας ως τρόπου λήψης απόφασης και η ταύτιση της ελάχιστης τυπικά ικανής πλειοψηφίας με την επάρκεια συμφωνίας υπονομεύουν τον συνθετικό διάλογο. Ωστόσο, συναινέσαμε στην δοκιμή του συγκεκριμένου εργαλείου. Πολύ σύντομα εμφανίστηκαν τα εγγενή προβλήματα αυτής της κοινής επιλογής και μαζί ορισμένες νοοτροπίες αναντίστοιχες της πολιτικής σοβαρότητας και συντροφικότητας που απαιτείται για την συγκρότηση μιας ομοσπονδιακής οργάνωσης.
Ορισμένες από τις συλλογικότητες που ήταν υπέρμαχες της ψηφοφορίας και συλλογικότητες που ήθελαν οριστικές αποφάσεις για ένα σύνολο θεμάτων πριν το συνέδριο υπερασπίστηκαν αυστηρά τις τυπικές συμφωνίες αποκλείοντας μια σε βάθος συζήτηση στο ζήτημα της σχέσης Μέσων και Σκοπών. Αποτελεί τουλάχιστον κραυγαλαίο αντιφατικό συμπέρασμα και αντιφατικό μίγμα επιχειρημάτων να ασκούν κριτική για τυπολατρεία, να δηλώνουν προβληματισμένες για το έλλειμα πολιτικών συμφωνιών, δείχνοντας άλλες συλλογικότητες ή και να εγκαλούν εκ’των υστέρων για ελλειπείς συναινέσεις.
Η ένσταση πάνω στην συναίνεση της συλλογικότητάς μας σημαίναι ότι επιπλέον του εξοβελισμού μιας τοποθέτησης εκτός διαλόγου λόγω εκπρόθεσμης κατάθεσής της, καλούνται ενδεχομένως όλοι να αποδείξουν την νομιμοφροσύνη τους σε σχέση με την κατοχυρωμένη πρόταση. Μια συλλογικότητα κατηγορείται, ενώ η εμπεριστατομένη άποψή της έχει ήδη καταδικαστεί στην σιωπή. Αφενός, η κατάσταση που σκιαγραφείται θυμίζει κάτι από κεκαλυμένες κομματικές εκκαθαρίσεις. Αφετέρου, διαφένεται ότι αρκετοί συναίνεσαν στον εξοβελισμό ορισμένων θέσεων ακριβώς επειδή αυτές έθιγαν το υπόβαθρο των πολιτικών επιφάσεών τους.
Έτσι, η ΑΣΜΠΑ έχει κάθε λόγο να εξηγήσει επί της ουσίας πια είναι η θέση της για την σχέση Μέσων και Σκοπών, όπως το έχει κάνει εγγράφως και να καταδείξει πολύ συγκεκριμένα γιατί με τις θέσεις της υπερασπίζεται την ηθικοπολιτική και οργανωτική ακεραιότητα της ΑΠΟ, ενώ η πρόταση στην οποία συναινέσαμε όλες οι συλλογικότητες αφήνει τεράστια κενά, εώς και την δυνατότητα αντιστροφής του αφορισμού των αγιασμένων μέσων σε καθαγιασμένο μέσο σεχταριστικών σκοπιμοτήτων. Αντί δηλαδή, να κρίνονται όλες οι πολιτικές θέσεις και στάσεις από μια ηθικοπολιτική και αντικειμενική σκοπιά, φτάνουμε στην κατασκευή διαχωρισμών με αμοραλιστκές μεθόδους. Απλούστατα, οι μίνιμουμ θέσεις της ΑΠΟ για το θέμα Μέσα-Σκοποί αξιοποιούνται από μια συλλογικότητα, η οποία έθεσε εξαρχής το ζήτημα ως «αξιακό», αλλά στην συνέχεια αρνήθηκε τον διάλογο επί της ουσίας, προσβλέποντας στην στοχοποίηση μιας άλλης συλλογικότητας με τυπικούς όρους. Η ΑΣΜΠΑ στοχοποιείται ακριβώς επειδή άσκησε κριτική στον τεχνητό μινιμαλισμό και ο τρόπος της στοχοποίησής της είναι ακριβώς η αυθαίρετη πολεμική εργαλειοποίηση των μινιμαλιστικών θέσεων της ΑΠΟ για την εργαλειοποίηση. Τα επιφαινόμενα του διαλόγου περί Μέσων και Σκοπών επιστρατεύονται έξω από κάθε πολιτικό νόημα, αφού ο πολιτικός διάλογος έχει ήδη απαξιωθεί, αποκαλύπτοντας την καιροσκοπική αντίληψη των κατηγόρων. Αναπόφευκτα καλούμαστε όλοι να κρίνουμε ποιοί αγιάζουν τα μέσα και για ποιους σκοπούς.

Σχετικά με τις «συκοφαντικές» αναφορές:

Καταρχάς, είναι αδιανόητο να σβηστεί από τα αρχεία οποιαδήποτε τοποθέτηση συμμετέχουσας συλλογικότητας στην διαδικασία της ΑΠΟ, ακόμα κι αν είχαμε να κάνουμε μ’ ένα αισχρό ή κι εχθρικό προς την ΑΠΟ κείμενο. Η καταγραφή κάθε τοποθέτησης δεν είναι ζήτημα ισότητας, αλλά ελάχιστη προϋποθεση της συλλογικής μνήμης. Ειδικά μια θεμελιακά προβληματική τοποθέτηση θα έπρεπε να καταγραφεί για να στιγματιστεί και ν’αποτελέσει αρνητικό παράδειγμα.
Η «εκβιαστική» απαίτηση εξαφάνισης ορισμένων θέσεων, που σίγουρα δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στην ΑΠΟ, επιζητά την αποφυγή του διαλόγου μέσα στην ΑΠΟ πάνω στα επίμαχα ζητήματα. Οι θέσεις της ΑΣΜΠΑ για το θέμα Μέσα-Σκοποί προσπεράστηκαν, οι θέσεις της για το θέμα Πολιτικό-Κοινωνικό επίσης, με εντελώς αυθαίρετο τρόπο και τώρα επιζητάται η διαγραφή τους από την συλλογική μνήμη. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται για θέσεις που ορισμένοι δεν μπορούν να ανεχτούν, αλλά για θέσεις που θέλουν να μην συζητηθούν. Εδώ, αρκεί να υπερασπιστούμε το αυτονόητο για αναρχικούς, ότι καμία λογοκρισία δεν είναι ανεκτή.
Υποθέτουμε δια της ατόπου απαγωγής ότι η ΚΑΘΟΔΟΝ προτάσει την σύγκλιση της ολομέλειας ως μπαμπούλα, μάλλον διότι καταλαβαίνει ότι η λογοκρισία δεν μπορεί να θεμελιωθεί πουθενά. Αλλά γιατί να μην τεθεί το ζήτημα στην ολομέλεια αν είναι τόσο σοβαρό; Και βέβαια, γιατί η σύγκλιση της ολομέλειας μπορεί να γίνεται ανάθεμα; Το συλλογικό σώμα δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται την συλλογικότερη διαδικασία του. Εκεί παίρνονται οι σοβαρότερες αποφάσεις κι εκεί αποκλειστικά κρίνονται οι πολιτικές συλλογικότητες από κοινού. Ποιό όργανο θα μπορούσε ν’αποφασίσει την διαγραφή ορισμένων θέσεων, αν προβλεπόταν κάτι τέτοιο; Η ολομέλεια γίνεται μπαμπούλας διότι η ΚΑΘΟΔΟΝ θεωρεί ως πιο ανόδυνη λύση την εξαφάνιση του προβλήματος ενάντια σε κάθε πολιτική λογική. Έτσι, «απειλεί» ότι μπορεί να γίνει αυτό που πολιτικά, ηθικά, διαδικαστικά και λογικά πρέπει να γίνει αν έστω ένας θέλει να υπερασπιστεί στάσεις και θέσεις τις οποίες μια συλλογικότητα (η ΑΣΜΠΑ στην συγκεκριμένη περίπτωση) θεωρεί ότι δεν χωράνε στην ΑΠΟ. Η ολομέλεια εμφανίζεται σαν συννεφιασμένος ορίζοντας εφόσον αποφύγαμε να μπούμε στον πυρήνα των διαφωνιών όσο είχαμε τα επίμαχα θέματα στο τραπέζι του διαλόγου. Παρεπόμενα, καθίσταται ολοφάνερη η σωρευτική απαξίωση των συλλογικών διαδικασιών.
Επί των επιχειρημάτων τώρα, είναι εντελώς αστήρικτη μια αξιολογική κρίση πάνω σε μια θέση βάσει του ότι η θέση περιλαμβάνει αποσπάσματα ατομικού κειμένου, πόσο μάλλον αν ο συγγραφέας είναι και μέλος της συλλογικότητας που συντάσει την θέση. Τι θα έπρεπε να πούμε για μια αναφορά στον Μαλατέστα πχ, που δεν ζει και δεν συμμετέχει και στην ΑΠΟ; Μάλιστα, το κείμενο από το οποίο έχουν παρθεί οι επιμέρους διατυπώσεις αφορούσε ένα πεδίο αγώνα στο οποίο συμμετέχουν όλα τα μέλη της ΑΣΜΠΑ. Άλλωστε, όταν αποφασίσαμε να οργανωθούμε πολιτικά με την μορφή της ΑΣΜΠΑ δεν γίναμε ξαφνικά άλλοι άνθρωποι, διαγράφοντας τις κοινές αγωνιστικές εμπειρίες μας και ειδικά τις πιο πρόσφατες. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ορισμένες θέσεις που είχαμε κατακτήσει μέσα στην ταξική-κοινωνική πάλη πριν την συγκρότηση της συλλογικότητάς μας και τις οποίες εξελίξαμε στην συνέχεια συλλογικά εκφράζουν την αντίληψή μας πάνω σε κρίσιμα ζητήματα της ΑΠΟ με έναν τρόπο γειωμένο στην πραγματικότητα που έχουμε βιώσει, όντας σε απόλυτη συνάφεια με τις θέσεις και τους στόχους που έχουμε ήδη συμφωνήσει στην ΑΠΟ και μ’ένα βλέμμα στα επερχόμενα διακυβεύματα της πάλης. Μ’ένα τέτοιο πολιτικό σκεπτικό φροντίσαμε να μην κάνουμε αναφορές σε πρόσωπα, σε πολιτικά σχήματα και σε συμβάντα, αλλά μόνο σε πολιτικές θέσεις και στάσεις.
Αρκεί να επικαλεστεί κάποιος ότι συκοφαντείται για να στιγματίσει μια θέση; Αρκεί το γεγονός ότι ορισμένες δικές του θέσεις απαντόνται σε μια αντίδικη θέση; Οχι. Η κατηγορία της συκοφαντίας κρίνεται επί των συγκεκριμένων λόγων. Για να κρίνουμε αν υπάρχει συκοφαντία πρέπει να μελετήσουμε τις καταγεγραμμένες τοποθετήσεις ή τις μαρτυρίες σε μια άλλη περίπτωση, σε σχέση με το πλαίσιο των αναφερόμενων παραδειγμάτων και το σύνολο των πραγματικών γεγονότων. Αν είμαστε συκοφάντες είμαστε υπόλογοι στην ΑΠΟ. Αλλά όποιος απαιτεί μια διαυγή κρίση επί του προκειμένου, οφείλει πρώτα να ανοίξει πραγματικά τον διάλογο γύρω από τα επίδικα ζητήματα και συγκεκριμένα εδώ, το θέμα της ηθικοπολιτικής ενότητας του αγώνα στο πλαίσιο της ΑΠΟ και το θέμα της σχέσης μας με το κοινωνικό κίνημα. Χωρίς κοινό προσανατολισμό δεν μπορεί να υπάρχει κοινή κρίση σε σχέση με το παρελθόν.
Με δεδομένο ότι υπάρχουν πολιτικές αντιθέσεις ανάμεσα σε συλλογικότητες της ΑΠΟ μπορεί να είναι γόνιμη η κριτική αναφορά σε θέσεις άλλων συλλογικοτήτων του κοινού εγχειρήματος; Συμβαίνει διαρκώς σε όλα τα θέματα του διαλόγου της ΑΠΟ και αποτελεί ζωτικό στοιχείο της πολιτικής σύνθεσης. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η αναφορά μας ήταν σε θέσεις που δεν έχουν κατατεθεί ευθέως μέσα στην ΑΠΟ. Ωστόσο, δεν έχουν πάψει να αποτελούν πολιτικές θέσεις μιας συλλογικότητας (της ΚΑΘΟΔΟΝ), αφού έχουν εκφραστεί δημόσια και δεν έχουν ανακληθεί από την συγκεκριμένη συλλογικότητα. Δεν αντιλαμβανόμαστε την ΑΠΟ ως ιδεολογικό ενιδρύο, αλλά στην πραγματική σχέση της με τους ταξικούς-κοινωνικούς αγώνες. Κάθε πολιτική θέση και στάση των συμμετεχόντων συλλογικοτήτων αφορά το σύνολο. Άρα, δεν θα μπορούσαμε να κρύψουμε κάτω από το χαλάκι τις σοβαρές αντιφάσεις που εκδηλώνονται σιγά σιγά και μέσα στην ΑΠΟ καθώς θέλουμε να βαδίζουμε σε μια κατεύθυνση εμβάθυνσης των συμφωνιών μας. Αντιθέτως, θέτουμε προς συλλογική κρίση τις εκάστοτε αντιφάσεις και αντιθέσεις που αντιλαμβανόμαστε, με όρους πολιτικών θέσεων μέσα στο εξελικτικό πλαίσιο της κοινής ατζέντας.
Η αλήθεια είναι ότι σύντροφοι της ΑΣΜΠΑ έχουν συκοφαντηθεί με τον πλέον αισχρό και προβοκατόρικο τρόπο κι έχουν γίνει και στόχος της βίας των συκοφαντών στο πρόσφατο παρελθόν. Η συλλογικότητα που μας κατηγορεί για συκοφαντία στήριξε εμπράκτως και εγγράφως αυτές τις πρακτικές. Παρόλαυτά, ήταν μια από τις τέσσερις ιδρυτικές συλλογικότητες του εγχειρήματος της ΑΠΟ. Ως ΑΣΜΠΑ κατανοήσαμε την πρόταση για την ΑΠΟ ως μια ανοιχτή, αλλά με συγκεκριμένους πολιτικούς όρους, οριζόντια διεργασία πολιτικής συνοργάνωσης. Στην πρόταση για την ΑΠΟ δεν αναγνωρίσαμε ούτε σεχταριστικά στεγανά, ούτε ιεραρχίες. Όχι γιατί δεν μεταφέρει ο καθένας τις παθογένειές του, αλλά γιατί αντιληφθήκαμε ότι η πρόταση ενέχει μια ισχυρή δυναμική στην κατεύθυνση του συλλογικού ξεπεράσματός τους. Αναγνωρίζοντας τον εαυτό μας, την συλλογικότητά μας μέσα στο συγκεκριμένο συλλογικό όραμα και δίνοντας αξία στο πρόταγμα της ΑΠΟ δεν θα μπορούσαμε να το χαρίσουμε στην συντηρητική ανάδραση, απ’όπου κι αν προέρχεται (ενδεχομένως κι από εμάς τους ίδιους). Θα μπορούσαμε να αποστασιοποιηθούμε και να διεξάγουμε μια σκληρή πολεμική ενάντια σε μια πολιτική ομάδα που σε μια συγκεκριμένη συνθήκη τάχθηκε εχθρικά απέναντι σ’ένα πεδίο αγώνα ή και σε όποιους της προσφέρουν πολιτικά άλλοθι. Αλλά τότε θα προδικάζαμε μοιρολατρικά το άδοξο τέλος του πολιτικού προσανατολισμού μας. Επιλέξαμε το αντιθέτο: Αταλάντευτη αποφασιστικότητα για την συγκρότηση ενός οργανωμένου κινηματικού αναρχικού πόλου, για την κοινωνική επανάσταση, για την αναγκαία ενότητα στην δράση. Πολιτική σοβαρότητα και συντροφικότητα. Εμπιστοσύνη και συνέπεια προς τις κοινές συμφωνίες. Ευθύτητα και συνθετική εργασία στον πολιτικό διάλογο. Κριτική εξέταση και ανοιχτή συζήτηση των ζητημάτων που εγείρονται από τους πραγματκούς αγώνες, στα πλαίσια του εξελισσόμενου κοινού πολιτικού διαλόγου.
Στην δική μας αντίληψη το πρόταγμα δεν περικλύεται στην φράση «να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω» ώστε να βρούμε κοινές συναινέσεις σε αυτά που ενίοτε μας χωρίζουν, αλλά «να κάνουμε όλοι ένα βήμα μπροστά» σε ένα νέο κοινό τόπο με αυτά που μας ενώνουν, δηλαδή, αυτά που χτίζουμε σήμερα μαζί, που θα καθορίζεται περισσότερο από τις ανοιχτές δυνατότητες του αύριο παρά από τις αδυναμίες του χτες.

Σχετικά με τα Τοπικά Συντονιστικά και τους πολιτικούς σκοπούς της ΑΠΟ

Ως ΑΣΜΠΑ συμφωνούμε απόλυτα ότι η ΑΠΟ πρέπει να συγκροτηθεί ως αναγκαίο βήμα -με βάση το αναγνωρισμένο όριο κάθε συλλογικότητας στη στρατηγική- για τη συνέχιση του αναρχικού αγώνα, την ουσιαστική κεντρική παρέμβασή των αναρχικών, τη δημιουργία ενός διακριτού αντιθετικού πόλου απέναντι στην κυριαρχία, την ριζοσπαστικοποίηση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων που διεξάγονται, την προώθηση των αρχών και προταγμάτων μας μέσα σε αυτούς. Και σίγουρα συμφωνούμε με το σημείο γ’ του καλέσματος που λέει τα εξής: «Η αναρχική πολιτική οργάνωση θα πρέπει να δομηθεί πάνω σε κοινές πολιτικές αντιλήψεις και όσο το δυνατόν πιο συνεκτικές συμφωνίες ώστε να μπορεί να χαράξει μακροπρόθεσμες στρατηγικές αγώνα. Η δημιουργία μιας οργάνωσης επιστέγασμα του αναρχικού “χώρου” δεν είναι κάτι που επιθυμούμε. Η αναρχική πολιτική οργάνωση που επιδιώκουμε είναι μέρος τους ευρύτερου αναρχικού/αντιεξουσιαστικού κινήματος, λειτουργεί στο εσωτερικό του και αλληλεπιδρά με αυτό». Αν δεν συμφωνούσαμε δεν θα βρισκόμασταν μέσα στην διαδικασία της ΑΠΟ.
Ακριβώς επειδή αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη για συγκροτημένη και σχεδιασμένη αναρχική παρέμβαση στους κινηματικούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και θεωρούμε ότι το ζητούμενο είναι το άνοιγμα περισσότερων μετώπων αγώνα, η μαζικοποίηση και η ριζοσπαστικοποίησή τους, προωθώντας τις αναρχικές θέσεις που αναφέρονται στην κοινωνική επανάσταση και τον ελευθεριακό κομμουνισμό, κρίνουμε απαραίτητη την δημιουργία συλλογικών δομών μέσα στα πλαίσια των πολιτικών συμφωνιών της ΑΠΟ, που θα είναι ικανές να εκφράσουν τις κεντρικές θέσεις της ΑΠΟ άμεσα και δραστικά σε κάθε σημείο του κοινωνικού πεδίου στο οποίο υπάρχει η οργανωμένη παρουσία των συλλογικοτήτων της ΑΠΟ ή και σε σημεία που μέχρι σήμερα αδυνατούσαμε να παρέμβουμε και στα οποία απαιτείται να παρέμβουμε κεντρικά. Τα Τοπικά Συντονιστικά ως εκτελεστικά όργανα απαντούν σε μια πλευρά του παραπάνω πολιτικού προσανατολισμού, εδαφικοποιώντας δυναμικά τα κεντρικά προτάγματα της ΑΠΟ με την αμεσότητά τους στον χώρο και στον χρόνο και κυρίως με την συλλογική ισχύ της οργανωμένης κοινής παρουσίας των πολιτικών συλλογικοτήτων.
Η γεωγραφική αντίληψη της κεντρικότητας αντίκειται στην οριζοντιότητα των αναρχικών συλλογικών διαδικασιών και στον ομοσπονδιακό χαρακτήρα των κοινωνικών προταγμάτων μας. Σε επίπεδο τακτικής, σε άλλες περιστάσεις χρειάζεται συγκέντρωση των δυνάμεών μας, σε άλλες χρειάζεται ταυτόχρονη συντονισμένη παρέμβαση και σε άλλες άμεση ανταπόκριση στις εξελισσόμενες καταστάσεις. Σε κάθε περίπτωση η παρέμβαση της ΑΠΟ είναι κεντρική εφόσον μεταφέρει τα πολιτικά προτάγματα της στον εκάστοτε τόπο αγώνα. Επιπλέον και κυρίως, ο δομημένος τοπικός συντονισμός είναι απαραίτητος και ικανός για την κεντρικοποίηση των επιμέρους σημείων αντίστασης.
Όπως έχουμε ήδη επισημάνει, η απάντηση στην αντικειμενικά ανισομερή διάταξη των πολιτικών δυνάμεών μας δεν μπορεί να είναι το μπλοκάρισμα της συνοργάνωσης, η απομόνωση και ο αφορμαλισμός. Όπου βρίσκεται έστω κι ένας από εμάς, βρίσκεται η ΑΠΟ κι όπου παρεμβαίνει η ΑΠΟ έχει κάθε λόγο να το κάνει με την μέγιστη συγκρότηση. Η τακτική συγκρότηση της ΑΠΟ όχι μόνο δεν θα την απομονώσει από το αναρχικό και το ευρύτερο κίνημα, αλλά αντιθέτως, θα δημιουργήσει μια ποιοτικά και ποσοτικά νέα δυνατότητα κινηματικής επαφής μέσα από το παράδειγμα της συνοργάνωσης. Όπως είχαμε γράψει το Νοέμβρη του ’13: «Η ενιαία δομή μπορεί να ενισχύσει την πρωτοβουλία, να κινητοποιήσει τοπικό και θεματικό δυναμικό, να προάγει εντός κι εκτός τα κοινά εφόδια (υλικά, γνωστικά, ηθικά, βιωματικά) που απαιτούνται για την αρτιότερη πραγμάτωση της οριζοντιότητας, να ανοίξει συλλογικό χώρο στη μοναδικότητα του κάθε αγωνιζόμενου. Ή θα πραγματώσουμε τη συλλογική αυτοδιεύθυνση στους τωρινούς αγώνες ή θα αφεθούμε στην παλινδρόμηση μεταξύ ηττοπαθούς παρορμητισμού και αφοπλιστικού σχετικισμού.»
Η οργάνωση δομών για την προώθηση των κοινών πολιτικών θέσεων μας μέσα και σε συνάφεια με τους ταξικούς-κοινωνικούς αγώνες φαίνεται από την εμπειρία μας και από τις συνθήκες της εποχής ως απαραίτητη για την ενίσχυση μιας αντίληψης κινηματικής συγκρότησης που θα ξεπεράσει τις αντιλήψεις που προωθούν τον πρακτικισμό και την εντυπωσιοθηρία. Χωρίς την οργανωμένη αμεσότητα της πολιτικής παρέμβασής της η ΑΠΟ θα γίνει εξωτερικός παρατηρητής/αναλυτής, παρότι σε διαφορετικό βάθμο οι συλλογικότητες μπορεί να βρίσκονται μέσα στους αγώνες. Και χωρίς την οργανωμένη ενότητα σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής παρέμβασης της ΑΠΟ οι συλλογικότητες θ’αποκτήσουν σχέση πρωτοβουλιακών «ομάδων κρούσης», κρίνοντας κατά μόνας ή με αφορμαλιστικούς δεσμούς συγγένειας πότε, που και ποιές θέσεις της ΑΠΟ θα πρέπει να εκφράσουν. Μια αντίληψη που ταυτίζει την κατάκτηση κοινών κεντρικών πολιτικών προταγμάτων με μια αποκλειστική αποφασιστική αρμοδιότητα του διαρκούς συλλογικού οργάνου πάνω στο σύνολο των δραστηριοτήτων της ΑΠΟ, αν εφαρμοστεί θα στραγγαλίσει τις δυνατότητές της και κατά συνέπεια θα ενισχύσει τον προεγκατεστημένο αφορμαλισμό, την αποσπασματική πρωτοβουλία και τις σεχταριστικές τάσεις.
Οι αναλύσεις που βλέπουν ότι η πρόταση συγκρότησης τοπικών δομών έρχεται να λύσει επιμέρους ελλείψεις ή ανάγκες των πολιτικών συλλογικοτήτων, ερμηνεύει τα νέα εργαλεία μέσα στα όρια του ήδη δοκιμασμένου επιπέδου οργάνωσης. Η μη κατανόηση της κεντρικής πολιτικής ανάγκης για δυναμική εδαφικοποίηση των κοινών πολιτικών προταγμάτων της ΑΠΟ έγγυται στην δυσκολία μετάβασης σε μια συνθετικότερη βαθμίδα αυτοοργάνωσης, από την κεκτημένη αντίληψη των επιπέδων οργάνωσης στο οποίο είμαστε ριζωμένοι. Τα άλματα φαίνονται μεγάλα, αλλά είναι αναγκαία.
Το αρχικό πλαίσιο που είχε κατατεθεί ως βάση εμβάθυνσης και ανάπτυξης πολιτικών συμφωνιών μπορεί να ερμηνεύεται από κάθε συλλογικότητα ποικιλοτρόπως στο σύνολο των σημείων που δεν τέθηκαν εξαρχής μέσα σε μια εντελεχή-ολοκληρωτική πρόταση. Κατά την διάρκεια του προσυνεδριακού διαλόγου διερευνούμε και διαμορφώνουμε τις συμφωνίες και τις διαφωνίες μας με βάση συμφωνίας το αρχικό κάλεσμα. Από την αρχή αυτής της διαδρομής ως ΑΣΜΠΑ αναγνωρίσαμε το ενδεχόμενο πολιτικών ρήξεων μέσα στην οργανωτική διαδικασία. Δεν προδικάζουμε σχίσματα, διότι θέλουμε να είμαστε ενωτικοί. Δεν μας ανησυχούν οι πολιτικές αντιπαραθέσεις και οι ρήξεις, διότι θέλουμε μια ριζοσπαστική πολιτική διεργασία. «Πραγματικά, συναντιούνται εκείνοι που βλέποντας τον εαυτό τους από κοινού στην επανάσταση, αυτοεξελίσσονται μέσα στον καθημερινό αγώνα προς την κατεύθυνση της ενότητας».

Τέλος, μερικές σημειώσεις-απαντήσεις στα ερωτήματα και τις ενστάσεις που μπαίνουν σχετικά με την συνθετική πρόταση για τα Τοπικά Συντονιστικά η οποία συγκέντρωσε την μεγαλύτερη και επαρκή συναίνεση (2η):
Στον συνθετικό διάλογο της Ομάδας σύνθεσης για την ΔΟΜΗ στην γ’ Προσυνεδριακή ακολουθήσαμε την συμφωνημένη ατζέντα επακριβώς και την επαναβεβαιώσαμε ομόφωνα, προσδιορίζοντας ειδικότερα τα βήματα της διαδικασίας, με μεγαλύτερη σαφήνεια απ’ότι σε κάθε προηγούμενη συζήτηση για τα όργανα. Αφού είχαμε ήδη λήξει τις βασικές συμφωνίες για το συνέδριο, συνδιαμορφώσαμε ορισμένες βασικές συμφωνίες για την σύγκληση και τους σκοπούς των συνδιασκέψεων και για την συγκρότηση ενός διαρκούς γενικού οργάνου. Στην συνέχεια περάσαμε στο ζήτημα της απόφασης συγκρότησης τοπικών οργάνων, έχοντας συναποφασίσει ότι αμέσως μετά θα προσδιορίσουμε τις αρμοδιότητες του διαρκούς γενικού οργάνου και ύστερα των υπόλογων οργάνων. Δεν κάναμε άλματα, αλλά κινηθήκαμε σταδιακά από το γενικό στο ειδικό. Για τα τοπικά συντονιστικά εκκρεμούν ακόμα πολλά ζητήματα, όπως και για το διαρκές γενικό όργανο κι όπως και για το συνέδριο.
Αν αποφασίζαμε να προσδιορίσουμε πρώτα όλες τις αρμοδιότητες του γενικού οργάνου θα προσκρούαμε στην έλλειψη αποφάσεων για την ύπαρξη υπόλογων οργάνων. Θα βρίσκαμε μπροστά μας το πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε πριν κάποιο καιρό με την άρρηκτη σχέση μεταξύ τρόπων λήψης απόφασης και οργάνων. Η απάντηση που δώσαμε τότε ήταν ο προσδιορισμός των τρόπων λήψης απόφασης ανάλογα σε μια γενική διάκριση των θεματικών (τακτική και λοιπά). Η απάντηση που δώσαμε τώρα ήταν ο βαθμιδόν καθορισμός των δομών της ΑΠΟ από το συλλογικότερο προς το ειδικότερο και ύστερα ο λεπτομερής προσδιορισμός των χαρακτηριστικών τους. Και σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να τα συζητήσουμε όλα ταυτόχρονα και γι’αυτό τα βάλαμε ομόφωνα σε μια σειρά.
Αναφορικά με την σχέση ανάμεσα στην στρατηγική και την τακτική αφενός και στο διαρκές γενικό όργανο και τα τοπικά συντονιστικά αφετέρου, σαφώς το συνέδριο κι ίσως και μια ειδική συνδιάσκεψη έχουν την αποκλειστική αρμοδιότητα για την χάραξη της στρατηγικής, όπως έχουμε ομοφωνήσει και σίγουρα ούτε το διαρκές γενικό όργανο, ούτε οποιοδήποτε άλλο υπόλογο όργανο. Το διαρκές γενικό όργανο και υπό τον έλεγχό του τα τοπικά συντονιστικά έχουν την εκτελεστική ευθύνη για την εφαρμογή όχι μόνο της στρατηγικής που χαράσσει το συνέδριο, αλλά και των τακτικών προσανατολισμών, οδηγιών και όρων που διαμορφώνονται από το συνέδριο και τις συνδιασκέψεις. Τα ολομελειακά όργανα έχουν αρμοδιότητα σε ότι κρίνουν απαραίτητο. Οι διαδικασίες που έχουμε ήδη σχηματοποιήσει από κοινού, εγγυώνται αυτήν την συλλογική δυνατότητα. Οι πρωτοβουλίες που προβλέπονται για τα τοπικά συντονιστικά οριοθετούνται ρητώς και υπόκεινται διαρκώς στις κοινές αποφάσεις των οργάνων στα οποία συμμετέχουν όλες οι συλλογικότητες: «… και αναλαμβάνουν σχετικές πρωτοβουλίες μέσα στα πλαίσια και με τους όρους που θέτουν το συνέδριο, οι συνδιασκέψεις και το διαρκές όργανο ».
Σχετικά με τον τρόπο λήψης απόφασης, το διαρκές γενικό όργανο, τα τοπικά συντονιστικά και όποια άλλα όργανα συγκροτηθούν, όπως οι ομάδες εργασίας, ως εκτελεστικά όργανα θα πρέπει ν’αποφασίζουν στα πλαίσια των ευθυνών τους με τον τρόπο που αποφασίσαμε για την τακτική. Θεωρούμε, ως ΑΣΜΠΑ, ότι δεν προκύπτει ζήτημα αλλαγής των τρόπων λήψης απόφασης. Και βέβαια, δεν πρέπει να αναβαθμιστούν οι αρμοδιότητες του διαρκούς γενικού οργάνου, αποδίδοντάς του ζητήματα στρατηγικής, για τα οποία απαιτούνται ομόφωνες αποφάσεις. Επισημάναμε σε προηγούμενες έγγραφες τοποθετήσεις μας, αλλά και κατά την διάρκεια της γ’ Προσυνεδριακής ότι ειδικά για την διαμόρφωση λόγου (πχ προκηρύξεις) θα πρέπει ν’απαιτείται ομόφωνη έγκριση των συλλογικοτήτων, εκτός ειδικών περιστάσεων (έλλειψη απαιτούμενου χρόνου) όπως θα έχει προσδιοριστεί προηγουμένως από το συνέδριο, μια συνδιάσκεψη ή και το διαρκές γενικό όργανο («…μέσα στα πλαίσια και με τους όρους…»).

Αναρχική Συλλογικότητα για τη Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση

Νοέμβρης 2014

Κείμενο αποχώρησης της ΑΣΜΠΑ από τον πολιτικό διάλογο συγκρότησης Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης

Επισήμανση: Η ΑΣΜΠΑ αποχώρηση από την ΑΠΟ στην έναρξη της δεύτερης μέρας της συνάντησης του Νοέμβρη του ’14. Το κείμενο κοινοποιήθηκε τον Γενάρη του ’15.

Προς τις πολιτικές συλλογικότητες που συμμετέχουν στις διαδικασίες συγκρότησης αναρχικής πολιτικής οργάνωσης:
Κοινοποίηση αποχώρησης της Αναρχικής Συλλογικότητας για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση από τις διαδικασίες της Α.Π.Ο.

– Από το ξεκίνημα της συλλογικότητάς μας το καλοκαίρι του ’13 αντιλαμβανόμασταν την αντικειμενική αναγκαιότητα πολιτικής συγκρότησης του αναρχικού κινήματος με ομοσπονδιακούς όρους και κρίναμε το εγχείρημα της ΑΠΟ ως ένα καινοτομικό ποιοτικό άλμα. Η αρχική πολιτική πρόταση των τεσσάρων συλλογικοτήτων για την ΑΠΟ ήταν μια σοβαρή και ικανή βάση εκκίνησης στην σωστή κατεύθυνση. Ο οργανωμένος διάλογος που ακολούθησε κι εξελίχθηκε είχε ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά τόσο στις διαδικασίες του, όσο και στα πολιτικά προτάγματα και τις συμφωνίες που παρήγαγε. Ποτέ στο παρελθόν δεν έχει επιτευχθεί ένας τέτοιος πλούτος δεσμευτικών συμφωνιών από ένα τόσο ευρύ συλλογικό σώμα. Σ’ αυτήν την δομημένα ανοιχτή πολιτική διεργασία συμμετείχαμε με όλο το κατάλληλο δυναμικό μας. Το καταγεγραμμένο προϊόν της συλλογικής πολιτικής ζύμωσης στα πλαίσια της ΑΠΟ, το θεωρούμε κοινό κτήμα στην διάθεση του αναρχικού κινήματος και παρακαταθήκη για την συνέχεια των οργανωτικών προσπαθειών μας, με όποιες μορφές εκδηλωθούν από εδώ και πέρα.

– Στην εκκίνηση της πολιτικής ζύμωσης είχαν θέση όλα τα συλλογικά υποκείμενα που συμφωνούσαν με τις αρχικές θέσεις, όπως αρμόζει σε μια ελευθεριακή πολιτική συγκρότηση που θέλει να ενώσει τις κοινωνικές δυνάμεις σε μια επαναστατική κατεύθυνση. Ωστόσο, μεταξύ των πολιτικών συλλογικοτήτων της ΑΠΟ υπήρχαν χάσματα αντίληψης της ποιοτικής αλλαγής που επιχειρήσαμε από κοινού. Θα τα παραθέσουμε επιγραμματικά αφού τα έχουμε θίξει εκτενώς στις γραπτές τοποθετήσεις μας κατά την διάρκεια της συμμετοχής μας στον διάλογο της ΑΠΟ. Ένας απολογισμός με συνολικό πρίσμα είναι απαραίτητος για να γίνει κατανοητό μέσα σε ποιές συνθήκες ήρθε η καθοριστική συνεδρίαση του Νοέμβρη του ’14 μέσα στην οποία κρίναμε εκτάκτως ότι η πολιτική διεργασία της ΑΠΟ έγινε πλεόν αδιέξοδη για έναν αγωνιστικό προσανατολισμό και αποφασίσαμε την αποχώρησή μας. Επιπλέον, θεωρούμε την σφαιρική-εξελικτική αποτίμηση της εμπειρίας της ΑΠΟ από τις συμμετέχουσες συλλογικότητες ως αναπόφευκτη βάση για κάθε μέλλουσα οργανωτική προσπάθεια, ακόμα και για την συνέχεια της ΑΠΟ, αντικειμενικά και ανεξάρτητα από την απουσία της ΑΣΜΠΑ.

– Εντοπίζουμε το ριζικότερο χάσμα στις αντίθετες αντιλήψεις γύρω από την ενότητα και την δεσμευτικότητα. Μετά από αρκετό καιρό δόθηκε μια συνθετική απάντηση μέσα από την εν’ μέρει τυπική κι εν’ μέρει αφηρημένη διάκριση στρατηγικής και τακτικής. Θα μπορούσαμε να πορευτούμε με αυτήν την μέθοδο επί μακρόν, αλλά στην σχέση της ΑΠΟ με τους πραγματικούς αγώνες τα χάσματα θα ήταν αποδομητικά, ακριβώς όπως συνέβη στις λίγες απόπειρες κοινής δράσης κατά την διάρκεια του προσυνεδριακού διαλόγου (πρόταση συντονιστικής διαδικασίας από ΑΣΜΠΑ, πρόταση κινητοποίησης για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης από ΝoΜansLand, πορεία Ν.Φιλαδέλφειας, κινητοποιήσεις για Παύλο Φύσσα). Παρόλαυτα, τοποθετηθήκαμε σταθερά και παραμένουμε σε μια θέση προώθησης της κινηματικής ισχύος με όρους ισοτιμίας, ανοιχτότητας, συντροφικότητας.

– Πίσω από τις αντιθέσεις στο θέμα της σχέσης ενότητας και δεσμευτικότητας βρίσκονται οι ασύμπτωτες προοπτικές μιας στάσης που θέλει να οικοδομήσει ένα κίνημα άμεσα ικανό να ανταποκριθεί στις επαναστατικές ευθύνες του αφενός και μιας στάσης που θέλει να κατοχυρώσει για τους φορείς της ότι θα αγωνίζονται μόνο για τις δικές τους θέσεις. Η πρώτη αντίληψη βάζει σε προτεραιότητα την ενίσχυση των αγώνων, ενώ η δεύτερη δεν αναγνωρίζει ότι οι αγώνες μπορεί να αναπτύσσονται και με διαφορετικές θέσεις από τις δικές της. Η δεύτερη στάση λειτουργεί κομματικά-σεχταριστικά κι έτσι εκδηλωνόταν στην πολιτική ζύμωση της ΑΠΟ με τους ιδιαίτερους τρόπους της μικροπολιτικής του «χώρου» είτε σε επιμέρους σημεία είτε και συνολικά.
Ο εγγενής αμοραλισμός αυτής της στάσης έφτασε στην έσχατη οπισθοδρόμηση όταν κορυφώθηκε με την απαξίωση των συμφωνημένων διαδικασιών. Οι κατηγορίες περί «γραφειοκρατίας» θα ήταν μια κωμική αναπαραγωγή των δογματικών κι επιδερμικών επιχειρημάτων του αφορμαλισμού, αν δεν ήταν ενταγμένες σε μια προσπάθεια να γίνουν οι διαδικασίες της ΑΠΟ εργαλεία καιροσκοπικής μικροπολιτικής. Οι φράσεις «εμείς ορίζουμε τους κανόνες ανάλογα με τις ανάγκες μας» και «οι διεργασίες πρέπει να συμβαδίζουν με την πραγματικότητα» εξέφρασαν όλη την υποκρισία του σεχταριστικού καιροσκοπισμού, διότι ευθαρσώς προέταξαν ένα «εμείς» διάφορο του κοινού σώματος της ΑΠΟ, το οποίο εκφράζεται μέσα από τις συλλογικές συμφωνίες και με τις συμφωνημένες διαδικασίες, ένα «εμείς» που ορίζει την «πραγματικότητα» πάνω σε συσχετισμούς μικροπολιτικής ισχύος. Η ανακάλυψη του «λάθους του πρακτικογράφου» αποτελεί μια γκροτέσκο νεκρανάσταση των κομματικών μεθόδων του προηγούμενου αιώνα.
Ένα παρεπόμενο της εστίασης στην μικροπολιτική πολεμική ήταν ο ταχύς μαρασμός των αναγκαίων πρακτικών οργανωτικών διαδικασιών. Το Forum, το βασικό εργαλείο του έγγραφου διασυλλογικού διαλόγου εγκαταλήφθηκε στο χάος του. Η δημιουργία ταμείου, τουλάχιστον για τα ταξιδιωτικά έξοδα, μετατέθηκε στην μετά το συνέδριο δευτέρα παρουσία και υποκαταστάθηκε από την πρωτοβουλία της κάθε συλλογικότητας. Η τεχνική υποδομή και η ίδια η προετοιμασία των πανελλαδικών συναντήσεων επίσης έφτασαν στο ναδίρ και αφέθηκαν στις υποκείμενες διαθέσεις. Για όλα αυτά έγιναν αρκετές συναντήσεις και καλέστηκαν ακόμα περισσότερες, αλλά η συμμετοχή ήταν πλειστάκις πενιχρή. Ο ανταγωνισμός για τα πολιτικά σημεία, υποτιμώντας την υλική βάση της οργάνωσης και αποφεύγοντας την ισότιμη ευθύνη τρέφει τον αφορμαλισμό στην οργανωτική πρακτική.

– Κατά τον διάλογο για τον τρόπο λήψης αποφάσεων είχαμε επισημάνει αναλυτικά πως η εισαγωγή της ψηφοφορίας με καταγεγραμμένη την απαξίωση των συναινετικών δαδικασιών εκ’ μέρους ορισμένων συλλογικοτήτων, θα μπορούσε να οδηγήσει στην υπονόμευση της πολιτικής ζύμωσης και στην επικράτηση λογιστικών τακτικών σύνθεσης. Ο τρόπος λήψης αποφάσεων που θεσπίστηκε για την τακτική εισήγαγε την μικροπολιτική στην «ημερήσια διάταξη» της ΑΠΟ. Ωστόσο, αποδεχτήκαμε την δοκιμή αυτής της παμπάλαιας μεθόδου εξαγωγής αποφάσεων που χρησιμοποιεί η εξουσία. Στην εφαρμογή της ψηφοφορίας για τα ζητήματα της θεματικής ΑΡΧΕΣ επιβεβαιώθηκαν οι κίνδυνοι που είχαμε επισημάνει, όπως το εξηγήσαμε στο τελευταίο κείμενο μεταβατικού απολογισμού που κοινοποιήσαμε στο Forum πριν την συνάντηση του Νοέμβρη. Η πλειάδα των αντικειμενικών ζητημάτων γύρω από την σχέση Μέσων και Σκοπών και από την σχέση Πολιτικού και Κοινωνικού δεν συζητήθηκαν ποτέ, ακριβώς επειδή θεσπίστηκε η ψηφοφορία ως μέτρο εκτάκτου ανάγκης για την κατάληξη των βασικών εκκρεμοτήτων του προσυνεδριακού διαλόγου. Στην θέση της συλλογικής ζύμωσης έμεινε ο ασύνδετος και γι’ αυτό φτωχός και αμφίσημος υποκειμενισμός της πλειοψηφίας. Το πείραμα απέτυχε παράγοντας τα χειρότερα αποτελέσματα. Εκ’ των υστέρων συμπεραίνουμε ότι στις δεδομένες παθογενείς συνθήκες, μάλλον ήταν θνησιγενές.

– Κατόπιν των παραπάνω, η αναγκαία κρίση ήρθε επειδή είχαμε θίξει ευθέως ορισμένες αμοραλιστικές-αντικοινωνικές, καιροσκοπικές-αντικινηματικές και βαθυά αντεπαναστατικές θέσεις όπως είχαν εκφραστεί στο παρελθόν από την συλλογικότητα ΚΑΘΟΔΟΝ. Καταθέσαμε τα συγκεκριμένα παραδείγματα μέσα στα πλαίσια της ατζέντας του προσυνεδριακού διαλόγου και ειδικά στα θέματα Σκοποί-Μέσα και Πολιτικό-Κοινωνικό ακριβώς διότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει πολιτική συμφωνία σ’ αυτά τα θεμελιακά ζητήματα αν δεν ήταν διαυγέστατες οι θέσεις της κάθε συλλογικότητας. Η στιγμή για να αποσαφηνιστούν οι θέσεις του κάθε συμμετέχοντος πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα ήταν ακριβώς τότε που άνοιξαν μέσα στην διαδικασία της ΑΠΟ.
Η αναφορά στις θέσεις που είχε εκφράσει η ΚΑΘΟΔΟΝ θα ήταν άκαιρη αν γινόταν σε οποιαδήποτε άλλη φάση του πολιτικού διαλόγου. Η κατάθεση ερωτήματος προς τις συλλογικότητες της ΑΠΟ σχετικά με τις θέσεις της ΚΑΘΟΔΟΝ και η ενδεχόμενη ένσταση για την συμμετοχή της ΚΑΘΟΔΟΝ στην ΑΠΟ, πριν την δική μας συμμετοχή ήταν μια επιλογή που είχαμε εξετάσει, αλλά κρίναμε ότι με δεδομένη την απουσία πολιτικών συμφωνιών πάνω στα επίδικα ζητήματα, μια τέτοια κίνηση ή θα λειτουργούσε ανταγωνιστικά και υπονομευτικά για την ΑΠΟ στο ξεκίνημά της ή θα εκλαμβανόταν ως σεχταριστική εμμονή και θα προσέφερε προσχηματικά επιχειρήματα σε όποιους πιθανώς μετέφραζαν τα θιγόμενα καίρια πολιτικά ζητήματα σαν αντιδικία μεταξύ ομάδων. Όπως φάνηκε στην συνάντηση του Νοέμβρη υπήρχαν αρκετές συλλογικότητες που επιχείρησαν να προσπεράσουν το βαθύ πολιτικό πρόβλημα με αυτό το πρόσχημα.
Το σαφές πλαίσιο της ατζέντας μέσα στο οποίο έγιναν οι τοποθετήσεις μας προσδιορίζει την αμεσότητα ή το άκαιρο της κάθε κριτικής. Δεν θέσαμε ζήτημα ΚΑΘΟΔΟΝ, αλλά ζήτημα πολιτικών θέσεων και συνέπειας προς αυτές. Αυτό σημαίνει ευθύτητα πάνω σε μια εξελικτική προοπτική συγκρότησης ομοσπονδιακής οργάνωσης. Και αντιμετωπίσαμε την θρασύτητα μιας απόπειρας κουκουλώματος του ριζικών αντιθέσεων μέσα στην ΑΠΟ. Τα όσα καταγράφηκαν στην συνάντηση του Νοέμβρη αποδεικνύουν ότι η επιλογή μας να θίξουμε θέσεις μέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα που αφορούσαν μια συλλογικότητα της ΑΠΟ και που καθορίζουν τις πολιτικές συμφωνίες μας με βάση την ατζέντα, ήταν πολιτικά και ηθικά ορθή, αναγκαία και επίκαιρη.
Οι αναρχικοί οφείλουν να μην διστάζουν να απαντούν στην κριτική, ακόμα και στην κακεντρεχή. Όποτε κληθούμε έχουμε ευθύνη να εξηγήσουμε και να υπερασπιστούμε ή να αποχωριστούμε το παρελθόν μας με σαφήνεια. Ακόμα περισσότερο αν από την αποσαφήνιση της σχέσης μας με τα πεπραγμένα εξαρτάται το προχώρημα του κοινού αγώνα. Ως ΑΣΜΠΑ είμαστε διαρκώς έτοιμοι να το πράξουμε όχι μόνο για ότι αφορά την συλλογικότητά μας, αλλά και για τις πράξεις του κάθε μέλους της. Το ίδιο απαιτούμε από τους συντρόφους μας, γιατί θέλουμε να σταθούμε μαζί στον δρόμο.
Η ΚΑΘΟΔΟΝ απαίτησε την λήθη χωρίς να αναιρεί τις θέσεις που είχε εκφράσει στο παρελθόν, επικαλέστηκε υποκριτικά την ολομέλεια ως μπαμπούλα ενώ επιδίωκε την αποφυγή κάθε σχετικού διαλόγου και τελικά πυροδότησε ένα πλήθος συντηρητικών αντανακλαστικών, που ξεπέρασαν σε παραλογισμό και υποκρισία το αίτημά της.

– Τα τρια ζητήματα της θεματικής ΑΡΧΕΣ που εκκρεμούσαν από την πρώτη Δεσμευτική συνάντηση και που δεν συζητήθηκαν ποτέ σε βάθος, θεωρούμε ότι αποτελούν βασικότατα και αναπόσπαστα σημεία μιας πολιτικής συμφωνίας ικανής να θεμελιώσει ένα κοινό οργανωτικό εγχείρημα για το προχώρημα του επαναστατικού αναρχικού κινήματος. Σχέση Μέσων και Σκοπών, διάκριση Πολιτικού-Κοινωνικού και η έννοια Πρωτοπορία. Το πρώτο μπήκε στην θεματική ΑΡΧΕΣ από την ΚΑΘΟΔΟΝ. Το δεύτερο προτάθηκε κι από άλλες συλλογικότητες, όμως είχε την σαφή υποστήριξη της ΚΑΘΟΔΟΝ ως αναγκαιότητα. Η θεματική στην οποία τελικά θα συζητιόντουσαν τα συγκεκριμένα ζητήματα είχε δευτερεύουσα σημασία σε σχέση με την εργαλειακή χρήση τους και την παράλληλη μεθοδική υποτίμησή τους. Η σχέση Σκοπών-Μέσων έμεινε στις ΑΡΧΕΣ, αλλά κατέληξε σε μια υποτυπώδη διατύπωση που αφήνει ανοιχτή μια γκάμα ανταγωνιστικών ερμηνειών. Όπως φάνηκε το Νοέμβρη, αυτή η κατάληξη ικανοποιούσε την ΚΑΘΟΔΟΝ που προσδοκούσε την συγκάλυψη των πεπραγμένων της πίσω από μια τυχοδιωκτική ηθικολογία. Ειδικότερα, έχουμε ήδη γράψει αρκετά σε προηγούμενες τοποθετήσεις μας. Αντιθέτως, οι συλλογικότητες που αντιλαμβάνονταν ότι από την πολιτική συμφωνία στο ζήτημα της σχέσης Σκοπών-Μέσων θα κρινόταν η στρατηγική της ΑΠΟ και εκείνες που αντιλαμβάνονταν ότι από αυτές τις συμφωνίες θα κρινόταν η επιβίωση της ΑΠΟ, έχουμε την πεποίθηση ότι κρίνουν το αποτέλεσμα ως ανεπαρκές, όπως κι εμείς.
Η διάκριση Πολιτικού-Κοινωνικού, που σίγουρα δεν αποτελεί φιλολογικό επίδικο, αλλά την βάση προσδιορισμού της σχέσης τους με βάση την αυτονομία τους και την αλληλοσυμπλήρωσή τους, ξέπεσε στα θέματα Τακτικής ώστε να προσπεραστούν οι κρίσιμες αντιθέσεις που καταδείχτηκαν από την ΑΣΜΠΑ. Το «λάθος» της καταγραφής του ζητήματος Πολιτικό-Κοινωνικό στις ΑΡΧΕΣ προτάχθηκε ξαφνικά από την ΚΑΘΟΔΟΝ όταν κοινοποιήθηκαν οι θέσεις της συλλογικότητάς μας. Το δεύτερο σημείο στο οποίο είχε επενδύσει η ΚΑΘΟΔΟΝ για να κατοχυρώσει τις απαράδεκτες θέσεις της, μετά τον αγιασμό των σκοπών της, έγινε κι αυτό πεδίο αποκάλυψης των ριζικών αντιθέσεων που έπρεπε να λυθούν για να προχωρήσει η ΑΠΟ.
Οι συμφωνημένες θέσεις της ΑΠΟ για τα τρια συγκεκριμένα ζητήματα παρήγαγαν ένα έδαφος απόλυτα ρευστό, μεταθέτοντας τις αναπόδραστες ρήξεις στους κρισιμότερους χωροχρόνους, στους ταξικούς-κοινωνικούς αγώνες.

– Όλα τα παραπάνω δεν ήταν αρκετά για να αποφασίσουμε ότι η ΑΠΟ δεν αποτελεί πλέον μια οργανωτική διαδικασία μέσα στην οποία να μπορούμε να δούμε τον αγώνα μας. Η αποχώρησή μας ήταν μια πολιτική συνέπεια ορισμένων στάσεων που εκφράστηκαν από ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών συλλογικοτήτων από την πρώτη μέρα της συνάντησης του Νοέμβρη. Η καιροσκοπική συγκάλυψη των θέσεων της ΚΑΘΟΔΟΝ τις οποίες είχαμε θίξει με τον πιο πολιτικά άμεσο τρόπο, αποτέλεσε την κατακλείδα.
Το διήμερο του Νοέμβρη άφησε μελανότατα στίγματα στην κοινή εμπειρία της ΑΠΟ.
Αφενός, με την υποκριτική αποπολιτικοποίηση των επίδικων ζητημάτων με διάφορους τρόπους:
~Χείριστος συμπεριφορισμός, όπως η μετάφραση του αντικειμενικού ερωτήματος του ποιός καλύπτει χασισεμπόρους, ποιός κάνει εμπόριο (!) και ποιός συκοφαντεί πάνω σε μια τέτοια πραγματικότητα ή η μετάφραση της πολιτικής κριτικής πάνω σε καταγεγραμμένες θέσεις, ως υποθέσεις χαρακτηρισμών.
~Αντισυντροφική, αντικινηματική και κατά βάθος αυτιστική αδιαφορία για τις ριζικές αντιθέσεις που εκφράστηκαν μέσα στην ΑΠΟ. Η επίφαση μιας έριδας μεταξύ συλλογικοτήτων, όχι μόνο δεν μπορούσε να προστατεύσει την διαδικασία, αλλά επιβεβαίωσε εντελώς αμοραλιστικά ότι ο βαθμός πολιτικής ωριμότητας πολλών συναγωνιστών φτάνει μέχρι την αντίληψη ότι οι πολιτικές αντιπαραθέσεις ξεκαθαρίζονται στην από πίσω γωνία. Αφού λοιπόν οι συλλογικές διαδικασίες δεν μπορούν να αποφανθούν, ας επιστρέψουμε εκεί που επιβιώνει ο πιο αποφασιστικός.
~Παρελκυστικός, αυθαίρετος και άστοχος φορμαλισμός που θέτοντας ζήτημα διακανονισμού σχετικά με το τι μπορεί να γράφεται στο Forum, παραδεχόταν έμμεσα ότι οι πολιτικές θέσεις που εκφράστηκαν με πραγματικά παραδείγματα ακριβώς στα σημεία της ατζέντας στα οποία είχαν νόημα, δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να έχουν βρεθεί εκεί.
Αφετέρου, με τον κυνισμό της καιροσκοπικής μεθόδευσης:
~Υποστήριξη ενός αιτήματος λογοκρισίας πολιτικών θέσεων εκεί που κάνουν κριτική σε θέσεις άλλης συλλογικότητας, επειδή σύμφωνα με την κριτική οι τελευταίες αντιβαίνουν στις συμφωνημένες πολιτικές θέσεις της ΑΠΟ.
~Υπερθεματισμός ενός αιτήματος ακρισίας και αμνησίας.
~Επιμονή της συλλογικότητας με το απαράδεκτο ιστορικό, στον αμοραλισμό με ηθικολογική προβιά.
~Επίθεση στην συμμετοχή της ΑΣΜΠΑ στην ΑΠΟ την ίδια στιγμή που η ΑΣΜΠΑ υπερασπιζόταν τις ξεκάθαρες πολιτικές συμφωνίες, την αποσαφήνιση της ηθικοπολιτικής βάσης της οργάνωσης και της στρατηγικής της και την ισχύ της αυτοοργανωμένης αντίστασης απέναντι στον κανιβαλισμό της μικροπολιτικής. Η συλλογικότητα Κύκλος της Φωτιάς είχε δηλώσει και το επιβεβαίωσε κατόπιν ερωτήματός μας ότι η ΑΣΜΠΑ θα «έπρεπε να μην είναι στην ΑΠΟ» διότι η συμμετοχή της «δεν είναι εποικοδομητική», ακριβώς για την στάση που κράτησε στα ζητήματα των Σκοπών-Μέσων και του Πολιτικού-Κοινωνικού. Πέρα από το πραγματικό διακύβευμα της συγκεκριμένης επίθεσης, πρόκειται για έναν υποκειμενικό αφορισμό έξω από κάθε συμφωνημένο πολιτικό και διαδικαστικό πλαίσιο, ο οποίος επισφραγίζει την διάχυτη επιστροφή στα γνώριμα «συντροφικά» μαχαιρώματα μεταξύ φατριών.
Οι θέσεις που εκφράστηκαν από πολλές συλλογικότητες την πρώτη μέρα της συνάντησης του Νοέμβρη και τις οποίες αναλύουμε παραπάνω, αφήνουν έκθετη την ΑΠΟ απέναντι στο ταξικό-κοινωνικό κίνημα, αφού υποθάλπτουν όχι μόνο την ΚΑΘΟΔΟΝ που προσπαθεί να κρυφτεί αντί να εξηγήσει τις θέσεις της, αλλά υποθάλπτουν και τις ίδιες τις θέσεις που έχουν ήδη στραφεί ενάντια στον ταξικό-κοινωνικό αγώνα. Το κουκούλωμα μιας ριζικής πολιτικής σύγκρουσης πάνω στα επίμαχα σημεία του πολιτικού αμοραλισμού και της σχέσης των αναρχικών με το κοινωνικό μέτωπο, με ή χωρίς ψαλίδισμα, καταγράφεται ως σημείο θεμελιακής πολιτικής κρίσης για όποιους θέλουν να στέκονται στην μεθοριακή γραμμή της αντικρατικής-αντικαπιταλιστικής πάλης από την προλεταριακή-κοινωνική πλευρά.

– Αποτιμούμε την εμπειρία της ΑΠΟ ως ένα μεγάλο άλμα μπροστά, το οποίο όμως κατέληξε σε έναν ραγδαίο βηματισμό προς τα πίσω. Τα στοιχήματα βρίσκονται πλέον διατυπωμένα και διαθέσιμα για όλο το κίνημα.
Η ΑΣΜΠΑ θα συνεχίσει να δίνει τις δυνάμεις της για την ομοσπονδιακή πολιτική συγκρότητηση των αναρχικών στον δρόμο της ταξικής πάλης και των επαναστατικών κοινωνικών διεργασιών. Δεν ξέρουμε πότε θα συναντηθούμε οι τόσοι πολλοί που έχουν ανάγκη την επανάσταση ήδη σήμερα, αλλά ξέρουμε ότι πάντα θα είμαστε μαζί με όποιους αγωνίζονται.

Αναρχική Συλλογικότητα για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση

Γενάρης 2015

Υποσημείωση:
Το κείμενο είχε ολοκληρωθεί λίγο πριν την συνάντηση του Γενάρη και αποφύγαμε να συμπεριλάβουμε στην αποτίμησή μας ό,τι αναρτήθηκε στο Forum μετά την συνάντηση του Νοέμβρη (’14).
Κατόπιν αιτήματός μας θα λάβετε και τα σχετικά ντοκουμέντα από την Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών.

Θέσεις για την «πρωτοπορία»

Αναρχική Συλλογικότητα για τη Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση

Θέσεις για την «πρωτοπορία» (στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου):

Το θέμα «πρωτοπορία» αποτελεί μια ειδική όψη της σχέσης πολιτικού-κοινωνικού. Όπως όλα τα ζητήματα έτσι και το συγκεκριμένο υπάγεται στην αμοιβαία συνέπεια μέσων και σκοπών. Έχουμε επισημάνει παραπάνω ορισμένες επίκαιρες όψεις άμεσης ή έμμεσης κυριαρχίας του πολιτικού πάνω στο κοινωνικό, οι οποίες υπηρετούν αλλότριους σκοπούς. Οι διαφορετικές θέσεις πάνω στο θέμα «πρωτοπορία» εκφράζουν μέχρι και ριζικά αντίθετους προσανατολισμούς στο βασικό ζήτημα της κοινωνικής απελευθέρωσης. Αν η ΑΠΟ τοποθετηθεί δημόσια για το θέμα, ο λόγος μας οφείλει να είναι απόλυτα σαφής σε σχέση με τα πολιτικά επίδικα και τα ιστορικά φορτία.
Οι θέσεις της ΑΣΜΠΑ για το θέμα «πρωτοπορία» είναι απόρροια των θέσεών της για τα άλλα δυο πραγματευόμενα θέματα της ενότητας ΑΡΧΕΣ, με θεμέλιο την αδιαίρετη ενότητα των ηθικών και πολιτικών ζητημάτων. Σημειώσαμε στην πρότασή μας για την σχέση μέσων και σκοπών ότι οι σκοποί συγκεκριμενοποιούνται μέσα από την τρέχουσα και την ιστορική εμπειρία και κρίνονται στην αλληλουχία τους ως προς την συνεκτικότητά τους μέσα στον αγώνα, με σημείο εκκίνησης τις παρούσες ταξικές-κοινωνικές αντιθέσεις και απότερη προοπτική την αναρχία. Έτσι, η οπτική μας γύρω από τις προτάσεις συγκρότησης πρωτοπορίας, αλλά και γύρω από τις ετερόδοξες κριτικές, επιχειρεί να εισδύσει στην πραγματικότητα και να μην προσκολλάται στο όποιο ιδεατό. Από την ίδια θέση εξετάζουμε και τι δείχνουν οι ιδεαλιστικές προσεγγίσεις. Μπορούμε να συνοψίσουμε σ’ένα βασικό ερώτημα ως εξής: Ποιά είναι τα πραγματικά διακυβεύματα για την ταξική-κοινωνική πάλη σήμερα γύρω από την έννοια «πρωτοπορία»; Continue reading Θέσεις για την «πρωτοπορία»